OM TE KLEUREN.
Baddag in Berenland.
SE
ewe
•US
W
rau
I ei
luu:
De oude hear sag -weliswaar hat nut van de
I to ouwe étagère niet in, dooh daar het een ge-
ioh honk van zijn nicht was, bleef het zijn plaats
houden en nam Lena, de huishoudster, er
ken morgen stof ai.
Minder stoel dan de graaf had het andere
lisraad zich echter aan het nieuwe stuk ge-
end. De meubels en schilderijen waren in den
op der tijden wat slaperig geworden, maar de
euwe bewoners der eetzaal, die jarenlang in
porceleinkast opgesloten hadden gezeten,
widen heel wat te vragen en te babbelen. Ook
aren zij nieuwsgierig en als de graaf met an-
0^'re mensohen de zaail binnentrad, ontging hun
;en woord van het gesprek. Soms prezen de
isten de nieuwe étagère, zoodat deze van ple-
er kraakte, doch het meest van alles werd het
ine glas door de mensohen geprezen en be
en derd.
„Ja," zei de graaf dan dikwijls, „dat glas is
yg een erfstuk van mijn grootvader. Hier staan
jn voorletters, welke ook de mijne zijn, hier
het wapen en daarboven de gravenkroon."
Het glas werd door deze woorden heel trotsch
i zei tegen zijn makkers, die links en rechts
0 m hem op de étagère stonden:
Jullie zijn veel minder dan ik, want ik ben
a eendge die het wapen van een graaf draag."
Ja, maar ik ben voor een gedeelte van
raid", zei nu een kop, die van binnen verguld
as, „en voor goud kun je heel wat meer koo-
sn dan voor Sen adellijk wapen!"
„En ik ben in het bezit van edelsteenen,"
ep een klein antiek klokje met een fijn stem-
letje uit.
.Maar jullie zijn toch geen van allen van
,ddel," antwoordde het glas met een diepe ver-
ohting.
Het gekibbel hield niet op en wie den éénen
ag gezwegen had, liet zich den volgenden dag
l t< ubbel hooren. Als de tafel gedekt was, was
et krakeelen eerst in vollen gang! Dan meng
el en de glazen, de borden en wat er verder op
ifel stond, zich ook in het twistgesprek en het
as zoo'n rumoer, dat de arme, oude meubels
een dutje meer konden doen.
De glazen en borden op de tafel bespotten
Mijd de luiaards op de étagère. „Wij werken,"
eiden zij, „wij dienen de menschen en hebben
us een nuttig leven. Een bestaan zonder ar-
Mjeid is niet alleen heel vervelend, maar ook
nol
oeQloos en onnut."
„Jullie praat naar dat je wijs bent," zed het
das. „Wie een grafelijk wapen voert, doet niet
ulk gewoon werk als jullie. Ik sta hier om
nij te laten bewonderen en ik zou het niet karn
ton verdragen, als ik eiken dag in de keuken
•ebracht werden zoo door en door nat gemaakt
eend ,als met jullie dikwijls het geval is. Gla-
en van mijn kwaliteit zijn daar te fijn voor."
„Jo zult er nog wel eens anders over leeren
lonkenI" Honk het nu van alle kanten.
„Ik verander niet van meeniing; ik blijf wie
ben, een adellijk glas!" riep het glas nu
vaardig uit.
De anderen wilden nu niets meer met het
rots oh e glas te doen hebben en lieten het aan
ijn lot oveT. „Met dat trotsche ding is niets
tan te vangen," zeiden zij.
En het glas dacht: „Met zulke lieden kan
nen geen behoorlijk gesprek voeren; zij hebben
?eon begrip van adel en hooge geboorte."
Zoo bleef het glas minachtend op zijn omge
ving neerkijken. Daar niemand het een woord
oevoegde, verveelde het zich geducht.
Zoo verliep de tijd Op zekeren dag stierf de
oude graaf en daar hij geen. familie had, had
mi hij al zijn bezittingen aan een liefdadige inrich-
;mg vermaakt, die er mee doen mooht, wat zij
wilde. Zoo kwam het, dat er verscheiden voot-
werpen verkocht werden. De étagère en de voor
werpen, welke er op stonden, vonden verschil
lende koopers.
Het glas voelde zicih inwendig diep gekrenkt,
toen het van zijn hoogo standplaats genomen
werd. Maar het vond geen koopers; het
wapen, de kroon en de voorletters lieten de
menschen onversohillig.
Alle verkochte voorwerpen keken het glas
spottend aan, maar dit dadht:
„Wat willen jullie toch, domoaren? Begrijp
je dan niet, dat ik te voornaam voor deze men
schen ben?"
Eindelijk bleef het glas eenzaam en verlaten
in een vensterbank staan. Daar werd het ge
vonden door Lena, de huishoudster.
Zoo, sta jij daar nog?" zei zij. „Dan zal ik
je maar meenemen als een aandenken aan mijn
ouden meester."
Lena had ook een aandenken in geld gekre-
m. en ging trouwen. In haar eenvoudige wo
ning stond een latafel en daarop werd het glas
te pronk gezet. Rechts en links van Het glas
9tonden een paar blauwe vazen, die Lena op
do kermis gekocht had. Het valt dus niet te
verwonderen, dat het glas zich in dit gezelschap
heelemaal niet op zijn plaats vond. In de eet
zaal van den graaf had het tenminste nog goud
en edelsteenen in zijn omgeving gehad.
„Men moet zijn lot waardig weten te dragen"
dacht het glas. „Ik blijf wie ik ben, mijn adel
kan niemand mij ontnemen."
De blauwe vazen keken het glas eens van
terzijde aan en wilden konnis met hem maken,
maar het glas gaf hun zelfs geen antwoord. Zij
gaven dan ook weldra hun pogingenop en
wijdden zich vol ijver aan hun dagelijksch weTk
om de bloemen, waarmee Lena ze versierde, op
hun voordeeldgst te doen uitkomen. Die bloe
men waren vrij wat vriendelijker dan het trot
sche glas en vertelden van bosschen, velden
en tuinen, van den blauwen hemel en zonno-
sohijn.
Het glas stond daar maar altijd even stijf en
zwijgend tussoben en 't dacht:
„Ik zal nog wel eens in beter gezelschap 1e-
-reoh't komen."
Deze hoop hield het staande.
Op zekeren dag vierde Lena den verjaardag
van haar man. Er kwamen eenige vrienden en
Lena maakte punch: Zij had zes glazen, die
reeds op tafel stonden, leelijke, plompe dingen,
zooals het grafelijk glas reeds lang met ver
achting gezien had.
„We zijn met ons zevenen." zei Lena: „er
komt dus nog een glas te kort."
„Er staat er immers nog één op do latafel,"
zei haar man. „Ik wil op mijn verjaardag eens
uit dat mooie glas drinken."
In het volgende oogenblik was het met dam
pende punch gevuld. Zoo iets had het nog nooit
beleefd! Het had altijd tot sieraad gediend en
nu, op zijn ouden dag moest het de mensohen
dienen! Het steunde luid van verontwaardiging
en boosheid, zoodat allen het konden hooren,
maar niet dadelijk wisten, wat het was.
„Wat is dat?" vroeg Lena.
„Ik geloof, dat het mijn glas was," ant
woordde haar man.
„Ja werkelijk," riep Lena uit, ..bet is ge
sprongen. Kijk eens, wat een barst! Wat jam
mer!"
„Zoo'n fijn ding, dat men bovendien nog niet
eens gebruiken kan, is niets voor ons," zei
haar man. „Kijk, de punch loopt er uit. Gooi
het maar gauw weg!"
Lena zette het glas op Het aanrecht in 'da
keuken en later, toen de gasten vertrokken
waren, wasohte zij het tegelijk met de andere
glazen om.
„Kijk dat trotscho ding eens!" riepen deze.
„Boontje komt om zijn loontje."
Het glas sprong op van boosheid om te
traohten dit onaangename gezelschap te ont-
vluchten. Hij dacht er met aan, dat het reeds
ernstig gewond was en kreeg nu van kwaad
heid eon gat in het bovenlijf.
„Nu kan ik het niet meer te pronk zetten,
zei Lena.
Op tafel lag een zakjo schuurzand. Lena
schudde het in het glas leeg en zette dit ver
volgens in een donkeren hoek van de keuken
naast een. flesch spiritus, dien zij gebruikte om
te poetsen.
Treurig stond het glas daar. „Was ik maar
gestorven, toen. zo mij do punch ingoten!"
zuchtte het; „liever dood dan zoo vernederd
te worden en tot overmaat van ramp nog ge
brekkig te zijn!"
„Spreek toch niet zoo!" zei de flesch. „Ook
ik heb vroeger betere dagen gekend. In mijn
aderen stroomde edel druivennat en ik prijkte
op de tafel van een koning. Daarop volgde
echter een vreeselijke tijd en na menige om
zwerving lag ik geruimen tijd op een mesthoop.
„Foei!" riep het glas vol afschuw uit. Het
was eohter te stijf om op zij te gaan.
„Houd je maar kalm," zei de flesch nu weer,
„en denk er aan, dat je erg gebrekkig bent. Jo
kunt niets meer velen."
„Wat kan mij dit schelen" zei het glas.
„Beste vriend," begon de flesch nu weer,
„schik je toch in je lot. Elk leven heeft zijn
teleurstellingen, en maar zelden zien wij ge
beuren, wat we in onze jeugd hoopten en
wensohten. Dikwijls is het onze eigen schuld
dat zal bij jou ook wel het geval wezen. Jij
bent hoogmoedig, maar ik kan zien, dat je
van hooge afkomst bent. Zoo iets gaat zelfs ra
de diepste ellende niet verloren. Toch moet je
hier hetzelfde werk verrichten als ik. Geloof
mij: op de mesthoop heb ik mij diep ongelukkig
