In ben ik bg UI 't Zijn niet êens zoo
dagen om af te tellen, vindt U
ejllaar ik denk, dat ze toch veel te lang
ui zullen omgaan. Moeder zegt, dat ik
cliainjurk meekrijg, dan kan ik U heer-
jjjhelpen in den tuin, dat lijkt me zoo
rJ. En wat prettig, dat ik juist vóór
|teren komen mag. Eenig! O Tante,
Jrerlang ik toch naar U! Vader en Moe-
Jhten U heel hartelijk groeten en ik
U in gedachten.
0Jiizend kusjes van
i Uwe U liefh. Ans.
«dat Anhïe den brief van een adres
■zien en Moeder er ebn postzegel opge
eft had, bracht zij hem zelf naar de bus.
njeen plof viel h\j naar beneden,
mien Tante Riemke het antwoord van
zl nichtje gelezen "had, gleed eT een glim-
I over haar gezicht. Wat was het kind
dien hoe verheugde zij zich op de fogeer-
olij! Toch ontging het Tante niet, dat
file komst Van Hans met geen onkel
jifrd aanstipte. Annie zou toch niet een
vi beetje jaloersch zijn op haar neefj9?
nie dagen, die hu aanbraken, kropen om,
■fc Annie. Toch kwam er een eind aan en
hl veel drukte van boodschappen doen,
ken en allerlei kleinigheden, brak Öin-
r.fk de Woensdag vóór Pinksteren aan.
fa de koffie stapte Annie met Vader
het station. O. wat was die laatste
(gen haar lang gevallen! En Vader had
(akelig den tijd! Annie dacht vast, dat
njnog te laat zouden komen. Nu, daar
jjde Vader natuurlijk wel voor en ze
dan ook heel verwonderd, dat ze nog
J half uur vóór het vertrek van den
|n aan het station kwamen. Dat was
zeker vroeg genoeg, zei Vader en"
rlie knikte vroolqk.
|rader en dochter kregen' goede plaatsgn
efn-eldra zette de trein zich in beweging.
?.|indelijk, daar naderden zp Breda! Reads
Ir de trein stil stond, zag Annie Tante
ftnke wuiven! Dat was eert vroolijk weer-
I! Met hun drietjes gingen zjj nu met
tram naar Ginneken.
*n toen Vader den volgenden dag huis-
Krts keerde, vertelde hij Moeder, noe hun
k van het eerste oogenblik af bij
ftte op dreef was.
Jt Waren echt genoeglijke dagen, vond
■nie, en eigenlijk verlangde zij heelemaal
1' naar de komst van Hans. Ja Annie
I wat jaloersch was en daarmee Vader
Moeder dikwijls verdriet deed, zou het
f! prettig hebben gevonden, als zij met
late alleen was gebleven.
■Vrijdag vóór Pinksteren vertelde Tante
»nike, hoe in haar geboorte-dorp in Qost-
liesland de kinderen 's morgens in alle
■aap, verdreef weldra' den onaangenamen
ldrulk, welke Marjanne's sleeht humeur op
«ar geon-aakt had. Onderweg had! tante in-
ruimschoots geJtegenheidi om verge-
ingen te malken tusschen het karakter
In haar neefje en nichtje.
Laatstgenoemde toch, zou zeker in een
Igenovergesteld geval dien inchd nol gehad
lebben over die koppigheid of ondeugendheid
lm haar broertje, terwijl Karei, nadat hij
let een „nu, ze moet het zelf weten, tante",
Ie deur was uitgegaan en volstrekt niet meer
Ier het gedrag nan Marjanne sprak.
I Weldra was het doel van de wandeling be-
likt, de trein kwam binnenstoomen en me-
Itffrouw Verduin begroette haaar vriendin.
Karei bleef eerst op een afstand staan,
■wam toen beleefd nader, om de vreemde
linie te verwelfkomeh en het tasohje van
laar over te nemen om het voor haaT te dra-
In hij liep bescheiden een klein eindje
(coruit, opdat tante en hare logé vrij samen
(onden spreken, het welk zeer de aandacht
llrok van juffrouw van Berkol (zoo heette
p gast) die hem dadelijk een lieve, beleefde
[jongen vonid.
Marjanne had bij eenig nadenken wel spijt
gevoeld over haar thuisblijven, daar ze viees-
te dat Karei nu het eerst bij de logé in de
gunst zog komen. Ook vond zij het vér van
prettig alüteen te zijn. Zij beproefde haar troost
[te zoeken bij de meid, doOh deze had, zoo als
zij zeide, het veel te druk om zioh met een
[kind te bemoeien, zooidat ons juffertje niet
I ander» overschoot dan nu^in plaats van over
vroegte vóór hét huis Pinkstertuinfeja3 kwa
men maken van bloemen, die zij buiten ge
plukt hadden.
„Wat aardig!" riep Annie uit# „Doen ze
dat hier ook, Tante?"
„Nee Kindje. Hier 10 dat geen gewoonte,"
„lammer," meende Annie met een teleur
gesteld gezichtje. In het volgend oogenblik
helderde hét echter plotseling op: Ja, ja!
dht zou ze doen! Een tuintje voor Tante
Riemke maken. Ze zou Zondagmorgen hoe»
vroeg opstaan eh dan allerlei bloemen pluk
ken. net als ze in Oost-Friesland deden.
Leuk, dat Tante dat juist vertelde!
Toen Hans Zaterdagmiddag kwam, had
Annie net een gevoel, alsof Tante niet meer
Van haar alleen was. En dat gevcel wilde
maar niét wijken. Tante zag het wol aan
haar gezichtje en toén zij 'e avonds, vóór hef
naar bed gaan, het eeuwenoude Pinksterter-
haal Zóó mooi Vertélde, dat je wel luisteren
moest en aan niets anders dhtóken kon, voélde
Annie, dat ze niet onaardig togen HaüS
mocht zijn.
Hoe mooi zei Tante dat
„Wat Jezus in het harf der discipelen ge
zaaid had, bloeide met Pinksteren op. Lang
was het gezaaide in de harten der leerlingen
blijven sluimeren, maar met Pinksteren voel
den zij, dat zij het aan anderen moesten me-
dedeelen. Zoo wordt ook in het hart van elk
onzer een klein zaadje gelégd;, het zaadje der
liefde. Eerst is het, als het pas ontkiemd: is,
neg maar een heel klein pOantje, dat niet
tegen guur, stormachtig weer kan. Ab er
b.v. een drift- of jfllouzie-bui overheen gaat,
verschrompelen de blaadjes, wordt het dér en
gaat het spoedig dood. M»ar, ats het door een
lief zonnetje beschenen wordt eii gekoesterd
door vriendelijkheid en allerlei opofferingen,
kijk, dan gedijt dat plantje zóó mooi, dat het
tegen Pinksteren volop in Woei staat",
Toen Annie 'dien avond in hdar bedje lag,
kón zij die laatste woorden va£ Tante Riemke
mfiar niet vergeten. Telkens moest zij er weer
opnieuw aan1 denken. Eerst h'aidi het plannetje
alleen Vóór Tanfê's tuintje te zorgen, haar
niet vreemd geleken, maar nu: was het nef,
alsof ze een stemmetje hoorde, dat tegen
haar zei „Als je Hans Iaat meedoen, Zal het
plantje in je hartje, het plantje der liefde,
mooier bloeien". En natuurlijk wilde ze graag,
dat hét héél mooi was met Pinksteren
Op haar feenen sloep zij uat bed en naar
3e ideur, die de kamers vah Hans en haar
verbond. Hans was nog wakker en niet wei
nig verbaasd, toen hij die witte verschijning
in ihet schemerachtige vertrek gewaar werd-.
„Hans fluisterde Annie.
„Ja, wat is' er klonk het lop 'gedempten
toon terug.
„Hans, ik sta mengen heel vroeg op, om
het; mislukte pretje, over haar eigen slécht
humeur te pruilen.
Juffrouw van Berkel was een zeer aardige,
vriendelijke vrouw, die veel met kinderen
had omgegaan en daar tante haar op hare
vraag naar het nichtje, iets van haar ver
ijdeld plan verteld liad', Tiep zij, toen ze dicht
bij huis waren, Karei eens bij zich om met
hem over zijn teleurstelling te prateh. Karei
zei echterd!at hij er al niet eens meer aan
dacht en zijn vriendelijk gezicht was niet in
tegenspraak met zijn woorden.
Marjan, die eigenlijk wel wat met, hare
figuur verlegen was, had zich, toen 'de fa
milie de stoep van het huis opkwam, haastig
naar boften begeven. Tante Emma kwam haar
daar opzoeken, en gaf haar t© kennen, dat
zij haar zeer tegenviel, en dat. ze er op re
kende haar straks beneden te zien, en dat ze
dan geen blijken van eeti boos humeur meer
verwachtte. „Och tante", zei Marjan, „maar
ik had ook zoo gaarne met u uit gewild, en
ik dacht dat u zelf het ook niet pleizierig
vond dat juffrouw van Berkel kwam, en
Karei die hield zioh maar zoo dat hij
het niet naar vond
„Foei, Marjan", zei tante, „zeg maar niets
ven Karei, ik ben heden over hem veel beter
tevreden dan over jou, maar maak nu voort,
wij gaan koffiedrinken en zorg nu dat juf
frouw van Berkel geen knorrig gezicht van
je ziet.
Ofschoon tante zich werkelijk in Jat op
zicht niet meer over haaT nichtje had te be
klagen, kon zij toch niet nalaten haar cao#*
bloemen te plukken en daarvan een tuintje
te maken voor fante. Dat deden ze in het
dorp, waar Tante als kind woonde, altijd.
Maar hier gebeurt dat. nooit. Daarom zou ik
het zoo graag voor Tante willen doen énne
en doe je mee
„Nou hoor, wat graag Dat 's leuk en ik'
vind het aardig, dat je het samen wilt doen",
antwoordde ïians.
Annie voelde, dat ze een kleur kreeg. Hans
moest eens weten, dot zij hem er bijna buiten
gehouden had Éven later ging ze voort
„Ik heb mijn wekkertje op zes uur gezet/
Zal ik je dan roepen
„Afgesproken I1'
Vlug klauterde Anjiie tóen weer in bed en
den volgenden morgen, precies zos uur, trok
zij Hahs aan een arm# Wat. sliep die jongen
vastZou ze hem maar laten slapen Nee,
nee, met Hans moest zij Tante's tuintje mar
kén, wilde het werkelijk goed zijn. Vllug nnm
zij een natte spons en kneep die boven het ge
zicht van Hans uit.
„Hei, wat is dat f" fiep Han9 vCTsehrikt.
„SstTante's tuintje Opstaan fluisterde
Annie.
Hans was fiu Ook klöflif wakker.
Annie ging weer naar ha/ar éigen kamer
terug én het dtfüfde niet lang, of de beide
kinderen waren aangekleed en slopen onhoori
baar het huis uit.
Zij hadden niet ter te loo-pen, of Zij konden
al met plukken beginnen pil&èterblocméfl,
madeliefjes en dotterbloemen. Et' stonden er
meer dan zij konden vasfhooïdeii. Anttie'è
heele jurk was al vol, toen Hans nog een
paar stukken mos vond bij den ingang vab
het bosch.
„Die stop ik iü mijn blouse," zei hfj en hij
stak er zóóveel in, dat hij wel wat op een go-
Stopte worst leek, maar dat was minder.
„Van dat mos maken we een tapijt op 't
paadje vóór Tante's deur," zei Hans, „daar
moet Tante dan overheen loópen, als zij naar
'de kerk gaaf.'v
Zoo vlug als hun vrachtje dit toeliet, liepen
de kinderen nu naar huis. Tante sliep aan den
achterkant. Gelukkig maar, want zij mocht er
natuurlijk niets van raeTken: dan zou alle aar
digheid er af zijn!
Zij maakten een keurig mospaadje en aan
weerszijden daarvan kleine mosperkjes, waarin
de gele dotterbloemen vroolijk lachten en do
madeliefjes óp hun korte steeltjes hun gouden
hartjes lieten zien. Op de hoeken prijkten bos
jes pinksterbloemen, 't Was een toer ze recht
op té laten staan, maar dan werd er maar een
hoog walletjo van mos omheen gelegd, zoo dat
het net was, alsof zo in een groen vaavje ston
den. Hé, wat was dat aardig! Annie had wel
kunnen dansen van plezier, 't Was ook zoo
mooi uitgevallen! Maar het meest blij was zo
eigenlijk, dat ze 't niét alleen had gedaan, dat
recht te vindén, toen ze opmerkte, hoeveel
moeite zij nu weer deed, om de gunst van da
logé voor zich te winnen.
Niettegenstaande die gemaakt lieve hou
ding van Marjanne, bleef juffrouw van Ber
kel echter blijkbaar <Je voorkeur geven aan
Karei, die van zijn kant geen enkele poging
deed om zich anders of boter voor te dóen,
cn tante Emma bemerkte alras, dat het oor
deel van hare vriendin, vrijwel met dat van
ds. Mansveld overeen kwam. Het beloofde
uitstapje had later nog in gezelschap wan juf
frouw van Berkel plaats, en Karei kon niet:
nalaten te zeggen, dat hij het heel prettig
vond dat die dame toon juist gekomen was,
omdat ze nu noig veel meer pléizier hadden,
daar de juffrouw zóóveel aardige spelletjes
wist te bedenken, en zooveel mooie vertelsels
kénde. Zoo liep de vacantie ten einde en de
tijd naderde waaTop mijnheer en mevrouw,
Verduin werden terug verwacht.
De kindereu verlaagden zeeT naar hunne
ouders, nu dat was natuurlijk, niet waar
Daar kwaim echter de tijding, dat om het bui
tengewoon mooie weer, de tehuiskomst nog
wel een maand was uitgesteld.
(Wordt vervolgd).
