DE EUROPEESCHE
N°. 16742
Donderdag 24 September.
riHveede JtSIml. A0. 1914.
FEUILLETON,
Hel E&r-eStruls.
De Verwoesting vnn de Kathedraal
tc Rcitus.
De ooi'respondent van de Daily Mail
'ie R'ims, zegt omtrent de kathedraal, dat
van do verwoesting van buiten at' niet
zooveel te zien is dan men verwachtte. De
torens en muren staan nog, maar aan de
portalen en ingangen is grootc schade aan
gericht. Eén der torens is waarschijnlijk
getroffen, oppervlakkig gezien echter
schijnt herstel mogelijk. Niet alle aange
richte schade zal echter hersteld kunnen
worden. Zoo zijn tal van amberkleurigs
ruiten vernield in het groote venster ter
westzijde. Het inwendige van de kerk
.vertoont een chaos van puin.
De opperbevelhebber der bij lveims vech
tende Duitsche troepen heeft aan de leger
aanvoering gisteren het volgende gemold
'Achteraf is gebleken, dat op de kathedraal
ook een schot uit een mortier is gelost. Vol
gens mededceling van het 3de legerkorps
is dit noodig geweest, daar het niet moge
lijk was met het vuur der veldartillerie de
duidelijk onderscheiden v ij an del ij ko waar
nemingspost van de kathedraal te verdrij
ven.
Over deze daad der Duitechers laat de
,,N. R. Ct." zich als volgt uit:
..Bij de verwoesting van Leuven is al
thans het wereldberoemde stadhuis ge
spaard, opzettelijk gespaard, naar ons in
berichten uit Duitsche bron i3 medege
deeld.
Sedert Leuven zijn nog verscheidene
kunstwerken in Belgie vernietigd. Frank
rijk bleef ^ot nu toe, naar het scheen, van
'deze bezoeking vrij. liet heette, dat er
in het optreden van het Duitsche leger in
Frankrijk een groot verschil was te be
speuren met dat in Belgié.
Thans komt het ontzettende bericht, -dat
'de kathedraal van Reims, het schoonste,
door zes ecuwen heen vermaarde, bouw
werk onder beroemde kathedralen van
(Frankrijk, de trots van het land, is ver
nietigd.
Over de reden van deze verschrikkelijke
bestraffing, waardoor een ieder is getrof
fen, die ook maar iets voor kunst en be
schaving voelt, tasten wij tot nu toe in
het duister. Wie op een afbeelding het
panorama van Reims aanschouwt, on Jaar-
op te midden der stad de kathedraal hoog
ziet oprijzen, kan de gedachte niet van
zich a/zetten, dat hier geen vergissing in
het spel is geweest. Met de moderne ka
nonnen, meenen wij, wordt te zuiver ge
schoten, of het is vrij gemakkelijk moge
lijk, een kunstwerk, dat men ontzien wil,
ook voor vernieling te behoeden. En -'e
'Duitsche kanonniers weten, naar in berich
ten van de tegenpartij herhaaldelijk is er
kend, juist te mikken.
Moet men dus wel veronderstellen, dat
'de kathedraal van Roims met opzet ver
nietigd is Uit krijgskundige doeleinden?
Wij durven het niet zeggen. In een tele
gram van Wolff wordt de vernieling van
de kathedraal als de natuurlijkste zaak
fvan de wereld, een noodwendig gevolg
van, den loop van het krijgsbedrijf voorge
steld, waarvoor niet eens verontschuldi
ging behoeft te worden gemaakt. Onze
Parijsche oorrespondent, die een gedeelte
van het bombardement, waarbij de kathe
draal is gevallen, heeft bijgewoond, seinde
echter van de in het telegram uit Berlijn
yermelde feiten tot nu toe niets.
Wij beslissen natuurlijk hier niet. Wat
Ons wel treft, is, dat in het koude telegram
van Wolff geen woord, geen syllabe zelfs,
voorkomt, waaruit zou zijn af te leiden
moge dan de daad, naar de Duitsche
lezing, geen verontschuldiging behoeven
da>t een dergelijke tenietdoening van de
monumenten eener eeuwenoude bechaving
ook aan Duitsehe zijde wordt betreurd.
Na de verbranding van Leuren schre
ven wij, dat daar een straf was voltrok
ken, die verre en verre over de bevolking
van het geteisterde België heenging, en
door ieder di# voor Westersche cultuur
niet onaandoenlijk was moest worden ge
voeld. Hetzelfde geldt ten aanzien van de
kathedraal van Reims. Dit is een gebeur
tenis, waardoor de oude en de nieuwe we
reld tot het. uiterste gepijnigd geworieo
is.
Wij oversohrijdèn de grenzen der neu
traliteit niet, indien wij ook onzerzijds
uiting geven aan de gevoelens van diepe
verslagenheid, die zich opnieuw van ons
hebben meester gemaakt".
In de ,,Tel." schrijft de bekende heer O.
L. Dake:
„Wat na Leuvenc vernietiging gevreesd
werd door hen die begrepen, dat de Duit
sche generaals zich door niets en niemand
zouden laten weerhouden om dood, verwoes
ting en verderf te brengen aan de bevolkin
gen der landen, waardoor hun overwinnende
I troepen trokken, is hoa langer hoe
meer tot schrikkelijke werkelijkheid gewor-
den.
Meebeden is geteisterd, Oudenaerde be-
roofd van ziin prachtarohitectuur, Dinant
ligt in puin Senlis, het bevallige stadje aan
de Oise is geschonden.
En sedert ©enige dagen heeft de beschaaf-
do wereld gesidderd op het bericht, dat
Reims werd gebombardeerd. Die angst voor
de vernietiging van het verhevene en schoo-
ne, werd nog scherper op heb bericht van de
Duitsche machthebbers, dab zij de heerlijke
kathedraal zooveel als mogelijk ware, zou
den doen sparen.
Zij, die dit met een vonnis gelijkstelden,
hadden hert bij het rechte einde.
Het historische heiligdom van Frankrijk
i Ligt in puin geschoten.
In 1429 had de plechtigheid plaats, m
aan deze prachtige gothische kerk haar his
torische wijding zou geven. De Daupnin
Charles de Valois werd er met do heilige
olie tot koning van Frankrijk gezalfd in te
genwoordigheid vap Jeanne d' Arc, do
maagd van Orleans, die door de kracht
van haar overtuiging aan het verpletterde
Frankrijk en zijn vorst de levensmoed had
weergegeven en het overblijfsel van den ko
ninklijke troepen ter overwinning had ge
voerd.
Is het een wonder, dat er geen Fransoh-
man bestond, clerica&l of materialist, die
niet mot eerbied vervuld was als hij dachr.
aan dat wonderheerlijke bouwwerk, waarin
de gevallen grootheid van zijn vurig geliefd
land weer vaa opgestaan uit het stof der
vernedering
Is het niet te begrijpen, dat ieder vreem
deling, die zijn voet zette in dit nationale
sanctum, bij het ontzag voor de verheven
schoonheid dat hem aangreep, diep ontroer
de door in zijn verbeelding de ruimte der
basiliek te zien gevuld door de in stille ver
rukking biddende menigte, getuige van de
ü-jiugo handeling, di® van den Dauphin den
wettigen koning van Frankrijk maakte?
Wat verfijnde wreedheid heeft nu richting
gegeven aan de verdragende kanonnen, die
dit eerbiedwaardig gedenkteeken van
Frankrijk e opheffing uit diepe vernedering
hebben verpletterd?
Is deze vernietiging niet bedoeld als een
kennisgeving van den Duitecheci oppersten
krijgsheer, d<at hij Frankrijk zal doen vallen,
aoodat het nooit meer zal kunnen opstaan??
AI3 met stomheid geslagen aanschouwen
de volken der aarde dit ontzettend gebeuren.
Angst grijpt de naties aan. Angst, niet
voor eigen materieel be6taan, maar angst
en vertwijfeling over d® mogelijkheid va-o
zulk cod terugvallen tot barbarisme.
Met ontzetting zien zij hoe een groot en
edel volk geestelijk verloren gaat door het
Door J SIGAU.
(Nadruk verboden).
'l)
Albert was nauwelijks uit het gebouw
van heb Ministerie van Oorlog gekomen,
'toen hij besloot, zijn oom gauw op te
zoeken.
„Ditmaal, oom".
Kapitein Duimat zag, hoe het gezicht
van den jongen man straalde. Op zijn
beurt werd hij ook blij-gezind.
„Het komt dus in orde?"
„Ja, oom, 't is in orde", antwoordde
Albert, den nadruk leggende op ieder
[woord. „Nu uog een maand en de gepen-
sionneerdc kapitein Duimat zal het kruis
ontvangen". Hij schudde de hand van den
ouden soldaat. „E11", voegde hij er aan
toe, „ik ken er niet veel in het leger,
iwien het eerekruis betex zal sieren, die het
moer hebben verdiend, die er langer op
hebben gewacht".
De kapitein glimlachte ©q antwoordde
niets.
Neen, de tijd was voorbij, dat hij bitter
gestemd was.
En toch, hoe had hij et na zijn veld
tochten in de troepen naar verlangd, naar
heb eenvoudige kruis! Twintigmaal mis
schien was hij op het punt geweest het te
krijgen, sinds hij wegens die ziekte ont
slag had moeten vragen. Twintigmaal was
het een onbeteekenend nietje geweest, dat
hem was voorgegaan.
Ditmaal was het voor hem. En als er
nu weer iemand kwamDe kapitein
kon voor niets instaan.
En plotseling gekweld door deze onza*
j lige gedacht®, schudde hij den arm vaü
zijn neef met kraoht.
,,'t Is nu toch seker?"
„Absoluut. Maar
„Wat? Er is nog een maar? Zie j'e well"
„Hoor eens, oom! Kalmte- U bent
op de lijst, en die lijst zal niet veranderd
worden. De ohef heeft het mij beloofd.
Het is nu aeker bepaald".
„Bepaald! Bepaald!" kreunde de ka
pitein. „En heb duurt nog een maand
Maar hoor eens aan Heb je de lijst ge
zien V'
„Met mijn eigen pogen".
„En welk® plaat® heb ik dan op die
lijst?"
Albert aarzelde een oogenblik.
„De laatcte, ik ben er zeker van!"
brulde d® oude soldaat, zonder zijn neef
lang tijd tot antwoord te geven. „Ja, ja.
de laatst®, 'fc Is niet meer noodig, dat ge
't mij zegt. 't Moest zoo wezen".
Kapitein Duimat had de handen in do
vergif van het m«terieele krachtsbewust
zijn.
Leuven, Dinant, Oudenaerde, Setilis lig
gen in puin!
Do kathedraal van Reims is vernietigd
Als de wraak niet' Godes is, maar de®
monschen, dan vraag ik, waar zijn in
Duitschland a-an to wijzen de puinhoopen
van door woeste Belgen vernietigd® kerken
en paleizen? Dan vraag ik of Frankrijk in 70
niet voldoende gestraft ia voor Turenne's
verwoestingen
In puin liggen de bouwwonderen uit oudon
tijd en de geesten der doodon zweven om de
plaatsen der verwoesting.
Als al dat moorden en branden, dat in
d® razernij der wrake vernietigen van men-
schenlevens en het edelste werk van men-
echelijken gee>st, geschiedt met goedkeuring
er ter eere van Hem, di® te allen tijde door
Duitschlands opperheer wordt aangeroepen,
die mag dan aanspraak maken op den titel
van „Geesel Gods" 1
Do kathedraal van Reims is verdwenen.
Zevenhonderd jaren getuigde zij van
Frankrijke artistieke glorie. Bijna vijfhon
derd jaren was zij een gedeokteekeu van
Frankrijke herleving.
En la bc-lle Fronoe leeft nog, ja leeft
krachtiger dan ooit. Want het ocgeluk heeft
haar weer de eendracht gebracht, die zij
zoo noodig had.
En do oude liefde der volken voor haar
is nog niet geroost.
Ontzag haddon wij voor Duitscbland.
Daarbij komt nu nog ©eu gevoel van deer
nis.
Deernis, met een volk van onbevlekt verle
den, dat eeuwen laDg onder grievend zelf
verwijt zal gebukt gaan. Leuven en Rcinia.
Moge het land van Albrecht, Diirer, G-oetho
en Beethoven nog van de dwalingen zijns
weegs terugkomen."
Be Slag aen de Aisnc.
D* .groote slag woedt met tdeaeoiende
woede zoo meldt oen telegram uit Bordeaux
aan do „Times „Daar de vijand begrijpt;
dat de bondgenootcn niet to verachten zijn,
neemt de vinnigheid van zijn tegenaan vallen
tot wanhopigheid to® Vooral langs hiefefront,
behalve in Woevr®, waar de legers met do
grootste moeit?® in een doorweekt terrein,
opdreerem. werpen dg bondgenobten zich op
do verdedigende stellingen van den vijand,
niet met den roskeloozen moed, welk» op
dolzinnigheid lijkt, maar in overeenstemming
mot do koele eischen van hot plan, dat met
de kaart en het veldtoektplan is uitgewerkt.
Do vijand heeft, uit vrees voor herhaling
van do manoeuvre, die eindigde met do ramp
van do Marne, zijn rechtervleugel Versterkt,
on vandaag (20 September) do bondgenoot en
ten noorden van de Aisne stroomafwaarts van
Soissons aangevallen. Een tijd lang bracht
de verwoedheid van den aanvul de Duitscliotfs
vooruit, maar voor donker hadden de hond-
gen coten hun weer höfc veroverde terrein ont
nomen. Intusschen ontwikkelde zich een ge
vaarlijke beweging op den rechtervleugel van
de Duitse lier s en op heb einde van den dag
had de omtrekkende beweging der Franschon
langs den rechteroever van de Oise zich ver
der ontwikkeld. Over het algemeen gaat de
strijd voort volgens het schema 7an den
slag aan do Marne: de bondgenobten werken
zich om de flanken hoen en de Duit sobers
trachten ten N. en O. van Reims door liet
centrum heen te breken. Di.» poging lieieft
niet meer succes, dan zij te VicryJe-FranQois
heeft gehad.
Do algemeen© toestand, ver volgt d« cor
respondent van d® „Times" is gunstig en
het optimism© noemt te® op grond van do
kdrichtcn, da.t heb transport en do provian
deer! ng van den vijand gebrekkig zijn, wat
blijkt uit brieven, di® bij gevangengenomen
Duitschors gevonden zijn Die brieven zijn
echter ook ©en merkwaardige bijdrage voor
de volharding van den vijand. Dagen achter-
'i-eu hebban de soldaten op groenten geleefd,
die zij uit hot veld rukten en rauw ver
slonden. Een van d® soldaten vraagt„Ho®>
long zal die ellende aanhouden? Sedert do
oorlog bag on, hebben wij maar drie ma al brood
gezien." Alle brieven bevestigen de vroose-
lijk® vetlieeen ten voile, spreken van com
pagnieën van 250 man. die tot op 40 of 50
zijn gas Ion ken en maken opmerkingen over
het uitblijven van versterkingen."
Kijkers op het Slagveld.
Do Fransciie generale staf ondervindt voel
last ran Par ij «ma ara, die iets trachten te
zien te krijgen van de gevechten~dio er
in het Aisnc-Morne-gebiod gelevérd worcten
Het zijn menschen. die in auto's louter als
toeschouwers uit Parijs komen en door de
wachtposten van de troepeu dor bondgonooten
weten hoen to dringen, dank zij bijzonder®
passen, die zij door vrienden mot politiekon
invload hebben weten los te krijgen.
Op oen dag van de vorige week was or
een hael goeelschap van deze bevoorrechte
toeschouwers op ©en heuvel, vanwaar men
hot uitzicht op Soissons had, bijeen, om ge
tuige te zijn van het artillerie-duel, dat or
over de rivier lieon aan don gang was. Een
s taf-officier reed. op hoai aJ en vroeg waü
ze op die plaats te doen hadden. En al die
belangstellende auto-dames 011 -heeren ant
woordden. uit écu mond. dat ze gekomen
waren om te zien of ze soms iets voor het
Rood® Kruis konden doen Onmiddellijk
zond d® officier hen naar den geneesheer,
dia dienst had in ©én voldhospiia.il in dc
buurt, mot do boodschap, dat de dimes ©n
hoeren geheel tot zijn beschikking waren.
De dokter wist raad en goeden raad ook.
„Eet. is allervriendelijkst van u al lom hm 1
om te komen," zeide hij. ,,U kunt ons zoar
groot® diensten bewijzen. Hier zijn houwoeten
en schoppen. Wilt u dan maar beginnen di©
dood® paarden te bigraven
Er zijn niet veel paarden begraven, maar
wel is die koek van het slagveld eon tijd
lang bevrijd van kijklustige iii.uen-wcg-loo-
pers.
ALLERLEI
KORTE BERICHTEN.
Volgens een Reuter-telegram uit Retro
grade heeft de tsaar goedgevonden, dat er
een nieuwe vlag wordt gebruikt, die de
unie tusschea keizer en volk verbeeldt. Do
nieuw© vlag vercenigt het keizerlijke wapen
aan den stok met de vaderlandsche drie
kleur: wit, blauw en rood-
Een pa-ar regimenten Engelscho terrifco-
rialen, waarvan onlange een brigade uit
Engeland is vertrokken, zijn op Malta aan
gekomen en zullen daar garnizoensdienst
vervullen. De geregelde troepen zijn naar
Frankrijk gezonden. Voorloopig schijnen al
le territoriale troepen, die buiten Enge
land worden gebruikt, slechts te dienen oen
geregelde troepen yoor het front vrij te
maken
De „Tribuna" verneemt uit Londen, dat
50,000 man Indische troepen te Marseille
zijn aangekomenzij waren in de eerste
week van September te Bombay inge
scheept.
De Oanade-escko minister van militie,
Hughes, meldt, dat Canada 31,200 man uit
zendt, 10,000 man meer dan Kitchener ver
zocht. Oa-uada zendt ook 300 machinege
weren.
Te Londen ia een processie gehouden van
Polen. Van Aldwych trokken zij, een twee
honderd mannen en vrouwen, blootshoofds
en zingende naar de Roomsche kathedraal
van Westminster. Een oud Poolsch vaandel
werd voor hen uitgedragen. Ook werd er
een Ierscho vlag in do processie meege
voerd. Wij zullen beiden spoedig Homo
Rule hebben, zei een oud man aan een ver
slaggever. Als we nu geen vrijheid krijgen,
zei een jonge man, gaan wij er om vechten.
De verslaggever hoorde verder, dat de Po
len iu Londen aan den kant van Rusland
staan.
Achthonderd Parijsche brandwachten zïja^
dezer dagen met den geneeskundigen dienst
naar het slagveld aan do Marne vertrok
ken, ten einde de nocdige maatregelen t®
treffen om gevaar voor infectie en besmeV
ting t.e Yoorkpmên.
£-
Do „Nord. Allg. Ztg." schrijft: Engel-
sche zendingsvrienden hebben besloten geld
in te zamelen ten bate van vastelandsche
zendinggenootschappen, vermoedelijk naar
aanleiding van onware berichten over de
inzinking van Duitachland. Do Berlijnscha
Zending en de Gossner-zending hebben na
drukkelijk geweigerd Engelsc-h geld aan te
nemen, aangezien heb zegevierende Duitscb
land ook alleen tegen zijn zendingstaak op
gewassen is. Overigens zouden Duitsoha
christenen, ook in nood verkeerenrle, on
dersteuning van Engeland weigeren. D®
Duitsehers laten al het geld over aan de
Protestantsche zendingsgenootschappen te
Parijs, die door de nederlaag van Frankrijk
bedreigd worden.
ft
De Eugelsch® bladen bevatten een te
richt, dat generaal sir John French rijs
groote voldoening te kennen heeft gegeven
over het resultaat, bereikt met een benzino*
bom, dia uit een vliegmachine werd gewor-
pen. Do uitvinder van deze bom is een
Britsch marineofficier, die, naar gemeld
wordt, gedurende den oorlog er een zeer
goed gebruik van heeft gemaakt Het heet^
dat hij het denkbeeld van den hom verkreeg
in een droom. Na verschillende moeilijkhe
den overwonnen to hebben, slaagde hij ©y
ten slotte in de hclscho machine in het
Woolwicli-arsenaal te vervaar«ligen. D®
bom voldeed na een proefneming zóó goed,
dat het arsenaal opdracht ontving een aan
tal dezer bommen te vervaardigen, hetgeen
ook geschiedde en wel in :/l4 van den nor
malen tijd.
Welk een verbazend belangrijke rol spe-
len, op hun besoheiden gebied, de luite
nants in den modernen oorlog, en van
welk een belang is hun verhouding tot hun
manschappen. Eigenlijk is 't niet te ver
wonderen, dat ze zoo'n gewichtige rol spe
len. Da ontzaglijke uitgestrektheid vaa
het moderne gevechtsterrein, de thans zelfs
over honderden kilometers gaande fronts,
h|öo ver reiken Yan het geschut en de moord
dadigheid yan do moderne vuurwapens, did
maken, dat alle bewegingen steeds zoo
verdekt mogelijk moeten geschieden ea
dat rmon, als een groote strijd in volleq
gang is, met het bloot© oog over een groo
te uitgestrektheid soms bijna geen soldaten
ziet, dat alles heeft het gevolg, dat de bo4-
daten, dat de enkeling, dat het individu
zich he el ©maal geen rekenschap geeft vaa
de bewegingen, waar hij aan deel neemlL
Ook een groot deel der officieren, de lui
tenants in de eerste plaats, maar tevens
de kapiteins en majoor? en vaak nog hoo-
ger© officieren, kunnen zich heelemaal
geen rekenschap geven wat er omgaat en
gevoelen zich eenvoudig pionnen op een
schaakbord.
Van Duitsche zijde wordt gemeld, dat <3©
Franscho vlieger-duikelaar Chevilliard den
2den September door een Duitsch soldaai
naar beneden geschoten en met zijn passa
gier een officier van den gene ral en staf
gevangen genomen is. Een soldaat her
kende den vlieger, die weigerde zijn naam
te noemen. Bij hem werden belangrijk®
kaarten en bommen gevonden. Hij zeide,
dat hij do Duitsche troepen nog op 100 M.
hoogte voor Engelscho had aangezien.
Er worden twee merkwaardige gevallen
van vaderlandsliefde gemeld. Do twee En-
gelsche admiraals Paget en Startin, die geen
gelegenheid hebben gehad in hun rang te
dienen, hebben ontslag genomen en zijn in
dienst getreden bij do resere, waar zij heb
bevel voeren over gewapende jachten, di©
de Noordzee Yan mijnen zuiveren.
zakken en liep door de kamer als een wild
dier in zijn nauwe kooi.
Ja, hij was waarlijk de laatste op de
lijst. Maar ditmaal zou er geen verand®
ring in komen.
,,'t Is bepaald, oom. Begrijpt u
„En wie is dan de voorlaatste?" vroeg
de oude soldaat wantrouwend.
Een tweede maal boog de jonge man hot
hoofd.
De ander baste zijn woorden weder uit.
„'t Is Bernard!"
„Ja, oom, 't is Bernard!"
Dat was te veel. Bernard, weer Bernard.
Wat was er tooh, dat hij, kapitein Dui
mat, altijd Bernard op zijn weg moest
ontmoeten
,,'t Is uw oude wapenbroeder!"
„Tegen wien zeg je dat?"
En heel zijn roemvol verleden kwam
voor hem op.
Duimat stamde uit een kleine koopmans
familie, die zich alle opofferingen had ge
troost, om hun zoon de H. B.-S. te doen
afloopen, en hem vervolgens naar Breda
te zenden. Nadat hij korten tijd in Utrecht
had gediend, deed hij zich voor de Kol -
niën inschrijven. Het toeval deed hern in
zijn compagnie eeti ouden schoolvriend te
rugvinden, die, merkwaardig, in veel din
gen met hem overeenstemde. Hi| was
driftig, wraakzuchtig tegen ieder, die hem
kwaad had berokkend. Het waren go©1®
soldaten, hoewel zij rich met moeite aan
de discipline wenden Zij waren hard voor
anderen, als voor zichzelf. Dank zij de
overeenkomst hunner karakters, waren zij
goede vrienden, doch deze vriendschap
bracht tevens met zich mede, dat zij geen
van beiden een lintje hadden kunnen ver*
w.rven, en dat eij geduldig de sporten
van de militaire ladder opklauterden.
De twee kameraden kwamen eigenlijk
nooit uit hun woede, en het was bepaald
een hartverheffend schouwspel voor do
collega's, al3 zij hen te zamen zagen gaan,
de een mager en geel, de ander dik en
als overvuld met bloedde twee woe
dend, schreeuwend, nijdasserig do begane
fouten cfitiseerend.
Eens echter werden er verschillende mi
litaire medailles uitgereikt eu won .'er
boven wonder, één der medailles kwam op
de borst van kapitein Bernard terecht, en
ging de borst van kapitein Duimat voor
bij. Dat was het einde eener vriendschap,
die vooral uit ecu gemeenschappelijken
haal tegen alles en nog wat voortkwam.
Bernard was sinds dien dag een uitver
korene, ja, Iiij ook, eu hij kon geen ge
nade meer vinden in de oogen zijn3 vriends.
Toen 7.ij allebei het leger met vijf en veer
tig jaar verlieten, was hun verwijdering
des te groot-er geworden, want ieder jaar
weder vonden zij beiden, dat zij candidaat
waren voor de begeerde orde.
En dan was het weder eens, dat bovon
kapitein Duimat op 'e lijst Bernard stond
Bernard, die hem al cons de medaille had
ontfutseld en nu een aanval op het kruia
ondernam, als men slechts één naam van
de lijst zou schrappen.
En men zou zijn naam doorhalen, dat
was zeker.
„Neen, oom dat zal men niet doen, dat
zeg ik u zeido Albert, terwijl hij af
scheid van dcu kapitein wilde nomen. De
ze hield hem nog een oogenblik terug;
hij zag zijn neef met dreigend schitteren*»
oogen aan.
„Luister goed naar me, Albert", riep
hij; „wanneer ik het kruis niet krijg, mijn
jongen, zal ik je onterven".
„Die moeite heeft u niet te doen", lach
te de jonge man „Niets bewijst u overi
gens, dat u mij niet zult begraven. En a
zult nog eens zien, wat u van mij zult
erven, oomlief, ik geef u mijn woord".
De vrees, de ongerustheid, de sombere
voorspellingen van kapitein Duimat hebben
niet nagelaten op den neef indruk te ma
kenDeze stond in uitstekende ver
houding tot zijn chef, die zijn familie
een weinig kende en hem openlijk pro
tegeerde. Die chef nu had hem beslist ver
klaard, dat er gee.n sprake van was, ona
dezen keer kapitein Duimat voorbij t©
zien Ten minste, v.auneer
„Slot volgt.J
