-ZONDAG551AD+
IS-ID5CH DAGBIAD
- -I- VAN HET 4-
No. 16101.
17 Augustus.
Anno 1912.
Jil
M ÏS15511 "r" i*»ni|iiiiini»ir|ii*iisii»fSiIJ%|i
IMTER89EZZC.
Bekroond huwelijksgeluk.
K*
t I t t t t t t I I I 111
Zij hadden elkaar gekend. Jaren, jaren
geleden. Em zij' hadden elkaar liefgehad. De
knappe, de wereld kennende man, de ver
overaar van vrouwenharten, was voor haar,
het zeventienjarige jonge kind, een held,
léen god, dien zij aanbad, aan wien zij haar
kinderlijk vertrouwend hart schonk. Hij was
jhaar eerste liefde en ook hij had haar lief,
bp zijn manier. Zij was voor hem iets on-
pindig teershaar onschuld, haar kinder-
[Lijkheid verrukten hem. Voor hem, die zoo
vele vrouwen kende, was zij wat nieuws,
pen genre, dat hij nog niet ontmoet had. Een
ptuk speelgoed. Alleen, wanneer zij aan
Jhaar vleugel zat, beschouwde hij haar ern
stig. Zij had zoo'n eigen manier van spelen,
niets (aangeleerds, niet virtuoos; zij had
bijna nooit goed les gehad, zij speelde bijna
alles op gehoor, .maar week en liefelijk klon
ken de tonen ander haar vingertjes. Wjèe-
moedig of vroolijk, in haar pianospel gaf zij
zichzelf; haar kinderziel, die niets dan
liefde en geluk kende.
Zij speelde voor hem, en toen zij eens
zijn lievelingsmelodie, het „Intermezzo" had
gespeeld, gebeurde, wat gebeuren moest: hij
kuste haar en zij liet het willig toe.
Nu was zij zijn aanstaande. Een korte,
heerlijke zomermaand vol geur van bloe
men en zonneschijn. Toen plotseling einde
zijn schuld. Hij kon niet trouw zijn. Een
intermezzo was zij voor hem geweest, zoo-
sis de vele anderen, die hij vóór haar had
liefgehad.
Zij dacht niet al haar leed te kunnen
dragen, .zij had willen sterven, maar zij
leefde verder, en langzaam1, heel langzaam
had zich de wond in haar hart geheeld1.
Diep verborgen daarin had zij haar arme,
geminachte liefde, opdat niemand er toch
maar meer aan zou denken, zijzelf ook niet.
En het leven had zijn rechten ook op haar
doen gelden en ten leste een levenslustig
mensch weer van haar gemaakt. De gevierde
lieveling van haar kring was zij geworden:
een gelukkige vrouw en moeder. Zelden maar
heeft zij tijd gehad, aan de liefde yap haar
jeugd te denken.
Zij hebben elkaar weergezien, na vijftien
jaren. Zij stralend van gezondheid en levens
lust; hij een man, wien het leven niets meer
heeft te bieden dan de bevrediging van zijn
•erzuoht. Een man met een hooge, invloed
rijke positie, maar een eenzame. Als vreem
den hebben zij tegenover elkaar gestaan
lis vreemdelingen zijn zij aan elkaar voor
gesteld. Koel heeft zij haar hoofd gebogen
om hem te begroeten; een oogenblik heeft
haar hand in de zijne gerust, die hij eer
biedig kuste. Maar in dat oogenblik is als
het ware een eleotrische vonk tusschön hen
beiden overgesprongenheeft die hun bed
den doen voelen, dat herinnering niet sterft,
maar eeuwig blijft. [Waar is nu al haar trots,
haar bitterheid, toen zij zag, dat hij» dién
zij had liefgehad, eenzaam, en niet gelukkig
jvas? Erbarmt pn medelijden hebben haar
hart vervuld. Telkens en telkens heeft zij
in het geheim naar hem moeten kijken. En
telkens en telkens heeft ook zijn oog het
hare gezocht. Dat geluk hebt ge zelf weg
geworpen, klonk het berouwvol in hem.
Aan tafel hebben zij tegenover elkaar ge
zeten. Het was een groot gezelschap; zij
hebben oppejiy^Hge, gewone woorden, die
iedereen hoor en mocht, moeten wisselenmaar
toch is tusschen (hen beiden iets geweest als
van bloemengeur en voorjaar, van zonneschijn
en zachte, meesleepende melodieënde herin
nering. En toen 2ij over gewone dingen met
elkaar spraken, was het als klonken de
woorden: .Weet je nog wel, herinner je je
nog? Al de urén van haar liefde zijn weer
levendig geworden in haar geest. Bij hem
niet een bittere aanklacht jegens zichzelf;
bij haar niet het gevoel, dat een gelukkige
droom geeft. Als iets heel moois, dat men
verloren heeft en:dan plotseling weer terug
vindt. Vergaten Jh§eft ze de wereld, waarin
ze leeft; Vergeten al het tegenwoordige;
jong i9 ze weer geworden en ze kjjkt naar
tem, haar held.._En zooveel heeft ze ham
willen zeggen, zooveel goeds, dat zij op
hun vroegere liefde een hechte vriendschap
moeten bouwen en veel voor elkaar zijn. En
dat hij niet meer eenzaam zal wezen, maar
gelukkige mentaal doorbrengen met haar
en haar gezin dat alles wil zij hem'
zeggen, zooals ze dat nu bedenkt in haar
goede, eerlijke hqft van gelukkige vrouw.
En omdat zij het piot zeggen kan in woor
den, die ook vreemde menschen zouden hoo.
ren en begrijpen, zal zij het hem zeggen in
de taal, dij? ook hij verstaat: muziek.
Zij is naar dep vleugel gegaan. Zacht
pieludeerend^ glijden haar vingers over de
toetsen. En lied na lied weerklonk; herin
nering na herinnering. Hij kent die liederen,
kent die melodieën en wacht op dat eene:
het Intermezzo. jO! hij kan wachten. Zijn
bewustzijn van overwinnaar, zijn oude macht
over de vrouwenharten komt weer boven.
Als zij het Intermezzo speelt, danDich
ter komt hij bij haar staan, dringend zoekt
hij haar blik tot zich' te trekken. Zij kijkt
met vochtige,; droomerige oogen naar hem op,
en dan weerklinken zachte, harpachtige ac-
ooorden, overgaande in zijn melodie, in de
teere melancholieke schoonheid van het In
termezzo. Een oogenblik luistert hij en .als
verrukt, wordthij als weggerukt uit zijn
omgeving: „Rita, heb je me dan nog lief?"
Zij schrikt plotseling breekt ze af mid
den in de melodie. Wat heeft ze gedaan?
[Wil ze dan haar heelo, gelukkige leven ver
woesten, ruilen voor iets, wat al eenmaal
gebleken is bedrieglijk en onbetrouwbaar te
wezen Neetn, neen de droom is uit. Plot
seling is het haar volkomen rustig geworden.
„Rita", fluistert hij nog eenmaal en grijpt
haar hand.
Zij geeft hem' die lachend. En dan slaat
zij haar gïoote èn eerlijke oogen naar hem op.
„Ja, ik heb je tiog lief, en ik zal het je
voortaan bewijzen door trouwe vriendschap.
Maar op ëen andere manier dan jij bedoelt.
En de liefde, 'die jij van me vraagt, willen
we als een schat begraven in het sprookjes
land van onze jeugd, opdat zij blijft wat
zij was: een herinnering, een Intermezzo.
Een Londensche oorrespondent v&n „D«
Tel." «ohreef
Twintig k dertig jaren gehuwd té ojn
gewee#b en nooit woorden met elkander te
hébben gehad, noch een onvertogen woord
gewisseld, al dien tdjd 200 innig als tortel»'
duiven te hebben geleefd, zonder de ge
ringste verduistering van de vlam der eer
ste ^liefde: is dat eigenlijk niet al te mooi
en ook een beetje eentonig 1 Aanhoudende
zonneschijn gaat vervelen en na een regen
bui waardeert men haar des te meer. Zoo
gaat het ook met het huwelijksleven. Maar,
twee Engelsche echtparen beroemen er zich
op, in hun langdurig huwelijksverbond geen
seconde ongenoegen te hebben gehad. En
tot beloonipg van hun volmaakt echtelijk;
geluk kregen zij elk... ja, raad eens: een
zijde gerookt spek.
Het geschiedde in het oude Engelscho
Stadje .Dunraow, van de provincie Essex.
Volgens een oude traditie, wordt daar ieder
jaar een varken geslacht, „home born and.
bred," waarvan de twee gerookte zijden
toegekend worden aan twee echtparen
van Engeland, die bewijzen kunnen elk an
dier jarenlang nooit boos te hebben aange
keken,, maar immer even lief voor èlkandërj
te zijn geweest, als toen zij voor het bruid».;
altaar knielden.
Daar wordt te Dunmow een Zomerfeest,
van gemaakt. Candidaten voor de zijden!
spek worden van heinde en Verre opgeroe--
pen. Een aanzienlijke inwoner van .hek
stadje, liefst een rechtsgeleerde, kleedt zich'
en speelt als rechter, twee andere burgers;
treden als advocaten op, om de echtparen;
aan een scherp verhoor te onderwerpen,
en uitspraak wordt gedaan door een jury,
gevormd door zes ongehuwde jonge dames
en zes ongehuwde jonge mannen. Dit laat
ste is de clou van de vermakelijke vertoo
ning. Maar de jury moet onbevooroordeeld
zijn.
De toets van het volmaakt onverstoorde
huwelijksgeluk is vervat in de volgende
voorwaarden, waaraan echtpaar-candida-
ten voor de zdjdén spek moeten voldoen:
Nor since you were married man and
wife,
By household brawls or contentious strife,
Or otherwise at bed or at board
Offended each other in deed or word,
Or in a twelve-month and a day
Repented not in thought anyway,
Or since the church clerk said „Amen"
"Wished yourselves unmarried again;
But continued true and in desire
As when you joined hands in holy quire.
Er op af kwamen twee echtparen. Het
eene uit Derby, al bejaard, een mr. en mrs.'
Smith. De man is postmeester en lid van,
dén gemeenteraad van Derby. Zij waren al.
25 jaren gehuwd en zwoeren een duren'
eed, door getuigenis gestaafd, nooit ander©'
dan lieve, vriendelijke woorden met elkan
der gewisseld te hebben en nog even geluk-
