Kinderen
Als Uw
LH
FEUILLETON.
Oe Hand met het Litteeken.
LONDENSCHE BRIEVEN.
MODE VAN DEN DAG
doorgangshuis dient gehocl gescheiden te
blijven van de eigenlijke school. De kwes
tie van het Mijnwerkersfonds is moeilijk,
omdat heb contract .nog tot 1941 loopt. Dit
contract is het groote struikelblok voor de
school. Tegen het St.-Josephziekenhuis
heeft men de concurrentie niet kunnen
•volhouden.
De grondfouten van de inrichting zijn
niet weg te nemener is weinig vertrou
wen op toeneming van het aantal patiënten.
Spr. wil do school nog redden, omdat zij
een 3de school noodig acht en daarom doet
haar fractie het voorstel van veertig mille
subsidie. Dan kan de school zich nog een
korten tijd redden en inmiddels nagaan
wat zij kan doen om zich beter te organi-
seeren.
Dc heer BOON (V -B.) acht het een hope-
loozc zaak en kan zich met de amendemen
ten niet verecnigen. Tijdelijk is iedere post
op de bogrooting en dus is dat niets bij
zonders in het amendoraent-Van Sasse van
Yssclt Het amendement-De Vries—Bruins
is inderdaad half werk. Hij kan zich dus
niet met de voorstellen verecnigen.
Mevr. BAKKER—NOKT (V.-D.) spreekt
in gelijken geest als de vorige spreker. Ook
zij verklaart zich tegen elke subsidie.
Do heer SNOECIC HENKEMAXS (C.-
H.- zegt, dat er behoefte bestaat in het
r luiden aan opleiding van vroedvrouwen,
maar deze school deugt er niet voor. Er
moet een gansch anderen weg worden in
geslagen en men doet meer kwaad dan goed
met deze voorstellen. In het belang der
zaak is het de kwestie eerst goed voor te
bereiden Hij kan dus zijn stem niet aan de
voorstellen geven.
De heer SCHEURER (A.-R.) vraagt zich
af. of de regeêring haar beloften om inlich
tingen te geven is nagekomen. De school
zal geen levensvatbaarheid hebben, ook al
geeft de' Staat de 80 mille.
D* MINISTER heeft een lijdelijken maat
regel voorgesteld. Do Kamer vroeg over
legging van het rapport cn spr. voldeed
daaraan, omdat hij begreep dat dit onver
mijdelijk was. Het voorbereidend onderzoek
geeft nog geci; definitief besluit en het is
dus moeilijk ovci onderdeelen te debattee-
rcn. Dc post heeft thans een geheel ander
karakter dan in November. Het is nu de
bedoeling om de school aan den gang te
houden, totdat het onderzoek »s afgelo
pen Het «raat du3 niet om een beslissing
over Vet al «>f niet voortbestaan van de
school
Begrijpt spr. het amendement De Vries
Bruins goed, dan geeft dat de gelegenheid
in het najaar een eventueele suppletoire
begroohng van 40 mille in te dienen, als
blijkt dat dit gewenscht zal blijken Als
dat M is. heeft spr. geen bezwaar tegen
dat amendement, omdat het niets beslist
en ook een tijdelijke maatregel is.
Do heer RUTGERS (A.-R.) vraagt of in
Scptomber dan toch weer nieuwe leerlin
gen zullen worden aangenomen. Als dat
zoo is, zal het volgend jaar (lat weer als
urgument gelden voor steunverleening.
Mevr DE VRIES—BRUTNS zegt dat
haar amendement bedoelt de regeering de
gelegenheid te geven voor volledig onder
zoek en reorganisatie
De heer VAN SASSE VAN YSSELT
(R.-K.) trekt zijn amendement in.
De MINISTER zegt, dat in September
dc school zal doorgaan, omdat anders' de
school geeloten moet worden.
Het amendement De Vries—Bruins wordt
aangenomen met 44 tegen 17 stemmen.
Het wetsontwerp wordt aangenomen met
42 tegen 18 stemmen.
De Kamer is uiteengegaan.
RECLAME.
zich bezeerd hebben
gebruik dan dadelijk
8218
Uit het Engeisch van baronesse ORCZY.
(Geautoriseerde vertaling van A. T."
10)
Zij had ter loops gehoord, dat hij
bij Edge Hill gevochten had en ern
stig gewond was. Maar daarna was niets
meer van hem gehoord, en zij, die de
familie van nabij kenden, haalden hun
schouders op, als er gesproken werd van
den oudsten zoon van Lord Saye and Sele.
Wat de Fiennes Deitof, gold de openbare
belangstelling nu den persoon van Natha
niel, den tweeden zoon, die zijns vaders
lievei ng en trots geweest was tot hij
Nathaniel de 9lad Bristol bijna zonder
slag of sloot aan Prins Rupert overgaf,
waarom hij door het Parlement van ver
raad beschuldigd en ter dood veroordeeld
werd. Hij werd echter begenadigd en in zijn
commando hersteld, maar een groote ge
heimzinnigheid omgaf die eerherstelling.
Lord Saye and Sele zou zeker te trotsch ge
weest, zijn, om iemand iets ten gunste van
zijn zoon af te smeeken; terwijl John, de
jongste, door zijn heethoofdige verdediging
van zijn broeder, hem meer kwaad dan
goed had gedaan. Wat de Hoogwelgeboren
Jim, zooals velen hem spottend noemden,
be|rof, hij was zeker niet in slaat een vin
ger ten gunste van zijn broeder uit te ste
ken. Sedert wist men, dat Nathaniel Fien-
nes, nu geheel in zijn eer hersteld, en John,
Aijn jongste broeder, beiden het bevel voer-
D BUITm. WEEKOVERZICHT.
Veel gepraat, weinig baal
Marokko als pressie op
Frankrijk Eroelsche
werkloosheid Belgische
re0ceringscriLis.
Veel wordt er geschreven en gepraat
liet zijn twee kenmerken van onzen tijd:
veel-schrijverij en veel-praterij over de
kwestie van het veiligheidspact en de ont-
wapëningsaffairi'. Maar het resultaat is,
helaas allesbehalve evenredig aan dc lengte
van dit schrijven en praten. Veel verder is
men nog altijd niet cn de oorzaak is steeds
dezelfde, oneenigheid lusschen Frankrijk en
Engeland. De zitting van den Gezantenraad.
waarin eindelijk de nota aan Duilschland
zou worden vastgesteld, die zou bevatten
alle tekortkomingen en alle overtredingen,
waaraan Duilschland zich heet te hebben
schuldig gemaakt, is opnieuw uitgesteld.
Waarschijnlijk tot na Pinksteren liet
is een droef beeld van de traagheid in doen
van onze tijden. In lusschen heelt Duilsch
land opnieuw een breed gebaar gemaakt,
dat recht op waardeering heelt, n.l. door
zich le Genève op de conferentie lot con
trole op de bewapening bereid le verklaren
mede le gaan met een algeheel verbcd van
gebruik van gassen etc. in den oorlog.
Een mooi gebaar is dit, omdal immers
Duitscliland de eerste was om zulke din
gen toe le passen en op technisch gebied
het best geoutilleerd mag worden genoemd.
Het heeft dan ook niet nagelaten te Genève
indruk te maken.
Een fraai gebaar noemden wij DuiUch-
land's geste; omdat het nog zeer de vraag
is of men or "aan zal willen en zoo ja, Of
het in de praktijk dan is afgeloopen met de
toepassing van de chemie etc., lot vernie
tiging der menschheid zoo de nocd aan
den man komt. Praclkcher zou zijn een
tegengaan van de gewone bewapening,
want juist zoo wordt de oorlog het meest
bestreden. Maar niettemin, Duilschland
heeft een kostbaar bewijs gegeven van
goeden wil en dat kan niet nalateq op dit
oogenblik indruk te maken en invloed te
oefenen. Het geeft vertrouwen, dat Duitsch-
land aan redelijke eischen der ontwape
ningsnota, die toch eens komen moet, zal
willen voldoen. Op Engeland in de eerste
plaats rust de zwaTe taak, Frankrijk terug
te houden van te zware eischen. Of het
daarin slagen zal?
In dit verband mag gewezen op de dub
bele pressie, die op Frankrijk wordt uitge
oefend in financieelen zin. Amerika breidt
zijn eisclien tot betaling van interest en
aflossing uit tot alle lSeningen, ook die van
jongen datum, en dan is er het Marokkj-
avonluur, dat veel geld eischt en bovendien
een tweesnijdend wapen tegen Frankrijk
blijkt. In de eerste plaats valt het den
Franschcn op het oorlogsveld niet mee, ge
lijk wij voorspelden. De officieele commu
niqués, geheel ingekleed zooals men dat
kent uit den jongslen oorlog, lieten al geen
twijfel bestaan, doch eenige Fransche bla
den erkennen thans zelf, dat het niet schit
terend gaat in Marokko, al is van gevaar
voor de Franschen natuurlijk geen sprake.
Verscheidene vooruitgeschoven posten zijn
teruggenomen en de Franschen volstaan
nu met het afweren van den druk, dien
Abdel Krim's legerscharen uitoefenen van
meer dan één zijde. Veel meer blijft hen
trouwens niet over. Aanvallen tegen een
guerille-oorlog toepassenden vijand, is op
zich zelf al 'n gevaarlijk iels doch wordt on
doenlijk, zoo elke gelegenheid ontbreekt om
een beslissend-en 9lag toe le brengen, door
dat men op een gegeven oogenblik niet
verder mag en den vijand kalmpjes moet
laten en zien gaan. In de laatste, onloi-
luinlijke positie bevindt, maarschalk Lyau-
tey zich,' daar zijn troepen de Spaansche
zóne niet mogen betreden. Het heette in 't
begin dezer week, dat Malvy le Madrid met
Spanje een regeling" had getroffen, waarbij
de zóne-grenzen werden weggevaagd en
Frankrijk hel recht zou krijgen Abdel Krim
op le jagen en te vernietigen overal; maar
uit de jongste uitlatingen van den Spaan-
schen premier Primo de Rivera leest men
het tegenovergestelde: de zóne-grenzen blij
ven gehandhaafd. Of dit is onder druk van
Engeland en Italië, waar men trots de Fran
sche verzekeringen, dat geen veroverings
oorlog wordt gevoerd of bedoeld, zich niet
geheel gerust daarop toont?
En in de tweede plaats veroorzaakt het
Marokkvavontuur in Erankrijk's binnen-
landsche politiek onrust. Uit den aard der
zaak valt hel ^oor de socialisten al nooit
mee. een kolonialen oorlog le verdedigen,
waar die immers gaat tegen de eigenlijke
bezitters van h?t land, doch het is soms
leeti wel doenlijk eenige clausulen te vin
den. waardoor het mogelijk wordt zoo'n
oorlog, in bescherming, te nemen. Het is den
Franschen socialisten, waarop de regeering
Painlové steunt evenals die van Herriot",
echter wel zeer bezwaarlijk gemaakt mee
te gaan. nu dj rechtsche oppositie (van hel
z.g. nationale blok) bij monde van oud-
in. nistcr Maginot heelt aangekondigd voor
een motie van vertrouwen le stemmen in
de negeer; r.g vo^r zoover het de .Marokko-
aangelegenheden betreft. Geen wonder, dat
onder de Fransche socialïslen al verschil
van mecning bes'aai en Painlevé nog. heel
vrat zal moeten laveeren, om de socialisten
ir.ee ie krijgen. De band links wordt er los
ser door
Af le wachten is nu, in hoeverre deze
pressie aan haar doel zal beantwoorden,
Engeland wordt daarbij aangezet door de
werkloosheid in pigen land. Het aantal wer-
kelooze.n in Enge'and is n.l. grooler dan een
jaar geleden vooral een gevolg van de slui
ting van vele mijnen. Het is een toestand
die niet bestendigd worden kan. En om
wijziging te krijgen, is beslist noodzakelijk
een terugkeer lot normale verhoudingen in
Europa, zoodat handel en industrie kunnen
bloeien en groeien. Nu mankeert daaraan
nog zoo het ^en cn- ander. Ook zelfs in
Italië, waar „el duce" opnieuw schijnt te
streven naar uitbreiding van de basis,
waarop hij zich heeft gesteld; een stil be
wijs, dal het fascisme gaarne steun ont
vangt
Steun ontvangen mocht feitelijk ook Bel
gië wel, dat nog altijd worstelt in een re-
geeringscrisis die kans heeft chronisch te
worden, waar de partijen blijkbaar eigen
belang niet willen achterstellen bij het
landsbelang, dal dringend om een re
geering, liefst zelfs een krachtige regecring
roept. Toen wij ons vorig overzicht schre
ven, was Vandevijvere, gelijk wij aanna
men, inderdaad al gevallen, door de samen
werking van liberalen cn socialisten. Het
was de motie Max, die Vandevijvere regel
recht naar huis zond cn dies was het lo
gisch, dat aan Max. den dooder van 't ka
binet, opdracht werd gegeven. In tweeërlei
zin heeft hij naar een oplossing gezocht, nl.
naar een extra-parlementair kabinet en
naar een regeering uit de drie partijen,
maar hij leed volledig echec, mede, waar
men hem in de politiek eigenlijk niet voor
vol rekent, met alle respect voor zijn burge
meesterschap van Brussel.
Xu is men de laatste phase ingetreden:
is samengaan van socialisten en R.-K. mo
gelijk; hetzij met het democratische deel
v:an laatstgenoemde fractie, hetzij met de
gansche fractie. Dat wordt opnieuw onder
zocht, waarbij direct weer de strijd is ont
brand om het; premierschap. Lukt het met,
toti overeenstemming te komen, dan schijnt
Kamerontbinding onafwendbaar.
Gezien den stand der Kuropeesche vraag
stukken is elk uitstel echter een strop.
.Van onzen Londenschen Correspondent.
Londen, 25 Mei 1925.
De Jazz-Band.
Eenige dagen geleden bevond ik mij op
een ochtend op het perron van het Water
loo-Station, waar de treinen uit Southamp
ton, die reizigers uit Amerika meebrengen,
aankomen. Een der treinen (er komen er ge
woonlijk tweo achter elkaar) stoomde bin
nen en werd verwelkomd met drukke mu
ziek uit een groep menschen op het achter
gedeelte van het perron. De verwanten, die
ik moest ontmoeten kwamen niet met dezen
eersten trein mee en ik had daarom gele
genheid te gaan onderzoeken waar de mu
ziek voor was of wie of wien ze gold. Mijn
nieuwsgierigheid werd spoedig bevredigd;
want boven het orkestje prijkte aan twee
stokken een dundoek, waarop letteis ston
den, die Vincent Lopez' Jazz-Band, ,,de be
roemdste van do wereld", een hartelijk wei-
Eij de 3 Sc_üti:rende japon van zwarte
geoigeiSe, wolka versierd is met mooi
crème kant, wordt een mantel van
dezelfde stof gedragen.
Een mcoie zomeijurli van mauve chiffon,
versierd met een prachtig gekleurd
blcemen-dessin.
kom in Londen toeriepen. Het welkom kwam
van den grootsten theater-agent van Lon
den, Keth Prowse, die overal in Londen ad
verteert, dat de beste plaatsen voor alle
openbare vermakelijkheden bij hem te krij
gen zijn. ,,You want the best seats We
have them!" Vincent Lopez en zijn troepje
waren met het reusachtige stoomschip Levi
athan uit Amerika in „Good Old England"
aangekomen om er harten oor jazz tc win
nen (indien er voor dat doel nog harten be
schikbaar mochten zijn) en om de burgers
van dit volgens Amerikanen nog zoo primi
tieve eiland te épateeren. Er werd druk ge
juicht; en t-wee toestellen voor bet opnemen
van cinematographische photo's waren druk
aan het werk. Het was merkwaardig waai
te nemen hoe snel Vincent .Lopez c.s. de
saxophonen, fluiten, slaginstrumenten en
ketels te voorschijn brachten om de attentie
te recipröceeren. De welkomsmuziek had
het Amerikaansche volkslied gespeeld „The
Star Spangled Banner". De zoo juist aan
gekomen musici lieten terstond daarop het
Engelsche volkslied „God save the KiDg",
hooren. En alle menschen in den omtrek, die
de klanken in hun ooren opvingen, ontbloot
ten het hoofd Zoo ongeveer was de ont
vangst van de Jazz-Band van Vincent Lopez
in Engeland. Met dezelfde boot, met den
zelfden trein waren knappe letterkundigen,
eèn tweetal beroemde professoren en een
wereldvermaard colr/violist meegekomen.
Deze menschen werdeh niet opgemerkt, kre
gen geen muziek en vonden, zonder dat
iemand aandacht aan hen schonk, hun weg,
het station uit, naar hun bestemming, er
gens in het groote Londen. Het publiek weet
niet waar zij zijn en'wat zij doen. Maar
Vincent Lopez en zijn mannen zijn sedert
hun aankomst aan Waterloo niet meer uit
het openbare oog verdwenen, evenmin als
uit het openbare oor. Dien ochtend op dat
perron bleek mij weer eens duidelijk wat
me al reeds vaker wa6 gebleken dat de
Jazz-Band zeker een der hoogste instellin
gen van ons moderne leven is. Ze de ben
de deelt die hoogste plaats slechts met
de cinema en met Dempsey. De verwant,
die met Lopez en de zijnen, de reis over
den Atlantiscben Oceaan naar deze Oude
Wereld had ondernomen, vertelde mij, dat
men in Amerika niet begrijpt waarom Eu
ropa met zooveel herrie en vervoering de
Amerikaansche helden der bioscoop, de
jazz-banders en de boksers binnenhaalt,
waarom zij zoo worden gefêteerd, waarom
zij blootstaan aan molestatie van verrukte
bewonderaars. Maar Amerika heeft goed
praten. En als in zooveel andere, bijna even
groote en voorname kwesties, begrijpt het
ook hierin Europa niet. Een land, dat over
vloeit van stoffelijken rijkdom, waar de
burgers zich niet behoeven af te vragen wat
de volgende dag zal brengen, waar de werk
gelegenheid ruim en de kans op een perma
nente broodwinning groot is, kan zich niet
zoo gemakkelijk verplaatsen in de geestes
gesteldheid van deze gesjochie Oude We
reld. In Vincent Lopez' jazz-band begroet
het bekommerde Engeland de toovenaars
wier dronken muziek het hoofd licht en de
gedachte monter maakt. Dit jazz van „de
beroemdste jazz-band van de wereld" moet
evenals dat van minder beroemde ben
den Lets in, zich hebben van den ratten
vanger van Hameln, die immers wonderlijke
landen van glorie en heerlijkheid beloofde
aan de kinderen Wanneer wij jazz hoore/i
moeten wij ook in beweging komen, net
als de kindertjes en de ratten van dat stadje
aan de Wcser met zijn schriel bestuur.
De klanken van de jazzband doen ons
ons labiel bestaan vergeten. Wij dansen op
het hortende en verrassende rhythme over
gladde vloeren, gedurende de ..dancing tea"
en voelen ons al spoedig in die stemming,
die men gewoonlijk niet aan thee maar aan.
port of champagne verbindt. Het behoeft
niet te verbazen, da tjazz hier populair is
en dat wij de kunstenaars van dezen vorm
van muziek met volksliederen, gejuich en
bioscoop-camera'? binnenhalen. Het is geen
zwartkijkerij waar de phantasie aan mee.
doet, maar een zaak van ernstig» realiteit,
dat een groot deel van de gemeenschap
hier en elders in Europa van den
eenen dag in de andere leeft, flat de toe
komst onzeker is en het bestaan hachelijk.
De cinema en de jazz-band slimuleeren de
wiegend tegelijk, van ons moderne leven.
Beiden voeden den goest met zoele wen^
schen, die niet voor verwezenlijking vat*
den over een regiment/*dat hun vader had
opgericht.
Maar van Jim was niets in het openbaar
bekend. Wat deed hij in deze groote worste
ling, waarbij het lot van Engeland op het
spel stond, en waarin allen, behalve de
twijfelaars en lafaards, de egoïsten en de
gierigaards, deelnamen? Barbara wist het
niet. Zij durfde het niet vragen. Squire
Brent had verboden, dat do naam Fiennes
in zijn huis zou genoemd worden, en op
zijn wensch had Barbara don naam van
haar echtgenoot afgelegd, en was voortaan
voor vrienden en bekenden Mevrouw Bar
bara Frances Bre>nt. Aan dezen wensch had
zij onmiddellijk toegegeven. Haar huwelijk
met Jim was slechts een kwestie van vorm
geweest; zij had nooit eenige genegenheid
gekoesterd voor den man, met wien zij in
het huwelijk verbonden word, toen zij ter
nauwernood uit de kinderkamer was, en nu
zij ouder was, voolde zij zich niet Weinig
gekwetst over de schreeuwende onrecht
vaardigheid, die haar hiermede dras aange
daan. Toen op haar huwelijksdag Jim ge
tracht had, haar le kussen, was er iets in
hem, dat haar tegenstond hoewel zij des
tijds nog maar een kind was en vier ja
ren later, toen zij hoorde, dat hij een ver
rader van zijn Koning was en zich bij het
oproerige Parlement had aangesloten, wist
zij, dat zij hem bepaald haatte. Instinct,
meer dan medelijden, was oorzaak, dat zij
dien dag tusschen hém en den toorn van
den Squire gestaan had; maar dat instinct
had haar meer er toe geleid de hand van een
man, dien zij zoo liefhad, tegen te houden
om een misdaad te begaan, dan om te trach
ten het leven van haar echtgenoot te redden,
en den eed, dien de oude Squire daarna van
haar eischte, legde zij zeer bereidwillig af.
Toen gingen de jaren voorbij en Barbara
was bijna vergeten, dat zij ooit getrouwd
geweest was. De Lijden waren zoo onrustig
en de staalswerkzaamheden zoo ongeregeld,
dat er weinig of geen kans bestond om het
huwelijk nietig verklaard te krijgen; dit zou
moeten wachten tot gelukkiger tijden, als al
die schandelijke oproerlingen om genade
hadden gesmeekt en de Koning weer in het
bezit van al zijn rechten was.
Intusschen was het garnizoen van het
kasteel Broughton genoodzaakt geworden
zich aan den Koning over te geven en het
kasteel werd door Koningsgezinde troepen
bezet. Er werd door rechtsgeleerden over ge
sproken, dat Mevrouw Barbara bezit zou
nemen van wat wettelijk haar huis was;
maar die gedachte stond haar tegen en zij
bleef bij den Squire wonen, soms te Stoke
Lark, dan weer in Oxford bij het Hof en den
Koning. Van Tubal, den zoon van Jeremiah
Longshankes, den pachter, had zij weinig of
niets gehoord in den laatsten tijd. Er gingen
praatjes, dat Longshankes een vermogen ver
diend had met hét verkoopen van veevoeder
aan beide legers, en toen gestorven was, zijn
zoon het bezit der boerderij en eenige dui
zenden ponden nalatend, die bij een Joodsch
geldschieter te Banbury op interest gezet
waren.
Het bericht omtrent dit vermogen werd
niet bevestigd, maar Barbara's gedachten
vertoefden dikwijls bij haar voormaligen
speelmakker, die haar eerste aanbidder was
geweest, en zij koesterde als een geurige
bloem de herinnering aan zijn vurige liefde,
zijn hartstochtelijke uitingen en geloften van
trouw, en aan het litteeken op zijn linker
hand, dat hem tot den ridder zonder blaam
maakte, die bereid was zijn leven voor zijn
uitverkorene te geven.
§2.
Mevrouw Barbara Brent was geheel al
leen to Stoke Lark, terwijl Oxford belegerd
werd, Squire Breat was in dien tijd bij het
leger van den Koning te Leicester; maar la
ter. in de eerste dagen van Juni, toen Fair
fax het beleg opbrak, vreesde de Squire voor
haar veiligheid, als het Parlemenlsleger zich
over het land zou verspreiden en vroeg haar
daarom, zich bij hem te voegen te Davenlry,
waar hij zelf met den Koning was heenge -
gaan.
Daarop vertrok Mevrouw Barbara Brent,
vergezeld door twee gewapende bedienden
en juffrouw Leake, haar trouwe kinder
meid, den llden Juni 's ochtends van
Stoke Lark.
Het was een echte Engelsche voorzomer-
dag, met een koel westenwindje; de heu
vels rondom waren met purperen hei en
gouden brem bedekt en in de hagen bloeide
de wilde roos. Spoedig nadat de kleine
groep Hunington voorbij was, zagen zij op
de»n weg van Northampton iels, dat op een
groolen troep mannen geleek, die zioh in
noordoostelijke richting voortbewogen. Zij
roeenden, dat dit het hoofdleger van Fair
fax was, waarover Squire Brent zoo be
vreesd was, maar op een afstand schenen
zij zich in uitstekende orde voort te bewe
gen; er waren maar weinig achterblijvers,
waarvan er dikwijls zoo veel zijn in een
leger op marsch, en de mannen verspreid
den zich ook niet over de aangrenzende vel
den, maar schenen in gesloten gelederen
voort te gaan, schouder aan schouder, en
met langzamen, gelijken tred.
Spoedig echter maakte de zijweg, die af
sneed naar Daventry, en dien Mevrouw
Barbara en haar geleide volgden, een
scherpe bocht naar links en weldra verborg
de tusschen li ggende, hoogere grond den
grooten weg en het voorttrekkende leger
voor het oog.
Tegen zonsondergang kwam de kerktoren
van Davenlry in het gezicht. Toen de reizi
gers de stad naderden, zagen zij een aan
tal menschen, die allen in dezelfde richting
als zij gingen; mannen^in lederen wam-,
buizen of burgerkleeding, vrouwen in don
kere gewaden of.vroolijk gekleurde rokken J
zelfs kinderen haalden, zij onderweg in<
Bijna zoodra zij de stad binnen kwamen,
bevonden zij zich in een verwarde menigte,
die de nieuwe straten in iederen hoek en
zijsteeg vulde, zóó zelfs, dat hun paaiden
groote moeite hadden, om zich een weg te
banen, en onrustig werden door het geraas
rondom hen.
Het marktplein, dat zij over moesten
gaan, om bij de herberg le komen, waar
Squire Brent hen wachtte, was vol van
mannen en paarden; terwijl karren en wa
gens en ander toebehooren van oen artil-
lerie-lroin rond het plein in gesloten rijen
waren opgesteld. De toegangen tot de ver
schillende logementen waren bijna onbe^
reikbaar; mannen zaten op banken cn va
ten voor de deuren, en lieten maar weinig
ruimte in de straten voor paarden. Lederen
wambuizen hadden hier de overhand; maan
er waren toch ook heel wat laken buizen,
en lusschen de lallooze gepluimde hoeden,
die aan alle kanten gelijk schuim op de
golven der zee uitstaken, zag men ook en-«
kele mutsen van eenvoudiger vorm, terwijl
hier en daar het staal van halsstuk of helm
den glans van .een. straal der ondergaande
zon opving. j
(Wordt vervol gdj, j
