D£ VERRASSING
j
het hek met de mand, welke allerlei heer
lijkheden bevatte, die voor de picnic be
stemd waren geweest, als lekkere boter
hammen, vruchten, koekjes en allerlei ver
snaperingen Een schoon wit servet' was
over den inhoud der mand gespreid, ter
wijl onderin een Drentenboek voor Elsje lag.
Carla had weldra het huisje bereikt, waar
zij zijn moest en juffrouw Holm kreeg een
kleur van plezier, toen zij de kleine be
zoekster gewaar werd.
„Kom binnen., lieve kind", zei zij en
bracht Garla bij het bed van Elsje, die met
haar gezichtje naar den muur gekeerd lag,
alsof zij sliep. Zij draaide zich echter dade
lijk om. toen zij de stem der bezoekster her
kende en zei haar goedendag.
Op het bed lag een kluwen wol met een
naald er in. n
„Ik kan matjes en leesleggers maken",
zei zij tegen Carla. „Het is een prettig
werkje en de menschen koopen ze soms. Ik
zal later den kost met naaien en borduren
moeten verdienen en dus begin ik maar
vroeg met het te leeren".
Zij sprak heel opgewekt.
Juffrouw Holm zei. dat nu-Elsje gezel
schap had. zij maar- aan haar werk zou gaan
en ging dus de kamer uit.
Garla pakte nu met een trotsch gezichtje
de mand uit. tot groote vreugde van Elsje,
die weldra een keurig servet op haar bed
uitgespreid zag. met allerlei lekkers er op.
„Ik zal je kussen in je rug opzetten", zei
Carla. terwijl zij voor ziekenverpleegster
speelde. En op moederlijken toon ging zij
zoort:
..Zitten we hier nu niet gezellig? We
zullen spelen, dat jij een Prinses bent. die
door een akeligen reus gevangen gehouden
wordt in een Kasteel en ik een Fee ben, die
haar wat komt opvroolijken".
Elsje's oogen schitterden, terwijl zij vtoo-
lijk lachte.
„Neem een koekje", zei Carla, terwijl zij
de Prinses een lekker koekje voorhield, die
dit met graagte verorberde. Het kleine ka
mertje weerklonk nu van vroolijk gebabbel
en gelach en toen juffrouw Holm eens even
om een hoekje kwam kijken, hadden zij
zóó'n plezier, dat ze haar niet eens zagen.
Op Elsje's bleek gezichtje was nu een
kleurtje. Zij leek heelemaal niets op een
bedroefd Prinsesje, maar luisterde gretig
naar de Sprookjes van Hans Andersen, die
zulke aardige verhaaltjes voor kinderen ge
schreven heeft. Carla was heel verbaasd,
dat Elsje nog nooit van hem gehoord had.
..Moeder kan geen boeken betalen", zei
Elsje.
Carla was zóó verdiept in het voorlezen
uit het boek, datzij voor Elsje meegebracht
had. dat zij er heelemaal niet op verdacht
was. het plotseling vijf uur te hooren slaan.
En zij had Moeder beloofd om vijf uur
thuis te komen! Gelukkig was het niet ver.
Haastig nam zij nu afscheid en zij be
greep maar niet, hoe het toch mogelijk ge
weest was, dat zij Elsje een stil en ver
legen kind gevonden had.
„Ik ben bijna blij. dat het regende." zei
zij zacht, terwijl zij Elsje goedendag zei,
Nee. nee, je moet mij niet bedanken; ik
moet j o u bedanken, want ik heb heele
maal niet meer aan den regen gedacht. Ik
geloof, dat Moeder d a t er mee bedoelde,
toen zij zei, dat wij zelf zonneschijn om ons
heen konden verspreiden, ook al regende
het. dat het goot Dag Prinses Elsje. Ik kom
heel gauw weer terug."
Een paar weken waren verloopen en het
was een prachtige dag.
Bij een kampvuur in het bosch stond een
rolstoel, waarin Elsje zat. Elsje, die met een
stralend gezichtje luisterde naar de verha
len van het verre land. waar Carla'9 Oom
eenigo jaren vertoefd had.
Zij was ook dien dag weer Prinses Elsje
en Vader. Moeder. Oom Flip en Carla had
den om beurten den rolstoel, den troon van
Prinses Elsje geduwd, zoodat de Prinses de
picnic kon bijwonen.
Door
E. DE LILLE HOGERWAARD.
Hi
g'i
me
bli
A1 weken van te voren hadden Hans en
Mieke saaien een geheimpje: met Paschen
wilden zij het heelc hics versieren met
marcissen.
Maar toen het tegen Paschen liep, bleek
het, dat Mieke's beur» geheel plat was
en die van Hau® slechts een knoop, twee
glazen knakkers en een twec-en-een-halve-
oen.t-6tuk met een gaatje bevatte. Koop
daar nu maar eens napossen voor, genoeg
om het hecle huis mee to versieren
Hans en Mieke waren echt teleurgesteld
't Was en gen-lijk wel een beetje dom vaa
hen, die niet vooruit te bedenken. Ze wa
ren echter verstandig genoeg om niet te
zeuren over wat ze ndet konden hebben,
maar praatten liever o\ex de bloemen, die
ze wel konden krijgen.
,,Er zijn al dotterbloemen," zei Hans.
,Ik heb ze gisteren aan den slootkant ge
zien."
„Maar we mogen immers ndet bij do
sloot komen," hielp Mieke haar broertje
herinneren.
„Dan nemen we Vader in 't geheim,"
ging Hans voort. ,,Op Vader kun je voor
zoc iets altrijd rekenen
„Heerlijk!" irep Mieke uit. „Laten we
bet Vader dadelijk gaan vragen.
Toen Vader zijr» beide kleuters zijn kan
toor zag binnenstappen, keek hij eerst
vreemd op. Al heel spoedig begTeep hij
echter het doel var. hun bezoek en het
bleek, dat Hans gelijk had: op Vader kon
den ze rekenen.
Zoo brak de Zaterdag vóór Paschen aan.
Gelukkig was het mooi weer maar hoe
zouden zij het leuke plannetje voor Moeder
geheim kunnen houden 1 Dat was iets wat
Hans en Mieke veel zorg gaf.
Nauwelijks waren zij om twaalf uur uit
School gekomen, of Moeder vroeg:
„Gaan jullie vandaag mee wandelen,
kinderen 1 Het is heerlijk weer."
Gelukkig wa-s Vader thufe en het bleek
al weer, dat do woorden van Hans: ,,op
Vader kim je voor zoo iets rekenen,"
waarheid bevatten1. En nog vóór Hans of
Mieke iets had kunnen zeggen, vroeg Va
der aan Moeder:
„Zou jij vandaag eigenlijk eens ndet naar
Oma gaan Je kunt nog net het treintje
halen. Dan breng ik je naar het station.
Hans en Mieke komen mij dan daarna te
gemoet en ik zal de kinderen op hun. wan
deling vergezellen."
Die Vader toch! Wat had hij het plan
netje mooi in elkaar gezet! Hans en Mieke
durfden elkander niet aankijken. Als Moe
der dat eens deed! Mieke voelde op
eens, dat zij vuurrood werd en hoestte van
verwarring. MoedeT dacht ndet anders, of
ze had een kruimeltje in de keel. HaD3
liet zijn zakdoek or> den grond vallen, al
leen maar om met goed fatsoen even oir
«Ier de tafel te kunnen duiken. Moeder
mocht natuurlijk niets merken', 't Zou
«enig zijn als het plannetje gelukte!
„Ja," hadden de kinderen Moeder hoo
ren zeggen. „Ik zal vragen, of Oma mor
gen den hoelen dag bij ons komt. Het
weer is zoo zacht, dat het haar wel geen
kwaad za) deen. Ik heb meteen wat bood
schappen in de stad en kan tegen vijf uur
weer thuis zijn."
Bijna had Mieke in do handen geklapt
y*n plezier, maar zij bedacht gelukkig nog
gcJ
dol
vei
I
mo
nie
ten
pla
1
hee
bra
als
bijtijds, dat zij a!les dan leclijk verrader!
zou.
Moeder dronk vlug koffie, besprak nog
even wat met MiDa, het dienstmeisje, en
zei de kinderen haastig goeden dag. Zoo 1
kwam het, dat zij hun verwrongen gezich
ten niet zag, want o ze hadden zoo n
moeite, niet te lachen, nu het er uitzag,
dat het plannetje zoo mooi gelukken zou.
Nauwelijks waren Vader en Moeder dan
ook de deur uit, of zij vroegen Mine's
boodschappenmand te leen. Mina had eerst
allerlei bezwaren. Haar boodschappen
mand, waar ze zoo zuinig op was, gaf ze
niet graag uit handen, maar toen Hans en
Mieke haar verzekerden, er heel netjes op
te zullen zijn, dat Vader meeging en do
rest een verrassing, een heel groote ver
rassing was, streek zij de hand over 't hart
on stond het gewen'schte voorweTp in bruik
leen af.
Met de boodschappenmand aan den arm
liep Hans nu met Mieke, die haar pop
stijf tegen zich aangeklemd hield, Vader
tegemoet. Daar wuifde Vader al en het
duurde niet lang of hij stapte tusschen
beide kinderen in naar het weggetje, waar
het geel zag van de dotterbloemen'. En
wat waren ze mooi groot!
Vader plukte, Mieke en Hans legden de
bloemen netjes in de mand, totdat deze
heelemaal vol was. Voorzichtig droegen de
kinderen nu hun bloem en schat tusschen
zich in.
Mina was aan den achterkant van het
huis bezig en zag bon niet binnenkomen.
Dat trofl
Vader vulde nu alle kannen en vazen,
die hij maar vinden kon, met dotterbloe,
men, nla er eerst water in geschonken to
hebben. Ja, er kwamen zelfs een melkkan
en een leege gemberpot waarin de nar
cissen wat mooi stonden bij te pas. O,
wat zag dat er vroolijk uit!
De kinderen mochten nu zeggen, waar
alle vazen zouden staan. Natuurlijk één
bij Moeders bord aan tafel, één op Moe
ders schrijfbureau, op Vaders boekenkast,
in de vensterbank. O. er was plaats ge
noeg. Hoe echt feestelijk zagen de kamers
er nu plotseling uit die kamers en de keu
ken, want natuurlijk werd Mina niet ver
geten zij kreeg een mooie vaas met dot
terbloemen in de keuken.
„Wat een verrassing! Och. lieve kin
deren, wat een verrassing!" riep Mina
uit. „Nu begrijp ik. waarom jullie mijn
boodschappenmand wilden hebben."
Toen Moeder tegen vijven uit de stad
kwam, stond Vader haar met twee onge
duldige kinderen op te wachten. Moedor
zag duidelijk, dat er wat bijzonders was.
Maar wat 1 Neen, dat kon Moeder onmo
gelijk raden.
,,'t Begint met een..." zei Miek, maar
Hans kneep haar veelbeteekenend in haar
linkerpink om haar te beduiden, daf ze
toch vooral niets verraden mocht.
Vlug liep het viertal nu naar huis en toen
Vader de deur opengemaakt had en Moe
der de zitkamer binnentrad, waar van allo
kanten de VTOolijke dotterbloemen haaf
schenen te verwelkomen, sloeg zij de han
den van' verbazang hzi elkaar en riep net
als Mina uit:
„Wat een verrassing. Och, here kinde
ren, wat een verrassing! Hebben jullie di«
allemaal geplukt 1"
La
'U
moe
plu
lerc
Vrij.
riet
lag
[urn:
lo i
D
Cind
!ag
rijc
Hi-
ens
iet
n d
ïadi
:cs
Vej
rrlci
ar
aast
oor
oi
ijve
lar
u-en
3 ra
uike
Viei
i
orlo
,d
>oi
n.
Clas
krej
dai
Hen
of
.oltj-
'aco
m
mij
he
i vu
w<
ra;
drie
n z.
je
we
ietj
enn
'g, c
de
ier
ome
Klol
aT
vooi
iwe
h e
it.
