Buïferrt. Weekoverzicht.
BRIEVEN UIT BERLIJN.
ZOMER-ATTRACTIES.
Een week zonder be*lissin«tn.
•Al moge het waai zijn. dat we een weel-
zonder „groote" gebeurlijkheden achter den
rug hebben, dat wil nog niet zeggen, .lal
deze week geen invloed zal oefenen op den
algemeenen gang van zaken. Integendeel
zouden we kunnen zeggen, dat juist zulke
z.g. kalme weken van veel belang zijn, daar
zich in zulke perioden de diverse bespre
kingen afspelen, die tenslolle beslissend p'e-
gen te zijn. Zelfs al is de beslissing nog niet
aan fe geven in de versie verte, hoe para
doxaal dit ook moge klinken.
Wie durft b.v. op dit oogenblik reeds te
voorspellen, hoe de politieke constellatie in
Duitschland zich uiteindelijk zal ontwikke
len? Zondert men communisten, socialisten
en Centrum uit, dan zou men overigens
kunnen zeggen, dat alle partijen meer of
minder in den smeltkroes zich bevinden en
dat niet is aan te geven, wat daaruit te voor
schijn zal komen. De Duitsche Volkspartij
riep als het ware alle burgerlijke partijen te
wapen voor een eendrachtig opmarcheeren,
maar de democratische partij nam de Duit
sche Volkspartij den wind uit de zeilen door
tevoren, uit zucht naar zelfbehoud met be
hulp van enkele kleinere partijen op te
richten de Duitsche Staatspartij, naar links
georiënteerd. Zal de Duitsche Volkspartij nu
naar rechts de voelhoorns uitsteken? En
het allerbelangrijkste tenslolle van allesl
hoe zal het kiezerscorps op dit allemaal
reageerenZullen de resten der Duitsch-
nationaien met de nationaal-socialislen een
eenheidsfront weten te tredfen en in welke
richting zal de Duitsche conservatieve
Staatspartij worden gedreven? Het zijn
vragen, die niet zijn te beantwoorden en
toch heeft de afgeloopen week haar deel in
de beslissing!
België is te midden van de onafhankelijk-
fieidsfeesten ter eere van het honderd-jarig
bestaan als Belgische monarchie en aller-
wege doet men zijn best om de scheiding
lusschen Vlaminganten en Franskiljons zoo
weinig mogelijk te doen opvallen, doch deze
scheiding geheel weg te doezelen wil trots
de uiterste pogingen daartoe niet geheel
lukken; de splijtzwam woekert voortl
In Frankrijk blijken de oude denkwijzen
nog niet geheel te zijn afgesleten, gelet op
de actie tegen de politiek van Briand,
waarbij zelfs Poincaré zich ten deele aan
sloot. Een meerderheid heelt de oude tijd
geest niet, gelukkig, maar men zal goed
doen aan het bestaan ervan steeds Ie den-
kenl Zelfs ging het gerucht, dat men Briand
bij de komende presidentsverkiezing candi-
daat wil stellen om hem op te bergen
Slechts heel langzaam zal men Frankrijk
vooruit kunnen doen gaan op den weg ter
consolidatie van Europa, Briand's memo
randum ten spijt. Mede tengevolge van de
toenemende tegenstellingen in het Oosten
van ons werelddeel, waar de landbouwbe
langen een steeds voornamere rol gaan spe
len, hetgeen ook tusschen Frankrijk's bond-
genooten oneenigheid wekt, die niet zoo
maar te overbruggen valt.
Engeland blijft bij voortduring, meer dan
elk ander land bijkans, in (al van moeilijk
heden gewikkeld. De werkeloosheid is nog
altijd groeiende en dientengevolge ook de
roep naar beschermende maatregelen, al
ioopen de zienswijzen daaromtrent dan ook
uiteen. Nieuw bloed is aan de actie voor
protectie toegevoegd door den uilslag der
verkiezingen in Canada, waar de liberalen,
die, behoudens een kleine onderbreking van
een paar weken 9 jaar aan het bewind zijn
geweest, door de conservatieven zijn ver
slagen.
Dat ondermijnt tevens de positie van
Mc Donald's kabinet, dat ook steeds minder
op den steun der liberalen kan rekenen,
waar meer en meer naar voren komt de
waarschijnlijkheid van algemeene verkie
zingen binnen afzienbaren tijd, zoodat
iedere partij op eigen belang gaal lettenl
In Egypte is de toestand gespannen, ook
al schijnt er verbetering Ie zijn ingetreden,
tot uiting komend in het aftrekken der Bril-
sche oorlogsschepen. De destijds afgezette
koning Abbas Hilmi probeer! zelfs zijdelings
zich aan te bieden, zoo het komt tot een
afdanken van koning Foend. Veel kans
geven wij hem echter niet, al zou de huidige
koning ook het veld moeten ruimen, gezien
het verleden van ex-koning Hilmi. Iedere
poging lot een overeenkomst tusschen ko
ning en parlementsmeerderheid schijnt ech
ter tot mislukken voorbeschikt en zoo Ï9 en
blijft het conflict zich toespitsen
In hoeverre de pogingen om de Indische
verzet-actie fe doen eindigen kans van sla
gen hebben, is evenmin reeds te beoordeelen.
Weliswaar loont de Engelsche regeering de
uiterste welwillendheid, b.v. blijkend uit het
niet doen deel nemen van een lid der com-
missie-Simon aan de „round-tahle-confe-
rentie" ten einde van tevoren zich geheel
los te maken van het rapport dezer com
missie, ook ai erkent de regeering zelf, da!
dit rapport zeer waardevol is, doch omlrenl
dc besprekingen tusschen een iweetal gema
tigde leiders der Indische beweging met
Gandhi en de gebroeders Nehroe tast men
nog volkomen in het duisler. net aspect op
een compromis heet niet hopeloos, doch daar
mede is alles gezegd; afwachten blijft de
boodschap.
Bepaald ongunstig ontwikkelen zich de
loeslanden in China tengevolge van het
optreden der communistische benden, die
noch de regeering van Nanking noch die van
Peking blijkbaar haas kan blijven, zoodat
een ingrijpen van Japan en andeie mogend
heden. die rechlslreeksche belangen in hel
land van liet Ilemelsche Rijk hebben, bij
kans afgedwongen wordt. Daarin schuilen
gevolgen, die moeilijk zijn te overzien, daar
de betrokken mogendheden elkaar ook niet
le best vertrouwen, zoodal verwikkelingen
niei uitgesloten zijn!
Men ziet, hoe trots het feit, dat er geen
beslissingen zijn gevallen, de afgeloopen
week loch niei van invloed ontbloot isl
(Van onzen correspondent).
Berlijn, 96 Juli#
Deze tijd is er een van uitersten
De vorige winter bracht ons, Berlijners,
temperaturen tot 30 gr. C. onder nul, een
winter u weet er in Nederland ook alles
van, al heeft u het lang niet zoo koud
gehad als wij op de Markische vlakte
gelijk men in honderd jaren slechts bij
hevige uitzondering meegemaakt had.
Dit jaar begon de zomer met een
periode van bijna zes weken onafgebroken,
waarbij ik op mijn balcon in de schaduw
35 gr. C. afgelezen heb, (en dat nog wel
in de koele, door bosschen omgeven, bui
tenwijken!) een hitte, zoo moordend, dat
het geestelijk werk bijna onmogelijk werd
en de schrijfmachine begon te roesten.
En nu hebben we bijna twintig dagen
koude en regen en verlangen in Juli naar
ons kacheltje! Gegoten heeft het bij ons,
gelijk trouwens in geheel Centraal- en
West-Europa-. Bij u ook, ik weet het.
Maar ook zóó erg? Verleden week Vrijdag
begon het 's middags tegen vier uur, en
hield het pas den volgenden avond tegen
elf, even op. En wat voor een regen. In
m'n heele leven, de Indische ervaringen
dan niet meegeteld, herinner ik me niet,
ooit iets dergelijks beleefd te hebben. Van
gieten kon niet eens riieer gesproken wor
den. De wolken kwamen hoogst persoonlijk
naar beneden, tot op 20 en 25 meter boven
den grond. Dat kon men duidelijk waar
nemen. En dan werden de badkuipen leeg
gegooid. Dat 't gutste, dat 't bulderde.
Daar was geen kleeding, geen oliejas,
geen waterlaars tegen 'bestand. Alles droop
en dampte. Alle straten stonden blank.
Vierhonderd maal op één avond werd de
brandweer gealarmeerd, omdat de kelders
in de lager gelegen deelen der gtad onder
liepen. De auto's spoten fonteinen omhoog.
Oude en nieuwe daken gaven den strijd
op. De pannen werkten zich los. Het
hemelwater drong de vlieringen binnen,
dropt© door de plafonds, die geelbruine
vlekken vertoonden, vandaar op de meu
bels, op de karpetten.
Ik kan u zeggen...
En 't is nóg niet voorbij.
Vandaag scheen even de zon. 'Alsóf zë
zeggen wou: ,,effe kijke". En dan ging ze
weer weg. Blijkbaar met zomervacantie.
Maar waarhéén, in drommelsnaam Daar,
waar de menschen met vacantie heen zijn.
was ze niet. Blijkbaar concentreerde zij
alle stralen op het ongelukkige Zuid-Ame-
rika, dat 45 gr. C. in de schaduw meldde
en waar honderden menschen aan zonne
steek gestorven zijn.
't Is een wonderlijke wereld, die in alles,
in de rampen, in do politiek, in de. so
ciale en economische ellende, naar het radi
cale schijnt over te hellen.
In Duitschland, lieve lezer, begint men
'er nu toch eindelijk achter te komen, hoe
slecht de zaken staan.
Dat heeft lang genoeg geduurd,
waarempel.
Wat in de Duitschërs gevare nwas, na
den oorlog, is me nog op den dag van
heden Diet bijzonder duidelijk. Waarschijn
lijk was het reactie op al die oorlogsellende
En als zoodanig wellicht phyeiologi&ch ver
klaarbaar. Maar het bleef er toch wonder
lijk bij. Daar had je bijvoorbeeld die nei
ging tot dansen, overal en op elk uur dan
sen (en wót voor dansen!), tot diep in den
nacht. Men kan in de geschiedenis boeken
lezen, dat vele volkeren, door alle tijden
heen, na oorlogen en revoluties fanatiek
gedanst hebben. Hier was dan de bevesti
ging. dat het blijkbaar een eeuwig weder
keerend verschijnsel is. Maar 't was en is
er niet minder luguber om.
In alle Europeesche landen heef* de
,,Jazz", dank zij het straffe rythrne en d»
zeer, zeer lage eischen, die aan de daarbjr
behoorende dansvaardigheid gesteld wor
den, een zegetocht achter zich. In Duitsch
land was men gek op alles, wat met neger-
muziek te maken heeft. Goed. Er zat ook
wel wat nieuws en aantrekkelijks in. Het
wae massa-muziek, waarbij het minder op
ingenieuse melodiën, meer op begappen
van serieuse klassieken en voor 90 procent
op het allerprimitiefste maatgevoel aan
kwam. Men gunde den talentloozen de
nieuwe vreugde.
Maar dat men nu, twaalf jaren bijna na
dé eerste ,,Jazz"-invasie, nóg jazzt...., dat
men er nóg niet. genoeg van heeft, op mini-
mum-dansvloertjes kinderlijke schuifpasje*
„uit te voeren" en daarbij gezichten te
trekken, alsof men tegelijkertijd over een
dreigend faillissement nadenkt...
Ik schrijf u daarover, niet omdat ik mi)
inbeeld, iets heel bijzonder oorspTonke-"
lijks neer te pennen; en nog veel minder
om den indruk te maken, alsof ik uit de
school van wijlen Hector Treub in de be
wogen dagen der Hamdorff-revolutie in
Laren voortgekomen ware; maar alleen om
u te verklappen, dat al dit gedoe rond
om Jazz-rauziek en danswaanzin ten slotte
internationaal is en ons hier evenveel
hoofdbrekens kost als dat waarschijnlijk
ook bij u het geval is.
Ten slotte jazzt. men deze weken in at
die honderden en duizenden vacantie-oor-
den, waaraan Duitschland zoo overrijk is.
Wat moet men anders beginnen Het
regent aan de Duitsche Noord- en Oostzee
stranden. in den Harz en aan den Boven-
Wezer, aan den Rijn, in het Zevengebergte,
in Boven-Beieren. Op de Zugspitze staat de
thermometer fi gr. beneden nul en sneeuwt,
het lustig. Midden in Juli....
En de badplaatsen en kuuroorden 'hadden
het loch al piel besU
Slechts de allerbekendste, ads Wiesbaden,
Baden-Baden, Kreuznach, Norderney. Wes-
terland, Zoppot en enkele andere klagen niet.
Ofschoon ook daar nog heel wat hotelbed
den te krijgen zijn. Maar die hebben nu een
maal een stampubliek, dat altijd komt, weer
of geen weer. Menschen, die zelfs in deze
miserabele tijden nog geld hebben. De I
overgroote meerderheid der vacantie-oorden,
die het van den middenstand hébben moe
ten, kunnen nu al vaststellen, dat ze sinds
.tientallen jaren niet meer een zoo slechten
eomer meegemaakt hebben.
Ja, de zoogenaamde vóórzomer is overrijk
aan zon en al te groote hitte geweest. Maar
wat hielp dat? De vacanties voor de
schoolkinderen zijn in Midden- en Noord-
Duitschland in Juli. die voor het Rijnland
en de overige deelen in Augustus. In Juni
en in September zijn ouders met school
gaande kinderen nu eenmaal niet naar bui
ten te krijgen. En Juli, dat staat vast, is
volkomen verregend. De aandrang was toch
al veel minder groot dan in vorige jaren.
Ofschoon m de eerste dagen van Juli nog
die groote hitte heerschle, die de menschen
toch naar de badplaatsen joeg. Maar toen
bleek al, dat er geen geld meer ondeT de
Duilsohere is.
Men moet nu sparen, en zal wel gaan
•inzien, hoe dom men geweest is, daar niet
jaren geleden, mee begonnen te zijn. Op
1 Augustus worden de huishuren alweer
verhoogd! Ze zijn nu al, vooral in de nieuwe
huizen, waar 1000 mark of zeshonderd gul
den per kamer en per jaar huishuur (zon
der extra kosten voor water, lift, centrale-
of kachel-verwarming betaald wordt!) bui
tensporig in vergelijking bijv. met Neder
land. En nu gaat men er nog een schepje
opleggen!
Waarbij dan nog te bedenken is, dat de
regeering, na alle parlementaire ellende der
laatste maanden, nu eindelijk met nood
verordeningen zal komen, die honderden
•millioenen aan extra belastingen zullen
gaan eisohen....
(Lieve lezer, lieve lezer1)
Zoo ziet lier er uit in DuiischiarxI.
Niemand heeft geld meer (met uitzonde
ring van die kleine groepen, die altijd geld
hebben, en bij voorkeur als en omidat de
anderen niets meer hebben), alles jammert,
alles weeklaagt
Half Juli zagen we Berlijnscbe gezinnen,
die vier weken in de „Sorrierfrisdhe" had
den willen uitblaizen, al bij duizenden naar
de stad terugkeeren. Niet alleen, omdat het
weer zoo ellendig hleef. Wél degelijk ook,
omdat het geld op ie.
Vraagt u maar eens aan de zounertheaters,
de bioscopen, de bars, de variété's in de
groote badplaatsen, of ze verdiend hebibenl
De badgasten bleven binnen, legden hun
kaartje of gingen met open raam naar bed,
om ten minste „de iudht" le genieten.
En tevens een fiksdhe bheumatiek op te
loopen.
Nu komen ze terug, onze Berlijners, met
sombere gezidhten.
Het verlof was een teleurstelling. En wat
mi komt, is de moeite van 't beleren niet
waard.
Nog zelden is een vacantie zoo triest ten
einde geloopen.
In Berlijn, in Frankfort, in Keulen, in
Hamburg, in Leipzig, in München waar
men ook heengaaten op 't „platteland"
is 'het al niet beter: malaise, malaise, ma
laise.
Straks komt het .JNotopfer". Dat betee-
kent voor alle Duitsche ambtenaren en be
ambten, éénmaal wel is waar, maar daarom
Diet minder pijnlijk, een fiksdhe aderlating.
Twee komma zevenmillioen menschen
zijn zonder werk. Hel aantal faillissementen
neemt toe De industrie sluit dagelijks weer
fabrieken. De groote concerns zetten 10 en
meer procent van hun arbeiders en hun
kantoorpersoneel aan den dijk.
Voor de arme 70.000 Nederlandsche ar
beiders en kleine neringdoenden in West-
Duitscbland komt oen misère, die ze wel
in scharen naar het vaderland terug zal
doen stroomen. Als armlastigenl Vooral nu
de Nederlandscfhe regeering er toe overge
gaan is, de rijksondersleuningen voor deze
mensdien zoo goed als geheel stop te zetten.
In een Berlijnsohe courant schreef van
ochtend waaraditig een ex-generaal een
artikeltje, waarin hij den oorlog als „Slahl-
bad" nog eens aanbeveelt. Is dat nou een
pathologisch geval? Misschien bij den be
jaarden schrijver? Maar dan is er toch nog
een redactie, die zooiets opneemt!
Waar het dit najaar, dozen winter met
Duilsohland héén moot
Hot begint zoowaar alweer te regenen.
Wat zeggen de optimisten ook weer? „De
zon sdhijnt achter de wolken."
En de pessimisten „Wolken bedekken de
zon."
Houden we ons in 'sOiemds naam aan
de optimisten!
ROLAND.
DE STRAF VOOR DEN
ONTROUWEN AMBTENAAR.
"t Was de gewoonte van Abdoel Facb
man, den emir van Afghanistan, korte met
ten te maken met misdadigers en ontrouwe
ambtenaren.
Een zekere Dadoe was door den vorst
aangesteld tot opzichter en bewaker van
den Lataboendweg. In plaats echter van
voor de veiligheid van 't verkeer te waken,
bestal en brandschatte Dadoe de reizigers,
die den weg moesten gebruiken.
Wie zich tegen hem verzette, werd zon
der mededoogen afgemaakt Een en ander
kwam den emir ter oore: hij liet Dadoe
vatten en voor zich leiden. Toen de ontrouwe
ambtenaar voor den vorsl (rad. sprak deze
hem ongeveer als volgt toe:
Dadoe, gij hebt mijn weg zoo uitste
kend bewaakt, dat ik u het ambt voor altoos
geef. Gij zult den Lataboendweg tot in
lengte van dagen bewaken.
De man werd weggesleept, in een kleine
ijzeren kooi gesloten en boven den weg ge
hangen. Na 5 dagen van vreeselijk lijden
stierf de ongelukkige van honger, uitpuiling
en koude.
g
Parijs, 27 Juli 1930.
We zijn nu in den vacantie-tijd. De Parij-
zenaars van het Tout-Paris", de elegante,
„groot©" wereld, hebben sinds eenigen tijd
reeds Parijs verlaten voor de genoegens
der mondaine badplaatsen. Een nog veel
grooter aantal Parijzenaars heeft weldra
hun voorbeeld gevolgd, en is eveneens ver
trokken voor een vacantie-verblijf naar
buiten ieder volgens zijn middelen, zijn
smaak, zijn relaties...
Maar de gTOote massa, oneindig véél
grooter dan die der vacantie-gangers, de
massa der „heel kleine wereld" die is in
PaTijs gebleven.
Daar de meeste theaters, concert-zalen,
enz. ten gevolge van de afwezigheid van
hun voornaamste publick nu hun deuren ge
sloten hebben, is die „heel kleine wereld"
voor zijn vacantie en vrije dagen wel aan
gewezen op de weinige en prctentielooze
genoegens, die er voor hen overblijven in
dezen tijd van het jaar, zooals een bezoejc
aan den Jardin d'Acclimatation, een bezoek
aan het „Luna-Park", of ook eenvoudig
maar een wandelingetje over de boule
vards.
Behalve de dieren- ën planten-tuin van
den Jardin d'Acclimatation, bieden dc at
tracties daar, evenals die van het „Luna-
Park", maar weinig verschil met die van
de beroemde jaarlijksche Parijsche wijk-
kermissen. Het is er alleen veel minder
lawaaiïg, en de omgeving is er aardiger en
aantrekkelijker, vooral die van den .Tardin
d'Acclimatation, die midden in het Bois de
Boulogne ligt.
De organiseer dors van de vermakelijk
heden en kermis-genoegens daar hebben het
voordeel, dat ze niet na eenige weken al
weer moeten opbreken om zich elders te
gaan installeeren, zoodat het voor hen de
moeite en de kosten waard is, wat meer
zorg en luxe aan hun inrichting te beste
den. Daardoor trekken ze dan ook behalve
de volks-menigten vaak nog een talrijk
publiek van middenstanders, die door hun
zaken nog in Parijs teruggehouden worden,
en vooral een groot aantal toeristen.
Daar in den Jardin d'Acclimatation dié
attractie-ondernemers over groote ruimten
kunnen beschikken, hebben ze cr ook eeni-
ge exotische schouwspelen opgericht, en
die vooral trekken do Parijsche volksme
nigten, voor wie een reis buiten de grenzen
van Marseille, Straszburg of Sille al bijna
iets onmogelijks lijkt.
Zoo zijn er dit jaar weer dé beroemde
„bla-adjes-negerinnen" te zien, neger-vrou
wen wier onderlip door middel van een
'houten bord een heel eind naar voren is
uitgerekt, en die sinds verleden jaar nog
steeds succes hebben bij het publiek. Dan
is cr een heel Kabylen-dorp opgebouwd.
En er is het Afrikaansche neger-opper
hoofd Nyami met zijn troep.
Men moet echter niet denken, dat wan
neer men eenmaal den toegangs-prijs tot
den Jardin betaald heeft., dat men er dan
ook maar vrij alle attracties kan bezoeken.
Heelema-al niet! Voor ieder moet nog weer
een apart entree betaald worden, en dat
is vaak hooger dan den entree-prijs van den
Jardin zelf. Maar de Parijzenaars, aange
lokt door een hevig tam-t-am, geschreeuw,
gebrul cn daverend applaus achter de schut
tingen, die het exotische terrein omgeven,
laten zicb toch verleiden, betalen, en gaan
vol verwachting naar binnen.
Doch het soort exotisme, dat zo achter
'de schuttingen te zien krijgen, is soms zóó,
dat ge werkelijk medelijden krijgt met de
arme Parijsche bezoekers, die gocdgeloo-
vig en vol vertrouwen hun vaak zoo zuur
verdiende spaarduitjes betalen voor die
,,wilden"-manifestaties.
Laten we bijvoorbeeld eens gaan kijken
bij het groote- neger-opperhoofd Nyami,
z.g. hoofd en tegelijkertijd zeer vereerd
priester van een groot Afriknansch neger
volk. Hij heeft zich daar in den Jardin
d'Acclamatation geïnstalleerd met een troep
mannelijke en vrouwelijke getrouwen, en
geeft er een tiental voorstellingen per dag.
voor een zéér eerbiedig toekijkend en toe
luisterend publiek.
Die voorstellingen worden geleid déor ëen
jongeman, die klaarblijkelijk een mulat is,
en die zich uitdrukt in een onberispelijk
Pransch en op de manier van den'reclame
maker bij den kermis-Hindoe op Mont-
martre, waarvan ik u in een vorigen brief
vertelde.
Om indruk op het publiek f e maken acht
dat groote opperhoofd en die zeer eer
waarde priester het volstrekt niet beneden
zicb om zijn lippen fel-rood^ te verven in
zijn zwarte gezicht, en om, bijgestaan door
zwarte „prinsen" en „prinsessen", onver
moeid en als een echte jazzband kunstenaar
op een trom te slaan, een boomstam, cn
eenige planken, en daarbij een ketting ract
belletjes er aan te doen rinkelen.
Terwijl de kunstenaars een lawaai van
jewelste maken. steken andere getrouwen
op een stok afschuwelijke, grijnzende
maskers over de schutting omhoog, cd et»n
reclame-maker buiten staat het publiek te
lokken met zijn: „Komt cn ziet een tot nu
toe in Parijs ongekend schouwspel! Ecd
groot neger-opperhoofd... een groot volk...
een groot priester..." enz., enz.
Het begin van de voorstelling bestaat
hierin, dat een neger, die als een „echte
wilde" is toegetakeld, voor het publiek
eenige goocheltoeren uitvoert van een „on
gekendheid" en een nieuwheid!. een ei
uit een zakje laten verdwijnen... een papie
ren lint aan snippers scheuren en een
oogenblik daarna dat weer in zijn gehee.
vertoonen...
Na iedere goochel-toer, die uitgevoerd
wordt met zalvende en priesterlijke toover-
gebaren, verzoekt de leider het publiek
om hard te applaudisseeren want, zoo
zegt hij, dat zal het opperhoofd een groot
I plezier doen. Het opperhoofd zelf staat
er bij, alsof hij niets begrijpt van die
I Fransche woorden.
I Dat verzoek om applaus, waaraan het
1 publiek gaarne hoewel zonder enthousiasmo
yoldoet, is natuurlijk bestemd om de voor-
RECLAME.
9756
bijgangerB te lokken, die stil blijven stat
voor de kleurige aanplak-biljetten, die
geloofelijke wonderen beloven.
En zoo maakt dat goedige, beetgenome
publiek nog reclame ook voor degenen,
het beetgenomen hebben
Na de goocheltoeren woTden cr d&njc
uitgevoerd door neger-prinsessen, die a:
lattinnen zijn dansen die noch intern
sant zijn, noch eenig karakter hebben.
weer wordt het publiek uitgenoodigd or.
hard te applaudisseeren, want „dat zal d<
prinsessen zoo'n plezier doen."
En dat eindigt dan met het verzoek
hot publiek om een frank stukje te dep:
neeren in een hol afgodsbeeld, waarote
„het groote opperhoofd" eenige grimast»;
uitgevoerd heeit want behalve dat dt
den gevers-zelf geluk zal aanbrengen, u
dat het opperhoofd zoo'n groot plee"?
doen, omdat het een gewoonte is bij q
eigen volk.
Het Kabylen-dorp met zijn sfcröo-hutte
die zoo'n lagen ingang hebben, dat de b*
woners er bijna naar binnen moeten kre
pen, is reeds wat interessanter in i
gefal schijnen de bewoners daarvan „eelt
te zijn hoewel ze afstootelijk zijn u
leelijkheid, onbevalligheid en vuilheid.
De groote attractie van dit dorp is b-.
slangenbezweerder, die nadat hij met h*
voorzichtige en vreesachtige gebaren zt;
slang „bezworen" heeft, aan het eind vü
de voorstelling die „gevaarlijke slang dor.!
eenvoudig bij zijn nek pakt en hem
een gewatteerd kistje smijt, waar hij ruiti
blijft liggen.
Over de walgelijke blaadjes-nëgèrinn»]
vertelde ik u verleden jaar reeds.
dames, waarvan ér ook een stelletje in h
Luna-Park vertoond worden, hebben re
deringen gemaakt sinds verleden jaar. U
ha-ar dansen nog precies hetzelfde geblerej
zijn een heel onnoozel, rythmisch, alt?
eender gespring achter elkaar aan in ti
rond op een estrade midden in het hutte
dorp ze hebben geleerd om aan de b
zoekers briefkaarten met haar foto's op*
dringen, en daarbij eenige Fransche vw
den uit te spreken, die zoo goed als odts
staanbaar zijn door die misvormde bladja
lippen, waarover onophoudelijk speek
heenvloeit.
De rest van dé attracties in den J&rï
d'Acclamatation verschillen in het mi:
niet van die in het> LunarPark, en bui
gelegenheden geven daarin niet anden
zien dan wat er altijd en eeuwig weer
zien valt op de kermissen met hun Scei
Railway, hun auto-piste, enz. Alleen
Water-chut© zou natuurlijk onmoj
lijk zijn op de steeds verhuizende Parijsi
wijk-kermissen.
Het Luna-Park bevindt zicK buitëri fe
Bois de Boulogne, bijna aan den inga:
daarvan bij de porte Maillot.
's Avonds ziet men het van vërrë rcfi
schitteren van licht, en vooral de mos
mentale ingangs-deur met al zijn lichts
en zijn leger van geheel in het rood
kleede employés maakt indruk op de tvt
bijgangers, die hopen na hun entree vtt
francs betaald te hebben, en door de ha
roode mannen naar binnen te zij*
midden in een wereld van wonderen i
verrukkingen terecht t© zullen komen.
De teleurstelling komt onmiddellijk, I
blijft.
Aan het einde van een soort bassin fl
tien meter breed en honderd meter 1&3
staat een hooge metalen constructie
een rollende trap, waarlangs aan den eei-
kant een boot de hoogte in gaat, en M
den anderen kant de liefhebbers van sterf
emoties. Boven gekomen stappen do k
hebbers de boot in. en na de metalen he
ling te zijn afgerold, komen ze mot
plons in het bassin terecht- terwijl M
water geweldig-klot-send om hen heen td
golft en opspat. Vrouwen gillen...
Aan den betonnen „oever" van het w»-
staat een troep matrozen met mut-scn oj
waar de naam „Venise" op te lezen sta»
de boot op te wachten, trekken die
haken naar den kant toe, helpen dc p*
sagiers om aan wal te stappen, en nc&<
dan een houding aan, die betcekcnt:
fooitje voor de moeite, asjeblieft
Die „Water-chute" wordt op hetrecl^
biljet aangekondigd als „een ware visie
Venetië"!
De overige attracties, voor ieóer waaflj
natuurlijk apart moot betaald worden, t
niet eens waard genoemd te worden.
Die „visie van Venetië" is de
rendste" van allemaal, en vóór het v
is een terras aangericht met tafelt]^
stoelen, waar het altijd vol is mot toe-s"-"
wrs. die onder het gebruik van een
sumptie genieten van de Venetiaao®
„visie".
Vóór de „visie" is ook eon Russin®
kest geïnstalleerd en dót is
een bezoek aan het Lima-Park
Alle muzikanten ervan zijn (ter wille
het exotisme...) gekleed in Russische
renkielen, en gewapend met enormer
I laika's. mandolines, guitaren, pauken
F.en collectie muzikanten, die uw
dering opwekt door hun tronies van
dieten en struikroovers, maar die
tionale melodieën met zóóveel leve.
en met zulk een fijngevoeligheid uitvt
dat die in ruimschoots alle teleurS!'"J
vergoeden over de „visies", de
en andere „wonderen", en een hon^
in li achterlaten van poëzie, en dief
achtig gevoel...
M. DE BOVA^'