De opening der Staten-Generaal - Vliegtuig neergestort
74ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
De Moord op Abbotshall
De opening der Staten-Generaal.
Links: de enorme menigte die van het voorbijtrekken van den Koninklijken stoet langs het Voorhout getuigo was. Rechts: do
fakkeloptocht langs het Huis ten Bosch voor de Koningin.
SLZANJfE LENGLEN geeft te Londen lessen in tennisspelen. Jeugdige bewonde
raars van de tennisster tijdens een demonstratie.
De kinderhulde in den Paleistuin.
Twintig duizend kinderen defileerden gistermiddag in den tuin van het Paleis voor de Koninklijke Familie. Een kleiu ge
deelte van het groote aantal deelnemers.
Een Detective-verhaal
door PHILIP MAC DONALD.
Geautoriseerde vertaling door H. A. C. S.
19)
Archibald Basil Travers Deacon zijne
ouders hebben een boel te verantwoorden
was in den salon. Hij lag op noncha
lante manier in een gemakkelijken stoel,
oij de open ramen. Een boek lag omge
keerd op zijn knie
Anthony, zachtjes binnen komend, had
moeite te gelooven dat dit de man was,
uien hij zocht. Hij had verwacht het ge
wone soort particulier, secretaris; hij vond
oen man, achter in de twintig, met het ge
zicht van een geslagen, maar prettig uit
eend, bokser, de oogen van een advocaat
on het lichaam van Hercules. Anthony
kuchte. De secretaris heesch zich overeind,
net proces duurde lang. Eenmaal overeind,
keek hij op Anthony's zes voet neer. vanaf
een hoogte, die er nog vijf inches bovenuit
mng. Hij stak een hand uit en Anthony's
hand verdween er in. Een geweldige glim-
spleet zijn gelaat.
Hij bulderde langzaam: ,,U moet Gethryn
kijn. Hoorde een heele boel van u. Zoo, u
bent hier vermomd, een bloedhond! Bru
tale jongen!"
k>ij gingen zitten en Anthony haalde
sigaren te voorschijn. Toen deze aangesto
ken waren, zeide Deacon:
„Vreemde geschiedenis, dit!"
..Erg vreemd," stemde Anthony toe
Een stilte ontstond. Blijkbaar bestudeer
den zij elkaar. Deacon sprak het eerst.
„Boyd" zeide hij, een kussen schuivend
achter zijn breede schouders. ..heeft 't
heelemaal aan het verkeerde eind."
„Hé?" Anthony schrok.
„Ik merkte op, dat uw vriend de defec
tieve, die er uitziet als een Wesleyaan 1),
het bij het verkeerde eind heeft."
„Inderdaad" zeide Anthony, „hoe meent
ge?"
„Uw voorzichtigheid, broeder, is prij
zenswaard, maar ik geloof, dat u begrijpt,
wat ik bedoel Chef-detectivs-inspecteur
Boyd, of wat hij mag zijn, W. B. Boyd, van
Scotland Yard's afdeeling voor Opsporing
van Misdadigers gezegend zij zijn slaap
muts! lijdt aan den waan. dat ik, te
weten Archibald enz. Deacon, de man ban,
die John Hoode doodde. U kunt mij
volgen?
Anthony trok zijn wenkbrauwen op. Hoe
veel weet u, vraag ik mij met verba
zing af?"
„Dat hangt heelemaal af van uw bedoe
ling. Als u vraagt of ik er iets van weet,
hoe de chef er toe kwam. dan antwoord
ik „niets." Maar als u bedoelt, hoeveel ik
weet van Scotland Yard's verdenking je
gens mij, dan is dat een andere geschie
denis."
1) Wesleyaan is behoorend tot de gods
dienstige groep der Methodisten (gesticht
door Wesjey).
„Nummer twee is bedoeld," zei Anthony.
Brand los."
„Kameraad Boyd" zei de secretaris, „is
een hardnekkige en onvermoeide slimmerd
en hij heeft enkele gekke dingen gevonden
Maar wat hij niet goed ziet, is. dat zij al
leen maar gek zijn en niet meer. Ten eer
ste sprak ik hem niet tegen dat was
idioot van mij toen het duidelijk was,
dat ik in mijn kamer geweest was gister
avond van tien uur af tot ze den baas
in zijn studeerkamer dood vonden Ik
sprak hem niet tegen, omdat de vergis
sing mij scheen te zullen verlossen uit een
zeer compromitteerende positie. U moet
weten, dat ik omstreeks kwart over tien
mijn kamer verliet, naar beneden ging,
de voordeur uit, en van een prettige wan
deling in mijn eentje genoot. Toen ik
terugkwam, vond ik de geheele vervloekte
plaats hl beroering, want de moord was
juist ontdekt. Er was zulk een algemeene
herrie, dat niemand mij opmerkte, tot ik
al binnen was' Mijn wat is de officieele
term daarvoor? mijn „achterhouden
van de waarheid" gaf Boyd draad num
mer een.
Draad nummer twee was het geld. En
het geld was het, dat mij deed grijpen
naar een ahbi, toen het mij op een pre
senteerblaadje werd aangeboden het
ahbi, bedoel ik. U begrijpt, 't was zoo ver
duiveld lam die geschiedenis, en ik liet
dien ouden bloedhond Boyd zichzelf in de
war brengen, omdat ik tijd noodig had om
te denken. Het zit zoo: de baas en ik wa
ren werkelijk goede vrienden hij was
een goede kerel hoewel wij wel eens
tegen elkaar bromden, en ik -sloof, dat de
arme oude man werkelijk aan mij gehecht
was; in ieder geval bewees dat geld het.
Hij was een erg zuinige oude Schot, zoo
als u weet, maar hij had buien van buiten
gewone loyaliteit. Ik vertel eenige dagen
geleden ben vergeten hoe 't er op kwam
dat ik Woensdag jarig was. Nu, gister
avond, of beter gezegd gistermiddag om
vijf uur toen ik hem enkele stukken
bracht in zijn studeerkamer, wenschte hij
mij toe, dat ik den dag van gisteren nog
dikwijls mocht beleven, maakte excuses,
dat hij de plechtigheid vergeten had, en
schoof een enveloppe in mijn zak: in die
enveloppe waren tien ritselend papiertjes
van tien pond. alle mooi en nieuw en een
beetje gekreukeld. Natuurlijk sputterde ik
tegen, maar hij wou er niets van hooren
„Neen, mijn jongen," zei hij. „je houdt
ze. Je moet een ouden heer als mij laten
doen, wat ik wil." Dus krabde ik eens
door mijn haarbos en bedankte plechtig.
Vond, dat het verduiveld netjes van hem
was, dat begrijpt u. Toen ik er van door
wou gaan, hield hij mij tegen, kuchte en
hum-humde en keek verlegen. „Deacon,"
zeide hij, „um-e-um-praat met niemand
over dit kleine cadeautje, met niemand,
beloof je met dat?" „Als u het liever hebt,
zal ik het niet doen, zei ik. Hij gTijnsdo
zoo'n beetje en mompelde wat. Maar ik
begreep hem best. Hij bedoelde zijn zus
ter. Zij is een van die heilige furies, die
toch zoo kwaad niet zijn. Ik heb altijd ge
merkt, dat zij de portemonnaie met een
stevige vuist vasthield. Misschien daarom
gaf hij mij geen cheque."
Anthony nam zijn sigaar uit zijn mond.
„En Boyd," zeide hij, „vindt uit, dat Hoode
dit geld in huis heeft, stelt een onderzoek
in, en vindt het, in uw boordendoos, die er
uit ziet als een slim bedachte plaats om
het te verstoppen, maar in werkelijkheid
een toevallige brandkast was. Hij ontdekt
ook, dat u niet in uw kamer waart, gister
avond, al dien tijd, waarvan u hem in de
meening had gebracht, dat u er waart, en
dat u het huis binnen kwaamt waar
schijnlijk door de veranda-deur juist
nadat het lijk gevonden was. Hij bekijkt
u en brengt uw in het oog loopende kracht
in verband met de groeven in Hoode's
schedel. Hij ziet de titanische lengte van
uw beenen en overweegt, dat u de eenige
persoon in het huis bent, in staat om door
het open studeerkamer-raam te stappen
zonder sporen achter te laten op het
bloemperk. Hij maakt een sommetje, en
de oplossing is: X is gelijk aan den moor
denaar in Archibal Deacon is, gelijk aan
X. Dat is het, wat u begrijpt, is het niet
zoo?"
„U hebt het heelemaal gesnapt, oude
jongen!"
„Maar dat is niet alles," zei Anthony,
die dacht aan de vingerafdrukken en aan
zijn belofte, aan Boyd gedaan. „Er is, vrees
ik, meer." Hij trok aan zijn sigaar. ,,A
propos, u deelt het niet?"
.Neen," zeide Deacon, en lachte.
Anthony glimlachte. „Ik zou het niet ge
loofd hebben als u ja gezegd hadt. Kunt u
mij soms niet op weg helpen? Hebt u zelf
geen verdenking? Ik heb een hoop gege
vens, maar niets om ze aan op te hangen."
„De oplossing, oude jongen, is een puzzle.
Alleen maar vermoedens. Maar wat zijn
die gegevens? Hebt u iets nieuws gevon
den?"
.(Wordt vervolgd), j
