Het rijkste meisje ter wereld te Parijs in het huwelijk
getreden
74-" JaargangLEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
In het Paleis van den Koning
VOORBEREIDINGEN VOOR HET LUSTRUM-SPEL VAN 1IET DELFTSCHE STU
DENTEN CORPS „Circus Itausch". Het levende projectiel studeert in 'den mond vanj
het kanön zijn rol in.
DE OUDE SERVAASBRUG TE MAASTRI UHT wordt geheel gerestaureerd en zaj
binnenkort weer in gebruik genomen kunnen worden. Het „grondig" restauratiewerk
aan een der peilers.
GISTEREN ver-
trok uit Maastricht
een treïn met zieken
naar Lourdes. Een
patiënte in veilige
armen.
NIEUWE UNIFORMEN van de Rijksweer. De
kraag kan los gedragen worden. De rijlaarzen zijn
yervangen door rijglaarzen. De stalen helmen zijn
kleiner dan de oude helmen.
NU FIETSEN IN HOLLYWOOD
zeer in de mode ls, rijdt zelfs
Tom Mix op een stalen ros rond
en zwaait den lasso.
DE DANZIGER SCHUPO-
KAPEL bracht een aubade
aan minister Gönng voor zijn
woning te Berlijn.
WELIJK van het rijkste meisje ter wereld,
ss Hutton, erfgename van de Woolworth-mil-
lioenen, met prins Mdivani van Georgië.
Een liefdesgeschiedenis uit t oude Madrid
door P. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W. H. C. B.
16)
Hij wist niets, want hij wist dat er nog
veel gevaar dreigde en hij was zeer be
zorgd over haar. Na haar handen slechts
Je hebben gedrukt, leidde hij haar weg.
Naast elkaar volgden zij den corridor, tot
de bocht. Toen fluisterde hij haar toe
achter te blijven en zij nam een afstand
van ongeveer twaalf pas van hem. Het
was een lange weg en slecht verlicht door
olielampen, die op bepaalde afstanden aan
dunne kettingen aan het gewelf hingen.
zij wierpen een breede, zwart schaduw
onder zich en schenen met een zwak licht
naar boven. Meermalen kwamen men-
tchen voorbij en telkens klopte Dolores
nart hevig. Een hofdame, gevolgd door
oen duena en een dienstmaagd, hield met
een innemenden glimlach stil om een
diepe révérence voor Don Jan te maken,
die buigende zijn baret afnam en door-
nep. Zij keken niet naar Dolores. Een man
°P sloffen, die een groen lakensch voor
schoot droeg en die op een vettig ijzeren
blad vijf aangestoken lampen vervoerde,
Passeerde met volkomen onverschilligheid,
zonder de minste aandacht te schenken
kun den overwinnaar van Granana. Atin
taak was lampen te brengen naar dit ge
deelte van het paleis de rest ging hem
niet aan; hij was lampenist. Zij daalden
een korte trap met breede treden af en
liepen toen door een breederen, beter ver
lichten corridor, hoewel de lampen door
den binnendringenden avond flikkerden.
Een wacht van hellebaardiers der lijf
wacht, onder bevel van een korporaal,
kwam van het terras binnenmarcheeren.
De korporaal salueerde met zijn helle
baard, maar Don Jan liet hem halt hou
den. want hij begreep dadelijk dat er een
schildwacht voor zijn deur werd geplaatst.
„Ik heb geen wacht noodig," zei hij.
„Neem den man maar weg."
De generaal heeft het gelast, uwe
hoogheid," antwoordde de korporaal eer
biedig.
„Verzoek je hopman den generaal te
rapporteeren dat ik er prijs op stel geen
schildwacht voor mijn deur te hebben. Ik
heb geen bezittingen, die bewaakt behoe
ven te worden, behalve mijn reputatie, en
daarvoor kan ik zelf wel zorgen," sprak
hfj met een weiwillenden lach.
De korporaal grinnikte het was een
heel donker gekleurde man met een breed
gezicht, uitstekende jukbeenderen en uit
staande oaren. Hij maakte met zijn dne
soldaten rechtsomkeert en volgde Don Jan
naar het teiTas de vrouw met den man
tel met kad had hij echter gezien.
Niet wetande wat te doen, bleef Dolores,
toen zij ftet gesprek met den korporaal
had gehodrdeen oogenblik stilstaan,
want het kon haar niet schelen de solda
ten op hun terugweg te passeeren. Toen
keerde zij 031 en liep, om tijd te winnen,
langzaam een eindweegs terug. In minder
dan een minuut kwamen zij al met den
ingetrokken schildwacht terug maar
toen zij voorbij kwamen was het of men
haar een steek toebracht. Zij kreeg onder
haar kap een vreeselijke kleur, want dui
delijk hoorde zij den grooten korporaal in
zich zelf lachen, toen hij voorbij was. Nu
besefte zij eerst ten volle hoe zij den man,
dien zij hef had, vertrouwde.
Toen de soldaten den hoek om waren en
uit het gezicht verdwenen, liep zij snel
naai' het terras terug en verborg zich in
het steenen schilderhuis. nog steeds blo
zende en boos. Aan een der zijden van het
schilderhuis was tegenover Don Jan's ver
trekken een klein, vierkant venster, juist
ter hoogte harer oogen aangebracht. Uit
louter nieuwsgierigheid keek zij er door,
om te zien, wat voor menschen de officie
ren en Don Jan's bedienden wel waren,
want alles wat met hem verband hield of
hem toebehoorde, interesseerde haar in de
hoogste mate. Twee lange kapiteins kwa
men er het eerst uit, schitterend hl hun
gepolijste borstharnassen, met sjerpen en
gouden schouderbedekkingen en blinken
de degens met korfgevesten, waarop zij
drukten, zoodat de degens achter hen
schuin omhoog staken. Zij draaiden hun
korte, zwarte knevels omhoog, in de hoop
op hun weg de eene of andere tot de hof
houding behoorende dame te ontmoeten.
Daarna kwam er een oudere man voorbij,
ook in militaire kleeding. Hij liep echter,
blijkbaar diep in gepeins, met gebogen
hoofd. Toen verscheen er niemand meer,
behalve een bediende, die iets uit zijn zaJc
haalde en het opat.
Ten slotte kwam er een vrouw voorbij
het kleine venster; Dolores zag haar zoo
duidelijk als zij de vier mannen had ge
zien. Onhoorbaar en heel voorzichtig liep
zij, als een kat. Het was een dame en zij
droeg een mantel, die haar japon geheel
bedekte; op haar hoofd en voor haar ge
zicht had zij een heel dichten sluier, die
haar onherkenbaar maakte. Haar manier
van loopen verried dat zij jong en gTa-
tieus was, terwijl uit iets in de houding
van haar hoofd bleek dat zij mooi was.
Haar heele gestalte en houding kwamen
Dolores bekend voor. Zij werd bleek en
een gevoel van kilheid steeg haar naar het
hart. De dame kwam den corridor binnen,
liep vlug door, draalde om en was uit het
gezicht verdwenen.
Plotseling moest Dolores om zich zelf
lachen, en voelde zich, trots alle gevaar,
weer gelukkig. Er was eigenlijk niets, over
dacht zij, dat haar van streek behoefde te
maken. Het terras was immers lang en er
waren zeker nog andere vertrekken dan
die van Don Jan hoewel zij die niet
kende. De dame liep wel heel voorzichtig,
maar het kon zijn dat zij reden had on
gezien te blijven en dat zij niet in dit ge
deelte van het paleis woonde. Het Alczar
toch was een oud Moorsch kasteel, dik
wijls gerepareerd, op onregelmatige wijze
uitgebreid, en onbeholpen, gebouwd, zoo
dat vele vertrekken slechts door het over
steken van open terrassen konden worden
bereikt.
Toen Don Jan Dolores uit het schilder
huis kwam halen, was haar kortstondige
twijfel geweken, maar haar nieuwsgierig
heid niet. Zij glimlachte toen zij uit ha^r
schuilplaats kwam en den blik uit zijn
oogen even helder en oprecht als de
hare ontmoette. Zij had zelfs een hekel
aan zich zelf, omdat zij een oogenblik ge
dacht had dat de dame uit zijn vertrekken
kwam. Het licht stroomde door zijn open
deur, terwijl hij haar vlug daarheen leid
de. Daar voorbij waren drie ramen, en het
terras eindigde daar. Zij keek naar het
front, toen zij voorbijliepen en weer telde
zij drie ramen tusschen de open deur en
den hoek, waar het schilderhuls stond.
„Wie woont er in de kamers voorbij da
jouwe?" vroeg zij vlug.
„Niemand de laatste is die, waar jij
moet zijn." Hij scheen verbaasd.
Zij waren bij de geopende deur gekomen
en hij ging op zij om haar binnen te laten.
„En aan deze zijde?" vroeg zij, terwijl
het spreken haar moeite kostte.
„Mijn zitkamer en mijn eetkamer."
Zij haalde diep adem alvorens weer te
spreken en drukte onder haar mantel haar
hand in de zijde.
„Wie was de dame, die hieruit kwam,
toen alle mannen vertrokken warend"
vroeg zij, erg bleek.
HOOFDSTUK V.
Don Jan was iemand, die niet gauw uit
het veld was geslagen, maar nu stond hij
toch zichtbaar verbaasd over Dolores'
vraag. Hij kreeg echter geen kleur en
kuipte ook niet met de oogen, maar keek
haar strak in het gezicht.
„Er is hleh geen dame geweest," ant-.
woordde hij kalm.
.(Wordt vervolgd)., J
