r^nvm
Twesi
\f^lijnfvandïs
zemuu/iaö&ttm
jj* Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 26 Mei 1928
Derde Blad No. 20920
I Buitenl. Weekoverzicht
BRIEVEN UIT BERLIJN.
„De Concurrent", 62 Haarl.straat 62 bij de Vrouwensteeg.
HET MOOISTE MEISJE.
Naar links in Duitschland
Gifgas in Hamburg Frankrijk
en de Elzas Venizelos weer
ten tooneele Het Verre Oosten
De Duitse he repubiiok is steviger geves-
dan ooit; de vroegere vorsten hebben
eeD kans op terugkeer. Dat is de eersie
«Esequentie, te trekkeD uit den uitslag der
luitsche Rijksdagverkiezingen, die een
rachtigen ruk naar links hebben opgele
gd. Krachtiger dan over 't algemeen wel
rermoed al werd een verschuiving naar
iks wel algemeen gedacht. Socialisten en
immunisten zijn de overwinnaars. Het
oordeel is geheel aan hen ten deel geval-
3 met overslaan der meer gematigde
ierpartijen. De socialisten beschikken
nes over een derde deel van den itijksr
g!
Wat getalsterkte betreft, zijn de Duifcsch-
itionalen verreweg het meest achteruit
gaan, maar moreel is misschien de neder
ig vaa het Centrum, dat 9 der 69 zetels
rloor, het sterkst. Een belangrijk contifl
ut van de Centrumkiezers, w.o. zelfs veie
ouwen, is overgeloopen naar uiterst links,
isrmee bewijzend, dat oud-kanselier
irth wel goed had gezien, toen hij waar-
bawde dat de partij op het verkeerde pad
is. En hoe weinig bad het gescheeld, of
irth was niet eens op de Centrumlijst ge-
aatst
Fan de burgerlijke partijen heeft alleen
economische partij, die zich buiten de
reeringscoalit-ie had gehouden en feitelijk
öaat uit aanhangers van zekere groeps-
langen, winst geboekt. Overigens terug-
og over de gansche linie.
De bestaande regeeringscoalitie be-
ande in zoover als het kabinet-Marx nog
kopende zaken afdoet reeds ter ziele
gens het niet bereiken van overeenstem-
eg inzake de schoolwet, is door het vo-
i der kiezers weggevaagd. De combina-
Centrum-democraten,Duitsche Volks-
rtij-Duitsch-nationalen heeft zich zelf
er'eefd,
lal nu de groote coalitie, bestaande uit
ialisten, Centrum, democraten en Duit-
le Volkspartij, weer aan het bewind ko-
ii I Het is waarschijnlijk, doch nog niet
leel zeker. Ongetwijfeld komt het kanse
schap den socialisten toe en reeds wordt
r dezen post genoemd de Pruisische pre-
tr Otto Braun, een krachtige figuur, die
Pruisen dan vermoedelijk zou worden op-
olgd door Severing, daar een combi-
tie van beide posten voor één man wel
zwaar is geworden, al was het tijdens
marek nog zoo.
OTTO BRAUN.
dien de socialisten in hun overwinnings-
echter niet overvragen En zal het
trum geen roet in 't eten gooien door
met de schoolwet in een of anderen
aan te komen En zullen de Duitsche
«part ij-mannen op het terrein der bin-
'andsche politiek wel mee willen doen 1
°or de buitenlandsche politiek is minder
aar dan ooit. Er is een zeer groote meer-
ieid voor de politiek, door Stresemann
zooveel succes gevoerd. Stresemann
vooruit, zij het langzaam. Zal hij zijn
onnen taak zelf kunnen voleindigen
bk zonder de Duitsche Volkspartij zon
een kleine meerderheid zijn voor een
linksche combinatie, doch die is fei-
zoo gering, dat practisch daarvan
'lijk iets zal kunnen komen,
oeizame besprekingen tusschen de par-
zijn te verwachten. De oplossing van
Duitsche crisis behoort nu eenmaal
de dingen, die lang plegen te duren-
den aard der zaak is het buitenland
den uitslag der Duitsche verkiezin-
best te spreken, bevestigen als deze
den geest van toenadering etc. Zelfs
jker dan bij de Fransche verkiezingen
uiting is gekomen, al is er ook daarover
tot verheugenis. Een krachtig repu-
fcinich Duitschland, dat de voetsporen
van Stresemann's politiek, met of zon-
Stresemann, kan het mooier 1
l? goede gezindheid in het buitenland
Duitschland momenteel uitstekend ge-
'i^n, daar de ernstige ontploffing van
pHige gassen te Hamburg waarbij
1 *ij allerlei gelukkige omstandigheden
aantal slachtoffers nog vrij beperkt
allerlei reden tot argwaan geeft,
kwam daar zoo'n groote hoeveelheid
dat phosgeengas en met welk doel Is
Ischland zich geheim aan het bewape-
*0 voorriet het sovjeteRusland van dexe
ar'ijke strijdmiddelen Voor dit laatste
?den van verdenking maar al te zeer
gezien hetgeen daarover thans
den dag gekomen en volgens betgeen
"'orwarts" het socialistische hoofdor-
ontholt. Het laatste woord in deze
i6 ongetwijfeld nog niet gesproken
3arom bomt voor Duitschland deze
^ngsuitslag wel zeer gelegen,
^ijk kan o.i. datzelfde niet zeggen
van den afloop van het z.g. autonomisten-
congres van Colmar in den Elzas. Na een
zeer zwak betoog van het O. M., dat feite
lijk niet eens een aanklacht kon formulee
ren, zijn vier der vervolgden veroordeeld
tot een straf, die, al wil men nog zoo tege
moetkomend zijn, niet in verhouding staat
tot de beschuldiging: samenspanning tegen
Frankrijk. Wanneer de Fransche autoritei
ten gemeend hebben aldus haar prestige
te handhaven en tegelijkertijd in den Elzas
het zaad van verzoening te kunnen strooien,
dan kunnen zij o.i. wel eens bedrogen weg
komen. Zoo'n vonnis, als te Colmar geveld,
druischt in tegen elk rechtvaardigheidsge
voel en dat pleegt zich te wreken. Frank
rijk mocht willen, zich Dooit in deze affaire
te hebben gestort, die het gevoel van deprt,
in den Elzas toch reeds zoo groot, slechts
kan bevorderen. Het helpt onzekerheid
scheppen.
Onzekerheid heerscht er ook eens weer
in Griekenland. Plotseling is Venizelos daar
weer eens ten tooneele verschenen als lei
der der liberale partij. Het kabinet-Zaïmis
is afgetreden. Wat er volgen zal... Onbe
kend zijn nog de motieveD, die den ouden
Cretenzer er toe brachten, zoo onverwacht
actief aan de politiek te gaan deelnemen,
na zich eerst daaruit voor goed te hebben
teruggetrokken. Wel kan men gissen, doch
gissen is vaak vergissen. Men gist, aanne
mend, dat de reden alleen op buitenlandsch
terrein moet worden gezocht, dat Venizelos
tegen een verdrag met Italië en Turkije Is
gekant, dat ernstig in de maak was, al wa
ren met Turkije de moeilijkheden nog lang
niet van de baan. Venizelos zou de vriend
schap met Zuid-Slavië en dus Frankrijk,
liever willen bestendigen. Zijn terugkeer
heeft zijn talrijke vijanden scherp tegen
hem doen stelling nemen. Wie den strijd
zal winnen en wat ten slotte te voorschijn
treden zal t
Deze laatste vraag blijft altijd ook nog
gelden voor de toestanden in ChiDa, waarin
Japan meer en meer betrokken wordt, het
geen vooral in Amerika argwanend wordt
gadegeslagen, al durft men blijkbaar nog
niet aan om officieel een of anderen stap te
doen. Dat in Japan een Tegeeringscris'.s
dreigt, is niet bevorderlijk voor een glo
baal overzicht der situatie.
RECLAME.
(calineeren II en houden Uw geest helder.
Buisje 75ct.Bij Apoth.en Drogisten
470
(Van onzen correspondent).
Berlijn, 19 Mei.
Een statisticus heeft vastgesteld, dat dit
jaar in Duitschland 200 jaarmarkten en
-tentoonstellingen gehouden zullen worden.
Ik kan heusch niet nagaan, of die bereke
ning juist is. Maar ik begin, met den man
op zijn woord te gelooven. Het is hier een
ziekte geworden, de menschen naar zalen
en hallen te lokken, waarin alles en nog
wat tentoongesteld wordt.
Jaren geleden was ik eens in Athene en
kwam daar tot de ontdekking, dat h.et
Grieksche volk in twee groote groepen ver
deeld kan worden: de eene groep poetst
9choenen. en de andere laat zich de schoe
nen poetsen.
Dat is natuurlijk lichtelijk overdreven,
en even overdreven is het, neer te schrij
ven, dat het Duitsche volk te verdoelen
ware in een afdeeling, die tentoonstelt, en
een andere, die tentoonstellingen bezoekt.
Deze laatste voorstelling is reeds daarom
onjuist, omdat de belangstelling der massa
op den duur omgekeerd evenredig is aan de
toename der exposities. Het is eenvoudig
onmogelijk, al deze shows te gaan bezoe
ken, en ze zijn zóó uitgebreid, zoo „gründ-
lieh" en lijken ten slotte zoozeer op elkaar
en op hun voorgangers, dat men van alle
zijden de verzuchting hoort slaken: bevrijd
ons van die tentoonstellingen!
Maar de steden zijn oost-Indisch doof op
dit gebied Ze hebben altijd weer energieke
burgemeesters en nog energieker organisa
toren, die niet stil kunnen zitten vóór een
tiental of meer millioenen in gebouwen, re
clame, bevordering van het vreemdelingen
verkeer en show-drukte zijn omgezet. „Na
ons de zondvloed", schijnen ze te denken.
Zoo dacht Keulen, toen het zijn „Pressa"
opzette. Zoo denkt Berlijn, dat drie maan
den lang belangstelling vraagt voor de on
langs geopende geweldige expositie, welke
zich met „De Voeding" bezig houdt. Zoo
denkt Dresden, dat ook al ieder jaar een
tentoonstelling komt aanbieden en ditmaal
„De Technische Stad" als onderwerp geko
zen heeft.
Dat zijn er driel Blijven nog honderd-
zevenennegentigl
Als men nu meent, dat de Duilscher, die
niet naar zulke exposities te krijgen is, en
misschien alleen zijn entréegeld betalen
wil. omdat hij daardoor toegang krijgt tot
het zoogenaamde Lunapark (een kermis
terrein, dat even onafscheidelijk aan een
Duitsche expositie verbonden is als een
speelzaal aan een heerenclub) misschien
wat meer belangstelling toont voor hel ver
kiezingstheater en wat daar zoo bij hoort,
vergist men zich intusschen geweldig.
Natuurlijk in alle groote zalen van Ber
lijn en elders hebben meetings plaats ge
had, enkele onverantwoordelijke jongelin
gen, in de uniform van partij bonden uit
gedost, zijn met muziek voorop door de
hoofdstraten getrokken, en hier en daar
heeft men elkaar wat bloedneuzen gesla
gen. Maar de groote massa heeft zich van
dit alles eigenlijk in het geheel niets aan
getrokken Men heeft in Duitschland even
genoeg van kiesgedoe en politiek als van
tentoonstellingen en zesdaagsche wieler
wedstrijden Men wil geld verdienen, zaken
doen. minder belasting betalen, men wil
een einde zien aan woningnood en werk
loosheid De politieke partijen weten dat,
en hebben sinds jaar en dag beloofd: kiest
onze afgevaardigden, en ge zult zien. bin
nen het jaar zijn al uw wenschen vervuld.
Er zijn partijen heel groote zelfs, die met
zulke leuzen inderdaad vier jaren geleden
groote winsten gemaakt hebben. Maar van
al die beloften is niets gekomen. Is het won
der, dat de massa zich nu niet veel meer
van al die leuzen aantrekt en thuisblijft?
Neen, politieke belangstelling is bij de
Duitschers alweer ver te zoeken. De tijden
van revolutie en contra-revolutie, van bur
geroorlog en inflatie zijn voorbij. Men heeft
weer lijd om zich aan de eigen belangen te
wijden. En komt nu in onvervalschte kater-
stemming tot de ontdekking, dat het er
eigenlijk tamelijk benepen uitziet I
Men late zich, door Duitschland reizend,
niet in' de war brengen door uiterlijken
welstand. Het heeft weinig te beteekenen,
dat overal door de steden en door het Rijk,
door de spoorwegen en de groote industrie
gebouwd wordt. Het is voor een groot ge
deelte buitenlandsch geld. dat in al die
reusachtige bouwwerken gestoken is. Dat
geld zal straks terugbetaald moeien wor
den, en de hooge rentevoet laat zich nu al
hoogst onaangenaam gevoelen. De hon
derduizenden, die hier nog altijd zonder
eigen woning ronddolen ondervinden het
dagelijks aan den lijve. Natuurlijk zijn er
nieuwe en zelfs zeer modem en geriefelijk
ingerichte woningen te huren. Maar men
vraagt voorschotten, die in de duizenden
guldens loopen. en huren, die lot duizend
mark per jaar en per kamer opgedreven
zijn. Er is natuurlijk geen sprake van. dat
de Duitsche middenstander zulke bedragen
kan opbrengen. We zien dan ook in de
pracfijk, dat deze middenstander, die ook
in dit land vroeger de gezonde infellec-
tueele kern der natie vormde, er het slecht
ste aan tee is; dat hij gedwongen is. zijn
woning vrijwel geheel in onderhuur te ge
ven. en met kind en kfaai naar keuken en
dakkamer te verhuizen. De ellende in vroe
ger gegoede kringen spot nog heden met fj
elke beschrijving.
I
Wie in deze dagen naar Berlijn komt, en i
in enkele dagen zijn program van vermake-
lijkheden en bezienswaardigheden afwerkt,
zal dat maar niet zoo grif willen aanne
men. Berlijn. en ook tal van andere
groote Duitsche steden vertoont uiterlijk
een zoo frappant beeld van opgewekt leven,
van voorspoed, en in sommige wijken zelfs
van luxe. dat de oppervlakkige wandelaar
van-buiten den indruk krijgt dat hier alles
botertje tot den boom is.
Inderdaad. Er is weer heel wat te zien
en te bewonderen in Duitschland Het Ber-
lijnsch Westen wedijvert met de oude city
al sedert drie jaren, wie nu in de toekomst
de meeste weeldeklanten zal trekken. Som-
rrfigen wedden op de wijken rond om den
Kurfürslendamm, die vroeger weelde-woon-
straat waren, maar sinds eenigc jaren bijna
volledig luxe-winkelboulevards geworden
zijn. Anderen zijn zeer pessimislisch. geloo
ven niet in hel blijvend karakter van dezen
..trek naar het westen" en voorsDellen den
firma's, die hier in de westelijke wijken
met ongehoorde kosten haar prachtige
filialen openen, een baisse-toekomst, die
wel eens op algeheel faillissement zou kun
nen uitloopen. En hel ziet er waarlijk
naar uit, dat de pessimisten gelijk zullen
krijgen. Men heeft de koopkracht van de
..westerlingen" overschat, en sommige han
deldrijvende middenstanders hebben hun
nieuwe ondernemingen in de wijken van
,.rijk-Berlijn" alweer opgegeven, omdat ze
de ondervinding hebben opgedaan, dat niet
alleen in het Haagje met „houten ham
men'' gegoocheld wordt
Wie Berlgnsche toestanden kent, weet, dat
hier ongelooflijk veel schjjnweelde bestaat.
Het aantal personen-auto's is in de straten
van het westen meer dan opvallend. De
autohandelaars echter zouden u kunnen ver
tellen, dat meer dan de helft van deze dure
wagens niet betaald is, en waarschijnlijk
ook niet betaald zal worden. Waarom men
dan toch aan zulke avonturiers crediet ver
leent, is het geheim van den verkooper.
De zaken gaan nu eenmaal in vrjjwel alle
branches bitter slecht, en men hoopt blijk
baar in zijn hart, dat vele bestellingen toch
soliede zullen blijken. In deze groote huizen
wonen menschen, die van den eenen dag jn
den anderen leven, en steeds weer net
zooveel geld hebben als noodig is, om het
leven er in te houden. Tot dan plotseling
revolverschoten knallen (ik overdrijf niet:
in het huis waarin ik woon en in de twee
aangrenzende perceelen heb ik binnen twee
jaren zeven zelfmoorden meegemaakt 1) en
politie en rechter zich met de treurige over
blijfselen moeten bezighouden. Het dienst
personeel in deze huizen waarvoor dag aan
dag groote auto's op de bewoners staan
te wachten, zou u kunnen vertellen, hoe
veel maanden de dikdoende families reeds
het loon aan deze arme menschen zijn schul
dig gebleven....
Men spreekt niet al te veel over zulke
toestanden. Zelfs de kleine politieke revues,
die hier steeds beter worden, en die ge
lukkig de onmogelijke „Ausstattungs revues",
die op de laagste instincten der bezoekers
pleegden te werken, zjjn komen aflossen,
wagen het niet, de stille armoede van den
middenstand en de schqnweelde der Kur-
fürstendammfamilies op de planken te bren
gen Men maakt liever grapjes op de mo
derne dansen, op de negerorkesten, op de
herbouwde staatsopera en op de „hertogen
van Afghanistan", die door Amanoela met
een mantel van Perzische zijde, en een
RECLAME.
666a
Cnionol I iictonmakorli B®taalt geeD woekerwiDSten. Voor h«toml\j»ten tad plaai werk,
OjJIttycl LIJololllllufvClIJ toto's, schilderstukken enz is het van oud» bekende adres:
prachtige (hier verboden) ridderorde ge
lukkig gemaakt zgn.
De Berljjner intusschen, die nu eemmaal
een verwend exemplaar van het menschen-
ras is, snakt naar noviteiten. Dat weten
de ondernemers, die het vele geld altjjd
maar weer voor verbouwingen er over heb
ben om telkens nieuwe restaurants, bars
en cabarets aan te kondigen. Ofschoon de
oude werkelijk nog alle&behalve bouwvallig
waren. Men moet nu eenmaal rekening hou
den met een zeker publiek, dat in een
wereldstad maar één wensch heeft: als on
vervalschte snobs alleen dat te aanvaarden,
wat nieuw en sensationeel is, en het onder
werp van alle gesprekken uitmaakt. Het
schijnt de kosten te loonen, een bestaande
inrichting om te bouwen en een buiten
landsch tintje te geven. Onmiddellijk komt
de groote stroom der snobs en vult de
nieuwe lokalen een paar maanden lar.g, om
ze dan voor nog actueelor noviteiten in den
steek te laten.
De groote attractie van Berlijn is op
het oogenblik het Amerikaansche restaurant
van „Roberts" op den Kurfürstendamm,
waar geheel volgens de principes van een
New-Yorksche lunchroom de heenykste ijs-
varianten en sorbets, maar ook warme
schotels en wat daar zoo bjj hoort, toebereid
worden. Men heeft maanden lang voor de
nocdige reclame gezorgd en sinds weken
is het vrijwel onmogelijk, een plaatsje te
veroveren. Do politie moet de menigte in
bedwang houden en tegen drie uur 's midoags
blijft Roberts wegens overvoite tot in den
laten avond voor verderen aandrang ge
sloten. Een goudmijntje! Tot de snobs er
genoeg van hebben, en plots het lokaal in
absolute verlatenheid zal grijnzen. Dan heeft
de ondernemer intusschen alweer een nieuw
plan voor een ander perceel uitgedacht. Ro
berts staat te huur, en de nieuwsgierigen
hebben een allernieuwste attractie.
Zoo is mondain Berlijn nu eenmaal
ROLAND.
En wéér was Parijs in emotie, maar in
eendrachtige emotie nu, zonder verdeeld
hcid van partij groepen zooals bij de ver
kiezingen. want nu ging het om de eer van
heel Frankrijk tegenover het buitenland, en
wel om een speciaal punt van die eer. dat
alle Franschen zéér na aan het hart ligt
de roem der schoonheid hunner vrouwen
en meisjes.
Voor het tweede jaar is er in Amerika een
Wedstrijd uitgeschreven tusschen de mooiste
meisjes van de belangrijkste landen, ten
einde uit al die mooisten de Allermooiste te
kiezen, die dan den titel zal krijgen van „het
mooiste meisje van de wereld".
Verleden jaar was Frankrijk diep teleur
gesteld, dat die titel aan een Amerikaansche
was toegewezen en niet aan de afgevaar
digde mooiste Fran<?aisê: Maar dit jaar
moeten en zullen ze de overwinning beha
len in dien wereld-wedstrijd, zoo besloten
ze, de uiterste zorg zou besteed worden aan
de keuze. Daarom stelden ze een keurings-
comilé vast. dat uit louter vak-kundige men
schen bestond: beeldhouwers, schilders
(waaronder den Hollander Kees van Don
gen). Manuel, de meest artistieke fotograaf
van Parijs, madame Jenny, een van de
grootste vrouwelijke Parijsche kleermakers,
die de uitverkoren schoonheid ook zou aan-
kleeden, en nog veel andere deskundigen.
De oproep werd gedaan, en meer dan
driehonderd meisjes meldden zich aan, die
zich stuk voor stuk verbeeldden het mooi
ste meisje van de wereld te zijn.
Een eerste oppervlakkige keuring, en
tweehonderd schoonen werden naar huis
gestuurd, tot haar groote verwondering na
tuurlijk-
De overige honderd werden uitgenoodigd
zich op een bepaalden datum, op een be
paald uur, aan te melden aan de tooneel-
zaal van „Le Journal", een der meest popu
laire Parijsche dagbladen. Daar moesten ze
verschijnen, naar keuze in avond-toilet of
in slads-toilet.
Lang voor het opgegeven uur waren ze al
daar, vergezeld van moeders, zusters en
vriendinnen. En van talrijke journalisten
natuurlijk ook.
De honderd candidaten werden door een
lid van het comité meegevoerd naar een
wachtzaal. De moeders, zusters, vriendin
nen. journalisten en verdere nieuwsgierigen
zochten zich een plaatsje in de tooneelzaal,
en wachtten tot de voorstelling zou begin
nen.
Van het tooneel was nog niets te zien. de
gordijnen waren nog toe. Maar daarachter
hoorde men reeds geschuifel en gepraat.
Het duurde, en duurde.... en steeds
ging het gordijn maar niet open. En het
zóu niet opengaan, want het keurings
comité wilde rustig oordeelen kunnen, zon
der eenige afleiding en wilde de moeders,
zusters en vriendinnen de emotie besparen,
die een openbare keuring, met zich mee zou
brengen.
Achter het gordijn, daar zaten ze reeds
klaar de jury-leden. Ze babbelden nog even,
en toen:
Nummer één!"riep de voorzitter.
Een rilling van ontroering ging door de
zaal. Het gewichtige werk, dat Frankrijk's
eer te handhaven had, was begonnen
Eén voor één verschenen de meisjes voor
hun rechters. Van boven tot onder, van vo
ren tot achter werd elke candidate nauw
keurig bekeken, elk zichtbaar onderdeeltje
kreeg zijn beurt, handen, voeten, armen
beenen, haar, voorhoofd, neus, mond,
oogen.... Alles. En elk jury-lid, dat zich
een meening gevormd had, schreef op zijn
candidaten-lijst een waardeerings-cijfer
achter nummer en naam van de gekeurde
schoonheid, precies zooals op school de
leeraar een cijfer geeft voor een opstel of
thema. Toen alle jury-leden hun meening
hadden voorgesteld, mocht de candidate
weer vertrekken en haar verder lot afwach
ten, terwijl het volgende nummer aan de
beurt kwam.
Honderd candidaten moesten zoo de
revue passeeren; het zaal-publiek zat maar
te wachten.... maar eindelijk, zoo hoop
ten ze, eindelijk zou dan toch dat wachten
wel beloond worden, en zouden ze den uit
slag te hooren krijgen.
Uren hadden ze zoo gezeten, zonder iets
te zien, en zonder iels te hooren, dan af
en toe een nummer, toen voor het tooneel-
gordijn een der comié-leden verscheen, die
het publiek mededeelde, dat de jury onge
veer nog een uur werk zou hebben, maar
dat de uilslag niet bekend zou worden ge
maakt voor den volgenden dag om 2 uur,
en dat het publiek dus aangeraden werd
maar liever naar huis te gaan.
Teleurgesteld droop het publiek af.
De jury werkte verder. Toen de keuring
eindelijk afgeloopen was, kwam het zake
lijke werk. Alle cijfers, die iedere candidate
op zich vereenigd had, werd samengeteld
en dat eindcijfer werd op een definitieve
lijst achter haar naam geschreven Wie
het hoogste eindcijfer zou hebben, die zou
de uitverkoren schoonheid zijn, de „miss
France", die naar Amerika zou mogen gaan.
Den volgenden dag om twee uur vernam
het toegestroomde publiek, dat die uitver
korene wsa: Raymonde Allain, een Parffsch
meisje van nog maar 16 jaar oud, doch groot
en forsch voor haar leeftijd, en die.géén
kortgeknipt haar draagt.
De nieuwe „miss France" ontving de ge-
lukwenschen van het comité, dronk een
glas champagne met hen, werd hartelijk
omhelsd door haar moeder, hartelijk gefeli
citeerd door vrienden en kennissen, en zelfs
door haar mede-eandidaten. voor wie dat
natuurlijk een pijnlijk karweitje was.
Miss France straalde! „,0. wat vind ik
het heerlijk, dat ik dc mooiste ben!" be
kende ze kinderlijk, „ik ben zóó blij!"....
„En nu vertellen, miss France, want
morgen willen alle kranten over u schrij
ven!"De journalisten omringden
baar met hun notitieboekjes, hun block-
nota's, hun vulpenhouders.
En miss France vertelde, aan één stuk
door, met schitterende oogen, opgewonden
van blijdschap, ze vertelde maar van alle9,
wat haar zoo inviel: dat ze uit een advo
caten-familie stamt, dat ze nooit kort haar
heeft willen dragen, dat ze een klein broer
tje heeft, waar ze dol op is, dat ze in Ame
rika gewoond heeft, toen ze nog heel jong
was, maar al haar Engelsch zoowat ver
geten is, dat ze die taal aan het bijwerken
is met haar vader, dat ze zoo dolgraag voor
de film wou spelen, dat ze zoo graag naar
de bioscoop gaat, dat ze mooie portretten
wil laten maken, dat ze het heerlijk vindt
dat madame Jenny haar kleeden zal voor
haar Amerikaansche reis
De journalisten moesten plaats maken
voor de fotografen, want alle Parijsche
kranten wilden den volgenden dag, of zelfs
's avonds nog een portret van de nieuwe
miss France publiceeren.
Film-ondernemers liepen rond, bestu
deerden de 99 afgewezen candidaten, die
allen haar liefste glimlachjes naar voren
brachten, haar meest gracieuse houdingen
aannamen
Builen het gebouw stond een dichte me
nigte te wachten, om de nieuwe miss France
te zien en te keuren. En naar hun gejuich
te oordeelen, waren ze zeer ingenomen met
de keuze van het comité, het was alsof er
een koningin voorbij ging!
De eerstvolgende dagen was „miss France"
het gesprek van den dag. En met ongeduld
werd afgewacht de komst van de andere
Europecsche schoonheids-koninginnen, die
allen in Farijs hij elkaar zouden komen, om
daarna gezamelijk zich in te schepen naar
Amerika.
Daar waren ze: miss Engeland,
miss Germany, miss Belgium, miss Luxem
bourg. miss Spain en miss Italyal
lemaal mooie en knappe gezichtjes,
aierijke, ranke gestalten. Maar is
miss France niet eigenlijk de mooiste van
allen?, geen Parijzenaar die daaraan twij
felt!
De Parijzenaars zijn dus blij en welge
moed, en allerhartelijkst ontvangen ze de
concurrences van miss France. Ze juichen
ze toe, ze bieden ze bloemen aan, een eere
diner, ze publiceeren haar portretten.
Na een paar dagen boemelen in Parijs
(o, „boemelen" onder toezicht van haar
mama's, die allen meegekomen zijn en haar
ook in Amerika steeds vergezellen zullen!)
vertrekken ze naar St. Nazaire waar de
boot naar Amerika hen wacht. Aan de
gare d' Orsay staat het perron vol, vól
Parijzenaars, die allemaal even genieten
willen van het ongewone schouwspel, de
zeven mooiste Europeesche meisjes bij el
kaar ie zien!
In St. Nazaire worden ze door de offi
cieren van de „Cuba" ontvangen met een
eerbewijzen, echte koninginnen waardig.
Onderweg zullen ze Vigo aandoen, waar
miss Cuba zich bij hen zal inschepen en
Vera- Cruz, waar miss Mexico aan boord zal
komen
En natuurlijk zijn er ook weer journalis
ten op de boot meegegaan enkel en alleen
om hun lezers op de hoogte te houden van
het doen e$ laten van al die schoonheden.
