LAATSTE WEEK DER GROOTE OPRUIMING!
t
IN OEN WINTER.
Maarsmanssteeg 7 H. M. PIERB9T Telefoon No. 630
AMERIKAANSCHE NOTITIES
Krabbels uit Zwitserland.
INGEZONDEN.
VOETANGELS EN KLEItlJ
OP BELASTINGTERREI
Parijs, 18 Januari 1931.
Zoo'n winter als deze. met zijn bijna
onafgebroken regen- en storm weer is niet
zoo erg yroolijk in Parijs. En wanneer men
al die buitenlandsche toeristen ziet. rijke
vreemdelingen die hier enkel en alleen maar
voor hun plezier zijn. vraagt men zich met
eenige verwondering af Waarom blijven die
hier? waarom gaan ze niet liever naar
wat milder en zonniger klimaten, slechts
een uur ol vijftien treinen hiervandaan?
Toch, wanneer er opeens een paar dagen
kompn, zooals verleden week het geval was,
dal de winter een beetje meer echt „win-
tcrsch" wordt, en een aangenaam prikkelen
de droge kou de regenbuien vervangt dan
is de heele stad ineens weer in een allerple
zierigste geanimeerde stemming.
De café'a, die den vorigen dag nog zoo
leeg waren, vullen zich met een menigte
gaslen. die zich genoegelijk wat komen war
men voor een dampenden grog of een flink-
heete kop koffie met een scheutje „calvados"
of een andere sterke, opwekkende likeur
erin.
Buiten op straat betrekkelijk weinig voet
gangers. Maar massa's auto's jachten door
de straten en vervoeren van kou rillende
meöschen naar plaatsen waar het warm is
en gezellig druk; en de eigenaars van
schouwburgen, music-halls, dancings en
café'a ademen op
Zelfs op verschillende café-terrassen, die
voor de gelegenheid omringd zijn met gla
zen wanden en verwarmd worden door
gloeiende brasero's -- kleine gemakkelijk
verplaatsbare potkacheltjes met houlskool
en coke9 geslookt zit 'n dicht publiek ge
animeerd te babbelen voor glazen met kleu
rige likeurs gevuld
Speciaal gedurende zulke echte wintersche
dagen, denken de Parijzenaars terug aan den
goeden ouden lijd, toen de boulevards nog de
boulevards waren en de vele café's en café
terrassen, die elkaar van de Madeleine tot
aan de faubourg Montmartre opvolgen, de
plaatsen van samonkomst waren voor al wat
Parijs kende aan talent, geest en elegance.
En juist In die wintersche dagen zijn er
twee beroemde ParijZenaar9 gestorven, die
typische vertegenwoordigers waren van dien
boulevard-geest en die boulevard-elegance
van véér den oorlog. Te wetenr de dichter,
romanschrijver dramaturg, geschiedschrij
ver. kunst- en muziek-criticus Willy (Henri
Gauthier-Willars) en de schilder van alle
mondaine elegances Boldini.
Zoo ongeloofelijk als dat moge schijnen,
Willy, die echte ..boulevardier", wiens werk
in zijn geheel niets heeft van dat van een
filosoof of van een in sludién of ernstige
overdenkingen verdiepten geleerde —isbe
gonnen als medewerker aan tijdschriften
voor.... dierkunde en sterrenkunde Dan.
plotseling verbaast die geleerde-in-den-dop
zijn familie en vrienden met de publicatie
van een bundel sonnetten. En wal later
verandert hii heelemaal van ncnling. en
loont nog slechts smaak te hebben voor alles
wat humor, kunst of elegance is.
En dat wordt zijn succes een triomf
bijna.
Kranten en uitgevers vechten weldra om
zijn artikelen en zijn boeken. En hel publiek
9lormt er op af znodra ze uitgekomen zijn,
verslindt hegeerig alles wat de geestige en
ondeugende Willv schrijft.
Fn die wetenschappelijk ontwikkelde man,
die een waar geleerde had kunnen worden,
wordteen soort boulevard-koning, lan
ceert nieuwe modes, heeft er plezier in het
publiek en zijn collega's op allerlei manie
ren voor den gek te houden, geniet van de
schandalen, die hij verwekt.
En daartusschendoor. van tiid tol tijd. pu
bliceert hij als om do menschen nog meer
tf verbazen een boek over geschiedenis,
waarin hii zich in staat loont stoffige archie
ven te doorsnuffelen en daar zelfs authen
tieke onuitgegeven documenten in te ont
dekken.
Hel is hier niet de plaats om in bijzon
derheden te treden over het buitengewone
leven van dien man. Het aantal boeken dat
hij publiceerde? dat wist hij misschien
zelf niet. Van alle kanten werd hij over
stroomd mot aanvragen om copie. en om
daaraan te kunnen voldoen, nam hij zijn
toevlucht tot talrijke medewerkers en zelfs
tot wat men hier „negers" noemt (onbeken
de schrijvers, die hun werk verkoopen aan
een schrijver van naam. die dal dan een
voudig onder zijn eigen naam uitgeeft).
Maar op een goeden dag begint zijn succes
te dalen. En als na den oorlog het boule
vard-leven sterft, raakt Willy, de incarnatie
zelf van den boulevard-geest, uit de mode.
Hij slaagt er nog maar nauwelijks meer in
om hier en daar wat copie geplaatst te krij
gen. En dezer dagen stierf hij in armoede
bijna, en werd naar zijn laatste rustplaats
begeleid door slechts enkele trouwe vrien
den. die zich nog den glorie tijd van den
overledene herinneren, toen hij zijn vrien-
de en bewonderaars bij duizenden tellen
kon.
Het lot van Boldini was anders Even be
roemd Parijzenaar als Willy hoewel hij
Italiaan was beroemd om zijn geestig
heid. zijn grappen zijn (eesten, was hij door
het wezen van zijn kunst-zelf minder ge
neigd in hel vulgaire te vervallen En on
danks de evolutie en zelfs de revolutie die
de schilderkunst sinds den tijd van Boldini's
grootste glorie heeft doorgemaakt, is ieder
een nu nog van meening. dal hij in zijn por
tretten zich een eerste klas kolorist betoont
van een schitterende elegance, en aan wien
ten der meest beroemde moderne portret
schilders. Kees van Dongen, heel wat van
zijn stijl te danken heeft
Sinds langen tijd reeds was htj door zijn
hnogen leeftijd gedwongen zich uit het open
bare leven terug te trekken, en nu hij voor
goed is heengegaan, laat hij enkel treurnis
na zoowel om zijn persoon als om het ver
dwijnen van dal schitterende, vrnnlijke en
een beetje lichtzinnige tiidperk dal hij in
zoo menig glansrijk beeld onsterfelijk heeft
gemaakt.
En bijna ter zelfden tijd Is een derde be
roemde .boulevardier" gestorven. Alfred
Nilson Fyaher. Wie heeft véér, gedurende en
na den oorlog de „bofte van Fysher" in dat
kleine straatje vlak bij de Opera niet ge
kend I
lederen nacht van kwart over 12 (na den
uitgang van de schouwburgen) tot 2 uur
kwam daar in die bofte een zeer select pu
bliek tezamen, in rok en avond cosluum dat
voor een zeer hoog geprijsde flesch cham
pagne er verschillende cabaret-artiesten
kwam toejuichen, de beroemdste van den
I lij<3
Fysher. die dichler en comjxmlst was. trad
soms zelf de estrade op om daar eenige van
zijn eigen liedjes te zingen. En hopwe' hij
maar heel weinig stem had. Oogstte hij daar-
I mep altijd een stormachtig applaus van zijn
cliënten
Met die figuren verdwijnen de laatste
herinneringen aan „den" boulevard en den
I langen lijd van zijn beroemdheid Wat is
daar nu nog van over? bijna niets!Nadat
de boulevard Haussmann doorgetrokken is,
hebben de boulevards hun laatste intimiteit
verloren, hun charmante kronkeling Ze
onderscheiden zich in bijna niets meer van
andere groote Parijsche straten, en in elk
geval zijn ze hun intellectueelen kunste
naars eleganten en viveurs kwijt, die eiken
dag in hun talrijke café's tezamen kwamen
en van daaruit de bekendheid van een nieuw
boek, de beroemdheid van een kunstenaar
over de wereld verspreidden, en beslisten
over de nieuwste mode en den laatsten
smaak.
En wat vooral bedroevend i9 voor de Pa
rijzenaars, is dat die gestorven boulevards
geen erfgenamen hebben nagelalen Want
werkelijk, ze kunnen niet of in elk geval
nég niet vervangen worden door de
Champs Ely9ées met hun hotels, ..brasse
ries" en dancings voor fuivende riike bour
geois. die enkel uiterlijke luxe in plaats van
talent, geest en elegance, volstrekt nog zoo'n
slechte ruil niet vinden.
M. DE ROVANNO.
RECLAME.
RECLAME.
i A
wegens verkoop van het huis in onze Afdeeling Huishoudelijke Artikelen. SLUITING ZATERDAG A.S. SI JANUARI
ALLES IS SPOTKOOP - TWIJFELT NIET •- PROFITEERT ER VAN
Nog koopjes in Tatel-, Ontbijt- en Theeserviezen enz. Klein restant in, andere artikelen
Komt nooit ferny voor (leze prijzen, het is weggegeven, zoo goedkoop 'fcsfl gQgr
H. P. H. KEEREWEEFf
BEGRAFENISSEN Tel. eet
AUTO-TRANSPORT
Aalmormie. CREMATIE
4762
New York, Jan. 1931.
A happy New Year.
Voor het eerst in lange jaren klinkt
de wensch A Happy New Year met een
grondtoon van echtheid, nog nooit heb ik
zooveel nadruk hooren leggen op dat woordje
i Happy. Nieuwjaar 1930 kwam vlak na de
j catastrophe in Wall Street toen we midden
i op de helling naar beneden gleden. In het
begin van dat jaar was men er vast van
I overtuigd, dat tegen de lente en op zijn
laatst tegen den zomer de gewone traditio-
1 nee ie voorspoed van Amerika weer in volle
glorie zou zijn teruggekeerd.
I In allerlei opzichten is het een merk
waardig jaareind geweest. Een week véér
Kerstmis begon het te sneeuwen, iets wat
gewoonlijk in Januari plaats heeft, in de
j laatste jaren. Natuurlijk was het welkom I
i Sneeuw, ijs en Kerstmis hooren bij elkaar
als de zon en de zomervacantie. De mooiste
Kerstoadeautjes zijn nog altijd sleeden,
schaatsen en ski's, die den vorigen winter
zoo goed als geen dienst hebben kunnen
doen, maar ditmaal heeft de jeugd haar hart
kunnen ophalen. Het moet al heel hard
sneeuwen wil het in de binnenstad blijven
liggen en gelukkig is dat het geval nog
niet geweest; verkeersopstoppingen en
stampvolle trottoirs, een onbeschrijfelijke
modderboel en plassen, terwijl niemand het
er zonder bespatte kleeren afbrengt zjjn
de pleziertjes van sneeuw in de City. In de
stillere wijken en op het land daarentegen
is de witte vacht een weldoenster, die
grauwe verf en doodsche tinten met haar
smetteloosheid bedekt en Amerika mooi
maakt. Mooier dan op den me-.st zomerschen
dag, naar mijn smaak. En vergeet dan de
duizenden, Ja, do tienduiz nd n volwassenen
niet, die naar sneeuw snakken, omdat er
wat aan te verdienen valt. Een stad als
New York trekt elk jaar een paar millioen
op de gemeentelijke begrooting uit voor
de opruiming.
De New-Yorkers bibberen nog na van den
schok, die de sluiting van twee banken, de
Bank of United States en de Chelsea Trust
Company, teweeg bracht. Het geb.urde itet
in de dagen, dat iedereen met de posterijen
aan het hoofd luidkeels vroeg: Doet uw
Kerstinkoopen nu, verzendt ze tijdig! en
daar waren bijvoorbeeld in de Bank of
U.S. vier honderd duizend cliënten, dio voor
een dichte deur, bewaakt door een politie
agent, kwamen, wanneer zij hun geld wilden
hebben.. Voeg daar nog de klanten van
de Chelsea Trust hjj en het is duidelijk,
dat een half miliioen New-Yorkers minstens
m»t gemengde gevoelens elkaar en anderen
„A Happy Christmas" wenschten. Voor velen
was het de genade slag in dezen tijd van
depressie en toch blijft het voor een buiten
staander al even wonderlijk hoe gauw men
zich weer aan den toestand weet aan te
passen. Deskundigen schatten het aantal ban
ken. dat in het afgeloopen jaar in alle
V. S. over den kop zullen zijn gegaan op een
duizendtal met een totaal kapitaal van ruim
zeven honderd millioen dollar. De Bank of
U.S. alleen vertegenwoordigde een waarde
van tweehonderd millioen en de naam heeft
er hel noodige toe bijgedragen om een
paniek te verwekken onder dat deel van
de btvolking, die fn alle onschuld meende
met een regeeringsinstelling te doen te
hebben
Wat de algemeene depressie betreft, deze
houdt nog onverminderd aan en het is een
opluchting, dat de beroemde groot-industri-
eelen of politici, wier meening altijd in
bijzondere omstin 'Igheden gevraagd en ge
publiceerd wordt, zich eindelijk zijn gaan
onthouden van de steevaste mededeeiing,
dat „de financieele basis van het land intact
is" en dat „betere tijden om het hoekje
staan te wachten". Vooral een man als de
staalmagnaat Charle6 Schwab heeft zicb in
dien zin gedurende het laatste jaar uitge
laten en ons enfant terrible, Will Rogers,
meende hem deze dagen openlijk te moeten
vragen om geen Nieuwjaarswensch te doen
waarin hij de spoedige terugkeer van Voor
spoed voorspelde.
De opinie van de New-Yorksche zaken
wereld over de afgeloopen Kerstdagen is niet
ontevreden en evenmin opgetogen; het schijnt
meegevallen te zijn, maar er zhn kleine
aanwijzingen, "die boekdeeien spreken. Ne
gentien jaar achtereen heeft de groote „New
York Times" een inzameling gehouden voor
de z.g. „Honderd Noodigste Gevallen", die
zich in de jaren uitgebreid hebben tot
700 800 gevallen van stille en diejie
armoede. Er werd dit jaar slechts 325.000
dollars bijeengebracht en dat is ongeveer
20 mille minder dan het vorige jaar. Maar
nog teekenender is het feit, dat er minder
menschen een gift inzonden, maar dat de
bedragen grooter waren. De duizenden in
zenders van vorige jaren, die een, twee
of vijf dollar stuurden, bleven ditmaal ach
terwege, omdat ze dat zelfs niet konden
missen en velen schreven bij hun gilt een
i briefje, dat zij het 5f met groote zelfop
offering deden, öf dat zij uit dankbaarheid
voor hun eigen goede omstandigheden hun
jaarljjksche bijdrage vergroot hadden.
Daartegenover staat, dat er zelden op
zulk een grootsche schaal weldadigheid is
uitgeoefend en wanneer er nog stumperds
met Kerstmis hongerig- h.bben rondg.'Ioopen
is het tragische pech geweest. Er zjjn let
terlijk honderduizenden besteed voor het
voeden, verwarmen en opvroolijken van mas
sa's gTooi en klein en het particulier initia
tief is in sommige gevallen opmerkelijk
geweest. Er waren kappers, die grati3 aan
boden te knippen en scheren, kruideniers,
die hun behoeftige buurtjes uitnoodigden
op Kerstdag met de boodschap: neem mee
naar huis, wat je hebben wil en eigenaren
van z.g. „coffee pots" en dergelijke volks
restaurants, die zelf een queue van hon-
gerigen voor hun inrichting opstelden en
die bij troepjes tegeliik binnen op een stevig
maal tracteerden. Deze z.g. „bread lines"
ziet men overal en zjjn sinds 1919 niet
zoo talrijk geweest. Op bet Times Square,
dus in het hartje van de City, waar de
wereldberoemde theaters liggen, reikte het
Hearst kranten syndicaat 's avonds boter,
hammen en kolfie uit.
Vlak daarbjj stond een reusachtige denne-
boom in een zee van gekleurde electrische
lampjes, luidsprekers bulderden Kerstliederen
over het Times Square en in groote ver
lichte letters werd iedereen, ook de vreemde
ling binnen New-York een vrooljjk Kerstfeest
en een Gelukkig Nieuwjaar toegewenscht.
Grooter ironie van liet noodlot kon er
moeilijk gevonden worden.
DE VRAATZUCHTIGE MUIS.
Van je vrienden moet je het maar hebben.
Buurvrouw Marianne heeft hier te lande, j
vooral in de Suisse Romamde, nogal een wit
voetje. Een giftig artikel, onder den titel „La
souris vorace" verschenen in een groot
Fransoh dagblad, verwekte daaronder veel
ergernis. Het ging weer over de eeuwige
quaestie van de Vrije Zones. In gezegd arti
kel werd dan niet minder of meer beweerd i
dan dat Genève, minzaam aangeduid als
„La souris vorace", er op loerde bij een
eventueelen oorlog, als Frankrijk eens het
onderspit mocht delven, Savooie in te pik
ken. Waarbij ons tevens de waarschuwing
gewerd, dat het muisje zich leelijk vergiste.
Want, mocht tengevolge van een ongeluk -
kigen oorlog, ooiit Savooie voor Frankrijk
verloren gaan, dan zou in geen geval Zwit
serland. maar slechts Italië den buit m de
wacht sleepen. Die Zonesquaestie is welis
waar geen zaak, waarbij het om den wereld
vrede gaal, maar toch ware het te wen-
schen, dal er een einde kwam aan de strijd
vraag. die sinds eenige jaren de verhouding
tusschen overigens goede buren vertroebelt.
Maar gezien de tegenstrijdige belangen 1
schijnt hel moeilijk een oplossing te vinden,
die beide partijen bevredigt Door hun lig
ging zijn Genève en Savooie geheel op
elkaar aangewezen. Genève is een hoofd
stad zonder land. Savooie een land zonder
hoofdstad. En, gelijk een bekend groot
Fransch staatsman het eens ironisch zeido,
bestaan er slechts tweo manieren om de
zaak voor goud uit de wereld te krijgen: Of
Frankrijk moet Genève of wel Genève moet
Frankrijk annexeeren.
Men begrijpt dat Genève, de stapelmarkt
van den Vrede, welk artikel hier door tal-
looze officieele en officieuse vereeniguigen
in het groot wordt gefabriceerd, zich bitter
gegriefd voelde door die aantijging van impe
rialistische en veroveringszuchtige neigin
gen. Temeer, wijl deze beschuldiging geuit
werd juist bij de herdenking van het eeuw
feest van de eer9te Vereeniging tot bevorde
ring van Wereldvrede, La Société de la
Paix, in 1830 gesticht te Genève, welke
vereeniging als voorloopster van den tegen-
woordigen Volkerenbond mag beschouwd
worden. Het initiatief er toe was te danken
aan graaf Jean-Jacques de Sellon. burger
van Genève.
De Sellon was een merkwaardig mensch,
een utopiist, zooals hij door zijn lijdgenoolen
genoemd werd, een idealist en droomer, zoo
als hij zich zelf betitelde Maar daarbij te
vens een practisch mensch, die volkomen
besefte, dat het tot slandkommg van een
eeuwigen vrede, of juister gezegd de uitban
ning van den oorlog, geen werk was dat in
eenige jaren tot stand kon komen, maar mis
schien wel eenige eeuwen zou eischen.
Maar, zooals hij zeide, „dit neemt niet weg,
dal alles een begin moet hebben en wijl tot
dusverre nog niemand het gedaan heeft, heb
ik hel initiatief genomen." Evenals vijf en
twintig jaar later zijn stadgenoot Henna
Dunanl door de aanschouwing van de ellen
de op het slagveld bewogen werd tot grond
vesting van het Roede Kruis, zoo was de Sel
lon door de met eigen oogen geconstateerde
misère als gevolg van de Napoleonislische
oorlogen, er toe gekomen zich op te werpen
als vredesapostel. Zijn afschuw voor den oor
log was bovendien de consequentie van den
afkeer, die hij voor de doodstraf koesterde.
Nadat hij geconstateerd had dat de af
schaffing van de doodstraf in Toscane een
invloed ten goede had uitgeoefend op de cri
minaliteit, begon hij in zijn vaderland een
kruistocht tegen de peine capitale.
Pas later, toen het gevaar voor een we
reldoorlog in Euroja dreigde, ving hij zijn
actie aan legen den oorlog, dien hij in strijd
achtte met alle grondbeginselen van recht
zoowel als van menschelijkheid
Een defensieve oorlog, opgedrongen ter
verdediging van hét vaderland vond hij
evenwel onder bepaaldp omstandigheden ge
wettigd. Zoo werd op zijn initiatief den eer
sten December 1830 te Genève de eerste in
ternationale vredesbond opgericht door een
aantal vooraanstaande mannen uit verschil
lende landen van Europa.
De Sellon was zijn tijd ver vooruit. Denk
beelden, thans gemeen goed en belichaamd
in de S. D. N., werden voor honderd jaar
reeds door hem onder de publieke aandacht
gebracht.
De Sellon was een man voor ontwape
ning, in dien zin, dat hij afschaffing begeer
de van de slaande beroepslegers, die hij als
een groot gevaar voor den vrede beschouw
de. Daar hij slechts den offensieven, niet den
delensieven oorlog veroordeelde, was hij van
meening, dat militaire legers ter bescher
ming van het land volle recht van bestaan
hadden.
Beseffende, dat ook zonder legers ten
allen tijde strijdvragen tusschen de volken
zouden bestaan, zag hij de noodzakelijkheid
in van een scheidsgerecht, dal een perma
nent college diende te zijn. Bovendien ver
klaarde hij zich voorstander van een alge
meene en internationale veiligheidsovereen-
komsl, waarbij de verbonden staten elkan
der wederkeerig bijstand beloofden in geval
van een aanval door eenig land Men ziet,
hoe dicht de Sellon reeds stond bij het stand
punt van degenen, die honderd jaar na hem,
den strijd hebben aangebonden tegen Mars,
en zoozeer de vrcdestempel, die hij zich ge
droomd had, gelijkt op die van den huidigen
Vnlk»renbond.
De hulde, hem 1 December 1930 gebracht
in de aula van de universiteit te Genève,
bij monde van den Italiaanschen geschied-
vorscher Callavresi, was zeker niet te vroeg.
Een andere kwestie, eveneens gebaseerd
op persoonlijke ijdelheid zal weldra door
volksstemming beslist worden. Evenzeer als
de vorige een question bruiante, de wet op
de déroraties (in den volksmond aangeduid
als de „Lintjeszaak" (les pelits rubans).
Sommigen, vooral in de Duilsch-Zwiiser-
sche cantons, vinden dal elke decoratie, de
„crachat des rois", een schande is voor den
rechtgeaarden democraat. Maar velen in de
Fransch-Zwilsersche cantons zijn het daar
mede niet eens en oordeelen, dat zoo'n lintje
in elk geval wel aardig slaat en in geen
enkel opzicht de onafhankelijkheid of de
waardigheid van den Zwilser in gevaar
brengt. Ten riotte heeft de regeering voor
gesteld de Zwitsers vrij te lalen in het al
dan niet aannemen van een buitenlandsche
onderscheiding, evenwei alien militairen,
minderen zoowel als officieren, benevens
alle federale- en cantonale autoriteiten en
ambtenaren het aannemen en dragen van
vreemde decoraties en titels te verbieden.
Dil regeeringsvoorstel heeft de meeste kans
bij het in Februari te houden referendum
aangenomen te worden, hoewel het sommi
gen nog niet ver genoeg gaat. bewerende dat
het aannemen van een deroralie, titel of
pensioen van een vreemd land zulk een ont-
eerende daad is. dat verlies van burger
schapsrechten en onverkiesbaarheid voor
diverse ambten daarvoor wel do minimum
straf moet zijn,
Gelukkig da! deze kwestie, die in en bui
ten de Kamers eindelooze debatten uitlokte,
aanleiding gaf lot heel wal inkfverrtiorsing,
eindelijk van de baan koml Het werd ver
velend. (anl de bruit pour une omelelle
Dr KLAUS.
Genève, Januari 1931.
(Buiten verantwoordelijkheid der RajJ
Copie van al ol met geplaatste etniJ
wordt niet teruggegeven
Geachte Redacteur.
Als abonné van uw veel gelezen bladJ
ik zoo vrij een klem plaatsje te vraje-1
voorbaat mijn dank. De algemeen,"!
schouwingen gelezen hebbende
blad d. t 22 Jan. j.l. waar de heer J
mentier zegt dal er per jaar rond Lm
opgebracht wordt door de kleine a
Geref. Kerk, dan juicht ondergetr
dit toe. Ik wou dat hel f. 50 000 v
kon er nog meer aan armen en oui
dagen besteed worden, maar nu tqi
vraag aan den heer Parmenlier ri
deze. hoe komt het dan als de kleinef
of middenstander aan hel Rusthui! i
Hooigracht (No. 38) wil leveren dat
1929 10 pet korting op de levensei;]
gegeven moest worden uilgenomen g
en dan nog een jaarlijksche bijdrage i
bovengenoemd tehuis?
Hoogachtend I. SLAG ER
Janvossensteeg 8,
Bl'i»
de:
mail
dus
lar
de
on
Stft
RECLAME.
echtf. fp.iesche
IIialHEEREN BAAS
20-SOa.prrm
Het menschelijk kasregister.
Geachte lezer, denk niet. dat het th»
bedoeling is, een debat te ontketenen i
de al- of niet juistheid van de theorie
Darwin; maar dit is zeker: heeft deze
bij hel rechte eind gehad, dan wanft
mensch binnen enkele tientallen jaren
met een kasregister, ter plaatse, waarr L
thans nog zijn hoofd bevindt. En de corn I
van deze merkwaardige vergroeiing n I
ge? Wel. die is nergens anders te
dan in het bewuste artikel, dat zonder
ken of blozen voorkomt in iedere wetgr:
n.l„Iedere staatsburger wordt gear's
wet te kennen". Had nu het woordje
acht" twee woorden meer naar liifcj
plaatst, zoodat er 9prake was van
geachte staatsburger moet de wet tc:e'
dan zag het er voor de niet-geachuta)
i burgers wat minder somber uit dan Ihn
Maar dit i9 nu helaas niet het geril I
i dus worden we verondersteld de 152891
kelen van de bestaande wetten en «id
ningen, alsmede de 431 artikelen,
elke maand bijkomen, uit ons hoold
kennen.
Natuurlijk zijn daaronder ook begrqe
1 befaamde artikelen van onze sleedj
geperfectioneerd wordende belastingf!
ving en daar we in deze rubriek spea
daarover zullen spreken, verwijzen es
I maal naar een paar artikelen, ie reek
1 duizenden onzer medeburgers veel xi
j hebben gebaard.
Daar is eerstens het bewuste artikel
1 dat een tikje aan Machiavelli doet derii
„Bijaldien eenig feit grond oplevert
bet vermoeden, dat een aanslag ten onr
is achterwege gebleven of vernietigd, ol
te lage aanslag is opgelegd, kan de te
nig geheven belasting van den belli
plichtige of zijn erfgenamen worden i
vorderd, zoolang niet sedert den aam
van het belastingjaar drie jaren zijn
streken" en verder in aansluiting datf
art 85; „De in een naderen aanslag te
grijpen belasting wordt met het vier
daarvan verhoogd, tenzij blijkt, dat slrel
over één belastingjaar te weinig belasliil^^
geheven. In geval van navordering f I
meer dan één belastingjaar wordt deV
hooging slechts toegepast op één der Nb
gen. die van den belastingplichtige te «ir
is geheven, bij verschil on het grootste
Daarbij moet opgemerkt worden, da!V
verhooging volgens art. 85 niet Ie w V
schouwen is als 'n soort straf, doch vee* "u
als een vergoeding voor het nadeel, dat
Rijk wordt verondersteld geleden te betw
wegens te lage aanslagen in vorige beJ-*
tingjaren.
Voorts moet de zin: „de in een s"-'-1
aanslag te begrijpen belasting wordt
het viervoud daarvan verhoogd, te"1
b I ij k t. enz." op deze wijze opgeval
I den dal de belastingbetaler moet aannri1
I lijk maken, dat noch in voorafgaande, tf
in op het bewuste belastingjaar volp'-J
jaren, le weinig belasting is geheven.
De Inspecteur kan dus steeds bij -;
opleggen van een navorderingsaansw
j viervoudige verhooging daarin verwed"
waarna de contribuant in de desbetren^
gevallen moet aantoonen, dat er ""'H
I sprake kan zijn van één belastingjaar.151
over te weinig belasting werd betaald
Er is echter één uitzondering, waarin
vordering niet is toegelaten, ook al
over een bepaald jaar te weinig helss -
geheven Er kan n.l. later geen navw-
i ringsaanslag opgelegd worden in "ie -
vallen, waarbij de Inspecteur, bij de
ling van den primitieven aanslag
zorg in acht genomen heeft, die redelil-
wij? van hem kan worden gevorderd. J
w. indien de te weinig betaalde b"'
het gevolg is van een amblelijk verzuim
In de literatuur vond ik dezer
paar merkwaardige voorbeelden, wen'
ter, met bet oog op de plaatsruimte d»
gende week medegedeeld zullen worde^
