hkm& kent Abdijsiroop
DE JOCKEY
No. 20177.
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 19 December
Derde Blad. Anno 1925.
(p buitf.nl. weekoverzicht.
BRIEVEN UIT BERLIJN.
UIT EUSLAHD.
FEUILLETON.
Het Balksnc oaf liet geregeld
Mosoel dreigt te voeren
fbt oorlog De Fransche
ininisters van financiën
De crisis in Dnitschland.
Tolnutoe hadden de Volkenbond en zijn
raad niet slecht gemanoeuvreerd. Er was
wel eens iets voorgevallen, waarbij men
een krachtiger houding zou hebben ge-
wenscht, maar tenslotte kon men het meer
voorzichtige optreden toch billijken, want
moest het zoo jeugdige instituut ook niet
denken om gevolgen voor eigen bestaan en
dit vooral, waar toch bijkans steeds een
jjoede oplossing kon worden gevonden voor
de diverse moeilijkheden, die gerezen wa
ren? Beide wonnen door het succesvol op
treden aan invloed en zeggingskracht om
liet woord macht met opzet niet "te bezigen,
.vaar liet toch werken des vredes geldt. Ook
iet jongste Balkan-conflict, het geschil tus-
/chen Griekenland en Bulgarije, is naar bc-
iooren tot een einde gebracht. Bulgarije is,
gelijk langzamerhand ecnigszins te voor
spellen viel, in 't gelijk gesteld en Grieken
land zal voor zijn eigenrechtig optreden een
aardige som moeten betalen. Aanvankelijk
schijnt de Gricksche regeering nog geneigd
te zijn geweest, om zich tegen de ongun
stige beslissing tc verzetten, maar zij heeft
daarvan per slot van rekening toch maar
afgegien, aldus ongetwijfeld kiezend de
wijste partij. Voor leden van den Volken
bond is de tijd om voor eigen rechter te
spelen voorbij en zeker in aangelegenheden
van op zi'ch zelf al zoo twijfelachligen aard,
als hier in 't geding waren. En wat ver
mocht een kleine staat tegenover een actie
van den Volkenbond
Des te meer is het te betreuren, dat de
Volkenbondsraad daarop heeft gefaald in
een zeer moeilijke historie als Mosoel is. En
dat juist, waar nu een der allergrootsten in
het geding was betrokken, n.l. Engeland.
Ziet, zoo roepen de tegenstanders en bela
gers: voor Engeland gaat men uit den weg;
Engeland regeert den Volkenbond! Te mter
reden is er voor dit verwijt, waar de Engel-
sche regeering een zeer zonderlinge rol heelt
gespeeld. Gaan we, heel in 't kort, de affaire
eens na. Mosoel was bij de herziening van
don vrede met 'Turkije uitgeschakeld en
overgelaten aan beide betrokkenen om het
onderling eens te worden. Slaagden zij daar
in niet ,dan zou de olkenbondsraad be
middelend optreden en de kwestie aldus uit
de wereld helpen. Stilzwijgend zetten wij
Engeland als belanghebbende in de plaats
van Irak, dat nog niet meetelt. Engeland en
Turkije konden het niet tot een overeen
stemming brengen, dus moest de Volken
bondsraad optreden. Deze stuurde een com
missie van onderzoek uit. die tot de conclu
sie kwam, dat de iure Mosoel feitelijk aan
Turkije toekwam, al stond het de facto
ïhans crootendecls onder Irak. d. w. z. En-
^eJsch bestuur. Het beste leek deze commis
sie, Mosoel terug tc geven aan Turkije, ten
zij Engeland er in toestemde om het man
daat over Irak, dat in 1928 afloopt, met 25
jaar te verlengen en dan met Turkije tot een
economische regeling wist te kpmen.
In Engeland verzette men zich krachtig
tegen de idee, nog 25 jaar zich vast te. leg
gen in een wespennest en de regeering ver
zekerde daaraan niet te denken. Nog een
Saar dagen geleden pas gaf Baldwin een
ergelijke verklaring. Maar jawel, de Vol
kenbondsraad verlaat geheel en al haar op
dracht bemiddelend op te treden, laat wer
kelijke bemiddelingspogingen na, sluit zich
aan bij het rapport der commissie en
.wijst Mosoel toe aan Irak op genoemde
voorwaarden. En alsof nooit iets is verze
kerd, alsof nooit op de Turksche kwestie
Lloyd George was weggebezemd, dc Engel-
schc regeering accepteert mir nichts dii
nichts. Mosoel is toegewezen aan Irak
Jawel, maar wat zegt Turkije Om te be
ginnen heeft het zich reeds teruggetrokken
vin het gedoe van den Volkenbondsraad,
waarvan het de laatste gestes niet bijwoon
de cn bovendien: ronduit is verklaard, dat
Mosoel Turksch was en Turksch bleef.
M.a.w. staan we, dank zij de beslissing
van den Volkenbondsraad,, een beslissing j
zonder gezag van bindend karakter, mo-
teel gesproken, gegeven, voor een oor- 1
Vog. Beslissend is alleen de bloote omstan- I
digheid, of Turkije thans direct wil „knok
ken" dan wel wat later. Dat het Engelsche
parlement op dit oogenblik den zeldzamen
omval der regeering Baldwin toch zal goed
keuren, lijkt ons weinig twijfelachtig.
Turkije zal Mosoel niet opgeven. Best.
Voelt het zich heel sterk, dan vecht hel
onmiddellijk. Achter zich weet het sovjet-
Rusland en het overgroote deel der mo-
hammedaansche wereld. Niet voor niets li
reeds druk geconfereerd met Tsjitsjerin.
Een oorlog zal Engeland ontzaggelijke of
fers kosten, waar deze gevoerd worden
moet zoo ver van de basis en al zal de
Volkenbond dan moeten steunenWie
begroot dien steun
Acht Turkije niet dadelijk het oogenblik
daar voor een besliss'ng door dc wapenen,
och, dan is er gelegenheid genoeg, om uit
te stellen door besprekingen als anders
zins. Edoch: het zal toeslaan, wanneer het
het oogenblik gekomen oordeelt.
De Volkenbond heeft door dc Mosoel-af-
faire in dezen zin te behandelen, zijn repu
tatie een schade gedaan, die nog niet is te
overzien en de Engelsche conservatieve re
geering speelt een zeldzaam gevaarlijk
spel. Te meer, waar de financiën geducht
in de knel geraken en eerder sprake is van
belastingverhooging dan van belastingver
laging, gelijk in uitzicht was gesteld.
Hoe zal Engeland vcageercn, wanneer er
iets plaats vindt?
Dc finantiën hebben heel wal le beleekc-
ncn. Zie b.v. naar Frankrijk, dal, vergissen
we ons niet, dit jaar reeds zijn zesden mi
nister aan dat departement verslijt. Na nau
welijks de leiding te hebben aanvaard op
finantiecl gebied is Loucheur al weer geval
len. De Kamer bereikte hij niet eens, de
Kamercommissie gaf hem heel kalin zijn
congé, Briand uitdrukkelijk verzekerend,
dat het niet hem gold. Briand bleef dus cn
voorzag zich van een nieuwen titularis voor
financiën, Doumer. Doch wat baat dit
stuivertje wisselen? Werkelijke maatrege
len, die toch zoo hard noodig zijn, blijven
achterwege cn is het le verwonderen dat
over Frankrijk begint le gaan een slroo-
ming, die van de politiek niets meer wil
weten, roept om optreden in 's lands be
lang zonder ergens anders rekening mee le
houden
Misschien zal zich dezer roep ook lot
Duilschland uitbreiden, nu de poging, om de
groote coalitie tot stand te brengen is mis
lukt op partij-belangen. Door het optreden
der socialisten was Lulher uitgeschakeld als
rijkskanselier; Koch, democraat, had op
dracht gekregen voor een kabinetsforma
tie, maar vooral de socialisleh hebben zijn
pogen genekt door het stellen van telkens
nieuwe cn verder gaande cischen.
Voor Nieuwjaar zal in Duilschlar.d nu
wel geen kabinet zijn gevoTmd en
daarna
De crisis in het Opernhaus. -
Een stormachtige aanval op den
minister van kunsten cn weten- j
schappen. De gewichtige blauw-
en roode potlooden. Bokswed-
den. Do „stier Paolino."
Wat most ik doen om gelukkig in
het huwelyk te rijn?
Berlijn, begin December.
Aan het diner ten huize van een wel
gestclden Berlgnschen kunstliefhebber zeide
de rijksminister van buitenlandsche zaken,
dr. Stresemann, onmiddellijk voor zijn ver
trek naar Londen glimlachend tot don in
tendant van de slaatsopera. Max v. Schillings,
dio tegenover hem zat: „U hebt me alle
belangstelling voor mijn Locamo-vcrdrag
ontnomen!" Het was een scherts met een
heel ernstigen ondertoon.. Want da Operc-
haus-crisis, die plotseling uitgebroken was,
nam de gedachten der Berigners dusdanig
in beslag, dat l'.et werkelijk scheen, alsot
hun do heele hoogc politiek onverschillig
geworden was.
Het mooje gebouw van de Staatsopera
Onder de Linden, dat nog uit den tjjd van
Frederik den Groote stamt, is den laatsten
tijd het best te vergelijken met een heksen
ketel, waarin crises en conflicten naar harte
lust gedijen. Het zou deze functie echter
niet met zooveel succes kunnen vervullen,
als niet de autoriteiten, die er het toe
zicht over uitoefenen, het Pruisische mi
nisterie van kunsten en wetenschappen,
steeds weer het vuur aanstookten. Eindelijk
leidde de eeuwige kibbelpartij tot een open
lijken 6trrjd. Het ministerie richtte aan
den intendant een brief, met de vriendelijke
uituoodiging, om de regeering het genoe
gen te doen z,gn ontslag aan te bieden;
de zaak zou „in vornehmsten Formen" ge
regeld worden. Schillings, wiens contract
eerst over vier jaar afgeloopen is, ant
woordde, dat lig „in vornehmsten Formen"
voor liet vriendelijke aanbod bedankte, doch
dat lig nog niet van plan was er gebruik
van te maken.
Daarop geschiedde iets ongelooflijks: het
ministerie ontsloeg den intendant op staan-
den voet. Er brak een storm van veront
waardiging los over dit ongehoord bruuske
optreden. De bladen van verschillende po
litieke richtingen gaven in ellenlange ge
harnaste artikelen aan deze ontstemming
uiting, verklaarden, dat men met een per
soonlijkheid van beteekenis op kunstgebied
omsprong als met een huisknecht, dat men
bom zelfs slechter dan een huisknecht be
handelde. want geen enkele bedrijfschef zou
liet wagen ook maar de laagste van zijn
personeel op staanden voet te ontslaan, als
hij niet gestolen of zijn patroon bedrogen
b.aa. De vereenigingen van tooneelspelers,
schrgvers, kunstenaars, kortom alle „geeste
lijke arbeiders", zooals inen ze in revoiuiie-
dialect ook thans in Duitschland nog gaarne
noemt, publiceerden protestsn, die aan dui
delijkheid niets te wenschen overlieten. De
golven van opwinding gingen zoo hoog, de
pennestrijd werd met zooveel hartstocht
gevoerd, dat de minister van kunsten en
wetenschappen, dl-. Boeker, overigens een
verstandig, zee;- ontwikkeld man, doch in
deze aangelegenheid door een van zijn refe
renten slecht ingelicht, het ontslag terug
nemen moest. Op het oogenblik zijn de
puiteen aan bet onderhandelen, om het
dilemma tot een oplossing te brengen. De
zaak moet in der minne geschikt worden.
Dat verlangt ook de Pruisische Rijksdag,
dio zich eveneens met de affaire heeft bezig'
gehouden, zóóveel opzien wekte da gebeir-
tonus.
Hu echter vertoont zich de cenigszir.s
comische keerzijde der medaille. Max v.
Schillings, door het hartstochtelijke partij
kiezen van liet publiek voor zijn zaak, in
zijn eer hersteld, gaat op zijn achterste
beenen staan, wil niet van een vergelijk
weten, maar verlangt, als de geallieerden in
191S, „tollodige genoegdoening eu herstel".
En nu komt wederom de critiek en roept:
Zoo hebben we liet niet bedoeld; Schillings
i3 miserabel behandeld,, dat gaat niet
maar oen ideaal-dircctour van het Opern-
baus is bij niet, en een veraudcring zou
niet kwaad zijn! Een merkwaardige warboel.
Men moet zich nooit te ver uit zijn schuil
hoek wagen, en op het monster „publick",
juist als het iemand gunstig gazinii l'gkt,
niet te veel vertrouwen. E?n „grootcr" man
dan Schillings te vinden, zal wel moeilijk
gaan. Want de componist van „Mona Lisa"
steekt lichamelijk zoo'n eind boven da in
woners van Berlijn uit, dat men vertrouwelijke
gesprekken met hem slechts rittend voeren
kan.
Van de zijde waarop de bureaucratie van
het 'ministerie van kunsten en wetenschappen
en het bestuur van het staatstheater den
armen Schillings jarenlang het leven zuur
gemaakt heeft, worden wonderlijke staaltjes
verteld. Zoo viel het den gestrenge heeren
eenigen tijd geleden op, dat dc intendant....
te veel blauwe- en roode pot'ooden gebruikte.
Wat was de oorzaak van doze verkwisting?
vroeg men den intendant, die antwoordde,
dat de potlooden waarschijnlijk, nadat hij
het bureau veriaten had, door onbevoeg
den werden weggenomen. Daarop kwam liet
nieuwe, zwaarwichtige decreet, dat de
blauwe- en roede potlooden voortaan bij
het Siuiten van het bureau achter slot en j
grendel moesten worden geborgen! M.n kan
zich voorstellen, hoe prikkelend dergelijke j
maatregelen werkten op de strmmiug van
een man, die op het pant stond te begin- I
ilea met den reusachtigeo arbeid, welks aan
de instudeering van een nieuwe opera ver
bonden is. Hg moest zich nog gelukkig
achten, dat men niet narekende, hoeveel
kwartiertjes hij door het verwerken van
RECLAME.
8249
en weet, dat het het aan
gewezen middel is tegeii ver
koudheid, influenza, hoest,
bronchitis, heeschheid, kink
hoest, asthma en andere ziek
ten der ademhalingsorganen.
Onbegrijpelijk i> het daarom dat er
nog memchen sijn die met hun
telkens terugkeerendo bronchitis
aanvallen b 1 ij v c n voorteukkelen.
Probeer toch Akker'a Abdijsiroop.
zijn twaalfuurtje aan zijn diensttijd onttrok
ken had.
Locarno-Londen trof het trouwens in
Berlijn ook in andere opzichten niet geluk
kig. Werd niet juist op den dag, dat in het
Engelsche Foreign Office de staatslieden
hun handtcekening onder het belangrijke
document zetten, dc groote wedstrijd tus-
schon den BcAlijnschen „kampioen zwaar
gewicht" Hans Breitenstrater cn den Bask
Paolino gehouden! Wie denkt dan nog over
de „pacificatie van Europa"! In de Pots-
dammerstrasze, voor 't onlangs in een „Eis
palast" verandere „Berliner Sportpalast",
dat nu weer ten behoeve van dcn»geweldi-
gens strijd in een boksarena omgetooverd
was, lieorschte in dc avonduren van den
eersten December „die een nieuw tijd
perk in het leven der volkeren inluidde"
een levensgevaarlijk' gedrang van auto's
cn voetgangers. Een paar uur later ver
nam de hoofdstad van het Duitsche Rijk
terwijl de vertegenwoordigers der Duit
sche regcering in Lancaster-House tc Lon
den met de minister-presidenten der an
dere staten aan hun historischen verzoe
ningsmaaltijd zaten met koortsachtige
spanning van den strijd. Och, het was de
aangrijpende tijding, dat de „stier Pao
lino" de pootige Spanjaard, zijn Duitschen
tegenstander, den blonden Hans Breiten-
strkter, „onzen Hans", zooals de Beriijners
hem tecderlijk noemen, na hcldhaftigen
tegenstand neergelegd had. Dagenlang
spraken de sportslui in him grappig jar
gon met de geheimzinnige, vaktermen over
do stooten en houwen en „uppercuts", die
bij dit feest der vuisten uitgedeeld worden.
Met sombere gezichten stelden dc Beriij
ners vast, dat tegen den kolos van dc Py
reneeën blijkbaar niets te beginnen was.
De kranten gaven melancholieke verslageu
met opschriften als: „Hoe Breitenstrater
verloor." Men moest aan den titel van het
gezang van heb Nibelungenlied denken:
„Hoe Siegfried verslagen werd." Arme
Hans! Het gerucht ging. zelfs, dat hij aan
dc gevolgen van deze bokspartij overleden
v/as; do telefoons der redactiebureaux ston
den niet stil, het aantal van degenen, die
wenschlen te worden ingelicht, was ontel
baar. Zoo erg v/as het gelukkig niet. Er
kon een bulletin uitgegeven worden, dat
Brcitensbrate» in het gastvrije huis van
zijn schoonvader in het bekende restaurant
Lauer, met 'n uitstekende eetlust verschil
lende portie's verschc bloed- en leverworst
een beroemd Berlijnsch gerecht, genuttigd
had. Men herademde. Maar hart en zin van
dc Beriijners waren toch terwijl Luther
en Stresemann met Chamberlain onderhan
delden over nieuwe vermindering van de
bezetting van het Rijnland hoofdzakelijk
vervuld van medelijden met hun blonden
lieveling.
„Wat moet ik doen om gelukkig in het i
huwelijk te zijn ziedaar het onderwerp i
van een praatavond, die de „Bund der I
Frauen en Mutter Gross-Berlins" in een
der zalen van het raadhuis organiseerde, j
Een aardig idee. Men kan begrijpen, dat j
geen plaats in de Laai onbezet was Wie
zou, al is hij zelf ook nog zoo gelukkig ge- j
trouwd, op deze VTaag geen nauwkeurig i
antwoord willen hebben 1 Een dokter van j
naam hield de inleidende rede. Hij ging I
daarbij zeer geestig op de oervormen van i
de echtverbintenis terug, die hij scherpzin-
nig als „koopecht" cn „roofecht" quali-
ficeerde, om dan tc onderzoeken, wat uit
deze oervormen geworden was. Als een
overblijfsel van dc oude „roofecht" be
schouwde hij de huwelijksreis: een „atavis
tisch symbool van de ontvoering." Het
zou gewcnscht zijn, meende de vakman,
het modlrne huwelijk afgezien van de
huwelijksreis van de overblijfsels van
dien primitieven oervorm te bevrijden.
Naast de huwelijksadviesbureaux, zooals
die op het oogenblik roeds in Berlijn, Wee-
nen cn Frankfort a. Main bestaan en die,
naar men zegt, goed functioneeren, «.op
moeten worden gestreefd naar dc oprich
ting van „rijkshuwclijksburcaux". Ze zou
den natuurlijk anders moeten worden inge
richt dan de particuliere bemiddelingsin-
stcllingen, waar een bezoeker toegevoegd
werd„U zoekt een huwelijk uit liefde
Een trapje hooger alstublieft."
Later werden door het publiek schrifte
lijke vragen ingediend, en de formulcering
daarvan, zoowel als dc verstandige ant
woorden van den leider der vergadering
zou men als een interessante bijdrage tot-
dc sociale- cn cultuur-geschiedenis van on
zen tijd gerust kunnen laten drukken.
Den diepsten indruk maakte een briefje,
van den volgenden inhoud: „Ofschoon ik
in gelukkigen echt leef, verlang ik toch
naar een ander huwelijk. Hoe is dat te ver
klaren?"... Het met gespannen aandacht
luisterende gezelschap, dat met een kri
tisch lachje sommige uiteenzettingen ge
volgd had, word plotseling stil en ernstig,
toen dit briefje werd voorgelezen, dat do
geheime tragiek van een verwarde, mis
schien wanhopige ziel aangrijpend in het
licht stelde....
Dr. MAX OSBORN.
(Nadruk verboden.)
De agrarische kwestie in Rusland.
Op de laatste zitting van het comité
voor de regeling der emigratie binnen de
Sovjet-Unie werd officieel toegegeven, dat
het aantal boeren, die moeten verhuizen
en waarvoor dus grond beschikbaar zou
moeten gesteld worden, minstens op plm.
5.COD.COO moet bepaald worden. Bovendien
moet men rekening houden met het feit,
dat dc toename van de bevolking jaarlijks
205.000 zielen dwingt te verhuizen, daar
het platteland overbevolkt is. In dc drie
belangrijkste republieken van de Unio
(RSFSR, de Ockrajine en Wit-Rusland)
zijn er vrije gronden, welke zonder veel
onkosten voor bebouwing geschikt zijn en
waar dus nieuwe boerderijen kunnen ge
sticht worden, plm. voor 2.700.000 zielen.
Van deze gronden kunnen in dc eerstvol
gende vijf jaar in geschikten staat gebracht
worden akkers voor hoogstens 2 millioen
personen. Dat is het maximum, maar zelfs
indien het geheele plan verwezenlijkt wordt
dan blijven er over vijf jaar toch nog plm.
5 millioen „overbodige" boeren, d.w.z. dat
het vraagstuk niet opgelost wordt.
In werkelijkheid zal het echter de regce
ring niet lukken haar plannen te verwezen
lijken, wijl zij niet over voldoende middelen
beschikt en omdat de nood van de „over
bodige" boeren zoo groot is, dat zij niet
Uil hel Engelse h
door
ARTHUR ATP LIN.
Vertaling van
Mev-tM. J. LANDRé—TOLLENAAR.
(Nadruk verboden).
G)
Het Jog wierp liet hoofd in den nek en
opende de oogen heel, heel wijd. „Probeer
het een?," zei hij met zijn heesche stem.
„Als-je durft I"
„Durven??" En Tompson stroopte dc
mouwen op.
HOOFDSTUK IV.
Andrew Marton iiep hel bookmakers-
bureau in Ga!wiek binnen. Hel was een
mooie dag cn er was veel publiek. Telkens
groetten kennissen hem. Hij knikle hen
slechts even goeden dag en vermeed een ge
sprek met hen Hij had het onbehagelijke
gevoel een gebrandmerkt man le zijn. Ieder
een wis!, dat.hij aan lager wal was en dal
hij er vroeg of Iaat uit zou gaan. Hij had
geen vrienden, bedacht hij zich bitter. Met
was zijn eigen schi#d. toen hij hel noorden
van Engeland verlaten had. had hij de
meeslen achtergelaten en hij had nooit meer
iets van zich later, h'ooren. Hij wilde alles
<n iedereen vergelen, die verbonden was
niet het verleden .Hij wa6 er voor terugge
deinsd nieuwe vrienden le maken, Hij dacht
dat hij hel best zou klaar spelen zonder hen.
Hij kwam dezen raiddag tol de ontdek
king, dat er een oogenblik komt in hel le
ven, dat het niet gemakkelijk is om alleen
le staan. Het was de schuld van Bert
Tompson en in zekeren zin ook van
Het Jog.
Het Jog groeide op. Hij had Fay nooit op
zien groeien. Ze was een kind, toen ze hem
verliet: ze was als vrouw teruggekomen.
Met Het Jog was het anders. Hij was er zoo
aan gewoon den*kleinen rakker om zich
hc-en te zien. altijd heizelfde, dal hij nooit
had willen gelooven, dat de onvermijdelijke
dag zou komen
„Hé, mijnheer Marton. Wanneer krijgen
we de chèque, die u ons beloofd hebt?" Hij
was de balustrade langs geloopen en stond
nu naast Joe Blelsoe, een bekend bookma
ker en één van zijn ergste crediteuren. Hij
voelde de wangen branden. Hij werd over
gevoelig.
„Ik ben bang," dat ik u op het oogenblik
niets kan sturen." antwoordde hij „Ais u
wilt wachten lot Maart." Hij liep door. Hij
begon te wenschen, dat hij niet gekomen
was, maar de nood had hem gedwongen.
„Sneller" was werkelijk goed; het was haar
debuut in hindernissen nemen; ze was met
zorg getraind en kon uitstekend rennen.
De eerste twee wedrennen volgde hij van
achteraf, maar daarna ging hij hel veld in
en zag Sneller zadelen, loen hij naar den
Ring terugkeerde om een paar kleine wed
denschappen aan te gaan met een ge onbe
duidende sterren aan den bookmakers-
hemel. Tóen de groote wedren naderde
veegde hij zich bij de bekende bookmakers.
Dezen kenden hem niet allemaal. Hij begon
voorzichtig le wedden, maar het liep al
hooger en hooger. ITij had honderd pond
meegebracht en zoodra hij vijf en zeventig
ingezet had. ontviel hem de moed. Hij liep
terug naar ziin plan's en sloeg van daar
den race gade. Hij voelde zich zeldzaam
kalm, hoewel hij wist, dat zijn bestaan
voor de eerste paar maanden er van af hing.
Hij kon zevenhonderd pond verdienen.
Daarmee zou hij de rente van de hypotheek
kunnen betalen en het verlies goed maken
van dien vervloekten bokswedstrijd, dien
Tompson op touw gezet had. Met krabben
en bijlen zou hij dan kunnen leven lot de
Lincolnraees.
Iemand in de buurt riep uit: „Daar. gaan
ze!!" De paarden renden hem voorbij. On
bewogen volgde hij Sneller, die een paar
lengten voor was. Ze nafa alle hindernissen
als een vogel en kwam iedoren sprong meer
voor. Marton glimlachte. Hij herinnerde
zich dat Het Jog hem het eerst aangeraden
had, haar te laten springen. Voor de vlakke
baan deugde ze niet. Waarom had hij er
niet eerder aan gedacht waarom was hij
zelf niet op dat idee gekomen?
Ze was drie lengten voor en rende alsof
ze er zelf plezier in had.Misschien had
het Jog gelijk met dan Kameel ook. Het Jog
had een zeldzame gave om met paarden om
te springen. Ze liepen voor hem beter dan
voor afle andere staljongens. Eéns had ook
Andrew Marton die gave gehad. liet was
zijn droom, zijn ideaal geweest die in zijn
zoon te ontwikkelen; hem den grootslen
jockey en misschien den grootsfen trainer
van de wereld le maken.
De paarden kwamen op de vlakke baan.
Er waren nog slechts een paar hindernis
sen. Ze liepen vlak bij elkaar. Sneller had
nog steeds de leiding, maar Cavalier, de fa
voriet, begon in le loopen.
Zeven honderd pond. Een mooie som. Hij
zou Tompson het geld in het gezicht smij
ten de rente voor de hypotheek en het
geld, dat hij verioren had op Battling Bill.
De laatste hindernis was genomen. Cava
lier en Sneller hadden de leiding en hepen
flank aan flank. Stemmen begonnen den
naam van den favoriet le roepen: „Cavalier
wint. Ik wed op den favoriet."
Marton voelde een opgewondenheid als
hij in geen elf jaar geveeld had. De oude
strijdlust, het oude vertrouwen maakte zich
weer van hem meester. Hij hoorde zichzelf
roepen: „Sneller wint!!" Een bookmaker op
een paar pas afstand hoorde h^t en k.-erde
het hoofd om.
„Ik wed om vijf cn twintig pond van
niet!"
„Aangenomen." Marton snelde op hem
toe en duwde een stapeltje gekreukelde
bankbiljetten lor waarde van vijf en twin
tig pond in de hand, die de bookmaker i;aar
hem uitstrekte. Het geroep van stemmen
zwol aan. Marton hief het hoofd op. Cava
lier's jockey spande alle krachten in. Snel
ler liep nog meer uit.en snelde de eind
streep over met een langte voor.
Andrew Marton liep naar hel buffet om
zijn dorst te lesschen. Toen de volgende
race begon, ging hij zijn winst innen. De
schemering viel voordat hij aanstalten
maakte om te vertrekken; hij haalde zijn
paard en reed naar huis. Hij draafde kalm
voort. Af cn loe betastte hij zijn broekzak
met de hand en hoorde de bankbiljetten
ritselen. Sneller had hem gered voor hel
oogenblik. Hij kon nu tenminste even adem
halen cn zien. wat hem verder (e doen
stond. Hij zou den Kameel kunnen trainen
voor de Lincoln Handicap. IJct Jog had on
getwijfeld een wonderlijk goed inzicht. Van
de Derbyraces was natuurlijk geen sprake.
Dc Kameel had eigenlijk alles moeten mee
doen, want zijn vader was een der beste
volbloeden geweest in hel heele land en
zijn moeder had meer races gewonnen dan
ccnige andere merrie in haar tijd. Maar hij
was een wangedrocht, een monster en An
drew had hem daarom voor een appel rn ei
gekocht.
Maar men kon nooit welen, Terwijl Mar
ton op een drafje voortsukkelde langs den
smallen weg, waar de herfstbladeren nog
den grond bedekten en dikke takken van
oude boomen den hemel aan het oog ont
trokken, begon hij, te droomen. Plotseling
schrok zijn paard en sprong zoo snel op zij,
dal hij er bijna af viel. Hij had het eenzame
kruispunt der wegen bereikt, even voor
Cranleigh Heath. Marton greep stevig de
teugels en drukte de knieën tegen het zadel.
Een lichtbundel viel over den weg, één
oogenblik werd deze op zijn gezicht gericht,
zoodal hij bijna verblind werd. Hij zag een
auto naast de heg staan, op het punt, waar
de weg zich splitste. Plotseling sprongen een
stuk of zes mannen uit Ret donker te voor
schijn. Eén greep het hoofd van het paard.
Voordat hij nog goed besefte, wat er eigen
lijk gebeurde, was hij uit het zadel gesiturd
en werden zijn handen op zijn rug gebon-:
den. Een prop werd hem in den mond ge
duwd; hij trachtte te schreeuwen, maar het
was le laat. Hij vocht als een wanhopige,
zwijgend en in den blinde. Hij kon de ge
zichten van zijn aanvallers niet zien. Geen
woord werd gesproken; niets dan-het hijgen
van de beide mannen, die hem vasthielden,
terwijl twee anderen snel zijn zakken door
zochten Hel was zes tegen één; een zeven
de stond op den uitkijk op het kruispunt der
wegen. Eén der mannen vond zijn porte
feuille. keerde die binnenste builen en
smeet die met een vloek weg.
(Wordt vervolfld)
