Humor uit het Buitenland.
BLAUWE KUST BRIEVEN.
UIT RUSLAND.
Zij: „Wanneer je een man iets zegt, gaat het z'n een®
oor id en hei andere uit"
Hij: „En als je eeD vrouw Iets zegt, gaat het beide
ooren tn en haar mond weer uit". (Taller).
De zuinige man, die de entrée voor een voetbalwed
strijd uitspaart; „En nu heb ik Annie zóö gezegd, om
geen vuur in de eetkumer aan te mnken. voor de
wedstrijd was afgeloopenl" (London Opinion).
De patroon: „Weet je niet dat rooken onder het werk
hier streng verboden is?"
De man: „Maar ik werk niet". (Humorist).
De Zondagsruiter: „Betaling vooruit? Ben Je ban|
dat ik zonder paard zal lerugkomen?
Staieigenaar: „Nee, ik ben bang, dat het paard zonda
U zal thuiskomen". Show*
Door TOM SCHILPEROORT.
1.
PERSONEN EN PERSONAGES.
We zijn er weer, zooals ieder jaar. Regel
matig als de jaargetijden keert ook het
seizoen aan de Riviera weer en vangt aan
met de lawine van vorstelijke, adellijke,
ha-lfadellijke, en zelfs van niet adellijke
persoonlijkheden, welke aan de spits der
kolonnen overwinteraars te Cannes, Nico,
Menton en te Moute-Cario neerstrijken en
direct relief geven aan alle gebeurtenissen,
welke zoo hier in den loop der tijden
plaats hebben.. Het heeft er veel van, ol,
net als bij een première of bij een gala
voorstelling eigenlijk het schouwspel pas
volmaakt is, als zij gezeten zijn in de
loges, of tenminste hun plaatsen hebben
ingenomen.
Dat hierbij de kranten in haar mondaine
rubriek de diensten van lakei bij-de deur
waarnomen, en de aankomst van deze eer
sterangs gasten met den noodigen nadruk
aankondigen, spreekt vanzelf... Vooral in
't Vorstendom, waar men met een zekere
gewichtigheid deD jaarlijkscben terugkeer
van het Vorstelijk Gezin viert, bestaat een
officieel krantje, dat met bijzonderen ernst
alle faits et-geBtes bij die gelegenheid me
moreert, en niets is in z'n breede gebarig-
heid amusanter, dan daarin de beschrij
ving te lezen van de aankomst aan het sta
tion te Monaco van den Vorst, welke
plechtigheid de luisterrijkste ontvangsten
van officieele bezoeken van vorsten aan
Londen of Parijs, naar de kroon steekt
Wilt u een staaltje?... Ziehier:
„Z. H. Prins Lodewijk is gisteren met
den trein van 2 uur weer in het Vorsten
dom aangekomen. Op het plein voor het
station had de compagnie van de brand
weer plaats gevat, onder bevel van luite
nant X. De Gemeente kapel was eveneens
aldaar aanwezig. EeD politiecordon hield
de menigte op een afstand... De school
kinderen stonden langs den weg geschaard,
terwij] op het perron aanwezig waren alle
waardigheidsbekleders, hooge ambtena
ren, de ledeD van het Consulaire corps en
van vreemde kolonies, de chefs van dienst
en de vertegenwoordigers van de Société-
des-Bains-de-Mer (dat is de vennootschap,
welke het Casino exploiteert), om den
Prins te ontvangen... Onder het donderen
van 21 kanonschoten gleed de trein bin
nen... De pompiers presenteerden de wa
pens, de muziek speelt de Monageesche
hymne, de klokken luiden!"...
Zou men niet denken dat deze plech
tige ceremonie minstens na een jarenlange
afwezigheid de vreugde der bevolking
diende te bewijzen?... integendeel... dat is
zoo de gewone ontvangst, als de prins
thuis komt!- Wie ook eenmaal de prachtig
aangekleede lijfgarde gezieD heeft en het
bepaald indrukwekkende oogenblik heeft
aanschouwd, als deze in goud-en-rood en
blauw-en-wit gedoBte compagnie de wacht
overneemt aan het paleis van den prins,
kan onmogelijk meer met geringschatting
deokeD over dit kleine Staatje, met den
machtigen 6taat in den staat: do Sociétè-
des-Ba'ns-de Mer
Van die Société des Bains de Mer, is de
man, die het groot maakte en Camille
Blanc heette, dezer dagen overleden. Eerst
maire van la Turbie, vervolgens van Beau-
soleil, toen deze gemeente zich aaD de
grens vaD bet Vorstendom ontwikkelde, is
hij in latere jareD nadat zijn energieke be.
moeiingen in Monte-Carlo het Casino tot
bloei gebracht hadden, commissaris van
de Bank geworden, of eigenlijk van de
Société die de Bank beheert, en eere-bur-
gemeester van Beausoleil; in de laatste
jaren, toen na den oorlog het bedrijf van
de S B.M. minder vlotte is de heer Blanc
afgetreden en is de exploitatie in andere
handen.
Dat de Société des Bains de Mer de
zaken echter nog in het groot weet aan te
pakken, blijkt wel weer uit het nieuwe
zomer-Casino, dat gebouwd is aaD de baai
van Larvotto en een speciaal gebouw is
voor de beoefenaren der tennisport en na
tuurlijk een restaurant, badgelegenheid,
garages, garderobe, met bovendien een
groot aantal banen, bevat, en gelegen is
op de helling van de Petite Comiche bo
ven den spoorweg, aan de grens van het
Vorstendom op het grondgebied van Ro-
quebrune. Een speciale route is er voor
uitgebroken, om voldoende rijgelegenheid
te krijgen. Tot nog toe was Monte-Carlo
alleen voor tenndsconcoursen op de banen
aangewezen op het dak van de Riviera-ga-
rage gelegen, maar behalve de zeer inge
sloten en uit den aard der zaak voor uit.
bre-iding niet vatbare ruimte, was ook de
omgeving moeilijk .stylish" te noemen.
Daarom werd besloten tot dit waarlijk
grootscheepsche complex, dat bovendien
des zomers voor de Monte-Carlo-bezoekera
schitterende gelegenheid bipdt, om op 'n
mooi punt te lunchen of te dineeren, wat
ook ai in Monte-Carlo, behalve in het bad
paviljoen van Larvotte, onmogelijk was.
Nu bezit deze plaats voor haar toch nog
altijd talrijke zomersche bezoekers, een
mondaine attractie te meer en welke stel
lig zal rendeeren. Vooral waar het meer
en meer ingang vindt, den zomer aan do
Cóte d'Azur door te brengen, nu het over.
al elders in dat jaargetijde meestal koud
en guur is en Monte Carlo voor z'n zomer
gasten niet veel acromodatie bood.
Natuurlijk hebben wederom velen zich
rond het Casino verzameld, en wié door
de zalen zwerft kan vele bekende gezichten
weer aan de groene tafel zien zitten... Daar
zijn van die personen bij, wier namen klank
hebben aan de hoven vaD Europa, al ziet
men dnar hen meestal sporadisch verschij
nen. Want Monte-Carlo, zelfs zonder de
Bank, biedt velen met z'n wonder-fraaie
tuinen een prachtige woonplaats... Onze
landgenoot dr. Bredius kan daarvan mee
spreken. Van de hoogte der Hellingen van
de Tête-de-Chien en de Mont-des-Mules is
het uitzicht op de kust hier onvergelijkelijk
mooi, en beschut, en de omgeving van het
Casino met den Boulevard des Moulins be
hoort tot de aangenaamste wandelplaatsen
van de Riviera. Een ochtendwandeling in
het zonnetje langs de terrassen, met het
uitzicht over de Baie d'Hercule of de baai
van Larvotte, blijft voor den meest ver
wenden mensch een bijzonder genot...
In dit milieu zal ook over een dag of
tien weer de jaarlijksche automobiel wed
strijd genaamd: De Rallaye automobile de
Monte-Carlo, haar eindpunt hebben. Dan
komen op dien morgen van den 19en Ja
nuari van alle deelen van Furopa de 77
ingeschreven deelnemers tezamen. De ver
sten van Saloniki, van Stockholm, Boeda
pest, John o'Groats, en zoovoorts.
Ook zes onzer landgenooten zijn daarbij
van wie er vier uit Amsterdam starten; twee
echter hebben hunne kansen op de groote
hoofdprijzen willen vermeerderen door eerst
naar Bprlijn te rijden, en zelfs naar Konings
bergen aan de Russische grens, om vandaar
naar Monte-Carlo te 9tevenen. waardoor ze
meer kilometers afleken en dus meer pun
ten kunnen behalen. Mogen dus de Holland-
schrj kleuren mei eere uit den strijd komen!
Dat we in dit miliieu van menschen uit
alle landen toegestroomd, ook getuige zijn
van vaak particuliere gebeurtenissen, welke
al zijn ze in een bepaald milieu voorgeval
len. toch ook aan de wereldgeschiedenis
raken, spreekt vanzelf. Een dergelijk feil wa9
het overlijden te Nice van den ex-minister
van Buifenlandsehe Zaken Sasonofl. die in
1914 in Rusland aan het bewind was topn
de oorlog uitbrak Men zal zich de bijna on
gelimiteerde macht herinneren, welke Saso
noff toenmaals genoot, en het blijft de vraag
in hoe-verre hij. mede schuldig was aan de
rampen, welke zich in. dat jaar oveT Europa
onlketenden Stellig fs. dal deze diplomaat
al jong de aandacht getrokken had en men
van h^m Toote dingen verwachtte.
In dit verband is het wel interessant te
vernemen, met welken scherpen blik, de
toenmalige staatssecretaris van Leo XIII
dezen man doorzag.
Sasonoff was in dien tijd de vertegen
woordiger van Rusland bij den Heiligen
Stoel, en iedereen wa9 bijzonder ingenomen
met den jongen diplomaat, die e^n doordrin
genden k"k op de dingen scheen te hebben,
en een ijzige onbewogen stem. Toen men
eens in de tegenwoordigheid van kardinaal
Rampolla de verdiensten van dezen jongen
zaakgelastigde besprak en de Staatssecre
taris van Zijne Heiligheid daarop welspre
kend zweeg, vroeg iemand uit Let gezc'l-
schap den kardinaal:
„Koestert Uwe Eminentie geen belang
stelling voor M. Sasonoff?"....
„Integendeel, ik stel zeer veel belang in
hem", antwoordde de aangesprokene, „ik
ken al zijne verdiensten, en zelfs die. welke
hem worélen toegedacht. Maar als ik denk
aan dezen vertegenwoordiger van Rusland,
dan moet ik altijd tevens denke'n aan onzen
koetsier Verecchio".
Nu was de koetsier Verecchio de man. die
de berline van den Paus bestuurde, dus een
zeer ervaren koetsier was. maar wie-ns
paarden kort daarvoor op hol geslagen
waren, waardoor het rijtuig gebroken was en
den Paus bijna letsel was geschied.
„M. Sasonoff". ging Rampolla door, „heeft
alle hoedanigheden van een uitnemend
menner. Hij heeft ook prestige en hij draagt
z'n ambtskleedin" perfekl Op z'n zetel IrelU
hij alle blikken tot zich Maar ik vrees, dat als
de paarden eens op hol mochten slaan, alles
verloren is. M. Sasonoff heeft evenmin als
Verecchio genoeg koelbloedigheid in zoo'n
geval. U zult zien. dat hij bij de eerste ge
beurtenis van ernstigen aard de teugels los
laat en van het rijtuig springt op gevaar af
van z'n hals te breken. En het rijtuig gaat
dan het ravijn in of den weg af"
Kort na dit gesprek werd de zaakgelastigde
in kwestie, de medewerker van Iswolski In
1909 volgde hij dezen op En in 1914 zat hij
inderdaad als alvermogend koetsier op den
bok van het Russische regeeringsrijtuig.
Maar net als kardinaal Rampolla voorspeld
had, liet. toen de paarden op hol sloegen en
de boel misliep. Sasonoff de teugels glippen
e-n vluchtte naar het Zuiden Daarna sloot
hij zich bij Koltchak aan en deelde met deze
de nederlaag.
Het leek mij interessant, dezen kleinen blik
te gunnen op het beleid van een staatsman,
die daarna hier jarenlang woonde.... Ook
dat bergt de Riviera in de glooien van haar
Ku9tge'bergte: tallooze herinneringen aan
mannen en vrouwen die de geschiKJenis van
Europa hielpen maken. Wat da! betreft is
de Cöte d'Azur de antichambre van Euro
paEn. om hier het andere woord te
citeeren van een Rus. die te Genève zich
laatstelijk gelden liet: Paleizen kunnen ver
woest worden maar antichambres nooitl
Hetgeen me hopen doet. en gerust stelt
omtrent het lot van deze 9chnone Blauwe
Kust.zc wordt er onvergankelijk
door!
DE WARENHONGER EN ZIJN GEVOLGEN.
(Nadruk verboden).
In Rusland spelen zich nu opnieuw too-
neelen af, die Nederland en de andere Wes-
tersche landen gekend hebben in het laatste
jaar van den oorlog. Er is gebrek aan alles.
Voor eiken winkel staan lange rijen men
schen, die geduldig hun beurt afwachten om
wat „ersatz"-thee, een paar pond brood of
een paar el slecht katoen te kunnen koo-
pen. Er wordt zelfs gesproken van de wen-
schelijkheid om een distributie-stelsel in te-
voeren als overal tijdens den oorlog, maar
daartoe zal de sovjet-regeering alleen d&n
overgaan, wanneer de chaos haar ertoe zal
dwingen: 't kaartstelsel is in Rusland im
populair en de invoering ervan zou de onte
vredenheid bij de massa nog grooter maken.
Terwijl in de winkels van den Staat en
van de door den Staat ondersteunde coöpe
raties gebrek aan goederen heerscht en de
verkoopers gedwongen zijn eiken kooper
slechts een geringe hoeveelheid af te staan,
kan men alles in voldoende hoeveelheid bij
de particuliere handelaars koopen, natuur
lijk tegen een veel hoogeren prijs dan dat
door de regeering voorgeschreven is. Nu
rijst de vraag: op welke wijze krijgen de
particuliere handelaren de goederen De
productie ia, zooals bekend, genationali
seerd en de trusts, die de genationaliseer
de ondernemingen beheeren, mogen aan
particulieren geen goederen leveren. En
toch zijn de winkels van de particuliere
kooplieden steeds goed van alle mogelijke
goederen voorzien. Wij willen daarom een
beschrijving geveD van de wijze, waarop
de particuliere kooplieden (in Rusland
wordt zoo iemand tsjastnik genoemd) zich
van goederen voorzien.
De meest eenvoud'ge en primitieve wijze
bestaat hierin, dat de tsjastnik zelf in de
rij dor rijkswinkels gaat staan en alles
koopt, wat hij maar bemachtigen kan:
manufacturen, suiker, thee, schoenen, gar
ren enz. Op deze wijze werken echter
slechts kleine handelaartjes wier „kapi
taal" zeer gering is en die zich tevreden
stellen met een klein inkomen. De beter
gesitueerden of zij die geld kunnen leen en
(tegen woekerrente, natuurlijk) gebruiken
het in de rij staan alleen als middel om
„connecties" aan te knoopen. Zij leereD
daarbij veel menschen kennen, die bereid
zijn voot een zekere vergoeding voor den
tsjastnik in de rij te staan en goederen te
koopen. Langzaam vormt de tsjastnik op
deze wijze een net vaD zulke „wachters",
die van den eenen winkel naar deD ande
ren gaan en overal koopen, alles, wat zij
maar kunnen bemachtigen. Er komeD voor
de winkels steeds grootere drommen men
schen en die in de rij gaan staan, of
schoon zij in het geheel niets noodig heb
ben, of, juister: niets kunnen koopen, om
dat zij geen geld hebben. Zij weten ech
ter, dat zij he+ gekochte 6teeds met winst
kunnen overdoen, dat zij kans hebben door
een tsjastnik of een zijner agenteD aange
sproken te worden, waarna een transactie
volgt, waardoor hij zelf ook een der leden
van de opkoopersorganisatie wordt Ten
slotte is de plaats in de rij op zichzelf geld
waard.
Deze handel levert echter veel gevaar
op De agenten van de G.POE. staan,
vermomd als arme drommels, in de rijen
6d zood*a zij een dergelijke transactie be
merken, an-fxiteeren zij den kooper en ver-
kooper. en de sovjetrechters maken korte
metten met tsjnstniken en speculanten: in
het gunstigste geval krijgen zij een paar
jaar gevangenisstraf, vaak worden zij ech
ter zonder vorm van proces naar het barre
Noorden verbannen. Voorzichtige tsjast*
niken vermijden het daarom op deze wijze
goederen te koopen. Zij ontvangeD hun
agenten ergens in een afgelegen hoekje,
in een donkere kamer, in een kamertje van
een portier. Daarbij zijn deze geheime
„kantoren" slechts bekend aan de tus-
schenpersonen, die op hun beurt de op
koopers ook ergens in een afgesproken
hoekje ontmoeten Daar id Rusland overal
in elk huis, op elk erf een portier (dwor-
nik) de wacht houdt (deze dwiprnik's zijn
vrijwel allemaal tevens politiespionnen),
kunnen deze praktijken alleen na omkoo.
ping van den dwornik plaats vindeu. Ont
dekt de politie zoo iets daü straft zij den
dwornik, maar het inkomen van zoo'n
dwornik is zeer gering, de verleiding is
groot en een mensch is zwak.
Ondanks al deze voorzorgsmaatregelen
worden telkens weer veel opkoopers ge
arresteerd. Volgens gewoonte, plaatst de
G. P.OE veel agents-provocateurs in de
rijen. Zoo'n agent-provocateur weet zicA
voor te doen als een betrouwbaar persoon,
wint het vertrouwen van een of meer
tsjastDrik's, driDgt in alle geheimen van
eenige organisaties van opkoopers door,
wordt leider van een paar dergelijke be
drijven en verraadt daarna allen aan de
G. P. OE. Vele kooplieden vermijden
daarom ook dezen vorm van goederen-aan
koop. In plaats daarvan vormen zij een
soort „coöperatie." Zij allen en alle leden
van hun gezinnen en familieleden brengen
hun tijd in de rijen door; al het gekochte
wordt verkocht en de winst wordt onder
ling verdeeld Om minder op te vallen, ver-
kleeden de leden van een dergelijke orga
nisatie zich eenige keeren per dag, staan
op grooten afstand van elkaar, doen alsof
zij elkaar iD het eetcel niet kennen. Vaak
loopen zij als arbeiders of boeren gekleed
om minder argwaan te wekken.
De dwornik's zijn niet de eenigen, die
bereid zijn, tegen een goede belooning,
de opkoopers te helpen. Ook de verkoo
pers in de rijkswinkels ja zelfs de direc
teuren van dergelijke winkels, zijn bereid
met de opkoopers zaken te doen. De om
gekochte winkelbediende of directeur
levert aan de agenteD van den tsjastnik
veel grootere hoeveelheden goederen dan
aan de overige klanten. Vaak worden in
het geheim groote partijen goederen naar
door den tsjastnik opgegeven adressen ge
zonden. Deze goederen worden daarna ge
boekt als verkocht aan de menschen, die in
de rij stonden, en de directeur steekt een
zoet winstje m zijn communistischen zak.
De aangekochte goederen wordeD niet
onmiddellijk in den handel gebracht. Een
groot gedeelte wordt achtergehouden in de
hoop, dat de prijzen nog meer zouden stij
gen De opkooper loopt geen .geldelijke ri
sico, omdat bij de „schitterende wijze,
waarop de bolsjewiki alles hebben gere
geld", geen kans bestaat dat er een over
vloed aan goederen zou komen en dat de
prijzen zouden dalen. Het is d<us alleen
maar zaak. het gekochte goed op te ber
gen en geduldig te wachten Hoe langer ge
wacht, hoe meer ge hebt verdiend.
Ondernemende lui hebben een soort post.
pakettendienet georganiseerd Per postpak
ket worden naar de provincie gezondeD:
manufacturen, overschoenen, schoenen
enz. Het typische van het geval is, dat der
gelijke postpakketten niet alleen uit Mos
kou naar de provincie gezonden worden,
maar ook uit provincia'e plaatseD naar
Moskou. Er is bijv. een geval door de po*
2-3
„Maar lieve, vind je het vTeeselijk lastig. zoo'n ver-»
6trooide man als de professoi te hebben?"
„Niet ultijd het gpheurt nog al eens dat hij me twee
keer in de week huishoudgeld geeft". (Passing Show).
De verraste Inbreker: „Verdraaid, der is non ook nooit
eon smeria bij de hand als je der een noodig heb"
IJ ucige).
De bestoarder, die In het water geslingerd tr O, üea
hemel zij dank, JU bent tenminste veilig. (London Opinion)
