ztf VALSCHE PAPIEREN
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
lURLIJKSCHE YZER-BEDEVAART e-» naar hefc -Vlaamsche oorlogsmonument nabij Dixmuiden. Tijdens de
igheid j,an de bijzetting d,er lijken van acht gesneuvelde Vlaamsche soldaten in aanwezigheid van ruim 200.000
toeschouwers.
ER GELEGENHEID VAN IIET TÜft-JARIG BESTAAN VAN ROERMOND werd in
omgeving der stad een 180 K.M. wielerwedstrijd gehouden om het kampioenschap van
Limburg. De renners onderweg.
van Herman An {.onsen.
moeten eerst eens verkennen,
Tj ergens zijn en dan heel voorzich-
gaan, fluisterde hij, heel even
"lantaarn aanknippend.
■>oor hen leidde een smalle trap
In r?e verdlePing. Ze gingen die
Dnrt' boven gekomen, bleef hij even
el? a de deur van een der vertrek-
leoJ ii yoorzÜde van het gebouw
j. «n lichtstraal door en wees hun
J'i ?faar ze wezen moesten. Thorn-
1. even in zijn zak naar zijn
Da', «i? vnpte het veiligheidsknipje
£en ze naar de deur en ston-
oger c, blanen, voordat Derwent, die
°ver een langwerpige doos
■ChuH k zich van hun tegen-
_j ichriir beyu5t was. Hij draaide zich
fln ha-,,1 ,?et.. een vloek om en wilde
E- La,n zun broekzak steken.
TÉton zitten! waarschuwde
o^^alm, zijn revolver op hem
^EBlen. 'iet hand slap naast zich
HSni wïj housch, dat het Inbrekers
■KA'teaar igemaakte vriendelijk-
■^LPbllilen m m ging hijgend en zijn
fen oneebiir k Ilgst uit het hoofd-
fi1® Poneu» ov g een klein hoekje
f a!n, dat J j, hend; zou het niet
e d'en revolver uit uw zak
haalden? En vlug op hem toeloopend, trok
ze het wapen uit zijn zak.
Wat een onzin, mopperde Derwent.
Dat ding is toch voor mijn vijanden be
doeld, niet voor mijn vrienden?
Hij liet zich in zijn bureaustoel vallen,
die achter de tafel stond.
Als u het met alle geweld zoo tra
gisch wilt opvatten, mij goed, zei hij. Maar
ik wou dan toch wel graag vragen, wat
het doel van uw komst is.
Ze keerde zich van hem af en gaf
Thornton een wenk, zeggend: Als u mis
schien zoo goed wilt zijn bij de telefoon
te blijven, dan zijn we op alle gebeurlijk
heden voorbereid.
Dan ging ze tegenover Derwent aan
tafel zitten en keek hem glimlachend aan.
Ik ben bang, zei ze, dat dit zaakje
tragischer voor u dan voor ons zal afloo-
pen In de eerste plaats moet ik uw op
vatting van zooeven recht zetten. Ik ben
niet bevriend met u en ben het nooit ge
weest Ik ben nog altijd de dochter van
den man. die door u werd geruïneerd en
wiens dood aan u te wijten is. Ik ben
niet zoo onwetend van alles wat er ge
beurd is, als u hebt willen gelooven.
Derwent begon hardop te lachen, maar
ziin stem klonk heesch, toen hij vroeg:
ZUn ^nmmet die Wetenschap hebt u toe
gang in mijn huis weten te krijgen?
Het^onomwonden antwoord overblufte
hem blijkbaar en hij begon zenuwachtig
met zijn horlogeketting te spelen
Ik kan me vergissen, vervolgde ze,
maar ik ben er van overtuigd, dat u, als
Devereux en van Rouse in den steek
zoudt hebben gelaten en uw vrouw en
kind onverzorgd achtergelaten hadt en
werkelijk morgen met de Alaska naar
Amerika of misschien met een motorboot
ergens naar Frankrijk waart gegaan
in het kort, als u veilig en wel met die
twee koffers daar in den hoek er tus-
schen uit waart gegaan, dat dan metter
tijd....
Met een vloek sprong Derwent overeind.
Hij had een zware presse-papier opgepakt.
Maar Thornton was hem te vlug af en
met een smak wierp hij hem op zijn stoel
terug.
Nu wordt u tragisch! spotte la Fo-
neuse koeltjes.
Het is ook al te erg om Iemand zulke
dingen aan te wrijven, zei hij flauwtjes,
trachtend zijn houding te redden. Mijn
concurrenten hebben u natuurlijk opge
stookt en u hebt maar een al te goeden
bondgenoot in mijn neef daar!
Deze heer is uw neef niet! Uw onge
lukkige neef is doodgebleven ln den mail-
trein naar Londen en deze heer vond het
beter om zich voor een tijdje voor uw neef
uit te geven. En u zult zijn redenen meer
dan genoeg begrijpen en billijken, als ik
u zeg, dat hij mijnheer Henry Thornton
is. dien u door uw handlanger Devereux
in de gevangenis gebracht hebt, terwijl
hij onschuldig was!
Derwent kon eerst geen woord uitbren
gen. Hij staarde Thornton sprakeloos aan
en bevochtigde angstig zijn droge lippen.
En opeens kneep hij de oogen half dicht
en had moeite een valschen glimlach te
onderdrukken. Hij klemde zich als een
drenkeling aan een stroohalm vast.
Dat is een bijzonder belangwekkende
mededeeling, zei hij droogweg. Ik wil die
gaarne voetstoots aannemen.
Dat maakt de zaak des te gemakke
lijker, zei ze snel. Maar lk heb liever niet,
dat u een verkeerde gevolgtrekking maakt.
Daarom zou ik graag hooren, waarom u
dat zoo maar ineens wilt aannemen?
Alleen een gek zou de rol van een
ontslagen gevangene op zich willen ne
men, vooral, als die wegens heel bijzon
dere omstandigheden van moord kon
worden verdacht. Ik wil niet onnoodig
achterdochtig zijn, maar het komt me
toch wel voor, dat de politie den dood van
mijn neef dan wel eens nader mocht
onderzoeken, vindt u ook niet?
Zoudt u mijnheer Thornton weer ln
de gevangenis willen brengen?
Ik zou kunnen antwoorden, dat deze
man, hoe hij heet komt er niets op aan,
zich tot mijn vijand gemaakt heeft; maar
ook al was hij mijn grootste vriend, dan
zou de rechtvaardigheid nog eischen, wat
ik zooeven gehoord heb, door mij aan de
politie werd medegedeeld.
Zullen we dan opbellen en onzen
vriend Sanders vragen, hier te komen? Als
we dat doen, dan zult u denkelijk uw
voorgenomen vlu. reisje naar het vaste
land een poosje moeten uitstellen. Zullen
we opbellen?
Derwent sloeg de oogen neer. Hij keek
hulpeloos naar alle kanten rond als een
wild dier ln een klem. Dan haalde hij met
gemaakte onverschilligheid de schou
ders op.
—Kunt u me een degelijke reden op
geven, waarom we de politie niet zouden
roepen?
Ze knikte vriendelijk en begon op haar
vingers te tellen.
Ten eersteal uw plannen zouden
ln de war gebracht worden; de politie zou
er wel voor zorgen, dat er van uw voor
genomen zeereisje niets kwam. Hoe lang
zou het dan nog kunnen duren, voordat
de slag, dien u hoopt te ontkomen, valt
en uzelf dan meetreft? Vervolgens zou uw
mededeeling volkomen overbodig zijn, om
dat Sanders al geheel van de zaak op de
hoogte ls
Derwent en Thornton staarden haar
beiden ongeloovig aan.
U kunt u er zelf van overtuigen,
mijnheer Thornton, zei ze met een beslist
knikje. Wilt u misschien zoo goed zijn,
het toestel daar bij uw vriend neer te
zetten?
Thornton deed, wat ze vroeg, maar zijn
hand beefde, toen hij het toestel opnam.
Derwent keek de vrouw tegenover hem
woedend aan. Was ze alleen met hem ge
weest, dan zou hij haar zeker vermoord
hebben. Ze zag het zoo duidelijk in zijn
blik, dat ze ervan schrok.
Ik zal hieraan denken, zei ze, zoo
bedaard ze maar kon, wanneer u om ge
nade zult beginnen te vragen
Hij liet zich ln zijn stoel terugvallen en
trok aan zijn boord, alsof die hem knelde.
Toe, zeg maar op, waar het heen
moet, snauwde hij woedend.
Net als ik gedacht had, wendde zij
zich tot Thornton; onze vriend hier wil
geen gebruik maken van de telefoon.
Zoudt u het willen doen? Vraagt u dan
even no. 646 en zeg dan tegen mijnheer
Paget, dat hij zoo gauw mogelijk hier
moet komen, omdat we op hem zitten te
wachten.
Hij voldeed terstond aan haar bevel en
belde het gevraagde nummer op. Derwent
zat strak naar hem te kijken, hijgend en
vuurrood van inspanning.
(Wordt vervolgd), j