historische figuren.
Herinneringen van
een Oud-Commissaris van Politie.
SCH DAGBLAD - Tweede Blad
Zaterdag 17 Juni 1933
Steunt met Uw gaven
tet Leidsch Crisis-Comité.
de bloemenhandel.
De aanvoer was zeer groot.
aanvoer was zeer «root Zelfs zoo
't. dat liet dikwijls onbegrijpelijk was,
ren dergelijke massa alleen in het
niand, en dan nog wel een bepaalde
•i, verwerkt kan worden. Betaald
-d Delphiniums 50—110 ct., Pioenen
j^O2.80, Korenbloemen 6—13 ct., Mar
kten 10—22 ct„ Anjers 8—1 7ct„ Cam
illa 30—50 ct„ Pyrethrums 20—35 rt.,
-sen 6—12c t.„ Lathyrus 15—25 ct„ Pa
rrs 25—50 ct„ Leliês f. 2.40—3.10, Con-
i jo—75 ct.
De Sportleesten.
Het programma voor de Dinsdag a.s.
houden sportfeesten is thans volledig
gesteld.
pe deelnemende vereenigingen mar-
eren om 1 uur 30 a {van het repetitie
aal van D.W.S. naar het terrein van
■jnsburgsche Boys' aan den Voorhouter-
g. Van 2 uur 15 tot 4 uur 30 zullen
aar acrobatiek- en gynmastiekvoorstel-
gen gegeven worden.
Om 5 uur volgt een voetbalwedstrijd
den door „Rijnsburgsche Boys" uit
loofden lauwertak, die bij den heer
ton ter bezichtiging ligt.
Deze wedstrijd wordt niet gespeeld tegen
i.F." zooals aanvankelijk gemeld was,
ar tegen „R.C.L." uit Leiden, (4e klasse
N.V.B.).
o
SASSENHEIM.
Zilveren jubileum.
Gisteravond werd in intiemen kring het
Keren jubileum van den heer E. Franken
s bestuurslid van de vereeniging „Hulp
Nood" herdacht.
Ten huize van den jubilaris waren o.a.
iwezig de besturen van den R.K. Volks-
nd, „Ziekenzorg", „Hulp in Nood" en
commissie der t.b.c.-bestrijding van het
oene Kruis.
Den jubilaris werd een bloemenhulde
geboden en een enveloppe met inhoud
rbandigd.
jDror ziekte der eciitgenoote van den
bilaris moest van verdere festiviteiten
1-rden afgezien.
- Door het gemeentebestuur zijn tot
bltnaren van den administratieven dienst
j bet saneeringsplan benoemd de heeren
de Boer en G. Beijk.
VEUR—LEIDSCHENDAM.
Telefoonaansluitingen.
Nieuw 130. Branweer; 104. J. C. Robert-
Acliterweg 46 Veur; 2. H. A. van Us
-rb.weg Veur; 38. E. Veterman, Voor-
rgweg 34. Veur.
Vervallen: 76, Drukkerij Victoria, Broek-
5, Stompwijk; 72, J. Meijer, Sluiskant
Veur; 113, A. Scharroo Jr., Vlietweg 124.
ompwijk.
Wijziging: 101, Veursche Vleeschw.fabr.
V.. thans Rietwerklaan. Veur.
Morgen houdt de afdeeling van
ksonderwijs een bloempjesdag.
VOORSCHOTEN.
Coöperatieve Boerenleenbank.
Onder voorzitterschap van den voorzit-
van den Raad van Toézicht, den heer
Veinède, vergaderde in hotel Reurloo
e Coöperatieve Boerenleenbank.
Na herdenking van het 25-jarig bestaan
t Bank, waarbij door den voorzitter een
•ugblik werd geworpen in het afgeloc-
n tijdvak, waarop met dankbaarheid
"rd teruggezien, las de heer J. M. de
Tter de notulen en gaf daarna als kas-
er het jaarverslag over 't boekjaar 1932
0p 1 Januari 1932 was in de spaarbank
Selegd een bedrag van f. 514.862.27. Ge
mende het boekjaar werd ingelegd plm.
311.124.40 en terugbetaald f. 455.846 87,
dat op 31 Dec. 1932 f. 370.139.80 inge-
d was, Aan rente werd bet. f 13.993.80.
Aan voorschotten werd verstrekt f. 61.140
terugbetaald f.2600, zoodat op 31 De-
mber 1932 de uitstaande voorschotten
"">40 bedroegen. In rekening-courant
te vorderen f 487.184.53. Het totaal
ontvangsten en uitgaven bedroeg plm
2 786 874.34. Het reservefonds bedraagt
ans f. 48.294.25. Herkozen werden de
eeren W. T. Lekkerkerker, als lid van
fu Raad van Toezicht en A. Verboor.
A'v., als bestuurslid. De commissie voor
tt nazien der rekqening en balans, ad
viseerde, bij monde van den heer A. P.
«hram de Jong. tot goedkeuring.
WARMOND
Een tennispark in oprichting.
Alhier wordt getracht een tennisclub op
ie richten; waar reeds door vele inge
zetenen deze sport beoefend wordt, is de
snes van slagen groot.
Een schadepost.
,.?e gevaarlijk het is vuilnis te werpen
,4 weiden waarop vee graast, onder-
nd de landbouwer v, d. G. Door het
nrten van vuilnis, waarin zieke bloem-
>ii door een bloembollenkweeker nabij
,'in land, zyn iancj, zijn volgens ver-
«lanng van den veearts 4 pinken en
8*°iIen vergiftigd en ernstig-zieu. Voor
landbouwer een ernstige schadepost.
De werkloosheid.
denf'®e?s mededeeling van den correspon-
draLi ui arbeidsbemiddeling alhier be-
innm? aantal ingeschreven werkloozen
aan 45. In de afgeloopen week is
f.272 58 "''gekeerd een bedrag van
WASSENAAR.
«creeniging „Concours Hippique".
Ver^JüF065' da' de Koningin Wilhelmina
biet v de laatste jaren heeft geoogst
hirmirt. "ganiseeren van een concours
van gelegenheid van de viering
is Jan verjaardag van H M. de Koningin,
Worden ^iige ingezetenen aanleiding ge-
»eree„L0m te 'lachten in Wassenaar een
Si"? te stichten, welke zich het
drie afstammelingen van den
zwijger.
•V.
eiM° nri,ine<!le vei'oviig van Maria Bei-
van van Portugal, oudste dochter
rtrich 1 van Nassau- met Georg Frie-
nlaaU ESfh "r „an Baden-Durlach, zal
„„al ebben en de feestelijkheid, die er
■mede gepaard gaat, bereidt zich voor.
„7„d,engewichtige" dag, die het slot
van Prangins zal vullen met hooge gasten
vo.oinaani vreugdebetoon, 's morgens
vroeg, is het mooie jonge meisje, dat van
middag de bruid zal zijn, even liet kasteel
uitgewipt om naar de ateliers te gaan,
wa?J kunstwerken geboren worden van
«JOHer Dingeman van der Plasse, de
prachtige kant-kragen, welker kostbare
mode tot alle hoven is doorgedrongen en
die met hun honderden fijne plooien, al
het talent vereischen der Hollandsdhe
stri|ksters. Het ïeesttoilet zal mooi zijn
ais een teere droom, omhullend de be
koorlijkste aller sprookjesprinsessen, die
naar bruidegom zal ontmoeten Nog even
een blik op wat de bekwame handen der
kantwerkster en kunstzinnige COstuum-ont-
werpster hebben geschapen; nog even pas
sen ,nog even genieten van het voorspel,
van straks, van de schoonheidsbelofte !n
het bruidstoilet, dan gaat zij terug; de
werkelijkheid heeft alle verwachtingen
overtroffen, innig verheugd wandelt zl|
over de bemoste paden, het morgenuur
is vol zon, zooals haar hoofdje vol is
van vroolijke gedachten.
Eensklaps wordt zij aangeroepen Een
krachtige jonge stem dwingt haar tq blij
ven staan en uit een zijwegje nadert een
vreemdeling, slanke figuur, met frisch,
lachend gezicht, goudblonde snor en punt
baard, levenslustige oogen onder een
breeden vilthoed, waarvan een purperen
veer afhangt. De jonge man lieeft het
prinsesje in haar eenvoudig morgen-
costuumpje aangezien voor iemand van het
personeel uit het slot, hij vraagt haar den
weg, voegt zich bij haar en wandelt naast
haar mede, totdat zij, die zich niet heeft
verraden, bij een kruising der paden alleen
verder wil gaan. Maar de vreemdeling
heeft het mooie kind, dat zoo vroeg in
den morgen op zijn pad verscheen en
door hem voor een aardig kameniertje werd
gehouden, goed in de oogen gezien en
haar bekoorlijkheid heeft hem getroffen.
Plotseling slaat hij de armen om haar
heen, drukt haar tegen zich aan en kust
haar lippen. Even ondergaat Maria Bolgica
dit amoureus contact, het nieuwe, het in
haar leven ongekende; dan stoot zij hem
van zich af; de twee gaan uitéén, maar
bij het jonge meisje is iets ontwaakt,
dat in haar sluimerde en waarvan de ont
dekking niet terstond kan worden vergèten.
De dag is echter vol bezigheid en drukte;
het slot rumoert onder de voorbereidselen
van het groote feest; honderd kleinig
heden vragen de aandacht van haar, die
steeds daarbinnen allen en alles naar haar
hand zette, en zoo wijkt het beeld van
den knappen, overmoedigen en toch zoo
aantrekkelijken onbekende naar den achter
grond.w
In de groote zaal wordt de markgraaf
van Baden-Durlach te twee ure door zijn
ouderen vriend Agrippa d'Aubigné binnen
geleid. Hij is een man van gemiddelde
lengte, mager, met sterk vooruitstekenden
neus, bruinen knevel en puntbaard, lang
werpig gezicht, type van den edelman
uit die dagen; opmerkelijk aan hem is
de ernst van zijn blik, de ernst ook van.
zijn houding, waarbij volkomen past zijn
zwarte kleeding, die slechts aan den hals
en bij de polsen een eenvoudige wit-batis-
ten strook te zien geeft. Agrippa d'Aubigné
geleidt den markgraaf tot Emilie van
Nassau; Emilie van Nassau stelt den
markgraaf aan haar dochter voor. Dan,
als de plechtstatige presentatie is afge
loopen, openen zich de deuren op cien i
achtergrondde eetzaal vertoont zich in
al de weelde van zilver en kristal, van
bloemen en vruchten, Spijzen en wijnen,
de weelde van de vorstelijke festijnen dief
dagen.
Het groote gezelschap der genoodigden,
aangevuld met een stoet van volgelingeh
der hooge gasten, schrijdt langzaam binnen.
Het kost tijd eer, naar rang en sta-ij,
allen hun plaats hebben ingenomen, nadat
staande het gebed is aangehoord, door
Emilie uitgesproken. Dan volgt de over
vloedige maaltijd, lang in evenredigheid
van den sterken eetlust dier dagen. Hij
duurt uren, die voor de jonge bruid traag
verloopen naast haar stillen, ernstigen
bruidegom. Hij heeft als symbool der ver
loving uit de omkransing van zijn bord
een takje rosmarijn gebroken en baar dit
gegeven, terwijl een lange, teedere blik
haar oogen zocht. Zij, ze heeft het aan
vaard, dit symbolisch geschenk, en ze
weet, dat dit een belofte is, een belofte
voor het leven.
Maar even later schrikt zij op. De
groepen aan de onderzijde van de tafel
hebben zich verplaatst en daar ziet ze hem,
den jongen man, den driesten onbekende
van hedenmorgen. Van heel uit de vette
vestigen zijn oogen zich op haar Zij her
stelt zich en, tot kalmte gekomen, vraagt
zij den marktgraaf of hij wellicht al die
jaarlijks organisecren van een concours-
hippique, ten doel stelt.
Voorzitter van het voorloopig comité is
de Burgemeester J. J. M. Wiegman, secre
taris de heer J. M. Kolff en penning
meester de heer H. Brouwer.
Voorts hebben daarin zitting mevr. H.
A. Crommelin en de heeren D. van Weel
Dz'n.. J. W. van Rees, dr. H. L M. van
Schaik en Ph J. Graaf van Zuylen van
NVnV^een dezer dagen in „Kasteel Oud-
Wassenaar" te houden bijeenkomst zal de
vereeniging worden opgericht.
Het ligt voorts in de bedoeling reeds
in dit iaar - zoo mogelijk op Zondag
16 Juli a.s êen concours-hippique te
organiseeren op bet mooie landg«»ed
Duinrell.
o
ZEVENHOVEN.
Brandje.
In de keuken van mej. W sloeg de a
in een pan met vet. waardoor brand
stond. De politie wist het vuur met een
slang op de waterleiding te bedwingen
Verzekering dekt de schade.
haar onbekende figuren onder aan den
disch kent Hij licht haar in: het ziin zijn
gevolg, betrouwbare dienaren, die ook haar
trouw zullen dienen Zij verneemt, dat de
onbekende van dien morgen kolonel Theo-
door von Croll is. De markgraaf «aar-
deert hem „een goed dBnaaf, vroolijk
van geest, dapper, bedachtzaam", luidt
zijn oordeel .Later, na den maaltijd, wentct
hij zijn dienaar tot zich en, zich tot Maria
Belgica wendende, zegt hij;
„Uwe Genade gunne mij het genoegen
te zien, Jat zij welwillend kolonel Theodoor
von Croll bejegene, die voor mij een goed
dienaar is, en dit, daarvan ben ik zeKer,
ook zal zfjn voor de markgravin van
Baden-Durlach.
Het is een moeilijk uogenblik voor de
prinses. Zonder te glimlachen, hooghartig,
ontmoet zij zijn blik en koud klinkt haar
stem:
„Zoo moge het zijn. rk reken op de
volkomen onderdanigheid van mijnheer
von Croll".
Kolonel von Croll begreep dc beteekenis
dier woorden. Het verschil was groot tus-
schen het „kameniertje" van dien morgen
en de prinses van Portugal, verloofde van
zijn meester, van dien avond. Met kiesch-
hèid, bescheiden naar het uiterlijk, trok
hij zich zooveel mogelijk terug uit de
nabijheid der hooge bruid. Maar de ver
lovingstijd duurde ^enige weken Of zij
uilden of niet, de twee, die de herinne
ring hadden aan een kort oogenblik van
dolle jeugd, moesten elkaar herhaaldelijk
ontmoeten. Je omstandigheden dwongen
er toe. Daaraan moest een einde Komen.
Het was voor de bruid te pijnlijk. Zij zag
het onhoudbare, het onzuivere in den
toestand.
„Kolonel, ik wil u spreken!"
zoo klonk haar gebiedende stem. toen zij
in het park hem tegenkwam. Hij is verrast,
eenigszins bedremmeld en volgt haar naar
een bank, waarop zij zich nederzet, ter
wijl hij eerbiedig blijft staan.
„Luister naar mij. Ziehier wat ik
wensch. Uw tegenwoordigheid te Prangins
is pijnlijk voor mij zoowel als voor u.
U moet vertrekken.
Von Croll, den hoed in de hand, buigt
diep ten teeken van gehoorzaamheid Hij
zwijgt.
„Ik wil ii recht doen wedervaren, ver
volgt zij. Ik erken, dat u zich als een
man van eer hebt gedragen sedert.
sedert die dwaze ontmoeting... Maar u
begrijpt, dat het mij onaangenaam is, u
te zien U herinnert mij aan de dwaasheid
waarvan ik de grootste schuld draag, want
u wist niet.u kende mij niet, u.
Ze had haar oogen afgewend Nu staat
zij op, ze wil heengaan, Maar dan ont
moeten hun blikken elkaar en beider wil
zakt inéén. Een drang, dien zij niet bij
machte zijn te weerstaan, werpt hen in
eikaars armen en in een roes van jongen
hartstocht geeft zij haar lippen en zoekt
zij de zijne.
Dat is voor haar beslissend. Haar op
rechtheid, haar fiere natuur dulden geen
compromis. Zij heeft opgehouden de ver
loofde te ziin van den markgraaf van
Baden-Durlacn. Zij zal ziin de vrouw van
kolonel von Croll.
Moeilijke dagen breken nu aan voor
Maria Belgica; haar besluit is genomen,
maar hoe zwaar valt het daarnaar te han
delen! Haar moeder, ziekelijk, bedlegerig
sedert de inspanning van de „presentatie'
wijst reeds de eerste schuchtere poging
van de dochter om de verloving aan Kritiek
te onderwerpen en het huwelijk met den
markgraaf uit te stellen, beslist af. Dit
huwelijk met een ernstig geloovig man
heeft het ware fundament voor het geluk
van haar kind. Al het andere is illusie,
die vergaat Zoekt haar dochter de be
koring en de omwikkelende taal van een
jongen wereldling, zij wete dan, dat juist
daardoor haar moeder zoo geleden heelt.
En haar vorstelijke verloofde? Hij heeft
haar innig lief. onder den uiterlijken ernst,
die weinig woorden, weinig blikken, weinig
gebaren toelaat, is hij vol bewondering,
vol teederheid voor* haar. Hij bespeurt
weldra, dat er iets is, wat haar kwelt en
hij spreekt haar van zijn toewijding, groot,
onbegrensd.
Dat is het oogenblik voor Marie Belgica.
Zij stelt hem de vraag:
„En zoo ik een beroep deed op die toe
wijding? Zoo ik nu, terstdnd, u het grootste
aller offers vroeg te brengen?"
Dan bidt zij hem, afstand van haar te
doen.
Eén oogenblik meent hij met een spel,
een wreedaardig spel te doen te hebben,
maar snikkend biecht zij hem haar ge
heim en haar marteling, de liefde voor
von Croll. En deze ernstige man heeft
den heldhaftigen moed en het nobele
karakter, het hoofd te buigen en te
zeggen:
„Mijn leven behoort u. Beveel
Zijn woord is niet IJdel. Hij zal haar
„voortaan in Christus liefhebben als een
geliefde zuster. Al de haren, ook de man,
die zij zal huwen, - uilen op zijn bescher
ming kunnen rekenen. Zij moet gelukkig
zijn. Wat er ook gebeure, tot aan zijn
dood behoort zijn leven haar".
Zijn moeilijke taak begint terstond. Hij
zal haar pleitbezorger zijn bij de moeder.
In een brief ziet hij af van de hand
der dochter. Hij had begrepen, niet bij
haar te passen. Zij heeft danspraak op
een anderen echtgenoot, die haar leven
vroolijkheid en jeugd kan schenken. Doch
zijn broederlijke vriendschap bewaart hij
haar, zoolang hij leeft. Hij verlaat Zwitser
land denzelfden dag.
Dat schrijven is een orkaan, die de hoog
opgebouwde plannen van Emilie van Nas
sau inéén doet storten. Haar dochter, zoo
meent zij, heeft den verloofde gekwetst
door haar koele houding. Maria Belgica
stort nu haar hart uit, haar blijdschap
over de herwonnen vrijheid, haar vrijheid
tevens om den man te huwen, dien zij
ljefheeftri;
„Naar wlen dan?" vraagt de moeder.
„Kolonel Theodoor von Croll".
Een hevige scène volgt Die liefde is
eene krankzinnigheid, zij vernedert haar
kind, zegt Emilie. Een von Croll, dienaar
van den markgraaf, dingen naar de band
eeuer prinses van Portugal! Met al wat
zij kan zal zij zich er tegen verzetten.
Nu herinnert Maria Belgica baar moeder
aan haar eigen jeugd, toen zij voor haar
jonge liefde allen en alles trotseerde. „In
de liefde zoek ik mijn troost en mijn
belooning. Ik doe, zooals gij deedt".
Dat is te kras voor Emilie eD zij barst
uit:
Neen, niet als ik. Ik aanvaardde-
alles, ellende en vijandschap, voor een
man, wiens liefde mij verhief. Don Emma-
vn.
een liefhebbend zoon.
In één der beste juwelierszaken van Am
sterdam vervoegde zich op een morgen
een net gekleed jongmensch, dat zich een
zekere houding wist te geven, zooveel, dat
de eigenaar der zaak, die uit hoofde «an
zijn beroep niet al te gauw vertrouwen
schenkt, hem niet wantrouwend tegemoet
trad.
De jonge man vroeg een gouden horloge
met ketting te mogen zien, maar een goed
soort, want het was bestemd als geschenk
voor zijn vader bij gelegenheid van diens
jubileum als burgemeester.
De winkelier liet eenlge van de ge
vraagde artikelen zien en noemde de prij
zen. Het duurste stond den kooper wel
aan, maar de prijs ging nog al ver uit
boven het bedrag, dat hij gedacht had te
zullen besteden; hij bekeek een paar goed-
koopere, wikte en woog, kon niet zoo gauw
besluiten. En passant vertelde hij, dat hij
officier was bij het leger en dat de trak
tementen daar ook al niet zoo schitterend
waren, zoodat hij al niet kon. zooals hij
wel zou willen. „Was dit de uiterste prijs?"
Nu, 't was natuurlijk de vastgestelde
prijs, maar er was toch nog over te praten;
een klant, die niet direct toehapt, is altijd
de slechtste niet Enfin, na wat over en
weer gepraat werd men het eens over een
stel van een tweehonderd vijftig gulden.
De luitenant zei, dat hij het den volgenden
dag zou halen, wani hij moest wat geld
losmaken. Hij zou het bedrag per postwis
sel toezenden en dan zou hij wel iemand
sturen, of hij zou zelf komen, om daarna
het gekochte te halen: hij gaf een visite
kaartje af. dat een heel goeden naam
vermeldde en vertrok met het verzoek
horloge en ketting in een net étui af te
leveren.
De winkelier had wel liever direct de
zaak afgehandeld, want nu moest hij nog
maar afwachten of de klant terug zou
komen, maar ja, je kan daar slecht op
aandringen en bovendien; als hij niet
terug kwam, was er nog niets verloren;
aan smoesjes en uitvluchten raak je als
winkelier ook gewend.
Maar de burgemeesterszoon bleek geen
praatjesmaker geweest te zijn, want den
volgenden morgen ten tijde van de eerste
postbestelling werd er een postwissel voor
het overeengekomen bedrag in de bus ge
vonden. Een uurtje later hield een auto
voor den winkel stil, waaruit de luitenant
altijd in burgerklecdlng stapte, die
informeerde, of de wissel al ontvangen
was en op het bevestigend antwoord vroeg
of het gekochte al was ingepakt. Dat was
nog niet het geval, zoodat hij er zich nog
van kon overtuigen, dat hij datgene ont
ving, wat gekocht was en beide partijen
namen tevreden afscheid. De luitenant,
beleefd uitgeleide gedaan door den win
kelier, stapte in de auto en was dra ver
dwenen.
Had de winkelier hem gevolgd, dan zou
het zeker zijn bevreenjding hebben opge
wekt te zien, dat de luitenant achtereen
volgens nog drie andere juwelierszaken
bezocht en daar eveneens pakjes in ont
vangst nam, gelijkend op het door hem
afgeleverde en wellicht was hij eenigszins
ongerust geworden, want die kinderlijke
genegenheid, welke vier gouden horloges
met kettingen doet koopen voor vader's
jubileum, is zoo buitengewoon, dat je dit
van je stuk brengt. Maar de winkeliers
waren geen van allen de auto gevolgd en
wisten dus van elkaar niets af ze hadden
hun postwissel en het geld was dus in
orde, dat was de hoofdzaak.
Maar toen in den loop van den dag de
juweliers zich met de postwissels aan het
postkantoor vervoegden, bleek het. dat er
iets niet in orde was. want van de post
wissels waren alleen de formulieren echt;
de rest was alles fantasie, want die wissels
waren nooit bij de post geweest en de bur
gemeesterszoon ontpopte zich dus als een
sluwe oplichter, die op de omschreven
handige wijze zonder geld in liet bezit had
weten te komen van vier goede gouden
horloges met zware kettingen, samen voor
een duizend gulden.
Natuurlijk ging men naar de politie,
maar doordat Amsterdam ln secties ver
deeld was en de winkeliers in verschillende
secties woonden, kreeg men het eigen
aardige verschijnsel, dat vier afdeellngen
recherche elk op haar eigen houtje zich
met één geval bemoeiden en óf van de
andere gevallen onkundig waren, óf uit 'n
soort jalousie de métier met de andere af
deellngen geen overleg wilden plegen, bang
dat een ander de leiding zou nemen, Zoo'n
décentrallsatie werkt nooit goed, afgezien
nuel deed mij stijgen in rang. De Prinses
van Oranje kon zich verbinden met den
Prins van Portugal, pretendent naar den
troon van zijn vader. De kleindochter van
den Zwijger kan geen avonturier huwen,
en. dit verklaar ik u: zij zal hem nie t
h u w e n.
Het antwoord van Maria Belgica is, wat
we verwachten kunnen van een jonge
vrouw, zoo beslist in haar optreden, zoo
gewend aan zelfstandigheid: zij is meer
derjarig, zij heeft het recht over zich
zelf te beschikken.
Bij die woorden vlamt de toorn op in
Emilie:
„Dan erken ik u niet meer. Ge hebt
niets meer van mij ie hopen!"
Koel en zakelijk komt de repliek van
de dochter:
„Dan zult ge mij toestaan, zelve voor
mijn toekomst te zorgen en de noodige
maatregelen te nemen. Ik vertrek naar
Holland om de achterstallige jaarrenten,
die mij toekomen, en de erfenis van mijn
tante von Hohenlohe op te eischen".
De moeder is verslagen. Haar dochter
zal zich buigen tot een smeekbede, om
hulp bij den stadhouder, die mei hen
in onmin is! Dat is de laatste bittere
teug, die haar wordt toegediend. God moge
de straf der ontaarde kinderen van Maria
Belgica keeren, in zijn groote genade....
En Maria Belgica onderneemt baar
zakelijke reis naar Holland. Kolonel von
Croll vertrekt naar Heidelberg, waar hij
zal blijven, totdat zij te Prangins terug
gekeerd zal zijn. -
A. J. BOTHËNIUS BROUWER.
nog van het leit, dat de een den ander al
dan niet opzettelijk kan tegenwerken.
Zoo herinner ik me een geval, dat ik
met postdiefstalien bezig was, die ik bij
me gecentraliseerd had weten te krijgen,
doch door een administratief abuis, was
er een gestolen poststuk aan een ander
bureau terechtgekomen. Toen de recher
cheur, met het onderzoek van dat geval
belast, zich om Inlichtingen aan het post
kantoor vervoegde, zei men hem daar, dat
lk met een serie gelijksoortige zaken beelg
was, dus dat hij beter deed naar mij te
gaan.
„Daar heb ik niets mee te maken", zei
de man en hij ging op zijn eentje onder
zoeken, wat tot niets leidde, maar wat
mijn zaak had kunnen bederven, want
toen ik den dader had gevonden, bleek
mij, dat die man door bedoelden recher
cheur was gehoord, maar als onschuldig
heengezonden.
Zoo behoeft het geen verwondering te
wekken, dat van dat vlerdeellgc onderzoek
naar den pseudo-lultenant niets terecht
kwam en de zaken zouden opgelegd zUn
by zoovele, als ik niet aan den officier van
justitie verzocht sad of ik al die vier ge
vallen nog eens ter hand mocht nemen,
wat my graag werd toegestaan
Zoodoende kreeg ik alle postwissels, die
ik met elkaar kon vergelijken en kon ik
de verschillende gegevens aan elkaar kop
pelen. waardoor ik om te beginnen, een
goed signalement van den dader kreeg,
terwyi ik ook den taxi-chauffeur kon op
scharrelen, die den luitenant had vervoerd
en van wien ik vernam, dat hy zyn pas
sagier naar het station had gebracht.
Toen werden de wissels aan een nauw
keurig onderzoek onderworpen, waarbij
bleek, dat de vervaardiger niet zoo heel
veel verstand van die dingen had, want
hy had er maar op los gestempeld, maar
echte poststempels waren het in geen ge
val. Een verder onderzoek bracht my den
man, die de stempels had vervaardigd,
maar daarmee had ik den luitenant nog
niet te pakken. Wie hy was of waar hy
woonde, wist niemand te vertellen; het
visitekaartje bracht natuuriyk ook geen
uitkomst
Maar toen gingen we het rytje van onze
bekenden eens langs en het schrift op de
wissels had een eigenaardigheid, die ons
aan een Jongmensch deed denken, dat
wonderwel op het verkregen signalement
sloeg We gingen eens uitvisschen, waar
hij woonde en toen lk op dat adres kwam,
bleek hy daar eenigen tyd geleden te zyn
vertrokken en die vertrektijd klopte heel
aardig met den tyd, waarop de horloges
waren bemachtigd.
Dat was dus weer een stapje verder,
maar ik schoot pas goed op, toen lk de
nagelaten papieren van onzen vriend eens
doorzocht Hij was nameiyk uit het huis,
waar hy in pension was geweest, vertrok
ken op een manier, die eenigszins aan een
vlucht deed denken, want zijn bezittingen
had hij achtergelaten; trouwens hij had
niet gezegd, dat hy niet terug zou komen
zyn boeltje eens goed doorsnuffelend,
vond ik zyn handschrift en dat leek op
het schrift op de wissels als twee droppels
water, maar bovendien vond lk er eenige
postwisselformulieren en op een daarvan
was als 't ware een begin gemaakt met
de vervaardiging van een valschen post
wissel.
Dat alles was voor ons wel bewys genoeg,
dat onze vriend de gezochte was, maar nu
kwam het er op aan hem te vinden In
Amsterdam zat hy natuuriyk niet en daar
zou hy wel niet terugkomen, omdat hy er
toch geen werk had; 't was zoo'n scharre
laar, die trachtte in het café- en amuse
mentsbedrijf aan den kost te komen
Waar zou hij heen getrokken zijn? En
dan vraag je jezelf af: waar trekt iemand
heen, die zich niet achtervolgd weet, maar
toch wat uit de buurt wil blyven, bang
dat hij iemand tegen het ïyf zal loopen,
die hem herkennen kan? Ja, wat doet een
hond. die by buurman 'n gebakken vischje
uit de keuken heeft gegapt? Gaat hy dat
in die keuken opeten of gaat hij er mee
bij buurman voor de deur zitten? Weineen!
Schoon hy weet, dat niemand den dief
stal heeft gezien, neemt hij de beenen en
tracht in zijn eigen huis te komen; daar
in den tuin kan hy het vischje op zyn
gemak verorberen.
Dit dieriyk instinct schijnt by menschen
ook te bestaan, als ze zich niet direct
achtervolgd weten. Ik heb een kleinen
jongen gekend, die uit de winkelladen
geld wist te gappen en dan liep hy er
gauw mee naar huls om de centen boven
achter den poot van het ledikant te ver
stoppen. Toen hy eens betrapt werd, dacht
hij: ja, nu weten ze het toch en volmondig
bekende hy en verklapte de plaats waar
de centen lagen.
En zoo was het wel aan te nemen, dat
Jefke. die uit Zuid-Limburg kwam, daar
heen was getrokken; dat was flink uit de
buurt en zijn familie zou 't niet vreemd
vinden, als hij eens overwaaide, terwijl er,
naar hy dacht, geen reden voor de politie
was, om juist hem te verdenken. En een
maal daar, zou hij zich wel veilig gevoelen,
vooral nu er alweer eenige weken waren
verloopen, zonder dat hij iets verdachts
had bespeurd.
We trokken dus naar Zuid-Limburg en
het kostte ons geen moeite. Jefke, die zich
daar zoo vrij als een vogeltje voelde en
met de politie op goeden voet was, te van
gen. Het ging Jefke, zooals het den kleinen
jongen ging, die centen achter den poot
van het ledikant verstopte; toen hij een
maal door de politie gepakt was, wond hij
er verder geen doekjes om, maar bekende-
de horloges waren natuurlijk niet bij zün
vader terecht gekomen, want hij had geen
vader.
Dit was nu geen geval, waarby zoo'n
groote scherpzinnigheid een rol heeft ge
speeld maar ik wilde dit voornamelijk
vermelden om aan te toonen, dat verbrok
keling van krachten bij het rechercheeren
evenmin als in zooveel dingen tot goede
en dat zij' die zich van
een tegenstander toonen,
ongelyk hebben, al kan ik een te ver door
gevoerde centralisatie evenmin goedkeuren
h.
S2
