HOE SLORDIGE JANNY
NETJES WERD.
TEEKENPLAATJE.
n bi
1
al tile
sprir
alsf
lar
zamerhand gaan verbeelden,
|er vele vereland van auto's
jte artikelen hadden
AGIc. 'oen Jacques weer een9 een
oek instelde, ontdekte hij. dat
e bijl noodig vernieuwd moest wor-
imnlik werden er op uitgestuurd
en len te halen 't Was een wan-
uitelree uur ongeveer. Onderweg
"ts dan auto's. Er viel zooveel
praten, dat we de stad bereik-
het zelt wisten,
eis zagen we halfweg Tours
:o aan den kant van den weg
kke heeren waren druk in de
logilrlei instrumenten, terwijl tiveo
cel Ipig elk hunner bewegingen
urlijk moesten wij er meer van
auto il niet mee. 'n Kar van zeven
Ie o ..Niet de moeite waard", zoo-
schr inchtend opmerkte,
bij kwamen, werd juist groots
tg ii ehouden. Do dames vonden,
i au stad hulp gehaald moest wor-
hen beeren zelf den boel wensch-
ten ren.
kon il richtte 't woord tot ons:
jn o jongens, is hier in de buurt
2e Aan de kar mankeert niets,
n, h len binnenband."
i et ren we een vervaarlijk krijgs-
me an. uit louter vreugde, dat we
1 zij 'gen helpen konden: toen zei
e la ileefd: „Ik heb toevallig juist
te nd gehaald, als u die gebrui-
ik hem u wel overdoen; maar
m beidjes dan met u mee
k
ndel". luidde 't verheugde antwoord
lier later raasden we langs den
:n rbij de tribune van baas Colas
t. pip Henk's verzoek, afgezet, en
stnj|d afscheid, tuften onze nieuwe
rem ir der tribune, die nog maar
anj lijkertjes in de weer was had
,oor doe vol verbazing aangestaard.
naiu eon van hartelijkheid stevende
uon i af „Zoo. vadertje, nog maar
iets bebben intussehen een
iten -e gemaakt. Die lui zijn familie
:aanschen mededinger Lancia,
Peei m'n ouders."
(J,, groote oogen op „Zoo familie
pt's aardig,
i en nichten Ze zijn bier ge-
;hte im 'e z'en rennen. Jammer, dat
ts meer hebt op je tribune, ze
s graag bij je gehuurd hebben,
clul !vcr Kier staan, dan verderop
mes
rop ik, meneer Henk, dat begrijp
ïrde, e plaatsen betreft, och, dat zou
el geschikt kunnen worden
lacht dat alles verhuurd was".
aar dan moeten wc een beetje
igana
hoi
"lat zeg ik ook, en als je dan
inschikken gaat, kun jc ook
voor ons vinden."
"neer Henk, ik zal u eens wat
wat moet wat. Als u zorgt,
wanen bij mij komrn, geef ik
dcii»'e"d een plaats cadeau."
d Jen", klonk het zakelijk uit
doch toen vader Colas ons
had. hief mijn vriend
md P krijgsdans aan. „We komen
de#''", klonk het opgewonden, „we
Is «kerel, en 't zal me niks ver-
jcl V wij zijn Colas' eenige gasten",
eindelijk thuis kwamen, bleek
ues zich vergist had De bin-
hetpkeerde nog in uitmuntenden
jen pas dan ook niet weinig in zijn
het geld, dat Henk hem ter
en noemde ons een paar kranige
d." I waren we, tenminste, wal op-
ii pt. om zes uur stonden we &1
fat van onze vriend Colas Geen
nk. plaatsen bleek nog in beslag
benl «ijn.
opipuar niet te vast op de Italianen
ileterde ik 'n beetje angstig,
g. ugm we zeggen?"
niet op aan", verklaarde Henk,
lijd© de plaatsen."
sprak, gingen we zitten,
raaide werd weldra gevolgd door
een gladgeschoren Amerikaan, die echter
eerst netjes zijn twintig francs moest be
talen.
„Waar blijven de Italianen?" vroeg Colas
een beetje ongerust.
„Ze willen zeker eerst hun neef zien
verlTckken'antwoordde Henk kalmpjes.
't Werd later cn later. Niemand verscheen
er op de tribune, en 't werd me nu duide
lijk. dat baas Colas ons met zijn twintig
francs netjes had willen afzetten Alles
verhuurd: 't mocht walt De kisten bleven
leeg. en hoewel ik eerst 'n beetje gewetens
wroeging had over onze manier van op
treden. deed het me later genoegen, den
hebzuchligcn oude een poets gespeeld te
hebben.
't fs waar, we zagen de voorbijgaande
auto's best. maar we smolten ongeveer in
de zon. en de menschen. die zich aan den
kant hadden neergevlijd, konden vandaar
uil ook heel goed alles gadeslaan Als Henk
mijn raad gevolgd had. zouden we om zeven
uur al op 't gras gezeten hebben. Tegen
negen uur hield de Amerikaan het niet
meer uit. Hij stond van zijn gloeiend heete
kist op en maakte 't zich een paar meter
verder gemakkelijk op het gras. Die ver
velende Henk bleef maar zitten. Niemand
blijder dan ik. toen we eindelijk gingen
koffiedrinken. Onderweg kochten we 'n
bulletin en zagen daaruit, dat de Italiaan
Lancia drie keer van band had moeten ver
wisselen.
Na 't eten wij er weer op uit; dit keer
onder de schaduw der boomen. Toen wc
Colas' leege. tribune passeerden, riep hij
woedend waar de Italianen bleven.
„Maar kerel, heb je 't bulletin dan niet
gelezen? Drie keer moest Laneia andere
banden hebben Nou. je begrijpt, toen was
er voor hen de aardigheid af", zei Henk
vriendelijk.
Colas was woedend. Zoo'n drommelsche
keuringscommissie! Tachtig francs schade
hadden ze hem doen lijden, 't Liep de spui
gaten uit. Wij zeiden maar niets meer. boe-
wel ik brandde van verlangen, om eens te
informeeren, wat er toch met alle huurders
gebeurd wa9.
Of baas Colas het na dien wedstrijd ooit
weer met een tribune geprobeerd heeft bo-
twijtel ik zeer. In alle geval zal-ie geleerd
hebben, dat men door al te hebzuchtig te
zijn, ten slotte zich zelfbenadeelt. Want
a!s-ie een beetje bescheidener geweest was,
zouden wij, cn met ons vele andere dorpe
lingen, zeer zeker van zijn zitplaatsen ge
bruik gemaakt hebben.
Janny zat met koortsachtige haast aan
haar hemdje te naaien. Ze deed het met
koeiensteken en ze wist ook wel, dat het
weer uitgehaald zou moeten worden, maar
ze vond het nu eenmaal een vervelend
werkje.
..Kom Janny. nu uitscheiden; 't i9 bedtijd,
kind", waarschuwde moeder. Janny gooide
haar hemdje op tafel, maar moeder zei. dat
ze allc9 netjes moest opruimen. Ze werd
ongeduldig, vouwde het hemdje maar zoo'n
beetje op en smeet naald en vingerhoed in
de naaidoos. Ze wenschte welterusten en
ging naar boven.
Al gauw sliep ze in, maar laat in den
avond werd ze wakker. Ze hoorde stemme
tje» in de kamer!
Ze luisterde scherp toe en hoorde zeggen.'
„Och. ik heb het zoo naar- Janny gf*bruikfc
me nooit, ze vind me een onnuttig ding. mij,
die toch zoo'n mooie zilveren vingerhoed
ben".
„Nou, maar ik heb het nog veel slechter**,
zei de naald. ..hier lig ik nu op den bodera
van de naaidoos, terwijl ik toch op het
speldenkussen hoor te zitten".
„Ja, dat vind ik ook", klaagde het spelden
kussen. jk word ook maar nooit gebruikt",
„Nou. en ik daD". zei de stopnaald,
.Janny moet dikwijls kousen stoppen maar
ze wil het nooit doen en nu lig ik er maar,
of ik niets dan lucht ben voor haar".
Janny had den heelen tiid toegeluisterd;
haar hartje klopte heftig. O, ze wist het wel:
het was maar al te waar wat ze zeiden. Zs
stond op uit haar bedje, ging naar de naai
doos toe en beloofde plechtig, dat ze noodt
weer slordig zou zijn
Toen Janny's moeder later weer bovei.
kwam. om haar nog eens toe te dekken,
sloeg ze haar armen om moeders hals en
fluisterde haar in: „Ik zal nooit weer 91on
dig zijn. moeder". En ze vertelde het ver
haal van de naalden.
Toen de juffrouw op school bemerkte, hoe
netjes Janny was geworden, schudde ze het
hoofd en zei tot zich zelf. dat het wel niet
van langen duur zou zijn
Maar Janny heeft woord gehouden: nooit
heeft er meer een naald of speld over haar
behoeven U' klagen.
JO DE LANGE.
Op het plaatje zie je. hoe Moortje ea
Grijsje verstoppertje spelen. Ze hebben in
een hoekje op zolder een paar oude gol
fen gevonden en merken er niets van, dat
bet buiten allesbehalve lekker weertje is.
De grooten onder jullie kunnen de spe
lende poesjes gemakkelijk op ruitjespap>er
nateekenen. De kleineren mogen de teeke-
uing op dun, doorschijnend papier over
trekken, maar de ruitjes hoeven ze er niet
bij te leekenen.
Staan Moortje en Grijsje met de sloffen
op het papier, dan kun je het hcele plaatje
kleuren Kies zeil maar de tinten, die je
het mooist vindt.
