m, 175GS.
LESDSCH DAGBLAD, Zaterdag 24 Maart-
Tweede B3ad. Asmo 1917.
Perssverziebt.
Rechtzaken.
UIT RÜSLAMO,
FEUILLETON.
JLAJU1
"Een provincie Amsterdam.
De heer G. W. Martens te Heemstede,
fieoft in do „OPIïDCmï: HAARLRM-
ÖCHfe COURANT" artikelen geplaatst
^va'arin Iri] het groot© voordeel doet uitto-
'fpicn van gomoenschappelijko behartaging
jyan de belangen, die een groep van go-
^meenten onderling behoort samen te bin
den. Groot© gemeenten on in do nabijheid
SJggendo gemeenten kunnen, met behoud
yan ieders zelfstandigheid, eikaars belang
^evoxderen cn een zuinige administratie in
hand verken door aan het begrip gc-
noenschappelijk, regeling, bijv. van leve
ring van lichtgas en water, electriciteit,
pavenwerken, wegen, parken, brandweer,
slachthuis, onderwijs, musea enz. een veel
tfriimer opvattting te geven.
Hot gr«oto belang van dergelijk samen
werken is, dat uitgaven, thans gedaan op
^rekening van do groote stad voor zaken, die
,aïiede van boteckenis zijn voor do omgeving,
jgemeentschappolijk worden gedragen, en
omgekeerd evenzeer de ingezetenen dor
stad zullen moeten bijdragen in do lasten
«an de omgeving voor zaken, waarvan ook
stedeling profiteert.
Naar schrijvers overtuiging zal in zoo
danige rogcling een vorlaging van de zeer.
zware gemeentebelastingen gevonden kun-
fcaen worden.
Het is niet economisch do werking van
een gasfabriek to doen ophouden aan de
gemeentegrens. Maar in den regel achten
aangrenzendo gemeenten zich, veelal uit
vrees voor annexatie, vorplickt zelf een
fabric' of fabriekje op te richten, dat uit
den aard der zaak minder voordeelig werkt
dan het grootbedrijf.
Tot nog too werkt een slachthuis alleen
plaatselijk, ten gcvolgo waarvan de cxploï-
fcatio veelal te duur is niet alleen, maar
daarenboven koston vordert tot het tegen
gaan van den invoer van noodgeslacht vee
uit de omgeving.
En zoo is er meer. Eon welvarende streek
zou op dio manier in staat zijn zonder ïlijks-
'.aubsidio haar eigen huishouding en haar
>eigcn zaken to behceren.
Als concreet voorbeeld wijst spr. op de
ycenschclijkheid, om oen provincie Amster
dam te vormen, met do tegenwoordige
hoofdstad als kern cn daaromheen het met
haar allerlei bolaugen gemeen hebbende
Ïaidelijk deel van N.-Holland. Heb meer
andbouwend noordelijk deel heeft veelal
nndero bofangen dan het zuidelijk deel
hoido deelcn -uilen in staat zijn zichzelf to
rogeeren. ieder hunner zijn gemeenschap
pelijke belangen kunnen behartigen. En
feoo zouden ook do gemeenschappelijke be
langen van groepen van gemeenten be
heerd kunnen worden door een gemeen
schappelijk college.
Heb denkbeeld verdient reeds daarom
aanbeveling, omdat administratie cn bu
reaucratie or heel wat door zouden worden
verminderd.
Ucwotensgeld. ,,T>E NEDEÏl-
J. \>*DER, zegt:
Do nieuwsbladen melden nu bijna dag
aan dag, dat en hoeveel er binnenkomt we
gens tc weinig betaalde belasting.
Worden de nienschcn eerlijk, of vreest
ffnen den strafrechter 1 In iedor geval, Staat
«jf stad is er medo gebaatmaar toch rijst
vraagHeeft men, als gevolg van de
Vroegor te weinig betaaldo sommen, niet
•een onevenredigen druk opgologd op do
piedcburgers, dio men toon heeft laten
fcetalen wat do schuldigen thans gaan bij
storten? Er moet een bepaaldo som aan be
tasting binnen komen dio som is betaald,
maar niet heb minst door hen, dié toch al
hebben gezucht en gezwoegd voor het op-
forengen der belastingpenningcn. De mid
denstand weet cr aardig van mee te spre-
Jfcondo onbemiddelde burger moet zich
gücnigmaal iets ontzeggen om do bolastin-
gen op to brengen. Nu gaan al dio gewe
tens sprekennu gaat men voelen, dat men
lo weinig heeft betaald, eri men zendt het
den fiscus toe.
Wij leven in bijzonder abnormale tijden,
heb gewetensgeld is evenzoo abnormaal.
De menschen zijn nu eenmaal geen heiligen;
pr kunnen er zijn, die tc goeder trouw
hebben gefaaldpiaar zij, dio wat meer
achter de schermen hebben gezien, weten,
dab er nogal ©ons was aan den fiscus ont
houden wordt, en dat gaat alles ton koste
van hen, dio niet door de mazen der wet?
wensehen door to glippen, en dus hebben
moeben bloeden voor der" wetsvorkrachtcnde
daden van anderen. Werd nu ook hot pro
rato door ondorcu te. veel botaaldo maar
terugbetaaMi
Natimrlijk kan dat niet, dab begrijpen
wij wel. Wij maken do opmerking clan ook
slechts, om te doen zien hoa-vreemdo tijden
doorleven.
Staat en gemeenten genieten van de ab
normale inkomsten, maar de tijden zijn
abnormaal en dus ook de behoeften van
Staat cn gemeenten. Moge dit voor ieder
staatsburger een aansporing zijn om eerlijk
to betalen wat hem wordt opgelegd, en
voor de besturen, om de door velen met
moeite bijeengebracht penningen zuinig tö
behceren.
Het Duitsche monopolie van draadlooze
installaties. „DE TELEGRAAF"
schrijft;
Dezer dagen meldde licfc Corresponden
tie-bureau., dat twee zeeofficieren zich
eorlang naar Duitschland zullen begeven,
om zich, in het belang van den Nedcrland-
schcn radio-telegrafisckcn dienst, op de
hoogte te stellen van de vorderingen op het
gebied der draadlooze telegrafie.
Dit bericht heeft- onzo aandacht getrok-
kon. Sedert jaren toch is de Nederlandsclie
Marine voor haar toepassingen van dc
draacUoo^o telegrafie geheel aan Duitsch-
land gebonden, koopt zij uitsluitend bij de
Telefunkcn-Mij. in Berlijn, en steekt zij
uitsluitend bij clie Maatschappij haar licht
op. In den aanvang was dit verklaarbaar,
doordat do eerste marine-installaties van
do Duitscho fabriek betrokken werden, en
do Nedcrlandsche marine-officieren toen
nog niet op do hoogte van de zaak waren,
doch sedert verscheidene jaren bestaat hier
voor geen enkele reden meer. Heb is ove
rigens een 6treng doorgevoerd principe
bij de marine, dat bij aanschaffingen con
currentie wordt uitgelokt en meerdere fa
brieken of handelshuizen worden uitgenoo-
digd. Bij de draadloozo telegrafie wordt
van dit principe afgeweken, en bindt de
Marine zich evenals indertijd mot do le
vering van Krupp-geschut, geheel en al
aan een fabriek, en wel een Duitsche fa
briek. Ook hier zien wij dus liet eigenaar
dige verschijnsel, dab Nederland langzamer
hand blind word voor de prestaties op tech
nisch, industrieel en wetenschappelijk ge
bied van de meer Westerscho landen, uit
sluitend kijkt naar Duitscliland cn daar
door stoeds meer aan clcu leiband gaat loo-
pen van dat land.
Wij hebben hier al wat een zeer typisch
voorbeeld, want de bakerm&t der draad
looze. telegrafie ligt in Engeland.
Hot beste, wat do talrijke schare pro-
Duitschcrs in Nederland van dc Duitsche
Telefunken-Mij. kan zeggen, is, dat zij
g e 1 ij k w a a r d i g is aan de Ertgclsclio
MarGoni-Mij. Dit aannemende, rijst toch de
vrang: „Waarom moeten NcderTardsche
marine-of if eieren ook hier wc-der eenzijdig
hun licht opsteken in Duitscliland., en niet'
eveneens in Engeland of in Ameria of in
Frankrijk?" Doze vraag heeft des te meer
reden van bestaan, aangezien, gelijk met
zokorlieid bekend is, Duitschlandop
liet oogenblik niet levert, en
vooral niots op hot gebied van
draadlooze telegrafie.
Daardoor alleen bestelde de Marine in
cicn laatstcn tijd z.g. Antennedraad bij de
Marconi-Mij. in Engeland. Verdere aan
vragen of bestellingen worden in Engeland
echter niet gedaan, hoewel de Marconi-
Mij., in tegenstelling met de Telefunken-
Mij in Berlijn, w o 1 in staat is te leveren.
Hier wordt- derhalve door heb Departe
ment van Marine, beter door de Regeering,
oen standpunt ingenomen waarop wij ver
plicht zijn do aandacht te vestigen.
FUT 1ÏSSEM ENTEN.
J. van Tellingen, schilder te Zeist. 1
R. van Ee, winkelier, to Zeist.
X. van Creveld, slager to 's-Gravenliago.
A. J. de Lange, machinestryker, to 's-Gra-
venhage.^
KUNST. LETTEREN ENZ.
Kmustbcrichteu uit Amsterdam.
Ölen schrijft ons
H. M. Savrij, M. P. Ecus c-n Jan Witten-
bery stellen thans hun schilderijen ten toon
in de zelen van den Larcnschen Kunsthan
del.
Do eerste kenmerkt zich door een bui
tengewone nauwkeurigheid, maar is weinig,
emotioneel in zijn werk. Al zijn schilde-,
Eijen, een enkel misschien uitgezonderdv?
geven de btemming van het vroeg© voor
jaar, weer in clo omstreken van Haarlem.)
Het accont valt bij Savrij vooral op de krub^
nen der boomen en op het kreupelhout
door het weergeven van do talrijke takken
en takjes van het nog kal© gewas. Het is
alles -een gevolg van zijn groote nauwkeu
righeid,' waardoor hij de kleinste voorwer
pen in zoo'n landschap opmerkte. Savrij's
werk is degelijk en eenvoudig. Enkel© van
zijn pastels zijn bijzonder goed geslaagd cn
zeer fijn doorgewerktwij denken hierbij
aan een strandgezicht op winterdag, bij eb.
Zijn schilderijen doen ons in de verte den
ken aan sommige uit d© Haagsche School,
aan dip van Th. do Bock.
Een geheel andere persoonlijkheid is M.
P. Reus. In zijn onderworpen het zijn
landschappon, portretten en 6tillevcns
treft ons do kracht van de impressie. Met
een eigenaardig rondenden penseelstreek
zijn do verven op het doek gebracht, meest
al in eon donkeren toon. Reus is een echt
schilder cn hij houdt er van telkens weer
to zoeken naar een middel om uiting te
feven aan zijn gedachten. Tot één van zijn
est© werken mag men dat met den hout
zaagmolen rekenenheb geeft weer één
klomp van bij elkaar belioorendo donkere
gebouwen met rood-bruine daken. Geen
vroolijke, door de zon besehenen landschap
pen zijn het, die hij. schildert, maar da
buitonkanten der. stad bij ondergaand©
zon. Reus' werk doet' soms wel eens den
ken aan dat van Van Gogh, aan den vroe
gen tijd van dezon schilder dan, zoo bijv. in
heb portret van een man met over dc oogen
getrokken pot, met zwaren, sekeefgezakten
mond en dikke lippen; doch vooral ook
door de donkere, bruine klouren herinnert
Reus aan dezen schilder. Mot hoeveel lief-
do zijn zijn stillevens weergegevenDuide
lijk en krachtig van vorm is zoo'n bruin© j
kau met wat gele chrysantenue materie
is voortreffelijk uitgebeeld, als iets zwaars.
Van glimmende oppervlakten houdt Reus
weinig; hij geeft alleen do hoofdzaken cn
bekommert zich weinig om dc honderden
lichten en glanzingen, die bijv. voor do 17o
eeuwsche Hollanders een aanleiding wer
den tob het schilderen van stillevens.
Doch soms is er Vel eens iets al te zwa ars,
al te logs in zijn werk. Onbelangrijk wordt
hij echter nooit; wellicht cCn cnkclo maal
onbohaaglijk.
De derde der exposanten is Jan Witten
berg. Hij is een schilder, dio zooals Savrij
v.an détails houdt, maar hij weet deze eigen
schap. ondergeschikt to maken aan de
mysterieuze gedachten, waar het hem toch
om todoen is cn die hij vooral heeft wil
len uitdrukken. Zoo ontstonden werken als
,,d© Treurboom" „het Sprookjeshuis". Men
zou zijn werk decoratief) willen noemener
is getracht naar de verdeeling van het vlak,
doch niet altijd mag men dio poging goed
geslaagd rekenen. Tot zijn beste werken in
•dit opzicht behoort dc voorsbollmg van ccn
tuin niet rijen van groenten, sommige laag
op den groncl geplant, andoro, zooals boo-
-nen, hoog opgebondenhet is wat teer cn
alles heeft lichte en zachte maar toch geen
flauwe kleuren. Teer van kleur, altijd in
grocn-golo tint, doeli krachtig vau becko
ning, tot op het scherpe af, zün zijn tal
rijk© studies van pompoenen. Uiterst mi-
nitieus is do oppervlakte zijn do klein© dik
heden aangegeven van een groote, rondo
pompoen, dio ligt naast een langwerpige
va n licht o kleurhet glimmende. niet zoo
zeer heb glanzondei voelen wij er in. Ilct
zijn schildèrijcn van klein formaat, even
als dio met do O.-I.-kers, doch hier mer
ken wij, clab Wittenberg geen gevoel voor
sterk sprekend© kleuren heeft. Het is alles
dofto zwaar. Verder zijn er van hom nog
©enige stadsgezichten, van Rhoon cn Zie*
riksee. Er ligt op beïdo een gelig zonlicht»
over do huizen, die geschaard liggen on
der clo hoede-van do groot-© toren© d©
vborgrofid is 6terk beschadawd, wat maakt,
dab wij hot landschap niet opeens als een
Impressie gewaarworden. Ook dit doet
weer eer decoratief aan.
HAAGSCHE RECHTBANK.
Overtceiliug pcrsoneelo belasting
it'e Rrjtaadvocaat to 's-Gravenhagc, .ilir.
ror. IV. M. de Bratttv, vorderdo tegen V.'.
A. A. J. baron S. v. d. O., t9 V o o r-
schoten, wegens overtreding van de per-
soneele belAsting. in casu het niet nader
voor de belasting opgeven van een paar
schoorsteenen, die later in gebruik zrjn ge
nomen, in het kasteel „Duivenvoordeten
hoogste f '106.75 boete of G maanden hech
tenis.
Het O. M. concludeerde tut toewijzing
van do vordering.
Uitspraak 29 dezer.
HAARLEHSCnE RECHTBANK.
Om onder dak te komen.
P. de J. en J. S., die boiden zonder mid
del van bestaan zijn, waren op 17 Irebr.
in den schoenenwinkel van P. van AYavercn
to I. i s s e, binnengesloopcn en hadden
daar een paar schoenen weggenomen. Een
veldwachter, die hen met do schoenen zag
loopen, hicid beklaagden aan. Aan hem
zeiden zij, dat zij den diefstal hadden ge
pleegd om onder dak te komen.
Tegen den oersfcen beklaagde, dio al eens
meer is veroordeeld, vorderdo.het O. M,
0 maanden, en tegen den tweeden 2 maan
den gevangec' vaf.
IiECHTBANK TE 's-HËBTOGEXBOSCH.
De doodslag te Geldrop.
Deze rechtbank deed uitspraak in de zaak
tegen Jan M. L. Cox, to Eersel; T. v.
Vervoort, te AVoensel; Hubert J. Ylemmincx,
v. Laar, tc Eindhoven en J. Stokmans, te Stra
tum, dio terecht hebben geslaan, beklaagd,
dat zij op 4 Sept. 191G op de Geldrop-
sehe kermis zich te zamen en in vereeniging
verzet liebbeh tegen do marechaussees en
den veldwachter in de rechtmatige uitoefe
ning hunner functie, met het gevolg, dat de
marechaussee De Ruysscher ernstig gewond
en de marechaussee Molenaar gedood werd.
terwijl de veldwachter Snoeks een steekwond
bekwam; en veroordeelde Vervoort tot 4
jaren, Vlemmincx, Cox en v. Laar ieder tot
0 jiJ!-en cn Stokmans tot 2 jaren gevange
nisstraf met aftrek van het voorarrest voor
ieder.
Do eisch was geweest tegen" do eerste
drie beklaagden 6 jaar, tegen den vierden
5 jaar en 2 maanden en tegen den vijfden
3 jaar gevangenisstraf.
Ex-teaar Nicolaas II.
De ,,Vos3. Zeitung" ontwerpt een karakter
schets van éen zoocven afgetreden tsaar en
vestigt- daarbij vooral do aandacht op dat be
standdeel in zijn wezen, hetwelk voortdu
rend met zichzelf in tegenspraak is.
Consequent was hij slechts iii zijn taai
vasthouden aan do autokratie. Dit heeft hem
echter geen vasten bodem onder do voeten
geschoven. Deze despoot was ccn angstige,
hean en weer geslingerde persoonlijkheid, dio
aan eiken invloed toegaf. Nicola as II was
liet leeghoofdig© en willoozo -offer van ccn
licelen boel bedriegers, onder wie do geest-
ziener Filippus, de plompo Johannes van
Kroonstad on Raspoctin. Zijn geestelijke we
zen was dat van een vol&lagcn verworden
mensch. Nicolaas iFilipéscu, do Rocmccnscho
staatsman, dio voor ccn jaar met grooto ccr
aan het hof des tsaren werd ontvangen,
heeft di't onbewimpeld erkend: „onbekwaam
om ccn vraagstuk grondig op to lossen,
springt hij van het eeno thema op het andoro
Bij het pralon loopt do tsaar voortdurend
licen en weer. Hij kijkt langs dengene met
wien iiïj in gesprek is, heen. Ecu diepe inoo-
delooshébl gaat er van hem niSr'
Menschen, dio Nicolaas in crija jeugd heb
ben gekend, scheken hem als ccn weliswaar
oppervlakkige, maar goedmoedige en inne
mende natuur.
Een ander medewerker van hetzelfde blad
ïualt eenïge bijzonderheden op over de an-
öero personen aan het hoi, dio bij hot dram*
dezer dagen een rol hebben gespeeld.
Nicolaas heeft zich ingevolge do wenselt
zijns vaders mot Allee, een Hossischo prineea
verloofd. Do toenmaligo tioonopyolger vor-
zolto zich destijds togen die binding met een
verrassende geestkracht. Pricwekcn na den
dood van Alexander, op 14 November 1894»
trouwde Nicolaas haar. Tevoren waa ze tot
do orthodoxe kerk overgegaan. Als groot
vorstin Alexandra Feodorowna trad ze in 't
ÏÏnwclijk. Haar schuchterheid, het gebrek
aan belangstelling voor alles, wat niet haar
familiekring betrof en haar zwakke belang
stelling voor de politiek maken het aanne
melijk, dat haar rol aan het hof, voorahfeaast
do ongekend heerschzuchtigo tsarita-moedcf
slechts van platonischen aard is geworden#
(Do laatsto berichten van Russischo cn mot
Rusland bevriende zijde- hebben een andor
beeld van dio rol gegeven.) Zij was zeer on*
der don indrnk van do opstanden, samen»,
zwcringen, de eeuwige vrees voor aanslagea
en het jarenlange verlangen naar dc geboor».
to van een troonopvolgor, welk veriangerc-
eindelijk na een echtverbintenis van tien
jaar word vervuld. Een zwak kind, dat do
angst van den moeder meet alle zorg voor
de buitenwereld Iraehtle te beschermen*
Rodzianko.
Miohacl Rodzianko is een groot landeige
naar in Jekateriaoslaw en heeft de functio
bekleed van president van den raad voor dat
gouvernement.
Toen Alexejenko zich in 1911 weigerde
herkiesbaar to stellen als president van do
Doema, omdat sommige Octobriston hem van
al to„ groot llbcralismo beschuldigden, bc»
eloot^zijn party Rodzianko candidaat te stel
len, die tijden3 't voorzitterschap van Go. i-
kof de leider der Octobristcn was. Rodzianko
werd met 199 tegen 123 stemmen gekozen.
Dc opening van de vierdo Doema in No
vember 1912 gaf aanleiding tot sensationee-
le gebeurtenissen. Do Octobristen sloten ziek
aan bij do oppositie ala teeken van protest
tegen de clericalo en bureaucratische invloe
den, die bij do verkiezingen éen rol hadden,
gespeeld. Zij kregen een meerderheid voor
hun candidaat, Rodzianko, aio als president
herkozen werd.
In dc redevoering, waarin hij dank zegde
voor zijn herkiezing, wees hij op de noodza
kelijkheid van hervormingen en zcido hij,
dat van hot land dringend maatregelen ten
behoeve van de nationalo verdediging wer
den gevergd,
Op een oogenblik toon aller blik met span»
ning naar den Balkan was gericht, gaf hü
zijn overtuiging to kennen, dat de Doema
de noodigo geldmiddelen zou verstrekken»
en dat de Russen er niet voor zouden terug
deinzen om met inspanning van al hun
krachten cn zoc noodig ton koste van hun
bloed, de belangen te verdedigen, welke hun
zoo na aan het hart lagen.
Nog in December van het vorig© jaar
bleek hoe groot het vertrouwen van do Doe
ma in haar president was. Bij het' debat over
do regeoringsvcrklariüg liet de leider -dor
uiterste rechterzijde, Markof, zich beleedi-
gend over Rodzianko uit, waarbij hij tevcn3
verklaarde dat hij niet do persoon van den
voorzitter, maar do Doema wildo treffen.
Rodzianko gevoelde zich echter persoonlijk
gekrenkt en legdo den voorzittershamer neer
Markof werd voor den duur van vyfticn
zittingen van de beraadslagingen uitgeslo-*
ton. Alle partijen gaven uiting aan haar ver
ontwaardiging en aan haar sympatliio en
achting voor Rodzianko, dio den volgenden
dag met een overgrooto mcqrdeshcid, mefc
255 tegen 20 stemmen, herkozen werd.
In zijn rodovoeringen heeft Rodzianko duL
delijk uiteengezet, welke zijn opvatting waS
van Rutland's taak in dezen oorlog. Herhaal
delijk deed liy een beroep op de afgevaardig
den orn allo krachten in to spannen voor dö
ontwikkeling "van de produelievo krachten;
des lands. "Ook voor do bondgenooten had hij
grooto bewondering, vooral voor Frankrijk
en hot buitengowone, dat dit land op indux-.
tricel gebied presteert.
33o lx.
Rüinzn nit liet laatst der 16de eeuw,
«jaar het Engelseb van Rafaël Sabatini.
CS)
,,Gij moet mij zeggen, antwoordde zij, „met
welk recht gij uzelf als zijn rechter cn beul op
werpt; raet wolk recht gij hem op dezo. wiilc-
•keurigo wijzo in don dood zendt zonder rechts
geding." Haar optreden was zoo strong alsof
kij mot al het gezag van een rechter bekleed
.was.
„Maar gij," stamelde hij in steeds klirnrnenclo
Vtnbazkig, „gij, Rosamunde, tegen wio hij zoo
feur misdaan heeft, gij moest wel do laatste zijn
©m nitj zulk een vraag te stellen! Het is mijn,
?plan met hem te handelen zooals het do ge
woonte op zeo is, to doen met allo schurken, die
"gevangengenomen zijn zooab Olivier Tressilian.
^ioo gijgenadig jegens hem gestemd zijt,
Wal ik niet begrijpen kan bedenk dan, dat
dit de grootste .genade is, die hij verwachten
lean."
„Gij spreekt van genade en wraak in één
adem, Sir John."
Zij werd kalm, haar ontroering was bedaard
f%i een slrakko 'ernst trad er voor in dc plaats.
ITij maakte een ongeduldig gebaar. „Waartoo
zon het dienen, hem tneo naar Engeland to no
nnen?" vroeg hij. „Hij moet daar tcrgcht staan
ec. do uitslag is dezelfde. Hel. is niet noodig hem
langer te pynigeu."
„TJo uitslag kon wol ccn.s anders zijn, dan go
9enkt," antwoordde zij. „En dat rechtsgeding is
2ijn recht."
Sé" John liep dc hut op en neer; hij was ge
heel in do war. Het was ongorijmd, dat hij juist
mot Rosamunde ovör zoo iels praten mobst. en
toch dwong zij hem er toe tegen zijn wil en
salfa tegea het gezond verstand.
„Als hij cr op aandringt, zullen wij hot hem
niet weigeren," zei hij eindelijk, om haar te
vreden to stellen. „Wij zullen hem mee terug
nemen naar Engeland, als hij dit vraagt, en
licra daar terecht laicn staan. Maar Olivier
7-essilian weet te goed, wat hem daar waehf,
cm zulk een vraag tc doen." Eüj hield stil voor
haar, en stak smc-ckend de handen uit. „Kom,
Rosamunde, 'lieve! Jo bent ontsteld, jo...."
„Ik ben inderdaad ontsteld, Sir John," ant
woordde zij, cn nam do bandon, dio hij uilstab.
O, heb medelijden!" riep zij met hartsoehlolij-
ko voorspraak. „Ik smook u, medelijden te lipb-
bcn!" -
„Welle medelijden kan ik je hetoonen, kind?
Sprcsok slechts
„Het is geen medelijden mot mij, maaT met
hem, dat rk u afsmeek."
„Met hem?" riep hij, het voorhoofd wcor
fronsend
„Met Olivier Tressilian."
Hij liet haar handen los en Irntl terug, „Do
Hemel bewaar mo!" riep hij. „Je vraagt om
medelijden met Olivier Tressilian, met dien rc-
nogaal, dien vrceselijken duivel? O, jo bent
gek!" raasde hij. „Gek!" en hij ging van haar
weg. zijn armon zwaaiend.
„Ik heb hom lief," zei zij eenvoudig.
Dit antwoord rnaakto hem onmiddellijk stil.
Onder den schok cr van staarde hij haar op
nieuw met open mond rcan.
„Jo hebt hem liefi'* ^e:i hij eindelijk zacht.
„Jo hebt hem lief. Jo hebt een man lief, dio een
zcoroovcr, een afvallige, de ontvoerder van je
zelf on van Lionel is; den mail, die jc broeder
vermoordde."
„Dat deed hij niet." Zij loochende het heftig.
„!k heb de waarheid omtrent dio zaak ge
hoord
„Van zijn Iippon, v-eronderste! ik?" zei Sir
Jjlin, cn hij kon een spotlach niet onderdruk
ken „En jo liobt hom geloofd?"
„Ja in Algiers op den avond, dat wij daar
landdon. Als ik hem 2iiet geloofd "had, zou ik
niet met hem getrouwd zfjn.%i -
„Met hem getrouwd?" Zijn verbijstering ver
anderde nu in afschuw. Kwam er dan geen eind
aan dio merkwaardige onthullingen? Hadden
zij nu hun toppunt bereikt, vroeg bij zich af
of moest c-r nog meer komen?
„Heb jo dien gcmecnen schurk getrouwd?'5
vroeg hij. met loonloozc stem.
Hij stond haar aan te gapen ols iemand, die
geen tien kan lellen. Plotseling barstte hij los:
„Het is genoeg!" brulde hij cn schudde zijn
gebalde vuist tegen de lage zoldering van do ka
juit. „Het is genoeg. Als er geen andoro roden
was, om hem op tc hangen, dan is dit reden to
over. Go kunt cr op rekenen, dat ik binnen een
uur een cindo aan dit schandelijk huwelijk dia
ken zal."
„Ach, als ge maar naar mij wildot luisteren!"-
pleitIc zij.
„Naar je luisteren?" Hij hield stil bij de deur,
waarheen hij in zijn woede geloopen was, lan
plan cr onmiddellijk een eind aan to maken,
Olivier Tressilian voor zich to laten komen,
hem zijn vonnis aan to kondigen en het oogen-
blikkelijk lo laten uitvoeren. „Naar jo luiste
ren?" heihaaldo hij mot toorn cn woedo in zijn'
stcra. „Ik heb al meer dan genoeg gehoord!"
Do Killigi-ow3 waren een heftig geslacht,
kortaf, eerlijk en oprecht, zoover hun oordeel
ging; maar dat oordeel was beperkt.
SIt John clcelda dit gebrek van zijn geslacht,
zcoals bleek uit zijn vroegero handelwijzo met
do Tressilians on ook in dit ernstigo oogenblik.
Een schrander man zou oen aantal vragen ge
steld hchbon, maar geen enkelo scheen op te ko-
ruen bij den Heer van Arwenack. Dat hij op den
drempel van do hut bleef stilstaan en niet da
delijk deod, wat bij besloten had, was niets dan
nieuwsgierigheid naar da verdere buitensporig
heden, die' Rosamunde nog te vertellen zon
hebben.
„Dezo man hoeft geleden,'' vertelde zij hem,
on zij-Hot zich uiot afschrikken door den schor
pen lach, waarmedo hij dezo verklaring bespot
te. „God alleen weet, wat hij naar lichaam cn
geleden heeft voor zondon, die hy nooit be
gaan heeft. Van een groot deel van da' lijden
draag ik dc schuld. Ik weet thans, dat hij Pie-
tor niet vermoordde. Ik weet, dat zonder eon
verkccrdo daad van mij, hij in staat zou zijn,
het onbetwistbaar te bewijzen zonder iemands
hulp. Ik weet, dat hij weggevoerd, overrompeld
is, vóór hij zich kon zuiveren van dc beschul
diging, en dat hem dicntcngovolgo geen keus
overbleef dan het leven te leiden van een af-
valhgc, zooals hij gekozen heeft. Aan mij is dc
grootste schuld. En ik moet het goedmaken.
Spaar, hem voor mij. Zoo gc me lieflicbt.
Maar hij Irad genoeg gehoord. Zijn mager ge
laat werd met eon gloeienden blos bodekt.
„Geen woord meert" viel hij uit. „Juist om
dat ik je liefheb je van lidrte liefheb en be
klaag wil ik niet luisteren. Het schijnt, dat
ik jó niet alleen redden moet voor dien schurk,
maar ook voor jezelf. Ik zou mijn plicht tegen
over jou, je dooden vader en vermoorden broe
der verzaken. Later zal je cr mij voor danken,
Rosamunde." En weer wild© hij heengaan.
„U danken?" riep zij met luide stem. „Ik zal
u vervloeken'. Mijn loven lang zal ik u verach
ten en haten en u met afschuw als een moorde
naar beschouwen, zoo go dit doet. Dwaas! KulA
go dan niet zien! Dwaas!"
Hij dcinstlo terug. Hij was oen raan van stand
cn go wiekt, vlug, onbevreesd cn wraakzuchtig
van aard ©n ook schijnbaar zeer gelukkig
en nooit was het hem in zijn goheoló leven over
komen, dat hij zoo weinig vleiend on in rondo
woorden beoordcold werd. Zij was volstrekt
niet de eerste, dio hora voor een gek hield; maar
zij was wel de eerste, dio het hem in zijn ge
zicht zei, cn terwijl het in bet algemeen bewe
zen zou hebben, dat zij volmaakt goed bij haar
verstaftd was, was het voor hom slechts het
doorslaand bowijs van haar geestelijk ziok zijn.
„Pst!" zei hij met iets tusschon toorn cn me
delijden, „jo bont gek, stapelgek! Jo geest is
verstoord, jo blik vertroebeld. Dezo doortrapte
duivel is eon arm slachtoffer geworden van dc
misdaden van anderen; en ik ben in jo oogen
een moordenaar gewordqn een moordenaar
en een gek. Bah! Ik hoop, dat jo later, als jé
uitgerust cn hersteld bent, dc zaken in liet wa
re licht zult zien."
Hij keerde zich om, trillend van veronlwaar-
diging en kreeg bijna ccn stoot Tan de deur,
dio plotseling van buiten geopend werd.
Lord Henry Goade, geheel in het zwart go-
klecd en met do gouden ambtsketen op de brcc-
de borst, stond, op den drempel, scherp afge-
teokend in het licht der morgenzon op zijn rug.
Zijn goedig gelaat stond buitengewoon ernstig,
passend bij zijn gewaad, maar do uitdrukking
werd verzacht, toen zijn' oog op Rosamund©
viel, dio bij den rand van do tafel stond.
Hij was zeer verheugd, haar zoo ver hersteld
ie zien en schijnbaar weer geheel zichzelf.
„Het was beter, dal zo to bed lag," snauwde
Sir John, op wiens blecko wangen nog twee.
glociendo plekken brandden. „Zij is geheel in de
war."
..Sir John vergist zich, mylord," verzekerde
zij kalm. „Ik ben volstrekt niet lijdend, zooals
hij meent."
„Dat verheugt' me, lieve!" zei de lord; zijn
onderzoekende oogen gingen van den een naar
den ander en daar bij zag, dat Sir John zeoq
foernig was, was hij niouwsgicrig lo welen, waf
er gebeurd was. „Het zou kunnen zijn," voegde
hij cr somher bij, „dat wij uw getuigenis noo
dig hebben in de ernstigo zaak, dio ons wachl.'*-
ïïij wendde zich tot Sir John; „Ik heb gelast,
den gevangeno voor te brengen. Is het te zwaar
voor je, Rosamunde?"
„Volstrekt niet, mylórd," antwoordde zij on
middellijk; ik verlang cr naar." En zij wierp"
het hoofd achterover, als iemand, dio zich voor
bereid voor een langdurig geding."
„Neen, neen," viel Sir John heftig in. „Luis
ter niet naar haar, Henry. Zij
„In aanmerking nemende," viel zij in dc re
de, „dat de voornaamste beschuldiging legen"
den gevangeno beslaat in zijnzijn hande
lingen tegenover mij, is het zeker toch cea
zaak, waarin ik gehoord moet worden."
„Zeker, werkelijk," gaf Lord Hcnry, eenig^»
