AMSTEL-BIER
Doorzittend
Be Markies v. Bardelys
flo. 20286.
LEiDSCH DAGBLAD, Zaterdag 1 Mei
Derde Blad Anno 1926.
P Buiten!. Weekoverzicht.
Ctebr. LAFBBSE
IJSHASMDEL. 1853
De „andere" kant der groote Boulevards
UIT RUSLAND.
FEUILLETON.
i7)
Conferenties Enkele geslaagd,
meerendeels zonder sncces
Ook ten aanzien der geslaagde
nog verzet.
Een weck van conferenties, die achter ons
ligt Op allerlei gebied. Een paar maat was
Juc'ces het einde, maar vaker het tegen-
pvergestelde.
Bezien we eerst eens die met succes be-
Zindigde pourparlers. Het zijn er twee,
waarvan het gekke is, dat in het eerste ge
val een der direct betrokkenen allerminst
tevreden is en in het tweede geval tal van
nietilirect betrokkenen.
Het eerste geval betreft het (ot-stand-
fcomen van een regeling voor de Fransche
schulddelging aan Amerika. Beide partijen
lijn wat verder de brug opgemarcheerd,
jraarbij Amerika den grootslen afstand
ichijnt te hebben afgelegd en ontmoetten
elkaar. Oe kwestie was geregeld. Maar nu
foept mén in Frankrijk ach en wee, dat de,
wa[ men zou kunnen noemen sale-stellen-
de clausule is weggevallen. Waarmee be
doeld wordt een zinsnede, dat Frankrijk
niet meer behoeit te betalen dan het zelf
ran Duilschland ontvangt. Daarvan heelt
Amerika niet willen welen en zeer terecht,
stel u voor, dat A die zelf te vorderen
heeft van B, tot C, die zijn scliuldeischer
is, zegt: ik belaal niet, omdat B mij niet
betaaltDat heeft toch niets met elkaar
gemeen. Waar sovjet-Rusland immers geen
mkele schuld meer betaalt, zou volgens
deze theorie iedere srhuldeischer van Rus
land anderen nie! meer behoeven le beta-
len 1
De regeling op zich zeil is in 't algemeen
een gunstig verschijnsel, daar zoodoende
een oude, brandende kwestie kans op afdoe,
ning beloopt. Klaar is men nog niet, daar
Frankrijk nu met Engeland nog tot een ac-
coord moet komen, waarop de Engelsche
minister van financiën bij zijn juist inge-
cnr,de begTooting reeds heeft gerekend, zij
het, dat Churchifl ook reeds lager ging dan
bij vorige besprekingen.
Frankrijk heelt niet over gebrek aan
lankmoedigheid bij zijn schuleischers le
klagen.
liet tweede geval raakt het nog zoo on
verwacht snel tot werkelijkheid geworden
Duitsch-Russiseh verdrag, een veiligheids-
pact A la Locarno, tussehen beide betrokke
nen, die allebei er erg mee in hun nopjes
zijn. Een reden te meer voor de Westersche
mogendheden om dit allesbehalve te zijn.
En vooral in Frankrijk en de direct daar
mee verbonden landen gaat een hevig ge
jammer op, hoewel ook in Engeland onge
rustheid heersebl, al toont mon dat offi
cieel niet. Is dat verdrag wel in overeen
stemming met het statuut van den Volken
bond en met hel eigenlijke Eoearno, zoo
vraagt men vol zorg.
Daarbij ook bedenkend hoe sovjet-Rus
land alles probeert, om den Volkenbond le
tnrpedeeren. zoodal als van zelf zich naar
voren dringt deze vraag: zal sovjet-Rusland
Duilschland gebruiken als wapen tegen den
[Volkenbond of zal Duilschland sovjet-Rus-
land den weg naar den Volkenbond opdrin
gen
Eerlijkheidshalve zij erkend, dat het laat
ste, het minst waarschijnlijk klinkt, hoezeer
men het gaarne anders zou wenschen.
Opnieuw zal nu wel duidelijk worden,
welk een verlies het is geweest, dat Duilsch
land in Maart niet tot den Volkenbond is
toegelaten, waardoor men ontegenzeggelijk
meer macht -*jU hebben gehad om een oor
deel te vellen Vöor Duilschland is dil
veTdrag een pijl meer op de boog.
Of het verdrag, zooals het is gepubli
ceerd, al .dan niet met de Volkenbondssla-
tulen in overeenstemming is, hangt groo-
'.endeelj af van de opvatting, die men koes
tert over een paar artikelen uit deze statu
ien, Volgens Fransche zienswijze is hel O. i.
een beslist neen. volgens Engelsche een
bescheiden ja. Men ziel: van harle gaal de
erkenning in geen geval.
Het laalsle woord er over is ongetwijfeld
nog niet gezegd.
Hierop volgen de niet geslaagde bespre-
'kiugen, die fe talrijk zijn om allemaal te
vermelden. Noemen willen we sleehls en
kele, gaande van Oost naar West.
'De pogingen van de sovjets om met de
Oostzec-stalen hel eens le worden, zijn
misluk), alhoewel daarop nog een vervolg-
poging mogelijk is.
In Duilschland is het compromis over de
schadevergoeding aan de vorsten op een
failure uitgeloopen. Zelfs zoo, dat de Rijks
dag aan het ontwerp tot onteigening zonder
schadevergoeding, ingediend door commu
nisten en socialisten, moest beginnen zon
der dat daartegenover stond ccnig ander
ontwerp. Het gevaar daarvan is in de krin
gen, waar men zich tegen zoo'n ,,root" ver
zet, gevoeld, zoodat men nu opnieuw bezig
is om een uitweg te zoeken. Laat de regee
ring ook met een eigen voorstel komen,
heet het, maar deze zal daarin wel niet
veel zin hebben, gezien hoe de parlijen het
al niel eens konden worden.
Met dit al dreigt deze historie op een
crisis uit le loopen. die op de meest diverse
wijze mogelijk wordt, 't Is opnieuw een be
wijs, hoezeer afstel menigmaal gevaarlijk
kan worden.
Volgt de Engelsche mijncrisis. Koorls-
achtig is er onderhandeld, en des te meer,
naarmate men den crisis-termijn van 1 Mei
zag naderen. En nu is 't waar, dat de
Engelschen de gewoonte hebben legen
dat het dag wordt in zulke aangelegenheden
pas- zich daarop met volle borst te werpen,
de toestand in deze crisis ontwikkelt zich
toch al zeer gevaarlijk, zoodat 12 uur voor
het aanbreken van den fatalen termijn nog
geen overeenstemming was bereikt, zelfs
niet in ruwe lijn.
De mijneigenaren hebben een week uit
stel pogen mogelijk le maken, maar zal dal
baat geven? zonder in eenig opzicht aan
loon of werktijd le raken schijnt ons een
oplossing niel le vinden en lolnuloe ver
zetten zich de werknemers daartegen met
hand en tand. Baldwin, de premier, doet
zijn uiterste best partijen tot elkaar te bren
gen in welgezien landsbelang
En len slotte de besprekingen over den
vrede in Marokko ie Oedsjda. Zij schijnen
op nicls uit te loopen, speciaal, waar de
Spanjaarden blijken vast te houden aan
voorwaarden die alleen dan acceptabel voor
Abde! Krim zijn, zoo hij tolaa! zou zijn uit
geput en dat is al zeer twijfelachtig.
RECLAME.
Hst groot e succes, dat
heeft verkregen, dankt het uitsluitend
aan zijn superieure kwaliteit,
OUDE VEST 77 TELEF. 1617
Parijs eind April.
Vanaf de rue du faubourg Monlmarlre
naar de place de la Rópubliquc loe, veran
dert hel karakter der groote boulevards in
sterke mate; het publiek, de cafe's, do win
kels alles wordt anders: minder elegant,
meer commercieel. Men ziet er minder lui
lakkende flanecrders, minder toeristen ook.
Maar minder elegant wil nog niet zeggen
minder interessant. En zeker niet, waar het
deze boulevards betreft, die hun eigen
drukke en zelfs zeer pittoreske leven heb
ben.
En bovendien, de afscheiding iusschen de
elegante boulevards en de minder-eleganle
is niet zóó scherp, of men ziet ook op die
minder-eleganle gedeellen nog wel eens de
elegante llaneerder verschijnen, do ware
„boulevardier", voor wie, op zijn gewone
dagelijksche wandelingelje, de groote bou
levards reeds eindigen bij de rue de Riche
lieu. Maar op avonden van een „grande
première" in een van do elegante theaters,
die aan den minder-eleganten kant liggen,
dan verwaardigt de „boulevardier" zich
toch om ook .daar zijn dandy-silhouet te
vertoonen, zijn trol-sche en kalmen gang,
en zijn cenigszins spollende gelaals-uildruk-
king van echl Parijsche blagueur die
hoort er namelijk zoo bijl
Evenals aan den eleganlen boulevard
kant zijn ook hier nog verscheidene ,.eer-
cles" gevestigd, besloten speel-clubs. Maar
zooals te verwachten is, zijn deze minder
„high life", en veel minder exclusief ook.
Tot laat in den nacht straalt het licht uit
de groote vensters. Aan den ingang staan
keurig-geünitormde piccolo's. Wilt ge er
binnen gaan, en uw geluk eens mede be
proeven aan de speeltafel een recom
mandatie lielrt ge nooiüg, dat is waar, maar,
die wordt u daar zóó gemakkelijk verschaft!
zoodat men vaak heel eenvoudige bur-
germenschen, kleine ambtenanrijes daar
binnen ziet gaan; vol hoop, vol moed gaan
ze de trappen op naar het vroolijk-verlichte
„speelhol"; en, eenige uren daarna kom?n
ze die trappen weer af, bleek, vertwij
feldze hebben daar boven op de groeve
tafel achtergelaten bun heele salaris, hun
lieele winst van een maand lang werkenl
Daar, dicht bij de porte St. Denis is eon
interessant café, waar het den heelen dag
vol, soms overvol is. Laten we daar eens
even gaan kijken. Een zeer speciaal publick
alle mannen met gladgeschoren gezichten,
en een zekere uitdrukking pp die gezichten,
waaraan onmiddellijk tooneel-artiesten le
kennen zijn Die komen daar inderdaad, en
in verscheiden soorten, en gemakkelijk in
te deelen ieder bij zijn soort. Bij voor
beeld die man daar, die zoo overdreven-
verzorgd gekleed is, en zoo bijzonder zelf
voldaan kijkt, hoeft heusch niet eens zijn
mond open fe doen, om u te vertellen, dat
hij tenor of baryton aan een 2de rangs
Ihealerljc is. En dan die daar, met zijn
schreeuwerige slem, en zijn opzettelijk
Ic-vcndig, expressief gezicht dat is natuur
lijk een dramatisch kunstenaar. En daar
naast dat type met die overdreven, schok
kerige bewegingen, dat kan wel moeilijk iels
anders ziin dan een vertegenwoordiger van
de „zwijgende kunst", een cinema-artiest.
Een onophoudelijk bewegen en drukte in
de zaal. Veel heel jonge kunstenaartjes nog,
en jonge kunslenaresjes* ook. vreeselijk op
zichtig geschminkt, pralen met luide st mi
men, roepen grappen tegen elkaar van het
ccne lafellje naar het andere, en geneeren
zich nietl Het zijn allemaal menschen, die,
enkel door hun beroep al, overal zich Ihuis
voelen, overal op hun gemak zijn, en
overal hun gang gaan!
De drukle wordt het hevigst, wanneer de
een of andere impressario uil de provincie
binnenkomt. Er zijn zóóveel artiesten en
arliestjes, die zonder engagement zijn! en
die zouden allemaal wel graag voor een
tournee in de provincie in aanmerking
willen komen. De slemmen verheffen zich.
Do gebaren worden levendiger nog. De
mooie tenor loopt den impressario al tege
moet, maakt „edele" gebaren, en reeds zijn
begroeting „Bonjour, cher monsieur!" zegt
hij met even zooveel tccdcre en harmonieuze
slembuigingen als er lellergrepen in dit zin
netje zijn. De dramatische artiest zet
zijn stem uit. En de Vertegenwoordiger van
dn „zwijgende kunst" haast zich naar den
impressario toe met een allure.... die den
impressario een volkomen beeld geeft van
de male zijner viefheid, van zijn lenigheid
en van zijn geschiktheid om alle mogelijke
acrobatisohe of pathetische rollen te ver
vullen.
In een café daarnaast, ziet men op som
mige uren van den dag een heel eigenaar
dige mengelmoes van koppen, van alles en
nog wat: armoedige lijders-koppen; wilde,
woeste, angstaanjagende koppen; en goed
aardige ronde koppen ook, vriendelijk glim
lachend tegen de heele wereld. Dit is het
café van de thealer-figuranlen. menschen,
die bereid zijn om tegen een belaclielijk-
slechle betaling op liet tooneol mee ie spe
len als volks-menigle, als leger, of als iels
anders onbelangrijks hel doei er niet toe
wat, als ze er maar eenige stuivers mee
verdienen kunnon! Het zijn arbeiders zon
der werk, o( wel menschen, die nog nooit
in hun leven gewerkt hebben en plotseling
gedwongen zijn hun eigen brood te verdie
nen, of wel dakloozen, or wel menschen
zonder behoorlijke legilimalie-papieren, die
daardoor nergens anders zich aanmelden
kunnen om werk.
Een eindje verier is een klein calétje,
waar èn rond de groote zinken toonbank in
de voorzaal, èn in de achterzaal zich men
schen vereenigen, wier gezelschap zeer wei
nig aanbevelenswaardig is. Waar do politie
af en toe een onverwachten inval doet, en
dan bijna altijd ec-n vangst maakt, die inte
ressant materiaal oplevert voor het paleis
van justitie, en zelfs voor de kranten, die
ervan houden schandaal-nieuwtjes te pu-
bliceeren. Daar wordt druk „belote" ge
speeld het Parijsche kaartspel bij uitne
mendheid; daar wordt gesproken mei hall-
luide slem slechts, of zelfs gefluisterd.
Tegen 6 uur 's avonds, als de bureaux,
de aleliers en do winkels sluiten, dan vloeit
er plotseling een menschen-overstrooming
over de boulevards heen. Propvolle auto
bussen rijden ralelend vlak achler elkaar
aan. Aaneensluitende rijen van taxi's en
auto's knetteren, toeteren, zouden elkaar
voorbij willen rijden, kunnen niet. Men
schen komen, verdwijnen, haastig, gesticu-
leerend, pratend, een onophoudelijke stroom
en tegenstroom. De gapende metro-muilen
slikken reizigers op, blazen reizigers uit
Trams en taxi's voeren weg wal ze weg
voeren kunnen, maar de stroom verminder!
niet!Tol 8 uur.
Dan wordt het wal kalmer. Tol legen
12 uur de theaters uitgaan, en de drukle op
nieuw begint voor een uur ongeveer.
Dan begint de nacht voor Parijs. Enkele
late voetgangers nog. Midden op den boule
vard de lange rij taxi's die' te wachten staan
op de vermoeide boemelaars, die zoo'n late
rit wel goed betalen willen. Op de hoeken
der straten zich doodelijk vervelende agen
ten, die niets te doen hebben, noch zells te
kijken hebben. Af en toe (rekken eenige
agenten te fiets voorbij en hun tegenwoor
digheid doet van verre al wegvluchten en
kele individuen, die snel een straathoek om
schieten, naar een veilige schuilplaats.
Het is heel laat nu in den nacht. Laten
we huiswaarts gaan!
M. DE RÓVANNO.
RECLAME.
bij Wielrijders.
een
B 5ch
een door de zon verschroeide Huid,
5chrijnen en Smetten.verzacht en
geneest men met i
Bij Apoth.en Drogisten
4577
(Nadruk verboden)!
Het congres van de Russische émigrés.
De geringe kennis van de werkelijke
verhoudingen der Russische partijen heeft
verschillende ,West-Europecsche bladen er
toe verleid aan het potsierlijke congres van
Russische monarchisten te Parijs de bo-
teekenia van bijna een wereldgebeurtenis te
geven. Gewoonlijk werd gesproken van „het
congros van de Russische émigrés", van
een „parlement van de uitgeweken Russen"
enz. In werkelijkheid vertegenwoordigden
de mannen, die te Parijs waren bijeengeko
men, nauwelijks 2 pet. van de Russische
emigranten, zoodat zij hoegenaamd geen
recht hadden uit naam van het Russische
volk te spreken. Het congres was feitelijk
niets andera dan een bijeenkomst van gewezen
grootheden: gewezen ministers, gewezen
gouverneurs, gewezen generaals, gewezen
staatslieden, enz. Het waren grootendeols
juist die mannen, die verantwoordelijk zijn
voor het feit, dat Rusland, zonder er toe -oor-
bereid te zijn geweest, in den wereldoorlog
werd betrokken, die" de Russische soldaten,
slecht gekleed en geheel ongewapend (het
Russische leger beschikte tijduiis den wereld
oorlog over één geweer per 10 man!) den
wissen dood tegemoet stuurden. Deze zelfde
mannen zijn zoo dwaas en zoo verwaand, dat
zjj nog werkelijk denken, dat het Russische
volk naar hun terugkeer verlangt, dat zij
direct Da den val der bolsjewiki aan het
hoofd van den staat zullen gesteld worden,
idat de Russische boeren afstand zullen doen
van den grond, dien zij door de revolutie
hebben verkregen, dat het Russische volk
zgn hoofd zal bukken onder het oude juk
en den algemeen gebaten grootvorst Nikolaj
Nikoiajewitsj als keizer zal uitroepen.
De gewezen socialist Struhve, de geeste
lijke vader van het congres en de voor
bereider er van, stelde zich het geval
geheel anders ,voor. Hij dacht, dat alle,
oi ae meeste organisaties van Russische
emigranten aan het congres de eenheid van
de emigratie tegenover de bolsjewiki zou
demonstreeren. Hij hoopte op deze wijze zoo
iet3 als de erkende leider van de emigratie
te worden. Het bleek echter, dat hij zich
vergis had, dat hrj de stemming onder da
emigranten niet kende. Niet allen de socia
listische partijen, maar ook de republikeinen
ea democraten, zslfs zeer gematigde etroo-
ïn.ngen en personen (bijv. prof. Pileuko)
zagen al spoedig het onuitvoerbare van deza
plannen lm en weigerden deel te nemen
aan de dwaze onderneming van Strunve.
Het plan was dwaas en gevaarlijk; het
kon alleen aan de bolsjewiki voordeel op
leveren. Iedereen, die de stemming in
Rusland kent, weet, dat de bevolking niets
van een terugkeer van deze „gewezen men
schen", deze levende lijken wil veten. Do
boeren zijn bereid hun grond met de wapenen
in de hand te verdedigen en zullen elke
peging om het oude regime,te herstellen met
geweld kecren en daarbij de bolsjewiki steu
nen. Onder dergelijke omstandigheden was
het congres voor Je bolsjewiki, wier invloed
aan he1 tanen is en die het naderende einde
van hun macht zien, een goudmijn je. Doir
de beteekenis van het congres op te .irijzen,
door de bevolking wijs te maken, dat alle
emigranten voor herstel van de monarchie
en de vroegere agrarische wetten zijn (het-
geen natuurlijk een leug n is, maar daar
bekommeren de Ixilsjewiki zich niet om:
een leugen meer of minder beteekeni toca
niets voor een politiek, die gebaseerd is
op een opeenhooping van leugens en bedrog,
van misdaden en corruptie), trachtten de
bolsjewiki wat van het verloren terrein te
herwinnen en zich als de eenige ware vrien
den van het volk op te werpen. De bolsje
wiki hebben dan ook al het mogelijke gedaan
om de bijeenkomsten van het congres te ver
zekeren en verschillende geheime agenten
van de Sovjet-regeering namen deel aan de
voorbereiding van het congres
Het congres is echter, zooals te ver
wachten was, op eea mislukking uitgeloop- n.
Daar de vooruitstrevende en zelfs de ge
matigde elementen geweigerd hebben deel
te nemen aan het congres, werd de opz t
van de reactionnairen om onder het mom
van een vertegenwoordiging van alle Rus
sische emigranten hun eigen doeleinden te
bereiken, verijdeld. Het congres werd dus
van den eersten dag af gedisqualificesrd
als een zuiver-monarchistische én reaction-
raire bijeenkomst. Dit belet natuurlijk den
bolsjewiki niet, in hun bladen de zaak zoo
voor te stellen, als zou de go heel e emigratie
acuter de monarchisten staan.
Zooals bekend, zijn er nu twee preten
denten voor den Russischen troon: groot
vorst Kirill (Cyrillos), "WladimirowiU.i (die
zich zelf tot keizer van Rusland heeft uit
geroepen) en grootvorst Nikolaj Nikoiaje
witsj, de Russische opperbevelhebber in den:
wereldoorlog1. In tegenstelling met wat de
meeste West-Europeesche bladen hebben gp-
schreven, is de invloed van „keizer" Kirill
zeer klein ie en de meerderheid der mo
narchisten voor de candi-latuur van Nikolaj
Nikoiajewitsj. Deze werd dan ook door de
organisators van hel congres als „opperste
ieiner uitgeroepen ea op het congres
werd er met geen woord over den „keizer"
gesproken. Nikolaj Nikoiajewitsj heeft het
leiderschap op zich genomen en zijn toe
stemming verleend tot het bijeenroepen vanl
het congreG. Toen het hem echter gebleken
is, dat het congres slechts een klein gedeelte
van de emigratie en daarbij het minst bij
Le! volk populaire vertegenwoordigde, wei
gerde hij zich met deze onderneming in
to laten en het kostte den organisators veel
moeite den grootvorst van zijn voornemen
af te brengen. Ten slotte stemde hij en
in toe, een delegatie van het congres te
ontvangen. Hij luisterde, staande naar het
adips van hulde, verwijderde zich naar zijn
vertrekken en verscheen een kwartier later
met een geschreven antwoord, dat hij staande
heeft Voorgelezen. Het antwoord is in zeer
vage bewoordingen opgesteld en kan later.
Naar hel Engelsch van
RAFAëL SABATINI.
..Mademoiselle, ik heb liet reeds gezegd",
antwoordde ik met een droevig glimlachje.
wO!" zei ze zuchtend. Toen keerde zij zich
J plotseling naar mij toe, met van toorn
gloeiende oogen die blauwe oogen die ik
zoo droomerig gekend h?.d, maar die nu
wijd open stonden. „Was hel om 'mij die
laatste beleediging toe le voegen dat u mij
uw bezoek hebt opgedrongen? Was het^m
fli'J le bespollcn roei die woorden mij een
I vrouw, alleen en zonder mannelijke hulp
u le straflen? U moest u schamen iflijn-
^rl Trouwens, ik kon niet anders van u
Wrwachlen".
..Mademoiselle, u doet mij grievend on
recht
..Doe ik u onrecht?" an'.woordde zij hef-
.'rf" ^oen zweeg ze, ze wilde niet in een
oordenslrijd met mij komen. „Enfin, nu
6®Sezegd hebt wat ge hadt te zeggen
'beur 6 nU *ieen°aan? En zij wees naar de
-.Mademoiselle, mademoiselle!" begon ik
ernstige slem.
ked?a *ieen'" v*e' z'j ni ij vers kor d in de
L ,cn een oogenblik herinnerde zij mij
'iWArviaar IP0e(?er- Haar stem en gebaren
•£>oren,^°° n^s mecr van u
„Mademoiselle, u zult", zei ik niet minder
heslist.
„Ik luister niet naar u. Praal zooveel ge
wilt. De wanden zullen u aanhooren". En
zij liep naar de deur, ik versperde haar ech
ter den weg. Ik was beleefd tot het laatst
toe, ik maakte een diepe buiging, maar be
lette haar naar de deur te loopen.
„Dat is het eenige wat er nog aan ont
brak. mij met geweld terug le houden!"
riep zij uit.
„Dat verhoede de hemel!" zei ik".
„Laat mij dan voorbij".
„Ja, als u mij eerst aangehoord hebt".
„Ik wensch u niet aan ie hooren. Niels
kan mij scholen van wat u kunt zeggen. O
mijnheer, indien ge eenig begrip van be
schaving hebt, indien ge eenige aanspraak
wilt maken om voor iels anders beschouwd
le worden dan een mauvais sujet, dan ver
zoek ik u eerbied te hebben voor mijn ver
driet. U was zei! getuige ioen mijn vader
gearresteerd werd. Di! is geen lijd voor een
dergelijk tooneel'L
„Pardon! juist op zulk een oogenblik
beeft u behoefte aan den -troost en den steun
dien^een man dien ge lief hebt u alleen
geven kan".
„De man dien ik liefheb?" herhaalde zij
en zij werd doodsbleek. Zij sloeg de oogen
even neder, maar sloeg ze spoedig weer op.
En ik ?ag in het diepe blauw van die oogen.
..Ik vind mijnheer, dal uw onbeschaamd
heid de perken le buiten gaat".
„Kunt ge het ontkennen?" riep ik uit,
„kunt ge ontkennen dat ge mij liefheb? In
dien gé dat kunt, hebt ge mij dan drie dagen
geleden le Toulouse voorgelogen?"
Dat maakte diepen indruk op haar zoo
diep dat zij de verzekering niet naar mij ie
willen luisteren, vergat -de belofle die zij*
zich zelve had gedaan zich niet te willen
vernederen tot een twistgesprek met mij.
„Indien ik in een oogenblik van zwak
heid. terwijl ik u niet kende zooais ge in
werkelijkheid zijt, u zulk een bekentenis
deed en zulke gevoelens voor u had, ik heb
sedert dat oogenblik dingen van u gehoord
mijnheer, die mij u hebben doen kennen
als een geheel ander mensch; ik heb iets
vernomen dat een liefde zooals ik toen be
kende geheel heeft uitgewischt. Zijt ge nu
voldaan mijnheer en wilt ge mij laten pas-
seeren?" Die laatste woorden sprak zij uit
op gebiedenden loon alsof ze reeds boos
was zich zoo ver te hebben lalen meeslee-
pcn.
„Ik Een in zooverre voldaan, mademoi
selle", antwoordde ik korlaf, „ik weet nu
dat ge drie dagen geleden de waarheid niet
hebt gesproken. Ge hebt mij nimmer lief
gehad. Het was medelijden, dat u misleidde,
schaamte voor de Delila-rol, die ge gespeeld
hadt en uw verraad. Nu kunt ge passeeren,
mademoiselle."
En ik ging op zij, verzekerd, dat ze niet
gaan zou, indien zij een echte vrouw wdte.
Zij deed het ook niet. Integendeel, zij ging
een slap achteruit. Haar lip trilde. Maar zij
herstelde zich spoedig. Haar moeder had
haar kunnen zeggen, dat zij een dwaas was
zich le wagen in een duel met mij mij
de held van honderd liefdeslwistcn. En toch
ofschoon ik er niet aan twijfel of dit was
haar eerste gewapende aanval van deze
soort, zij was meer dan tegen mij opgewas
sen, zooal9 ge kunt opmaken uit de woor
den. die volgden.
„Mijnheer, ik dank u voor uw inlichting.
Het is zoo, ik kan drie dagen geleden de
waarheid niel gesproken hebben. U heeft
gul ijk, ik twijfel daar nu niet aan, en u
neemt een zwaren last van schaamte van
mijn schouders af."
Welk een zei! ik wankelde door den pijn
lijken stoot. Ik was afgemaakt naar het
schijnt. De overwinning was aan haar zijde
en zij, een kind slechts, zonder ondervin
ding op het gebied vain Cupido I
„Welnu, mijnheer," voegde zij er bij, „nu
ge 't eens zijt, dat ge u vergiste met le zeg
gen, dat ik u liefhad, nu is de zaak afge
daan vaarwel!"
„Nog een oogenblikI" riep ik. „Dat punt
is afgesproken, maar er is iets anders, iets
van vóór mijn tijd, dat wij nog even hebben
laten rusten. Wij hebben of liever u
hebt de liefde ontkend, die ik zoo verwaand
was te gelooven, dat u voor mij gevoelde.
Wij hebben nog rekening le houden met
de liefde, die ik voor u gevoel, mademoi
selle, en daarover zullen wij misschien niet
zoo spoedig zijn uitgepraat."
Met een gebaar van verveling of onge
duld wendde Roxalanne zich af.
„Wat verlangt ge? Wat denkt ge le win
nen door mij aldus uit te dagen? Uw wed
denschap te winnen?" Haar stem was koel.
Wie -dat kinderlijke gezichtje aanzag, die
zachtzinnige, peinzende oogen, wie kon
haar tot zooveel wreedheid in slaat achten.
„Van mijn weddenschap kan niet langer
sprake zijn, ik heb die verloren en betaald,"
zei ik.
Zij keek plotseling op Zij fronste de
wenkbrauwen. Het was duidelijk, dat dit
haar interesseerde.
„Hoe dat?" vroeg zij. „Heeft u dier verlo
ren en betaald?"
„Ja juist. Die ellendige, vervloekte,
schandelijke weddenschap was het punt
waarop ik steeds zinspeelde als iets dat tus- 1
schep ons heiden Stond. De bekentenis die i
ik zoo menigmaal op het punt was u te
doen, die u mij vaak noodzaakte te doen
betrof die weddenschap. God gave dat ik
hel u verteld had Roxalanne!" riep ik uit
en het scheen dat de oprechtheid die klonk'
in mijn stem de hardvochtigheid van haar
gezicht, de koelheid van haar blik cenigs
zins temperde.
„Ongelukkig dacht ik altijd dat hel nog
geen tijd was of reeds le laat. En toch. zoo
dra ik mijn vrijheid terug gekregen had, was
mijn eerste gedachte dat te doen. Terwijl de
weddenschap nog niet was afgedaan, mocht
ik u niet vragen mijn vrouw le worden, an
ders mocht het schijnen dat ik hel oor
spronkelijk plan ten uitvoer bracht, want
uw liefde te winnen was het doel van mijn
reis naar LanguedocJ En daarom was mijn
eerste werk Chalellerault op te sporen en
hem de overdracht van mijn bezittingen ii
Picardië ter hand t© stellen, het grootste gc
dcelte, ja verreweg hef grootste van alïef
wat ik bezat. En dan wou ik u opzoeken ii,
het Hotel de l'Epée.
Want eindelijk kon ik met reine handed
lot'u naderen: ik kon bekennen wat ik ge
daan had en als ik wist dat ik alles zooveeï
mogelijk had good gemaakt, vertrouwde jW
op mijn succes. Helaas ik kwam te laat. Ia
ontmoette u in do voordeur van het hotel*
Van mijn spraakzamen eersten bediende had
u de geschiedenis van die afspraak, waarin!
Bardelys betrokken werd, reeds gehooTtk -
U had gehoord wie ik was en u dacht ver*
nomen, te hebben waarom ik u tot vrouw
begeerde. U kon dus niet anders dan mij
verachten",
(Wordt vervolgd).
