Concours hippique en springconcours te Hoofddorp - Boerderij afgebrand
74ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
In het Paleis van den Koning
I Don Jan's vertrekk^' fde om?evlnE van
I der een cx.genhnt n aI te zoeken. Zon-
I W h!arO0|^b^a^er .te «halen, begon
hesloot, indien ziT^heten Ji® kieken en zij
en aj' heteiJ door haar vader,
^IE DRAAGT HET MOOISTE STRANDCOSTUUM2 Een wedstrijd te Margate. Opdat 'de aandacht van de jury alleen
de costuumpjes zou gelden, moesten de deelneemsters de gezichten met een kap bedekken.
WAT ER OVERBLEEF. Door onbekende oorzaak ontstond brand in een grooto boer
derij te Geffen. Het huis en de voorraadschuur met 10.000 K.G. hooi werden een prooi
der vlammen. Wat er overbleef!
Een liefdesgeschiedenis uit t oude Madrid
door F. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W. H. C. B.
40)
zon*™^ K0n ze.er nlet' been. want Eudaldo
^"Skeeren niets begrijpen,
X. SJP8 gezegd, dat zij bij de prin-
een 2011 .bliiven- Gaf zij hem den
haar dan zou haar stem
het toch 2011 het misschien
wat h^fnr Iï,ina?'r huis te Baan en hem,
ander nrif. ,klecduig betrof, het een en
Was terug tf^rS -.het laf van haar
geringste d»l van zon<?er °°k maar het
hebben zomter «Sr ?ar volbracht te
1 veiligheid was ma weten 01 Dolores in
I heiu haar maar één mogelijk-
hetzij door de prinses werd tegengehou
den, onmiddellijk haar gezicht te vertoo-
nen. Dat zou tenslotte het veiligst zijn.
Ongehinderd bereikte zij eindelijk Don
Jan's vensters; zoowel bij de deur als elk
raam luisterde zij. Bij het laatste hoorde
zij stemmen, maar hoewel zij door de
zware gordijnen geen woorden kon onder
scheiden, hoorde zij wel dat Don Jan en
Dolores bij elkaar waren. Dit was haar
genoeg, en nu kon zij naar haar kamer te-
rugkeeren, want thans wist zij dat niets
haar zuster kon deren.
En toch, terwijl zij daar met haar han
den leunde op de lage vensterbank, èn
met haar voorhoofd tegen de koude, ronde
vensterglazen, was er iets, dat haar weer
hield om weg te gaan. Het was iets onbe
stemds, dat haar pijn deed, toen zij die
beide mooie menschen daar binnen als het
ware vóór zich zag. Don Jan's stem drong
als een van verre komende muziek tot
haar door. Maar Dolores kon elk woord
hooren alles was voor haar, en niet al
leen dat zij den man, dien zij lief had,
hoorde, zij kon hem ook zien. Het blinde
meisje had nooit iets verwacht, nooit om
tets gevraagd maar haar deel was zelfs
minder dan niets, want noch hier op aar
de, noch in het hiernamaals zou Don Jan
ooit een woord van liefde tot haar spre
ken. Zij voelde dat iets haar was ontno
men en aan haar zuster was geschonken.
Zij had zich in meisjesachtige onschuld
iets toegeëigend, wat niet voor haar be
stemd was; het waren louter droomen,
waarmee zij niemand kwaad deed. Hij had
altijd hartelijk tot haar gesproken en dik
wijls vriendelijk haar hand aangeraakt,
en menigmaal alleen, in het zonnetje zit
tende, had de herinnering aan zijn stem
haar als muziek in de ooren geklonken.
Zulke gedachten waren niet meer geweest
dan een reflex van een reflex in de duis
ternis, waarin een schaduw soms zoo hel
der scheen als het daglicht. Wat zij voelde,
had zij nooit liefde genoemd; evenmin
had zij ooit op wederliefde durven hopen.
En toch was het liefde, maar een onschul
dige en hopelooze, aan welke alle voedsel
werd onthouden, en niets anders.
Maar nu voelde zij dat ook dat haar
werd ontnomen, waarvoor zij iets in de
plaats kreeg, dat een brandende pijn ver
oorzaakte, iets heel akeligs, dat de duister
nis nog donkerder maakte.
Zij hoorde binnen niet meer spreken;
misschien waren zij naar een andere ka-
róer gegaan, maar ook aan het aangren
zende venster hoorde zij niets. Toen hoor
de zij voetstappen en zij onderkende die
van haar vader. Twee mannen kwamen er
uit den corridor en zij had geen tijd meer
het schilderhuis te bereiken. Met vooruit-
gestrekte handen liep zij van de ramen
weg en naar den buitenkant van het
breede terras, waar zij, bij de balustrade
gekomen, neerhurkte, niet wetende of zij
in het maanlicht of in de schaduw stond.
Mendoza en de koning hadden haar blijk
baar niet opgemerkt, en toen de deur zich
achter hen sloot, liep zij weer naar het
raam om te luisteren. Zij verwachtte niet
anders dan luide en booze woorden te
hooren, want zij twijfelde er niet aan, of
de koning en haar vader, die hadden ont
dekt, dat Dolores hier was, waren geko
men om haar te halen. De prinses had
zeker verteld dat Dolores ontsnapt was.
Maar zij hoorde slechts op gewonen toon
spreken en begreep dat Dolores verstopt
was. Plotseling hoorde zij tot haar schrik
haar vaders voetstappen in de hal, en nu
kon zij noch voorbij de deur komen, noch
het terras wederom oversteken. Een
oogenblik later hoorde zij dat de koning
hem riep en dadelijk luisterde zij weer.
Men schudde aan een deur nu werd Do
lores zeker dadelijk gevonden! Maar het
lawaai hield op, alsof men de poging had
opgegeven, en spoedig daarop hoorde zij
weer haar vaders voetstap. Denkende, dat
hij in ae hal zou blijven, totdat de koning
hem riep want hoe kon zij weten wat er
werkelijk gebeurde? bleef zij onbeweeg
lijk stil staan.
Geheel onverwacht ging de deur open en
hij was bij haar, voordat zij het wist. Een
oogenblik aarzelen kwam niet in haar op,
en voor de tweede maal op dezen avond
vluchtte zij. Zoo hard zij kon, liep zij naar
den corridor, die nog geen tien pas ver
wijderd was van de plaats waar zij stond,
en toen zij daar kwam, viel, zonder dat zij
dit wist, het licht van een hanglamp op
haar.
Toen Mendoza haar vluchtende gestalte
in het halfduister zag, stormde hij haar
achterna, maar in het lamplicht gekomen,
hield hij stil, wankelde een paar passen en
stond toen duizelig tegen den muur. Hij
had Dolores' japon en capuchon herkend
en hij dacht niet anders of zij was het
zelf. In diezelfde kleeding toch had hij
haar in den laten namiddag gezien, toen
hij haar in haar zitkamer opsloot, en zóó
gekleed moest zij met de prinses zijn mee
gegaan. En nu zag zij haar wegloopen van
Don Jan's vertrekken. Ongetwijfeld was zij
in een andere kamer geweest en daaruit
ontsnapt, toen hij de deur trachtte open te
krijgen.
Hij streek met zijn hand over zijn oogen
en haalde zwaar adem, terwijl hij tegen
den muur leunde, want nu hij haar zag,
beduidde dit voor hem slechts schande
voor haar zelf en voor zijn naam. Nu was
het met alles in zijn leven gedaan, waarin
zijn eer dat had hij door elk zijner han
delingen getoond het fundament was
geweest.
Hij was te veel verbluft om zich zelf af
te vragen hoe zij en Don Jan het hadden
aangelegd elkaar te ontmoeten, of wel of
er een afspraak tusschen hen had bestaan.
De afschuwelijke overtuiging vatte post
bij hem, dat dit niet de eerste maal was
en dat al lang geleden, nog voordat Don
Jan met het leger naar Granada was ge
gaan, Dolores haar weg naar diezelfde
deur had gevonden en dat zij, zonder dat
iemand het wist, reeds menig uur met
hem had doorgebracht. Anders zou het
onmogelijk zijn geweest dat zij, denzelf-
dcn dag van zijn terugkeer, zonder een
afspraak te hebben gemaakt, naar hem
was toegegaan.
.(Wordt vervolgd).
