No. 18277
LEIDSCH DAGBLAD, Dinsdag 30 September.
Tweede Blad Anno 1919.
PERSOVERZICHT.
VADER's HORLOGE.
BINNENLAND.
De kazerne. Mr. Bomans ka
rakteriseert in ,,DE TIJD"' de kazerne al-
Óus
De kazerne o£ het militaire menschenpak
huis ia meer en meer een der ergste kan
kerplaatsen onzer maatschappij geworden.
Juist in diezen zelfbewusten, voor indruk
ken vatbaren en waanwijzen, leeftijd van
'de overgang van jongeling tot man kwa
men duizenden Nederlandsche burgora
onder toezicht van paedagogen, die moge
lijk goeden wil bezaten of wondervol nog
bezitten, maar dan ook den goeden wil al
léén.
Religieus werd aan vele christelij
ke jonge mannen een moord begaan, waar
op geen herleving ooit volgt. Moreel
verlaagde de kazerne, als regel, het peil
der recruten veel sneller, dan zij tijd be
hoefden om militair afgericht te worden.
Het is niet te Veel gezegd, wanneer men
beweert, dat negentien jaren van geduldi
ge opvoeding door ouders, onderwijzers,
paronaats* en geaellendirecteureai en pries
ters, in negentien weken, dank zij de ka-
zere, als doelloQ2e arbeid werd vernietigd,
terwijl zelfs de balans dan nog negatief
overslaat.
De redactie van ,,DE TIJD"'' maakt in
'een onderschrift de opmerking, dat ook zij
zeer tegen de kazernes is, maar dat men ze
te acceptecrcn heeft als zij noodig zijn.
Het idealisme der leero-
jr e n De heer W. Emmens, leeraar tJo
.Wageningen, die iu „SCHOOL EN LE-
iVEN" een serie artikelen publiceert over
„Internationalisme, Onderwijs on Jong-
Holland", laat zich zeer pessimistisch uit
over hot „idealisme" der leeraren, nadat
hij betoogd heeft, dat de levensenergie
door ons tegenwoordig onderwvis niet wordt
verhoogd, maar vernietigd, en er op gewe
zen heeft, dat „een student en H. JJ S/er
of gymnasias gebukt gaat onder oen last
of gymnasiast gebukt gaat onder een last
hij geduldig morrend voortsleept.
Uit de boutade over de leeraren knippen
yij het volgende
Elke docent meent, dat de leerlingen
zijn vak niet kunnen missen, dat zij door
zijn vak zalig worden. Waarom? Omdat hot
Grieksch, hec Latijn, de natuurweten
schappen, de wiskunde, liet teekenen, de
moderne talen. enz. 'net idealisme, in den
docent hebben gewekt Niet vaD het ob-
ji öt de leerstof, het vak in de eerste
plaats hangt de ideële kijk af, maar van
het subject» dat den noodigen tijd, de rust
moet hebben tot conoontratie, om de enkele
feiten tot algemeene begrippen, tot <-en
idee te kunnen opheffen.
De leeraren zijn. wat onderwijszaken be
treft, hopeloos verdeeldcr is geen een
heid van inzicht, mod© een gevolg van
het gebrek aan opleiding voor bun beroep
Zij zijn in het algemeen tc oud, wanneer
zij hun studie staken, veelal op vijf-, zea-
c-n-twintigjarigen looftijd of ouder. De ide
alen, waarmee een ander zijn beroep be
gint on die noodig zijn om zich geheel in
te werken in zijn sfeer, zijn bij hen dik-
.Wijls niet te vinden, want uit deze put
Door E. VAN ECKRutgers.
x
Met net lioofd tegen de ruiten gedrukt,
loogde zjj hem' na eu bleet zoo staan,
nog lang, lang, nadat hij uit het gezicht
verdwenen was.
Drio weken geloden was hij moe, uitge
put en verwaarloosd, maar ongeknakt van
•geest, van het front teruggekeerd; ver-
frischl', opgeknapt en vol moed, ging hjj
er thans weer heen, onverbiddelijk weg
gesleurd uit zijn huis, uit den kring van
zjjn dierbaren.
En wanneer zou hjj terugkomen?
Met een smarteljjken zucht wendde zij
zich af, even de hand drukkend tegen
haar cogen, die pijn deden, vermoeid van
droevig staren en veel tranen.
Zjj had hem beloofd, flink te zullen
zjjn, de kinderen zoo min mogelijk onder
zjjn afwezigheid te doen lijden, niet door,
neerslachtigheid hun jonge levens sonvber
te maken.
„Wat "helpt het, of je bij de pakken neer
zit?" had hij, luchtig doend, gevraagd.
„Ik kom er geen dag eer door terug! Je
moet hun, doordat alle3 zoo duur is, immers
toch al veel kleine genoegens onthouden;
als ze nu bovendien nog een verdrietig,
zeurig moedertje zienJa, huil nu maar
eens flink uit eu beloof me dan, dat je
sterk zult zijn, als ik weg hen!"
Dicht in zijn armen genesteld, had zjj
gesnikt, gesnikt, tot zjjn klissen en lieve
woordjes haar door haar tranen heen met
een glimlach naar hem op deden zien on
zij de gevraagde belofte gaf. Zij zou dis
■houden, het koste, wat het wilde.
Over de jonge, bloeiende leventjes bing
immers toch reeds de sombere schaduw
van de weergalooze ellende, die heel Europa
Sidderen deed. Zjj zou dapper zijn, dapper
als hij. Hij ging opgewekt terug naar de
hei, die hij voor drie korte weken had
ïuogen verlaten; zij zou dapper de ontzet
tende spanning dragen, waarin zjj dag ea
nacht verkeerde; zjj zou den kinderen,
die wel even treurden om vader, maar
spoedig hun leed weer, vergeten, gesn be
trokken gezicht toonen, maar hun zooveel
zonnige oogenblikken bezorgen, .als moge
lijk was; alles doen, om' hun blijde jeugd
blr, 'te houden. Zij had het hem1 beloofd!
j „Moeder 1"
Haar oudste, een stevige jongen van
Iwaalf jaar, stormde de kamer binnen.
„Moeder, kijk eens, wat ik hier hebi"
men mede de kracht, om hindernissen
voor het onderwijs te overwinnen en het
goede on nuttige te bereiken. Dat is een
wantoestand, die uit den weggeruimd
moet worden. Er zijn er, die hun werk
aanvaarden, om aanstonds eten matten
sleurgang te volgen. Bovendien moeten ve
len door privaatlessen binnenhalen, wat
iij in hun salaris tie kort komen Aan het
vereenigingsleven nemen velen geen deel,
bet interesseert hen niet, zij hebben geen
tijd, 't helpt toch niet. Alleen wanneer een
maatregel van onderwijs van boven af ge
troffen is, dio uit den boozo is, dan schud
den zij heb hoofd en gaan stil verder.
Want vooral zich koest houden en met han
dige beacliavingsiist langs voor hot onder
wijs doodende wantoestanden sluipen is
het parool van maar al te velen. Er zijn
er, die den mond vol hebben van idealen,
maar in stilte met overboord werpen van
elk idealisme hun carrière koesteren en
mot krommen rug, nitwendigen glimlach,
en innerlijk gemor de voor hun onderwijs
„onaangename eigenaardigheden" verdra
gen.
Stconkolo n-p roductie en
menscheliike arbeid. Het
„POLYTECHNISCH WEEKBLAD"
opeiïb met een artikel van prof. Ir. I. P.
de Yoovs over „Steenkolenproducti'e en
menschelijke arbeid'. De schrijver geeft
daarin een overzicht van do wereld-steen-
koolproductde en het heerschenclo tekort.
„Het jaar 1319 toont een zeer sterke be
dreiging voor de industrieele ontwikkeling
en zelfs voor het in-stand-houden van het
industrieele peil, dat voor den oorlog be
reikt was, schrijft prof De Vooys.
De schrijver gaat dan de factoren na der
productiviteit van de steenkolenmijnen en
'lij concludeert, dat de opbrengst zelve van
do mijnen in alloreorste instantie afhangt
van de bekwaamheid en van den ijver der
arbeiders.
Als vaststaande neemt prof. De Vooys
aan, dat de groote productio-to uggang
voor de Eagelsoho eu Duitsche mijnen to
wijten is aan twee oorzaken, n. 1.
lo. de uitputting van de beste kolenaf-
zettingen en het terugblijven van de ont
sluiting erf de voorbereiding 'om nieuwe
gedeelten der kolenafzettingen te ontgin
nen, als gevolg van do omstandigheid, dat
met een geringer aantal arbeiders gewerkt
moest worden en er toch op een grooto
productie werd aangedrongen; 2o. het. door
den weerstand der arbeiders geheel uit el
kaar vallen van het organisatie- cn loonsy
steem, dat voor de bedrijfsleiding der mij
nen liet ccnigo middel was om de arbeiders
aan té zotten lot inspanning.
Alle pogingen, om do productie weer te
verhoogen, moeten met deze twee oorzaken
rekening lioudeo, schrijft prof. De Vooys.
Zooals op dit oogenblik de wereldver-
houtïingen er uir zien en de socialo toestan
den zich vertonnen, schijnt er slechts één
middel to bestaan, om de productie op peil
te brengen cn daarna regelmatig te doen
stijgen, n.l. om meer arbeiders aan het
werk te stelleu.
Het aantal mijnwerkers, dait thans in En
geland on Duitschland kolen delft. n.l.
1,200,000 in Engeland en pl.m. S00 000 in
„Vaders horloge? Waar heb je dat van
daan gehaald?"
„Het lag in de achterkamer op de schrijf
tafel. Vader heeft het zeker verget.-n, denkt
u Ook niet?"
„Ja, natuurljjkt Vader zou het niet met
opzet achterlaten. Wat zal hjj het missen!
Ik weet niet, hoe ik het hem' kan doen
toekomen."
„Mag ik het dragen, moeder?"
Zijn levendige oogen, nog rood omrand
van de bij het afscheid vergoten tranen,
keken haar in gespannen verwachting aan.
„Neen, jongen, hoe kom' je daarbij? Je
bent nog veel te jong!"
„Zooveel jongons uit mijn klas dragen
al lang een horloge. Toe maar, moeder 1"
„Neen, er is geen sprake van. Ik wil wel
bij vader een goed woordje doen, om
op je volgenden verjaardag
Zij hield in; het duurde nog maanden,
eer hij jarig was, en vader was op een
plaats, waar in maanden, in dagen, in
enkele uren heel veel gebeuren kon.
„Waarom' niet, moeder?" zeurde de jon
gen. „Ik zal er zoo voorzichtig mee zijn,
ik zal het heusch niet kapot maken, laat
het mij nu maar dragen."
„Niet zeuren, vent! Dat doe je anders
nooit! We bewaren vaders horloge netjes
voor hem, tot hij terugkomt."
„Huil je, moeder?"
Plotseling sloeg hjj zijn armen stevig om
haar hals.
„Huil maar niet! Vader komt wel gauw
terug! En ik zal niet meer zeuren en ik
zal zoe gehoorzaam zijn en zoo mijn best
doen op 6chool."
Onhandig poogde hij haar te troosten
en met zijn groezeügen zakdoek haar tra
nen weg te vegen.
Zij drukte hem tegen zich aan, kuste
hem en zond hem 'toen, zich tot een glim
lach dwingend, naar den tuin, bij de andere
kinderen.
In een lade van de schrijftafel schom
melde zij een passend doosje op, legde
daar met voorzichtige rangers het horloge
in en sloot het weg. Eiken morgen haalde'
zij het te voorschijn, om het op te winden,
wat baar. tot een lieven plicht werd, dien
zjj onmogelijk zou kunnen vergeten. Soms
drukte zij haar lippen op het koude glas,
dat zoo langen tjjd veilig tegen hem aan-
geborgen was geweest, streelde het gevoel-
looze goud, omdat zjjn dierbare handen het
zoo dikwijls hadden aangeraakt; tranen
drupten er dan op neer, maar altjjd, ate
het verterende verlangen haar 'dreigde te
overweldigen, herinnerde' zij zich haar Be
lofte en wist zich om' de kinderen goed
te houden'.
Duitschland, zou met ongeveer de helft,
dus 000.000 in Engeland en 400.000 in
Duitschland, vermeerderd moeten worden.
Wittebrood. De Minister van Landbouw
heeft bepaald, dat, met ingang van 1 October
1919, voor wittebrood, gebakken onder rabbinaal
loczicbt, de maximumprijzen kunnen worden
verhoogd: per 200 en 400 gram mot f 0 00'/' ea
per 800 gram en per K.G. met f 0.01.
Melkvoorziening. Naar van bevoegde zijde
wordt vernomen, ligt het in do bedoeling van de
Regeering om van den 5den October a.s. af de
winterxegeling voor de melkvoorziening in het
.binnenland in werking te doen treden.
Uit deze regeling blijkt, dat do maximumprijs
voor losse volle melk voor don a.s. winter -
evenals dit den vorigen winter het geval was
is vastgesteld op 20 cents per liter, bij den ver
bruiker aan huis bezorgd
Dit stemt overeen mot een prijs, aan den vee
houder te betalen, van 10 cents af boerderij of
171/; cent geleverd franco aan do melkinrichting
of slijterij ter keuze van den veehouder-leveran
cier.
In verscheidone groote gemeenten zal aan
melkinrichtingen een bijslag worden uitgekeerd
op voorwaarden, door het Zuivelkantoor vast tc
stellen, terwijl aan melkslijters te Amsterdam,
Rotterdam en 's Gravenhage eveneens een bijstag
zal worden gegevon.
Voor de controle op de levering door melk
slijters worden door hot Zuivelkantoor bijkanto
ren opgericht in vorengenoomde drio gemeen
ten.
Hot spreekt van zelf, dat ,om in aanmerking
to komen voor den bijslag, het Zuivelkantoor
als eorsto eisch stelt het niot-oversclirijden van
voorgenoemde inkoopsprijzen.
Melasse. Met ingang van 1 October 1919 is
ingetrokken hot verbod tot de aflevering en het
vervoer van melasse.
Sigaren. Het ronken blijft een duur genot.
Zij, die na het sluiten van den vrodc op oen
belangrijke daling van de prijzen der sigaren en
sigaretten hadden gehoopt, zijn teleurgesteld.
Wel is waar lezen wij nu af en toe ia dc uit
stallingen der sigarenwinkels da woorden: .Be
langrijke prijsverlaging", maar tot een terugkeer
op hot prijsniveau van 1914 is vooralsnog geen
sprake.
Men maakt ons de opmerking, dat het bij het
rookend publiek vreemd aandoet, dat deze prij
zen zoo hoog blijven, hoewel de prijzen voor ta
bak, op de Sumatra-veiiingen gemaakt, niet bui
tensporig hoog zijn. In verband mot.deze op
merking deelde men ons van bevoegde zijdo me
de, dat wel de op do veilingen bestode prijzen
niet zeor hoog zijn, hoewel de laatste inschrij
vingen we-T hooger waron dan in het begin van
het jaar maar dat op het oogenbjik de siga
renfabrikanten nog met voorradon zitten, verle
den jaar gekocht bij de distribulie-vpilingen. De
Inhak in toen zeer duur In-lnnld door (le fabri
kanten, die hoop ha'ddcn, dat spoedig uitvoer
van sigaren zou worden toegestaan. De uitvoer
vergunningen bleven echter uit en de fabrikan
ten hieven met hun duro artikelen zitten. Thans
is wol de uitvoer toogeslaan; maar dc koop
kracht van Duitschland .waarop de nilvocr voor
namelijk is' aangewezen, is zeer verminderd. Er
wordt dus weinig gekocht. De sigaren, uit do
dure distributietabak vervaardigd, moeten nu in
Gejuich, dat uit den tuin naar binnen
drong, deed haar gezicht pijnlijk vertrekken.
„Neen, neen!" berispte zij ziehzeiva, „ik
moet bljj zjjn, dat zjj vergeten kunnen, dat-
zij vrooljjk kunnen zjjn!"
De dagen verliepen, vlugger dan zjj nad
durven hopen, in druk gedoe en huishoude
lijke bereddering; haar ijverige handen zocli-
•ten steeds meer werk, om haar gedachten
zooveel mogelijk af te leiden van Imc
verdriet.
Er kwamen brieven, opgewekt en hoop
vol. In één daarvan schreef hij:
„Ik mis rnjjn horloge; ik heb het zeker
laten liggen; je kunt het mij niet zenden;
bewaar het goed voor mij!"
De verjaardag van hun dochtertje viel
in de zomervacantie. Al lang van te voren
was bepaald, dat die dag een echte feest
dag zou worden; de kinderen begrepen,
dat van veel uitgaan .geen sprake kon zjjn.
maar die ééne dag zou alles goedmaken.
Dan gingen zij in een groot rijtuig met
genoodigde vriendjes en vriendinnetjes naar
buiten, naar een uitspanning in het bosch,
waar zjj spelen en ravotten konden. De
meest uiteenloopende plannen werden ge
opperd; allen namen zich blijkbaar voor.
van dien éénen dag het uitersts te vergen,
zóóveel genoegen te nemen, dat zij er lang
op teren konden. Geen dag ging voorbjj,
of de groote gebeurtenis werd besproken,
die, door het moeten wachten er op, stesds
aan belangrijkheid scheen te winneu.
In do vroegte was moeder bezig, gehol
pen door haar zuster, die mede van de'
partij zou zjjn, de mee te nemen proviand
gereed te maken; stapels broodjes werden
gesmeerd en zuinigjes belegd.
„Ik iveet niet, of ik er goed aan doe,"
sprak zjj, toen alles ingepakt was.
„Waaraan
„Aan het feestvieren vandaag. Het komt
mg zoo strgdig voor, met die alom ueer-
schende ellende aan feestvieren te denken
en zoo onnoodig geld uit te geven."
„Het is immers maar voor één keer.
De kinderen hebben er zich zoo op ver
heugd, dat het voor, hen een vreescljjke
slag zou geweest zgn, als het uitstapje niet
was doorgegaan."
„Dat is zoo en daarom' "heb ik ook be
sloten, het door te zetten, maar ik kan
onmogelijk mijn sombere gedachten afschud
den; het is mij bijna, alsof ik er voor ge
straft zal worden!"
„Je bent zenuwachtig en daardoor over
drijf ie- He' t°ch geen kwaad, om' dtpi
kinderen dezen enkelen feestdag tfe gunnJan."
„Neen, dat weet ik wel; maar
„Heb je slecht geslapen? Daar kun je
wel neerslachtig van z'gnl"
hoofdzaak ia het binnenland worden geplaatst,
dikwijls beneden don kostprijs.
Hiernaast staat, dat alte bedrijfskosten in de
sigarenindustrio aanzienlijk zijn verhoogd; do
sorteerders, de sigarenmakers, de verpakkers, al
len ontvangen veel hooger toon. Het verpakkings
materiaal is duurder geworden, zooals liout en
spijkers voor do kistjes. Dit alles bij elkaar ge
nomen is oorzaak, dat de rookartikelen belang
rijk duurder dan vóór den oorlog aan de winke
liers worden afgeleverd. En deze winkeliers zien
ook hun bedrijfskosten hooger wordon, o. a. door
stijgende huren ea belastingen en door verdub
beling van den prijs voor de verlichting van de
winkoLs.
In den heruehton kringloop prijsstijging-
loonsverhooging draaien ook de sigaren mede
en het zon wel heel moeilijk zijn dit eene artikel
daaraan te onttrekken.
Of, zooals wordt verondersteld, do sigarenwin
keliers ook zg. ..woekerwinsten" maken is niet zoo
gemakkelijk met juistheid na te gaan, maar ge
zien de groote mededinging in het bedrijf en de
geringe organisatie, lijkt het niet zeor waar-
schijntijk. („Hbld.")
Rijkspersoneel. Do voorzitter van de Cen
trale van Voreenigingen van Personeel in Rijks
dienst verzond gisteren aan den Minister van
'Financiën een telegram van den volgenden in
houd: „Namens 48 besturen van organisaties van
Rijksambtenaren verzoek ik Uwo Excellcntio
dringend den leeftijd van 20 jaren, waar bene
don niet het minimum van f 100 zat worden uit
betaald bij de uitkeering van een niaand salaris
extra, le verlagen tot 18 jaren. Do nood der
jonge ambtenaren maakt dit noodig.
Zondag nam de oudste leeraar der
Haagsche Evangelisch-Luthersehe Gemeente,
ds. A. E. F. Junod, in het dichtbezotte
Kerkgebouw dier Gemeente afscneid met
eon toespraak naar aanleiding van Psalm
145 vers "13.
Spr. ontvouwde de redenen, die hem' had
den genoopt zijn ontslag te nemen. Met
groote geestdrift en blij idealisme had hij
eenmaal zijn ambt aanvaard. Hij was even
wel in zgn verwachtingen deerlijk teleur
gesteld, waar hij noch door zijn prediking,
noch door zijn huisbezoek 'voldoende be
langstelling vermocht te wekken. En op
belangstelling van de zijde der Gemeente
meende hij, waar hij zich met volle toe-
wijdirg en met inspanning van alle krachten
had gegeven, aanspraak te mogen maken.
Mocht hij echter al geschokt zgn in zijo
verwachtingen, waar het de vervulling van
het amoc betrof, niet geschokt was hij in
zijn geloofsovertuiging, dat Gods Kjjk een
eeuwig Rijk is, en dat Zjjn heerschappij
duurt, immer en altoo?.
Na de prediking volgden toe3pra~ken,
waarna het samenzijn, waarbij het Luttier-
sctte Zangkoor eentge liederen ten gefioor-s
bracht, met dankgebed en het zingen van
Ger-ang 60 vera 1 en 5 werd besloten.
Zear velen mankten gebruik van de ge
legenheid, om in de kosterij ds. Junod en
diens echtgenoote de hand ten afscheid
te drukken.
Op ruim 65-jarigen teeltijd is in Den
Haag overleden inr. G. A. P. Bax, die ge
durende vele jaren advocaat en notaris te
dier stede is geweest.
Geboren in 1854 te Bergen-op-Zoom, stu
deerde hij le Leiden, waar hij ook president-
is gcwéëzt van h?t Studentencorps. In 1880
vestigde hij zich in Den Haag als advocaat
„Ik heb integendeel heel goed geslapen;
beter, dan ik in langen tijd deed. En tóen
ton ik zoo verdrietig vanmorgen; het is
mij. alsof ik onheil voel naderen, alsof iets
geheimzinnigs mg bedreigd."
„Wees toch verstandigJe hecht toch niet
aan zulke onbestemde voorgevoelens I En
dan, vandaag moet je die in allen 'geval
maar van je afzetten!"
„Natuurlijk! "Ik zal hun genoegen niet
bederven.
Het binnenstormen van de kinderen, die
niet 'lang in bed te houden waren geweest,
maakte een einde aan het gesprek.
„Is het rijtuig al gekomen, moeder?"
„Ze zullen het toch niet vergeten?"
„Hebt u alles al klaargemaakt?"
„Als de anderen maar niet te laat komen!
Moeten we dan op hen wachten?"
„Mag ik op den bok zitten?"
Rumoerig, opgewonden dwarrelden M
rond. Hel kleine, jarige meisje alleen deed
gewichtig bedaard, zich voelend het middel
punt. waarom' alles draaide.
«Ustig regelend en. waar noodig, zacns
vermanend, vergat de moeder voor een
oogenblik haar droevige gedachten.
Na eenig gehaspel hadden allen een
plaatsje in het rijtuig, de paarden trokken
aan on onder opstijgend gejubel van de
jeugd werd de tocht, aanvaard.
De zon schoot felle stralen neer op den
stoffigen weg; een zacht windje temperde
de overgroote hitte.
In het spoedig bereikte bosch. onder de
boomen, in wier kruinen het droomerig
ruischte, was het heerlijk koel, lokten
schaduwrijke plekjes aan tot genoeglijk
nederzitten, om van den wondermooien
zomerdag te genieten.
De kinderen klommen haastig uit den
wagen en draafden naar den grooten speel
tuin; hun stemmen klaterden vrooljjke ge
luidjes op in de stilte om hen heen; oè
ouderen zochten een plaatsje, van waar zjj
rw.lig het spelen konden gadeslaan.
„Wat ben je stil 1" merkte een der gasten
op tot de gastvrouw, die strak peinzend
voor zich zat te kijken.
Zich geweld aandoend, denkend aan haar.
belofte,, begon zij druk mee te babbelen,
verdoovend de iuwendige stem, die haar
van ernst en weemoed sprak; spoedig nad
zjj de aandacht van haar 3til-zijn afgeleid.
Heimelijk verlangde zij naar het einde
van den dag, die zooveel van haar zenuwen
vergde; maar toch ook verweet zij zich'
haar, zelfzucht, die haar liever rustig thuis
deed zijn, out ongestoord te kunnen den
ken; het was immers voor de kinderen, zg
moest flink zijn en vrooljjkheid veinzen.
JJeel te vroeg naar den zin van heS_,
e'n als zoodanig was hij rechtsgeleerde raads
man van de Fransche legatie, in verband
waarmede hem indertijd het ridderkruis In'
het Legioen van Eer werd toegekend.
Na als eandidaat-notaris te zijn werk
zaam geweest ten kantore van notaris De
Bas in Den Haag. werd bij in 1806 tot
notaris benoemd.
In het café-restaurant „Parkzicht",
te Amsterdam, had een vergadering plaats
van besturen der afdeelingen Amsterdam,
Haarlem, Leiden, Den Haag, Schiedam, Rote
terdam, Utrecht en Hilversum, met het
Bondsbestuur van den Alg. Ned. Bond in
het Bakkersbedrijf, ter bespreking van den
stand der loonactie.
Uit het verslag der gevoerde onderhande
lingen niet de werkgevers bleek o.a., dat
aangeboden wordt, de loonen voor gewone
gezellen en volle bezorgers in eenige groote
steden tot f30 per week op te voeren, in
andere tot f26 A 128.
Daarbij stellen de werkgevers voor net'
verdere verschil in loon aan een commissie
voor te leggen en deze te laten vaststellen:
a. welk loon van af 1 November a.s. zal
worden betaald; b. wat het loon van af 1
Mei 1920 zal moeten bedragen.
Vermits uit de verdere mededeelingen'
bleek, dat ook op tal van andere punten
geen overeenstemming met de werkgevers
verkregen is, sprak de vergadering als mar
meening uit met dit resultaat geen genoe
gen te kunnen nemen.
liet Bondsbestuur werd opgedragen de
werkgevers daarmede in de a.s. Woensdag
te houden bespreking in kennis te stellen
eb inwilliging der gestelde eischen te ver
zoeken, ten einde in de ledenvergaderingen,
welke op Zaterdag 4 en Zondag 5 October
worden gehouden, een definitieve beslissing
te' kunnen voorstellen.
Voorts ODdersclireef de vergadering de
stappen door het Bondsbestuur gedaan, om
nog deze week in overleg met de overige
organisaties in het bakkersbedrijf tot een
heid van handelen te geraken.
Te Hilversum is onder groote belang
stelling op de oude begraafplaats heb stof
felijk overschot van jhr. W. Six, president
van do Kon. Ned. Zeil- en Roeiverceniging
ter oardo besteld Nadat de kist, bedolven
onder een schat van bloemen, in de groe
ve was neergelaten, sprak de heer P. L.
Lucassen, voorzitter van de Koninklijke
die door baar goheele bestuur vertegen
woordigd was. Spr. legde allereerst een
krans op bet graf namens Z. K. H. den
Trins der Nederlanden.
Daarna warden resp. door overste Can
ters en G. A. van Vloten kransen neer
gelegd de laatste namens de Royal Jacht
club de Bclgicjue.
Als bestuurder van de Noord- -en Zuid-
Hollandsche Redding-Mij sprak d!e heer
H. de Rooy.
Nog werd het woord gevoerd door den
heor J. Leis, namens de Zuid-HoIIandscho
Maatschappij tot redding van schipbreuke
lingen
Behalve do reeds genoemde heeren wer
den nog opgemerkt verschillende vertegen
woordigers van een groot aantal w.ater-
sportvereenigingen, zooals De Amste.l. De
Hoop, Laga, Het IJ, De Kaag, Sneek,
Loosdrecht, Westend, en van ds Kon. Ma
rine Jachtclub e. a.
luidruchtige troepje, dat zich' uitstekend
vermaakte, werd het sein tot opbreken
gegeven. Moegespeeld, begonnen da kleine-
reu'op den terugrit te hangen en te gapen,
terwijl de grooteren druk deden, om geen
kinderachtige vermoeidheid te toonen.
Bij haar thuiskomst vond de moeder,
een brief, een groot couvert, waarop een
onbekende h3nd het adres schreef. Met oen
schok, die haar wankelen deed, vermoedde
zjj, begreep zij..-. Zij las: Gesneuveld bjj
een annval opGedroeg zich als een
held... Betuigen u.. Zij zag niets meer,
het papier viel op den grond.
Werktuiglijk, als in een droom; hielp zjj
de kinderen, die te slaperig waren, om moe
ders vreemde houding op te merken, naar
bed, kuste ze goeden nacht, luisterde naar.
hun gebedjes, waarin zjj den Vader in
den Remel smeekten, hun vader voor hen
te sparen.
Kaim ging ze naar beneden en las nog
eens het bericht, dat niet doordringen wilde.
Een ijzige hand scheen zich op haar hart
gelogd te hebben, alle gevosl verstjjvmd.
Den geheelen langen nacht bleef zij wa
kend, worstelend met die vreemde- beklem
ming, totdat zjj eindelijk tranen vond, ein
delijk den vollen omvang besefte van den
moordenden slag, die haar getroffen had,
dien zij had voelen aankomen, die zich
had aangekondigd in haar. somber voor
uitzien.
De kinderen! Ach, die arme kinderen,
dio nog niet begrijpen konden, hoe on
eindig veel zij verloren hadden. Hoe zou zjj
het hun zeggen! Als zjj. vrooljjk nababbe-
lend over den genotvollen dag van uit
gaan. naar beneden kwamen, moest zij hun
zeggen, dat
Haar oudste, haar flinke jongen, kwant
fluitend te trap afrennen.
„Dag, moeder! Wat is er, moeder?"
Ontzet keek hij in haar behuild gezicht
„Kom eens hier, mjjn jongen!"
Zacht nam zjj hem bij de hand en trok'
hem mee naar de achterkamer, hjj volgde,.
angstig door haar droeven ernst. Hjj zag
toe, hoe zjj een la in de schrijftafel opende.,
daaruit een doosje nam; met bevende vin
gers haalde zjj vaders horloge, dat ijverig
tikte, te voorschijn.
„Je mag het nu gaan dragen, voor al
tjjd!'' fluisterde zjj met vreemde', verstikte'
stem.
In plotseling begrjj'pen, snikte hjj, luid
op en wierp zich tegen haar aan. Elkaar,
omvat houdend, schreiden zjj te zamen, (UI
moeder en haar zoon. 4
