lering 75sten verjaardag van de Koningin-Moeder - Klompenbeurs
T
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
1
j A J j
I •Jk.rJf'f -
Irfrw m '*+iw
I)B BLOEMENHULDE aan do
Koningin-Moeder op haar 75cn ver
jaardag. Het voorbijtrekken van
den stoet voor het palois
BtiNtdjjk.
PUCK VAN HEEL de bekende
.voetballer, is te Rotterdam in
het huwelijk getreden mot
mej. ScheJlekens.
HET BIJ DE LANDING TE BRIDGEPORT VERMELDE
VLIEGTUIG VAN HET ECHTPAAR MOLLISON.
kUlM VIER HONDERD JONGE ITALIAANSCHE FASCISTEN maken AUSTRALISCHE PADVINDERS met hun typische EEN TYPISCHE FOTO van een klompenmaker op de jaarlijkscho
blaasinstrumenten (uitgeholde boomstammen) gereed voor
een reis door Duitschland. De ontvangst te Berlijn
instrumenten (uitgeholde boomstammen) gereed voor na^an«,j. u j. u -x i
het vertrek naar de wereld-jamboree te Boedapest. klompenbeurs te St. Oedenrode, bezig met het uitenijden van een klomp.
fn. óf gewond te worden door het voor-
pmen van moord.
yTerug!" donderde Ruw Gomez. „Terug,
te ik. Zijt u Spaansche heeren, of beu-
n, die dezen man het leven willen bene
den? Achteruit!"
Sangre! Sangre!" klonk overal.
►Neem dan eerst mijn bloed," riep de
ppere, oude prins uit, zijn korten man-
J achter zich uitspreidend om Mendoza
J [dekken.
iMaar nog drong een troep jonge edel
en op, met den degen in de vuist en
B>eiende oog en, om dan weer een eindje
pug te wijken, uit eerbied voor zijn posi-
f en leeftijd.
fSangre- Sangre! Sangre!" riepen zij»
pd van woede.
«tusschen marcheerde de lijfwacht
u bmnen, want de voorzichtige Perez
jJS naar de deur geijld, wierp die wijd
jen en gelastte den mannen op te tre-
Met de wapens gereed voor gebruik
■maen zij een carré om den koning,
t? ,Ruy Gomez, en op het gezicht
hun stalen helmen, horstkurassen en
hellebaarden verminderde het geschreeuw
eenigszins en werd een gegrom van ver
vloekingen en verwenschingen hoorbaar, i
Een hooge, doordringende stem klonk
scherp en snijdend als een mes boven het I
gebrom uit. Niemand wist wie het was en I
Philips wankelde bijna, toen hij de woor- 1
den hoorde.
„Denkt aan Don Carlos! Don Jan van
Oostenrijk heeft hetzelfde lot getroffen
als Don Carlos en koningin Isabella!"
Wederom heerschte een doodelijke stilte
onder de menigte, terwijl de koning op
Perez' arm leunde. De haat van de een of I
andere vrouw had als door een bliksem
flits de waarheid onthuld en toen waren
honderden handen gereed hem, inplaats
van Mendoza, van het leven te berooven.
Dat wist hij en was bang.
HOOFDSTUK V.
De eerste angstkreet, die in de zaal werd
gehoord, was von Inez geweest.
Toen zij voor haar vader op de vlucht
was gegaan, had zij haar schuilplaats be
reikt op de galerij boven de troonzaal. Zij
had niet naar haar kamer willen gaan,
daar er voor haar geen sprake kon zijn
van rusten, zoolang Dolores zoo in gevaar
verkeerde. En toch kon zij niet terugkee-
ren naar Don Jan's kamer omdat zij dan
kans liep door haar vader gegrepen te
worden, of den koning te ontmoeten. Zij
had daarom besloten een uur te laten ver-
loopen alvorens te trachten iets anders te
doen. Op de galerij was zij op het houten
bankje gaan zitten, dat in den ouden tijd
voor de Moorsche vrouwen was gemaakt.
Daar luisterde zij naar de muziek, naar
het geschuifel der voeten van de dansende
paren en naar het gezoem der stemmen,
waarin zij dikwijls den naam van Don Jan
onderscheidde. Alles had zij gehoord de
kreten, toen men dacht dat Don Jan bin
nen kwam, de stem van den kamerheer,
die de komst van den koning aankondig
de, en toen de verandering van geluiden
die daarop volgde. Tenslotte had zij dui
delijk elk woord gehoord van hetgeen
haar vader had gezegd, en toen zij be
sefte wat dit beduidde, had zij het uitge
schreeuwd en was de galerij ontvlucht, om
zoo mogelijk naar haar zuster te gaan en
naar Don Jan's lichaam, waar het op den
marmeren vloer uitgestrekt lag, met de
wond in de borst. Haar instinct zei haar
want redenen kon zij toen niet dat
haar vader Don Jan en haar zuster samen
had aangetroffen en in plotselinge woede
den weerloozen man had doorstoken.
Dolores' tranen waren een voldoende
antwoord op haar zusters vraag, toen de
meisjes eindelijk in eikaars armen lagen
Geen van beiden twijfelden nog. Inez, die
het eerste sprak, vertelde dat zij zich op
de galerij had verborgen. „Vader is zeker
eenigen tijd na de koning binnengeko
men," zei ze half snikkend en in gebroken
zinnen. „Plotseling hield de muziek op. Ik
kon elk woord verstaan. Hij zei dat hij het
had gedaan dat hij Don Jan had ver
moord en toen ben ik hierheen gehold,
uit vrees dat hij jou ook had gedood."
„God gave dat hij het gedaan had!"
riep Dolores uit, „en dat ik dood lag naast
den man, dien ik lief had!"
„Had hij het mij ook maar gedaan!" zei
Inez hevig snikkend.
Dolores was nu stil. alsof zij al haar tra
nen vergoten had. Zij hield haar zuster
in haar armen en kalmeerde haar, alsof
zij een kindje was. Maar haar geest,
werkte weer, want zij was sterk, en na
den eersten heftigen aanval van leed
stond de naaste toekomst haar even dui
delijk voor den geest als het heden.
„Je vertelde immers dat vader voor het
geheele hof bekende Don Jan te hebben
vermoord? Wat is er toen gebeurd? Zei de
koning iets? Werd vader gearresteerd''
Herinner je Je iets?"
Ik hoorde alleen maar luide kreten,"
snikte Inez. „Toen ben ik naar Jou toe ge
gaan zoo gauw als ik maar kon ik
was bang."
„We zullen vader nooit meer terugzien
tenzij op den dag, waarop hij zal moe
ten sterven."
„Dolores! Men zal ook hem toch niet
vermoorden?" Door plotselingen en nog
grooter angst dan tevoren hield Inez op
met snikken.
„Hij zal op het schavot sterven," ant
woordde Dolores op een toon, alsof zij in
droomtoestand sprak. „Er is geen vergif
fenis mogelijk. Morgen of overmorgen zal
zijn laatste uur geslagen zijn."
De waarheid, waarvoor zij waren ge
plaatst, vertoonde zich ln afgrijselijke
duidelijkheid. Wie den moord ook had be
gaan, zou er voor moeten sterven; daar
van was zij zeker. En Mendoza had dien
zelf bekend Zij kon niet weten wat er
werkelijk was gebeurd, en hoewel de gelui
den, die zij door de deur had gehoord er
wel op konden duiden dat Philips zelf de
daad had bedreven, kon er geen twijfel
bestaan omtrent de woorden, die Men
doza slechts ln tegenwoordigheid van den
koning had gesproken boven Don Jan's
lichaam, en die hij in de groote balzaal in
in het bijzijn van alle genoodlgden had
herhaald. De eenige verklaring, waarnaar
zij kon gissen, was, dat, toen haar vader
de kamer binnentrad, onderstellende door
hetgeen hij zag, dat er een strijd was ont
staan tusschen den koning en Don Jan, en
dat deze zijn broeder wilde aanvallen, hij,
Mendoza, zijn degen had getrokken en
zonder aarzelen Don Jan had doorstoken.
Het eenige wat haar duidelijk voor den
geest stond, was, dat haar vader zou moe
ten boeten, en zonderling genoeg
besloten was te boeten voor iets, dat hij
misschien niet had gedaan. De donkere
schaduw van het schavot rees voor Dolo
res' oogen op.
(Wordt vervolgd),
