Van alles wat.
FEUILLETON.
Ver over de Zeec
■en erg glibberig, zoodat de jongens eenigen
;tijd noodig hadden om aan den anderen
Jkant van het rif te komen. Zij waren bijna
'klaar met hun ontdekkingsreis, toen Jack
'plotseling bij een holte in het rif bleef
staan en uitriep?
„Kijk eens, daar is een vischl Geef mij
tje stok eens even," Deze gaf zijn riet aan
zijn vriend en deze stak het in het
jzeewier in de holte. Plotseling schoot
er een visch uit, die echter schielijk w^er
verdween.
„Dat is een rog," zei Pim, „laten we hem
probeeren te vangen."
De beide jongens trachtten nu met op
gestroopte mouwen den visch te vangen,
Ihem te vergeefs in een hoek jagend. Eén
lof tweemaal hadden zij hem bijna, maar
;toch gleed hij nog tusschen hun vingers
door.
„Wacht even," zei Jack, „ikHij
'maakte zijn zin echter niet af, want op dat
'oogenblik werden zij plotseling opgeschrikt
door een golfje, dat over de rots gleed en
den kuil geheel vulde.
De twee vrienden sprongen overeind. Hef
fgrootste gedeelte van bet rif scheen reeds
jin het water gezonken te zijn; slechts een
felein stuk.-er van was nog zichtbaar.
„Hallo!" riep Pim, „we zijn zóó druk
bezig geweest met dien visch, dat we heele-
ïmaal niet aan den vloed gedacht hebben;
iwe moeten onmiddellijk in het Bootje stap
pen."
Zij klauterden vlug over, de rotsen, dócK
[toen zij den ijzeren paal bereikt hadden,
|bl&ven zij beiden als in vertwijfeling stil-
istaan, Eén koude rilling liep hun plotseling
(over den rug, want de oorzaak van hun
ontzetting was deze: de boot was weg!
„Wat is er gebeurd? Hoe kan dat?" riep
'Pim wanhopig uit, dadelijk het vreeselijke
{van hun toestand inziende.
„Kijk!" zei Jack, terwijl hij in de ricB-
Iting van het strand wees, „daar gaat zij;' je
'hebt haar niet goed vastgemaakt."
De boot was reeds een heel eind weg en
'dreef met den vloed naar het strand.
„O, frat moeten we doen?" riep Pim uit.
i„We kunnen haar niet terugkrijgen, ze is
(veel te ver weg en het water zal hier zi>n,--
i\róór iemand ons gezien heeft. Wat moeten
j.we doen? 't Ts allemaal mijn schuld
Jack Tomkins zei niets. Hij was geheel
(doordrongen van den gevaarlijken toestand
';waar in zij zich bevonden, doch op het
zelfde oogenblik flitsen hem de woorden
van zijn onderwijzer door het hoofd: „Als
er ooit gevraagd wordt: „Wie kan zwem
men?" zul je naar voren treden en zeg
gen: „Ik!"
Vlug trok hij zijn schoenen uii
„Wat ga je doen?" vroeg Pim<
„He ga; 'de Boot terughalen,n antwoordde
Jack,
„Maar dat kun je niet!" riep de ander
uit, „Je denkt, dat de boot veel dichterbij
is je zult nooit zóó ver kunnen zwem
men
„Ik zal Bet probeeren," antwoordde Jack
kalm. „Het is onze eenige kans."
Haastig trok hij zijn kleeren uit en zon
der een woord meer te zeggen, sprong l\ij
in het water. Pim had gelijk, wat de af
stand betrof. Deze was veel grooter dan het
scheen. Jack wist, dat hij nergens kon uit
rusten ,als hij moe werd en dat het water
diep was. Doch met den moed der wan
hoop verbande hij deze gedachten en hield
hij zijn oogen op de boot in de verte- ge
richt Met stevige slagen zwom hij. recht
op zijn doel af.
In het begin scheep het, alsof hij heele-
maal niet vorderde, maar spoedig zag hij,
dat de afstand kleiner werd. Nu ging hij
voor een verandering eens op zijn zij
zwemmen en toen weer plat voorover. Hij
zag tot zijn vreugde, dat hij flink opschoot,
Doch andermaal drongen zich gedachten
aan hem op over de diepte van het water
en allerlei verhalen, welke hij/over plotse
linge krampen gehoord had. Opnieuw
schudde hij die van zich af en eindelijk
met een kreet van vreugde greep hij de
boot met zijn rechterhand. Toen pas be
merkte hij, hoe uitgeput hij was en hij
moest zich een oogenblik aan de boot vast
houden, vóór hij zich er in kon werken,
iets, dat veel moeilijker was dan hii «te-
dacht had.
De gevoelens van Pim Vernon, terwijl
deze alleen op het rif stond en naar zijn
vriend keek. die langzaam hun eenig red
middel naderde, laten zich beter denken
dan beschrijven.
„O, Jack," zei hij met een van aandoe-"
ning Bevende stem, toen de Boot de rots Be
reikte, „het was mijn schuld, dat jij je
leven waagde. Hoe kan ik je daarvoor ooit
dankbaar genoeg zijn?"
„Dat is niet noodig, geef mij mijn klee
ren maar," antwoordde Jack, klappertan
dend van de kou. „Als je iemand bedanken
wilt, doe het dan mijnheer Bowdon, want
als hij mij niet aangespoord had goed te
leeren zwemmen, zouden we beiden ver
dronken zijn.
Zoo was het inderdaad en sinds dien tijd
Beeft de naam van onzen held een plaatsje
veroverd in de geschiedenis der school en
is hij diep gegraveerd in het hart van één,
dien zijn leven aan hem te danken heeft.
Groot© onderscheiding.
Een tienjarig Amerikaansch meisje, Jei
nie Carey, te Muckford bij Indianopoli
ontving van den Franschen president Ca'
nosfc de medaille van het Legioen van Ee
Deze onderscheiding werd haar verleeo
voor het redden van een trein vol passagiei
die naar de wereldtentoonstelling te Chica«
reisden. Langs den spoorweg loopende ha
zij bemerkt, dat de houten pijlers van ee
brug over een diep ravijn in brand stonde:
Zij wist, dat de sneltrein naar Chicago i
aantocht was en dat hij zou verongelukkei
als de machinist niet gewaarschuwd wer(
Zonder zich lang te bedenken, trok zij haa
rood-flanellen jurk uit en liep den trein tf
gemoet; zoodra deze in het gezicht kwan
begon zij met haar jurk. als noodsignaal
zwaaien. De machinist zag het sein „onvei
lig" en stopte. Onder de 700 passagier
welke aldus door Jennie Garey gered werde
waren ook eenige Franschen. Bij hun terug
komst in Frankrijk verhaalden, zij' den hee
Carnot de tegenwoordigheid van géést vai
het meisje, met het gevolg, dat het flink
kind de medaille van het Legioen van Ee
ontving.
I]
het
e 1
aet
prij
var
Dir
me<
ext:
rig€
ten.
K.
vol
4
5
jon
4
4
nie
1
sel
da<
.voc
mo
dei
eei
De
iwc
Le
da:
Z03
jk
tei
mc
tei
ik,
Visite-kaartjes.
Het visite-kaartje is reeds van heel oude
datum en met alle modes en stijlen meege
gaan. In Frankrijk werd het onder Lode
wijk XIV algemeen. Het bestond toen
nog lang daarna niet uit carton, maar
geweven stof en was versierd met kant
zijden zoompjes.
Lodewijk zelf voerde het in Spanje en
de Nederlanden in en zoo verspreidde
zich over geheel Europa. In Italië had
bezoeker, wanneer bij niemand thuis trol
de gewoonte zijn naam op de deur te schrij
ven, dikwijls met lange boodschappen erbij
wat nu juist geen sieraad voor het huis v;
Maar het kaartje maakte aan die onhebb!
lijkheid een einde. In een aardig blijspel u
dien tijd heet het: „De Franschen zijn slin
merds. Zij hebben de visitekaartjesing<
voerd en nu vervul ik al mijn maatschai
pelijke verplichtingen, die mij vroeger zo<
veel tijd kóstten, door kaartjes te zenden
een oogenblik."
Omstreeks 1750 werd het kaartje voor h
eerst uit papier vervaardigd. In het begi
werd de naam er op geschreven, om geve
naar den smaak van dien tijd met krulle:
bloemen en landschappen, een soort ,voo
looper van onze prentbriefkaart
'bbl
Naar het EngelscK Tan DARLING, 4
Bewerkt door C. H.
17)-
Toé bun ontzetting zagen zij den
Indiaan in zijn geheele lengte op den grond
uitgestrekt liggen en hun eerste indruk
was, dat Witte Adelaar dood was. Spoedig
ontdekten zij echter dat dit niet het geval
1 .was, doch dat hij een lichte wond aan zijn
arm had. Het liet geen twijfel: Rooie Jan
had in de meening verkeerd, dat het La-
ronde was en had hem willen doodschie
ten. De Indiaan had zich, zoodra hij heit
.schot gevoeld had, op den grond laten
zakkenvliegensvlug was de gedachte door
zijn hrein gegaan, dat de ander niet meer
schieten zou, zoodra hij meende zijn vijand
gedood te hebben.
Ten einde Rooien Jan in dit denkbeeld te
laten, droegen Laronde en Dick den gewonde
naar'het blokhuis, waar zij de wond ver
bonden. Den volgenden morgen voelde hij
zich veel beter en wilde hij weer zijn gewone
leefwijze volgen. Laronde ried hem echter
aan hiermede nog te wachten, totdat zij zou
den weten, wat Rooie Jan en de zijnen in hun
schild voerden.
Dienzelfden avond kwam de brief, waar
naar Dick den laatsten tijd reikhalzend had
uitgezien. Wolf de Zwerver bracht hem. Dg
kwestie werd nu nog ingewikkelder.
Juffrouw Blair was reeds aan de neder
zetting aangekomen, maar durfde zich niet
aan Wolf den Zwerver toevertrouwen, had
zij gezegd. Wilde Dick haar komen halen
Dick en Laronde dachten eenigen tijd over
de zaak na, totdat de jager eindelijk zei:
„Ik zal je eens wat zeggen, jongen: ikzelf
ga haar halen. Ik ken den weg en doe het in
de helft van den tijd. Bovendien zuilen die
deugnieten niet anders denken, dan dat ze
mij werkelijk doodelijk getroffen hebben.
Prachtig. Dat's een idee! Kijk, Witte Ade
laar, ik laat het vandaag aan jouw over toe
te zien, dat ze ons geen poets spelen en als
we juffrouw Blair hier dan veilig in ons
midden hebben, lachen wij Rooien Jan in
ons vuistje uit Onze vriend Lopas en mijn
persoon zullen hem wel op het spoor komen
en samen zullen wij hem het vuur na aan
de schenen leggen."
En de jager wreef zich in de handen bij
het vooruitzicht zich eindelijk van de deug,
nieten te bevrijden.
Dien avond werd Zwart met bijzondere
zorg voor Dick gezadeld en langs het ravijn
naar de vlakte gebracht en een uur later
in een gewéldigen regenbui aanvaarde
Laronde de reis.
„Het treft mooi"; zei hij tegen Dick, „we
zouden niet beter kunnen hebben dan regen,
want het komt natuurlijk niet in het brein
van Rooien Jan op, dat wij met zulk weer op
de jacht zouden gaan. Zoodoende zou ik dus
een mooien voorsprong op hen hebben, als
zij iets mochten vermoeden."
Hii jraloppeerde dus weg in den verblin^
denden regen en was reeds een heel eii
verder, toen de zon den volgenden morgi
opkwam..
Tegen zes uur begon Zwart teekénen 'va
vermoeidheid te toonen. Laronde besloot
onder eenige boomen wat uit te rusten
nadat hij Zwart wat haver gegeven had, b
gon hij aan zijn eigen ontbijt te denken. T
zijn niet geringe verbazing zag hij uit d
zelfde richting, vanwaar hij zelf gekomi
was, een ruiter naderen, die geheel uitgep
scheen te zijn. Laronde greep onmiddelli
naar zijn pistolen en leidde Zwart achter i
boomen, hoewel deze voorzorgsmaatregel
heel onvoldoende geweest zou zijn, indh
de vreemdeling hem slecht gezind moe
blijken te wezen.
De jager sloeg hem aandachtig en met ei
kloppend hart gade, terwijl hij van zi
paard steeg, dat heel moe scheen te zi;
Blijkbaar had hij een langen, gevaarvolli
rit achter den rug. Het dier had honger
dorst en de man, hoewel flink gebouwd, z:
er ellendig en uitgeput nil De regen van d(
vorigen nacht was zijn uiterlijk niet t
goede gekomen, doch Laronde zag onmiddi
lijk, dat het niet één der handlangers yi
Rooien Jan was en riep den man toe
„Wel vriend, jij en je paard schijnen bi
den moe te zijn en honger te hebben. Ko
maar met ons meeëten."
(Wordt vervolgd).
