DE FOTO-WEDSTRIJD.
zóó hoog liep, dat Han3 ten slotte weg
iiop met de booze woorden:
„Speel jij dan maar verdeT met je lieve,
vaiscne Grijsje, maar my en Hoo zuf je
hier ciel meer zien".
En om goed te toonen, hoe boos hij was,
sloeg bij hot tuinhek hard achter
zich dicht.
Ans schrok er van en er kwamen water-
In der s. „Kom maar mee, Grijsje, Hansen
Hoc willen niets meer van ons weten", zei
ze bedrukt en ging haar huis binnen.
M
De ruze duurde nu al bijna een week.
Hans en Ans gingen niet meer samen van
school naar huis en spraken geen woord
meer met elkaar. Dat had misschien nog
ec-n heeien tyd zoo kunnen duren, want ze
waren allebei een beetje koppig en geea
van beiden wilde „de minste" zijn.
Op een avond echter liep Ans m-'t Grijsje
na het eten een eindje den weg op, toen
op eens, luid blaffend, de hond van den
bakker op het katje afstormde, dat haas
tig in een boom vluchtte. Maar op dat
geluid kwam Hec te voorschijn, die nydig
syn stevige tanden liet zien en gauw zyn
oudeD vijand op de vlucht gejaagd nad.
Toen kwam Grjjsje ook weer naar bene
den en, zeker om haar dankbaarheid te
toonen voor de verleende hulp, begon ze
Hec kopjes te geven. Die was blykbaar
cok niet haatdragend van aard en weldra
speelden ze weer net als vroeger.
Werd Hans nu ook maar weer goed,
dacht Ans.
En nauwelyks had ze dat gedacht, of
daar kwam Hans al aan, om te zien wat
zyn hondje uitvoerde. Toen hij zag, hoe
aardig Hec met Grjjsje aan het spelen was,
moest hij lachen en een beetje verlegen zei
hy:
„Zeg, je bent toch niet meer boos op
me, omdat ik toen zoo tegen je uitgeval
len ben? Jij kon er eigenlijk heeleraaal
niets aan doen en van Grijsje was het na
tuurlijk ook een ongelukje. Ze is heelemaal
niet valsch, en een aardig, lief poesje".
„En jouw Hec is een flinke, dappere
hond", prees Ans. „Hij heeft het kranig
voor Grijsje opgenomen tegen dien naren
hond van den bakker".
Toen gaven ze elkaar een hand, en ze
lachten allebei voldaan, omdat allesnuweer
goed was.
Zoc eindigde de dubbele ruzie in een
dubbele verzoening. Maarde dieren wsu
Ten tocb bet eerst verstandig geworden.
door
C. E. de Lille Hogenvaard.
Boeml Boernl BoemI
Bommer-de-bomBom-bom 1
Uit alle macht sloegen Hans e«a Fred
iWeruer op de slaapkamerdeur van hun
zu^e Thea, die naar het scheen, nog ustig
sliep.
„Schoone slaapster, wordt dan toch wak
ker?" riep Hans ongeduldig.
.,We hebben gewichtig nieuws!" voegde
ziji' broertje er nog aam toe.
Juist stond Hans tegen de deur geleund
en wilde hij nog iets roepen om de aan
dacht van zijn slapend zusje te trekken,
toei.de deur plotseling met een vaartje
©pe-Lging cn Hans naar binnen tuimelde doch
z»ch nog juist bijtijds kon vastgrijpen.
„Wat is er toch, jongens?" vroeg Thea
verwonderd. „Jullie maken me heuseh
nieuwsgierig".
„Alsof je dat al niet lang was, zusje!"
ken Hans, die alweer bekomen was van
den schrik, niet nalaten te zeggen.
,.Er is gisteravond, toen jij al naar
bed was, een briefje gekomen", zei Fred
en hy trachtte zoo geheimzinnig mogelijk
te kijken.
„Voor mij?" vroeg Thea.
„Nee, voot ons alle drie", antwoordde
Hsrs.
„En van wie dan?" vroeg Thea weer.
„Van Tante Annie. Kijk, hier is hij.
Zal ik hem voorlezen?"
„Ja ja!" juichte Thea. Een brief van
Tante Annie was altjjd leuk, maar als de
jongens er zoo opgewonden over waren,
meest het al iets heel bijzonders zijn.
Hans haalde nu met eoo plechtig gebaar
den brief uit het couvert, vouwde hem
epen, ging op den rand van Thea's bed zit-
ten, kuchte eens en begon:
Lieve Kinders,
Morgen zend ik jullie alle drie een
camera. Het is een gemakke.ijk systeem,
waarmee je in staat zult zijn allerlei
aardig4 tooneeltjes te kieken. Nu begrijp
ik wel, dat jullie nog te jong zijn om de
foto's te ontwikkelen, maar dat hoeft ook
niet. Oom Nico wil dat heel graag voor je
doen.
Jullie moogt ieder hoogstens drie ta
fereeltjes op do gevoelige plaat vastleggen
en voor de aardigste opname loof ik een
prijs uit van tien gulden, die je naar eigen
verkiezing moogt besteden. Doe dus maar
flink je best en noem vooral niet het
6erste, wat j om te fotografeeren,
want dan zou je later misschien spijt
hebben, als je iets zag, dat nog aardiger
was.
D6 foto-wedstrijd wordt pas na veertien
dagen gesloten, d.w.z. over veertien da
gen komen Oom Nico en ik bij jullie om
de camera's iu ontvangst te nemen. Ieder
moet dan het toestel gebruikt hebben vol-
gens de aanwijzingen, die er op vermeld
staan. Vooral niet nieuwsgierig zijn en de
platen er zelf uithalen, want dan zouden ze
na&r alle waarschijnlijkheid bederven. Oom
zal dit wel voor jullie doen.
Gc-ed succes, hoor! nE doe vooral je
best iets heel moois te vereeuwigen. Ik
ben erg benieuwd, wie den prijs winnen zal
en verheug my reeds op jullie mooie opna
men.
Oom Nico en Tante Annie.
„O, wat heerlijk!" riep Thea uit en zjj
klapte in de handen van plezier, toen Hans
den brief had voorgelezen. „Ik wil stellig
den prys winnen!"
„Verbeeld je: de jongste!" riep Fred
verontwaardigd uit.
„De tjjd zal 'fc leeren!" merkte Hans
wysgeerig op. „Kleed je nu maar vlug aan,
Thea, want de camera's kunnen elk oogen-
bhk komen".
Tcgd het drietal een half uurtje later
met Vader en Moeder aan de ontbijttafel
zat was Tante Annie's foto-wedstryd na
tuurlijk het onderwerp van gesprek. Het
trof prachtig, dat het juist vacantie was
en zy dus niet naar school behoefden.
Telkens als er dien morgen gebeld werd,
renden de kinderen naar de deur, want
Maai neen, de melkboer, de bakker, de
slager, de kruidenier, allen kwamen vroeg
genoeg: alleen de camera's schenen den
lijd te hebben, totdat f een oogenblik,
teen geen der kinderen er aan dacht en
cok niemand hunner de bel gehoord had,
het groote pak op Zonnehoek werd afge
geven.
Dat was een vreugde! Allen stonden era
Moeder heen, toen deze het pak voorzich
tig open maakte en er drie doozeo nit
te voorschijn haalde, die alle drie een
spiksplinternieuwe camera bevatten!
Bijna eerbiedig namen de kinderen ar
elk een in ontvangst en onmiddellijk be-
gonnen zij de eenvoudige beschrijving te be-
stuneeren, ja, hel. duurde zelfs niet lang,
of zij kenden haar uit het hoofd.
Natuurlijk wilden zij alle drie den prijs
tien gulden! gra3g winnen. Wie zou
dat nu ook niet?! En in gedachten waren
zij ieder reeds de gelukkige prijswinnaar
of winnares.
,\Ale i k den prijs win", begon Hans,
„vraag ik Moeder, of ik er een hondvooi
koopen mag".
„Maar dat was ik ook van plan!"lie
pen Fred en Thea als uit één mond uit.
Eigenaardig: anders waren zy het nooit
zoo roerend eens met hun drieën, maar
een hond te bezitten was sinds eenigen
tijd van alle drie een hartewensch.
Gelukkig was het mooi weer en kon
den de kinderen er dus dadelijk op uit
gaan om hun opnamen te maken. Zy spnu
ken af, ieder een kant uit te gaan. Hans
maakte drie papiertjes klaar, waarop stond:
De koepeL
De boerderij.
De vijver.
En na er eerlijk om getrokken
ben, ging ieder de richting uit,
papiertje aanwees. Ze handen met
afgesproken, dat ze den geheelen
mochten uitblijven en waren geheel r
na vijf minuten geloopen te heb!
van richting te veranderen. Het lote
alleen maar gedaan, opdat ze elkaj
achterna zouden loopen, want ieder
geheel onafhankelijk van de andere^
ken."
Toen het drietal tegen de koffie
bijeenkwam, vroeg Thea aan haar j
broertje
„Wat heb jij genomen, Fred t
„O, ik ben vreeselijk dom ge?
moest deze bekennen „Verbeeld je
gat tot tweemaal toe op het kno
drukken, zoodat de platen bleven
en ik alle drie opnamen op één
kreeg, 't Zal me een warwinkel zijn
En hij keek erg teleurgesteld.
„Wat jammer!" voüd Thea.
„En ik heb de paarden in de
kiekt, de eenden in den vijver en de
pel", zei Hans op een toon, alsof
al zeker van den prijs waande.
„Ik" begon Thea nu, „ik heb het
perk genomeD en de boerderij,
derde plaat heb *k nog bewaard
Fred daeht: „Hè, ik wou, dat ik
kans had!" en hij benijdde zijn zu?j
't Was alsof eT geen eind kwam
veertien dagen, welke Tante Annie
mijn voor den foto-wedstriid gesteli
De jongens waren den eersten dag
geweest, doch Thea kon nog maar
niet besluiten, welk onderwerp zii
laatste plaat kiezen zou. totdat op de
tienden dag zich plotseling een vlier
ne boven den tuin vertoonde, die ge'
tijd cirkelen bleef
Haastig holde Thea naar binnen
camera te halen en mee naar bui'
snellen en... de vliegmachine te
In de haast had zij echter vercreteni
knopje te drukken, zoodat de plaat,
zij het laatst gebruikt had. dus nipt
en de vlictrma chine juist boven de bc
kwam te staan.
Nadat de wedstriid gesloten
Nico de platen ontwikkeld en Tante
de foto's gekeurd had, viel de prijs
laatste plaat van Thea.
Wat was zii blij, toen zij het hoo
Tante haar e°n nieuw gouden tien
hand stelde! Maar toen Tante zei,
den prijs verdiend had. omdat de
machine zoo mooi boven de boerder-
de. beerveep zii, dat zij den prijs i
vergissing te danken had; zij hnd
opnamen op één plaat gedaan. Fn I
dus louter toeval, dat zij als winnan
den wedstrijd beloond werd.
Zij wilde er niet aan denken, dat
den prijs af te wijzen, haar üev
wenseh; een hond te krijgen, niet
vulling zou zien gaan. Zij moest Tan
nic zeggen, hoe de vork in den stee! i
toen zij alles eerlijk verteld had, zei
Annie
„Je bent een flinke meid, Thea.
heb vaD Moeder gehoord, dat jullie j
drie had voorgesteld een hond
prijs te koopen. 't Lijkt mij daaroi
beste, dat je dit nu samen doet en
dan van jullie drieën is."
„Hoera!" riep Hans uit. „Maar ds
Thea hem toch zijn eten geven,
zij niets gezegd had..."
„Thea is een kraan", zei Fred
wondering voor ziin zusje, dat zoo t
voor de waarheid was uitgekomen.
Een week later deed Hector de
hond. zooals Tante Annie hem noeff
zijn intrede bij de familie Werker,
een lief dier en de kinderen en bij1
weldra beste maatjes.
Zij maakten menig kiekje van
de camera's, die zij hadden moeeD
en Oom Nico had het zóó druk u*
ontwikkelen der platen, dat hii b'
beweerde, het werk bijna niet
kunnen.
Zij zoreden er echter wel voor.
niet tweemaal dezelfde plaat gebn
