Houttransport uit Zweden - 50-Jarig bestaan Vereen. „Rembrandt
'§Wm
?4»te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
In het Paleis van den Koning
EEN GROOT HOUTVLOT IN DE HAVEN VAN ZAANDAM. Het vlot 5s van Zweden naar Zaandam
gesleept.
DE KRUISER „VON DER TANN'
om daar gesloopt te worden. Dit is het laatste van de bij Scapa Flow
gezonken Duitsche schepen, dat gelicht is.
HET 50-JARIG BESTAAN VAN DE YEREENIG1NG „REMBRANDT"werd in het Rijksmuseum
te Amsterdam herdacht. Tij Irns de rede van den voorzitter dr. Holdering. Links minister M arch an t.
HET DOOR DEN KUNSTSCHILDER C. W. SMITH te Maassluis vervaardigde schilderij, voor
stellende Prinses Juliana met haar gevolg schaatsen rijdend op den Zuidvliet tusschen Schipluiden
cd Maassluis in den winter 1932'33.
wordt naar Rosyth gesleept MODERN TENNISCOSTUUMPJE
gedragen door de Engelsche tennis
ster mrs. Fearnley-Whittingstall bij
de tenniswedstrijden te Highgate,
welke ook door Prinses Juliana
bijgewoond werden.
DE LONDENSCHE BOBBIES" AMUSEEREN ZICH. Een vroolijke scène bij een. zwemfeest
van de Londensche politie. Bobbies in uniform te water.
Een liefdesgeschiedenis uit 't oude Madrid
door F. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W. H. C. B.
32)
,,Don Jan zal het Je vertellen, zoodra je
hem ontmoet," vervolgde zij. .Ik zond hem
vanavond twee brieven. De eerste ver
brandde hij ongeopend, omdat hij dacht
dat het een liefdesbrief was, maar den
tweeden brief, dien hij vóór het souper
kreeg, zou hij nu wel hebben gelezen.
„Wat hebt u hem geschreven?" vroeg
Inez.
„In hoofdzaak het volgende: als hij ge
duld had en slechts twee dagen wilde
wachten en gedurende die dagen niet
trachten je zonder bijzijn van anderen te
spreken wat een schandaaltje zou ver
oorzaken en jou zou benadeelen, als
iemand het te weten kwam dan zou de
koning alles naar Don Jan's genoegen
schikken en je vader zou zijn toestemming
geven. Je hebt Don Jan sinds zijn terug
keer nog niet gezien, is het wel?" vroeg
tij bezorgd.
„Heelemaal niet," antwoordde bet blinde
meisje met overtuiging. „De hemel geve
dat ik het had gekund!"
„Daar ben ik blij om," fluisterde de
prinses. „Maar als je nu met mij meegaat
naar mijn vertrekken en daar zult blijven,
totdat alles is geregeld wel. dan bestaat
de kans, dat je hem even zult zien. Maar
ik beloof niets, want dat zou gevaarlijk
kunnen zijn."
„Heusch? Denkt u dat dat mogelijk is?"
Inez zat in het donker droevig te glim
lachen.
„Misschien. Wellicht komt hij mij of
mijn man bezoeken en dan zou ik jullie
even alleen kunnen laten."
„Wat zou ik dat heerlijk vinden," zei ze
oprecht gemeend.
„Ga dan nu met me mee, en ik zal mijn
best doen," antwoordde de prinses.
„Graag! Maar wilt u een oogenblik
wachten, terwijl ik mij kleed. Ik heb een
oude jurk aan en ben bijna niet toon
baar."
Dat was waar, maar Inez bedacht dat
zij, zooals zij nu gekleed was, Eudaldo
nooit zou kunnen passeeren. Zij moest dus
eerst Dolores kleeren aantrekken, en die
lagen in haar kamer. Voordat de prinses
nog had kunnen antwoorden, was zij al
weg en sloot de deur van de slaapkamer
achter zich. Dona Ana, die opnieuw
eenigszins was beetgenomen, kon moei
lijk anders doen dan rustig hier in donker
blijven wachten, wilde zij zich niet tegen
een of ander meubel stooten. Toen trof
het haar dat Dolores zich blijkbaar in
donker kleedde, want zij had geen licht
gezien toen zij de deur uit ging. Op dit
oogenblik herinnerde zij zich de blinde
zuster, en kwam toen tot het besluit, dat
menschen, die voortdurend met blinden
omgaan, zich op den duur gemakkelijk in
donker leeren redden en alles zonder licht
kunnen doen .De zaak interesseerde haar
echter niet erg veel, en terwijl zij er nog
over aan het denken was, ging de deur
weer open. Och ja, een rok en een lijfje
zijn gauw genoeg aangetrokken. Onmid
dellijk daarop voelde zij een hand op de
hare en stond toen op.
„Ik ben klaar en als u meegaat, zal ik
de deur open doen. Mijn hoofd en gezicht
heb ik bedekt," zei ze terloops, maar steeds
fluisterend, „want ik ben bang voor de
avondlucht."
„Ik was juist van plan je te raden dat
in elk geval te doen. Het is beter dat wij
geen van beiden door iemand in de corri
dors worden herkend, zoo ver weg van
mijn vertrekken."
De deur ging open en, vergeleken bij de
duisternis in de kamer, was het alsof een
stroom van licht binnenkwam. De prinses
liep vooraan en Eudaldo stond zoo gauw
als hij maar kon op om de beide dames
uit te laten, zonder naar haar te kijken,
toen zij de hal overstaken. Inez volgde
Dona Ana op het gehoor op een pas af
stand. De oude knecht zag Dolores' klee
ren en capuchon, die hij ook verwachtte
te zien, en koesterde niet de minste ver
denking, evenmin als toen hij kort geleden
Inez de deur had zien uitgaan.
De rol. die Inez had te vervullen, was
echter veel moeilijker dan die van haar
zuster, die slechts moest voorwenden blind
te zijn. Heel wat anders was het om blind
te zijn en vlak naast een slimme vrouw
als de prinses, die elke aarzeling zou mer
ken, het te doen alsof men kon zien. Bo
vendien, al was zij uit de gevangenschap,
waarin zij zich zelf had geplaatst, ontsla
gen, was het totaal onmogelijk te voor
zien wat er zou gebeuren, zoodat de prin
ses zou merken dat zij bedrogen was, en
dat kon elk oogenblik plaats hebben.
Daar kwam nog bij dat de prinses met
een glijdenden, onhoorbaren pas snel liep
Gelukkig moest Inez als de jongste aan
haar linkerzijde loopen. zoodat zij zoo
als haar gewoonte was, als zij ergens in
het paleis alleen liep haar linkerhand
ongemerkt tegen den muur kon blijven
houden. Al maakte dit de zaak gemakke
lijker, een groot bezwaar zouden de trap
pen van enkele treden kunnen vormen, die
zij op en af zouden moeten, om de ver
trekken der prinses te bereiken. Bij zoo'n
trap zou vast en zeker het bedrog aan het
licht komen en wat dan!
Zij was met de prinses meegegaan om
haar zuster zoo mogelijk te helpen en niet
om weer opgesloten te worden. Vóór alles
moest zij dus trachten aan Dona Ana te
ontkomen, want met haar haar ver
trekken te betreden, zou bepaald noodlot
tig zijn; veel tijd om te denken had zij
echter niet gehad. Maar nu concentreerde
zij haar heele denkvermogen om een uit
weg te vinden en toen zag zij maar één
kans: zij moesten voorbij den pilaar
waarachter zich de verborgen toegang tot
de Moorsche galerij, boven de troonzaal
bevond en net was volstrekt niet waar
schijnlijk dat Dona Ana het bestaan daar
van kende, want die kwam nooit in dat
gedeelte van het paleis, en als Inez, voor
dat zij de bewuste plaats bereikten, een
beetje achterbleef, kon zij onhoorbaar
achter den pilaar komen en dan ver
dwijnen.
De prinses sprak weinig, en op het wei
nige wat ze zei, antwoordde Inez door den
dikken sluier, dien zij droeg, op gedemp-
ten toon en met slechts enkele woorden.
Zij wist precies waar zij was door steeds
in voeling te blijven met den muur links
van haar en door het tellen van het aan
tal passen tusschen het eene bekende punt
en het volgende. Maar zij werd zenuwach
tig, want het scheen haar toe dat de prin
ses langzamer begon te loopen, alsof zij
het niet goed vond dat Inez iets achter
bleef. Daarom liep zij wat vlugger, om
geen argwaan te wekken, maar plotseling
hoorde zij de prinses stilstaan en vreesde
dat haar kans om te ontkomen verke
ken was.
(Wordt vervolgd), J
