V<
OO R D
E J ELJGI
ÊIDSCH
DAGBSAD
No. 9.
Donderdag 1 fttaferf.
•v»
Een Leuke Kameraad.
A rtriö 1923
■>*2 :«éil 5 ï«o.ï»éjï s i tze
V 1
door
J. P. ZOOMERs VEEMEBR.
iHet stond (laar zoo duideljjk, daf, foeö
teg even de krant inkeken, tain oog er
direct op vallen rnoest. "En waarom keken'
~ze dan de kract in? Dat kwam zoo:
Fik was onlangs gestorven. Och. jjjy was
cok ai zoc oud en toen had vader
gezegd: we zullen een jong hondje terug-
koopen, als er eens jonge honden_in de
krant staan, dan gaan we er op at En
daarom was het, dat) Tom en Frans nu het
Dagblad ingekeken hadden, teooals ze dat
de laatste weken alle avonden deden, want
het was och zoo verbazend stil in huis,
nu er al een jaartje geen keffer moer was.
Vader en moeder waren sedert eergisteren
op reis naar de trouwpartij van tante Lien,
moeders jongste zuster en Tom en Frans
hadden er al over gepraat, wat ze doen
zonden als er nu juist in dezen tijd eens
jonge honden in de krant te koop standen-
Er een koopen! Nu ja! 'tKwam er niet cp
aai van wat ras de nieuwe huisgenoot zou
zijn, als hij maar trouw en aardig, was, maar
vader had geen geld gegeven voor hij ging.
„Wacht' maar tot ik terug ben", had >Jj
alleen gezegd.
En zie daar stond nu toch zoo'n
prachtige advertentie, zoo prachtig, dat je
er gewoon van duizelen zou: „Een nest
(jonge keesjes te koop!" En daaronder
jnee maar daar stond ons tweetal' toch
|aven heelemaal paf van, was 't te "geloo-
iven? Daar stond met dikke letters:
„Een jonge aap aangeboden!"
„Zeg!" riep Tom en „nou" zei Frans eni
:natuurlijk hadden ze éénzelfde gedachte. Dat
!nest jonge keesjes zou zeker heel aardig
jzjjin, maar een jonge aap ging toch boven
talles. Stel je voor, zoo'n leuk' Jieestl 0,
'als ze dat hadden!
Met verlangende gezichten keken ze me
ikaar een poosje aan, overlegden wat ta
:doen. nu vader en moeder niet thuis waren.
IZe mochten gerust doen van vader waö
;ze graag wilden, maar.... een aap...-:,
'en dan geld.... wat zou een aap kosten'?
Een keesje hadt je misschien wel' voor een
'gulden, maar zoo'n boomklimmer? Jongens
■wat kon dat toch leuk zijn!
Juist kwam op dat oogenblik Cor de
Ikamer in met haar poppenwagen, zg was
Jpas zeven jaar, de jongens negen en tién.
„Cor", zei Frans, „zou jij een aap id
.huis villen hebben?"
„Een aap, bon je nul', jakki nee", zei-Cor.
„Jakki nee...." bauwde Tom na. „Nou,
'maar d'r staat 'r een in de krant te koop,
jen vader heeft gezegd: wjj mogen een jon-
igen hcnd hebben, maar nji halen wry dien
;aap."
Cor Hepen de griezeltjes over den rug.
;Ze wist, dat da jongens tot alle malle .din-
|gen in staat waren, ze hadden al zooveel
beesten mee naar buis gebracht: katten,
(een hinkende kraai, sprinkhanen én hage
dissen en al' zulke viezigheid meer, dacht
|Cor Za moest zich dus niet verwonderen,
tau za zeiden, dat ze een aap 20uden halen,
•aï hadden ze gezegd: we halen een slang
',of eeD paar kikvorschen, Cor zou geen
[bevreemding getoond hebben. Enkel zei ze
jhee? wps en een beetje moedertjes-achtig,:
t,Als je jnaat weet* dat yader ea moeÜei;
uit zijn en als ze thuiskomen'.... üat®
en Cor knikte bedenkeigk.
„Dat weten we, dat vader en moeder uit
zjjmzei Frans bazig, boef je ons niet
te vertellen." Bo Tom plaagde, gewichtig
als een schoolmeester: „Juffertje Wijsneus,
hou je maar bedaard boot, hou je maaa
bij je poppenwagen en je zaagmeeikindu*
ren Dag Cor!" En Tom keerde zich om.
Een poosje stonden ze toen weer te be
raadslagen, maar ten slotte kc-enden ze zich
tot Cor terug. i
„Wil je meedoen?" vroeg Frans.
„Wat meedoen?"
„Dat beest' koopen, tvant we koppen het
vast. Maar we moeten ,g,eld hebben en als
we nu ieder geven, wat we in den spaarpot
hebben, bunnen we hem misschien la'ügen."
„Ik heb zooveel gold niet, moeder is pas
jarig geweest", zei Cor. „En dan'... wa'J
i'.c hebweet ik niet of ik 't geef, want
een vleze aa_p
„Vieze aapjvieze a^pwie zegl
jou, dat liij vies is", antwoordde jFraiis
boos. „Nou Tom, laat baar er dan maan
buiten, maar pas op" dat, was weer
tegen Cor „als je onze plannen in de
war stuurt, leggen wc op een lieer bet beest
in je bed."
Cor rilde van angst. 0, die jongens
toch. Zou ze dan maar meedoen? Want als
ze eens een akelig beest in haar bed leg
den!
„Nou stil maar ik geef wel wat
beloofde ze toen, maar ik heb maar
dertig cent, van drie Zondagen een dub
beltje, maar als moeder thuiskomt, ben ik
er niet pver begonnen.
„Nee, nee, zoet maar", wenkte Frans.
„Dus Cor helpt. '6 Is toch een goeie meid,
want ze moet thuisblijven gn ons niet aaJi
Stientjo verklappen. We gaan een bood
schap doen zie je, 'dus mondje dicht
liocr, Sien hoeft niets te weten."
Dat was dus afgesproken en toen haal
den ze hun spaarpenningen voor den dag,
och heden, dat was met mekaar maar vijf
enzeventig cent, drie kwartjes, lieve deugd,
zou je daar een jongen aap voor kunnen
krijgen?
„Nou", zei Tom toen, „als 'tniet lukt,
gaan we van dat andere advertentie een
keeshondje halen, da's misschien gcedkcoper
en dan hebben we in ieder geval toch Wat."
Het plan was beklonken. Onder heel veel
gelach en gepraat werd op zolder een ding
gezocht, waarin ze het een of het andera
dier konden bergen en ze vonden eeta cud
handkoffertje, dat 'prachtig dienst kon doen.
„En waar zet je 'm in, als je 'm mee
brengt?" vroeg Oor, die 'door de opge
wondenheid van de jongens nu Doch he-usch
eea beetje pret kreeg in bet geval, ,,'üoe
jo 'm in hujs of in dien tuiiï?f'
Ja, dat wisten ze nog niet, als ze 'm
eerst maar hadden, en natuurlijk kwam hij
'dan in het hok van Frik (dat boven .Pp
zclder stond.
Teen gingen de jongens. Heel behoad-)
tesam slepen ze mat het koffertje de voor
deur uit. Sien rinkelde in de keuken mrtl
de borden. Nu, die Sen mocht vaten was-
sohen, goed dat ze niets hoorde, ze kon,
als vader en moeder jrit waren, tamelijk
bazig; zijn.
„Sföe is 't adres ook weer, waai; ïa Be
krijgen ia?" hijgde Tpm onder heit vostiJ-
höBen ever straat..
„Havenstraat 34zeker bij een
ian", vond Frans; „dio 'n! uit Iudi* i
we-
toan", vond Frans: „cüo 'ul ut Jtüdift rnee-
geiraobt heeft! Dat dom meirozen altijd'-"
„Ja, ze vangen se in de boasctaeni"
mesndo Frans, „goed itet we zoo hard ioo-
(pen, een ander Kon ons beat vpór arJaP
„Natuurlijk, iedcren wil hem wel heb
ben!' i
Onder al zulke haastige on onderbroken
redeneainngen belandden ze in de rfavflt-
straat werkelijk by een zeeman; 'twas een
lage armoedige woning, een groontenkelder
met snoepaffaire. 1
„Wat ruikt hot hier raar..." Hei Tom
bij 't binnengaan, „zeker arme mecschen
jüs 2e maar niet zooveel goid vragen!"
Frans kneep de drie kwartjes in de hand,
schoof met het koffertje verder den kel
der in ai vroeg aan den ouden mui, die
daar zat of... ja of ze hier terecht war
realvan dien pap, uit do krant, en
wat die moest kosten, of dat io al verkocht
was? Die oude, hoekige man met zrja som
ber gezicht gaf hun geen antwoord, maar
ket-rdo zijn hoofd om en rieu: ,,'Adoü
lAdoffP i
En even daarna verepheen er een jong,
zeventienjarig matroosje, dat, met zijn glun
der vroolijk gezicht een wel wat vreemde
vei schijning was in dien or.deraardsc-hen dom-
f igen kelder.
„Jongeheeren!" zei hg en nam mee een
zwaai zijn ronde muts af.
i „Ofofdie aap all verkocht is?"
stotterden ze.
„Of Sampje al verkocht is? Nee; flog
niet Sam, levka jongen, kom eens by den
'baas!" En terwijl het giundare matroosje
naar boven keslc, baalde hyj daar ergens
ti'sschen een paar balken een piepjong aapje
weg, dat niet groober was dan een Meina
kat; liet bad 'een paar verstandige oogjee
p zoo aardig.
„Is 'm dat?" zei Frans ingenomen.
„Ja, en nu heb ik ook nog, een heeled
grooten, maar dien zul' je wel. mot willen
hebben. Sammie's moeder. Kom' maar mee!"
Verder liepen ze 3en kelder, in, terwijl
kleine Sam steeds op AdoliP» schouder zat,
en daar kwamen ze op een plaatsje, waar
een hok stond waarin groote Sam zat Maar
dat was me een beest! Kolossaal, wat een
reus! Neen, dien zouden ze niet graag moe-
nemen. Verschrikkelijk, wat een di«!
_,,Dien verkoop ik denk ik, aan a«n kar-
luisman", zei de aardige matroos
i „Groot gelijk", vonden onze jongens, „'Bi*
eer. prachtig dier. Hebt u ze uit Indié mee
gebracht?" i I
„Ja. En ik ga 'gauw woer Varen es
daarom kan ik ze niet langer houdca. Maar
nu kleine Sam, Staat hij jelui aan?"
Die vraag; was gewoonweg overbodig. Klei
ne Sam was 'tlïeffete dier, dat ze ooit ge
zien hadden, j
„En hoeveel geef jo voor hom?"
Frans Het iet-wat bang de drie kwartje*
kies.
„Nou", zai 'AcSotf. „dat is ook niet veel
en 'dan zulke jon'geheeren, het moei
eigenlijk eer. gulden zijn."
„Numaar dan iinnnen we dat kwart
je misschien nog wel breagzr/meen
den ze spoedig.
Adoff dacht nx „Nou afijn", zei bij Boen,
„pai maar mee, beu Ti er af' Sam, zeg je
moedw goeien djig, dag oudje, Tc ga er
tusschen uit" en Adoli liet Meanest Sam
