Opruiming Keubeien
ABRAM DREEF Nzn.
Zonderlinge Kameraden
No. 19742
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 19 Juli.
Derde Blad. Anno 1924.
Rusland na den dood van Lenin.
FEUILLETON.
(p BUITENL. WEEKOVERZICHT.
Herriot's politieke leven
yerlengd de Londensche
conferentie de geldschieters
spreken ook mee.
Herriot's politieke leven is, gelijk wij ver
moedden, door Mc. Donald's komst naar Pa
rijs werkelijk verlengd. Poincaré waagde het
niet, gelet op de gunstige atmosfeer, die op
nieuw geschapen was lusschen beide Ka
naal-landen, de doodelijk? steek toe te bren
gen. In een zuur-zoete rede in den Senaat,
waarin hij overigens zijn voor Europa nega
tief program, welbekend uit zijn redevoerin
gen, in en buiten het parlement zoo talrijk
gehouden tijdans zijn premierschap, ont
vouwde, draaide hij om de vertrouwens
kwestie heen. Tenslotte kreeg Ilerriot met
overgroote meerderheid in den Senaat een
votum van vertrouwen, zoodat hij naar Lon
den kon vertrekken. Maar 't was er de mo
tie van vertrouwen ook na, op den keeper
beschouwd 1 Het was er een met een soort
verlengstuk: we wachten uw resultaat in
Engeland's hoofdstad af en bedenk vooral,
dat niets buiten het parlement om mag ge
schieden. Gestevigd is Herriot's positie dan
ook niet. Hij staat nog even broos als
tevoren.
Waar dit zoo is. zijn er in Engeland reeds
stemmen opgegaan, die den steun van den
Britschen premier aan zijn Franschen col
lega betreuren. Zij redeneeren aldus: Om
Herriot's bewind te doen voortduren, zal
Mc. Donald steeds meer gedrongen worden
in de richting van concessies, en tenslotte
toegeven verder dan wenschelijlc# is voor
herstel van den waren vrede, waarheen nu
toch ernstig gestreefd worden zal. Conces
sies, goed beschouwd, bovendien aan Poin
caré gedaan. Dewelke deze zelf bij aanblij
ven nimmer zou hebben verkregen. In deze
redeneering schuilt wel eenige waarheid.
Alleen: bij een terugkeer van Poincaré of
van zijn stelsel zou het rapport Dawes ver
moord zijn
Of er echter nu van he' rapport Dawes
iels terecht zal komen? Hit is helaas nog
zeer twijfelachtig. Wel schijnt ie worden be
seft. dat bij een mislukking der Londensche
conferentie om zoo te zeggen de laatste
kans op een regeling is verspeeld, zoodat
alle deelnemers vol goeden wille zijn op
zich zelf. Maar reeds direct hebben zich
moeilijkheden voorgedaan, die niet licht zijn
'op te knappen en zoo er al een soort modus
vivendi voor wordt gevonden, deze praclisch
doen neerkomen op geen oplossing.
Direct na opening van de conferentie
'door den Engelschen premier, die zooals
gewoonte is, tot voorzitter is gekozen, zijn
een drietal commissies ingesteld, die der
conferentie bet werk pasklaar zullen voor
leggen. Feitelijk kan er niets gebeuren, zoo
lang dc eerste, die men de politieke zon
kunnen noemen, niet tot overeenstemming
is gekomeD, want zij behandelt die aan
gelegenheden, die het rapport de levens
vatbaarheid in moeten blazen. En oogen
blikkelijk is men vastgeloopen op de alles
beheersohende vraag: wie zaL vaststellen,
dat Duitsohland opzettelijk in gebreke is
gebleven. Engeland had bet liefst daar
voor een aparte commissie, buiten de com
missie van herstel om, Frankrijk wilde van
geen uitschakelen van dc?e laatste com
missie weten en te Parijs heeft McDonald
Hcrriot behoud van deze commissie zoo
eonigszins verzekerd, zij het gewijzigd zoo
danig, dat Frankrijk den alles overheer-
sóhenden invloed daarin althans zou ver
liezen. Tot een vast besluit te dezen aan
zien is men echter te Parijs ook nog niet
gekomen, zoo blijkt thans en nu is men
een hardnekkigen strijd begonnen ovei
'deze affaire, waarbij Frankrijk de meeste
zeggenschap blijft eisehen, waar het 52
pCt. dór schadevergoeding kan vorderen
't Is daarom, dat Frankrijk beslist niet
wil aan het aanstellen van den Amerikaan,
die officieus aan de commissie van herstel
zal worden toegevoegd, zoodra het in-ge-
breke-blijven-vraagstuk aan de orde komt,
tot arbiter met beslissende stem. Mogelijk
blijft evenwel, dat een formule in dezen
wordt gevvmden, die Ijcide partijen bevre
digt. Een formule, die dan echter nood
wendig, zij het ook in schijn, aan de Fran-
sche wensohen tegemoet komt. Veilig mag
immers worden aangenomen, dat het aan
bemiddelingspogingen niet zal ontbreken.
Lukt het zoo'n formule te vinden, "dan
vreezen wij eohter voor een practische mis
lukking. Men moet niet vergeten, dat Ame-
rikaanscbe, Engelsche en z.g. neutrale fi
nanciers Duitschland belangrijke leenin
gen moeten verschaffen om het rapport-
Dawes tot uitvoering te brengen. Logisch
is, dat 'deze financiers safe willen zijn van
hun geld en, geleerd door de ervaring, zul
len zij hun geld beslist niet geven, wanneer
er ook maar een beetje kans is op besten»
diging of terugkeer van een periode als
Frankrijk door zijn Boerbezetting heeft
doen ontstaan.
Deze financiers zullen bun eiscten stel
len en het laat zich aanzien, 'dat een in-
taet-blijven van de dommissie van herstel,
in welken vorm ook, daarmee in flagran-
ten strijd zal komen. En hoe dan? Of door
een eendraohtigen en krachtigen 'druk op
Frankrijk dit land tenslotte zioh zal willen
buigen, opdat het 'door dc ganschc wereld
niet het cdium op zich zie geworpen van
te zijn de ooreaak van Europa's ondergang,
waarvoor en niet ten onrechte wordt
gevreesd, zoo de Londensche conferentie,
die de Ï5de blijkt te»zijn sinds den vrede
van Versailles, tot geen resultaat komt
Het is onzeker. Die druk mag dan in ieder
geval wel heel zwaar eu openbaar zijn,
dunkt ons.
Aller oog is momenteel naar Londen ge
richt en groot is de verantwoordelijkheid
van ieder die de laatste gelegenheid voor
een regeling zou slachten. Het eigenbelang
zal zicth natuurlijk niet geheel laten verdrin
gen. maar geheel en al mag nu deze factor
niet beslissend zijn. Boven ieder volk stnat
zelfs het algemeen belang, 't Is vooral
Frankrijk, dat in de gegeven omstandig
heden daaraan wel 'de volle aandacht, zal
moeten schenken. Met Poincaré nog zoo
machtig, durven we ons helaas niet ge
rust. gevoelen.
Duitsohland ziet thans zwijgend toe Het
schijnt bereid om bij den eersten oproep
ook te Londen te verschijnen. Trouwens,
het treft wel toevallig, dat daar reeds vele
Duitsohe deskundigen zijn, al heet dit. om
heel andere redenen. Zal Duitschland ook
eisehen de militaire ontruiming van het
Roergebied? Ziedaar een andere kwestie,
waarop de Londensche eonfc.cntie heel
licht zou kunnen stranden
Bepaald optimistisch kan onze toon niet
worden genoemd voor zoo-ver het betreft
gunstige resultaten uit Londen. Al te pes
simistisch zij men evenwel ook niet, daar
we pas aan het begin der conferentie staan,
wanneer de diverse standpunten altijd hec
verst van elkaar staan.
RECLAME.
SPOTPRIJZEN - ZIE DE ETALAGE
5 BUSÖSTEEG 5.
4382
(Van een bijzonderen medewerker, die
gedurende 3 maanden een studiereis
door Rusland maakte).
(Nadruk verboden).
II.
De heerschende klasse van Rusland:
communistische orde.
Wij hebben er opgewezen, dat de tegen
woordige leiders van de communistische or
de als het ware door een zeef zijn gegaan,
waardoor alleen de meest felle temperamen
ten zijn overgebleven Bijna allen hebben
zij grondige kennis verkregen van menschen
en toestanden buiten Rusland. Dikwijls met
alle kracht strijdend om in hun levenson
derhoud te voorzien, zijn zij met de meest
uiteenloopende klassen der samenleving in
de landen van de geheele wereld in aanra
king gekomen en hebben met eigen oogen
de sociale en economische structuur van
de verschillende landen leeren kennen. De
ze grondige kennis van de toestanden bui
ten Rusland heeft dc communistische orde
reeds onschatbare diensten bewezen. Tij
dens hun verbanning hebben de leiders der
communisten, evenals ook later in den re
volutionairen strijd in Rusland zelf, eeh
tweede eigenschap verkregen, die zij than3
met buitengewoon meesterschap gebruiken:
de kennis en de beïnvloeding van de stem
ming van het volk, de uitwerking van propa
ganda op de volksmassa en liet onmiddellijk
gewaar worden van nieuwe stroomingen en
bewegingen, die in het leven der volken te
voorschijn komen. Geen regeeringsapparaat
ter wereld is op het oogenblik zoo elastisch,
waar het geldt, rekening te houden met de
publieke opinie, als dat van de communis
ten, geen regeering wordt echter ook zoo'
snel en grondig over de stemming van de
massa ingelicht, als de communistische. De
uitoefening van propaganda is in dc com
munistische partij een wetenschap en een..;
manie geworden en in dit opzicht kan men
thans in de sovjet-unie buitengewoon veel
leeren. Daar komt nog bij dat ongeveer 90%'
van de leiders der communistische partij
tot het Joodsche ras behoort, een ras, dat
altijd bijzonder geschikt geweest is, in in
ternationale organisaties een leidende rol
te spelen.
Maar ook hier vinden wij niet moeilijk
den overgang naar het Rusland van vóór
den oorlog. Geen natie werd in Czaristisch
Rusland dermate onderdrukt als de Jood
sche. Degenen, die in de communistische
orde een Joodsche wraak aan Rusland zien
hebben misschien in zeker opzicht gelijk.
Reeds het groote aandeel, dat mannen van
Joodsche afkomst in de leiding van de com
munistische orde hebben, beteekent een
groote actiefpost voor de handhaving van
de internationale en de binnenlandsche po
litiek van de communistische orde. De man
nen, die thans aan het hoofd staan van de
sovjet-unie, zijn van een objectiviteit tegen
over menschelijke dingen en omstandighe
den, die ontsteltenis wekt. Zij zijn door
geen enkele overweging van gevoel of tra
ditie aan dezen of genen vorm van het leven
in Rusland of in de overige wereld gebon
den. Hun combinatievermogen en hun bru
tale wil wordt door geen enkele rem ver
hinderd, met alle kracht tot uiting te komen
En toch, in dit, naar het schijnt grootste
voorrecht van hun organisatie zal waar
schijnlijk tenslotte ook haar ondergang lig
gen opgesloten. (Wij hebben er reeds op
gewezen, dat de Rus in het algemeen weinig
begrip heeft van systemalischen opbouw.
Bij de menschen van Joodsch ras, die de
oude tradities van hun geloof en van hun
volk ontrouw zijn geworden, zal men steeds
een gepronecerden haat aantreffen tegen
alle organische bindmiddelen, tegen tradi
tie en tegen vaste vormen. Zoo ook bij cle
leiders van het tegenwoordige communisti-
.sche Rusland. Opgegroeid op den bodem;
van een streng materialistische wereldbe
schouwing doortrokken van de Marxistische
leer ,zijn hun opvattingen zuiver mechanisch
De laatste zin van het leven, dc organische
groei is, voor hen verborgen en geheel en
al onbegrijpelijk. Zij hebben geen organisch
geweten, evenmin als de Rus dat bezit.
Zij houden uitsluitend rekening met het
type van den absoluut werktuigelijken in-
dustrie--proletarier van de groote steden.
In dit opzicht zijn zij de kinderen van hun
eouw, de eeuw van de mechaniseering.
Maar zij hebben vergeten, dat de evolutie
van bet leven niet den mechanisoben, maar
den organisohen weg gaat en dat zij ten
slotte met veronderstellingen rekening hou
den, die absurd zijn.
In dit ontbreken van het organisch ge
weten schuilt ook de oorzaak, dat zij, wan
neer men dat zoo zegigen kan, aan de
doodzonde jegens het leven schuldig zijn.
Door ben wordt alles vernietigd, wat, in
welken vorm ookj aan een organische con
structie van de samenleving herinnert,
door hun arbeid gaat thans in Rusland de
laatste rest fen gronde van de elementen,
die nog als gezond in de beteekenis van
een organische maatschappelijke orde xvSr
ren te beschouwen. In dit verband is bet
typisch, dat tot de leden van de commu
nistische orde bijna geen artsen, noch na
tuurkundigen behooren, menschen derhal
ve, die aan de bestudeering van het leven
hun werk hebben gewijd.
"Wanneer men deze feiten in het oog
houdt, dan ontstaat een verschrikkelijk,
ontstellend beeldwij zien thans in Rus
land eon organisatie van lieden, die door
geen enkel sentiment en door geen enkele
traditie aan dit land zijn gebonden, dio
bovendien voor zoover bet meerend/el van
haar leiders betreft, tot een vreemd ras
behooren. En dezo lieden pogen met allo
kracht bat ongelukkige land op het Proci-us-
tusbed van een dooT bet verstand gescha
pen wereldbeschouwing te spannen. De
communistische orde aou evengoed op Mars
kunnen probeeren, haar program ten uit
voer te brengen. Yan baar gezichtspunt
uit bindt niets haar aan Rusland. En zoo
komt men dan tot dit ontzettend feit: een
microscopisch aantal fanatici, meestal van
vreemd ras, die door niets aan het land
eijn gebonden, hcersoht pver meer dan
100 millioen boeren, die op een trap van
ontwikkeling en van beschaving staan, dio
WestEuropa reeds lang achter zich heeft
'die bovondien op don meest natuurlijken
arbeid, den landbouw, zijn aangewezen.
Dc leiders van de communistische partij
zijn, zooals gezegd, bijna uitsluitend af
komstig uit de Russische intellectueele
klingen van voor den oorlog en uit de
hoogste klassen van Rusland. En wanneer
wij de getalsterkte en de sociale samen
stelling van de communistisohe partij van
thans in oogensohouw nemen, dan komt
men tot het verrassende inzicht, dat do
arbeider, de proletariër, vooral echter do
boer in de communistisohe partij, wat de
getalsterkte betreft, een positie inneemt,
die 'de kenschetsing van de communisti
sche partij als arbeiderspartij geheel en
al illusoir maakt.
Het juiste aantal leden van de commu
nistische partij in dit jaar vast te stellen,
lb mij niet mogelijk geweesthet zal de
400.000 niet bereiken. Volgens officicele ge
gevens is de sociale indeeling van dc com
munistische partij ongeveer aldus:
Arbeiders 150.000
Boeren 83.000
Ambtenaren en intellectueelen 100.000
Rood leger 10 000
Wanneer men evenwel in aanmerking
neemt, dat in het aantal arbeiders cn boe
ren een menigte sovjebbeamhten cn z.g.
'arbeiders met verantwoordelijkheid zijn
begrepen, dan blijkt daaruit, dat van het
aantal arbeiders ten hoogste 50.000 wer
kende proletariërs zijn en van het aantal
boeren ten hoogste 50.090 tot 60.000 wer
kende boeren. In het aantal boeren zijn
o.a. ook gemeente-beambten begrepen. Wij
zien derhalve, dat ook in baar sociale
structuur de communistische partij in haar
overweldigende meerderheid in geen eukci
opzicht een proletarisch karakter draagt
een omstandigheid, die de wordingsge
schiedenis van dc communistische partij
en de ontwikkeling van haar leiders in
een duidelijk licht plaatst. Bijzonder ka
rakteristiek is de omstandigheid, dat tot
dc revolutie van 1917, derhalve lot het
tijdstip, dat liet de communistisohe partij
'dank zij de leuze van de verdeeling van
'den grond gelukte, de boeren voor zich
te winnen, het aantal boeren, dat lid van
dc partij was, uiterst gering is geweest.
Slechts ongeveer 2 procent van het aantal
leden 'der partij waren destijds l/ocren.
Wat dit voor een land beteekent, dat zoo
als Rusland in de eetrste plaats een agra
risch land is, is zonder meer duidelijk.
Wat de algemeene structuur en de groei
van de communistisohe partij betreft het
volgende. Tot de communistische partij
zijn toegetreden
In 19152.517 personen
Voor 19177.914
Voor 191835.16-1
191 863.643 M
191 9167.640 (l
1920...........121.764
192140.419
Zonder opg. v. h. jaart. 7.037
Van andere partijen zijn tot de commu
nistische partij ongeveer 25.000 personen
overgegaan. Eén getal is verder nog van
belang: In April 1917 telde de communis
tische party ongeveer 40.000 leden I In dei
jaren 19211922 had de zoogenaamde grooj
te sohoonmaak van de partij plaats, waar
bij volgens officieele statistieken ongeveer
200.000 leden uit de partij werden gezet.
Intussohen zijn er nog 230.000 candidaat-
leden en dit jaar zal het aantal leden der
partij aanmerkelijk verhoogd worden, daar
zij besloten heeft de z.g.n. Lenin-aanwer-
ving op touw te zetten. Na den dood van"
Lenin, in het bijzonder toen de tweespalt'
in de communistisohe partij zelf voortdu
rend scherper werd, besloot men haar nieu
we lc\enskraeht te geven door do toevoe
ging van nieuwe elementen. De „Komos-
sol d.i. de bond van communistische
jeugd, heeft ongeveer 383.000 leden en
68.000 oandidaton in den leeftijd van
15 tot 21 jaar.
Wij zien, dat het exclusief karakter,
waarover wij gesproken hebben, van het
begin af tot in den laatstcn tijd steeds is
gehandhaafd. Het schiften van de nieuwe
candidaten, die tot de partij willen toe
treden, geschiedt zeer 6treng en door dit
schiften hoopt men het stormtroepkarak
ter van dc communistische ordo intact fo
houden.
De organistie van de communistische
partij is gebaseerd op bet territoriale prin
cipe. De kleinste partijorganisatie i§ de
z.g. cel. Dan komt bet gemeente-comitó of
in de gnootere plaatsen de afdeelingcn,
welke weer ressorteeren onder do districts-
comité's Dc rayon-comité's staan samen
weer ónder leiding van de gouvernements-
órganisatie met als uitvoerende macht het
gouvernemetscomitó. In hoogste instantie
besliste evenwel het congres, dat als uit
voerend orgaan het Centraal Comité heeft'.
(Wanneer men de geschiedenis van do
communistische partij nagaat, ziet men, dat
door deze geschiedenis, als een roodc draad
de sterke invloed van Lenin op do partij-
organisatie en op het geestelijke leven van
de partij loopt. Lenin was tot zijn ziekte
de onbeperkte cn onbestreden heerschar
van communistische orde. Wij weten, dat
hij het was, die in de moeilijkste oogenblik-
ken (vrede van Brest-Litowsk, Nieuwe Eco
nomische Politiek) dank zij zijn scherp in
zicht, kans heeft gezien, een uitweg uit de
moeilijkheden te vinden, uit een Bituatie,
die voor de communistische partij hopeloos
scheen. Thans ontbreekt aan de communis
tische orde de sterke persoonlijkheid van
con leider en overal merkt men, dat zij niet
meer door een alles ovcrheerschendcn geest
wordt geleid, die zijn weg tot het einde
gaat en geen twijfel kent. Zooals dc zaken
than3 staan heeft liet zoogenaamde drie
manschap, bestaande uit Sinowjew, Kame-
new cn Stalin, de macht in handen. Alle
drie dezer mannen zijn van Joodsche af
komst, ook Stalin, die ondanks zijn eigen
lijk Georgische naam volgens eigen ver
klaring uit een Joodsche familie afkomstig
is.
Naast het vraagstuk van 'de zoogenaam
de partijoppositie, de tweespalt in de par
tij zelf, waarop in het bijzonder moet wor
den ingegaan, is het voornaamste vraagstuk
dat de communistische orde thans levendig
bezig houdt, het vraagstuk van haar eigen'
nakomelingschap. Wanneer men thans met
leidende persoonlijkheden in de sovjet-unie
over dit onderwerp spreekt, wanncor men
de mededeelingen er over in de sovjet-pors,-
die dikwijls bijzonder openhartig zijn, volgt,
dan zal men overal bezorgdheid over deze
nakomelingschap van communistischo partij
aantreffen.
En niet recht. Want ons inziens ligt in
dit vraagstuk het lot van de communistische
orde opgesloten zoowel als dat van den
bolsjewistischen staatsvorm. Wij hebben op
de geestelijke en op de karaktervorming
van de tegenwoordige leiders van do com
munistische orde gewezen en op het feit,
dat men de psychologie van de Russische
leiders slechts verklaren lean in verband mét
de toestanden van vóór den oorlog. Deze
toestanden zijn nu van den grond of veran
derd en dc nieuwe generatie, die de leiders
van communistische orde moet afleveren,
groeit in geheel andere omstandigheden op.
De communistischo generatie van thans is
niet meer onderworpen aan het onverbid
delijke louteringsproces. De communistische
jeugd van thans kan niet meer de elcmen
tai*e haat voelen tegen het kapitalisme,
Naar 't Engelsch van LEONARD MERRICK.
Geautoriseerde vertaling van Mej. E. II.
37)
Hij gaat, na het ontbijt, naar zijn zaak en
keert na de thee naar zijn villa terug. De
vrienden, die hij er op nahoudt, hooren-na
tuurlijk tot hetzelfde sleur-beslaan; spreken
van dezelfde dingen. Ja," ging hij voort, dol
gelukkig, dat hij zoo welbespraakt was,
„hij weet niets meer van artistiek Londen of
politiek Londen of voornaam Londen dan de
menschen met zaken en villa's in andere
sleden. Ik begrijp niet de opvatting van den
doorsnee-Londenaar, dat hij, omdat zijn
eigen hoenderhok nu in de hoofdstad is, een
ruimer uitzicht moet hebben dan alle andere
hoenders in liet koninkrijk; ik begrijp niet
u-aar dit op gebaseerd is. Je zoudt denken,
dat het gezicht op het hoofdpostkantoor van
boven van een bus iederen dag den mensen
een soort geestelijke aristocratie schonk. De
.voorsteden kijken neer op de provincie en
Blocmsbury ziet neer op de voorsleden, en
waarheid is, dat, met uitzondering van een
paar kringen, de Londenaars al hun kennis
Pulten uit de nieuwsbladen, die de „provin
cialen" net zoo goed lezen."
Zij stelde geen belang in het onderwerp,
da' zij alleen wat vreemd vond voor hem,
om te behandelen.
'3, dat denk ik ook wel," zei ze. „Maar
An Londen kan je in ieder geval -toch dingen
zien cn boeken te lezen krijgen. Om een
fcieuw boek te bemachtigen in Becken-
hamplon, is niet zoo moeilijk, als om room
te krijgen buiten!"
„Is dat dan moeilijk?" vroeg hij, daar hij
dit wel eens heel anders meende gehoord te
hebben.
„O, u kent het „buiten" nog niet. Maar
dan moét u het eens probeeren. Zij kijken u
verwezen aan als u er naar vraagt." Zij
lachte. „Toen wij verleden jaar naar hier
kwamen, brachten wij een nieuw blik mee,
dat wij dan bijwijze van ontbijt zouden ge
bruiken. Ik weet nu niet meer hoe liet
heettemaar het was een soort van pap. Op
het blikje stond, dat het met room moest
worden gegeten. Zoo maar, met room. In
Amerika is daar dan zeker niets bijzonders
aan. Maar de moeite, die wij hadden om
hier voor drie stuivers room te bemachtigen!
Er was maar één plaats, mijlen ver, waar er
wel eens kans bestond, dat je wat zou kun
nen krijgen; het was een melkerij, behoo-
rende aan een groote dame, die als gunst
het publiek van melk voorzag. Niet, dat zij
er geen geld voor aannam; maar de klanten
waren zeker, dat zij met melk weggingen.
Wij plachten er twee 2l driemaal per week
heen te gaan en werden dan met heel veel
neerbuigendheid geholpen, door een ver
waande melkvrouw. In T eerst meenden
wij, dat zij de groote dame was, maar toen
zij een fooitje van ons aannam, begrepen wij
toch wel, dat dit niet zoo zou zijn. Zij was
zelf zoo genadig, dat zij beloofde het eens
voor ons „op zij te houden." Na zoowal een
veerlien dagen, berekenden wij, dal hel ons
nu twee shilling zou hebben gekost legen
den tijd. dat zij liet voor ons op zijde had
gehouden. Ik beloof zelfs, dat het nog meer
zou gekost hebben, maar wij gaven het maar
op, om buiten voor drie stuivers room te be
machtigen en dus deden wij het zonder
room. Ik kan niet zeggen, dat ik over het
geheel nog dol ben op buiten zijn."
„Ik dacht juist, dat u het er heerlijk
vondt. Dat wil zeggen," viel hij zichzelven
haastig in de rede, „u ziet er hier zoo tevre
den uit!"
„Ja?" Zij haalde de schouders op. „Ik heb
er toch anders tusschenbeide een schrik-
barenden hekel aan. Wandelingen buiten
gaan zoo gauw vervelen, als je er eenmaal
een gewoon bent. Vindt u niet?"
Ilij aarzelde.
„Het zal wel aangenamer zijn geweest
eer de fietsen waren uitgevonden," zei hij.
,,'t Is niet zoo gemakkelijk orn van een wan
deling huiten te genieten, als je telkens in
een heg moet vluchten, om niet door mid
den gereden te worden. Menschen, die rij
den, schijnen althans hun verantwoordelijk
heid nog wat te voelen, maar iedere boeren
jongen springt maar op een fiets en rijdt er
op los. Maar het ergste van buiten nog is de
blindheid en doofheid van de menschen
voor de schoonheden om hen heen. Van mr.
Kemp zal ik nu niets zeggen, want ik ben
juist tot de ontdekking gekomen, dat hij wel
let op de vogels, zij pikken zijn graan op en
hij schiet ze; maar ik heb nu al de namen
trachten te leeren van de in het wild
groeiende bloemen, toch is dat een totale on
mogelijkheid!"
„Dat wist ik niet," zei ze. „Ik heb' er geen
moeite voor gedaan. Wat zijn ze allemaal
even dom."
Er volgde een Oogenblik stilte. Zijn blik
dwaalde even af, maar keerde toen weer tot
haar. Zij was alleraardigst om te zien, de
bekoorlijkste philisline, die ooit met den
blik van een godin slechts oog had voor
nummer 1, en voor hem had zij nog het be-
tpo.verende *van de brieven, die zij nooit ge
schreven had, het verleidelijke van ge
dachten, die zij nooit gekoesterd had. Ilij
wilde zichzelven niet bekennen, dal hij wel
een zweem van teleurstelling voelde. Haar
naam werd geroepen, eer hij weer sprak.
„Hilda, waar ben je?"
„Hoor, mijn zuster roept!" zei ze, „Ik
denk, dat hel eten klaar is."
Zij trad op het huis toe, met David naast
zich, en kwam Bee tegen, ([ie haar al te ge-
moet liep.
„Mr. Tremlelt heeft mij het leven gered,
Bee Ik werd aangevallen, terwijl je uit
was."
„Heel vriendelijk van mr. Tremlett," ant
woordde Bee glimlachend. „Iloe heeft hij dat
gedaan?"
Het drietal drentelde pralende naar bin
nen en zij bedankte hem ten zeerste, toen
zij hoorde wat er had plaats gehad.
Het trof hem, dat zij een zware, maar
lieflijke stem had, en hij voelde medelijden
met haar; telkens dwaalde zijn blik weer
naar het schoone gelaat. Een minuut later
ging hij zijns weegs en de zustere traden
binnen.
,,'t Is een echte heer," zei Hilda, „en ik
ben wel haast zeker, dat hij gestoken werd,
ofschoon hij beweerde, van niet. 't Zou heel
romantisch zijn geweest, als hij maar geen
kleurling was."
„Zij had mij lief om de gevaren, die ik
van haar afwendde," sprak Bee zachtjes
voor zich heen.
„Wat is dat, een aanhaling?" vroeg Hilda.
HOOFDSTUK XIX,
De rest van den dag leverde niets meer
Op en David maakte zich warm in het voor
uitzicht, dat haar bezoek zoo spoedig ten
einde zou zijn<
Ilij had Hilda, sinds den ochtend, slechts
één oogenblik gezien. Terwijl Ij ij op zij
slond, toen zij de trap afkwam, bad hij haar
gevraagd of zij weer naar het veld ging, en
zij had liet hoofd geschud en gezegd, dat zij
een brief moest schrijven. Ilij trilde bij de
gedachte, dat het een brief aan hém kon
zijn.
Verbeeld je, dat zij dien hém dan nog
eens gaf, om op de bus le doen. Wat een
dwaas ideeI
Nog vreemder echter was liet, dal de ge
dachten, die hem zoo menigmaal geboeid
hadden in het luchtig gepraat, dat toch zoo
innig-onbeduidend geklonken had, stukjes
waren, door dezelfde munt geslagen! Wan
neer zij elkaar zoo vreemd waren geweest,
als zij het er voor gehouden had, dan zou
hij nooit het goudgehalle hebben vermoed
van dit pasmuntje. Daarom was hij ook
maar zoo dood-gewoon geweestdc ziel was
tusschenbeide net een duiveltje in een
doosje, die weggestopt werd lot hij weer te
voorschijn mocht komen.
„O, mr. Thackeray, doet u dat toch" niet!"
hijgde Charlotte Bronlé gedesillusioneerd,
toen hij zich nog eens van de aardappelen
bediende; en, waarschijnlijk, had hij toch'
nog niet gezegd, om haar hulde te recht
vaardigen, tot de kaas kwam. Ilij, David
Lee, had dan wel van allerlei banaliteiten
gesproken. Hoogstwaarschijnlijk had het'
jonge meisje, dat hij zoo dood-gewoon had
gevonden, hem dan al voor méér dan alle-
daagsch gehouden. Steeds terugkeorende en
hem storende in zijn overpeinzingen, had
hij oen zinnelijke gewaarwording, deels
een geur, deels een smaak waarbij het
hem leek, dat hij den geur van heur haar in
de keel proefde.
(Wordt vervolgd).
