Een Belofte.
Lotty wae erg verkouden. Aan hoesten
eo proesten geen gebrek. Haar oogen
traanden voortdurend cn haar wipneusje
was kcedemaal rood en gezwollen. Ze moest
dan ook thuis blijven en mocht volstrekt
niet naar buiten, zooals baar vriendinne
tjes Greta cn Corrie, die heerlijk sleetje
reden en elkander met sneeuwballen gooi
den. Zij genoten echt van hun vrijen Woens
dagmiddag.
De moeder van Lotty moest noodzakelijk
uit. Haai- vader wa* voor zaken op reis
en zou pas tegen het eten terugkomen. En
daar Lotty geen broertjes of zusjes had,
zat zij nu moederziel alleen in de huis-
ktemcr.
Vóór Moeder uitging, drukte zij Lotty op
heb hart, toch voor-al niet buiten te komen,
want dat zij anders nog veel erger verkou
den zou kunnen worden en zich misschien
een zware ziekte op den hals zou halen.
Lotty's moeder drong er bij Betje het
dienstmeisje, op aan, dat zij toch vooral
goed op het kind letten en voot haar zor
gen zou.
Lotty had eerst eocigen tijd met haar
pop gespeeld, daarna plaatjes gekleurd en
baar prentenboeken bekeken. Maar al spoe
dig begon haar dit te vervelen en toen
Betje in een tijdje niet binnen was geweest
om eens naar haar te zien, ging Lotty voor
het raam staan uitkijken.
Wftt een heerlijk weer was het buiten
De zoo schoen zóó helder en de sneeuw
glinsterde zóó aanlokkelijk, alsof zij zeggen
wilde
.,Kom toch hier, Lotty, en maak ballen
van me
Daar zag Lotty Greta en Corrie aanko
men en zoodra de buurmeisjes haar voor
het raam ontdekten, begonnen zij te wen
den en haar te beduiden, dat zij toch buiten
moeet komen
Maar Lotty schudde treurig met haar
hoofdje. Zij maakte haar buurmeisjes dui
delijk, dat zc niet buiten mocht komen. De
waterlanders kwamen bijna te voorschijn.
In het volgend oogen blik werd er ge
beld
Betje deed Corrie en Greta open e»n
dacht
,,'t Is maar goed, dot de buurmeisje* bij
Lottv komen, want dan heeft het kind ge
zelschap en kan ik voor het eten Wijven
»orgen."
Nauwelijks vvaron de vriendinnetjes in de
kamer, of Lotty beklaagde zich. dat Moeder
haar verboden had naar buiten te gaan,
omdat zij zoo erg hoestte
..Komi" zei Corrie. Frans hoestte laatst
nog veel erger dan jij en is toch uitgegaan.
't Heeft hem heelemaal geen kwaad ge
daan. Ga maar. meeJe bent terug vóór je
Moeder thuis komt en als we zachtjes doem,
boort Botje niets."
Even weifelde Lotty. Zou aj het doen?
Meer toen Greta zei
,,Aïs je niet meegaat, gaan wij maar
weer weg!" gaf Lotty zich gewonnen. Zij
liet zidh maar al te gemakkelijk overreden,
trok gauw haar mantel aan, zette haar mut*
op en sloop op de teener met de beide an
dere meisjes het hm* uit.
Hè, wat was het heerlijk, ia de frveecbe,
heldere buitenlucht te ravotten 1
Eerst gooiden zij naar hartelust sneeuw-
ballen.
Daarna werd eco sneeuwpop gemaakt,
die twee awnrte oogen wan ookes had, een
rood steentje ale mond en een stukje hout
woor neus. 't Werd werkelijk een pracht
van een sneeuwpop.
Eindelijk wilden de meisjes zwaar het
2t>j hadden geen schaatsen bij zich, want tsj
loonden nog niet zonder hulp rijden en Greta
en Oorrie hadden tfaote gezegd liewer vrfn
de sneeuw dan bet ijs te genieten.
Op de gracht, waar bet wemelde van
vroolijke schaatsenrijders, durfden rij zich
niet vertoooen, wfit vrees, dat zij er bekenden
zouden aantreffen, die Heht Lotty'? onge
hoorzaamheid zonden kunnen verklappen.
Daarom gingen ai een heet omd verder
Inlusschen was Lotty hoe langer hoe meer
gaan hoesten, zoodat zij ongerust begon te
worden en naar huis verlangde.
..Eerst zullen we nog even om het hardst
glijden. Wie het eerst bij het eilandje is, j
heeft het gewonnen, en dan gaan we naar
huis. 't Is nog lang niet donker," zei Greta.
Dadelijk ontwaakte Lotty's eerzucht. Met 1
gloeiende wangen vloog zij vooruit en was
spoedig de beide anderen een heel eind
voor. In haar haast keek zij zelfs niet om en
bemerkte daardoor ook niet, dat Corrie op
het ijs viel en zóó erg haar knie bezeerde,
dat deze bloedde en haar erg pijn deed, zoo
dat Greta haar op hielp om haar. langzaam
loopend, naar huis te brengen.
Beiden hadden verscheiden malen en heel
hard hun vriendinnetje geroepen, maar Lotty
hoorde en zag niets, omdat zij reeds bij het
eilandje was.
De beide anderen besloten dus maar zon
der haar naar huis te gaan. Als Lotty merkte,
dat zij haar niet volgden, zou zij wel vanzelf
komen.
Toeli Lolly nu achter het eilandje gekomen
was, keek zij eens om. Zij was blij, dat geen
der beide andere meisjes nog le zien was.
Vroolijk liep zij nog een eindje verder. Maar
eindelijk begon zij zich toch ongerust te ma
ken. Waar bleven Greta en Corrie zoo lang?
Door het eilandje, dat vrij hoog en met hoo
rnen beplant was. kon zij den anderen kant
van don vijver niet zien. Nu riep zij haar
vriendinnetjes zoo hard als zij maar kon. Er
kwam echter geen antwoord. Alles bleef
doodstil. Toen begon zij bang te worden en
keerde zij terug, doch in haar opgewonden
heid bemerkte zij niet, dat zij eeh verkeerden
weg insloeg naar een kanaal, dat nog maar
pas dichtgevroren was.
Plotseling kraakte en knapte het onheil
spellend onder haar. Loüy beefde van angst
als zij hier nu eens door het ijs zakte en
verdronk 1Niemand zou dan weten,
waar zij gebleven was. Terug durfde zij even
min, want elke slap zou noodlottig voor haar
kunnen worden. In haar wanhoop liet zij
zich heel voorzichtig naar den kant glijden,
wat haar met veel moeite eindelijk gelukte.
Uitgeput en hijgend van inspanning en angst
stond zij daar nu radeloos aan den oever. De
weg was besneeuwd en nergens zag zij een
lévend wezen. Daarbij begon het donker te
worden en vielen er groote, dichte sneeuw
vlokken.
0, wat had Lotty nu een spijt, dat ztj zoo
ongehoorzaam was geweest! Wat zouden Va
der en Moeder wel zeggen, als zij bij hun
thuiskomst Lotty niet vonden? Angstig
schreiend liep zij voorzichtig verder. Zij wil
de probeeren den dik bevroren vijver weer
te bereiken, om van daaruit den weg naar
huis te vinden.
Zij kwam echter heel langzaam vooruit,
want de zachte sneeuw plakte aan haar
schoenen rast En ze was toch al zoo warm
en moe!
Daar zag zij onder een boom een grooien
steen. Zij wilde er een oogenblik op gaan
zitten om wat uit te rusten, heel eventjes
maar, totdat zij weer verder zou kunnen.
Maar nauwelijks had zij er zich op neerge
zet, of ze werd vreeselijk soezerig en slape
rig! Een tijdlang streed zij er tegen, maar
toen vielen haar oogjes dicht en daalden de
sneeuwvlokken geruischloos neer. Zij spreid
den een witte deken over haar uit.
Plotseling sprong zij verschrikt op. Wat
was dat toch?
Alles om haar been riraalde in een ver
blindend. blauwachtig licht en vóór haar
stond een beeldschoone, bleeke vrouw, in
sneeuw-wiUe. glinsterende kleeren gehuld
en op haar donkere vlechten een kroon van
flonkerende sneeuwsterren en ijskegels dra
gende. Zij boog zich over Lottv heen en
fluisterde haar in het oor:
,Jk ben de ijsfee en kom je lot straf voor
je ongehoorzaamheid in mijn rijk halen."
Lotty was van schrik en van koude ge
heel verstijfd en kon zich niet verroeren
De fee hulde zich nu in haar langen, wit
ten sluier, die met glinsterend rijp bezet was
en steeg met bet meisje in de lucht. Een
grauwe wolk naderde, die beiden opnam en
op een hoogen, heel hoogen berg bracht.
Daar voerde de fee Lotty een prachtig
paleis binnen, dat geheel van ijs was en zóó
oogverblindend fonkelde, dat ze haar oogen
dicht kneep. Toen kwam zij in een groote
-ontelbaar jmtLhcft**- rieh-4nde
wanden en zoldering weerspiegelden, zoo
dat alles schitterde en straalde. Een zacht
tapijt van sneeuw bedekte den grond.
Wat zag Lotty hier wonderlijke dingen
,,Wil je het heele paleis zien?" vroeg de
fee en toen Lolty, die van verbazing niet
pralen kon, toestemmend knikte, gaf de fee
een wenk en kwam er een bediende met een
rolstoel aan, waarin de fee haar zei plaats
le nemen. Ook gaf zij haar een boekje in de
hand, waarin de beschrijving van het heek-
ijspaleis stond. Daarop fluisterde de fee den
bediende eenige orders in en trok zij zich
terug.
Nu werden Lotty al de heerlijkheden van
het wonderschoone ijspaleis getoond. De fee
had gezegd, dat als Lotty zich tegen het een
of ander verzette, zij voor altijd hier moest
blijven. Dus liet zij zich heel gedwee rond
rijden. Maar het was hier zóó ijzig koud.
dat zij over haar geheele lichaam rilde.
Toen zij het heele paleis gezien had, kwa
men er een aantal meisjes in het wit haar
halen om beneden op aarde groote ijskegels
aan de hoornen en daken te hangen. Dat was
een lastig werkje en Lotty's handen verstijf
den van de kou. Haar vingers deden haar
erge pijn, maar zij morde niet, want de ijsfee
had haar immers beloofd, dat als ze heel
zoet en gehoorzaam was zij weer naar
haar ouders terug mocht.
Nu schilderdon de meisje* heel kunstig
met haar vingers de mooiste ijsbloemen op
de ramen.
Daarop werd van wolken, die kwamen
aandrijven, rijp genomen en over de aarde
gestrooid, zoodat deze net een sprookje
geleek en toen de morgenzon aan den
horizont opdook en haar gouden stralen de
aarde kusten, ontstond er een gefonkel en
geschitter, alsof er millioenen edelsteeoen
over haar waren uitgetrooid. De boom en
hadden luchtige, witte sluiers over htm
tokken en deze geleken precies op de hoo
rnen uit een tooversprookje.
Intusschen zweefde ook de ijsfee naar
omlaag om te onderzoeken, of het werk
goed was verricht. Zij was heel tevreden
en nu vlogen allen naar het paleis terug,
om na, volbrachten arbeid uit te rusten.
Lotty's hartje klopte, alsof het barsten
zou, en zij keek de ijsfee zoo smeekend
aan, dat deze medelijden met haar kreeg
eo zei:
,,Ik zal je voor dezen keer dan maar
niet langer houden, maar je naar je ouders
terugbrengen. Maar wees in het vervolg
gehoorzaam, meisje! Niemand houdt van
ongehoorzame kinderen en zij worden al
tijd streng gestraft. Wil je mij beloven
voortaan gehoorzaam te zijn t"
Lotty beloofde nu van harte, dat ze
nooit, nooit weer ongehoorzaam zou zijn.
Toen daarop de fee een koe op Lotty's
voorhoofd drukte, verloor het kind meer
e«i meer haar bewustzijn en viel eendelijk
m een diepen slaap.
Daarop hulde de fee zich in haar sluier
eo zweefde zij met Lotty naar de aarde.
Langzamerhand kwam Lotty nu weer tot
bewustzijn. Het suisde haar echter heel
vreemd in de ooren en tegelijkertijd had
ze een gevoel, alsof er iete warms op haar
gezicht neerdrupplde. Zij was echter niet
in staaf; zich te bewegen, dooh eindelijk
gelukte het haar met groote inspanning de
oogen op te slaan.
Daar zag ze Vader bij haar bedje staan
eo Moeder, die zich schreiend over haar
heen boog. Zij hoorde plotseling jubelend
uitroepen
„Goddank, 't kind leeft!"
Toen Bet-je bemerkt had, dat Lotty zoo
der haar iets te zeggen was uitgegaan,
geloofde zij niet anders, dan dat de twee
buurmeisjes baar met goedvinden van baar
moeder waren komen halen. Maar toen
mevrouw later zonder haar dochtertje te
rugkeerde, heersche er groote ongerust
heid over haar verdwijnen. En deze nam
nog toe, toen Greta eo Corrie, die meen
den. dat hun vriendinnetje al lang thuis
was. hevig ontsteld het voorgevallene be
kenden.
Intusscben hed men, na lang zoeken.,
Lotty verstijfd en met. sneeuw bedekt op
den steen gevonden. Zij werd naar haar
troosteloozo ouders gebracht., die niet an
ders dachten, dan dat hun kiml gestorven
was.
Doch mieerfrtoo was er-nog e*« oprsofcye
