Onthulling van Heutsz-monument te Coevorden - Schelde-zwemwedstrijd
74»te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
In het Paleis van den Koning
li A 31 ON NöVARRO <le bekende Amerikaansche filmster, vertoeft thans te Londen. Ramon
bestormd door om een handteekening smeekende 'dames.
DE ONTHULLING VAN HET BOBSTBEELD VAN WIJLEN GENERAAL VAN HEUTSZ te
Coevorden. Links het door den beeldhouwer Falise vervaardigde beeld. Rechts: Prins Hendrik
bij de onthulling.
MODESHOW VAN BAD- EN STB ANDCOS.
TUUMS in het Noorderbad te Zandvoort.
Modern strandcostuumpje met doorzichtige
parasol.
MRS. MOODY WILLS die voor de
zesde maal kampioen werd te Wimble
don, wordt door miss Dorothy Round
gelukgewenscht.
ATHLETIEKWEDSTRIJ DEN VOOR DAMES OP HET A.S.C.-TERREIN TE OEGSTGEEST.
>,Brunhilde" start voor den driekamp 100 M. hardloopen.
BERGER (HOLLAND) wint de 220 yard9
vóór Reid, op de Engelsche athletiek-
kampioenschappen.
DE VIERDE INTERNATIONALE SCHELDE-BEKER-WED-
STRIJD OP DE SCHELDE tusschen Breskens en Vlia*
singen. De Engelschman E. H. Temme, die winnaar werd.
Een liefdesgeschiedenis uit 't oude Madrid
door F. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W. H. C. B.
31)
,Mag ik u dan verzoeken met mij naar
binnen te gaan?" vroeg hij. alvast naar de
deur loopende.
„Goed. Breng mij naar haar kamer en
laat ons dan alleen."
„Heel graag, want liever zou ik haar
vanavond niet ontmoeten," zei Mendoza
die voelde dat zijn boosheid volstrekt nog
niet was geweken. „Ik ben er zeker van
dat u verstandiger met haar zult spreken
dan ik."
f „Dat geloof ik ook," antwoordde Dona
Ana, „want als u meeging, zou dat maar
opnieuw aanleiding geven tot harde woor
den, waardoor de zaak voor mij moeilijker
zou worden. Ik geloof niet dat u er
spijt van hebt mij alles te hebben verteld
is het wel?"
„Integendeel. Ik ben u bijzonder dank
baar. Ik zal alles doen waarmee Ik u van
dienst kan zijn, al hebt u zooeven ook ge
zegd dat ik u met niets kon helpen."
„Och kom, ik was geërgerd en meende er
niets van. moet het me vergeven," zei
re liefjes.
Toen zij bij de deur waren gekomen,
nam zij haar hand van zijn arm, en hij
kuste hoffelijk en glimlachend haar vin
gers. Toen klopte hij driemaal en onmid
dellijk daarop hoorde men het geschuifel
van Eudaldo's sloffen, waarna de oude
dienaar slaperig de deur opende. Toen hij
de prinses zag binnenkomen, nam hij als
oud-soldaat dadelijk de militaire hou
ding aan.
„Eudaldo," zei de generaal op zijn ge
wonen, strengen toon, als hij orders gaf,
„hare hoogheid de prinses van Eboli gaat
vanavond met Dona Dolores naar haar
vertrekken. Zorg dat daarna alles wat
mijn dochter noodig heeft, haar wordt
gebracht, en begeleid jij zelf de dames mèt
licht."
Maar hiertegen protesteerde Dona Ana
met klem. Er was immers maanlicht, er
waren lampen, overal was er licht, zei ze.
Zij had niemand noodig. Mendoza zwichtte
na enkele tegenwerpingen.
„Doe de deur open van de vertrekken
van mijn dochters," zei hij tot Eudaldo, en
zich tot de prinses wendende: „Mevrouw,
ik heb de eer u goeden nacht te wenschen
en ben uw gehoorzamen dienaar. Mijn
dienst roept me weer."
„Goeden nacht, generaal," antwoordde
Dona Ana met een gratieusen hoofdknik.
Diep buigende, ging Mendoza heen. Zijn
dienst zou eerst afgeloopen zijn nadat de
laatste grande was vertrokken, en de tijd,
dien hij besteed had om Dona Ana te ver
gezellen, zou juist toereikend zijn geweest
voor zijn souper. Zij slaakte een korten
zucht van verademing, toen zij zijn ge
spoorde hakken en langen degen op den
yloer hoorde rinkelen. Dolores was nu in
haar macht, die zij tot het uiterst zou ge
bruiken.
Zij volgde Eudaldo naar de volgende
deur, waarvan hij den grendel af schoof.
„Blijf buiten wachten," zei ze kalm. „Ik
wensch met Dona Dolores alleen te zijn."
Dona Dolores is in de verste kamer, uwe
hoogheid," zei de knecht.
Zij ging de kamer binnen en sloot de
deur, waarna Eudaldo naar zijn stoel te
rugkeerde, om daar te blijven dommelen,
totdat zij weer te voorschijn zou komen.
Nauwelijks had zij twee passen in de
zwak verlichte kamer gedaan, of een scha
duw gleed tusschen haar en de lamp, die
onmiddellijk daarop werd uitgeblazen. Zij
uitte een kreet van verbazing en bleef stil
staan. Overal, behalve in Mendoza's wo
ning, zou zij uit vrees voor haar leven zoo
hard zij maar kon naar de deur zijn ge-
loopen en getracht hebben die te openen,
want zij had veel vijanden en was daarom
altijd op haar hoede. Maar zij onder
stelde dat de schaduw, die zij had gezien,
Dolores was. En zonder te aarzelen riep zij
op vriendelijken toon:
„Dolores! Ben jij daar?"
Een oogenblik later voelde zij een kleine
hand op haar arm.
„Wie bent u?" hoorde zij heel zachtjes
vragen, en Dona Ana wist niet beter of
het was Dolores, die fluisterde. Het be
staan van Inez was zij totaal vergeten; zij
had het meisje weinig ontmoet en nooit
op haar gelet, hoewel zij wist dat Mendoza
ook een blinde dochter had.
„Ik ben het de prinses van Eboli,"
antwoordde zij, op denzelfden vriende
lijken toon.
„Ssst! U moet fluisteren."
„Je vader is weg je hoeft niet bang
te zijn."
„Goed, maar Eudaldo is buiten en als
hij niet slaapt, hoort hij alles. Wat is er?
Waarom bent u hier?"
„Ik wou een beetje met je praten," ant
woordde Dona Ana, nu ook fluisterend,
om aan het verzoek van het meisje te vol
doen. ,Kan je niet wat licht maken?
Waarom blies je de lamp uit? Ik dacht dat
je in een andere kamer was."
„Ik schrok, want ik wist niet wie er bin
nen kwam. Als het u hetzelfde is, kunnen
we heel goed in donker praten. Ik zal u
wel naar een stoel brengen, want ik weet
precies waar alles in de kamer staat.
De prinses liet zich een paar passen lei
den en aanstonds voelde zij zachtjes in
een zetel te worden gedrukt. Wel was zij
verbaasd, maar de vrees beseffende, die
het meisje voor haar vader had, vond zij
het 't beste haar maar haar zin te geven.
Inez had niets gezegd, dat aanleiding kon
geven tot de gedachte dat zij niet Dolores
was. Intiem als de zusters met elkaar om
gingen, wist Inez bijna evenveel van de
prinses als Dolores zelf, en zoolang het ge
sprek fluisterend werd gevoerd, was er ab
soluut geen kans dat haar stem haar zou
verraden. Het vlug denkende meisje vond
het echter vreemd dat Dona Ana Dolores
niet had gezien, die toch den heelen
avond op het feest moest zijn geweest
zij vreesde dat er iets bijzonders was ge
beurd. Als dat het geval was, was haar
eerste gedachte haar zuster te helpen,
maar zoolang zij in Dolores' plaats een ge
vangene was, kon zijn niets uitrichten, en
daarom besloot zij dat de prinses haar
moest helpen ontvluchten.
Dona Ana begon vlug en met welgeko
zen woorden te spreken. Ze zei den toe
stand van het meisje te kennen en al lang
te weten hoe innig zij en Don Jan van
Oostenrijk elkaar liefhadden. Zij verklaar
de volkomen met beiden te sympathisee-
ren en alles te willen doen om hen te hel
pen. Toen vertelde zij dat zij Dolores op
het hoffeest had gemist.
Onwillekeurig schrok Inez en haalde
hoorbaar en snel adem, maar Dona Ana
vond het heel natuurlijk dat Dolores op
de eene of andere wijze uiting gaf aan
haar teleurstelling wegens haar opsluiting
juist op den avond, waarop het heele hof
bijeen was om den man, dien zij lief had,
te begroeten.
Daarna vertelde de prinses dat zij na
het souper Mendoza had ontmoet, met
hem was opgeloopen en na heel wat
moeite de waarheid van hem was te weten
gekomen en van hem toestemming had
gekregen om Dolores eenige dagen onder
haar hoede te nemen, dankbaar als hij
was dat zij werkelijk met haar en Don J an
sympathiseerde, wat hij nooit had ge
dacht. Toen vertelde zij het staatsgeheim,
dat Dolores natuurlijk moest weten, dat
de koning het huwelijk wenschte, omdat
hij jaloersch was op zijn broeder en daar
om wilde dat deze genoeg kreeg van het
winnen van veldslagen om dan als een ge
lukkig man een rustig leven te gaan
leiden.
iWordt vervolgd), j
