Prinses Ingrid op Schiphol - Een dubbele sluis in aanbouw
>te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
het Paleis van den Koning
had, is 'tniet?" Zachtjes lachte zij en
kuste het antwoord van zijn lippen weg.
„Als ik bij je was gebleven, dan was het
nog sneller gebeurd, lieveling. Je zou in
je doodsdroom gevoeld hebben dat ik bij
je was en je zou je handen naar me heb
ben uitgestoken, om weer bij me terug te
komen. Zeg dat 'tzoo is! Je zou me daar
niet minuten lang met mijn gebroken
hart hebben laten liggen, terwijl ik er
naar verlangde ook te sterven en samen
te worden begraven. O, mijn kussen zou
den je gauwer tot het leven hebben doen
terugkeeren!"
„Ik droomde dat je me kuste en dat ik
daardoor weer levend ben geworden."
„Ga nu eens hier naast me zitten," zei
ze dadelijk daarop. „Het zal me heel
moeilijk vallen je alles te vertellen en
't zal niet lang duren of men komt hier.
O, laat men mij hier maar vinden; het
komt er nu toch niet meer op aan, want
ik heb hun allen verteld dat ik vanavond
al lang in je kamer was."
„Hun allen verteld? Aan wien dan? Den
koning? Wat zeg je toch?" vroeg hij met
een bezorgd gezicht.
„Den koning, het hof, de heele wereld.
Maar '(valt me veel zwaarder 'tjou te
vertellen." Zij bloosde en keek een anderen
kant uit. „Het was de koning, die je wond
de ik hoorde je vallen."
„Hij heeft me een schram toegebracht.
Door den val ben ik eenigen tijd buiten
kennis geweest."
„Ik hoorde hem zijn degen trekken. Je
kent toch dat eigenaardige, zachte geluid,
dat een degen maakt, die uit een leercn
schede wordt getrokken? De koning deed
't snel, en ik wist dat je ongewapend was.
Bovendien had je me beloofd je hand niet
tegen hem op te heffen."
„Ik herinner me dat mijn degen in de
schede op tafel lag. Ik greep het wapen
met schede en al. om me te verdedigen.
Waar is 't nu gebleven? Zeker ergens op
den vloer."
„Dat doet er niet toe men zal het wel
weer vinden. Je viel; toen werd het stil en
even later hoorde ik mijn vader zeggen,
dat hij je had gedood, terwijl je ongewa
pend was. Daarna gingen belden heen. Ik
was zelf half dood van verdriet, toen ik
op den vloer naast je neer viel. Daar lag
je. met Je hoofd naar de deur en met één
arm uitgestrekt. Zoo zal ik Je mijn leven
lang vóór me zien, als ik er aan denk.
Toen moet Adonis me hebben gevonden en
hij droeg me weg en Inez ontmoette
me op het terrein, nadat zij mijn vader in
het openbaar tot den koning had hooren
zeggen dat hij je had vermoord en de
koning had het zelf gedaan. Begrijp
je het?"
„Ja, ga voort." Don Jan luisterde adem
loos en vergat zijn pijn, die hij af en toe
nog voelde.
„Toen ben ik naar beneden gegaan, en
ik verzocht Don Ruy Gomez naast me op
de treden van den troon te blijven staan.
Iedereen was in de zaal. de Grandes, de
hertogin van Alva, Medina Sldonia, Me
dina Celi, Infantado, de prinses van Eboli,
de ambassadeurs, iedereen, alle hofdames,
honderden en honderden menschen, die
me bijpa allen kenden."
ISfordt vervolgd),,
lippen konden slechts woorden van dank
tot God prevelen.
Eindelijk liet zij hem los en zij veegde de
tranen uit haar oogen. Toen kusten zij
elkaar, zooals slechts een man en een
vrouw dat kunnen doen, die den dood
tusschen elkaar hadden gezien en die nu
wisten, dat dat vreeselijke spook voorgoed
was verdwenen.
De herinnering keerde heel langzaam
terug en zij doorleefde weer alles wat zij
in de laatste uren had doorstaan.
„Ik kan 'tniet gelooven! 't Is onmoge
lijk!" zei ze nu met een lach.
"Heusch, we leven beiden," antwoordde
hij. „Ik heb een gevoel alsof ik ziek ben
geweest, of heel lang heb geslapen."
„En ik, alsof ik afschuwelijk heb ge
droomd." Haar gezicht werd ernstig, toen
zij dacht aan hetgeen er kort geleden was
gebeurd. „Je moet alles weten maar je
weet het zeker al!"
„Inez heeft mij er iets van verteld,"
antwoordde hij, „en sommige dingen kan
ik wel raden, maar alles weet ik nog niet.
Je moet trachten me alles geregeld te
vertellen, maar nu moet je hier niet lan
ger blijven 'tis al laat. Zoodra mijn be
dienden weten, dat ik leef, zullen ze,
evenals mijn officieren, hier komen. Zij
zouden me den heelen nacht hier hebben
laten liggen, uit wees van voor de recht
bank te worden gedaagd, als men hen hier
bij mijn lichaam had aangetroffen. Nog
al verstandig va nhen," zei hij lachend.
„Maar jij kunt hier niet blven."
„Al zouden allen, die tot de hofhouding
behooren, me hier vinden, dan zou dat
er niets op aan köfflen," antwoordde Do
lores. „Zij zouden mijn goeden naam niet
meer kwaad kunnen berokkenen, dan ik
zelf al deed."
„Ik begrijp je niet," zei hij, plotseling
bezorgd. „Wat heb je dan gezegd en ge
daan?"
Inez, die bij het raam was blijven staan
kwam naar hem toe, en haar hand op
Dolores' arm leggende, zei ze: „Ik zal
buiten de wacht houden. Als ik Iets hoor,
zal ik waarschuwen; dan kun je weer naar
de kleine kamer hiernaast gaan."
Voordat een van beiden haar kon be
danken, was zij de deur al uit. Zij hadden
haar aanwezigheid heelemaal vergeten,
omdat zij er aan gewend waren dat zij
bijna altijd bij hen was. Maar nu werd
haar het langer hier blijven ondraaglijk;
het was haar onmogelijk hun woorden van
liefde langer aan te hooren. Want nu
had zij haar eigen herinneringen, die zij
mee zou nemen in het graf een mooi,
gelukkig souvenir aan dat zalige oogen-
blik, toen de man, die dood scheen, had
adem gehaald en, in de meening verkee-
rend dat zij Dolores was, haar in zijn ar
men gesloten en gekust had. Het was dus
maar beter heen te gaan en buiten te
beletten dat iemand hen zou storen.
„Heeft zij je gevonden?" vroeg Dolores,
toen Inez weg was.
„Ja. Ze zei dat jij naar beneden was
gegaan, om je vader te redden."
„Ik geloof niet dat ik haar ooit heb be
nijd," zei ze. haar handen op zijn schou
ders leggend, „maar nu wel, want ik zou
er alles voor hebben willen gegeven, je
allengs weer tot het leven te zien terug
keeren en jij zou 't ook liever öebben ge-
DE EERSTE PRIJSWINSTER met versierde parapluio i»p
een tentoonstelling voor planten door ,,Floralia" dezer dagen
te Baarn georganiseerd voor kinderen.
OP DE WERE VAN PENN EN BAUDUIN GEBOUWDE LANDINGSBRUG
bestemd voor den veerdienst HoedekensbrugTerneuzen, werd dezer dagen
twee drijvende bokken op de bakken gezet op welke het gevaarte naar do
plaats van bestemming zal worden gesleept.
TWEELING SLUIS IN AANBOUW TE LIMMEL. Aan het einde van het Juliana-
bij Maastricht wordt een dubbele sluis gebouwd waar schepen uit belde richtingen
tegelijkertijd kunnen invaren. Een overzicht van deze sluis.
NOG EEN SÏHATOSFEEEYLUCHT. - De
bekende Oostenrijksche ballonvaarder Mans
berg zal een vlucht in de stratosfeer onder
nemen. Hij denkt een hoogte van 20.000 M.
te bereiken.
MODERNE OORLOGSMIDDELEN. -Kleine auto's voorzien van radio
installaties, in gebruik bij de legermanoeuyres te Crondall (Engeland).
liefdesgeschiedenis uit 't oude Madrid
„door F. MARION CRAWFORD,
"aar het Engelsch door W. H. C. B.
Phases was sterk en hield, steun zoe-
„IfBen den muur, haar stevig vast,
Mr alles te beletten dat het meisje
steenen vloer zou flauw vallen.
Dolores verloor het bewustzijn niet
""■dig keerden haar krachten terug,
me gaan! Laat me gauw gaan,
®wf ik!" riep ze opgewonden uit.
maar, kind, ga maar!" zei de prin-
i teedcr vrouwelijks in haar
jpoals men slechts zelden van haar
Maar Dolores hoorde 't niet meer;
ai weg.
tij de kamer binnen kwam, zag zij
zii ï?1? ^an de °°Sen van den man,
dad, hoewei Inez nog naast
eh t ^dd wierp zij zich in zijn ar-
rie IIanen van geluk stroomden haar
j «hm.a nf>en- Zachtjes klopte zij hem
jh (I1 ?ders en hals, betastte zijn wan-
tOïeri„i„r eh keek naar hem, om zich
(tekomlr dat hij werkelijk weer was
■"ijtejj' d- Zij kon het zich nog niet goed
"Uteliiw er) kon baar oogen en ooren
Eeiooven. In haar overstelpend
ub zy nog njets vragen en baar
PRINSES INGRID VAN ZWEDEN vertoefde op haar door
reis van Londen naar Malmo eenige oogenblikken op het
vliegveld Schiphol.
IN FRANKRIJK is tegen
woordig een spoorwagon in ge
bruik, die men van het spoor-
onderstel kan aflichten en op
pen chassis voor verder vervoer
'over straat kan plaatsen.
