i a
KUNSTJE.
ELISABETHS-BURCHT.
it Emmy dacht, den volgenden raiddag
pegaan waren, maakte Emmy de piano
tD en legde het muziekboek op de iesse-
ir,
let was toch moeilijker dan zij gedacht
Hel eerste was: ..Ach, mijn lieven
gustiin", maar het had er niet veel
i' Wat klonk het valschl
om, niet dadelijk den moed laten zak-
i, nog een probeeren, zei Emmy tegen
ïzelf en begon mot deD moed der wan-
ip nog eenfl,
laar Eminy lette niet op de twee krui-
siocg steeds f voor de fis en c voor de
aan, het was en bleef valsch, niet om
te booren I Toen werd Emmy driftig 1
d in haar boosheid gaf zij een harden
up tegen de piano.
auwelijke had Emmy het gedaan, of
r klonk van achter d© piano een lege
metem die zong:
Ach mijn lieve Augustijn
Wat doe jij mij e«n pijn
at schrok Emmyl Maar niet lang, want
was natuurlijk weer een streek ran
i plaaggeest Karei 1 De piano stond
iio in den hoek vaD de kamer, natuur-
ras hij »r achter gekropen,
mroy stood op en keek. Eeret zag zc
maar toen ze nauwkeuriger keek,
zc, dat het karpet ongebold was en
;rok cd trok
arel spartelde wel tegen, maar moest
eindelijk gewonnen geven.
Laat je los, gauw, laat mijn beon los!
eeuwde hij.
insl daai lukte het Karei los te komen
ümmy zat plat op den grond op zeker
amsdeel
arel een beetje verschrikt over dien
len bons, moest nu toch weten of Emmy
soms bezeerd had en kwam met een
rood gezicht van onder het karpet en
chter de piano te voorschijn,
ikkig, dat liep los en Karei bego»
te lachen.
amy kon niet anders dan meedoen,
toch nep ze nog:
Flauwerd.
Wacht, ik zal je., en Euimy probeerde
staan.
at Emmy zou doen, wachtte Karei niet
Vant met een vaart holde hij weg. En
de complimenten trok hij zich ook
zier aan
iar toen Betsy van het tennisveld
kwam, vroeg Emmy haar toch wel
ideliik haar morgen even te willen
n. Betsy viel om van verbazing, dat
dat vroeg en vertelde het, toen
naar bed was, aan Karei.
Dat komt door mijn wijzen raad! zei
1 pedant en vertelde heel het verma-
:e stelletje van dien middag.
vond het eenig verzonnen, maar
er met Emmy niet meer over.
twee zusjes studeerden flink samen,
en keer al6 Emmy begon, moest ze
idig wel weer lachen, maar geholpen
bet we' en toen de piano-onderwijze-
an haar vacantie terugkwam, speelde
y het wijsje haar met Betsy voor en
rle juffrouw zoo verrast en zoo tevre-
dat zii dpn volgenden keer een eigen
c-mains boek voor haar meebracht,
makkelijke vin. «resetting. makkelijke
»rden en het ging van nu af van een
dakje.
h
OUH
oei
la
je
ko
en
eei
al
tud
pai
IT
S
an
loei
mn
ee
da
ziei
pro
Emi
aar
i zc
ijk!
iam
r kaarten met poppen of azen zóó op
Ikaar te leiyien, dat men van allen
s^chts de helft ziet.
Hoe legt men op het onderste gedeelte
iten :r9te kaart de bovenste helft der twee-
len' 'art Vervolgens op de onderste helft
dar Ie tweede kaart rechthoekig we<#r de
jgd ste helft der derde kaart. Steek einde-
geer e onderste helft der vierde kaart on-
bovenste helft der eerste kaart, zoo-
p- bovenste helft der eerste kaart do
plan sle helft der vierde bedekt. Is dit allps
tlorg dan heeft men aan de opdracht
re »n.
Het eindexamen was üfgeloopen. De jon
gens en meisjes, die zes jaar lang de gyra-
nasiumbanken gedeeld hadden, waren uit
eengegaan. het groote menechenleven tege
moet.
In haar gezellig kamertje, met de leuke,
ouderwetsehe meubelen en de eigengemaakte
gordijnen, was Liesbet Copensteyn bezig, de
Zondagsche jurk te verwisselen met een oud
afgewasschen katoentje. Terwijl ze de
nauwe blouse dichtknoopte, bleef ze even
peinzend voor den spiegel 9taan. Vanuit het
zilvéTige gla9 lachte haar een gezond, blo
zend meisjeskopje tegen, met flinke, ener
gieke trekken. Het bruine haar krulde langs
de slapen, de eroote donkere oogen keken de
wereld in. alsof ze een ieder wilden ver
tellen. dat hun meesteres haar weg door 't
leven wel zou vinden.
Op dat oogenblik waren de wenkbrauwen
gefronsd, terwijl Liesbeth halfluid mom
pelde:
„Nettie Willems gaat vandaag nog met
haar ouders naar Zwitserland; maar ik ge
loof, dat ik hier in huis steilere bergen zal
hebben te beklimmen, dan zij in het land
van Willem Teil".
Toen met een krachtdadige hoofdbewe
ging alle zorgen van zich afschuddend,
maakte ze een potsierlijke buiging yoot haai
evenbeeld in den spiegel en zei op plecbtigen
toon:
..Anne Elisabeth, freule van Copensteyn als
ik u weerzie, hoop ik in u de burchtvrouwe
van St. Elisabeth te kunnen begroeten".
Meieen holde ze de deur uit. de trappen
af naar de eetkamer, waar de heele familie
al wachtende was. -
„Je bent vijf minuten over je tijd. kind
lier'. zei moeder eenigszin9 streng; .toen, als
wilde ze haar woorden eenigszins vergoei-
lijken. voegde ze er dadelijk bij: „Enfin, je
doet niet eiken dag eind-examen gymna
sium".
„En hoe denkt freule Van Copensl:yn
haar toekomstig leven thans in te richten",
informeerde broer Eduard. de student, die
Liesbet h's werk nooit ernstig genomen kadr
op eenieszins spoltenden toon.
„Allereerst zal ik eenige familie-tradities
over boord gooien", klonk het op een toon,
die duidelijk de ernst der woorden deed uit
komen en jonkheer Van Copensteyn, die
tot dusver glimlachend zijn kinderen had
gadegeslagen, voelde zich dan ook gedron
gen. een woordje in 't midden te brengen.
„Kijk een9 hier, Eduard". klonk het op
den vaderlijken toon, dien hij steeds aan
sloeg. zelfs wanneer-ie met z'n oudste sprak:
„Jij bent pas gisteren uit Amslerdam terug
gekomen en kunt dus niet weten, dat we is
laatsten tijd herhaaldelijk over Liesbeth'9
toekomst eesproken hebben. Ik weet. dat ze
graag zou willen sludeeren. doch het geld
ontbreekt me hiervoor, helaas. Tot dusver
heeft Liesbelh nog geen bepaald plan ont
worpen doch wat ze ook doet. ik hoop. dat
ze steeds de meening van haar oud-tante
Elisabeth zal weten te eerbiedigen".
Oud-tante Elisabeth scheen voor het jon
gere geslacht Van Copensteyn een 9cort
nachtmerrie, bes'emd om sedert hun prilste
jeugd alle mogelijke genoegens te bederven.
In werkelijkheid was ze het lype van een
ouderwetsehe freule, diep doordrongen van
haar eigen deftigheid en van die harer fa
milie. Ze zat er warmpjes bij: redenen,
waarom notaris Van Copensteyn. die rijker
mei kinderen, dan met aardsche goederen
gezeeend was. haar gaarne te vriend wilde
houden.
Toen Elisabeth geboren werd. had men de
baby naar haar genoemd. Tante Elisabeth,
die nooit op reis ging. en naar ze in haar
brieven herhaaldelijk verzekerde, ook niet
op bezoek gesteld was. schonk haar peete
kind hij den doop een antiek zilveren beker
en een ouderwetsehe kanten jurk. Sinds dien
had Liesbelh eieenliik nooit iets anders van
haar gehoord dan die ééne waarschuwing,
die zich telkens weer in vader's mond her
haalde: „fk creloof niet dat hel in den geest
van je oud-tante Elisabeth zal zijn".
Waarschijnlijk juist door deze woorden
bad Liesbeth niet alleen een gruwelijken
hekel a.an haar oud-tante gekregen, doch
tevens aan alles, wat op vormen geleek. In
haaT vrijen tijd deed ze niets liever dan
schuren en boenen, zonder zich er om te be
kommeren. dat dit feileliik alle9 behalve
freules werk was. Ondanks het vele school
werk der laatste jaren had ze meestal nog
gelegenheid gevonden, moeder in de huis
houding te helpen en voor de jongere kin
deren was ze een gezellig* groote zus.
„Nou, Liesbeth", vroeg Eduard vol ver
wachting, wat voor confidenties heb je U
doen?"
Ze keek van den een naar den ander, met
verraderlijke lichtsprankjes in haar bruine
oogen:
„Denkt er om. menschen: 't is heel, heel
erg: ik wou.val niet van uw stoel, moe
der. ik wou in Zeeburg een lunch-room gaan
houden".
„Ik geloof niet, dat dit in den geest van
je oud-tante zal zijn", antwoordde vader
lachend.
Liesbeth grinnikte even, toen zei ze ern*
stig:
„Heusch. pa. ik meen het in vollen ernst.
Kijk eens. jullie weet dat ik dolgraag stu-
deeren wil. Als ik nu zoo spoedig mogelijk
met dien lunchroom begin, heb ik tegen Oc
tober misschien geld genoeg om de winter-
colleges te volgen. U denkt, dat ik het plan
in een dolle bui opper, maar dal is toch
heusch niet het geval. Kijk eens. Zeeburg
wordt de laatste jaren overdag door veel
menschen bezocht. In 't badhotel kunnen
Z€' niets krijgen: het andere hotel is vreese-
lijk chic. Daarom ben ik van plan. mijn
lunch room zeer eenvoudig m te richten.
Niet ver van het strand staat een leuk ouder-
wetsch huis te huur. met 'n typischen tuin,
dat zou ik nemen. Als ik wat van de oude
meubel», die hier overal in huis staan, heb
ben mag. richt ik de groote voorkamer
eeni2szin9 als een oud-Hollandsche herb*Tg
in. Koken kan ik en dan wou ik juist alle
maal kostjes maken zooals: spekpannekoe-
ken. Jan in den zak. karnemelksche brij met
stroop, en meer van die dingen, die je ner
gens ander» kunt krijgen".
„Maar zou je niet eeret aan tante Elisa
beth willeb vragen, of ze je helpen wil?*
vroeg moeder.
„Dat nooit", luidde 't vastberaden ant
woord. ..Ik hecht heelemaal niet aan fami
lietradities. maar een bedelende Van Copen
steyn ben ik liever niet".
,,'t I9 een eigenaardig plan", peinsde
rader. ..Ik weet zelf niet. of ik het geval
goed zal keuren ja of neen; bovendien kost
de installatie geld".
„Daar wou ik mijn spaarbankboekje voor
gebruiken. Toe. vader; vindt het maar goed"
vleide Liesbeth, de armen om zijn hals
9laand. ..Ik zou het zóó vreeselijk prettig
vinden".
„In 's hemelsnaam daji", verklaarde de
notaris. „Probeer het. kind".
In d* eerstvolgende dagen werd er bard
gewerkt Het huis kon Liesbeth zonder
eenige moeite huren. De voorkamer bJeen
prachtig geschikt voor 't doel, en toen alles
op orde was, zag het er werkelijk leuK uit
Twee meisjes uit het dorp, in tvpiseh-oud^r-
wetscbe japonnetjes gestoken, zouden voor
de bediening zorgen. Liesbeth zelf deed de
keuken. Boven het tuinhek wapperde vroo-
ljjk vlaggedoek, waarop met groote letters
geschilderd stond: „Welkom op den Eli-
sabethburcht", doch ondanks deze vrien
delijke uitnoodiging, lieten de gasten de
eerste dagen na de opening op zich wach
ten.
Op een mooien ochtend echter, toen juist
één der helpstertjes bezig was den tnin
te harken, kwam er een heele schare jong»
dames aanzetten en één van haar riep vroo-
l\jk:
„Zeg eens, juffie uit lang vervlogen tjjd,
kunnen we hier op je burcht wat te eten
krjjgen".
Beleefd opende het meisje 't tuinhek.
De dames traden binnen, liepen door raar
't huis en waren verrukt over de gezellige,
ouderwetsehe kamer. In plaats van een ge
drukte spijskaart, bracht het meisje haar een
lei, waarop allerlei typische dorpsgerecü-
ten aangekondigd stonden. De dames he
stelden van alles en nog wat; 't werd keu
rig opgediend en ze waren zóó verrukt, dat
ze beloofden de nieuwe lunch-room t>\j al
haar kennissen te zullen aanbevelen.
Ze hielden woord en daar het een prach
tige zomer werd, was Elisabeth's burcht
weldra het geliefde uitspanningsoord van
boel dem omtrek.
