NUTRICIA
BRUSSELSCHEWRIJFWAS
BOERENARBEIDERS - ÜCOSTARREIÖERS
PB AN O.
A. Vlasveld Zoon,
G. v. LEEMT, iapzijn „8e Vlijt"
Inmaakbrandewijn.
G. SPLINTER Jr.
9! Zie Etalage, r
Lage Prijzen.
BERLIJNSGHE BRIEVEN.
INGEZONDEN,
KUNST EN LETTEREN,
RECHTZAKEN»
WILLEM BOOT,
Handel in Schepen, Motoren en
Machinerieën. 703
Lage Rijndijk 6. LEIDEN. Telefoon 1773.
Pomp-insfallaties, Mortonwellen,
Centrsfugaal-Fiunger en
Roéeerende Pompen,
Compressoren. Lage prijzen. 6519
N.V.vjh. G. v. REEKUMJel. 16, Wassenaar.
DE MAAIW
FiliaalKorenbrugsteeg 3 Tel. No. 1059
Fa. O. DE VINK, Breestraat 97.
Sleeperij, Veevervoer en
Goederendienst,
Tennis-
Rackets
Racket-
Persen
en
fou- I
draals.
Tennis-
Ballen.
OESI.OTEN zijn.
Zie Vrijdag onze Advertentie
W. A. ELSHOF ZOON, Wijnhandelaren,
Telef. 1023. - Haarlemmerstraat b/d. Donkersteeg.
f 50.- belooning
Mej. J. FRUITMAN,
Hoogewoerd 70. Telef. 698.
GROOTE KEUZE:
Karpetten,
Kleedjes,
Xnoopers,
Matten.
Linoleums,
Zeilen,
Graniet,
Chinamat,
Gordijnstoffen, Tapistry,
Cretonnes, Tafelkleeden.
Vitrages,
Allovernets,
Zie Etalage.
Kapstokkleeden,
Enz. Enz.
Zie Etalage.
H.H. VERTEGENWOORDIGERS OER
m! V. OBLIGATIE MAATSCHAPPIJ
WITTE KüriTIg".
D. RAMP,
BREESTRAAT 43. Telefoon 981
(Van onzen Berljjnsehen correspondent).
(Nadruk verbod:n).
Weimar.
n iWeimar, 23 Juni.
L'en aardig stadje, Weimar! Een pelgrims
oord voor natuur- en literatuuraaubidders.
Nu was het natuurlijk geheel gevuid met "ü-
litiek en politiseercnde menscheu. En al
deze sombere gestalten maakten het anders
zoo vredige plekje tot een onrustig opge
wonden oord, waar leugens, geruchten, fan-
taizieën en werkelijkheden voortdurend om
de aandacht vi'oegen. Vanat het cogenblik,
dat de trein met de vredesdelegat;e Dins
dagnacht in Weimar verscheen, leek het
etadje een opgewonden bijenkorf. Het slot,
do koffiehuizen, de hotels, de rijtuigen On
'de electrische trams waren tot hst laatste
hoekje gevuld. Geen wonder! De honderden
afgevaardigden, de beambten der ministe
ries, de dozijnen Duitsche, Fransche, En-
gelsche en Amerikaansche journalisten en
dan nog vele „Zaungaste" waren veils tan
deele met hun wettig» e*n: nieïwettige ega's
ten tooneele verschenen. Er was gzen bed
meer in Weimar waarop niet geslapen, geen
steel, waarop niet gezeten werd. Het bur ?ou
van inkwartiering kon me aan geen slaap
plaats meer helpen, tenzij ik een half uurtje
tuilen de kom' van de gemeente wou uitrus
ten. Ik accepteerde, doch mijn koetsier wei
gerde, of juister, zijn paard kon het heu
veltje niet meer op, dat hij een berg noem
de. Daar ik echter aan mjjn gelukkig ge
sternte geloofde, hield ik het voertuig m'=t
den zwakken „havermotor", die zelfs door
een beloofde fooi aan den meestir niet ge-
Bterkt kon worden, en begon een ware
Odyssee door Weimar. Ik landde ten slotte
ineen zevende-rangs hotelletje, waarin
nog één bed vrij was, dat echter in een
bezette kamer stond. In die bezette kamer
Sluimerde een .onbekende den slaap des
rechtvaardigen. Het vreemdelingenboek werd
gehaald. Hij had zich niet ingeschreven.
Eindelijk verscheen er een kamermeisje,
dat verklaarde, dat de mijnheer een Span
jaard was. Jk ademde verlucht op. Dat
moest dus wel een krantenleugenaar zijn, die
ine zeker niet zou afwijzen. En wereklrjk,
ik had gelijk. Doch hoe groot was mijn
verrassing, toen ik een bekend, doch se
dert jaren niet gezien hoofd nit de witte
lakens zag kijken. Het was Enrico Danan-
guez Padinjo. de oorlogscorrespondent van
een hekend Spaanech blad. En hoe hoffe
lijk onze Spaaneche collega's anders ook
Zijn. na het "eerste vroolijke begroeten, vroeg
hij ine plotseling ironisch óf ik toch den
veestapel nit JRoemenië niet meegebracht
had. Met .dien veestapel meenS? lijj zekere
instig springende en bijtende diertjes, wier
naam piets ter zake doet. ,We hadden bei-
Oen, in ,een Roemeensch gehuchtje, ge-
tleed op een bedenkelijk vies soldatenlied
geslapen, waar we gepijnigd door de koude,
drie lange nachten doorbrachten voordat
onze trein door de sneeuw verder kwam.
En door de lange koode nachten, waarin
de butende diertjes Enrico Padinjo's bloei
gretig zogen, blonk telkens zijn Spaansch-
Arabische kreet: „Ogg Allah!" Doch Allah
scheen hem piet te helpen.
Nu was Enrico Dananguez Padinjo naar
Weinar gokomen om het groote besluit en
de groote zitting, die een einde aan d«t
ocrbg zou maken; van nabjj te zien. Hjj
was vol jjver. in een treinreis van honderd-
dertig uur naar Weimar gekomen. Hjj wilde
da groote tragiek van het grootste drama
der wereldgeschiedenis mét eigen oogen zien
en met eigen ooren hooren. Reeds vroeg
in den morgen togen we dan ook eensge
zind op, weg. Enrico attaqueerde een reeks
van ministers, doch drong ondanks zjjn
schoone introducties en zijn Spaansch tem-
parament toch niet verder door dan de
antichambre der met arbeid overladen mi
nisters. Hjj was teleurgesteld. Ik troostte
hem met de verzekering, dat, voordat de
ministers hem Interviews zouden geven er
weer andere ministers waren. Sindsdien be
zochten we gezamenlijk de zitting6gebouweu
der verschillende fracties, waar de Ameri
kaansche collega's als speurhonden de aller
laatste nieuwtjes opsnoven om1 in honderden
en duizenden woorden over den grooten ha
ringvijver "te zenden.
Het politieke gedoe en gehaspel eoi ge
peuter der verschillende partijen en het ge
konkel in de inlerfractioneele zittingeu was
niet direct hartverheffend. Het was e;n ho
peloos verward gezeur, dat van uur tot uu£
varieerde.
De twee rechtsche partjjèn zeiden natuur
lijk dapper, „neen", de' onafhankeljjken ,ja"
en ;le rest namen alle mogelijke kameleon-
kleuren aan, die tusschen „ja" en „neen"
varieerden. Het centrum permitteerde zich
zoo ongeveer de luxe tijdelijk „ja" en tij
delijk „neen" je zeggen. Ten slotte ver
genoegde het zich mfet wenschen, terwijl
de democraten direct met eischen optraden.
De spreuk van Matheus: „Uw woord zij
ja-ja, neen-neen", gold niet voor, Weimar.
Hier was het ja neen, ja neen. En men
knoeide en konkelde en zeurde en kon het
niet eens worden en het politieke beeld van
Weimar was weldra even verward als de
nota van de entente.
Dat was werkelijk interessant, dat boek
met vredesvoorwaarden der geassocieerden
te zkm. Het gedrukte document biedt blad
zijden vol verwarring. De gedrukte zwarte
letters zijn doorgeslagen en tusschen de re
gels en rondom het gedrukte is met roode
inkt er op los geknoeid. Nu heeft men
zich in een paar punten echter weer, ver-
giFt. Nadat het gedrukte schrift doorgesla
gen was en de bloedroods zinnen er boven
geschreven waren, is men tot de ontdekking
gekomen, dat de verbetering niet deugde,
zoodat weer de roode zinnen doorgeslagen
en de doorgeslagen gedrukte zinnen weer
opgehaald zijn. Een onbegrijpelijke verwar
ring in een zoo gewichtig document.
Wat heeft men toch ook een haast gehad
dit doodvonnis door den veroordeelde onder
teekend te krijgeu. Men heeft blijkbaar tiet
meer den tijd gehad nog aan een schrijf-
ïï.achinejuörouw het opnieuw typen van een
paar onleesbare bladzijden op te dragen.
Doch, misschien is het goed zoo. Inhoud en
vorm passen nu te zamen. Dat zelfs kan
men van de wereldhistorische zitting van
do Nationale Vergadering ook zeggen. Het
ja, dat daar gesproken is, was geen ja en
de wijze, waarop men daar sprak was even
slap1 en vermoeid. De Nationale Vergadering
heeft voor do gehegle wereld duidelijk uit
alle hoeken het „onaaneenneembaar en onver
vulbaar" laten klinken. Doch met de pistool
Op do borst is het Duitsche volk gezwicht.
Do groote Zondagszitting was geenszins in
drukwekkend. De sprekers der verschillen
de fracties lazen hun reden voor de zaal
van moede, stompe afgevaardigden beloonde
bijna geen bijval of goedkeuring. In de
loge's en op de tribune vau het tot een par
lement ingericht nationale theater zaten op
gesierde Weimarsche dames en onverschil
lige Krantenlezende heeren. Men grinnikte
zelfs om kleine incidenten, men babbelde,
terwijl dp nieuwe minister-president de re
denen uiteenlegde, waarom men onderteeke
nen moest. Men geeuwde zelfs. Men deed
alfof men een buurman begroef, dien men
nooit gekend had.
JVaarom wapperden niet in geheel Duitsch-
land de vlaggen en vanen halfstok? Waarom
klonken in dit uur overal in café's en in,
parken muziekkapellen? Waarom waren er
geen afgevaardigden, die in dit verschrikke
lijke uur de woorden vonden, die voor eeuwig
in het boek der wereldgeschiedenis geschre
ven izouden worden? Er was niets, niets, niets.
Er trad zelfs geen der millioecen Duitschers
op, wier bezit en ook wier geestelijke cultuur,
door de komende bezetting ten "hndergangi
gedoemd is. Ze hadden moeten spreken, de
afgevaardigden der verloren gebieden. Ze
hadden de eeuwige irredenta moeten voor
spellen .waarvoor ze goed en bloed zouden
laten. Dan was Duitschland een land _ge-
weeet, dat niet overwonnen was. Nu is net
overwonnen, hopeloos overwonnen. Zwijgend
heeft dit arme moede volk zich verloren
gegeven. Het is vqprloopig niet meer te red
den. En wat ik het allerverschrikkelijkst in
deze Weimarsche week vind, is het feit, dat
ze na het onvoorwaardelijke ja op dezen
vrede van slavernij, een half uur" later met
de debatten over de bierbelasting begonnen.
ifja. Hoeft nu nog iemand ter wereld te be
twijfelen, dat het Duitsche volk geen Vader-
landsch gevoel meer heeft?
Het sjokt stomp zijn wegen verder. Door
zi; teellende en honger uitgeput heeft het
zich niet meer kunnen opwerken tot de
eerlijke idee van een Brockdorf-Rantzau.
Het heeft niet meer geloofd aan een redding"
door verzet tegen het buitenland. „Het is
nu een slavenvolk, dat voor vreemde volke
ren kan zwoegen", zooals minister Seheide-
mann heden schreef.
De regeering kan nu jpproepen doen aan
het Duitsche volk, waarin ze opgeeft, dat
het noodig is, vruchtbrengenden arbeid te
leveren, opdat de entente er van genieten
zaL En daartoe zou het Duitsche proletariaat
du nog tie krijgen zijn? Nooit of te nimmer!
Het groote drama van den wereldoorlog is
ton einde. Het gordijn is gevallen. Doch te
gelijk gaat het weer omhoog. De verschrik
kelijkste burgeroorlog kan nu gaan begin
nen. Ze is nu onafwendbaar. Het wankelende
kabinet Bauer zal niemand serieus nemen.
Nog weinige dagen, nog weinige weken en
de plunderingen en "het geknal der machine
geweren zal weer algemeen zjjn. Voor het.
geval, dat Ledebour veroordeeld wordt, zul-
lon do stakingen inzetten. Zoo wacht hier
alles en men zit stil gedoken voor den na-
dorenden storm.
En Weimar? Het heelt zijn bekoringen
uit oude dagen. Het Goethehuis is b.v. in
teressant. Er ligt stemming in, veel stem
ming. En het doet goed in deze onrustige
moderne en uiterst materieele dagen terug
to denken aan tijden, waarin groote geesten
hun gaven tot geluk van de meuschheid ge
bruikten.
In de Weimarsche sloten vindt men nog
veel souvenirs aan Holland, door de relatie
van het bof van Weimar met ons koninklijk
Klus. Behalve mooi Delftsch jorcelein, heeft
do prins van Weimar, die in Nederlandschen
dienst generaal was en ongeveer in het mid
den van de vorige eeuw gouverneur-generaal
was in onzie koloniën, een kamer met Cbi-
neescho en Japansohe bijzonderheden inge
richt. In het tuighuis staat nog een koets,
die, als ik me niet vergis, door de stad Am
sterdam aan een der prinsessen van Oranje
geschonken werd, die naar Weimar haar hu
welijksreis deed. Een heerljjk, met wit satjjn
bekleed instrument- dat kostelijk veert. Men
kreeg hier zoo opeens het gevoel, dat die
oude tijden met hun prinsen en prinsessen,
hun diligences en al hun vrede toch eigenlijk
pi-ttiger en interessanter waren dan nu.
Een droom van geluk van vergane tijden, van
vsrgans vorstelijke en geestelijke grootheid
biedt Weimar den geïnteresseerden reiziger.
r\
persoonlijk uiteen te' zetten en tot het gevei*
van een bijdrage uit te noodigen. Er bJ