Oefenwedstrijd Nederlandsch elftal - In een ijsblok ingevroren
volgen van een Operatie
FEUILLETON.
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
distinctie en jovialiteit; dien men goed
hartig en hulpvaardig wist, en toch nooit
dan met eerbied naderen 2ou. Zoodra ze
aan oom Sextius dachthen, en aan het
inroepen van zijn tusschenkomst, namen
hun beider gezichten dan ook een eigen
aardige, beleefd-vertrouwelijke uitdruk
king aan van vriendelijk opziend vragen;
als was hij daar bij hen.
Hij zal me uitlachen", zei Henri. „De
rechterlijke macht is een carrière op zich
zelf. Je begint met adjunct griffier of zoo
iets, en je eindigt als griffier; of als pre
sident van den Hoogen Raad; of als iets
daar-tusschen-in; maar je komt er niet
maar zoo ineens tusschen-vallen
Ja maar", zei Clara, „wacht es
die lange mr. Haverman, die zoon van den
kruidenier in de Hoogstraat, die is toch
ineens kantonrechter geworden. Ik her
inner me, dat Suze Dutoit daar laatst
over sprak
Ja, als ze dat stuk stamboom erbij
gesleept heeft, is het vast Suze wel ge
weestIk herinner me ook zoo-iets.
Bliksemsnel ging een vreemde gewaar
wording door Clara heen. „Kees" dacht
ze weer. Ja, die zou dat precies zoo gezegd
hebben; en Henri vroeger nooit; van dat
„stuk stamboom erbij sleepenWas
Kees maar hierHet was rustiger; het
was, of hij noodig was, om weer compleet-
plezierig te leven en te overleggen; zooals
in FlorenceMaar Henri was aan het
verder sprekenDie Haverman was
getrouwd met een dochter van een gou
verneur van de residentie; dat was een
mooie introductie.
Nu ja", zei Clara, „een gouverneur
van de residentie, dat is natuurlijk een
pracht-promotor; maar tegenover zooïi
hoogen militair kan toch een relatie uit
de rechterlijke macht zelf, als oom
Sextius, in een geval als dit wel op
wegen
Maar die Jan Haverman had ook een
goeje, 'n uitstekend gereputeerde advoca
tenpraktijk; en hij was plaatvervangend
kantonrechter
Goed", zei Clara peinzend, maar niet
uit het veld geslagen vrouwen zijn bij
dergelijke terreinverkenningen de taaist
volhoudende verspieders „in elk geval,
jij hebt weer uitstekende referentiën; en
je hebt je doctoraal cum laude gedaan;
en iedereen heeft altijd gezegd, dat je
capaciteiten je een prachtige toekomst als
ambenaar verzekerden. Dus, als ze je nu,
door de omstandigheden, laten afvloeien,
dan zijn ze je toch wel eenige compensatie
schuldig. En je hebt toch ook relaties
genoeg".
Dat was waar; en in elk geval: er mocht
geen enkele kans verwaarloosd worden
Zoodat ze besloten, oom Sextius om zijn
hulp en bijstand te verzoeken.
Het moest liefst met eenig overleg ge
schieden; Clara begreep, dat men oom
Sextius stel je voor: oom Sextius!
de volle waarheid schuldig wasJawel,
maar tegelijkertijd voelde zij het bezwaar
van vélen, die iets „schuldig" zijn; name
lijk: het onaangename dat er in het vol
ledig betalen van een schuld gelegen is.
Immers: al had zij zich een oogenblik voor
gehouden, dat het er voor een rechter niet
op aankwam, of hij de onwaarheden die
hem werden voorgedragen, als opzettelijk
of als onopzettelijke onwaarheden be
schouwde, zij wist toch in-zich-zelf heel
goed, dat dit een al te onnoozele oplossing
moest zijn. Want het ging om de beoor
deeling van het te berde gebrachte ook
uit het oogpunt van eerlijkheid; en vooral
was dat bij beèedigde verklaringen het
geval. En er kwam onderzoek bij te pas,
enMaar och, hij zou toch ook niet
maar zoo dadelijk rechter worden! En
misschien was er bij de rechterlijke macht
een zoodanige loopbaan mogelijk, dat hij
bij het toenemen van den zin voor de
leugen allengs opklom, zóó, dat hij, wan
neer hij geheel vol leugen-zin was, met
een voor de hoogere functies voorbereid
èn dan ook anderszins geschikt zou wezen.
Zóó dacht zij het en het viel haar wel
op, dat deze beschouwing van het stijgen
in de maatschappij een beetje ironisch
klonk, maar dat was per slot van reke
ning maar de booze schijn; want nu ja,
men moet toch verstand hebben van lie
gen, wil men „menschenkennis" hebben.
Daardoor waren de groote heiligen zoo
naïefZe zuchtte; „heilige" was helaas
géén carrière
Dus gingen zij, na voorafgaande brief
wisseling, een dagje naar Den Bosch toe;
en de nog steeds jongensachtig onbezorgde
Henri neuriede van 't „lieve, zoete Ger-
ritje". Het was aardig, het was vroolijk,
maar het was ook een beetje onnoozel.
En weer dacht ze, zittende in den trein
en uitziend over het wijde waterland na
Dordrecht, het schildersland, in-éénen:
„Kees". Hij was 't complement dat faalde
in hun samenzijn.
Oom Sextius ontving hen hartelijk al:
steeds in zijn villatje aan den Vughtschen
Weg. Het was tegen koffietijd, toen' zij
er aankwamen; het was altijd tegen, of
liever al over koffietijd, als gasten uit
Holland daar verschenen en de geur van
koffie en van een speciale soort lichtelijk
verwarmde Bossche broodjes, die uit de
keuken door de lange gang den bezoekers
al bij de deur zoel tegemoet woei, was de
eerste indruk dien ze van het gastvrije
ouderwets-gezellige huis plachten te ont
vangen. Het gesprek begon dan, als steeds,
aan de koffietafel; en oom Sextius, die
een fijn psycholoog was en als zoodanig
een met ontzag bejegende uitzonderings
figuur in de rechterlijke wereld, merkte
uiteraard onmiddellijk, dat zijn neef Henri
niet alleen in opvallende mate van manie
ren veranderd, maar ook van geest méér
dan „veranderd" was; en bepaald buiten
het normale geraakt. Clara zag, hoe zijn
fijne glimlach zich al pratend verbreedde,
telkens even bij Henri's woorden betrok;
een goedmoedig knikken bleef ervan over,
maar daarbij priemde een onderzoekende,
het scheen bijna een wantrouwende, blik
telkens tersluiks naar den zoö ongemeen
onbevangen pratenden jongen man. Het
gaf haar een zekere geruststelling: zoo
vormde zich al vanzelf een soort gemeen
schap tusschen oom en haar; zij zou die
slechts met een enkel woord van uitleg
behoeven te bevestigen, en wist dan zeker,
dadelijk in hem een bondgenoot te heb
ben, die, wat hij ook voor raad mocht
geven, in elk geval zou spreken met in
zicht en begrip en meegevoel. Ze wist ook,
dat zij zich nu de hersens niet behoefde
te pijnigen om de gelegenheid tot een
apartje met Oom uit te denken; die zou
daar zelf wel voor zorgen.
(Wordt vervolgd), j
TOREN VAN HINDELOO- PATSUOKA de Japanschc gedele-
die 1.50 M. uit het lood staat, zal geerde op de buitengewone vergadering
van den Volkenbond ter behandeling van
worden gesteund. het Lytton-rapport.
IJZINGWEKKEND. De Amerika an sche artist „Moro" liet zich invriezen en per trein vervoeren. Bij de aankomst in Phi
ladelphia hakte men het ijs weg en doktoren stonden klaar om het hart te onderzoeken. De map had geen nadeelige gevolgen
ondervonden.
aan
bet
pen-
kreeg Clara een idee. Die ad-
dat voelde ze wel, dat kon geen
dat moest onmiddellijk mis
eerste gesprek mét een
Dat moest weer een ontzettende
Hing worden, een afgrijselijk
x van moordende onbegrijpelijk-
Maar; de rechterlijke macht....
Ulk, hij zou dan niet precies begrij-
t de aard van de onjuiste voorstel
de verschillende pleiters zou
zou voor „verblindheid", voor
kunnen zien" houden, wat in-
opzettelijke verdraaiing, „niet
en zien" was, maar was dat
k van zoo heel veel belang? Ze
daar nog eens met anderen over
weer miste ze Kees, als zoo
Hen laatsten tijd; maar dr. Marel-
u haar wel willen raden
weet je wat me eigenlijk nog
kjkt? Een betrekking bij de
macht...."
glimlachte 'n beetje benepen
gemakkelijk niet", zei hij.
wel", zei ze; „maar oom
t zou je misschien wel kun-
was raadsheer in het Ge-
s Hertogenbosch. Hij was een
5?®^® zeer beminde verschij-
eigenaardige vereeniging van
OEFENINGEN VAN DE R1JKSWEER met zware transportauto's
in moeilijk terrein. Een der wagens op een helling van los zand.
DE EERSTE VROUWELIJKE
MINISTER IN AMERIKA
Miss Frances Perkins, die
waarschijnlijk minister zal wor
den in het kabinet-Roosevelt.
BALWEDSTRIJD NEDERLANDSCH ELFTAL
THAMPTON TOWN in het Sparta-stadion
tterdam. De Engelschen wonnen met 40. Het
Engelsche doel in gevaar.
BLOEMEN IN IJS. De Duitsche aviatrice Eili
Beinhorn heeft van haar Australische vereerders een
bloemenhulde gekregen, verpakt in een ijsblok.
