VOOR DE JEUGD
LEIDSCH DAGBLAD
No. 2.
Vrijdag 14 Januari
Anno 1927
-.•TTT-t- **n| 11;#,#
411' liA
Hoe Emmy eens op het
Koord wilde dansen.
(Een geschiedenis, die werkelijk is gebeurd)
§y Bminy Brinkhof was een meisje, dat alles
durfde; ze was, wat men noemt, een waag
hals. ..Die Em. is net een jongen," zeiden
dan ook de meisjes van haar klas, als ze het
waaghalsje soms in een boom zagen klim
men en zij daarna, aan een der takken, lustig
heen en weer schommelde.
„Ze krijgt nog eens een ongeluk, dat zul
len jullie zien!"
Maar niet alleen de meisjes spraken zoo
over Emmy, neen, ook de onderwijzeressen
klaagden er over.
„Foei, Em, jij, die al twaalf jaar bent, moet
je schamen, om als een straatjongen in de
hoornen te klauteren 1 En nu vandaag weer
die halsbrekende toeren op de trapleuning".
Zoo sprak dan ook op een dag juffrouw
Greven, de onderwijzeres uit Emmy's klas,
tot de waaghals. „Neem toch eens een voor
beeld aan Dora, je zusje, die, met haar tien
jaren, wel tienmaal verstandiger is dan jij."
L Even lachte Emmy, toen juffrouw Greven
zoo tot haar sprak. Ze wist dat Dora, als ze
maar durfde, een even groot waaghalsje zou
zijn, als zij zelf. Maar Door was vreeselijk
bang voor straf, en daar gaf zij, Emmy, to
taal niets om Zelfs al had vader, die rech
ter was, haar de laatste maal, toen zij weer
heel jongensachtig slootje had gesprongen, en
daarna kletsnat thuis kwam, verzekerd dat,
zoo zij weer iets deed, dat voor geen meisje
paste, zij, Emmy, naar een strenge kost
school, of misschien wel naar een „verbeter
huis" zou worden gezonden; dat hing geheel
af van het min of meer strafbare feit. zooals
hij het heel deftig noemde.
Emmy had eerst om vaders woorden,
vooral om het „strafbare feit" moeten
iachen. Maar toen zei moeder, dat er heele-
ir.aal niet mee te spotten viel. want wat va
der had gezegd, zou beslist gebeuren, zoodra
zij iets deed wat waaghalzerij genoemd kon
worden.
Vier weken lang gedroeg Eminy zich toen
zóó voorbeeldig, dat de meisjes uit haar klas
er verbaasd over waren en juffrouw Greven
haar groote tevredenheid over Emmy's goed
gedrag uitdrukte door haar een boek, uit
haar eigen boekenschat, cadeau te geven,
ten boek, waar Emmy heel blij mee was,
erndat er de geschiedenis in was beschre
ven van een arm, klein circus-meisje, een
koorddanscresje, dat Elhelka heette. Verder
kwam er óók een verstandige beer in voor,
en een booze circus-directeur, die Pan Pe
trowitz heette.
t Duurde dan ook niet lang, of Emmy
kende de heele geschiedenis, van 't begin
tot t einde, en telkens sprak ze er over met
Dora, hoe heerlijk het toch wel moest zijn,
sis je, zooals Elhelka. op het koord kon dan
sen.
,B[ Vuurlijk waren ook Emmy's ouders zeer
in hun schik. En vader zei legen moeder
„Mijn woorden schijnen toch wel degelijk in
goede aarde gevallen te zijn. hè vrouw?"
waarop moeder lachend antwoordde- Ja
dal dacht ,k wel. man. Want toen je over
bet ..strafbare feitsprak, keek Em heel ern-
shg .Weet je. wat ik heb gedacht?" ging ze
voort. ,Er komt de volgende week con cir-
cus m de stad. we moesten haar eens too-
dat we tevreden over haar zijn, door
haar en Doortje mee daarheen te nemen...."
„Wel, dat is een pra htig plan," zei mijn
heer.
Zoo gebeurde het dan ook, dat op een
Woensdagmiddag, Emmy en Dora met hun
moeder in het circus zaten Heel stil was
Emmy. Ze zei niets; ze keek al maar naar
de moeilijke toeren, die op de trapéze wer
den uitgevoerd, de paardrijderessen en het
koorddansen, doch de clowns en aapjes en
hondjes vond ze niet belangrijk genoeg naar
het scheen, want toen de voorstelling was
afgeloopen, sprak ze alleen over de men-
schen, die zulke prachtige kunsten deden.
,,'t Was precies zooals Ethelka deed, moeder,
zei ze. ..Die kon óók zoo prachtig op het
koord dansen! Hè, als ik dat toch ook een9
konl"
Moeder dacht heelemaal niet over Emmy's
woorden. Ze was alleen heel blij, dat haar
meisjes de voorstelling zoo mooi hadden ge
vonden.
Natuurlijk moest ook vader, toen ze thuis
kwamen, alles hooren, ja, zelfs kleine broer,
die vier jaar oud was. zat te luisteren, toen
Emmy hem van beestjes en aapjes vertelde.
't Was tien dagen later en op een Zondag
middag, dat Emmy en Dora op de kinder
kamer met hun theeserviesje en poppen
speelden. Den geheelen namiddag had het
geregend, zoodat aan wandelen of in den tuin
spelen niet te denken viel. Heel aardig had
den zij dan ook eerst gespeeld, maar toen de
theepot leeg was. en de koekjes op waren,
bedacht Emmy, dat ze nu wel eens iels an
ders konden doen.
„Hè, „ping-pong" spelen I" stelde Dora
voor.
„Bah, wal heb je nou aan dat vervelende
ping-pong" zei Emmy. „Neen. ik weet
iets veel leukers. Door! We gaan „cir-
cusje spelen!"
„Hè. hoe kan dat hier!" vroeg Dora. „We
hebben hier toch niets.
„O, je zult zien. 't gaat best," zei Emmy.
„Kijk. Door, ik zal Ethelka zijn. Jij bent
Pan Petrowitz, je weet wel die booze circus
directeur uit mijn boek- de poppen zijn de
monschen. die de voorstelling bijwonen, en
broer's groote Teddy-beer is de lieve, bruine
beer!"
„En wat dan?" vroeg Dora.
„Wel, ik ben Ethelka en ga op het koord
dansen," was het antwoord. „En als ik dan
mijn jurk heb uitgerokken en ik sta in mijn
onderjurk op het koord, dan ben ik precies
een koorddanseres!"
„We hebben hier toch geen koord," zei
Dora. „En ons springtouw is veel te kort
en 't is bijna stuk. juist in 't midden. Neen,
Em„ op ons touw gaat 't niet."
„Ik denk ook niet eens aan on9 touwl"
riep Emmy. „Neen, Door. ik ga op de ven
sterbank slaan! Zie je. die is wèl veel bree
der dan een koord, maar ook veel gevaar
lijker, vooral nu hel raam openslaat Want
als ik er nu af val. dan ben ik er óók erg
aan toe Misschien nóg erger dan Elhelka,
in 't boek. want die brak maar één been!"
„O, Em. klim toch niet op de venster
bank," waarschuwde Dora. „Verbeeld je
eens. dat je viel eD op straat terecht kwam I
O. neen, doe hel toch niet,, want als je valt
ben je zeker dood!"
„Wie valt er nu van zoo'n breede ven
sterbank?" lachte Emmy, die al bezig was
zich voor de voorstelling te kleeden, of
eigenlijk le ontkleeden, want ze had haar
jurk al uit stond in haar dunne onderjurk,
en begon ook haar kousen en schoenen
uit te trekken. „Kijk. Door. ben ik nu geen
echte koorddanseres?" vroeg ze.
„Ja, je lijkt er nu wel wat op," zei Dora.
„Maar loch zou ik liever willen dat je niet
op de vensterbank ging koorddansen
Emmy lachte even om haar bang zusje en
riep toen: „Kom. Door neem de karwats,
juist alsof ze op het koord danste. Ze
wierp ook kushandjes naar het publiek de
poppen, en keek daarna, alsof ze heel bang
voor hem was naar Pan Pelrowitz die haar
met de karwats, ('t was een plumeau die
Dora als karwats gebruikte) dreigde zoo
als ook in 't boek voorkwam. „En toen hij
de karwats naar Ethelka ophief, begon de
lieve beer woedend te brommen," stond er
in 't verhaal. En zoo moest ook de Teddy
beer doen! 't Was een zeer gevaarlijk
spelletje, dat de kinderen, vooral Emmy,
speelden, want de kamer lag op de tweede
verdieping, en één verkeerde stap kon
Eramy het evenwicht doeD verliezen en
haar doen vallen. Dil begreep dan ook een
dame. die aan de overzijde woonde Van
uit haar venster zag ze het groote gevaar.
Dadelijk wenkte zij toen naar Emmy, doch
die was zóó verdiept in haar rol. dat ze
alleen Pan Petrowitz met zijn karwats zag
en het gegrom hoorde van Teddy, keurig
door Dora nagebootst.
Ten einde raad riep toen de dame, die
ongelukkig was en niet kon loopen,, haar
dienstmeisje. „Betje." zei ze haastig, zoodra
het meisje voor haar stond; „loop jij eens
vlug naar den overkant en waarschuw ze
daar even. dat één der kinderen in haar
hemdje op de vensterbank staat te dan
sen
Vlug liep Betje heen en deed haar bood
schap. 't Was Emmy's moeder, die juist de
deur opende, en ze viel bijna om van schrik,
toen het meisje haar kwam waarschuwen,
Zonder te bedanken liep ze naar binnen,
waar haar man zat te lezen, en riep hem
angstig toe. wat er op de kinderkamer voor
viel. „O, ga mee, ga mee!" zei ze bijna
schreiende.
„Zachtjes aan vtouw.sprak toen haar
man. jVls we zoo haastig binnenkomen,
kunnen we haar doen schrikken, en dan 19
het leed niet te overzien, 't Beste is., dat ie
even roept, en vraagt of ze beneden
komen."
„Kinderen!" riep toen mevrouw met be
vende stem, „willen jullie niet beneden
komen?"
„O, moeder, we spelen juist zoo heer^
lijk!" riep Dora.
..Wel. dan komen we eens kijkenklonk
vaders slem. .Kom, nu mee naar boven,
vrouw." zei hij.
Trillend op haar beenen, volgde mevrouw
hem naar de kinderkamer Bij de deur ge
komen hooide ze een plofje, 't Was Em
my, die juist van de vensterbak weer op
den vloer sprong. En 't was toen Dora, die
de deur opende.
Heel vreemd keken vader en moeder op,
toen zij Emmy daar in haar dun onderjurkie
en op bloote voeten zagen, en alsof zt nog
nict9 wist van het dansen op de venster
bank, begon moeder: „Maar Em. waarom
heb je je jurk en je kousen en schoenen
uitgetrokken? We zijn toch niet aan 't
