DE BOOM.
Poes zit zich te warmen.
Buiten is het guur.
's Wiüters is de kachel
Poesje'e liefste buur.
Even buiten het dorp, aan de helling van
den berg, stond vroeger een groote, stevige
denneboom, en aan dezen boom heeft de
houthakker Rolstra zijn leven en zijn geluk
te danken.
Alle bewoners van het dorpje V. kennen
zijn geschiedenis, iedere vreemdeling, die na
een tocht in de bergen komt uitrusten in de
aardige herberg, krijgt het verhaal te hooren
dat dan ook werkelijk belangrijk is. Luistert
maar.
Jan Rolstra was voor zijn doen bepaald
een welgesteld man. Zorgen kende hij niet,
maar toch was hij allesbehalve gelukkig. Zijn
vrouw en zijn eenig kindje had hij door den
dood verloren. Sedert dien tijd leefde hij al
leen met zijn grooten hond in het sombere,
eenzame huia Zijn eenig genoegen bestond
in het tellen van zijn geld, dat hij in een
stevige brandkast bewaarde.
Menige boom was al door Jan's arm ge
vallen, de bosschen rondom het dorp ver
dwenen zoo langzamerhand; men zag niets
dan kalen rotsen met gevaarlijke afgronden,
waaruit soms plotseling gevaarlijke berg-
stroomen opbruisten.
lederen morgen trok onze houthakker er
op uit, den geheelen dag weerklonken de
slagen van zijn bijl. Vol trots bekeek hij
's avonds de vruchten van zijn werk.
Eén stevigen boom, den flinksten van al
le. had hij al lang voor zijn doel bestemd,
en toch, toen alle andere rondom gevallen
waren, bleef de groote donkere denneboom
staan en spreidde zijn takken wijd uit. ats
wilde hij den opgejaagden vogels een veilige
schuilplaats bieden.
Jan Rolstra kon niet besluiten, den boom
te vellen, want hem dankte hij het geluk,
dat sedert eenigen tijd zijn woning weer was
binnengetreden.
Een9 op een morgen, toen hij somber ais
steeds naar zijn werk trok, hoorde hij in de
Poesje zit te spinnen;
't Regent dat het giet.
Maar bij *t knappend vuurtje
Voelt ons Poesje 't niet.
nabijheid van de rotskloof zuchten en
klagen. Was het de wind of een vogel?
Neen, 't leek wel een menschenstem en
't kwam van dichtbij ook. Jan zocht en
zocht, en jawel, aan den voet van den groo
ten den vond hij een meisje van een jaar
of vier. 't Kind was in een oude deken ge
wikkeld en huilde op hartverscheurende
wijze.
„Waar is,je moeder?" vroeg Jan Rolstra.
„Wie heeft je hierheen gebracht?"
„Moeder, moeder," zei het kleine ding,
terwijl ze haar groote lichtblauwe oogen
naar hem opsloeg. Meteen begon ze nog
harder te huilen.
„Drommels." dacjit de houthakker, „dat
is me een vreemde geschiedenis. Ik kan dat
kind hier toch niet van kou en honger
laten omkomen."
Hij zette zijn bijl neer, greep het kleine
ding onhandig beet en bracht het op zijn
arm naar het dorp.
't Kind keek hem eens aan, hield op met
huilen en sliep een oogcnblikje later kalm
en rustig in.
Waar kwam ze toch vandaan? Niemand
in het dorp kende haar. Af en toe riep zij
op klagenden toon om haar moeder en dan
vertelde zij in haar gebroken kindertaal tje
een verwarde geschiedenis van een groot
rijtuig en van haar moeder, die haar ge
kust had en die zoo huilde, en van den
nacht, dien ze alleen doorgebracht had on
der dien grooten boom. Toen was ik bang.
Men besloot, dat zij naar de stad ge
stuurd zou worden; daar zou men trachten
haar in een weeshuis opgenomen te krijgen,
lederen dag echter stelde Jan Rolstra haar
vertrek weer uit. Nu eens vond hij haar
nog te zwak, dan weer wilde hij eerst een
nic-uwe jurk voor haar koopen, en zoo
kwam het, dat hij na verloop van een jaar
het heele weeshuis vergeten was.
Als het kleine ding haar armpjes om zijn
hals legde, als zc hem 's avonds lachend en
zingend tegemoet kwam, als hij kaar lippen
op de ruwe wang voelde, dan verl L groc
hij zich, zijn dochtertje weer bij zieleen i
hebben, dan voelde hij zich gelulduit;
tevreden. I dron
's Zomers nam hij haar dikwijls n,elj am
zijn werk en als hij dan even de bilou 1
rusten, luisterde hij glimlachend naalden;
vroolijk gebabbel. De vogels, de blol'ecn.
alles boezemde haar belang in, overall ijsk
ze naar. Iken.
's Avonds, vóór zij naar huis gingen.fcn
ten ze even uit onder de takken vajluw
denneboom, die haar dien nacht beid d
had. Ileur<
De houthakker hield van den boonjlij v
van een vriend. Hij had een lagen sllan;
muur rondom den stam gemetseld, dalzetti
bang was, dal de bergstroom, die voolTegc]
rend langs zijn wortels stroomde, hen® al
dors wel eens zou kunnen doen vallen F
dit alles, hielp niet, de stroom bleek npd
tigor te zijn en op een dag wierp hijlnker
reus ter neder, die stervend no? het «Jan's
redde van den man. die hem liefhad enfc sic
het kleine meisje, dat hij eens hescherjP'pts
't Was oen snikheele zomerdag. IMige
blaadje bewoog zich; zelfs de bergd! het;
scheen zijn loop te vertragen. Hel-bljrveri
was de lucht, alleen heel ver aan den A 9tr<
zont verhief zich een geelachtige wolkjuwe
ieder uur donkerder werd en hoe langerlEn
meer naderde. I a'
Jan Rolstra zit mei het kleine ding ae sic
den eenzamen denneboom. Hij voelde ikker
moe cn loom. Bezorgd keek hij naaftht
lucht. Wat werd het onheilspellend dorlEn
Kijk, daar vielen de eerste druppels rlotse
„Laten we hier maar niet blijven," i|n 01
hij tegen het kind. „We worden zoo nallst.
als er een onweer losbreekt, is het gevind
lijk ook." |u2-
Hij begaf zich naar een kleine hut,Ier.
takken in elkaar gezet, op een sin t
eilandje, dat gevormd werd door den strlters
en een paar uitgedroogde zijtakken er «Epi
Zij gingen er binnen, 't Begon hoe laikiri
hoe erger te regenen. fc t'
't Leek wel een wolkbreuk. De hein i
was bijna zwart; af en toe verheldeii^
vreeselijke bliksemstralen den omtrek.
De wind loeide en huilde, om banzl
worden, en zwiepte den ouden boom hl
en weer als een riet.
Tusschen de donderslagen hoorde :.L
hoe de Bergstroom met woest geraas n| Je
beneden bruiste, het was een oorverdoovlnk
lawaai fczel
Plotseling zei Jan Rolstra verschrikt; Ir z(
„Lieve hemel, een overstrooming." |jn
't Water drong met geweld de hut bins Je
en bedekte weldra den grond. In b
De houthakker stak zijn hoofd buiten Ion
deur. lakd
„Goede God, sta ons bij!" riep hij uit.lan
ondanks den razenden storm, ondanks dlunl
stroomenden regen, nam hij de kleine Jol .Te
den arm. en ging naar buiten. I V
Rondom niets dan water. De bergstrooftet
die plotseling een ontzaglijke rivier ge!elk
vulde de kloof nu geheel. De uitgedroo?! X
zijtak was een waterval geworden, die fclaa
terend naar beneden stortte. Hooge schuil
koppen spatten omhoog, en nog steeds wil p
de vloed; 't water maakte zich meester vfct
het heele eilandje. Jan Rolstra voelde II p
over zijn voeten slroomcn. I j
Wat moesten ze doen? lag
Waar kon hij een veilige standplaats v®en
den? De machtige stroom richlle ontzaglilp.
verwoestingen aan; hoornen werden ui(lw
rukt; rotsblokken meegesleept; tegenovloc
deze onmetelijke kracht voelde de hoi|ei
hakker zich machteloos. |w
Bij het licht der bliksemstralen zag t|e
den ouden denneboom. OnheilspelleDl 5
somber stond hij daar gelijk een spook. It
midden van het woeden van den storm, li
Jan Rolstra bleef staan, blootshoof<i|e]
koud en bevend, 't Kleine ding in zijn a|e
men huilde en drukte zich hoe langer hln
steviger tegen hem aan.
Een zwaar rotsblok stiet tegen de hul
en deed haar met één slag omvallen. I
't Water kwam Jan nu al tot aan dcw0
enkel, 't Eilandje was geheel verdwenem
Men zag niets dan wegdrijvende lakkei,
steenen en reusachtige schuimkoppen.
Langzaam liep de houtvester verder; voojl
zichtig zocht zijn voet tusschen al dat wat«
een vasten grond; de nood werd hoe lang®
