DE JOCKEY
No. 20222.
LEiDSCH DAGBLAD, Zaterdag 13 Februari
Derde Blad.
Anno 1926.
(p Buitenl. Weekover?ieht.
Naar de Parijsche Hallen.
Van den Voet der Pyreneeën.
FF"!'CTON.
Stemming bedorven tusschen
Duitschland en Italië
Duitschland vraagt toelating
tot den Volkenbond Ge
vecht om de Volkenbonds
raads-zetsls.
Een oud spreekwoord zegtwaar er twee
fcijvon, hebben er twee* schuld. De waar
heid daarvan ziet men weer eens in dc
nicer dan onverkwikkelijke kibbelarij tus-
fcehen Dnitschland en Italië inzake de be
handeling der Dnitschers in Zuid-Ti rol.
Waarbij feitelijk "t-mooiste is, dat Duitsch
land daarbij al heel zijdelings is betrok
ken. Heb Zuid-Tirol, waarom li eb toch gaat
is een stuk Oostenrijksch gebied, dat Italië
ah Italia irredenta na den wcrcldkrijg
heeft ingepalmd en historisch niet ten on
rechte. De bewoneAvan dit nu Italiaansch
geworden stuk land zijn dus, voor zoover
zij zijn van Duitschen stam, ex-Oostenrij
kers cu, politiek gesproken, heeft Duilscli-
Jand met hen dus niets van noode. Iloog-
jsfcens kun men zeggen, dat er ctilfcurccle
bonden bestaan.
Nu is niet te ontkennen, dat het lialië
vau Mussolini weinig aandacht heeft voor
cultureel© belangen voor zoover die niet
Italiaanscli zijn. Gehuldigd wordt alleen een
Italiaanse hnationalisme cn aangezet wordt
tot slecds feller opdrijven daarvan. Het
is het nationalisme, dat als van zelf tot
botsingen voert Waar vroeger beloofd
'is dc Duitsche minderheden te ontzien, is
Mussolini druk bezig. Italië zich aan be
lofte-breuk te doen schuldig maken.
In geen geval echter paste het den Bcice-
schcn premier Held om in den Beicrsclicn
Landdag daarover tegen Italië uit te pak
ken. Heb voeren van buitenl. politiek, in
welken vorm ook, ligt niet. op den weg van
een der premiers of een der ministers, van
een bondsstaat, komt slechts toe aan den
rijksminister voor buitenl. zaken en den
rijkskanselier, dus aan Stresemann cn
'Luthcr. Maar was het nu voor cl ducc van
-zijn kant noodig om daarop zoo te ïcagec-
ren als Mussolini in de Kamer te Rome
deed? Dab was grof, zelfs meer dan dat
en te begrijpen is, dat Mussolini's scheld-
xede in Duitschland veel Btof deed op
waaien, Dat was geen taal (al was ze dui
delijk), die zelfs tusschen tegenstanders
past, dus laat staan tusschen twee landen,
die trots alles normale betrekkingen onder
houden.
Het was geen wonder, dal Stresemann
1 direct zich tot een antwoord -in den Rijks
/dag aangordde. Hij deed dit evenwel waar
dig en kalm. Wel in schrille tegenstelling
tot dc manier van don Italiaanschcn dicta
tor, die in den Senaat daarop eenigszins
bakzeil haalde, zoodat officieel deze,affaire
Igeslotcn mag worden geacht.
Niettemin mag genist vastgelegd, dat
dooi dit alles dc verhoudingen tusscheu
lieidc landen er niet beter op 'geworden
zijn.
Een onverwachte belemmering van den
goeden geest, die over Europa Vaardig
heette te zijn geworden. Hectic, want in
werkelijkheid blijft er van dien goeden
'geest niet al te veel over. Dat blijkt al/zcer
duidelijk bij het om toelating vragen door
Duitschland tot den Volkenbond Na heel
wat geschrijf en gewrijf is men eindelijk
zoover, dal- de Duitsche aanvraag-nota te
Geneve'is ingekomen. Men zou mogen ver
wachten, dat er nu blijdschap lieorschte, ai-
lerw-cge om dubbele reden: lc. omdat
Duitschland eindelijk opgenomen wordt in
tien kring der volkeren, die streven naar
voortdurende bevestiging van den vrede
2c. omdat door het Duitsche toetreden liet
verdrag van Locafno in werking treedt.
rln plaats van die blijdschap echter allerlei
gekuip cu gedoe, zelfs van een aard, da'.
IXiitsëhlands' toelating niet geheel zeker
is. Wat toch is het geval? Aan Duibsck-
Jand is beloofd, zoo het toetrad, een perma
nente zetel in den Volkenbondsraad naasb
Engeland, Frankrijk, Italië en Japan, dege
nen, die reeds over zoo'n blijvende positie
nescliikkcn. En deze belofte wil men ge
stand doen, edoch anderen, die thans
oen der niet-permanente zetels bezetten,
willen tui ook zoo'n perm:inente% zetel. Of
daardoor de idee van den 'Volkenbondsraad
geheel wordt gewijzigd, doet er niet toe,
naar het schijnt. Vergeten wordt door deze
macht-liefhebbers, anders zijn zc o.i niet
te betitelen, dat op die manier de Volken
bond ook geheel wovdt getrokken in a©
politiek van 't oogenblik en zoo alle kracht
als van zelf verliest. Men zou binnen den
Volkenbond halen het politiek gekuip, dat
zich, helaas, in Europa nog altijd he'cft
weten staande le houdeD, tot schade
voor ieder land en \oor het gansehc w ereld
deel. Van dc zes, die zoo'n lossen zetel be
zetten in den raad, n.l. België, Brazilië,
Spanje, Tsjeeho-Slowakije, Uruguay en
Zweden, zijn hel dc drie oerstgenoemden
met Polen, die zoo'n vasten zetel verlan
gen en van die vier speciaal Spanje en
Polen. Verluidt zelfs niet, dat Spanje ge
dreigd heeft bij niet inwilliging van zijn
eisch, te zullen stemmen tegen Duitscli-
land's toetreding, aldus deze toetreding
verhinderend, daar toelating slechts moge
lijk is met algemeeno stemmen
Wat is er over van den goeden geest,
die Europa zou opheffen en vorbeteren
Dat genoemde zes nog zoo'n lossen zetel
bezetten, is feitelijk at niet in orde. Bedoe
ling was toch, dat deze zes zetels telkens
dcor een ander zouden worden ingenomen,
maar het zestal heeft zich geregeld laten
herkiezen!
Het is dc gewone strijdvraag over even
wicht etc., die België en Polen aanzetten
tot hun eiscli naar een vasten zetel, nu
Duitschland er een zal krijgen cn Frankrijk
staat natuurlijk geheel achter beide vazal
len. Spanje meent als hoofd van dc
Spaansch-sprekende landen in aanmerking
to komen, daarbij concurrentie vindend bij
Biazilië. Engeland heeft weinig zin in zoo'n
uitbreiding der vaste Volkenbondszetels cu
mag daarbij rokenen op den steun van alle
ci-devant neutralen. Hoe Italië cn Japan
er tegenover staan, is onbekend.
Te hopen is evenwel, dat men dit slre-
ven ook den Volkcnbondsraad tc verpoli
tieken, in den ki%m zal smoren. Het. zou
toch niets minder zijn, dan een aantasting
cn vernieling van den Volkenbond en zijn
waarde, die loeli nog alleen moreel maar
v.mi betèekonis lijkt, lot een minimum terug
brengen.
Of het echter nog lukken zal? De gan-
sche wereld staat nu eenmaal op den kop...
Tegen vier gingen we op weg. Wc wildon
de Parijsche Hallen zien bij nacht. Wan
neer daar van allo kanten uit de omstreken,
en van veel verder ook, dc levensmiddelen
aangevoerd worden, die de enorme stad
van moer dan O millioen inwoners weer
voor een hcelcn dag van voedsel zullen
voorzien.
't Was koud dien nacht, liet vroor. We
liepen met. onzen kraag hoog op, handen
in dc zakken, en schuifelend vaak onze
voeten over den grond, omniet uit tc glij
den over de gladheid der trottoirs. Parijs
lag stil en verlaten oru ons heen. Een
klein aantal lantarens gaven slechts een
spaarzaam licht. We waren do ccnigc voet
gangers langen tijd. Op dor» boulevard Si>.
lichel hier cn daar een eenzaam wezen,
dai bijna, nchuw langa ons sloop, of wel
z.'ch haa-sberid voorwaarts spoedde naar
woik doel? Armen, bedelaars... Sommige;i
hielden even stil, roegen smeckond, met
trillende stern om een aalmoes. Ze waren
in lompen gehuld, onvoldoende bedekking
in die felle kon. Zo hadden niet gegeten in
langen lijd misschien. „YccI valsche armoe,
veel huichelarij schuilt er onder die men-
schen, zei mijn metgezel. Er zijn Bcbatrijko
bedelaars in Parijs, huizenbezitters, kapi
talisten! Maar 't is toch wel vrecsclijk
koud vannacht/ ca heb je die jas met scheu
ren gezien, en dat magere, blccke ge
zicht?..." Eo li ij keerdo om, liep een paar
passen terug, den blcekcn bedolaar achter
na, die al voorbij was. ,,Tout dc mcrac il
fait froid", herhaalde hij, bij wrijze van
verontschuldiging.
Oude mannetjes, voortsukkelend slof-
slof, in elkaar gedoken vrouwtjes, zoo have
loos, zóó haveloos!... hoe meer wc de Hal
len naderden, hoe meer Parijs ons zija mi
sère vertoonde. Mensehen, die geen huis
hebben, ergens onder een brug 6lapen, of
in een portiek, of ergens onder dc over
kappingen van de Hallen, en die hun eten
zoeken gaan-onder den afval daar, of zelfs
wel wat weg-stelen ook van een volgeladen
kar, een hooggestapelden berg: een wor
tel. een appel, een knol...
Hoe dichter we de Hallen naderden, hoe
meer drukte ook: karren die aanreden,
jonge kerels die zich haastten. Weldra stra
ten waar reeds voerlui hun waren afgela
den hadden, of daarmee bozig warenber
gen kool, bergen knollen, bergen amdappe-
len, bergen van allerlei groenton, naast
elkaar. V1 eeschstallen toonden hun verlich
ten bloedorigen inhoud naar buiten: koeien
lijven, varkens-lijven, schapen, gevogelte...
Een berg sinaasappelen {floiseling, die fel-
oranjc kleurde in de straat. Dan ook vele
leoge plaatsen nog, die him vulling wacht
ten. Op dc hoeken der straten jonge
kerels, en ccnigc oudere ook wel, die daar
lanterfanten schenen, maar die even
daarna druk aan heb werk sloegen om een
kar af tc ladener zijn altijd handen te
kort aan dc Parijsche Hallen, altijd jonge
sterke krachten te weinig. Dat v.eten de
wcrkcloozcn van Parijs, dc werkeloozcn,
die werk-willendcn zijn. En daarheen is
altijd hun toevluchtsoord als de nood tc
dringend nijpt Ieder© krachtigo kerel is
daar welkom. Er wordt dóór hen niet ge
vraagd ïijiar zijn antoe eden ten, niet naar
zijn burgerlijken stand, niet naar getuig
schriften. „Wil je werken, kan je werken?''
dat is het ccnigc, waar het daar op aan
komt. Massa's intellectueclen cn artiesten,
wicn de wetenschap cn kunst droog brood
weigeren, vinden déar een gulle ontvangst
wanneer zc willen cn durven: want heb
is sjouwbri, sjouwen, veel en zwaar; maar
de betaling is goed, is loonend natuurlijk
toch, wanneer er steeds handen tc kórt zijn!
Daar tusschendoor, in hun vaste afdce-
lingen, dc z.g. Forts des Halles"
groote, stoere kerels, met ccn soort witte
uniform-muts op, of ccn groeten breeden
hoed: de Vast-aangestclde Hallen-sjou
wers, kerels met zclfbcwusten ficren tred,
met ficren zclfbcwusten oogopslag: „Wij,
les Foils des Halles!" Ze hebben hun vcr-
ceniging, hun club, hun muzick-corps
'zc zijn Parijsche bekendheden, van wie
bijvoorbeeld in Carnavals-tijd altijd spe
ciaal melding wordt gemaakt: zc hebben
altijd hun eigen eigenaardige Carnavals
groepen.
Onder de hooge wijde, lange overdek
kingen, de z.g. „pavilions", waarvan er
tien zijn in het geheel, on waar groenten,
vruchten, boter, visch, kaas, eieren, gevo
gelte, wild cii viccsch tot ongeloofelijke
hoeveelheden opgestapeld en gerangschikt
liggen overal geroep en geschreeuw, ge
loof en gebied... Daar buiten not zoo...
maar daar klinkt het minder luid in de
ruime lucht van dc leege straten,..
Overal agenten, die surveilleercncn
overal ooi; de speciale Hallcn-wacnters,
die de voëiiiii controleercn en <lc kooplui
want er is speciale Hallen-permissie noo
dig om Mee tc doen aan dezen bcdrijvigén
naent-handclcn alles verloopt iu orde en
regelmaat hoe een chaos het den onge-
■wónden toeschouwer ook schijnen moge!
Vrouwen veel ook Koopvrouwen,
groentcnvrouwcii, vischvrouwon vooral: een
goedaardig ruw slag „wijven", waarvan
sommigen nog jonge moisjes lijken, en mis
schicn ook zijn. Verder wat publieke vrou
wen ook, die hier hun slag hoopen tc slaan.
Langs den weg stalletjes met eetwaren;
de in Parijs onmisbare pomiües frites,
warm cn wel, zóó uit de olie opgediend;
wanne worstjes ook, cn andere vleesch-
waren, en brood De stalletjes zijn armoe
dig zoo maar een open tafeltje langs den
weg; dc verkoopers zijn armoedig, de
klanten zijn armoedig; en dc waar is van
dc allerminste kwaliteit maar goed ge
noeg voor wie niet beter gewend is immers!
Wij gaan een crêmcrie binnen ,cen soort
melkinrichting waar ook warm eten geser
veerd wordt aan dc Hallen-bezoekers. We
bevinden ons tusschen vuile kerels, die ons
achterdochtig begluren: „"Wat moeten die
„nette" mcnschen in onze crêmerie Op
een bank achteraan zit er een te slapen.
De patroon gaat naar hem toe. „Hé, zeg,
baas, als je slapen wilt,-ga dan naar huis:
daar is 't hier de plaats niet voorl" De
c—
aangestootcn jongen kijkt lodderig op,
houdt zich even rechtop, en als de patroon
weg is valt hij onmiddellijk weer terug in
zijn slaaphouding', arm op tafel, hoofd in
arm. T\Vec stoelen van ons vandaan zit
ten een paar negers, stoere, vierkante
kerels. Aehttcr ons een paar Arabicven
waarschijnlijk. Een van hen speelt met dc
poes van het huis. Ze hebben vredige, ern
stige gezichten nllqbci. Dc patroon glim
lacht tegen hen als hij hun een bord soep
brengt. De negers betalen, gaan weg. Dc
slapende jongen wordt- door zijn makker
'op den schouder geslagen: „Kom, jong!"
-Met een zucht staat die eindelijk overeind
zc moeten veer aan het werk, zc zijn
nog lang niet. klaar, cr is nog heel wat lc
doen cn te verdienen aan dc hallen!
Wij staan ook weer op. I)e koffie was
goed. Wc zijn we^r verwarmd. En alsof
ook wij wat te doèn hadden, stappen wij
met stevige passen dc straat op wc ge-
neeren ons, dat we niets-doenors zijn, toe
kijkers...... daar waar iedereen werkt, zijn
krachten geeft.
Het loopt tegen 5 uur. We zien dc greote
vracht-auto's van Hachcttc voorbijrijden,
dio dc morgen-kranten van de drukkerijen
afgehaald hebben (waarvan dc meeste in
den omtrek der Hallen staan) en die nu
over heel Parijs gaan ronddragen. Dar
geeft een ochtend-idee. Is het zóó laat al
Dc Hallen leven voort, in volle drukte.
Geschreeuw, geratci, getier. Maar wij zijn
al moe, wij ongewenden, enkel al van ü-t
zien... En kecren huiswaarts. Minder en
minder wordt dc drukte rond ons heen.
Mindor cn minder licht dc straten. We zijn
nu weer bij den Pont St. Michel, en de
huiverende, arme gestalten, die langs ons
glijden in den nacht, herinneren ons weer
aan dc onderlagen dor maatschappij, dc
lagen der misdcelck-n, der oude, zwakke
armen, die niet werken kunnen, cn toch
leven moeten, toch nog leven willen, zoo
goed als alle anderen, zoo goed als al dc
sterken, levenden, die we rond ons zagen in
de Hallen, en die ons een oogenblik dc
misère vergelen deden dooT hun forschc,
vivc activiteit... „Se fait froid tout dc
tnême!" zegt mijn metgezel weer, en wij
huiveren beiden.
Dc Hallen „le ventre de Paris" ja:
en we beginnen een gesprek over Zola.
Och ja!... Wat kun jc er aan doen per slot-
van rekening!... -
M .DE P.OVANNO.
XJX.
In mi}n voïigon brief- besprak ik 'lc
mocielijkheden welke de Compagnie du Midi
ondervindt bij den aanleg van liet onlbrc-
kojide sluk spoorlijn in de valide d'Aspc,
ten (gevolge waarvan do verbinding tusschen
Bram cu Aira-goh door don reeds geboorden
■tunnel uil gesierd dreig* lc worden.
Intusschrn schijnt er, volgens de dagbla
den, licht in de zaak te zijn opgegaan; de
Spoorweg-maatschappij zou van dc Fran-
scho regoeting do toezegging hebben ver
kregen op meerderen slaan in verband- met
de stijging van Materialen en arbeidslooncn
'sedert de oörspröïllQDlijtorovereenkomst.
Dezelfde Compagnie du Midi zal binnn -
fcört op het vak PanDax (van de hoofd
lijn naar BordeauxParijs) bare iToinen
door electriciteit mogen doen voortbewegen.
Echter is o.a. als voorwaarde gesteld dal zij,
bij klachlen van den telefoondienst over
bovenmalig luid gedruis wegens dc nabij
heid van de electrische geleiding van de
spoorlijn, moet zorg dragen voor het ver
plaatsen van de telefoonlijn tot veiliger af
stand. Dit houdt verband met vroeger onder
vonden ongerief door het telefoon-personcel,
waarover reeds lc dezer plaabe is gescho
ven.
Op Lel gebied van het verkeer In dit de
partement valt nog te vernielden dat thans
langs dc kust, behalve de reeds lang be
slaande spoorweg!ijn, een eleclrfsche tram-
verbinding bestaat tusschen Bayoniv?, over
Biarritz, Bidari. Guéthary, St.-Jean-de-Luz,
cn het grensstadje llendaye. Gedeeltelijk
worden de groote straatweg of wel buurt
wegen gevolgd, maar voor groote vakkon
RECLAME. V
GG5Ta
van dr* lijn is een afzonderlijke vreg aange
legd. Dikwijis voorl de tram langs de klippen,
vlak aan zee (fataisrs) van waar men over
de talrijke ldeine baaien c n op dc ver weg
deinende kustlijnen van de Golf van Bis-»
cnye oen prachtig en F'.crds wisse!, nd uit
zicht heeft.
De aanleg van dozen weg heeft nu cn dan
tegenspoed gehad, omdat dc klippen niet al-
lijd eon voldoend vciligcn bodem beloofden
te zijn. De zoc doel in deze streek, evenals
in ons land, dc kust hier cn daar afbrokke
len cn hel behoeft wel geen betoog dat een
rots, aan welks voet de zee knaagt, op den
duur niet tegen'zwaren druk van boven be-»
stand kan zijn.
Een sprekend bewijs van dc ontwikkeling
van ccn landstreek door liet scheppen van
vei koers-wegen ziet men in het verrijzen
van huizen op plaatsen die vroeger lc afge
legen waren, doch thans door de tram, met'
zijn talrijke slop-plaatsen, gemakkelijk le
bereiken zijn.
Ir. dc uitgestrekte, dorli weinig bevolkte,
gemeente Bidari, waar het dorp boven aan
dc'binnenste Helling van de klippen ligt cn
liet station in dc vlakte; zal de tram nieuw
leven brengen. Reeds vindt men er palen
met wcidsch klinkende namen zooals Boule
vard dc l'Océan, welke voorloopig nr>3
slechts aanduiden, welke nieuwe wegen men
gaat trekken in terreinen, waar vroegernic-.
mand aan bouwen dae.ld wegens den groo-
ton afstand van het station cn welke than*
door de tram worden doorsneden.
Ongetwijfeld zal hel plaatsje moeten mee?
een gezocht vacan tic-oord worden; de op-
ccnhöoping van gaston, vooral in dc maand
Augustus. Leeft langs do Biscaayschc kust
bijna, onrustbarende verhoudingen aangeno
men, zoodat nieuwe hotels, pensions cn vif-
la;3 in ccn dringende behoefte zullen voor*
zien.
Wegens liet zooveel zachtere klimaat (rek
ken de zee-badplaatsen ook 's winters gasten
vandaar dat dc exploitatie van hotels enz*,
niet uitsluitend afhangt van dat ééric koord
op den boog, (le zorner-vaenntie. waarop in
het Noorden dc badplaatsen zijn aangewe
zen. Verscheidene hotels, ik durf wel zeggen
de meeste, blijven het geheele jaar open.
Geheel ledig zijn zij nooit en de Korst- cn
Paaschdagen brengen er zelfs een tamelijke
drukte. Zoo wordt mij verteld dat in St.. Jean
de Lu/, tusschen Kerstmis en Nieuwjaar dit
maal zelfs aan oude klanten geen logies kort
worden verleend.
Ilel zijlijnlje van dc eleclrisclie tram dat
sedert een paar jaren St. Jean-de-Luz. door
de vallei van de Ni voile verbindt met As-
cain, is verleden jaar doorgetrokken lot Sare,
het dorp dat onder den schuilnaam Elcïie-
saro hel tooncel vormt van Pierre Loti's
„Rarnnnlcho".
Yau ccn der tusscheu stations kan .men
z.icli met een tandrad-spoortje naar den 900
M» lioogcn top van do Bhunc begeven cn
Uit het E n g e I-s e h
door
A P.TH Uit APPLIN.
Vertaling van
Mevr. M. J LANDIiö—TOLLENAAR.
(Nadruk verboden).
51)
Ik heb je een geschikte» jongen gevon
den; wat zou je er van zoggen, als je mocht
litijvcn? Jk heb op je gelet en ik denk wel,
dat je mettertijd zou kunnen lecrcn rijden,
■le bent bij mij in ieder gevat in do gelegen
heid tc toonen, wat je kunt. Wat zeg je er
van?''
Het Jog keek op naar hei grove gezicht,
•aar de kfe-ine begccrige oogjes, „ilue denk
'jc cr over?"
,,lk denk, dat ais ik u was, dal ik zou zeg
gen: „lied graag, mijnheer Tompson"."
Het Jog dred eeu stap achteruit ui rukte
Zjcll tos.
„Hout graag, mijnheer Tompson," zei ze
'buigzaam. ,,U hebt niet gesproken over sala-
T's, is liet wet? Maar al bnodt u me duizend
uontl pcr ;yyck aan, dan zou ik het nog niét
-aannemen."
lioiTs"eliïiSyarkl>nsoos,'cs e^'erdc-n on-
=4iion«S5k c!lcnd'S onderkruipsel, tüi»
iden Grand iv!'Je dcnkt
Jarhln ?*av rÜdcn en winnen." Hij
lidz nfnsf - "'Vs het lukt. tied 'k je
«tnzend pond m dc week aan."
..Dank u," antwoordde liet Jog. „Als u
Pmekefeiter was on al uw vervloekte spoor
wegen voor inijn voeten legde, dan zou ik
liever op stag sterven, dan dat ik me met u
atgal. Goeden dag, mijnheer Tompson en
u zoudt er aan kunnen denken, dat huis en
cri lot vitr-en-lsvintig Juni van ons is en dat
u dus op verboden terrein loopt. Maak. dat
li weg komll"
„Jij Tompson hief zijn stok op, maar
J ot Jog was hem tc vlug; zo holde liet pad
ai on tactile hem uit. Hij zag. dat van uil dc
stallen Tim en een troepje stalknechts naar
kom stonden tc kijken. Met een vloek k"erde
lii) om cn een koonend gelach volgde hem.
Tompson zwoer, dal noch Pay, noch Mar
ton. nocli liet Jog genade bij hem zouden
vindon. Hij zou zijn pond vteescli hebben,
van ieder van tien cn meer, veel meer.
liet werd niet geheim gehouden, dat dc
Kameel mee zou doen aan den-Grand Prik.
Een week voor den race werd bekend ge
maakt, dat er in Londen op liem gewed
werd. telkens als er een goed aanbod gedaan
werd. Alleen maar voor kleine bedragen,
maar deze vormden tc zamen ec-n groote
som.
„Ilct zou me niet verbazen, ats Marton
dezen keer won," zei Bcnbergh. „Wie rijdt
hem?"
„Poehl" antwoordde Tompson. „Zelfs een
engel-kan dat boesl geen race laten winnen.
De beste paarden, die we dit jaar hebben
zijn niets waard vergeleken met do Fransc.he
renpaarden. Alteen omdat hij ccn snerlrace
wint a's de Lincoln
..Tocu Marlon's zoon, die leerjongen, dien
zo h«t Jog noemen, hem reed," vulde Den-
bérgli aan. „Ze moeten gedacht hebben, dat
hij den Derby zou winnen, want ze hadden
ecu hoop gekt opgezc'; flat weel ik. Nu zet
ten ze:Iiuil geld op hem in Frankrijk. Zc
Izeggen, dal .Spykcr hem waarschijnlijk zal
lijden.''
„Hot kan me niets schelen, wie hem rijdt.
Ik maak me geen kopzorgen," zei Tompson
gapend.
Denbergh haalde de schouders op. „Als je
zoo graag Cranteigh Ilcath zelf wilt hebben,
in plaats van liet geld, dan zou ik goed uil
mijn oogen kijken, als ik jou was, voorat als
het Jog rijdt. Ik heb jo al gezegd, dal ze me
verteld hebben, dat hij hern lederen ochtend
Irainl en Bill. Schele Bilt, je wee! wet,
zweert, dat hij op een ochtend gezien heeft,
dut -le Kameel de andere paarden glad voor
hij liep, zonder eenige moeite."
Tompson lachte hoonerd. „Scheel!
Scheel!'' en hij lachte om zijn eigen geestig
heid.
Hij was geregeld naar Cranteigh Healti
House gegaan, om op de hoogte te blijven
van wat er iedere» dag gebeurde. Op een
Donderdag ging de Kameel naar Parijs, be
geleid door den ouden Tim, Spykcr cn nog
een knecht. Marton zou pas Zaterdags voor
den race gaan; Derrington, het Jog cn Fay
zouden met hem moe reizen. Tompson be
sloot met denzelfden trein te gaan; liet zou
ook wet grappig zijn, als hij in hun hotel
logeerde. Dan kon hij een oogje houden op
Fay.
Én bij glimlachte vergenoegd, als hij be
dacht, dal ze na den race van hem zou zijn.
Na den race, ja dan kon hij nemen, wat
tiij wilde en wanneer hij wilde. Hij dacht
aan Deubergh's raad, toen hij Vrijdagavond
in de krant las, dat dc Kameel deel zou
nemen aan den Grand Prix, hereden door
Tony Marton.
Zaterdagochtend was hij even over tien
op het Victoria' station en slenterde rond in
dc huurt van dc lokellen, totdat hij Marton
en de zijnon zag aankomen. Ilij begroet e
hel Jog met de woorden: „Ilaüo, garnaal,
ga je den Franschen jonger.s se. een lesje
geven in het rijden?"
Zc zag cr werkelijk uil af? een garnaa';
dc groote pet diep in de oogen, haar tengere,"
slanke gestatte gehuld in een dikke, bruine
jas. Hij volgde haar op het perron cn zag,
dal Derringlon een stapel kranten en tijd
schriften kocht aan de kiosk: hij zag, dat liet
Jog The Sketch oh The Tatter in den jaszak
stopte.... Toen zag hij iets, dat hem den
adem deed inhouden, want hij kreeg plotse
ling een idee. Een prachtidee. Ilij overwoog
het snel, verkneuterde zich bij do gedachte.
Het was een beetje gevaarlijk, maar met
zijn bekende handigheidAls hij hel ten
uitvoer bracht, zou de Kameel vast en zeker
verliezen. Het zou zoowel Marton als Der-
rington gek maken. De gelegenheid om
wraak te nemen was le mooi om te laten
ontglippen te meer, nu do gelegenheid
zoo was, dat hij zijn plan ten uitvoer kon
brengen zonder al te veel moeite.
Want toen het Jog de tijdschrilien in den
jaszak stopte, had zo één oogenblik tiaar
paspoort er uit gehaald en er toen meteen
weer in laten glijden. Tompson zag den
bovenkant verleidelijk hoven den rand van
don zak uitsteken. Zijn vingers jeukten
maar hij wachtte.
Het beste oogenblik zou zijn, ats ieder
zich verdrong bij de controle. Hij baande
zich een weg door do menschenmc-nigie,. tot
dat hij vlak naast haar stond, teg'cn haar
aangedrongen werd. Ze deed alsof zc h-.m
niet zag. Het was bijna te makkelijk
Alsof hij oyi kind ccn sluk lokkers aJpaklo!
Toen hij plaats nam in den Püllmahncar
zat Tont^s paspoort 'veilig en wel in zijn
binnenzak. Ilij stak eer: sigaar op en leunde
behagelijk achterover. Niemand betcédigde
Bert Tompson zonder cr voor te hoctc-n. Zoo-
dra de trein in Dover aankwam, passeerde
liij zoo snel mogelijk rl? douane, om op een
vciligcn afstand lc kijken naar wal cr ge
beuren zou.
Tony keerde de zakken binnenste bub n,
dc anderen keken al hun bagage na. E n
controleur stuurde iemand terug naar d n
trein om te kijken. Eindetijk stapte Marton
alleen aan boord; bidden noch smccken
hielp, liet Jog moes', achterblijven cn Uer-
rmgton en Fay bleven bij tiaar.
Hot was jammer van Fay, maar hij kon
nog wel vier-en-twinlig uur op haar wach
ten. De uitdrukking' van Marlon's 'gezicht
was ccn lust voor de oogen. Hel was uitge
sloten, dat ze ccn nieuw paspoort zouden
bemachtigen. Gc-cn macht (cr wcr I kon
Tony bijtijds in I'arijs brengen. Tompson
liep het dek op en neer, genietend van 'b*
vruchten van zijn eerste wraakneming. Op
een geschikt oogenblik, toen niemand op
hem lotte, boog hij zich over dc raili van
den achtersteven cn liet liet gesloten pas
poort vallen in het schuimende water, dat
opgeworpen werd door dc schroef. En Iti zijn
verbeelding zag hij Harrington en twt Jog
lorugkcrrcn naar Londen cm ov i! te
zoeken.
Derrington verspild: geen tijd aan -
ken. Hij informeerde aan hol Victoria Sta
tion, want hel Jog wist, dal zo het in den zak
had voordat ze in don trern slapten. Daarna"
reden zo terug naar Fay's kamers. Ilij liet
de meisjes daar achter en deed een paar uur
lang vruchWooze pogingen een nieuw pas
poort te 1 BccKhlieen.
(Wurjlfc vervolgd).
