VOOR DE JEUGD
LEIDSCH DAGBLAD
70*te Jaargang
Donderdag 7 November 1929»
No. 45
lil in
een naar Tante Betty
door
E. DE LILLE HOGERWAARD.
3er, mag ik om vier uur met Rita en
e meegaan om Tante Betty te felici-
vroeg Bob de Vries op een regen-
n middag, vóór hij naar school ging.
Bob, kom jij maar liever dadelijk met
ukels uit school thuis", antwoordde
I waarom nou?" vroeg Bob op een
sen toon ,,Ik mag ook nooit wat e*n
eren altijd!"
r Rila en Anneke zijn ook zooveel
Bob", antwoordde Moeder kalm.
je daar wel aan? En bovendien
het vandaag zoo vreeselijk. 't Zijn
itortbuien!"
t geeft dat nou?" hield Bob aan.
;eeft zooveel, dat ik het niet hebben
Moeder op beslisten toon.
"aar ik wou
'erder niet zeuren!" maakte Moeder
af en keek daarbij zóó ernstig, dat
t toch maar raadzamer vond zijd
houden Als Moeder zóó keek. viel
aan te veranderen. Dat had hij in
'm zevenjarig leventje al dikwijls
ondervonden
en ruk trok Bob de voordeur achter
lit. De zusjes waren al een heel eind
maar dat was niets. Hij kon den
school best alleen vinden, 't Was
de genoeg, dat de grooten hem altijd
Net alsof hij nog zoo'n klein
was! Firn Ver9leeg, die groote jon-
"\in klas, die verleden jaar was blij-
n. had gisteren nog zoo opgesneden,
alleen naar school mocht en Bob
en. omdat die altijd door de zusjes
werd
ja, als Pim een grooter zusje had,
e meisjesschool twee straten verder
u hij misschien ook door haar weg-
t worden.
nooit!" had Pim verontwaardigd"
en, toen Bob hiervan iets gezegd
m nu <?ens zag, dat hij alleen op
wam! Bob wa9 al zijn ergenissen
ven vergeten en had wel kunnen
an plezier' Maar nee. hij moest
langzaam loopen. wilde hij de
et inhalen. Want dan zou natuur-
weer bedorven zijn! Rita en An-
n meestal wel heel lief voor hem,
waren toch van die oogenblikken,
ij de zussen best missen kon! Dat
e hij zich tem minste,
m loopend sloeg Bob eindelijk
der straat om en o schrikI daar
otseling Rita, die terug kwam ren.
Isof ze wat vergeten had. En jawel
m Anneke ook al aan! Wat had-
"h toch altijd met hem te be-
Want natuurlijk liepen ze terug
halen.
hij doen? Hand weghollen? Hij
als de beste, nog vlugger dan de
ar ais hij den anderen kant
"st hij een grooten omweg maken,
dat hij al liep hij ook nog zoo
*Hig te laat op school zou komen
sl hij natuurlijk schoolblijven en
plannetje, dat hij heel vaag koes
terde en waarover hij eigenlijk nog niet goed
durfde denken, onmogelijk ten uitvoer kun
nen brengen.
Dan maar liever met de zussen mee naar
school
®AI deze gedachten vlogen pijlsnel door
zijn blonden krullebol en hij gaf zich al
was dit dan ook zeer tegen zijn zin! dus
maar weer over aan de zussen, die reeds
ongeduldig wenkten en rieden:
„Kom Bob! Waar blijf je toch?"
„Bob. waarom leut je toch zoo? Het is al
laat!"
Het jongere broertje verwaardigde zich
echter niet deze vragen te beantwoorden.
Hij zou dan we! meegaan, maar voor de
rest geen nieuws! dacht hij opstandig.
't Was een geluk, dat de zussen hem niet
ieder bii een hand namen, zooals zij dit zoo
dikwijls deden, want dan had het best kun
nen gebeuren, dat Bob zich losgerukt had
om óf hard vooruit te loopen. è.f rechtsom
keert te maken, in elk geval aan het zuster
lijk gezag te ontsnappen.
Dit gebeurde echter niet en Bob bleef op
korten afstand achter de zussen loopen. de
handen in zijn zakken en vroolijk fluitend,
alsof hij kalm op zijn ééntje naar school
liep en niets met die twee blonde meisjes
daar vóór hem te maken had
„Als we maar niet zoo op elkaar leken!"
flitste het even door Bob's brein. „Als ze
nu b.v. eens heel andere gezichten hadden
en niemand zou kunnen zien, dat ze mijn
zusjes waren 1"
Zoo kwamen ze bij Bob's school, waar
Rita en Anneke langs moesten om de hunne
te bereiken. Steeds meer was Bob achter
gebleven en juist wilde hij zich ongemerkt
bij een groepje jongens voegen, alsof hij er
alleen aankwam, toen Rita zich plotseling
omkeerde en zóó hard riep, dat iedereen
het hooren kon:
„Dag Bob! Om vier uur komen we je niet
halen, hoor! Je moet dan met Jan Heukels
meegaan!"
Akelig kind! Waarom zei ze dan nou zoo
hard Meisjes bederven ook altijd alles,
vond Bob.
Hij wist immers heel goed, dat de zusjes
hem niet zouden halen! En Moeder had
hem, voor hij naar school ging, gezegd, dat
hij met Jan Heukels, een jongen, die twe*
klassen hooger zat en niet ver uit de buurt
woonde, moest thuiskomen.
Dat was t juist, wat hij zoo vervelend
vond; hij mocht niet mee om jarige Tante
Betty te feliciteeren en zelfs niet eens al
leen naar huis gaan. En alsof dit alles nog
niet erg genoeg was, riep Rita 't zóó hard,
dat ze 't allemaal hooren konden. Gelukkig
was Pim Versteeg er nog niet. Dat liep ten
minste mee!
Bob die gewoonlijk goed oplette op
school, was dien middag met zijn gedach
ten niet bij de les. Telkens moest hij eens
door het raam naar de lucht kijken. Plot
seling schrok hij op. De juffrouw, die zeker
gezien had dat hij niet oplette, zei hem
met de leesles voort te gaan en hij wist
heelemaal niet, waar Piet ten Oever geble
ven was Maar gelukkig lette hij verder be
ter op en hoefde hij dus nog niet school te
blijven.
ZijD besluit was echter genomen en nau
welijks had de schoolbel om vier uur ge
luid of hij zei tegen Pim Versteeg:
,,'k Ga naar m'n Tante I Die is jarig I"
.Zeker met de zussen!" spotte Pim.
,,Nee; alleen 1 Heelemaal alleen 1 Ze kó«
men me niet halen vanmiddag."
,,Dat zal wel!" klonk het ongeloovig van
Pim's lippen.
,,Nou, dat zul je dan eens zien 1" snoefde
Bob en hij voegde er nog aan toe
,,'k Ga juist jouw4 kant uit!"
,,Goed I" zei Pim, die 't nog maar half
gelooven kon.
Samen liepen Bob en Pim nu eenige
strateD door, totdat Pim thuis was en
nog steeds niet geheel overtuigd Bob na
keek om te zien, of deze werkelijk niet
terugkeerde Maar nee. Bob liep door! Zou
't dan toch waar zijn 1
In zijn eentje liep Bob de straat uit. O,
hij wist den weg naar Tante Betty's huia
best, al was 't eeD heel eind. De zussen
hadden geld voor de tram van Moeder mee
gekregen, maar hij. Bob. liep als een man
regelrecht op zijn doel af.
Of Moeder 't goed zou vinden Daaraan
wilde hij nu maar niet denken. Moeder had
gezegd dat hij niet gaan mocht, omdat heb
zqo regende, maar 't revende nu heele
maal niet 't Sneeuwde alleen maar wat!
Ja maar., nee. daar nu niet aan denken,
alleen aan het prettige: hij ging naar ja
rige Tante Betty en nog wel op z'n eentje,
wat eigenlijk nog 't prettigst van alles was.
Hij zou er Pim morgen alles haarfün
vertellen, zoodat die 't wel gelooven moest.
Eindelijk na eeD heel eind geloopen te
hebben, (zonder te verdwalen) kwam hij
bii Tante Betty aan.
Jaantje die de deur opendeed, was niet
weinig verbaasd hem zoo alleen op de stoep
te zien staan. Ze vroeg echter niets en
liet hem in de kamer.
Daar tusschen allerlei menschen 4*
kinderen in zat Tante Betty. Tante Betty
in haar feestjapon 1
„Nee maar'" riep ze plotseling uit. ..Wie
komt daar aan 7 Ben jij het toch. Br>b 7 En
ik had met Moeder afgesproken, dat je
morgenmiddag met haar komen zou. Daar
begrijp ik niets van Je je bent toch'
zeker niet alleen 7"
„Jawel Tante!" antwoordde Bob trots,
,,en ik feliciteer u wel met uw verjaardag."
„Dank je. vent. Maar vertel me nu eersb
eens- weet Moeder, dat je hier bent 7"
„N-nee Tante", bekende Bob eerlnk.
.Maar joneen. wat zal Moeder ongerust
zijn!" riep Tante Betty du uit en toen Bob
daaraan dacht' aan die ongerustheid vart
Moeder, begon zijn hart toch wel te klop
pen.
Daar kwamen Rita en Anneke ook al met
verwonderde gezichten. Zii wilden juist
wat zeggen toen Tante Betty uitriep.
„Maar dat kan zoo niet! Je kunt hier niet
blijven. Moeder zou veel te lang ongerust
zijn
Bob begon hoe langer hoe meer te be
grijpen, dat Tante ge^jk had en tuurde
naar de groote figuren in het vloerkleed.
't Was alsof hij op eens een brok in de
keel kreeg Zou zijn mooie plannetje nu
toch nog mislukken 7
„Jammer dat ik geen telefoon heb", pre
velde Tante Betty en duidelijker ging zij
voort
„Kijk Bob, hier heb je een taartje. Eet
