No. 19678.
LEiDSCH DAGBLAD, Zaterdag 3 Mei.
Derde Blad, Anno 1924,
buitenl. weekoverzicht.
W oning-Sïisère.
Krabbels uit Zwitserland.
FEUILLETON.
HET PLEEGKIND VAN DE
DRIE CELIBATAIRS.
België dnrft hoopvolle ver
wachtingen, daarop gebaseerd
de Engelsche begrooting en
evenredigs vertegenwoordiging
De wolken aan den politieken hemel van
Europa zijn weer ietwat vervaagd. Er komt
weer eonig optimisme. Een optimisme, goed
beschouwd, op geen daadwerkelijke feilen
gebaseerd. Haar, niettemin, het is er. En in
hooidzaak berust het op de houding van
België. Totdusver had België zich alleen
doen kennen als een trouwe vazal van
Frankrijk, aan wier leiband het braaf mee
liep. Af en toe wel eens een klein beetje
pruttelend, maar het liep dan toch mee.
Het schijnt nu werkelijk, dat daaraan een
einde is gekomen. Uit het gemelde over het
bezoek der Belgische ministers Theunis en
Hymans aan Parijs valt dat af te leiden.
Dit bezoek kwam eerst nadat België zonder
eenige restrictie de rapporten der deskun
digen had aanvaard. Op zich zelf al een
vermeldenswaardige gebeurtenis, te meer,
waar het Fransche antwoord, hoezeer be
willigend ook, toch allerlei voorwaardelijke
voorwaarden bevat.
Na het bezoek is van Fransche zijde af
gekomen het stereotype „eenigheids-com-
muniqué". Zooals tijdens den oorlog be
faamd is geworden 't Duitsche „Es is nicht
wahr", zoo berucht is uit den na-ooriog-
schen tijd dat Fransche eensgezindheid
geroep. Hoe harder dit woord werd uitge
roepen, des te grooter was gemeenlijk de
oneenigheid onder de geallieerden Enfin,
Havas gaf nu weer zoo'n „boterlje-tot-den-
boom-verhaal", dat buiten Frankrijk zelf
niemand heett geloofd. Men mag toch ais
zeker aannemen, dat België, beu van de
Rocrpolitiek, waarvan het de mislukking
aan den lijve lieeft gevoeld, trots allerlei
o.'ficieeie cijfers, bereid is, deze politiek zoo
snel mogelijk te verlaten. Zelfs, wanneer
Duitschland opnieuw-in gebreke zou blijven
zou België nu ook de Engelsche politiek wil
len toepassen: geen militaire, doch econo
mische sancties. En in het Fransche een
heids-communiqué werd volslagen over-
einde gehouden het Fransche standpunt: wij
I blijven aan de Roer, tot Duitschland bewe
zen heeft tot vervulling te zullen overgaan,
dus precies het tegenovergestelde der rap
porten, die duidelijk zeggen, dat Duitsch
land eerst kan vervullen, wanneer het weer
de beschikking heeft over het Roergebied.
Afgezien dan nog van handhaving der mi
litaire bezetting, die, we blijven daarbij
evenzeer belet, dat het Roergebied volledig
terugkeert in Duitseh beheer, gelet op de
z.g. veiligheid der bezettingstroepen als an
derszins
Het Fransche en het Belgische standpunt
klopten derhalve heelemaal niet met elkaar.
België is druk doende zijn draal ie nemen
en zijn zelfstandigheid te hernemen. Met
groote belangstelling is daarom thans het
pog gericht op de ontmoeting der Belgische
ministers met den Engelschen premier,
.welke ontmoeting nog zal gevolgd worden
door .en bezoek aan den groolen opper-
Utcist Mussolini. Engeland, Italië en Bel
gië staan elkaar vrij na En daarop bou
wen de optimisten, gelijk reeds opgemerkt,
hun hoop Het geïsoleerde Frankrijk zal wel
toegeven, vertrouwen zij. Wanneer de ver
kiezingen eerst maar achter den rug zijn,
Weet Poincaré wel een middel, om, het ge
lijk aan zijn zijde hebbend voor het Fran
sche oog, het standpunt der geallieerden
practisch toch Ie deelen. aldus redenee
ren zij.
't Is best mogelijk, maar wij moeten het
eerst afwachten, gezien het feit, hoe maar
schalk Foch tenslotte nog weer te pas moest
komen aan de besprekingen van Poincaré
met zijn Belgische confrères, 't Zou in ieder
geval te wenschen zijn, daar niet van na
tuurlijk. De wenscli is helaas echter te vaak
de vader der gedachte en zoo licht zien wij
de naaste foekomsl nog niet. Ook niet we
gens den inwendigen strijd in Duitschland,
waar al of niet aanvaarden der rapporten
mede inzet der verkiezingen is geworden.
En al vertrouwen we, dat het gezond ver
sland wel de overhand zal behouden, de te
genpartij, spcculeerend op allerlei kunst
matig gewekte stemmingen, zal niei le on
derschatten zijn.
Over stemmingen gesproken, de Engel
sche premier laat niets na, om Frankrijk's
stemming, die weer wat katterig was ge
worden, fe verbeteren door Frankrijk in 't
gevlei komende, maar in waarheid niets
gevende redevoeringen. Niels gevend, tevens
evenwel niets nemend en aldus zuiver en
alleen berekend op het scheppen van at
mosfeer. Wat op zichzelf een heel nuttig
iets kan zijn, maar te lang doorgevoerd,
kan het zijn doel wel eens voorbijstreven.
Zou Poincaré nu nog behoefte hebben om
de wereld-opinie te peilen? Het wil er bij
ons niet in en gelet op de „snelheid", waar
mee Frankrijk tot nu toe aan die opinie
tegemoet is gekomen, verwachten wij ook
voor direct niet meer. Zelfs al wijkt Poin
caré dan zal het gaan stapje voor stapje,
inlusschen iedere kans benuttend, die zich
zou voordoen om het gedane stapje onge
daan te maken. De wijze, waarop Frankrijk
de ontwapeningskreet van Amerika's presi
dent Coolidge beantwoordde, kan slechts
deze meening versterken.
De Engelsche premier heeft in de bin-
ncnlandsehe politiek overigens een moolen
I slag geslagen. De eerste begrooting, door de
j Labour-regeering ingediend, is een reuzen-
i succes geworden. Diverse indirecle belas
tingen zijn aanzienlijk verlaagd, de feite-
I lijk protectionistische Mc Kenna-rechten
I worden weldra opgeheven, de schuld aan-
zienlijk verminderd door afbetaling ter be-
vestiging bijkans van het welbekende: wie
j zijn schulden betaalt, wordt verrijkt. Enge-
land's schuldenaren ontvangen tevens een
I zachte aanmaning, om ook eens te betalen.
A bon entendeur, enz.l Een begrooling, om
van te watertanden, zelfs voor bewoners
van een land, dat builen den oorlog bleef,
zooais een ons allen heel goed bekend ko
ninkrijk
Voor de liberalen is er geen helpen aan,
zij zullen deze begrooting moeten helpen
aannemen en aldus meehelpen aan het
Labour-succes, dat eenige uilersten reeds in
vervoering deed roepen, om nu het Lager
huis maar te onlbinden, Labour kreeg dan
wel een meerderheid op zich zelf. Het komt
den liberalen eigenlijk wat ongelegen, die
gedwongen steunverleening, want zij zouden
ais belooning willen zien een aanvaarding
van evenredige vertegenwoordiging, wat het
eenige middel lijkt, om hun macht te kun
nen handhaven. De Labour-party schijnt
echter niet bereid voor zoo'n toepassing van
den regel „do, ut des", zeker van haar zaak,
zich op het standpunt plaatsend, dat zij
vroeger het kind van de rekening werd bij
driehoeksverkiezingen, dus waarom nu een
andere parlij in casu do liberale niet.
Zelfs van conservatieve zijde kan men
overigens de begrooting in velerlei opzich
ten prijzen. Alleen de afschaffing der Mc.
Kenna-rechten wordt gelaakt evenals het
niet aanvaarden der besluiten der rijkscon
ferentie inzake voorkeurtarieven, maar
daarmee is dan ook alle bezwaar al ver
meld bezwaar, dat juist de liberalen ster
ker dwingt tot steun-vcrleening, protectio
nistisch als het is.
RECLAME.
RUGPIJN WAARSCHUWT.
Iedere hardnekkige pijn in het smalle ge
deelte van den rug waarschuwt u om acht
te slaan op uw nieren. Zware, slepende rug
pijn en scherpe steken bij bukken of plotse
ling keeren, wijzen op gezwollen, ontstoken
nieren pijnlijke, overwerkte en vermoeide
nieren.
De taak der nieren is om het urine-zuur
uit het bloed le filtreeren. Kouvatting, koorls
overwerking en buitensporigheden over
spannen de nieren en veroorzaken ontste
king. Zulk een in den aanvang lichte ont
steking leidt bij verwaarloosing mettertijd
tot niergruis, waterzucht, rheumatiek of een
chronische nierkwaal.
Let op uw nieren, zoodra de rug pijn be
gint te doen. Zie toe of de urine afwijkingen
vertoont, te schaarsc.il of te veelvuldig ge
loosd wordt, brandend, pijnlijk en vol be
zinksel is, een abnormale kleur heeft enz.
Let ook op hoofdpijn, aanvallen van duize
ligheid, een voorldurend vermoeid gevoel en
zenuwachtigheid.
Als uw nieren verzwakt zijn, gebruik dan
Fosler's Rugpijn Nieren Pillen, het genees
middel, dat ruim 50 jaren lang zwakke nie
ren heeft genezen en over de heele wereld
wordt aanbevolen.
Verkrijgbaar in apotheken en drogistza
ken a f 1.75 per flacon (geel étiket met
zwarten opdruk)". 3202
(Van onzen Paiijschea Correspondent..),
(Nadruk verboden.)
Parijs, April.
Parijs komfc maar... zestig-duizend wonin
gen te kort. Het gemeenteraadslid, de
heer Guillaumin, heeft het, in zijn functie
van rapporteur, aan het stadsbestuur me-
degodcGld. "Waarop men algemeen van
oordeel was, dat er 20c gauw mogelijk moet
worden bijgebouwd. Doch daaiinee' staan
staan de buizen or nog niet.
Lang vóór den ooi log kej>ben we bet
zelfde gehoord. Parijs werd grooter cn
grooter, de bevolking zocht een goed heen
komen in do banlieue, maar ook daar was
spoelig alles „au grand oompiet.En de
bouwplannen verwerden, tot ut-opistischo
fantasieën.
Een appartement op vijftien kilometer
van do barrière, eea appartement van one
kamertjes en een keuken, zonder centrale
verwarming, moet reeds 650 frs. buur per
maand opbrengen. Begin er maar eens
aan. Wie kan er zeven duizend acht hon
derd francs per jaaj- voor een woning uit
trekken, vermeerderd met eon dikke dui-
eend aan belastingen en de noevdige sup
plementen verwarming, verliohting, on
derhoud en fooien voor H. M. de conoior-
ge?... En we zouden bijna vergeten
de onlangp met 50 pCt. 'vei&oogdo trans
portkosten.
Zoo heeft men zich wederom aan het be
knagen der oude plannen gezet: goedkoo-
pe woningen voor den arbeider.
Het is ongetwijfeld heel mooi, den arbei
der een woning te verschaffen met allo
moderne oomfort voor een klein prijsje.
Men verlieze echter niet uit het oog, dat
do arbeider steeds loonsverbooging heeft
gekregen, en dat we het voor een belang
rijk gedeelte aan zijn lotsverbetering te
danken hebben wanneer het leven zooveel
duurder geworden is. Naarmate de prijzen
omhoog gingen wist hij gunstiger arbeids
voorwaarden te bedingenmeer loon en...
maar al te vaak... minder arbeid, terwijl
de „petit bourgeois", de dokter, de advo-
oaat, de journalist op hetzelfde peil ble
ven. Toch worden voor deze laaitsten geen
goedkoope woningen gebouwd. Niemand
bekommert zioh om het lot der intelleo-
trueelen, der kunstenaars en vrije-beroepers,
en zij hebben de keuze tusscbon oen ap
partement van acht mille of... slapen sous
les ponts de Paris...
De heer Guillaumin, krachtig gosteuna
door Francois La-tour, heeft op deze wan
toestanden gewezen, en dë communistische
raadsleden hebben daarop wel een sioux-
gehual aangeheven en kreten van verach
ting geslaaikt, de overgroot© meerderheid
beeft toch het logische van de redeneeriog
erkend, zoodat men tot overeenstemming
is gekomen over heb feit, dat ook de „pe-
tits bourgeois" zullen kunnen mededingen
naar oen plaatsje in dè goedkoope gemeen
te-woningen Het Is heel mooi... voor een
een ver verwijderde toekomst. Want de
plannen zijn al zoo oud en de gemccnte-
raadsledOn, de huidige en hun vaderen cn
hun voorvaderen zijn het al zoo vaak roe
rend eens geweest, dat we 01% nog maar
niet te vroeg blij willen maken. Het is
wachten en weer wachten en nog eens wach
ten op de ere dieten.
De handige particuliere ondernemers
zitten ondertussohen niet stil. Zij profi-
teeren van de administratieve kwiekheid
om overal tereinen op te koopen en daar
in een ommezien reusachtige huur-kazernes
to zetten. Met huurders echter... wil men
niets te maken hebben. Dra» oodernemrn-
gen... verkoopen een appartement. Ge
hebt slechts eenvoudig een contraot to tee
kenen en voor twaalf duizend francs per
jaar zijt. ge over vijftien jaar eigenaar van
het appartement.
Hoeveion vliegen er in. Dio twaalf dui
zend loopen met allerlei administratieve
onkosten op tot zes en dertig duizend.
Wanneer ge het kunstig opgestelde con
tract teeke-nt, begint ge met 1500 francs to
storten en elke maand wordt een kwitan
tie gepresenteerd. Protesten en nog eens
protest-en, maar... er helpt geen lieve-
taocder aan... betalen 1 Een actie beginnen
u baseerend op het verraderlijke contract 1
Wie denkt er aan 1 De ondernemer zegt
als ShylockJe kan schelden zooveel je
wilt, je scheldt de handteekenïng toch niet
van het contract Al.
Nu woont ge iu uw eigen appartement.
Uw buurman lieeft lust om in zijn eigen
appartement eiken nacht tot vier uur piano
t-e spelen of shimmy te dansen... Niemand
kan het hem beletten. Ge wordt dol, ge
wordt razend, er is niets tegen te doen:
do nachtbrakende buurman is immers in
zijn eigen woning ©n mag doen en laten wat
hem goeddunkt.... ,,Oharbonnier est mai-
tre chez lui" dat is een van de elemen
taire Fransche rechtsgrond-beginselen.
De sluwe ondernemer heeft daarop ge
wacht: hij komt met een voorstel om den
huur-koop van u af te koapen, ©n dat dan
natuurlijk op zulk een manier, dat hij er
niet bij verliest...
Voordeeliger nog is hot voor den onder
nemer om, als alle contracten voor de huur
kazerne welke over enkel© maanden ge
reed moet zijn, geteekend zijn, zijn eigen
faillissement aan te vragen. Dat is een
praohtig zaakje voor hem, want hij heelt
natuurlijk geen sou op do bank en beweert
de constructie te betalen met do zooveel
maal 1500 frs. inteekengold. Vandaar dat
men zooveel in aanbouw zijnde buizen ziet,
welke noodt worden voltooid.
De truo is alom bekend, en tooh zijn er
altijd nog weer mensohen, die gelooven
aan de onbaatzuchtigheid van de heeren
entrepreneurs.
D»eze laatston werven zioh klanten net
op dezelfde manier als de louche individuen,
die „tips" voor de wedrennen verkoopen.
In de banlieue-treintjes in de eerst© klas
knoopen ze een gesprek aan met do rei
zigers, praten over koetjes en kalfjes, over
het dure leven, on ten slobbe over den wo
ningnood. En dan komt uit een portefeuille
een plan t© voorschijn, een adreskaart; de
meneer stapt aan dezelfde halte uit... ge
zamenlijk een aperitief in het Oafé de la
Gare. Zoo komt do zaak tot stand.
Woningnood, woningmisère... Wat ©en
jammerklachten bobben we al gehoord I
Hier en daar kan men nog wel iets vinden...
mits men voor duizenden ccn ameublemen
tje overneemt. Zeker, dit is ten strengste
verboden- en degene dio zich aan dez© prak
tijken sdhuldfig maaikt, moet wordon ge
straft met ben minste drie jaar gevange
nis. Maar... de minister Gaston Vidaï
bood immers enkelo maanden geleden zelf
zoo zijn appartement te huur aan...
Madame Dubois is een brave concierge,
in de rue Lepic No. 110. Ze is ootflogswe-
dtuwe, moeder van vier kinderen, ©n woont
reeds sinds tien jaar als oonoierge in deze
Miontmarlrewoning. Dezer dagen kwam de
eigenaar madame Dubois mededeelen, dat
hij helaas verplicht was om haar congó to
geven. Het huis leed te veel met die vier
kinderen. De deurwaarder zou 1 April ko
men, om het gezin Dubois op straat te zet
ten. Doch de bewoners, met het lot van
de bravo huisbewaarster begaan, en al de
welgezinde buren verzamelden zich voor do
woning, om den deurwaarder op te wach
ten.
De deurwaarder lcwnm niet, en heden was
hij nog steeds niet gekomenMaar hoe
lang zal dat duren 1 Madame Dubois leeft
in do grootste spanning; alles staat inge
pakt. Ik heb haar gevraagd: „Eu waar
gaat u dan met uw gezin naar toe, als do
deurwaarder komt V' Ze wist het niet.
„Het is niet dat ik per sé hier wil blijven;
maar waar moet ik heen En toch heb
ik het heel hoog gezocht, mijnheer. Hier is
de brief van den president van de repu
bliek".
Uit de plooien van haar schort fooverdë
madame Dubois een grootc enveloppe te
voorschijn:
„Madame. De president van de repu
bliek zou zich gelukkig hebben geacht, ge
zien uw toestand, om u een woning te ver
schaffen. Doch geen middel staat hem hier
toe ten dienste. En voorts „il s'est impose
la plus grande réserve" en kan u dus tot
zijn spijt geen voldoening geven
II s'esfc impose la plus grande réserve 1
roept de bravo oorlogs-weduwe uit. Wat
jammer, mijnheer, dat Millerand zich zou
aan de constitutie vasthoudt
Zoo weet men dus zelfs aan hot Elysëo
thans ook ervan mee te praten, yan het
woningvraagstuk.
LEO FAUST.
Ik moest een brief posten.
Een mededeeling, die vrij onbelangrijk
lijkt. In den regel toch gaat deze handeling
onopgemerkt voorbij.
Ik wandel het laantje af, sleek een pijp
aan, den weg over, werp den brief in de bun
aan den overkant van den weg en daarmeda
is het werk volbracht. Een paar weken ge
leden was het niet zoo eenvoudig.
Het geval werd plechtig geannonceerd en
veroorzaakte een zekere beroering. De huis-
genooten keken je met zorgvolle gezichten
na en gaven den raad toch vooral voorzich
tig le zijn.
Bij de terugkomst van de bus werd je op
ongewoon hartelijke wijze verwelkomd ea
gelukgewenscht met 't feit, dat je heelhuids
van die gevaarlijke expeditie geretourneerd
was.
De quaestie zal hem zoo.
Wij hier buiten zijn vrij, heerlijk vrij,
maar in die dagen waren wij meer dan vrij,
wij waren zelfs vogelvrij.
Onze vroede vaderen, bezield met loffe
lijk voornemen ook 't hunne bij te dragen
tot het slagen van de auto-show, hadden
grootmoediglijk de breede heirbaan voor ons
huis Ier beschikking gesteld van heeren
automobilislen.
Vanaf de Rampe van Cologny lot aan da
Pallanterie, oen afstand van pl.m. 5 K.M.,
mocht gedurende de Salon de l'Auto met
onbeperkte snelheid gereden worden. De
goedheid was zelfs zoo ver gedreven, de om
wonenden te waarschuwen kinderen en
kippen zooveel mogelijk le huis le laten, ten
einde da kans op ongelukken zoo gering mo
gelijk te maken en do aulomobilisten aldus
niet te hinderen.
Reden tol klagen bestond er dus voor ons
niet. Uit 't een en ander zal de snuggere
lezer reeds begrepen hebben, dat 't posten
van oen brief, waarbij die weg gekruist
moest worden geen taaie wandeling was,
maar bij lange niet versloken van een ge-
nolvolle gevaarsemotie.
'k Wist, dat er in Genève een massa auto's
waren, meer dan 4000. Maar wat dit inder
daad beieekent, is pas in die dagen volko
men lot mij doorgedrongen.
Niet alleen exposanten en deelnemers
aan de betrouwbaarheids- en snelheidswed
strijden, neen alle 4000 auto's van 't can-
ion, benevens minstens de helft van onza
15000 motor- en gewone fietsen, duizenden
en duizenden snelheidsmaniakken, fiets- en
molorwoestclingen vierden hun lusten bot
op onzen straatweg.
Je zag niets dan auto's, je hoorde niets
dan auto's, je rook niets dan auto's.
Een voorldurend getoeter, gekriiscH, Ia-
waai van hoorns, claxons, bellen.
En daar er bovendien een beetje Bise
was, werden wij onthaald op wolken stof,
die ons de verrukkelijkste voorstelling ga
ven van een zandstorm in de Sahara.
Je went ten slotte aan alles. Eerst von
den wij die afwisseling in onze landelijke
rust en stilte verrukkelijk. Maar na oen
paar dagen reeds apprecieerden wij 't niet
bijzonder meer, keken er nauwelijks meer
naar. Alleen als een enkele maal een wagen
passeerde, bespannen met een paard schrok
ken wij op, en zeiden verbaasd, kijk eens,
dat is een paardt
Afgezien van die kleine onaangenaamhe
den voor een klein deel, een quanlité négli-
gable, slechts der bevolking, was de len-
toonsleiling een geweldig succes.
Van oen nadeelig saldo ditmaal geen
sprake. Meer dan 100.000 bezoekers, zoodat
niet alleen hel garantiefonds onaangetast
bleef, maar bovendien de exposanten ver
blijd konden worden met restitutie van 60
pet. van de voor hun stands betaalde huur.
Voor hötels en restaurants oen gouden week.
Onder de Zwitserscho industrie beeft 't geen
windeieren gelegd, waar gedurende de Salon
do Molosacoche 1700 bestellingen (motor
fietsen en kleine wagentjes) geboekt worden.
Voorloopig daar dus werk aan den winkel.
Zwitsers zoowel ais de 200 meest builenland
Geaulhoriseerde vertaling naar het
En gelach van E. PHILIPS—OPPENHEIM,
door Mevrouw v. d. W.
(Nadruk verboden).
'Wij zwegen een oogenblik. Ik vocht met
en mistroostig gevoel van wanhoop tegen
(leze grootc en nieuwe dwaasheid. Gewoon-
uj.k w'st ik mij wel (c beheerschen, maar
"W grootc angst was, dat ik mijn geheim
r. 2011 kunnen bewaren. De woorden van
Mabane hadden mij overtuigd. In deze laat-
e vreeselijke oogenblikken was liet leven
v°?I m'i veranderd. Ik zag niet langer de
eiae, gelooid met gele en paarse bloemen.
y'n frijze mist verduislerde de vroolijke
omermorgen. ik was weer in gedachten op
n weg van Bow Street, bezig een doorgang
r lussclien de manden op de markt
Movent Garden, met hel aanvallige kind
1n?ljn ziide. nog vervuld van hetgeen zij
r vo^e," lia3 medegemaakt. Deze wei-
lisij ""^klikken van volslagen hulploos-
ladden Van ?.icll-in-verirouwen-oyergeven,
In,mijn leven een groole verande-
"raoto a !n die 00?enblikken was de
boren oÏÏtL 'd- Tan do lalerc dagen ge"
komen jUIS °°kenblik was zij ge-
(ees[esmi^LU^i ,cen Taa die perioden van
'rtieva gevwbn's rd'e Hma$d doormaakt>
or--.!'2n iSE 1 er <oe breugon telkens
•vj.- ,g 'e zoeken, om dan op het
IL Air.n«
De heerlijkheid van Kaar frlssche, kinder
lijke schoonheid, haar zuiver, lief vertrou
wen voorat in mij, was nu ccn rijke en op
windende herinnering. Ik dachl terug aan
de afgeloopsn jaren, grauwe, vermoeiende
jaren, waarvan de toen verrichle domheden
nu weer levendig werden als geeslen van
slecht bestede dagen, geeslen van ziekelijke
redeneerir.gen, over zoogenaamde filosofie,
die leiden naar den broeden,weg, omdat de
toegangen zoo gemakkelijk en aangenaam
zijn en door bijna ieder worden bewandeld.
Ik hield mijn oogen op den grond gericht
cn ik voelde een rilling van wanhoop als
een lichamelijk lijden.
Toen hoorde ik, gedragen door den wind,
een slem.
„Kom locli, jullie luiaards! Arnold, mag
ik een beetje met jou wandelen? Arthur is
vanmorgen niet bijzonder onderhoudend en
niet gezellig."
„Ik ben b'ang," begon ik', „dai, om jou
bezig le houden
„O, jij wilt natuurlijk je pijp rustig roo-
ken," viel zij lachend in de rede, terwijl zij
haar arm door den mijnen siak. „Nu, ik sla
dai loe. Jij moet me wat vertellen."
Mabane en Arthur, met zijn handen diep
Ito de zakken en een ontevreden irek op zijn
gezicht, wandelden nu vooruit. Daarachter
volgden. Isobel en ik. Isobel, mei de handen
op den rug, haar hoofd iets achterover, ter
wijl een droefgeestige lach de ongewone
ernst op haar gezicht verhelderde. Ik keek
Haar bewonderend aan.
„Kom," zeide ik', „waarover móet ik mei
je spreken en waarom heb jo er genoeg van
om gekheid le maken mei Arthur?"
Zij keek mij niei aan; maar de gligdacli
haar gelaat verdween,
„Ik geloof, Arnold, da! je nog altijd denkt,
dat ik een kind ben."
„Neen, dat denk ik niet, Isobel. Als ik jou
was, zou ik er maar niet le veel naar ver
langen om ouder le worden. Als men jong is,
wandelt men op rozen. Later als men de
poorten is doorgegaan zijn de wegen bui
ten stoffig en de weg is vervelend. Blijf in
den tuin met rozen, isobel, zoo lang je kunl.
Geloof mij, dat hei werkelijke leven vele te
leurstellingen en veel verdriet met zich
brengt. Je lijd zal spoedig genoeg komen."
Zij glimlachte raadselachtig.
„En jij, heb" jij de poorten van den luin
achlcr je gesloten?"
„Ik ben dichier bij de veertig dan bij de
dertig. Ik heb grijze haren en wordt al kaal.
Ik kan wellicht in de wereld nog eenigszins
nuttig wezen en dan zou ik op een of ander
mooi plekje ruslfg willen wonen en daar ge
lukkig zijn. Maar die plekjes zijn niet als de
tuinen der jeugd. Zoo'n plekje vindt je ner
gens. Wij allen, die zoo ongeduldig voortge
ijld zijn, Isobel, zien we! eens verlangend
Jerugl"
Zij schudde bel hoofd.
,yJe beeldspraak bevalt mij niet, Arnold.
Zijn de tuinen niet de leerscholen voor het
leven? De groote dingen van de wereld
Staan daarbuiten."
„Die groole dingen, Isobel, lijken op een
afstand heel mooi; maar de kracht om ze l«
bereiken is niet aan ieder gegeven. Elke
iriomf en elke voorspoed lieeft zijn keer
zijde, zijn smartelijke zijde."
„Ik geloof, dal je mij verlegen wilt maken.
Natuurlijk heb" ik' niet veel over die dingen
nagedachi; maar als ik wat ouder zal zijn
en dan iels zal moeten doen, zou ik eenvou
dig probeeren, "om liet zoo goed mogelijk te
doen. en dan zou ik ook' voelen, dal ik het
goed deed. Er is plaals in de wereld voor
zoovele menschen, Arnold, voor zeer veel
schrijvers, en zeer veel kunstenaars, en zeer
veel denkers. Sommigen van ons moeien
met een meer bescheiden plaats tevreden
zijn. Ik bijvoorbeeld
ik wandelde met Allan naar huis en
sprak ernstig mei hem.
„Wij hebben een plicht te vervullen,"
zeide ik, „dien wij tot nu toe verzuimd heb
ben. De tijd is gekomen, dat wij dien met
ernst op ons moeten nemen."
„Je bedoelt?"
„Wij moeien onze negatieve liouding op
geven. Isobel stamt niet van gewone men-
schon af. Wij moeien baar plaats in hel
leven zien te ontdekken en haar daar terug
brengen. Zij is geen kind meer. Hel is niet
in orde, als zij bij ons blijfj."
Mabane was een oogenblik treurig en
stil; daarna antwoordde hij beslist en
rustig:
„Je hebt gelijk, Arnold. Wij doen beter
met naar Londen terug te keeren en dade
lijk te beginnen."
Thuiskomende, vond ik een telegram yan
Groolen, dat mij onheilspellend leek. „Ik
moet u vanavond spreken. Ik kom om
twaalf uur op» uw kamers."
HOOFDSTUK IX.
Isobel brak het gesprek af met eenige ge
biedende likken op lafel.
„Luister jullie eens allen I" riep zij uif.
„Ik heb iels te vertellen en een uilnoodiging
voor jullie."
:Wij hadden op weg naar buis gegeten in
een llaliaansch restaurant en onder de kof
fie zaten wij le beraadslagen, hoe wij ver
der den avond zouden doorbrengen, Arthur
was vftor een café-ch'anlanl; Mabane en ik
hadden geen voorkeur. Isobel had lol nog toe
niets gezegd.
„Mijn geheete leven heb ik er naar ver
langd Feurgères ie zien," zeide zij. „Hij is
nu voor een week te Londen met Réjane en
als wij plaatsen kunnen krijgen, neem ik
jullie mee. Ik heb (winlig pond in mijn zak
van den lieven heer Groolen, die mijn
andere minialuur kocht, en ik moet er een
paar uilgeven."
Arthur, die geen FranscS verslond, schud
de zijn hoofd.
„Geen kans op plaatsen," zeide hij. „Die
zijn reeds weken besproken. Bij Cyrano de
Bergerac is hel altijd slampvol."
„Dikwijls worden er plaatsen afgezegd,"
antwoordde Isobel. „Als jullie er niets op
tegen hebt, gaan wij liet eens probeeren."
„Uit je voorste), Isobel, 9prcekt een zorg
loosheid, die je opvoeders niet tot eer
slrekl," zeide Allan. „Ik stel voor
„Wees nu alsjeblieft, niet vervelend,"
viel zij in de rede. „Arnold, jij gaal met mij
mee, nietwaar?"
„Heel gaarne. Alleen ben ik bang, dat wij
er niet in komen."
Wij betaalden onze vertering en wandel
den naar den schouwburg. De man aan het
loket schudde zijn hoofd op onze vraag naar
plaatsen. Men had sinds 's morgens reeds
gewacht op vrijkomende besproken plaat
sen. Toen wij heen wilden gaan, klonk een
telefoonschel in het bespreekbureau, waar
na hij on3 terugriep.
„Ik heb juist vier stalles-plaatsen vrij-
gekregen," zeide hij; „u kunt die krijgen al»
u wjlt."
„Wat eon geluk," riep Isobel. „Arnold,
hoe heerlijk! llier is mijn portemonnaie.
Stil iii voor mij betalen?" j
T e - v (WorJl vervolgd
