De Grijze Dame
68(te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 28 Januari 1928
Derde Blad No. 20821
Buitenl. Weekoverzicht
NAAR CHINA.
crisis
versterkt
UIT RUSLAND.
FEUILLETON.
Naai een Duitsche crisis?
Vredesgeluiden, maar de in
nerlijke waarde
Groohe gebeurlijkheden hebben afgeloo-
pen week met plaats gevonden, maar toch
zijn er bij het „allegaartje", dat heden
de revue zal passeeren, wel enkele dingen,
die de moeite waard zijn, om nog even
naar voren te worden gebracht.
In Duitschland blijft de situatie zich ont
wikkelen in de richting van een regeerings-
crisis. Als „Leitmotiv" blijven wij zien den
twist in het Centrum. Trots geruststellen
de berichten blijkt toch, dat de oneenig-
heden nog lang niet zijn bijgelegd, dat c«x
feitelijk nog niets is veranderd behalve
dan dat men het al te persoonlijke wat
heeft afgeslepen. Hoe het Centrum er over
denkt, komt wel zeer duidelijk tot uiting
in enkele redevoeringen, door Centrum^
leiders in den Rijksdag gehouden. Wanneer
men niet beter wist zou men zweren, dat
de oppositie aan het woord was! Zoo is
de toestand en niet anders en dientenge
volge is te verwachten, dat het Centrum
dankbaar een gereede aanleiding zal aau-
grijpen, om de bestaande Coalitie te be
ëindigen. Bedriegen de voorteekenen niet,
dan zal de schoolwet alle aanleiding geven.
Wanneer het Centrum daarbij den voet
strak houdt, dan moet een botsing met de
Duitsche Volkspartij als van zelf volgen.
En gevaar voor een herstel der groote
coalitie is daar niet bij, daar immers demo-
oraten en sociaal-democraten van een
schoolwet als het Centrum wil, toch niet
willen weten, zoodat rancune tegen de
Duitsche Volkspartij niet behoeft te
blijven.
Marx behoeft er niet op te rekenen, rijks
kanselier te blijven. Wanneer deze post
aan het Centrum blijft toegewezen en
dat zou bij herstel der groote coalitie niet
zoo onwaarschijnlijk zijn dan zal deze
niet meer door Marx kunnen worden bezet.
Misschien iets voor Wirth, die juist een be
zoek aan Parijs bracht eE daar met Pom-
caré en Briand 'n onderhoud heeft gehad...
Hoezeer de Duitsche belangstelling naar
het Oosten gaat, komt uit door nieuwe be
sprekingen met sovjet-Rusland over econo
mische kwesties, terwijl ook het verblijf
van den dictator van Lithauen Woldemaras
t« Berlijn bedoeld is om nadere connecties
aan te gaan. Polen zal een en ander niet
zonder bezorgdheid gadeslaan. Wie waar
borgt in 't Oosten de grenzen Beholve
Frankrijk voelt geen der groote mogendhe
den er iets voor, hetgeen geen verbazing
behoeft te wekken.
Naar buiten wordt anders in 't Oosten
van ons werelddeel niets dan een warm
vredesgeluid gehoord. De een is nog vre
delievender dan de ander; bepaald hart
roerend. Maar: de een vertrouwt den an
der geen zier, integendeel.
Men ziet het aan die affaire van den
wapensmokkel van mitrailleurs voor ja,
voor wie waren deze mitrailleurs nu eigen
lijk bestemd? Voor Hongarije, zegt de
Kleine Entente en een nota van beklag
is of wordt naar den Volkenbondsraad ge
zonden. Het schijnt, dat de groote mogend
heden alle zeilen bijzetten om zoo'n nota
- althans zoo deze niet verzonden is te
voorkomen. De groote mogendheden: be
halve Frankrijk, dat achter de Kleine En
tente staat.
Vredesgeluiden komen eveneens van den
Balkan. Doch daar 't zelfde beeld. De een
vertrouwt den ander nies. Ër zijn belan
gen, die af en toe eenige landen tcsamen
binden tegen Bulgarije, maar voor de rest.
Weldadig doet het tegenover dit alles
aan stemmen uit Amerika te hooren, die
voor den vrede pleiten. Die reusachtige
vlootbouw wordt niet door allen goedge
keurd. Er zijn er, gelukkig, ook al vormen
ze een minderheid, die waarschuwend hun
stem doen hoorenoorlogsbewapening doet
ten slotte den oorlog ontstaan. Een mach
tige stem in dit koor is van den senator
Borah. Met veel klem heeft deze gewezen
op de gevaren, als van zelf aan zoo'n vloot
bouw verbonden. Dat moet leiden tot een
bewapenings-wedstijd. Is uit Japan trou
wens al niet een dergelijke waarschuwing
afgekomen, al is het in den laconieken
vorm van: wij willen dien Amerik. bouw
nog niet gcloovcn, maar anders moeten wij
ook wat doen
BORAH
Zeer openhartig sprak wel de Amcri-
kaansche admiraal Plunkett, die een oorlog
met Engeland in de toekomst voorspelde.
Hij is deswege berispt en gaat er nu uit.
Hij was evenwel eerlijk, en ziin eerlijke
uiting geeft meer te denken dan wat ook.
Hoe machtig de Vereenigde Staten zijn,
is opnieuw op het Pan-Amerikaansch© con
gres bewezen. In de eerste plaats wordt
daar de affaire van Nicaragua dood-gezwe-
gen, al gaan in de Ver. Staten zelf pro
testen op tegen het ingrijpen in het be
stuur van een onafhankelijken staat. Uncic
Sam tolereert het niet en dus
Mexico waagde het de Unie aan te tak
ten, door voor te stellen het presidentschap
van dit Congres bij toerbeurt te doen ver
vullen door alle staten van Amerika. Het
is zeer logisch, maar werd verworpen. Ar
gentinië en Mexico samen deden een aan
val op de tol-barrière der Unie. Er werd
geen notitie van genomen. Star and Stripes
for ever
De vredesonderhandelingen met Frank
rijk zijn vrijwel op 't doode punt gekomen.
In hoofdzaak praat Uncle Sam immers
langs Marianne heen en omgekeerd. De
laatste nota van Briand heeft zelfs den
Volkenbond genoemd en daarmee is gewe
zen op het groote scheidingspunt Mis
schien zal de notawisseling nog wat worden
voortgezet, daar beide partijen graag het
odium der mislukking op elkaar zullen
willen afwentelen, maar nut zien wij er
niet meer in.
RECLAME.
H.P.H.KEEREWEER
BEGRAFENISSEN 66.
AUTÓ-ThANSPORT
Aalmarkt 18. CREMATIE
47B?
(Van een medewerker).
SHANGHAL
Het Sovjet-Consulaat De
tiende verjaardag van de Pro
letarische Revolutie Roode
provocatie De aanval der
Witten. Dooden en gewonden.
De Bund eindigt waar de Soochow Creek
mondt in de Whangpoo-rivieT. Een tiental
bruggen over de Creek verbinden Central- en
Western-District van de Settlement met
Northern-District en met Chapei, dat buiten
ie Seülementboundery ligt. De eerste en
voornaamste brug. ofschoon niet de fraaiste
de bogen doen te veel aan een spoorbrug
denken is de Garden Bridge aan het
Noordelijk einde van de Bund. De brug is
breed en er heeft een druk verkeer over
plaats van trams auto's ricksha's, vracht
wagens en voetgangers Vóór men de brug
opgaat, heeft men links het Rritsche Consu
laat en rechts de Public Garden, niet groot
maar sierlijk en populair. Direct over de
brug zijn rechts, aan Whangpoo-Road. de
Russische. Duitsche en Amerikaansche Con
sulaten. De vreemdelingen behoeven niet
lang te zoeken naar hun Consulaat De vlag
gen boven op de hooge gebouwen, tenminste
voor zoover het groote-mogendheden betreft,
maken het vinden gemakkelijk.
Het Russische Consulaat ("Consulaat-Gene
raal van de Unie van Sovjet-Socialistische
Republieken), is gevestigd in het eerste ge
bouw rechts van de brug. vlak tegenover
het Astor-House-Hotel Toen wij jaren gele
den Shanghai verlieten was men juist begon
nen met den bouw van het hotel en waar
thans het Russische Consulaat-gebouw staat
was toen een plantsoen. Niemand die er toen
aan dacht, dat op die open plaats een gebouw
zou verrijzen dat later 'n voorwerp zou wor
den van haat en ergernis. En toch....
Daar staat het thans: een niet onfraai,
forsch, solied stuk architectuur, doch alle
ramen met blinden gesloten, de ruiten van
deuren en vensters verbrijzeld, het geheel
het aanzien gevende van een perceel dat een
beleg of aanval hpeft doorslaan. Wat dan
ook het geval is. Wel is waar heeft er geen
bombardement plaats gc-'had door geregplde
troepen, doch de aanval was er niet minder
ernstig, en zeker niet minder bitter en hef
tig om.
Hel ging van Wit tegen Rood.
Roode propaganda wordt hier niet geduld,
en lieden die door woord of daad uiting
geven aan roode gevoelens worden. indien
gevat, zwaar gestraft. Om een voorbeeld te
noemen: Een paar dagen geleden. Donder
dag 10 Nov. verschenen in de „Provisional
Court" voor de heeren Liang, rechter, en
Bos Senoir Consuls Deputy (de heer Bos. is.
tusschen twee haakjes, de tolk verbonden
aan het Nederlandseh Consulaat), twee
Chineezen. die waren gearresteerd, terwijl
zij bezig waren communistische pamfletten
aan te' plakken in Manilla-Road. Zooals ge
woonlijk het ge'/al is met dat soort lieden
hadden ze. in het nauw gebracht, geen moed
om voor hun overtuiging uit te komen en
zochten allerlei uitvluchten. Dat hielp hen
echter bitter weinig en zij werden veroor
deeld. ieder tot 1/2 jaar in de pot Waren zij
onder de jurisdictie' van den Generalissimo
Tsjang Tso-Lin of in Nanking gepakt, dan
had het hun zeker het hoofd gekost
In Shanghai wonen duizenden, men zegt
wel tienduizend. Russen. Of zij wit of rood
zijn kan men aan hun neuzen niet zien. Men
mag aannemen dat er wel Sovjet-agenten
onder zijn. Ilun taak zal echter geen ge
makkelijke zijn en weinig bpnijdenswaard.
want zij moeten nu erg voorzichtig zijn. Ook
is het waarschijnlijk dat die Russen niet
allen slachtoffers zijn van den oorlog, van
de revolutie at-home, of van het Sovjet
regime. Er zullen er zijn die van de ongc-
Lochte gelegenheid gebruik hebben gemaakt
om van het land waar zij misschien reeds
vóór den oorlog een armelijk bestaan leidden
te verhuizen naar het gastvrije Shanghai,
waar de sympathie van het publick groote
beloften inhield van meerdere welvaart. Een
feit is dal het aantal winkels met Russische
opschriften en gedreven door Russen hier
thans legio is; vooral in het Northern Dis
trict en in French Settlement.
liet zijn meest winkels die' alles-en-nog-
wat verkoopen, waarbij levensmiddelen,
dranken, kleeren en snuisterijen de grootste
rol spelen. Men vraagt zich af waar zij hun
winkelvoorraad allen van daan gehaald heb
ben. Straat-arm is de meerderheid der Rus
sen hier zeker niet; bedelen doet er geen.
Velen zullen wel een kleinigheid uit hun
vaderland meegebracht hpbben en verder
heeft de steun van het publipk en onderlinge
solidariteit veel tot stand gebracht doch
in hoofdzaak hebben zij hun betrekkelijke
welvaart te danken aan hun vlijt, handels
geest en sober leven. Er is één wanklank, en
dat is helaas een ernstige. Vóór den oorlog
zag men geen Europeesche vrouw op de stra
ten. 's avonds, wachtende.
Doch laten wij dit pijnlijk onderweTp
thans niet aanroeren
De Russische mannen en vrouwen hier
zijn meest menschen in do kracht van hun
leven. Er zijn ook veel kinderen en aanko
mende jongens en meisjes. Hun nationali
teitsgevoel is levendig en hun saamhoorig-
hcidsgevoel wordt versterkt door de toe
shinden in hun ongelukkig vaderland. Hun
positie in het buitenland is anders dan die
van andere nationaliteiten. Zij kunnen niet
naar hun land terugkeeren dan ten koste
misschien van hun vrijheid of van hun
leven. Toch hebben zij hun land lief en zou
den het vrij pn gelukkig willen zien.
liet zijn deze menschen die, met de oud-
soldalen van den Czaar, én degenen dis
zelf onder de Bolsheviks hebben geleden,
of familieleden of vrienden door de Russi
sche Terrpur hebben verloren, die nu allen te1
zamen vormen de wrokkende, idealiseercnde
vastbesloten, aaneengesloten, doch weinig-
vermogende partij der Wit-Russen.
Dat zij niet stil zitten. dat zij steeds
peinzen op wegen en middelen om hun doel
te bereiken: omverwerping van de Bols-
hevik-regeering. laat zich denken Doch daar
zij vrijwel machteloos zijn dreigt voor de
Sovjet-regeering in Moskou geen groot ge
vaar. En als het Sovjet-Consulaat hier niet
door ostentatief vertoon ian veel rood on-
noodige ergernis had gegeven, zouden de ern
stige gebeurtenissen van Maadag-avond, 7
November waarschijnlijk niet hebben plaats
gehad.
Doch wat was het geval?
De Sovjet moesten den tienden verjaardag
vieren van de „Revolutie van het Proleta
riaat" en niet tevreden met het houden van
een receptie waar den gasten, zeer bour
geois, champagne, sandwiches en sigaren
werden gepresenteerd, moest bovendien het
Consulaat-gebouw, van buiten, van onder
tot boven worden bedekt met roode lappen
en vlaggen cn moest 's avonds worden ge
ïllumineerd..
De dag van feestvieren voor de Sovjets
beteekende echter een dag van rouw voor
de Wit-Russcn. Rouw vermengd met haat.
En er was werkelijk niet veel toe noodig
om jïien haat te doen oplaaien en tot een
uitbarsting te brengen. Al dat rood op het
Consulaat-gebouw was een provocatie, een
uitdaging, en op het gezicht daarvan werden
de Witten woedend.
Reeds vroeg in den ochtend verzamelden
zich kleine groepen mannen en vrouwen in
de nabijheid van het Consulaat. Bedekte en
openlijke bedreigingen werden geuit tegen
de „Bolsjeviks". De politie vroeg den Consul
of bescherming gewenscht werd tegen even
tualiteiten, doch die werd afgeslagen. „Men
was wel in staat om voor zich zelf te zor-
gen''. Toch werden in den loop van den
dag verschillende extra posten ter bpwa-
king van liet Consulaat geplaatst, hetgeen
intusschen niet verhinderde dal de moe
digste der demonstranten de roode versie
ringen begonnen af te rukken, voor zoover
ze er bij, konden komen. Pogingen toen reeds
aangewend om het gebouw binnen te drin
gen hadden geen succes.
In den loop van den ochtend hadden
eenige andere Witten een groote sampan
gehuurd en daarop een doodkist geplaatst,
symboliseerende het overlijden van het com
munisme, cn twee levensgroote poppen,
voorstellende respectievelijk het ideale com
munisme van tien jaar geleden en dat, zoo
als het er tegenwoordig uitziet. Ze bonden
de sampan vast vlak onder de ramen van
het Consulaat in de Soochow-Creek, waar
over de politie geen jurisdictie heeft
In de onmiddellijke nabijheid van het Con
sulaat-gebouw was het 's middags rustig,
zoodat geen verdere demonstratie werd ver
wacht.
Maar tegen den avond kwamen de Witten
weer opzetten. Met auto's vol werden ze van
het Fransche Settlement aangebracht en
tegen zeven uur waren er ruim driehonderd
bij elkaar op de brug en voor het Consulaat
gebouw. Men zegt, dat sommigen revolvers
hadden. Als dat zoo is dan is in elk geval
niet bewezen, dat- zij daarvan gebruik heb
ben gemaakt. Niemand die buiten een schot
heeft zien -lossen. De meesten hadden stee-
non en andere projectielen.
De ijlings versterkte politie was niet in
slaat de menigte in toom te houden en op
een gegeven ongenblik regende het steenen
enz. tegen de deuren en vensters, waarvan
er gevolgelijk bijna geen enkel is heel ge
bleven. Ook de eleclrische licht-globes
moesten het ontgelden.
Toen kwam een photograaf, een Japanner,
op de gedachte om een flashlight-opname te
maken. De daarmede gepaard gaande ont
ploffing bracht de menigte in den waan dat
er een bom was» gebarsten. Een paniek ont
stond en een paar menschen werden onder
RECLAME.
In tijden van
bevat al de kracht van bet vleesch
vit N.V. E. Ostermann CV®
EenlS Importeur: Uandel Amatordam.
1685
den voet geloopen en weggebracht. Toen
men de vergissing bemerkte, herstelde men
zich spoedig. Sommigen zongen het vroe
gere Russische Volkslied en uitroepen als
„Weg met de verraders van Rusland! Weg
met de moordenaars van ons Volkl" werk
ten op de gemoederen van de menigte, dat
naar het Consulaat-gebouw opdrong en den
ingang forceerde.
Een paar gasten van het Astor-IIouse Ho
tel, tegenover het Consulaat, die beweren al
het gebeurde gezien te hpbben houden vol,
dat de hoofddeuren opzettelijk van binnen
werden ontsloten. Men wil daaruit afleiden,
dat het de bedoeling van het Consulaat wa9
den toegang voor de Witten gemakkelijk te
maken, om ze, dus in den val gelokt, te
kunnen beschieten.
Hoe dan ook: men drong binnen en
stormde de trap op naar de bovenverdie
ping. Zij hadden echter buiten den waard
gerekend. De heeren van het Consulaat, op
zelfverdediging bedacht, waren gewapend
en begonnen te schieten, met het gevolg,
dat twee der aanvallers zwaar en vier licht
gewond werden.
De nood-brigade van de politie, in allerijl
ontboden, kwam even te laat. Haar reste de
tank te zorgen voor de gewonden.
Het schieten had z'n uitwerking intus
schen niet gemist: de menigte trok zich
terug van het Consulaat.
De beide zwaar gewonden zijn overleden.
De vier anderen zijn nog in het hospitaal.
(Nadruk verboden).
NA DE VERBANNING VAN TROTZKI.
In tegenstelling met Trotzki, die impul
sief is, die vaak van tactiek verandert, die
zich telkeüs andere doeleinden stelt cn ze
bij de eerste mislukking weer opgeeft, is
Stalin iemand, die met een merkwaardige
taaiheid en volharding het zich eenmaal
gestelde doel nastreeft, voor niets terug
deinst, en zijn tactiek nooit wijzigt. Deze
eigenschappen hebben hem in staat ge
steld de zoo vurig begeerde macht te be
reiken. Op zijn weg naar de macht od^-
moette Sta'in den begaafden, wispelturi-
gen Trotzki, de rechterhand van Lenin,
den organisator van het Roode Leper, een
der meest populaire mannen van Rusland.
Stalin begreep, dat een stormloop tegen
de citadel van dezen man slechts zijn eigen
ondergang ten gevolge zou hebben, en hij
begon om Trotzki een net van intriges te
weven, waarin deze steeds meer en meer
verward raakte. Stalin veinsde vriend
schap voor Zinofjef en Kamenef, die toen
vijanden van Trotzki waren, hij was zelfs
bereid, ti'delijk natuurlijk, met ben de
macht te deelen. Met hun hulp lukte het
Uit het Engelsch
van HENRY SETON MERRIMAN.
2)
Mrs Ingham-Baker, corpulent en vleierig,
streek het zijden handwerk, dat haar overal
vergezelde, glad en keek haar vriendin aan.
Zij zocht naar het gepaste antwoord. Want
Mrs. Harrington was, wat de Franschen
noemen ..difficile". Men wist nooit, wat het
gepaste antwoord zijn zou. Bovendien, de
kunst om het te zeggen kan evenmin wor
den aangeleerd als gehoor voor muziek, ais
jnen dat niet van nature heeft. En Mrs.
Ingham-Baker bezat deze gaven niet.
>.En toch," zeide zij, „was hun vader een
knap man zooals mij verteld is
>»Door wie?" informeerde Mrs. Harring
ton minzaam.
Pijnlijk zwijgen van Mrs Ingham-Baker.
T°en met een gezicht, dat ernstig nadenken
®oesl uitdrukken:
•.Ik kan maar niet begrijpen, wie het
Was."
.-Ik ook niet." zeide Mrs. Harrington
^nnig. Mrs Ingham-Baker voelde zich met
TJaar y.®r^ee'dingskracht op gevaarlijk ler-
F jn. Zij besloot niets meer te zeggen over
l,^n Admiraal Fitz Henry.
tm« i j?n?en- zei Mrs Harrington, tot den
i '?e ukkigen Luke terugkeerend. .heeft ahe
den? i ?.oordeelen en kansen gehad Ik
wol i h'i straks, als hij komt. de zaak
mpi 2 lrac^tf,n te verklaren Ik zou dat
\r ,Tnord kunnen doen domheid."
isschien ook/' bracht Mrs. Inghain-
Baker zenuwachtig in het midden, „mis
schien zijn alle hersens wel terecht geko
men bij den anderen broer, Henry. Dal gaat
soms zoo met tweelingen.
Mrs. Harrington lachte eenigszins spot
tend.
„Zij hebben een beetje geld van hun
eigen, niet waar?" vroeg Mrs. Ingham-
Baker met die zoetsappige minzaamheid,
eigen aan menschen voor wie geld absoluut
geen aantrekkelijkheid heeft.
„Ongeveer genoeg om de waschvrouw te
belalen."
Nieuwe stilte, afgebroken door een diepe
zucht van Mrs. Ingham-Baker.
„Ik ben overtuigd, lieve," begon zij toen,
„dat ge op de een of andere manier beloond
zult worden, voor al uw goedheid aan deze
arme weesjongens betoond."
En met een wijselijk schudden van haar
hoofd, gepaard met het potsierlijk trillen
van een paar gitten ornamenten op haar
hoofddeksel scheen zij zich de tallooze ge
vallen van beloondp deugd te binnen te roe
pen. die zij in haar leven had ontmoet.
„Het kan zijn." gaf de dame des huizes
toe, „ofschoon ik wilde, dat ik er even zeker
van was als gij."
„Maar dan," vervolgde Mrs. Ingham-
Baker op zachten gevoelvol 1 en toon, „dan
zijt ge toch altijd de ziel der milddadigheid
geweest."
De „ziel der milddadigheid" plooide haar
gelaat tot een buitengewoon wijs glim
lachje alsof zij wel beter wist eD keek
doordringend naar de deur Op hetzelfde
oogenhlik verscheen de huisknecht
..Mr Pawson. „Mpvrouw" zeide hij.
Het knikje, waarmee dpze aankondiging
werd ontvangen, scheen Ie beteekenen dat
Mr. Pawson verwacht werd.
De kleine oogjes onder de zwarte krullen
van Mrs. Ingham-Baker waren in gespan
nen aandacht op hun hoede.
„In de bibliotheek, James," zeide Mrs.
Harrington en de twee git-versierselen
bogen zich, met een lichte trilling van te
leurstelling, over het zijden handwerk.
„Mr. Pawson," kondigde de meesteres des
huizes aan „is het wettelijk licht, dat een
donkere schaduw over mijn zaken werpt."
En hierop'verliet zij het vertrek.
Zoodra de deur gesloten was stond Mrs.
Ingham-Baker op, zij liep door de kamer
naar een tafel bij het raam, waar het sleu
telmandje met toebehonren van haar gast
vrouw stond. Begeerig kc-ek zij er naar,
zonder het aan te raken. Wel bukte zij, om
een adres nauwkeurig te bekijken
„Mr. Pawson!" fluisterde zij. „Mr. Paw
son wat heeft dat te beduiden? Kan het
zijn, dat zij een verandering gaat brengen
in haar neen! Maar ja. het kan toch
wol 1 Misschien weet Susan hel."
Toen belde Mrs. Ingham-Baker tweemaal,
en ging weer zitten. Onmiddellijk daaroo
kwam een bejaarde dienstbode de kamer
binnen. Met een oogopslag zag men. dat zij
een heel oude vrouw was, maar het gewicht
der jaren schpen minder te drukken op haar
geest dan op haar lichaam.
„Wat is er van Uw dienst," zeide zij be
daard.
„O, eh. Susan." begon Mrs Tngham
Baker bijna onderdanig. „Ik belde, omdat
ik zoo gaarne wilde weten, of er pen pakje
voor mij gekomen is een pakje vlos
zijde van dien winkel in Buckingham
Pal ace Road
„Als het gekomen was," antwoordde
Susan ijselijk kalm, „dan zou men het U l
gebracht hebben."
„Ja, ja, dat weet ik natuurlijk wel, Susan.
Maar ik dacht, dat het misschien verkeerd
geadresseerd was of zooiets en dat jij of
Mary dachten, dat het voor Mrs. Harrington
was."
„Zij gebruikt geen vloszijde," antwoordde
de onverstoorbare Susan.
„Juist wilde ik er haar naar vragen, toen
zij door iemand werd weggeroepen. Ik ge
loof, dat zij zeide, dat hel haar advokaat
was."
„Ja, Mr. Pawson."
Susan's manier van doen gaf heel duide
lijk en beleefd te kennen, dat haar plaats in
dit aangenaam tehuis meer verzekerd was
dan die van Mrs. Ingham-Baker, en moge
lijk ontwaakte het bewustzijn hiervan in
deze corpulente diplomaat, want met groote
waardigheid richtte zij zich op.
„Ik hoop, dat alles in orde is." zeide zij.
op een toon. die alle verdere besprekingen
over dergelijke zaken met een onderge
schikte buiten sloot. „Het zou mij spij'en
als Mrs. Harrington in de een of andere
moeilijkheid geraakte; de wet is zoo inge
wikkeld
Susan had blijkbaar niets in te brengen
tegen deze opmerking over de wet. Een laag
stof op den schoorsteenmantel scheen haar
van meer helang.
„Tk was eigenlijk bang", ging mrs. Ingham-
Baker ernstig voort, „dat mrs. Harrington
zoo uitermate vertoornd is op dien armen
jongen Luke Fitz Henrv. dat zij in een
oogenhlik van verontwaardiging en teleur
stelling wel eens een verandering kon bren
gen zie je, een verandering in haar tes
tament. fen nndeele van den jongen".
Met een eigenaardig lachje op de rimpels
van haar gelaat, bleef Susan eer. eogenblik
recht voor de dame staan.
„Ja, dal kan wel zijn", zeide zij, en rustig
verliet zij de kamer.
HOOFDSTUK II.
Eén man-af.
De atmosfeer van mrs. Harrington's salon
scheen de pas verworven mannelijkheid der
beide jongens in zich op te slokken, want
schoorvoetend kwamen zij nader, vol ont
zag over de stoutmoedigheid van hun eigen
laarzen, overtuigd als zij waren, dat zij den
geur van sigarettenrook en mislukking met
zich brachten.
„Wel jongens", zei mrs. Harrington tegen
wil en dank plotseling verleederd bij het
zien van hun bruine jonge gezichten „Wel,
mijn jongens, kom eens hier cn geef mij
een kus".
Al dien tijd was zij zich vaag bewuct,
dat zij zichzelf en anderen verbaasde. Het
was haar plan niet geweest hen zoo te be
handelen.
Mrs Harrington was een vrouw, die er
een theorie over het leven op nahield
geen theorie om over te spreken, maar om
naar te handelen. Haar theorie was dat
„hart" louter nonsens is. Het bestaan in dit
ondermaansrhe beschouwde zij als ee.n
reeks contracten met ziin buurman geslo
ten, terwille van wederkeerig genot of
voordeel. Zij vond dat levpn zwart of wit
kon worden genoemd. Hit was een vergis
sing Vijftig inren had zij doorgemaakt zon
der te ontdekken, dat zij. dank zij een her
innering mogelijk uit haar iongemeisjes-
jaren verborgen achter haar koude eriize
oogen. nooit zeker kon zijn van zichzelf als
zij te doen had met man of jongen, wiens
wezen het stempel der zee droeg.
(Wordt vervolgd).
