fieuiü Ned. record snelwandelen - De dijk verschut Ving in den IJ-polder
VALSCHE PAPIEREN
FEUILLETON.
Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
DE ATLETIEKWEDSTRIJDEN TAN DE A.T.A.C. TE AMSTERDAM verbeterde Gub
bek het Nederlandsch record snelwandelen over 3000 meter. Geheel rechts Gubbels.
MAASBRUG TE MAASTRICHT IN TWEEEN GE-
ol. gen ^er b0gen Eg weggenomen, voor den bouw van
een nieuwen pijler.
DE DIJKVERSCHUIVING IN DEN IJ-POLDER bij de nieuwe fabriek van Ford
bij Amsterdam, waardoor dit werk stagnatie ondervindt.
JONGENSKAMP AAN DE KAAG van do verccniRing
tot bevordering der watersport onder jongeren. Het zeilen
op de Kaag.
I van Herman Antonsen.
foorstel viel natuurlijk niet in goede
en trouwens. Thornton betwijfelde
of zijn gastheer wel alles meende,
i zei. Een oogenbllk bekroop hem
om de oprechtheid van den man
leven door toe te stemmen in zijn
- om de politie te roepen en dan
allerlaatste oogenblik van meening
inderen. Maar terwijl hij daar nog
denken stond, hoorde hij totaal
ichts mevrouw Derwent achter zich
i. Ze had zich na het diner niet
laten zien en tijdens het doorzoe-
*an het huls had Thornton haar ook
iens gezien. Hij zag haar nu staan in
•Bpezeligen kapmantel, dien ze inder-
■Jthad omgeslagen en met glad weg
weken haar, waardoor de scherpe trek-
L7an llaar onaangename gezicht nog
tiger uitkwamen. Haar oogen waren
en stonden wijd van angst.
heegeen politie! riep ze. We
hier in huis geen politie
t man begon luidkeels te lachen.
Wie heeft nu ooit zulk een onzin ge-
Is het dan een schande, dat ze
itinu n? We moeten de politie na-
|T. «el roepen! Je wilt toch zeker
~1™1 d;a arme jongen zijn zaakjes weer
^et?
Heusch. het is totaal overbodig, pleitte
Er zijn wel betere manleren, om
«togen terug te krijgen. We kunnen
een advertentie zetten en tegen een kleine
belooning brengen de dieven alles wel
terug. Toe, luister nu in dit geval naar mij
smeekte ze, Thornton bij zijn jas vastgrij
pend. Ik zal er beslist voor zorgen, dat u
alles terug krijgt, wat ontvreemd is. Ik
zou niet kunnen hebben, dat zoo iets ou
der mijn dak zoo maar gebeurde.
Maar Derwent kwam er weer drukdoe-
nig tusschen.
Vooruit dan maar, beste jongen
we moeten ons daar wel bij neerleggen.
Met een vrouw valt immers toch niet te
redeneeren? Het zijn nu eenmaal gevoels-
wezens, al hebben ze het op slot van za
ken dikwijls daarmee bij het rechte eind!
Thornton was waar hij wezen wou. Hij
had ontdekt, dat Derwent al net zoo min
als zijn vrouw er op gesteld was, dat de
politie overhuls zou komen. De man speel
de comedie en er was dus alle reden om
aan te nemen, dat die koffers op zijn
eigen aanstoken waren doorzocht.
Op zijn kamer teruggekeerd, begon hij
de overal verstrooide dingen weer in te
pakken. En ondertusschen dacht hij diep
na. Hij beschouwde zichzelf, zoo eerlijk
was hij wel, als een schurk om de rol, dien
hij speelde. Maar blijkbaar was zijn zooge
naamde oom al even goed een schurk, die
voor geen misdaad zou terugdeinzen. En
dat stelde zijn geweten wel een beetje
gerust. Tot deze troostende conclusie was
hij juist gekomen, toen hij het laatste
voorwerp in zijn koffer wilde bergen, maar
op hetzelfde oogenblik bleef hij met het
ding in zijn hand staan en bekeek het
met de uiterste verwondering. Het was
een witte wildlederen dameshandschoen
En terwijl' hij zich bukte, zag hij ook nog
een afgebroken rose anjelier op den grond
liggen
Opeens schoot het hem te binnen, dat
la foneuse aan het diner rose anjelieren
gedragen had. Hij streek den handschoen
glad en zag tot zijn nog grooter verbazing,
dat op een der vingers een brandplekje
was, net alsof het door een sigaret ge
schroeid was. En met een schok herin
nerde hij zich, dat hij datzelfde bruine
plekje had opgemerkt, toen ze dien avond
haar handschoen uittrok. Dus zij was in
zijn kamer geweest en wel, terwijl hij nog
beneden zat!
Gedurende de twee volgende dagen zag
Thornton Derwent zoo goed als niet. De
man beweerde het druk te hebben met een
of andere Amerikaansche leening, waarin
hij betrokken was. En zijn gastvrouw zag
hij nog minder. Derwent's dochtertje lag
ziek te bed en haar moeder verzorgde haar
voortdurend zelf.
Op zekeren avond had hij alleen aan
tafel gezeten voor zijn souper. Daarna
was hij naar zijn kamer gegaan en, om
dat het bijzonder warm was voor den tijd
van het Jaar, had hij een stoel op het
balcon gezet en was buiten gaan zitten.
Hij dacht zich bijna suf over de vraag,
wat la Foneuse toch wel met haar han
delwijze voor had. Waarom kwam ze in
dit huis. waar blijkbaar zoo goed als niets
was, dat haar belangstelling trekken kon?
Waarom vertelde ze zulke leugens?
De avond ging voorbij en Thornton had
ontelbare pijpen gerookt, zonder maar een
stap nader tot de oplossing van het raad
sel gekomen te zijn. Het was ongeveer tien
uur, toen er iets gebeurde, dat hem deed
opschrikken uit zijn overpeinzingen. Voor
dat hij op het balcon was gaan zitten, had
hij het licht in de kamer achter zich uit
gedraaid. HIJ had in het donker gezeten.
De andere glazen deuren, die op het bal
con uitkwamen, hadden alle neergelaten
gordijnen, zoodat er nergens ook maar
een straaltje licht in de duisternis door
drong.
Plotseling werd een dier deuren geopend
en terstond weer gesloten. Maar er bleef
een smalle lichtstreep onder zichtbaar, die
bewees, dat de deur niet zoo goed geslo
ten was als eerst. Op hetzelfde oogenblik
begreep Thornton, dat er iemand op het
balcon moest zijn gekomeniemand,
die daarna sluipend naar hem toekwam.
Heel stil, om zijn tegenwoordigheid niet
te verraden, stond Thornton op, sloop
zachtjes zijn eigen kamer binnen en bleef
achter de gordijnen staan wachten. HIJ
luisterde aandachtig. Maar degene, die
langs het balcon kwam, liep zoo langzaam
en zacht, dat hij niets hooren kon, tot
dat de stoel voor zijn kamer even ver
schoof. De nachtelijke wandelaar was er
tegen opgeloopen. Daarop volgde een lange
doodelijke stilte, die een eeuwigheid scheen
te duren. De andere ging blijkbaar met de
uiterste omzichtigheid te werk Wat was
de reden? HIJ voelde het bloed in zijn
slapen bonzen onder het wachten.
Nu was de andere in zijn kamer. De
hemel was niet zoo donker of hij kon
eenlg verschil zien tusschen de lucht en
de donkere gedaante, die er flauw tegen
afstak bij het binnensluipen. Hij kon haar
zelfs onderschelden, toen ze reeds in de
kamer was en voetje voor voetje verder
ging, doordat hij zelf met groote voor
zichtigheid langs den muur in dezelfde
richting mee naar binnensloop. Hij hield
zijn browning vastgeklemd en was op alles
voorbereid.
Het werd nu blijkbaar een wedstrijd, wie
het eerst bij het knopje van het electri-
sche licht zou zijn. De indringer was zich
blijkbaar bewust geworden, dat er nog
iemand anders in de kamer was. In oogen-
blikken van hooge zenuwspanning kan
men zulke onberedeneerde gewaarwordin
gen hebben. Een paar keer bleef de in-
I dringer onverwachts staan en luisterde
met ingehouden adem naar het minste
geluld. Thornton voelde, dat hij beluisterd
werd. En zelf hield hij zich zoo goed mo
gelijk stil als de ander bleef staan. Hij
wilde tot geen prijs zijn eigen positie ver
raden om niet gedwongen te kunnen wor
den op een onbekende uit lijfsbehoud te
moeten schieten. Wie het eerst bij het
knopje zou zijn om het licht aan te ste
ken, zou zich natuurlijk in de voordeelig-
ste positie bevinden.
Thornton was de gelukkige. Hij wist op
het gevoel de juiste hoogte van het
knopje te bepalen en zijn vingers er om
heen te sluiten, zonder zelfs ook maar
even langs het behang te schuren. Met
dat knopje in zijn vingers en den revolver
opgeheven tot schieten gereed, wachtte hij
een enkele vreeselijke seconde. Toen schoot
er een lichtglans door de kamer heen.
Een zachte, halfgesmoorde kreet ont
snapte aan den indringer en dan werd het
weer doodstil. Thornton was de eerste, die
sprak en zijn stem was heesch van op
winding.
Goeie hemel! Bent u het alweer?
La Foneuse stak haar hand uit en
wendde zachtjes den loop van den revolver
van zich af.
HOOFDSTUK V.
Verloofd bij overrompeling.
Ook de meest onbevooroordeelde toe
schouwer zou toch wel moeten vinden, dat
dit een minder aangename positie is voor
een Jonge dame!
Ze zei het op een licht spottenden toon,
terwijl ze op den rand van het ledikant
ging zitten en Thornton kon zijn ergernis
(nauwelijks verbergen.
Dat dunkt me ook, zei hij grimmig,
zich naar de deur begevend. Maar zij hield
hem terug. (Wordt vervolgd).
TER GELEGENHEID VAN HET MARIA-CONGRES to
Nijmegen is een Maria-omdracht door de stad gehouden,
waarbij alte 5 bisschoppen uit Nederland tegenwoordig waren.
V.l.n.r. mgr. Aengenent, mgr. Diepen, mgr. Jansen, mgr.
Hopmans en mgr. Lemmens.
OE ESTLANDSCHE AVIATRICE ELVINE KALEI'
EN ALFORD WILLIAMS (RECHTS) zijn uit New
York vertrokken naar een onbekend doel, vermoedelijk
voor een lange afstand-vlucht.
NED. GYMNASTIEK VERBOND heeft een krans
gelegd bij het monument van Comenius te Naarden.
De vaandelgroet.
