De Europeesche öorloy.
FEUILLETON.
WAO HTKIV.
.Deze verwisseling zal ongetwijfeld in
Hen lande met vertrouwen cn instemming
wol den begroet. Thans is aan het hoofd
van Financiën de heer Treub the right
man on the right plaee.
Een zeer gelukkige oplossing lijkt ons
ook het plan om de afdeeling Arbei'ers-
verzekering zoo spoedig mogelijk onder
het Ministerie van Financien te brengen.
Dit staat vast: voor de allernaaste toe
komst zal van alle departementen dat van
Financiën de grootste zorg vereischen, en
shct vertrouwen in het kranige Kabinet
PDorfc van der Linden zal, bij mede- en
tegenstanders, rijzen nu wij de maatrege
len, welke van dat departement zullen uit-
jgaan, gedekt weten door de volle verant
woordelijkheid van een eminent financier
als minister Treub.
De Hoogeschool lan Leuven
wordt overgebracht naar Cambridge.
,,De Tijd" ontvangt uit Londen de vol-
j gende mededeeling: van een bijzonderen be-
pchtgever
I ..Reeds kort na de verwoesting der boe
kerij en vele gebouwen van Leuven had het
bestuur der hoogeschool van Cambridge aan
Z. Em. kardinaal Mercier en Mgr. Ladeuze
aangeboden, de cursussen der Leuvensche
universiteit voor het naaste schooljaar te
doen houden te Cambridge. Niet enkel zou
den aldaar gemeente- en hoogcschool-ge-
bouwen voor dit doel kosteloos worden be
schikbaar gesteld, maar ook zouden de
Belgische hoogleeraren en studenten, in
overleg met de curatoren en den Senaat
der hoogeschool van Cambridge, geregeld
I gebruik kunnen maken van de aanwezig©
laboratoria,, de bibliotheken en al de uni
versitaire hulpmiddelen.
Aanvankelijk aarzelden do Belgisch©
overheid op dit voorstel in to gaan, daar
het ongelooflijke moeilijkheden wekte. Ook
wilde men nog eenige weken den toestand
aanzien, daarbij met de mogelijkheid reke
nende, dat eerlang wellicht de oorlog ziu
geëindigd zijn, en rustiger toestanden do
heropening van de hoogeschool to Leuven
zouden veroorlooven. Thans heeft do Kar
dinaal, Aartsbisschop van Mecbelen, in
overleg met de universitaire overheden to
Leuven besloten om de voornaamste cur-
I Kussen (niet alle) to Cambridge in to rich-
ten. Do Leuvensche hooglecraren zullen to
Cambridgo hun voorlezingen houden t-»t
tijd en wijlen rustiger toestanden in Europa
I intreden. Velen verblijven op het oogenblik
in het gastvnjo Holland, maar maken reeds
aanstalten zich te vervoegen bij hun ambt-
genoöten, die het Kanaal overstaken en t©
Cambridge het werk der wetenschap en des
geloofs zullen voortzetten, dat zij to Leuven
begonnen hadden."
De hevigheid der gevechten iu
m Noord-Frankrijk.
I Een correspondent van de Times" heeft
?U volgende veafhaal opgcteckenb uit den
mond van een soldaat, dio deelnam aan do
bestorming van Laventie, een dorpje in
Noo r d- Fr ankrijk.
Do vijand had het plaatsje in handen en
had zich ©r vóór verschanst. Den geheel en
dag beschoot de artillerie hun stellingen,
maar rij hielden hardnekkig stand. De dag
liep al haast ten einde. Er word order gc-
I geven dat het tot eiken prijs genomen
ïnoest worden Do weg voerde over open
j Veld, zonder eenigo dekking, heggen, noch
poe» men.
De aanval word gedaan in open gele
deren, onder dekking der artillerie.. De
Duitnchors wachtten moedig en vastbera
den af. Zij lieten de troepen tot vijfhon
derd meter naderen, vóórdat zij het vuur
«Sponden. Toen lieten zij shrapnels en ge
weerkogels reigenen. Aan allo kanten vie
len de mannen. De soldaat, dio dit ver-
tolde, was een dor eersten, dio aanviel ©n
eon der eersten, dit gewond werd.
Niettegenstaande haar hevige verliezen,
rukt*?, de infanterie gestadig, met grooten
moed ver den Zij namen de verschansingen
met de punt van de bajonet oil veroverden
drie kanonnen, maar de dag was nog
slechts half gewonnen. Van ieder dak,
uit ieder venster werd helsch geweervuur
geopend. Mitrailleuses van den kerktoren
veegden d'o hoofdstraat schoon, maar bij
het vallen van den avond was d© plaats
genomen. Ook het dorp Estaires, een be
langrijk punt aan de Leio, we>rd bezet.
Allo mamnen met wio cfe correspondent
sprak, lijden aan wonden van kogels. Eén
ha1 een wond in den linkerarm De kogel
was er doorheen gegaan en in do rijde blij
ven zitten. Een andere, die uit het venster
van een rijtuig hing, vertelde, dat hij zich
juist» plat op don grond gegooid had, toen
een kogol hem trof. Nu kan die man niet
ritten. Allen hadden bij Bergen, Le Ca-
teau en aan de Aisne gevochten. Tot dus
ver waren zij ongedeerd, ofschoon een van
hen een kogel door zijn mouw had gekregen.
Zij hebbon geen hoogon dunk van het
schieten der Duitschers, ten minste als dezo
aan vallei], maar hier waren zij verdedigend
en schoten zij bedaarder.
De Iaatsto oer.
Do volgende in hun eenvoud aangrijjioiide
ïegelen zijn ontleend aan een veldpostbrief
in de „Westdeutsclie Landesztg."
Den goh celen dag had het gerog?nd, zoo
dat ik geen droog draadje aan mijn lijf
had, doch nachts zou het nog erger wor
den. To voren hadden we geruimen rijd
goed weer gehad, doch' nu wilde de regen
niet ophouden.
Het dorpje, waai- w© ingekwartierd wa'ren,
was volgepropt met onze manschappen. "Wij
stonden onder oen poort en waren moe en
slecht gehumeurd. Te eten was er niets. Het
begrip „leeggegeten dorp" kent men ge
lukkig in Diiatschland niet. ,Wij kennen
het thans wol. Ten slotte kreeg ik een stuk
kemmiesbrood en op den grond bleef er nog
een raa.tra6 voor mij over een lichtstraal 1
Op styaab stond het water een voet hoog,
mijn kraag dreefdo grond was vuil. Wij
zaten tot 11 uur in een herberg, waair niet
bediend werd. Daarna gingen wo slapen.
Ik viel in diepen slaap, waaruit ik tegen
12 uur gewekt werd. Een onzer posten riep
docr de deurr „Trein 1, de ambulance-com
pagnie moot onmiddellijk oprukken." Sak
kerloot! Trein 1 was ik. Buiten regende
het bij stroomen, de wind huilde door den
stïkdcnkcrcn nacht. Dus een nachfcniajrsch
door dit weer
Mijn kameraden, die tot de andere treinen
behoorden, lagen nog behaaglijk te snorken.
In 5 minuten stond ik marschvaaïdig. Ik
hing een wollen deken om mijn schouders en
wachtte op de laatste orders. 5 minuten
later stelde zich onze trein, 4 ziekenwagens
en 100 dragers, in beweging.
Om drie uur hield het op met regenen
cn kwam do maan door.
Tegen (j uur kwamen w© in een Vrucht
bare streek, waar vroeger een aardig stadje
lag, dat nu verdwenen was. Niets dan een
ruïne en wat 'verkoold huisraad was over
gebleven. Het eenige levende wezen, dat ik
aantrof, was een hondje, dat schuw uit een
puinhoop te voorschijn kwam. Wie vroeg
er naar of heb Belgische of Duitsche gra
naten waren, die hier tijdens den slag de
verwoesting hadden aangericht!
Onze lieden, door den storm droog gewor
den, waren thans vroolijk, ook zonder ontbijt.
Na ccnigcn tijd kregen wij opdracht om in
de nabijheid aan het werlc te gaan.
Er is geen treuriger aanblik denkbaar dan
het met gewonden overdekt terrein, waarop
wo werkzaam werden gesteld. Duitschers en
Belgen lagen lyer op stroo. Deer zo om
te draaien, moest men zich overtuigen of
ze nog leefden.
Er waren onder do verwonden al negen
dooden. Zij', die Vervoerd kondon worden,
werden in ambulance-auto's gedragen. Toen
dit gebeurd was1, moes ton we de 9 kameraden,
4 Duitschers en 5 Belgen, "begraven. Vier
onzer groeven een kuil, drie gingen uit
cm bloemen te halen. Na| ©en halfuur stonden
we bij het geopend© graf. Een lichte regen
druppelde in do bijna twee meter dieps
kuil, die nu het verstoorde gel uk van negen
arme gezinnen zou opnemen, van moeders,
cn meisjes, dio wellicht nog brieven voor
hun geliefden onderweg hadden.
De negen soldaten lagen naast elkaar in
het graf, de jassen over het gezicht. Toen
zcide mijn makker: „Helm af en bidden!"
en terwijl op ©enigen afstand ons geschut
donderde, wierpen wij ieder een handvol
aardo in het graf. Een kwartier later zag
men er een heuvel met een eenvoudig kruis,
een krans en wat levende bloemen
iW-jj moeten ons werk thans elders her
vatten.
Portugal eu dc Oorlog.
Do „Times" publiceert ©en brief van cx-
koning Manuel aan den leider der monar
chisten, Senhor Joao Continho, welke brief
29 Augustus iu ,,A Re&taurarao" verscheen.
In verband met de buitengewoon ernstigo
tijdsomstandigheden, heet het in dat schrij
ven, acht ik het gewenscht, dat mijn verte
genwoordiger mijn meening ten dezo kent,
zoodat go daaraan do grootst mogelijke be
kendheid 'in ons vaderland kunt geven.
Zoolang als deze toestand duurt, moeten
wij elke politiek© overweging terzijde.stel
len cn uitsluitend rekening houden met de
belangen van Portugal. Wij, Porlugeezen,
moeten, ongeacht partij of positie, alleen
denken aan d© - onafhankelijkheid van ons
geliefd vaderland, hetzij wij aan do lands
grenzen strijden .voor de verdediging van
hot land pf wel vechten in do gelederen der
bondgenootcn.
Het is derhalve mijn wenscli, dat dc Por-
tugeescho monarchisten thans alles achter
stellen voor het vaderland. Wat mij be
treft, ik heb reeds1 mijn diensten onvoor
waardelijk aangeboden aan den koning van
Engeland en mij beschikbaar gesteld voor
ioderen arbeid ten dienste van het traditio
neel© bondgenootschap, dat sinds zes eeuwen
tusschen beide rijken heeft bestaan.
Vlak ondoir dezen brief verscheen in de
„Itestaura/jaö" een spbrijven van Continho
aan den president van de republiek, waarin
dezo zijn degen ter beschikking stelde van
do regeering, er op wijzende, dat hij, hoewel
nog steeds overtuigd monarchist, van oor
deel is, dat thans monarchisten en republi
keinen schouder aan schouder moeten staan.
Uit Lissabon moet liet bericht ontvangen
zijn, dat daar een royalistische opstand, die
een militair karakter draagt, was uitge
broken. Er zouden hommen geworpen zijn,
die veel schade veroorzaakt zouden hebben.
Een vertegenwoordiger van het tclegraaf-
agentschap, dio na het outvangen van dat
telegram op informatie is uitgegaan, ver
nam, d,at do gewezen koning Manuel van
onlusten te Lissabon geen bericht ontvan
gen had.
Een blad, dat Woensdagmiddag inlichtin
gen inwon aan liet Po'rtiQsëcsche gezantschap
te Londen, vernam, dat dc Portugoesche
ïcgoering moester van den toestand was. Da
Portugeesch© gezant bracht dien middag een
bezoek aan den Engelscheoi minister, van
buitcnland.scho zaken.
In Duitsche cn Oostenrijksch'e kringen
wordt veel gewerkt met de tijding van
opstand. Het heet zelfs, dat Portugal be
sloten is, om in verband met den binnen-
landschcn toestand, neutraal te blijven,
fllijn Oom dc Generaal.
Duitsche bladen deelen een aardige epi
sode mede uit het kortstondig verblijf van
do Russen te Rastenburg in Oost-Pruiken.
Zij hadden zich daar vrij behoorlijk gedra
gen, dat dc rustige burgers weinig overlast
van hen hadden. Eens echter, toon zij rich
eens meer vrijheid veroorloofden dan wol
noodig was, bekwam hun dat al heel slecht.
Op het marktplein te Rustenburg stond iJ.
een hotel „Zur Stadt Konigafoerg" welks
eigenaar toevallig een naamgenoot is van
den bofaamden Kussischen ruitcraanvoerder
Rennenkampf. Op zekeren dag kwamen tien
kozakken in de stallen van dit hotel en
eischten paarden. De stalknecht verklaarde
dat hij er geen had. De kozakken echter lie
ten zich niet afschepen en bedreigden den
armen stalknecht zoodanig met hun lansen,
tot deze in zijn doodsangst uitriep: „Mijn
heer RennenkampfEen venster ging
open, dc hotellier stak het hoofd naar buiten
en snel begrijpend hoe de zaak 6tond, riep
hij de mannen in het Russisch toe: „Als jul-
lio niet zoo gauw mogelijk maakt, dat je
weg komt, zegt ik het mijn oom, den gene
raal." De woorden waren nauwelijks ge
sproken, of de kozakken keerden zich om en
vlogen met een snelheid, alsof de duivel
hun op de hielen zat, don stal uit."
Yan kozakken heeft de hotellier geen last
meer gehad.
ALLERLEI
KORTE BERICHTEN.
Een Duitoch officier heeft, volgens de
„Köln. Zfcg.", aanmerking gemaakt op
zoogenaamd grappige prentbriefkaarten,
diti uit Duitschland aan de manschappen
aam het front worden gezonden Zij ver-
toonen karikaturen van vluchtende Fran-
schen, Engelschen en Russen. Dab is mis
plaatst-. Aan het front walgt men van
zulke afbeeldingen. Daar weef» meu, hoe
overwiningc-n bevochten worden en op
welko ontzaglijke offers zij komen te staan.
Met eigeai oogen riet men do onuitspreke
lijke ellende van het slagveld. Het grootc
meerendeel van den vijand verdient ook
niet aldus bespottelijk gemaakt te worden.
Indien hij niet zoo dapper gevochten had,
hadden de Duitischea-s niet zulke zware
verliezen geleden. Zulko briefkaarten ma
ken den indruk van een clown, die bij een
begrafenis verschijnt.
De bladen te Genève publiceeren een
uittreksel uit een brief van cc«i der voor
naamste uurwerkhandelarenb to Londen
gericht aan een Zwit&ersche horlogemakers
firma, en waarin zij mede deelen, dat geen
roders zullen gogeven worden, zoolang niet
mieti voldcend© zekerheid is aangetoond,
dat de horloges geheel in Zwitserland zijn
vervaardigd, dat er geen Duitech kapitaal
in de firma steekt en dat geen Duitschers
met het bestuur der zaak heeft uit te
staan.
De Duitsche stoomboot „Crefeld" is te
Teneriffe aangekomen met do bemannin
gen van 13 Britscbo st-oombootcn, die in
den Atlantischen Oceaan door den Duit-
schen kruiser „Karlsruhe" in den groncl
zijn geboord. De gezamenlijk© inhoud dezer
gezonken 6ohepen is ongeveer 60,000 ton.
Sedert het bombardement van Reims, pu
bliceert do „Tribune do Genève" dagelijks
protesten tegen het optreden der Duit
schers, wat het schenden van heiligdommen
betreft. Dezo protesten dragen do hand-
teekening van Zwitecrsche burgers o. w.
zich de moest op den voorgrond tredendo
mannen van Europeescho vermaardheid be
vinden, zooals de musiciens Dalcroze, Do-
ret, Block, de schrijvers Jodet Cheneviere,
Morax, Wagmere, de schilders Holder,
Dunki, terwijl onder de staatslieden d©
naam voorkomt van Ritzchel, den vice-voor-
ritter van den Nationalen Raad.
Do ingenieur Ulivi te Milaan, die naar
men weet, beweert een toestel t© hebben
uitgevonden waarmee ontplofbar© stoffen
op grooten afstand tot ontploffing kunnen
gebracht worden, heeft aan de Gazette del
Popoio verteld, dat hij zijn uitvinding, die
in uitwerking het 42 c.M. geschut zou even
aren, aan Duitschland heeft verkocht. Do
„Köln. Ztg." zegt aan do juistheid der be
wering van Ulivi to twijfelen.
D© paar laatste dagen rijn in geheel in
geland meer dan 2000 ongenaturaliseeido
Duitschers en Oostenrijkers, die den leeftijd
hebben bereikt om onder de wapenen te
worden geroepen, gearresteerd en in kam
pen gebracht. Zoo bevinden zich te Londen
1600 en te Manchester 500 gearresteerde per
sonen, onder wie verscheidenen uit indus
trieel o centra, voornamelijk uit kustplaats
sen, die daar hooge betrekkingen bekleed'
den en tot dusverre niet lastig gevalleL
waren.
Do Chineesche gemeente te Hongkong
heeft den gouverneur aangeboden een spe
ciale politiemacht bijeen to brengen en hij
te dragen tot de krijgskas. Eén koopmsa»
heeft aangeboden, om wanneer er geco vol
doende rijst mocht zijn, op eigen kosten
schepen te charteren om rijst over te bren
gen van Hongkong.
-*
Uit Boekarest wordt aan de „Times" ge
meld, dat aldaar een Duitsch handelsagent
schap door de overheid is gesloten, wegen J
verdenking van spionage.
In de kort© zitting van den Landdag werd
gistermiddag, met algemeen© stemmen het
gevraagde crediet van IV2 milliard voor den
oorlog goedgekeurd. Een aantal afgei *ar-
digden waren uit het veld teruggekomen
voor het bijwonen der rittingeon tiental
droegen het IJzeren Kruis. Een der natio
naal-] iberale afgevaardigden was nog lij
dend aan do zware wonden, dio hij in den'
strijd tegen de Russen, bij Gumbinnen, had
opgeloopen, waar hij door drie schoten wr>
gekwetst.
Do Oostenrijkscke generale ©taf deelt of
ficieel mede, dat na op do Save met succc©
te zijn opgetreden de rivier-monitor „Te-
mes" op een vijandelijke mijn gestooten eiï
gezonken is. Yan d© bemanning worden 33
personen vermist, de overigen zijn gered.
Uit Petrograde wordt gemeld, dat de tsa-
ritsa en twee harer dochters als gewone
verpleegsters geregeld dienst doen in het
militair hospitaal te Tsarskoje Selo, waar
zo worden aangesproken als zusters Alexan
dra, 01 ga en Titiana.
Een correspondent van „Central News"
meldt uit het noordoosten van Frankrijk,
dat do pompoms, die in den Boerenoorlog
beroemd zijn geworden, weer in gebrnki
rijn genomen tegen luchtgevaarten. Hun 25
schoten achter elkaar zijn daartoe doeltref
fend gebleken.
Een Reuter-telegram uit Bordeaux
meldt, dat do Fransche ministerraad heeft
besloten, de kolenmijnen van Dielette, bij
Cherbourg, het eigendom van de Duitf-ho
firma Thyssen, to konfiskeeren.
Een van do kenmerken van dezen oorlog
is het krachtig antwoord op den oproep tel
vorming van fondsen ter ondersteuning var
soldaten en hun betrekkingen. Het Prins
van AVale-s-fonds bereikte het totaal van
3,386,000 pond sterling. Eén fonds van ckwi
courant alleen ontving een half millioen
pond voor het Roede Kruis. Duizenden
vrouwen door het geheele land werken gra
tis en maken warme kleeren voor do ma
trozen.
GEMEENTELIJKE ARBEIDSBEURS.
Geopend 1 'e morpena van 9—12 en
'smiddajrs van 2—5 nur.
AANVRAAG VAN WERKZOEKENDEN.
3 Klerken, 1 Klerlc (Vrouwelijke), 1 Reiziger,
45 Timmerlieden, 28 Metselaars, 4 Yoogers. 1 Wa
genmaker. 5 Behanger*, 20 Schilders. 14 Meubel
makers, 3 Stokers, 12 Smeden. 1 Opzichtcr-teeke-
liaar. 1 Blikslager. 3 Loodgieters, 27 Typografen,
4 Kleermakers, 4 Bakkers. 1 Schipper. 13 Sigaren
makers, 1 Motor-schipper. 2 Bloemisten. 3 Warmoe-
ziers, 5 Grondwerkers. 10 Loopknechts. 23 Jongens
(allerlei). 1 Rijwielreparateur. 1 Babbclaarskoker.
67 losse Werklieden, 155 Mannen (allerlei), 3 Wasch-
vrouwen. 28 Naaisters, 23 Werksters. 10 Dienst
boden. 2 Winkeljuffrouwen, 2 Strijksters, 150 Vrou
wen (allerlei).
e
S)
1 ,.Ik zal heelemaal niets geven, maar je
'kunt het mij laten zien en dan afwach
ten", was het min of meer inconsequente
antwoord.
,,Kom dan hier bij den hoek van het
huis".
Zij waren het huis van Anjelier nu ge
kaderd en de wetenschap, dat het oog
van Tibbie Lockhart van uit het keuken-
raam hen bespiedde, benauwde den jongen.
„Neen, dat doe ik niet, laat het mij hier
tienzeide Anjelier, haar tasch met boe
ten op sehoolmeisjesmanier door de open
woordeur werpende.
..Neen, dat wil ik niet. Ik wil niet, dat
•Tibbie het ziet. Niemand dan jij moet het
zien".
Kb Weet je heel zeker, dat niemand het
j gezien heeft, geen meisje in Edinburg,
I {^iemand in Cairn Edward?"
ppBj.Niemand, zelfs mijn moeder niet. Ik
|_4?ewaarde het voor jou, Anjelier",. - -
SIjjIs het heel mooi?"
■s>Ja heel mooi. Kom hier heen. Het zal
je spijten, als je het niet doet".
{»Nu, dan zal ik komen, maar heel even
tjes, hoor!"
Zij gingen het huisje rond tot bij het
schuine afdak, waar een paar klimplanten,
beschut voor den wind, fier naar boven
■groeiden, zij vormden- een soort prieëel.
John Charles nam het kleine platte doosje
uit zijn zak en opende het.
Een medaille van glas, in goud gezet,
lag er in het doosje sloot niet geheel,
dat kwam, doordat do eigenaar een blauw
lintje door het ringetje van de medaille
bad gehaald.
ze\ Anjelier, diep ademhalend,
»,hct. is mooi. Is het van goud? Zie eens,
je naam staat er op. Is liet de medaillo
van je klasseWat zullen je vader en
moeder trotsch zija!"
Zij sloeg haar handen in elkaar en
staarde er naar, maar durfde het niet aan
pakken.
„Neen, dat zullen zij niet", zei John
Charles norsch„ze zullen het nooit we
ten, en al wisten ze het, heb zou hun
niets kunnen schelen. Ik ben niet van plan
het aan lien of aan iemand te vertellen.
Ik heb er voor jou mijn best voor gedaan
al dien tijd zei ik tot mijzelf, als ik de
medaille win, dan geef ik haar aan Anje
lier, met een blauw lint er aan, dat ze
om haar hals kan dragen, omdat blauw
haar kleur is".
„O, neen, maar ik zou het niet kun
nen", riep het meisje, een paar stappen
terugdoende. „Ik durf niet, ieder zou
kunnen zien, wat er op geschreven staat".
„Je hoeft het niet zoo zichtbaar to dra
gen, Anjelier", zei hij zachtjes op over-
redenden toon, „zie eens, ik deed er al
een lint aan".
„Het is mooi", haar gelaat kreeg een
innige uitdrukking, haar oogen schitter
den „het was vriendelijk van je om aan
mij te denken niet dat ik niet geloof,
dat je het echt deedt. Maar werkelijk, ik
kan hot niet aannemen".
Het gelaat van John Charles Morrison
betrok. „Heel goed", zei hij, het lint uit
het ringetje trekkende en de doos op den
grond werpend, „zie jo gindschen vijver?
Zoo waar als ik leef", (hij gebruikte de
oude schooljongens-bekrachtiging) „ik gooi
alles er in, als je het niet wilt aanne
men".
Iets, dat op een snik leek, kwam in le
keel van den jongen. „Ik heb er zoo harI
voor gewerkt eu ik dacht, dat je het graag
zoudt hebben".
„Ik zou het heel graag hebben, heusch,
heel graag 1" riep Anjelier verschrikt en
in het nauw gebracht.
„Neen, dat is niet waar".
„Geef het mij dan, maar kijk nie'é'5»
Zij keerde hem haar rug toe en een
lange poos was zij aan haar hals bezag.
„Nul"
Zij hief haar hoofd weer op, waar heï
licht op scheen van een Aprilzon. Zij
glimlachte en bloosde gelijktijdig. Een heel
klein stukje blauw was net eventjes zicht
baar, waar haar wit kraagje dichtging.
John Charles begreep, dat het oogenblik
gekomen was, waar hij den ganschen win
ter naar had verlangd. Hij bukte zich en
gaf haar een kus, daarna keerde hij zich
om en liep weg, haar meer dan ooit als
een Anjelier achterlatende.
Zij staarde hem na, totdat hij uit het
gezicht verdwenen was, de blos verdween
langzamerhand van haar gelaat, daarna
ging zij zachtjes naar binnen.
„Van wien kreeg je dat lint met die
kleine guinje er aan?" vroeg pleegmoeder
Tibbie dien avond.
„Ik weet hot, maar ik beloofJe het niet
te zullen vortellon!" zei de kleine heks,
die de scherpe, oude vrouw om haar vin
ger kon winden.
„Maar ik geloof, dat ik het kan raden",
zeide Tibbie boos. „Ik verwed er nog een
andere gouden guinje om, dat dab blauwe
lint in Edinburg gekocht is".
Maar Anjelier Maybald glimlachte al
leen cn trok haar lippen samen als bij een
heerlijke herinnering.
Op zes-en-twintig jarigen leeftijd was An
jelier Maybald nog steeds Anjelier May
bald. Toch was er geen breuk gekomen in
de standvastigheid van de jeugdige gene
genheid, die John Charles Morrison den
stoffigen weg had opgezonden, om de
groen lederen schooltasch'te dragen. Maar
de prijswinner keerde niet moer naar de
hoogeschool terug. In het vroege schemer
uur van October brak zijn vader Gawain
Morrison zijn nek, toen hij een weinig
aangeschoten van de markt te Cairn Ed
ward over hen hobbcligcn weg naar huis
reed.
Daar zijn moeder een zwakke vrouw was,
ofschoon nog jong en mooi, moest John
Charles wel thuisblijven en het bestuur
op zioh nemen over een boerderij van twee
duizend bunders, waarvan tweemaal per
jaar to Cairn Edward een pacht van 800
pond betaald moest worden.
Het was een zware last voor zulke jonge
schouders, maar er zat geest in John Char
les, en wat zijn hart bovendien verblijdde,
was, dat hij al het werk kon doen in het
gezicht van een zeker huisje, waar het
meisje woonde met een blauw lint om den
hals.
Er was om twee goede redenen geen uit
zicht op een huwelijk; ja zelfs geen sprake
er van tusschen hen beiden.
Gawain Morrison was gestorven, schul
den achterlatende. Hij was ten achter met
het betalen zijner rente aan de Bank. De
boerderij en veestapel waren aan zijn
vrouw vermaakt, tenzij zij zou hertrouwen,
dan zou alles aan zijn zoon komen, op Aii
oogenblik student aan de hoogeschool te
Edinburg. Hot testament was gemaakt ge-
durend© dien eenen winter, dat John
Charles van huis was geweost.
Het moeilijkste uur voor John Charles,
dat aan de Bank van Cairn Edward, werd
verzacht door de vriendelijkheid van Her.ry
Marchbank, die, een van de be-ste ruen-
schenkenners in Schotland zijnde, reden
meende te hebben, te verwachten dat de
ze jonge man al de verplichtingen van zijn
vader zou nakomen.
Op zijn vijf-en-twintigste jaar was hij
weer een vrij man, en stond er een batig
saldo voor zijn moeder in de Bank. Voor
al die vijf jaren arbeid had hij zelf nog
niets gekregen.
Juffrouw Morrison behoorde tot de dwa
ze vrouwen, die, oud zijnde, nog jong wil
len schijnen. Zij had een sterken afkeer
opgevat tegen de jeugdige bewoonster van
het witgepleisterde huis, dat vlak aan haar
grond grensde, en zij was niet uitgeput in
het bespotten van haar gewaande schoon
heid cn haar luchthartigheid; evonzoo
moesten de hofmakers het ontgelden, die
hun paarden lieten stilstaan om een woord
of een bloera te ontvangen van over de
doornenheg van Anjelier Maybalds huisje.
Maar John Charles, die volhardend inJ
alles was, was bijzonder te bewonderen in
zijn zwijgen. Hij liet zijn moeder praten
cn ging 's avonds in het stille schemeruur
naar het paadje, dat hun woningen scheid
de, om een woordje te wisselen. Hij ging
Anjeliors woning nooit binnen; ja, hij
kwam zelfs niet verder dan de doornen
heg. Op één plek was de heining wat laag.
En naar dit plekjo ging de kalme, stand
vastige minnaar John Charles Morrison
ioderen avond gedurende al die jaren, om
de hand aan te raken van zijn meisje.
Altijd was zij er niet. Soms had zij
vriendinnen bij zich, of wel, zij was naar
een feestje te Cairn Edward, van waar ze
dan onder goed geleide 's avonds thuis
kwam.
Zij gevoelde zich volkomen veilig, want
sinds een bewusten avond was zij er zeker
van, dat zij in oogenblikken van gevaar
haar stem slechts behoefde te verheffen,
om een zekeren broedgeschouderden, lan
gen geest met groot© herdershonden tob
haar bevrijding te zien opdagen.
Op dien bewusten avond had een land-
looper, aan wien een aalmoes was gewei
gerd, haar op eenigen afstand van haar
huis reeds bij den arm gevat. Op het hoo-
ren van haar doordringenden kreet was
een andere John Charles te voorschijn ge
komen, dan zij ooit te voren had gezien.
Als een wervelwind viel hij op haar aan
rander aan. Maar zoo geheimhoudend is
de landelijke minnaar, dat weinigen, uit
gezonderd misschien een paar herders, de
vriendschap, die tusschen hen beiden be
stond, vermoedden. Anjelier werd veel ge
vraagd op concerten en bazaars; zelfs
ging zij een paar maal per winter onder
geleide van een getrouwde vriendin naar
een plaatselijke vereeniging.
John Charles danste niet; dus werd hij
niet gevraagd. Men vond hem wat heel
ernstig; steeds bezig met zijn boerderij en
zijn boeken. Niemand daohb er aan zijn
riaam me.b dien van zijn mooi, levendig
buurmeisje te vereonigen.
^lot yolgtj
