donderdag* 23 December.
Anno 1820.
Noortje's Kerstfeest.
No. 1.
WfEKSBszt
door HERMANNA.
V J
Kerstavond!
Zachljes vielen de sn eeuwvlokken op d.c
binnenplaats vam het grooto koopmanshuis.
Zwak flikkerde er het licht vam oen hand
lantaarn, hangend aan een kram in don muur.
Noortje keek er naar. Zij had 't gordijn
open gelaten on zat in haar onderjurk in de
vensterbank. Er brandde een petroleumkachel
in haar kamertje, ddo de donkere hoeken ver
lichtte en een belangrijke warmte .verspreidde.
Toch huivende zij, terwijl ze de sneeuwvlokken
met haar ibldk volgde.
Arm Noortje! Ze voelde zdoh hier zoo vreemd
als in een gansoh andere wereld overgebracht!
Nog maar weinige weken geleden was zc
voor haar opvoeding naar Holland gekomen; j
tot Nieuwjaar zou zo bij Oom Verlaat in 't
groato, kille huis aan de. haven blijveu. Daarna
zou ze naar een kostschool gaan; Oom had
over Zeist gesproken. Hij was ongetrouwd en
niet jong meer; hij kon Noortje niet bij zich
houden.
Och, *t Mot haar alles onverschillig! Wai. ze
van Holland gezien had, vond ze allemaal
even naar. Zij miste vader en moeder zoo, de
vroolijke, kleine broertjes en bovendien kaar
zonnige, mooie troponland!
't Was de avond vóó$ Kerstmis.
Oom was naar een vergadering. De huis-
hondster dutte in haar eigen kamer over dè
krant, en het personeel was als 't waro op
geslokt door 't groote sous-terrain, dat zich
tot aan de werf, waar de schepen vastmeerden,
uitstrekte.
Traag kroop de tijd voorbij. Noortje ging
hier maar vroeg naar bed; ze vond de avon
den vreeselijk.
Nu zat ze in haar kamertje, heel aobtor ln
het ouderwetsche, grillig gebouwde woonhuis:
Aan de orverzij van do binnenplaats was bet
pakhuis, met de voorraadzolders or boven.
Noortje wist weinig van het bedrijvige le-
ven, dat daar overdag gaande was. Nu ston
den de grijze verweerde muren met de kleine,
smalle vensters als kijkgaten van een vesting
in de grauwe schemering te droomen en ver
rieden niets.
Plotseling verscheen er een lichtje voor oen
dier vensters, t Was als een sterretje, zoo hel
der en vriendelijk.
't Eenzame kind moest er onwillekeurig
naar zien.
't Verdween echter even schielijk als 't ge
komen was van? daar, om zich dan voor een
wat hooger gelegen raampje weer te vertoo-
nen. Noordje's aandacht werd er door ge
boeid. Eindelijk was het lichtje heel
hoven aan gekomen en scheen er te zullen
blijven ook.
Maar wat was dat? Ook over de donkere
binnenplaats zweefden nu lichtjes, als glim
wormen, die zich niet door de sneeuwvlokken
lieten verjagen.
Noortje was een en al verbazing, toen zc
ontdekte, dat er een heel troepje kinderon
met trippel-trappelvoetjes behoedzaam door
de sneeuw stapte om vervolgens onder de
poort van het pakhuis aan, den overkant te
verdwijnen. De lichtjes van de papieren
lantaamtjes, die ze aan stokken droegen,
bloven nog lang zichtbaar in den donkeren,
langen doorloop.
Hoor, nu zongen ze!Ho© wonderlijk,
•hoe vreemd!
Haar slofjes aan te schieten en een cape
om te slaan, was voor Noortje het werk van
een oogenblik. Toen glipte ze haar kamertje
uit on slaagde or na eenigo moeite in, de deur,
die vam dezen kant toegang tot de binnenplaas
gaf, open te krijgen. Een paar stappen door de
losse sneeuw en ook Noortje stond in de poort.
Heel op 't eind vam de lange, donkere gang
was nog juist 't laatste Lichtje to zien. Noortje
had geen lantaarn, maar geen nood! Gezang
der kinderen wees haar den weg, een. deur
door en dan de trap op, steeds hooger c-n hoo
ger, evenals zoo juist 't kleine sterre-lichtie
gegaan was
Op hetzelfde oogenblik, dat ons meisho spijt
kreeg van haar onderneming en begon te wen-
schen maar liever stil in haar kamertjej ge
bleven te zijn, ging er; zeker doordat zij er,
haar -weg tastend, tegen aan duwde, plotseling
een deur open en zag zij op 't onverwachtst een
lichtschijnsel, dat haar even verblindde.
Eenige treden dieper clan de plaats, waar
zij stond, bevond zich een tamelijk ruim
vertrek, waar op rijen banken de kinderen
die zij had hooren zingen, bij een verlichten
Kerstboom zaten. Een wonderlijk, oud man
netje 't geleek wel een Kerstmannetje
van een prentje, met zijn langen, grijzen
baard stond wat op zij en begon, nu de
kinderen hun gezang geëindigd hadden, op
heel eenvoudige manier de Kerstgeschiede
nis te., vertellen- Hij sprak met een ietwat
vreemd accent, maar Noortje, in haar ver
borgen hoekje bij de deur, kou hem toch
heel goed verstaan.
In* haar eerste verrukking, bij 't onver
wachte gezicht van den sohoonen boom was
ze op baar knieën gevallen, haar cape was
haar afgegleden. Eenzaamheid, duisternis;
koude,- alles, alles was vergeten bij dezen
aanblik-
Noortje had nog nooit, een echten Kerst
boom gezien. Haar geheele leventje had zij
doorgebracht op de afgelegen plantage van
haar vader en al had moeder Kerstmis wel
aantrekkelijk voor de kinderen weten te
maken en bovenal niet verzuimd hun de
sohoone Kerstgeschiedenis te verhalen, een
Kerstboom, een dennenboom met kaarsjes en
versieringen, zooals jullie dien kennen, had
den zij daar nooit gehad-
Zeker kunnen jirllie het je nu wel eenigs-
zins indenken, hoe het Noortje hier t« moe-
de was, die zooeven n$g naar de zacht da
lende sneeuwvlokken op de spaarzaam ver
lichte binnenplaats had zitten kijken met
o zoo'n eenzaam, verlaten gevoel in haar
hartje
De welbekende geschiedenis van het Kin-
deke in Bebhlehems stal. het Kindeke <»e-
boren in duisteren naoht, dat het Licht dor
wereld zou zijn hoe gretig dronk Noortje
dit alles, wat zjj hoorde, in
Zachtjes zong zij mee, toon de kindorer
het oude lied van den heiligen Kerstnacht
aanhieven, dat zij thuis ook altijd, met Moe
der op Kerstmis had gezongen
„■Stil-le Nacht, heilige naont
r> t Christuskind, lang verwacht,
»,dat miLlioenen eens zaligen zal,
„wordt gebaren in Bethlehemsstaï,
„Engelen houden de- wacht(bis)"-
Weinig vermoedde de oude Duitsohe ma
gazijnmeester, dio boven in 't pakhuis zijn
woning had. welk onverwacht, ongenood
paatje er op dezen Kerstavond mee naar
binnen was geslopen
Ieder jaar verzamelde de eenzame, oude
man op den avond vóór Kerstmis de kinde
ren der pakhuisknechten, voerlieden en
schippers rond zijn verlichten Kerstboom
om 't Kerstfeest met hen te vieren, zooals
hij dit in zijn eigen jeugd was gewend ge
weest-
Sinds jaren woonde hij in den vreemde,
een eenzelvige, oude, ietwat zonderlinge
man, die echter onder 't dagelijksche, roe
zemoezige bedrijf van zijn drukke leven een
kinderlijk, vroom hart had behouden en voor
wien deze avond was als een lichtende eter,
die ziin weg verhelderde- Wekenlang spaafr-
de hij voor zijn Kerstfeestmoeite noch'
kosten ontzag hij om d- sohoou ep goed te
maken.
Niet lang meer zou Noortje onopgemerkt
in haar hoekje kunnen blijven- Straks zou-v,
den do kinderen opstaan, de geschenkje^.
