0
TWEE VRIENDINNEN.
Soms waren er atoelen te weinig en 't ge
beurde herhaaldelijk, dat Liesbeth zelf de
S6rechten naar binnen moest dragen, omdat
e helpster'Jes alleen onmogelijk alle gasten
kor der bedienen.
Eens op een middag, toen de freule met
hoogrood gelaat „de gelagkamer", zooaU
ze schertsenderwijze het ouderwetsche ver
trek noemde, binnenstoof, werd ze door een
deftige oude dame geroepen, die heel siileen
aan 'o tafeltje zat on een portie zure room
me' suiker gebruikte.
„Bent u Anne Elisabeth freule Van Co-
ponsievn?" klonk het op ijskouden toon.
..Om u te dienen", antwoordde Liee'oeth,
Bieb onderwijl angstig afvragend, wat dat
menfsch toch in 's hemelsnaam van haar zou
willen.
„Zoo; ik ben je oud-tante Elisabeth, en
kwam enkel en alleen naar hier, om uit je
et g en mond te vernemen, hoe een Van Con ea
stern er toe kom^n kan, haar naanr zó6 door
het sljjk te sleuren, als jij door het hou
den ven deze lunch-roora doet",
In ft eerste oogenb'.ik keek Liasbeth de
oude dame onthutst aan; toen ontwaakte
echter haar oude fierheid en met opgeheven
hoofd zei ze. zonder de minste aarzeling:
,.Ik doe mnn best, op een eerlijke manier
geld te verdienen, tante Elisabeth, dat is
alles. Dezen zomer heb ik endexamen gym
nasium gedaan en mijn hartewensch is, het
studeeren. Vader zal zich niet voor me
uitsloven; geld heb ik niet, du3 zat er niets
anders op, dan dat ik het trachtte te vin
den. De zaakjes hier gaan goed. In October
•luit ik het huis en heb dan voldoende bij
eengegaard om mijn college-geld en de
boeken te betalen, 't Volgend jaar, zoo
dra de vaoantie begint, ga ik hier weer
naai toe om voor mijn tweede studiejaar
to zorgen.
Ziezoo du weet u alles, 't Zou me spij
ten, vanneer u er zich door gegriefd voelt;
maar dit wil ik nog even zeggen: Vader
kan ei niet# aan doen. Hij kent me vol
doende, 0111 te weten, dat ik mijn zin weet
door te dm ven; had het uitsluitend van
hem afgehangen, dan was de Elisabeths-
burcht hiei nooit gekomen. Ik hoop dua,
dat u ei hem niet hard over zu|t vallen."
Liesbeth had onder 't sprekeD de oogen
neergeslagen en daardoor was haar de ver
andering op 't gezicht der oude dame om
gaan.
,,Heb je er nooit aan gedacht mijn hulp
in te roepen V' klonk het zachtjes.
,,Neen. tante Liesbeth. Bedeieo doet een
Van Copesteyn niet, zelfs niet, als ze zóó
ontaard is als ik. U wist, dat we het thuis
alles behalve breed hadden. Toen Eduard
ging studeeren heeft vader 't u medege
deeld, in de hoop, dat u hem dien last
van de schouders zoudt nemen. Er gebeurde
niets. Waarom zou ik het dus nog eens
opnieuw geprobeerd hebben. Bovendien
zorg ik, al** 't eenigszms mogelijk ia, liever
voor mezelf, dan dat ik vreemden..."
Verschrikt hield Liesbeth stil. Ze voelde,
dat ze te vei gegaan was en dubbel ver
baasde het haar daarom, toen de oude
vrouw opstond, den arm om haar schouder
lei en haar zachtjes naar zich toe trok.
,,Je bent een moedig ding", klonk het
vriendelijk. ,,Oro je de waarheid te zeggen,
was ik zeer verontwaardigd, toen ik door
een kennis van je lunchroom boorde. Ik
liet echter naar je informeeren en kreeg
toen zulke gunstige berichten, dat de lust
in me ontwaakte, het moedige raeiske, dat
voor niets terugdeinsde, te leeren kennen.
Ik. die jaren mnn buiten niet verliet, kwam
naar deze afueleeen badplaats. Herhaal
delijk heb ik de Elisabeths-burcht reeds be-
rocht en wat ik er zag deed me trotsch zijn
op 't feit. dat ik de eigenares mijn nichtje
kan noemen Wat dunkt je, Liesbeth. zou
het geen tird worden, dat wij, naamgenoo-
ten, vriendschap met elkander sluiten*?"
't Mcisk»» antwoordde niet veel. Haar
bruingebrande hand drukte stevig de aris
tocratische vinger* der oude dame, en van
dat ooffPTihlib af werd er in den huize van
Copensteyn nooit meer gesproken over
t*Dte Elisabeth's raeening, omdat men er
van overtuigd was, dat deze door dik en
dun Liesbeth'8 plannen zou goedkeuren,
al waren ze nog zoo dwaas en regelrecht
in strijd met alle familietradities.
Twee hondjes kwam ik legen.
Die wareo vrees'lijk kwaad,
Ze blaften en ze keften
En rolden om op' straat.
Ja, rei de één venijnig,
Jij bent van geen komaf!
Stout beest! zei toen de and're,
Ik bijt je voor je straf!
Ze beten, Ibaften, kefte*.
Daar kwam een diender aan
Toen keerden onze honden
En bleven woedend staan.
Ze zagen saam den vijand.
Dien hen belagen wou.
Toen zwoeren onze honden
Elkandfv dure trouw.
TRUUS VERDONER SALOMON?
„Vader!" riep Ans, terwijl ze de trap op
liep, „luister eens." Door hel harde hollen
van school naar huis was ze buiten adem
geraakt en nu kwamen de woorden er hor
tend en stoolend uit
„O zóó fijn!"
Mijnheer Donkers keek zijn dochtertje
verschrikt aan. met zulke zinnen kon zijn
geleerde bol zelfs niet overweg. Hij begreep
dan ook terstond, dat er iets gebeurd moest
zijn. anders zou die kalme Ans zoo niet uit
de rol vallen.
Mijnheer Donkers was een zeer geleerd
persoon Wanneer hij niet op zijn studeer
kamer was, keek ieder verbaasd en men
vroeg elkaar al, waar of mijnheer toch wel
zou zijn.
Daardoor kwam het, dat Ans nadat haar
Moeder gestorven was, het thuis niet meer
gezellig vond.
Mijnheer Donkers hield echter wel van
zijn dochtertje, o ja, daar ontbrak niets aan,
maar hij kon zich niet indenken, dat zijn
kind zich eenzaam zou gevoelen. Hij oor
deelde: „Zoon meisje heelt toch ook haar
werk."
Als mijnheer Donkere dat dacht, was hij
mis. Want er was niets waar Ans grooter
hekel aan had dan aan leeren. Haar school
werk was slechts een hoogst enkele keer in
orde.
Hijgend viel ze in de kamer op een stoel
neer.
„U weet nooit, wat mij gevraagd is," zei
ze terwijl haar oogen van pret tintelden,
„weet u, Bep v. d. Voort heeft gevraagd of
ik met haar mee wit om de herfstvacantie
bij haar Grootmama door te hrengen.
En dan slapen we samen in één groot bed!"
voegde ze er aan toe
Het was niet te verwonderen, dat Ans zoo
enthousiast was. Ze was nidt gewend om
een heelen dag me! een me;s;e van haar
leeftijd om te gaan. Daar zijeenig kind was,
had zij nooit zoo iets gekend. Mijnheer Don
kers glimlachte even om het vuur. waar
mede ze haar zank bepleitte en vooral die
laatste zin stemde hem iets milder. Zijn
meisje kwam zooveel te kort. Hij wist het
wel. maar het was hem nog nooit zoo opge
vallen als nu.
„Ik weet eigenlijk niet of ik je wel kan
laten gaan," sprak hij na eenige oogen-
blikken.
„Ik heb er nooit op gelet of je wel behoor
lijk met vork en mes eet en ook weet ik niet
of je wel goede kleeren hebt voor zoo'n
logeerpartij
„Dat i» niets, manieren kun je leeren en
kleeren zijn er in de winkels genoeg,
kc-open we maar wat." zei Ans.
Het eind was, dat mijnheer Donkers
toestemming gaf.
Dat was een vreugde zoowel voor Bep
voor Ans.
De vier dagen, die hun nog resten voor
vacanlie aanbrak, werden dogr Ans.
zij meende, erg nuttig besteed. Steeds
zij bezig, dan met het een dan weer
het ander. Alles moest den koffer in tot
op het laatst uitpuilde en alles weer
gepakt moest worden.
„0! 0!" zuchtte ze dikwijls „wat moe
toch veet meenemen als je op reis gaat
Het was een mistige dag, toen Ans
Bep arm in arm op het 9tation. den ti
stonden af te wachten, die hen naar
plaats van bestemming zou brengen.
Mevr. v. d. Voort zou de beide mei
wegbrengen en 's avonds weer naar
terugkeeren.
In den trein was Ans erg opgewekt
zag veel dingen, die haar nu erg merkw:
dig leken, maar waar ze op school
naar wilde luisteren. Hoe dichter ze bij
dorpje kwamen, des te stiller werd An:
Bep was juist het tegenovergestelde
werd hoe langer hoe drukker. Dat Ans
stil was, kwam omdat ze tegen de ken
making met Beps Grootmama opzag. A
dat viel erg mee.
Grootmama stond op het perron en
dadelijk naar de coupé toegeloopen.
sprong het eerst uit den trein, daarna rr
v d. Voort en daarachter Ans. die zich li
een beetje achteraf wilde houden. Ze
echter dadelijk op haar gemak.
Grootmama vond het heerlijk, dat e
weer jonge stemmen op den „Dennehei
zouden klinken.
Dadelijk toen ze thuis waren vroeg z
de meisjes nu eerst niet haar kamertje
zien en zich wat opknappen. Nu dit
werd vooral door Ans zeer toegeiuicht.
ze erg nieuwsgierig was naar het ver
waar ze samen zouden slapen. Ook dit
erg naar haar zin.
Alles was door mevrouw zelf erg sn
vol ingericht. Midden op de tafel storw
groote vaas met rozen die door Ans ei
om het hardst bewonderd werden.
Daarna gingen zij weer naar bened<
toen mevr. v d Voort naar huis terugki
was zij er van overtuigd, dat zij twee
tijke meisjes achterliet, die in de volt
dagen nog veel pret hoopten te maker
Ingezonden door Toos D
oud 14 jaar.
