Jaap, Fik, en
de tobbe.
Anecdotes.
Correspondentie.
Paul kijkt hem verwonderd aan.
„En wij mógen het gerust doen, heefi
Kared gezegd."
„Natuurlijk," laoht deze, anders zou j®
niet mee zijn gegaan, je bent altijd zoo'n
zoet jongetje
Nog vóór Paul gelegenheid heeft iets t®-
rug te zeggen, begint het bootje zóó vree-
s el ijk te schommelen, dat hij bang wordt e©
roept
„Hou op, JanAnders gebeurt er een
ongeluk I"
„Ben je bang?" vraagt Karei smalend.
Óp dit oogemblik helt het schuitje sterk
naar één kant over en valt Ka-rel hals
over kop in het water.
„Leun stevig op dien kant, jij bent de
zwaarste," roept Paul Jan toe, die hevig
verschrikt het schouwspel heeft gadegesla
gen.
„Zorg, dat het bootje niet naar dezein
kant omslaat," gaat Paul voort, terwijl hij
Karei reedis gegrepen heeft en hem uit allo
macht in het vaartuigj e trekt.
Ka-rol klemt zich aan den rand van het
bootje vast hijscht zich met behulp van
Paul. omhoog en weinige oogonblikke©
later is de drenkeling gered.
Op den terugtocht wordt geen woord ge
sproken allen zijn nog onder den indruk
van het gebeurde. Karei en Jan zijn boven
dien diep beschaamd. Zwijgend gaan zij het
huis in en Karei ziet kans ongemerkt zijn
nat pakje met een ander te verwisselen.
Dien middag aan tafel durven de beide
bïoers Paul niet aankijken.
IV..
'6 Avonds, vóór de jongens naar bed
gaan, komt meneer Duiven do eetzaal bin
nen en vraagt
„Vóór wij de avondboterham eten, moet
ik jullie iets vrageD Tot mijn spijt heb ik
ontdekt, dat iemand tijdens mijn afwezig
heid het roeibootje gebruikt heeft, ofschoon
ik dit streng verboden heb. Wie heeft- dit
gedaan 1"
Pa.ul zegt bedeesd
„Ik meneer 1"
Het gezicht van den directeur betrekt.
Hij houdt vam.Paul, die hem nooit reden
tot ontevredenheid' heeft gegeven.
„Dat. valt mij van jo tegen, Paul. Van
jou had ik zoo iets niet verwacht."
Paul springen de tranen in de oogen.
„Was jo alleen, Paul, of heeft iemand je
er toe overgehaald?" gaat meneer Duiven
voort
De jongen voert, een zwaren innerlijken
strijd. Wat zal hij cloein? Alles vertellen,
zooclat zijn kwelgeesten gestraft worden?
Hij is nu in de gelegenheid' het geleden on
recht te wreken. Hij voolt dat Jan en Karei
hem in angstige spanning aankijken. Zal hij
hen verraden? Neen, dat wil hij niet en
op vasten toon antwoordt hij
„Nee meneer. Ik was alleen."
Er zijn twee jongens, die beschaamd vóór
zich kijken, als meneer Duiven zegt
„Omdat het de eerste keer is, Paul, zal ik
je geen zware straf opleggen je mag mor
gen niet buiten rondloopen of spelen
Als Paul dien avond' in bed ligt komt er
een gevoel van vrede over hem. Hij heeft
niemand verraden
Jan en Karei woelen echter onrustig heen
on weer Hun geweten kwelt hen en zij ver
wijten zich hoeveel slechter zij zijn dan do
armo, gebrekkige Paul, oliën zij steeds be
schimpt hebben. Zij voeren nu hun strijd
en vóór het ochtend iö, hebben zij over
wonnen
Zachtjes staat Jan op en als hij ziet, dat
Ka-rel wakker is, deelt hij hem zijn plan
mee. Even later staan zij samen vóór
Paul's bed en zeggen, nadat zij den jongen
wakker hebben geroepen
„O Paul, we hebben er zoo'n spijt van
Wil je het ons vergeven
Paul met zijn liefdevol hart vergeeft het
hun gaarne en steekt hun ieder eén hand
toe.
„Waarom heb jo ons eigenlijk niet verra
den V' vraagt Jan na een poosje.
„Ik dacht, dat meneer Duiven jullie niet
naar huis zou laten gaan en je hacït er je
zóó op verheugt. Voor mij beteek ent de
straf niets, ik blijf hier toch, ik heb geen
thuis meer."
„Arme Paul!'- klinkt het snikkend. „Wat
„Ja, Fik, Tc ga .kopje onder,
„W&t lekker is het, hoor!
„straks zal ik jou ook baden,
„ik doe het je nu voor!''
En weer duikt Jaap in 't water,
het spat naar allen kant
hij lacht en houdt zich stevig
vist aan den tobber an d>
Maar is de baas gcwasschen
en wordt 't de beurt van Fik,
dan denkt het slimme hondqe:
Jaap, liever jjj dan ik!"
Voordat hij 't dier kan grijpen,
is Fik al aan den haal
't spijt mij 't te moeten zeggen:
geen slot due heeft 't verhaak
HERMANNA-
zijn we toch slecht geweest. Maar jij mag
die onverdiende straf niet ondergaan," zegt
Jan en Karei voegt er aan toe:
„Ik ga dadelijk naar meneer Duiven om
hem te vertellen, hoe alles zich toegedragen
heeft-"
Paul tracht de jongens nog van dit plan
af te houden. Zij blijven er echter bij en
kleeden zich vlug aan. Even later kloppen
zij aan de studeerkamer van den directeur.
Meneer Duiven is altijd vroeg op, zoodat
hij reeds aan zijn schrijftafel zit. Hij hoort
het verhaal der beide jongens zwijgend
aan, fronst ©enige malen de wenkbrauwen
en blijft dan in gepeins verdiept zitten. Hij
begrijpt, welk een strijd de twee schuldi
gen gevoerd moeten hebben, vóór zij tot
deze bekentenis zijn gekomen en waardeert
hun oprechtheid, Tot hun groote blijdschap
komen zij er ditmaal met een ernstige ver
maning af en verlioht verlaten zij de kamer
van den directeur.
Meneer Duiven neemt zich eoliter vóór,
Paul onder het oog te brengen, dat de
waarheid altijd gozegd moet worden, al zou
men ook door een leugen om bestwil, zoo
als in dit geval, nog zoo edelmoedig zijn.
V.
Bij-na allo jongens zijn vertrokkenal
leen Jan en Karei wachten nog op de komst
van hun vader, om met hem de school te
verlaten
Paul is den tuin ingeslopen. Hij voelt zich
zoo droevig te moede, nadat de jongens vol
vreugde naar huis zijn gegaan om hem al
leen achter te laten.
„Paul" hoont hij plotseling aohter zich
roepen en omkijkend, ziet hij Jan en Karei
in gezelschap va-n oen vreemden heer
„Paulroepen beiden jubelend uit, „wo
hebben aan Vader gevraagd, of je met ons
mee naar huis ma-g, Va-der vindt het best
en we zullen je helpen je koffer in te pak
ken, dan gaan wij met den volgenden
trein."
„Ja, mijn jongen!" zegt maneer Kroeze,
naderbij tredend en Paul de hand op deen
schouder leggend, „maak je maar gauw
klaar. Voor zulke vriendje-s van mijn jon
gens staan het huis en het hart van mijn
vrouw en mij steeds open."
Paul is in de wolken va-n blijdschap. Hij
slaakt eer, kreet van vreugde en de beide
uitgestoken handen van zijn nieuwe vrien
den grijpend, snelt hij tusschén hen in naar
boven.
Hij is niet eenzaam ©n veria-ten meer, hij
heeft twee vrienden gevonden en een huis,
dat voor hem open staat t
Ingezonden door Greta Sloes-
Een schoenmaker tot zijn loopjongen
„Hoor eens Jan, ga eens gauw naar het
postkantoor, maar vlug, loop maar door dik
on dun-'' Jan holt weg, komt een dikken
heer en vlak daarachter een magere dame
tegen, vliegt tegen beiden aan- Een agent
pakt hem bij den arm „Hola, ventje, wat
zijn dat voor manieren Jan antwoordt
„Mijn baas zegt, dat ik door dik en dun
moet loopen-"
Ingezonden door Riek Eaeer.
Moeder „Frans heb je van de koekje® ge
snoept
Frans „Noen Moeder"
Vader „Waren de koekjes lekker, Franaf"
Frane (heel opgetogen) „Ja Pa"
Ingezonden door Chr. Vijlbrief-
Schoonmaakster „Heeft u die papieren
nog noodig, professor, of kan ik ae verbran
den
Professor: „Ja, misschien heb ik ze nog
wel eens noodig, maar voorloopig kan je ae
wel verbranden.*'
Laat ik beginnen met allen, die mij bij de
raadseloplossingen nog een apart hartelijk
woordje schreven, eens heel vriendelijk te
bedanken. Want een goede weosoh is eveo
welkom eenigo dagen te vroeg, als op den
dag zelf, en ik hoop van ganscher harte,
dat de wensoh, die velen mij zonden, ver
vuld zal worden, dat ik nog vele jaren inl-
Ke raadseltante zal blijven, al zullen het
niet altijd dezelfde neefjes, en niohtjes z\ju
en zullen de ouderen later plaats moeten
maken voor de kleineren. J. Questroo hcopt,
dat ik dezen Donderdag zal tra-cteeren en
vel op een prijsraadsel met een estra boek
er bij. Neen -hoor, zóó lang is het nog niet
geledenvan de prijsraadsels, en dan, jullie
weet toch wel dat i k die bóeken niet cadeau
geef, dus dat ik niet beloven kan, dat er een
prijs meer wordt verloot.
Maar wie weet hoe spoedig jullie ween
wordt verblijd met prijsraadsels.
Een van mijn trouwste schrijfstertjes wil
zoo graag weten, of ik een oude dame met
frijs haar ben. Neen, dat nog niet bepaald,
en duidelijke beschrijving van mjjzeLCge-
ven is zoo lastig, ik ben heel lang, eerder
