JONGENSKLEEDING!
I
LONDENSCHE^BRiEVEN.
..m Be« t.o-ou-jow.,.,.000 PPHm bankdirecteurs, boogleeraren «n
UIT RUSLAND.
BRIEVEN UIT AMERIKA.
(Van onzeD Londenaolien Correspondent.)
Naar de verkiezingen Baldwin's
vergeefsch pogen de campagne
waardig te houden.
Londen, 26 April 1029.
Mr. Baldwin doet zijn beBt de waardig
heid op te houden van de Algeraeene Ver
kiezingen en van den verkiezingsdag, aan
welker vooravond wij ons bevinden cn die
voor mij bij uitzondering eene aanleiding
zijn voor een half-polit.ieken brief. In een
radiospeech (genoeg politiek dispuut goift
nu onze vredige woonkamers binnen) heeft
de Premier bezwaar gemaakt tegen het
idee dat de Aigemeene verkiezingen „een
lolletje" zouden zijn, een luidruchtig en
carnavalistisoh volksfeest. Hij achtte zulk
een opvatting niet in overeenstemming met
het groote gewicht en den ernst van de
gebeurtenis.
En als om hem te dwarsboomen heeft de
krantenkoning Lord Rothefmere in zijn voor
naamste blad, dat tevens het meest gele
zen blad van Brittanmë is, thans eon prijs
vraag uitgeschreven op den uitslag der ver
kiezingen. Dat is geschied op de gebruike
lijke luidruchtige wijze en met een niet on
aanzienlijk kapitaal (6000 pd.st.) als prijs.
De anderhalf millioen trouwe lczerB van
het blad (misschien zijn het er al meer;
het is moeilijk den tel bij te houden) be
hoeven slechts te schatten hoeveel Con
servatieven, hoeveel Liberalen, hoeveel So.
cialisten en Communisten en hoeveel On-
afhankelijken als Parlementsleden uit dc
verkiezingen te voorschijn zullen komen.
De geregistreerde lezer van het blad, die
het dichtst den uitslag benadert, of er bo
venop is, kriigt 5000 pd.st., indien hij al-
la en de „Daily Mail" leest, on 6000 indien
hij ook geabonneord is op Lord Kot-her-
mere's Zondagsblad, de „Sunday Dis-
atch." Zaken zijn voor den Lord zaken,
in hoewel hij in ontevredenheid over Bald
win de politieke zaak van „tho happy
warrior" (Lloyd George) steunt met zijn
machtige persorganen, verliest hij bet be
lang van zijn populaire bladen niet uit het
oog en schenkt hij aandacht en plaatsruim
te aan een onderneming die niet in de
eerste plaats ten doel heeft stemmen, maar
er wel in de eerste plaats ten doel heeft
lezers te winnen. Want hij kent zijn
Pappenheimers Hij beseft dat vele mon-
schen, die geen ..geregistreerde lezers1*
van de „Daily Mail" zijn, of van do „Sun
day Dispatch", gretig tot dezen staat zul
len overgaan, met heb lokaas voor hun
'oogen (hoe ver en hoe klaarblijkelijk on
bereikbaar ook) van 6000 pd.st. of „six
pounds a week for life."
Deze wedstrijd is uiteraard een kansspel.
Zelfs indipn men met de beste kennis van
den politieken toestand in het land gewa
pend is, moet de grilligheid van de stem'-
uitbrengers cn de onzekerheid, die Bohuilt
in vijf millioen nieuwe kiezeressen, uo
schranderste berekeningen en de redelijk
ste overwegingen in de war sturen.
Zoo heeft Tord Rothermêre de blad ge
bracht in het door Baldwin zoo vurig ver
langde waardige karakter van de verkie
zingen. Hij heeft er een machtige loterij
aan verbonden met een geregistreerd le
zerschap der genoemde bladen als lot
(waarvan de kosten de deelnemers niet
arm zullen maken) en met zesduizend
ponden sterling als prijs, die den geluk
kigen winner tpnmjnste tot „klein rente
niertje" zullen bevorderen.
Maar ook afgescheiden van Lord Rofcher-
ïuere'a zakelijk streven, dat zich in dit
geval uit in een loterij op do verkiezingen,
moet het den bedaarden opmerker moeilijk
zijn decorum to ziep in dezen verwoeden
strijd om de stemmen van het volk. De
woordvoerders der drie voornaamste par
tijen schrijven elkaar wederkecrig onop
rechtheid toe in hun uitlatingen; en zij
doen het vaak op heftige wijze. Dat op
zichzelf is al weinig verheffend. Het ia
als een kermis, waar voor do tenten luid
gorucht wordt gemaakt en wara de lokkers
om strijd uitschreeuwen dat de attracties
van htin tent niet kunnen worden over
troffen. Baldwin, die noch van knaleffecten
noch van bloemrijke en flamboyante taal
houdt en die als een rustig en eerwaardrg
apostel van de oonservatieve zaak zou wil
len verschijnen, wordt meegetrokken met
den tijdgeest on wordt film-prater of pra
tend filmartiest.
Vroeger kwamen in do dorpen de kermis
wagens en stichtten er levendigheid en ver
wachting. Deze taak is nu overgenomen
door de filmwagens, dicht bedrukt, met
sterke politieke leuzen En ze stellen zich
op de greens", bi] de dorpspompen of
voor het raadhuis of op een weide in de
omgeving en geven een vertooning van den
premier, gesticuleerend, glimlachend, ern
stig kijkend, de pijp als zijn onafscheide
lijk attribuut in de hand, en predikend de
zegeningen van conservatief landsbestuur.
En zoo doet „Labour" en zoo doen de
Liberalen, op dezelfde of op eenigazins an
dere wijze.
Dat is niet in overeenstemming met het
gewichtig karakter dat Baldwin terecht aan
deze verkiezingen geeft. Hij heeft gelijk
wanneer hij zegt. dat de uitslag niet alleen
van belang is voor Brittannië en het Brit-
sche Rijk. maar voor de geheele wereld.
Ik mag dc politieke geloofsbelijdenissen
der drie partijen als bekend verondersrcl-
lon. Maai èenige treffende punten verdie
nen nochtans nadere uiteenzetting. Do Li
beralen hebben de werkloosheid verheven
tot de alles beheerschende verkiezings
kwestie. Baldwin cn de zijnen gelooven
niet dat de werkloosheid kan worden over
wonnen op andere wijze dan door bevor
dering van nieuwen niiverheidsbloei. Zij
willen het kwaad indirect aantasten door
aan de bedrijven het leven gemakkelijker
to maken, deze in staat te stellen goed- i
kooper te produceeren door be last in son t-
beffing en aldus gelegenheid te openen
voor verhooging van omzet, waarvoor meer
werkkrachten noodig zijn. Een tweede
maatregel der Conservatieven is de „safe
guarding" (bescherming tegen buitenland,
sche mededinging) van een aantal in
dustrieën, die daartoe aan zekere voor
waarden moeten voldoen. De Liberalen
verklaren met klem dat de Conservatieven
al vier jaar lang hebben voorspeld, dat de
nijverheid, dank zij hun maatregelen,
nieuw leven begon te krijgenen de Libe
ralen stellen vast dat de voorspelling nim
mer is uitgekomen en dat alle toezeggingen
en verklaringen der Conservatieven slechts
de beteekenis hebben dat ze het land met
een kluitje in het riet sturen. De Liberalen
willen daarom met kracht en direct den
strijd tegen werkloosheid aanbinden en be
loven dat zij, indien men hun de kans
geeft, er binnen kort-en tijd terdege mee
zullen hebben afgerekend. Zij zeggen dat
er geen fut in deze regeering zit en dat
het. lana een legeering met fut noodig
heeft in dezen tijd, die een noodtijd moet
ivorden geacht, niet ongelijk aan dien van
den oorlog, alleen wat minder hevig.
„Labour" ziet overeenkomstig zijn begin
selen slechts heil in staatsbeheer van de
voornaamste bedrijven.
Op internationaal gebied wordt Bald
win's regcering door haar tegenstanders
vooral verweten dat zij overdreven vriend
schap onderhoudt met Frankrijk ten koste
van toenadering tot de Vereenigde Staten.
Deze bewering klinkt nochtans waar.
En indien de kiezers zich veel gelegen lie
ten liggen aan den internationalen toestand
(hetgeen onbegrijpelijkerwijs niet het geval
schijnt te zijn en in elk geval vroegtr
nooit het geval is geweest) zou de tegen
partij uit de2en toestand ongetwijfeld goeue
verkiezingsmunt kunnen slaan. De vriend
schap met Frankrijk gaat, dat spreekt van
zelf, ook ten koste van Duitschland, het
geen in strijd is met den eens zoo hoog
geroeindcn „geest" van Locarno,", die in
theorie en bij contract, nog even triomfan
telijk behoort te heerechen als in den be
ginne. Dat dit niet zoo is betreuren velen
hier in hooge mate en zij schrijven het
feit toe aan een der opwekkers van dezen
„geest", Sir Austen Chamberlain. Erger
is dat gedurende deze regeering zieh een
gevaarlijk meeningsverschil over vlootsterk-
to heeft ontwikkeld tusschen de twee reu
zen Brittannië en de Vereenigde Staten.
De Oppositie stelt dat voor als Iets onge
hoords en onmogelijke én wil dat Brittan
nië in zijn vlootbewapening niet do minste
rekening zal houden met een zee-oorlog
tegen „de neven" aan den anderen kant
van den Atlantisohen Oceaan, waarvan de
„onmogelijkheid" dient te worden aan
vaard en gepropageerd. Helaas is niet
te verwachten dat deze belangrijke zakon
op internationaal gebied „planken" vau
belang zullen worden in het. politieke po
dium, waar overigens misschien vele poli
tici met ernstige overtuigingen en vol goe
den wil staan te oreeren maar waar noch
tans de atmosfeer te zeer naar propaganda
riekt om het ernstig te kunnen nemen.
hjj, natuurlek, do<fr de monarchisten voor
„verrader" uitgekreten.
De berichten uit Rusland tooneo echter
steeds duidelijker aan, dat het Russische volk
zeer weinig geóteld is op de émigré's, dat het
hun komst geenszins verbeidt, dat het de
emigre's zelfs wantrouwt en vaak haat. In het
begin trachtten de monarchisten dat feit te
ontkennen, maar de bewgzen namen zoo in
aantal en duidelijkheid toe, dat zp ten slotte
moester, toegeven, dat lang niet alles zoo is
als zij zich hebben voorgesteld.
Wfa willen nu in het kort de redenen uit
eenzetten, die tot zulk een vreemden geestes
toet tand hebben geleid. Waarom wensebt de
Russische massa den terugkeer van de émi-
gró's niet? Hoe is de vijandschap tegen de
émigré's ontstaan? Men vergete niet, dat
wij niet over den haat Van bolsjewiki en
bolsjewistisch gezinde groepen spreken, maarl'
van zeer breed© lagen van het volk, die niet j
alleen geen pro-bolsjewistische sympathieën
RECLAME.
i 58 3S éSfc ÜPf, Zoekt U katoenen v»
U slaagt bij WAALS,
Haarlemmerstraat 130—131
dai hem da toegang naar Rusland verbodenis.
Ook onder de intelleotueelen zyn er velen,
oie belang hebben bij het wegblijven ven de
émigré's. Dom laatsten beboeren voor een
zeer groot gedeelte tot de beste intellectueel©
krachten, die Rusland bezat. Het zjjn ervaren
koeeteren, maar het tegenwoordige régime tel' Hun plaatsen zjjn nu ingenomen door nieuwe
b krachten, die de minderen zijn van de émi
gré's. De nieuwe leiders der bedrijven vree-
zen, dat e6U terugkeer van de émigré's hun
vaen StfcUSlï atLtó™
muur gtbewt/dM dl^'enr^' dêtotejetitó li W?S dS
wenscheljjk achten. Het eigenlijke doel van
baten.
Voor alle- heeft daarbij de bewuste tactiek
der bolsjewiki een zeer groote rol gespeeld.
RECLAME.
I -:'ó
H. P. H. KEEREiWE
BEGRAFENI SSEN
A éVvrt *r» AMCorvCDT .-
AUTO-TRANSPORT
Anlmnrhl 16. CREMATIE
4762
HL'T RUSSISCHS TOLK EN DE EMIGRE'S.
Reeds tien jaar lang zwerven eenige iwlli-
eonen Russen, die uit hun land waren ge
vlucht om het veege lijf te redden, door de
geheele wereld voortdurend met verlangen
naar het Oosten turend, of er do toestand zich
aaar niet wijzigt, of zij naar hun vaderland
kunnen terugkeeren. In dien langen tijd is er
tusschen de émigré's, of juister gezegd: tus
schen een bepaald gedeelte der émigré's en
het Russische volk een diepe kloof ontstaan,
die steeds wijder wordt. De émigré's beschou
wen zich zelf als de eenige groep van het
Russische volk, die de Russische nationale
eer vertegenwoordigt, terwijl de vele tienlal
len millioenen, die in Rusland zjjn overgeble
ven, door deze émigré's in het gunstigste ge
val als een soort quanlité negligeabie worden
beschouwd. Zooals er in het Westen (ook hier
te lande) onwetende en dwaze menschen be
staan, die in vollen ernst beweren, dat er
een „Nieuw Rusland" is ontstaan, dat ln
het geheel niets uitstaande heeft met het
oude meer dan duizendjarige Russische Rijk
zoo zijn er veel émigré's, die met even veel
verdwaasdheid beweren, dat na de Novem
berdagen van 1917, toen de bolsjewiki zich
van de macht hebben weten meester te ma
ken, de Russische geschiedenis heeft opge
houden te bestaan, de Russische staat van den
aardbodem is verdwenen, de Russische be
schaving in oen lethargischen slaap is ge
vallen enz. en dat deze toestand zal duren,
totdat zij, de émigré's, als overwinnaars naar
Rusland zullen terugkeeren en er „de orde
zeben hersteilen". Én de verdwaasdheid van
deze émigré's gaal zoo ver, dat zjj in vollen
ernst beweren, dat het Russische volk hun
komst met ongeduld afwacht, dat de Russi-
sohe massa hartstochtelijk naar herstel van
het onde regime verlangt.
Men moet nooit generrliseeren.
Lang niet allo émigré's zijn zoo (evftimin
ais beschaafde Nederlanders het dwaze gedoe
van de Nederlanders bewonderaars van hert
bolsjewisme goedkeuren). Het zijn hoofdzake
lijk de monarchisten van verschillende plui
mage, de voorstanders van de grootvorsten, de
bewonderaars van bet door en door verrotte
czaristische regime, die zulke dwaasheden
verkondigen. En toen Miljoekof, de leider
der Republikeir.sch-Democrntische beweging
en een der merkwaardigste zonen van het
Russische volk, die onze tijd rijk is, tegen
deze dwaze opvattingen te velde trok, werd
oe bolsjewiki was een nieuw soort mensch
te scheppen, die in alles volgens de aapwij-
zingeii van z\jo heerschers zal denken, een
gestandartiseei d mensch. De bolsjewiki noem-
ac-a dat het scheppen van een „massa-
mensch", volgens hun propagandisten het
grootste ideaal, dat wij zouden kunnen na
streven. Alle menschen zouden op dezelfde
wijze denken en voelen, zouden dezelfde op
vattingen, den zelfden smaak, dezelfde be
hoeften enz. hebben. Natuurlijk is dat „ide
aal', gelukkig, onuitvoerbaar gebleken. Bij
zonder duidelijk ia dat in de binnenlandsche
politiek gebleken, omdat, hoe onwetend en
primitief de Russischs massa ook is, zjj haar
directe belangen niet minder duidelijk voelt
idan de beschaafde en hoogontwikkelde Wes-
tsrsche volkeren. Ondanks al bun handigheid,
konden de bolsjewiki de Russische massa niet
tvjjs maken, dat het blindelings gehoorzamen
aan de bevelen van de bolsjewistische „go-
lowka" (letterlijk: kopje; zoo wordt de bolsje
wistische oligarchie genoemd, die Rusland uit
naam van het proletariaat bestuurt) in haar
belang ia.
Iets anders is het inzake de buitenlandsche
pditiek. Elf jaar lang bestaat er in Rusland
geen andere pers dan de bolsjewistische, die
onder strenge censuur staat en slechts dat
gene mag publiceeran, wat de „golowka"
weiiiCÜtlijk acht. De Russische bladen vormen
dan ook een merkwaardig voorbeeld van
staiidartisatie, zoodat het moeiljjk is een
groot verschil te ontdekken tusschen de bla
den, zelfs in zeer ver van elkaar verwijderde
gebieden. Elf jaar lang bestaat er in Rusland
ook geen vrijheid van het woord meer; op
vergaderingen mogen alleen communisten
spreken, propaganda mogen zij alleen voeren.
Ook 't tooneel en de cabarets zijn geheel on
der communistisch toezicht gesteld en zjj
mogen alleen stukken opvoeren, liedjes laten
zingen enz., die het bestaande regime ver
heerlijken en in hel algemeen alles doen, wat
de' golowka dicteert. In de bolsjewistische
pers, op bolsjewistische vergaderingen (an
dere beslaan er in Sovjet-Rusland niet), op
het tooneel, in de cabarets, in de films enz.
worden do émigré's elf jaar lang als schur
ken, moordenaars, enz. voorgesteld. Dag in
uag uit leest de Russische massa, hoort zij
op vergaderingen, in de schouwburgen, in
de cabarets bierhuizen, ziet zjj op het doek
van de bioscopen de mededeeling, dat de
émigré's allen in dienst van de Éngéisclte
regeering staan, dat er in het geheel geen
verschil bestaat tusschen de socialisten en de
uiterst rechtschen, dat de uiterst rechtschen
zelfs te verkiezen zijn boven de eocialisten,
erndat zjj openlijk verklaren het herstel van
liet czaristische regime na te streven, terwijl
de socialisten het in hst geniep doen. In al
aio elf jaar beeft de Russische massa dus
niel alleen geen enkel goed woord over de
émigré's gehoord, maar zelfs geen enkel mon-
schelflk woord, lin zoo wisten de bolsjewiki
de massa oen haat tegen de émigré's in te
spreken. Zelfs de beschaafde Russen, die
wel begrjjpen, dat de bolsjewiki's sterk over
drijven, nemen langzamerhand deze opvat
tingen over en zijn ten zeerste verbaasd,
wanr.eer zij, indien het hun na veel moeite
lukt, verlof te krijgen, naar het buitenland
le gaan, zien, dat de émigré's niet in weelde
baden, maar hard werken, gravinten tot
kellnerinncn, naaisters, modi3tes enz. zjjn ge
worden. Zoo sterk is de suggestie van iets,
dat gpj elf jaar lang, dag in dag uit hoort,
leest en op ontelbare films ziet.
De laster der bolsjewiki steunt daarbij op
twee feiten, die de beweringen van de bols
jewiki voor de Russische massa aannemelijk
maken. Ten eerste bestaat de emigratie voor
een zeer groot gedeelte uit gewezen land-
beeren, fabrikanten, enz., d.w.z. uit men
schen, die door de revolutie geruïneerd zijd
geworden. Onder deze groepen van de émi
gré's zjjn er veel menschen, die begrijpen,
dat wal gebeurd is, nooit moer ongedaan
gemaakt zal kunnen worden, dat hun verlias
definitief is, en zjj nemen genoegen met het
feit. Er zjjn echter ook velen, voor wie het
berusten in hun armoede, ia bet definitieve
verlies van hun landerijen, fabrieken, huizen,
bibliotheken, sohilderjjen enz. iets onmogelijks
is. Zjj koesteren de hoop, dat een contra
revolutie hun dat alles zou teruggeven of ten
minste een zekere schadeloosstelling zou ver
schaffen en hun bladen schrijven er over, be
spreken de grootte van de schadeloosstelling.
Do bolsjewiki maken op handige wijze ge
bruik van de opvattingen dezer onverzoenlijke
émigré's en nemen in de sovjet-binden gedeel
ten van de meeste onverzoenlijke artikelen
over. Aan den lezer werdt daarbij medege
deeld, dat alle bladen der émigré's zoo schrij
ven en dat alle émigré'3 zoo denken. Op
deze wjjze wordt de bolsjewistische laster
voor de Russische massa begrijpelijker. De
Russische boer wil echter in geen geval den
akker, dien hij na de verdeeling van de
landerijen 'der landheeren gekregen heeft,
teruggeven. Voor zjjn akker is hij bereid te
vechten en bij vindt het in elk geval heili
ger, dat de landheer in het buitenland blijft,
schijnsel bij elke groote revolutie.
Dr. BORIS RAPTSClflNSKT.
In Maart had dc vlerjaarlijksche plech
tigheid van den Presidentsoverdracht ta
Washington plaats. Een week tevoren trok
ken, uit alLe deelen des lands stfoomed olfi-
cieele en belangstellende personen per extra
en in sommige gevallen per zelf gehuurde
trein hoofdstadwaarls. De aanwezige massa,
die op meer dan honderdduizend werd ge
schat, kan loch maar uil een zeer klein aan
tal ambtelijke personen bestaan hebben, die
tegenwoordig moesten zijn. En dan is het
mij een raadsel hoe de rest er den tijd en de
onkosten voor over heelt gehad, nu de tech
niek van onz» eeuw het mogelijk heeft ge
maakt zoo goed als alles mee le maken zon
der de reis te maken. Om te beginnen werd
de ceremonie uren achtereen draadloos ver
spreid over liet heele land. Op een half dozijn
der voornaamste punten zat een aankondiger
achter de microfoon, die de parade beschreef,
de stad, de menigte, we hoorden den voor-
maligen President en den nieuwen eed af
leggen. Waren we daar nog niet mee tevre
den, dan konden we in de bioscoop een film
zien en alle bijbehoorende geluiden nog eens
beluisteren en zou iets ons nog ontsnapt zijn,
dan zorgden de couranten voor heele pagina's
met beschrijvingen. En wanneer men de
breede Pensylvania Avenue, waar aan het
gezichtseinder de machtige koepel van het
Kapitool opdoemt, van eigen aanschouwing
kent en weet hoe een opgewonden Ameri-
kaansche menigte haar vreugde uit met te
applaudisseeren, le fluiten en papiersnippers
uil de hooger liggende verdiepingen te gooien,
dan kon ik met gesloten oogen de heele fees
telijkheid van j.i. Maandag indenken.
Dien dag sloot Calvin Coolidge een periode
Ainerikaansche geschiedenis af en Herbert
Hoover begon een nieuwe, al zal op den duur
veel overeenkomst tusschen belden lijken.
De slaat van ambteloos burgerschap schijnt
mr. Coolidge vooral het laalste jaar buiten
gewoon aangetrokken te hebben en hoewel
zijn lichamelijke gezondheid er op het oog
althans weinig onder schijnt geleden te heb
ben, moet hel Amerikaansche Presidentschap
de meest uitpuilende betrekking denkbaar
zijn. Ex-president Coolidge is van zijn 29
voorgangers 9inds 1789 het minst ziok ge
weest, dank zij een strikt volgehouden
levenswijze gepaard aan 'den afkomst van
een ijzersterk oud geslacht uit New-England.
Men hoeft de ondervindingen zijner voor
gangers in de laatste kwart-eeuw maar te
herinneren, het jonge sterven van Roosevelt,
de drama's van Wilson en Harding, om te
welen dat het geen overdrijving is. Een der
laatste wenken in die richting is een stuk
van mr. Coolidge in een Baltimore krant,
waarin hij de gröote wenschelijkheid bepleit
van een zomerverblijf builen hel snikheete
Washington voor de komende Presidenten,
om zijn overstelpende massa arbeid ten min
ste in de koelte le kunnen afdoen. President
Hoover maakt niet alleen uiterlijk een meer
dan stevigen indruk, maar hij schijnt het
ook inderdaad te zijn: het is te hopen, dat
hij 4 Maart 1933 dezelfde is gebleven.
Afgescheiden van de enorme verantwoor
delijkheid, de geweldige hoeveelheid natio
nale en internationale vraagstukken van
wereldbelang, kortom het bestuur over een
werelddeel van 120 millioen Zielen en ot-
ten nauwste mee samenhangende VcIn
houding tot de rest van den aardbol, is op
zichzetf een taak, die niet in het kort bespro
ken kan worden. Bij de gewone verplich
tingen van eik staatshoofd heeft een
Amcrikaanschen President nog een aantai
extra functies. Zoo is hij zijn eigen premier
en het hoofd van een groote politieke partij,
zoodat hij tal van sociale en politieke plich
ten heeft waar te nemen. En op 90ciaal
gebied moet hij zelfs parlijloos zijn, want
de aanvragen tol het bijwonen van publieke
gebeurtenissen, het openstellen van een
reusachtigen brug, het onthullen van een
monument, het uitreiken van een eerbewijs,
zouden tien lichamen van hem vergen,
indien hij er aan voldeed. Vanaf zijn intrede
in het Wille Huis, de officieels Presidents
woning, houdt hij op een van de massa te
zijn. Geen dag van de komende vier jaar
gaat hij onopgemerkt, ongefotografcerd, on
besproken verder. Een diplomaat heeft eens
gezegd dat een goudvisch in zijn kom over
meer intimiteit beschikt dan een Amerikaan-
schen President en dat is niet overdreven.
President Coolidge was nooit en nergen.
zonder zijn persoonlijke bewaking van een
paar detectives en zelfs zijn vrouw of zoon,
die aan een universifeit studeerde, kon geen
wandeling maken zonder door een van hen
vergezeld le zijn. Dan is er de pers die zich
beijvert elke bijzonderheid, ook uil
particuliere leven, aan de openbssrS
prijs te geven en de fotograaf, die
kickt aan zijn bureau, in zijn auto, iet
zijn kopje ihee.
Maar het allerwonderlijkste is de h-
schende Opvatting, dat de President s
gelijke is en we hem even de hand kus
gaan drukken, wanneer we toevallig Ie
ioopen. Deze opvatting dateert nog
den goeden oudan tijd, toen heel Am;.,
nog niet zooveel zielen telde als nu N<
Vork alleen. Iedereen kon toen naar bint
Ioopen en een praatje maken over hetj
en met Nieuwjaar kwam men zijn grf
wtnschen aanbieden. Maar de praatje;
hel weer zijn nu politiek, zaken en
overbodigs, terwijl op Nieuwjaarsdag
President gedurende een uur de handen
ongeveer 1600 hem toaal onbekende
schen in een soort sneltreinvaart drukt
zijn telkens stemmen opgegaan on t
van al die plichtplegingen te ontslaan
zijn kostbaren tijd alleen voor slaatanl
te bewaren, te vergeesl De Iraditel t
dat elke toerist uit Texas of Idaho op do
tocht in Washington het recht heeft i
eigen President te zien en te spreken
ervan gebruik maakt ook. Een Europee
staatshoofd is gelukkig niet verplicM
dag ongeveer 500 handen te schudde»
menschen die hij nooit zag en nooit a
zien zal. Men wacht met spanning al
President Hoover op den ouden weg
doorgaan of er een verandering in bret|
Wel dient van te voren een onderhoud
Zijn secretaris aangevraagd le wok
maar de voor een Europeaan meest at
reden is soms geldig.
Een jaar geleden behoorde ik onder
delegatie van buitenlandsche journaiiil
die hun opwachting bij den President gig
maken. De verhouding van President 0
lidge tot de pers is bijzonder goed gewi
en hij heeft voor het eerst ingesteld,
Iweemaad per week vertegenwoordigen
de pers een rustige conferentie met l
hadden, waarop zij vragen mochten steti
Op dien morgen joeg er een zware sutti
storm over Washington, zoodat de opnjli
naar het Witte Huis door een motoijl
opengehouden moest worden. In de p
wachtzaal was een druk heen en weer
pen, een geroezemoes, dat allerminst de
middellijke nabijheid van een staatsbu
deed vermoeden. Het zag er nsar uit >1
men onaangediend kon binnenloopen alt
den tijd van Jackson. Maar het was dei
ste secretaris, die ons binnen leidde en
stelde 's Presidenten handdruk was er
als ik nooit gevoeld heb en betwijfel w«
zullen voelen, tenzij mr. Hoover de»
techniek machtig wordt. Het was een N
langstrekkende beweging, amper eend
en Voor ik het besefte had hij de band
grepen van den Japanschen collega,
achter mij liep. Een gezonde Araerih
sche handdruk laat vermorzelde handt»
kels en een los geschud schouderblad t
ter en wanneer de President vijfhoM
vah die pompbewegingen per dag zou
ben te verduren, zou hij binnen geen'
een invalide zijn. Vandaar dat hij zijn
groeier letterlijk overrompeld mal
vluchtige beweging, die toch aiie keu
ken van een persoonlijke kennisnet
heeft
Wij hadden gewacht op een paar
toren en na ons kwam er een aantal
pioen-stenografen, een groep echooltio
ren, do ondernemers van een pleziert»
Galifornië en zoo verder. Tol iederea p
moet hij minstens en paar woorden rert
of vragen stellen om zijn belangstelling
toonen en wanneer de bezoeker belang
genoeg is om publiek bekend te zijn,
do onvermijdelijke foto, wind en wéder
nende, waarvoor een compagnie lilm-ope
teurs en folografen den heelen dag in
wachtzaal ingekwartierd zijn. AfschafS
van dezen aartsvaderlijken toestand
uiterst moeilijk, omdat de democrats
geest er zich tegen verzet en het irel
van een scheidingslijn natuurlijk ergf
Zad veroorzaken bij de geweigerden.
Toen het vorige jaar een Amerikaan
Londen op den Koning afstapte mei nil
stoken hand en een How do you do,
op de lippen waren de statige Eageigl
verstard over zooveel brutaliteit. Zij ver
ten echter, dat deze rondborstige ijzerfaN
kant uit Iowa daar niets buitengewoons
zag, omdat hij hetzelde met zijn ei
staatshoofd doet Hoezeer het van een de
cratisch standpunt te betreuren zal
moet een lijd komen, dal de Amerikaans
President even onbereikbaar cn Ier»!
trokken zal worden ais een Ëurop?
regeeringsperaoon. Met al hun quae: oer'
dige opvattingen maken de Amerikanen^
hun President meer publieke IMt*1®
dan de zoogenaamde slavernij van
peanen aan hun gekroonde hoofden
officieele vertoon van militairen en I
bij zijn optreden ln publiek heel'
zamerhand Duilsche proporties VM
1914 aangenomen. De tijden zijn c
en Amerika daarmee.
Vier jaar lang in een glazen huirk In
een bijkans oninenschel ijken rracbl e1
te torsen, het oog van de heele wc
zich gericht te voelen ieder uur viD
dag, ziedaar enkele bijkomstigheden
hoogst bereikbare en meest verlam''1
side van eiken Amerikaanschen i0".^
loopt hij op bloote voelen, zooals kil j
van spreken, President Hoover gedaan
WOLKENKR-k"®
