Mijn vriend als chafienr.
FEUILLETON.
Een vr o olijke snaak.
der en voelden hij eiken sté,p, dat het wa
ter steeg.
„Hermy," zuchtte Eileen, „waarom zie
ik niet het daglicht door de opening?"
Hermione greep haar nichtje bij de hand
en zei meifc gedempte stem:
„Ik geloof, dat er geen opening meer is."
„Bedoel je, dat het water zoo hoog staat,
diat wij er niet meer uit kunnen," gilde
Eileen.
Intussohen zocht juffrouw Wade naar
alle kanten naar haar leerlingetjes; ner
gens, nergens waren zij te zien. Zij konden
niet verdronken zijn, want zij had niet hoe
ren gillen. Zouden zij misschien om de klip
zijn geloopen, die nu door het hooge water
met meer te bereiken was?
Er was in heinde of verre geen mensch te
zien, zoodat zij op geen hulp kon rekenen.
Van de landzijde kon niemand hen redden,
alleen van de zee kon de hulp komen. En
door angst gedreven wist juffrouw Wade
oneens, wat haar te doen stond.
Zij had dichtbij een oud roeibootje gezien,
dat geen dienst meer kon doen dan alleen
in geval van nood. Er lagen ook een paar
gebroken riemen in. In een oogwenk had
zij het ïn het water gelaten en roeide uit
alle macht naar de klip. Later kon zij zich
ni'et begrijpen, hoe zij kracht had ge
had het bootje door de woeste golven te
sturen, maar de wanhoop verdubbelde
haar krachten.
Nil en dan moest zij stilhouden om het
binnengedrongen Water uit te scheppen.
Eindelijk had zij de klip bereikt maar ook
hier was geen teeken van leven te zien: Zij'
was ten einde raad, toen zij opeens 'een-
kreet om hulp hoorde. Zij keek nétar d'e
opening van het hol en zag daar twee
doodsbleeke gezichtjes te voorschijn komen,
die angstig naar het bootje keken, als naar
him eenige hoop op redding.
Door den krachfcigen golfslag werd het
bootje gelukkig naar de opening gedreven
en nu hoorde tij duidelijk Hermione en
Eileen uitroepen:
„Red ons, Red on9!"
Hoe zij de meisjes in de boot kreeg wist
£jj niet, maar het gelukte; maar nu werd
de boot zoo zwaar, dat ze steeds meer wa
ter schepte. De kinderen hoosden uit alle
macht, terwijl juffrouw Wade naar hulp
uitkeek.
Daar zag tij eindelijk een vissche rspink
in die verte. Zij wuifde met haar zakdoek
en güde zoo hard tij kon.
Het scheepje kwam nader, maar o zoo
langzaam. Als het niet gauw te hulp kwam,
zouden zij tinken...
Op den avond van dien verschrikkelijken
dag zat Hermione op een bankje bij juf
frouw Wade's stoel.
Zij zag doodsbleek en haar gezichtje had
een geheel andeTe uitdrukking dan een
paar dagen vroeger.
„Hoe verschrikkelijk," zei tij. „Het was
alsof wij door den vijand ingesloten war
ren."
„En ik hief het beleg op," antwoordde
de gouvernante.
„Ja, en wij beiden hebben ons overgege
ven voorgoed aan u en wij zijn er blij om.
Nooit zullen wij meer onaardig zijn."
De heer en mevrouw Barbier hadden zich
een automobiel aangeschaft en dat was heel
wat op ons dorp, een. gebeurtenis, die
heusch niet alle dagen yoórviël!
En weet je nog, wat het leukste was van
alles? Wij, Jan en ik waren de intiemste
vrienden van den jongen Piet Barbier, die
ons beloofd had, dat wij een tochtje moch
ten meemaken, den eersten den besten keer,
dat hij met zijn familie in de auto uitreed I
Nu, Piet hield trouw woord en zoo kwam
hij ons dan halen, op een vrijen Zaterdag
middag, prachtig aangedaan, evenals tijn
va/der in een chauffeur&kostuum, dikke grij
ze berenhuid, pet die over de ooren ging,
zwarte bril met vervaarlijk groote glazen en
hooge kaplaarzen.
Wij lieten hem den tijd niet, om even uit
te blazen en gingen onmiddellijk mee naar
zijn huis, waar mijnheer Barbier nog onder
de auto lag, zijnde dit de beste methode,
om met je machine vertrouwd te raken
Mevrouw zag wel wat bleek en ontdaan;
blijkbaar was zo nog niet erg op haar ge
mak of vertrouwde niet al te zeer haar
r.\ans bsstuurstalent. Wij namen intusschen
plaats op het achterbankje; Jan de Ridder
en ik. De auto reed af; nu en dan kregea
we een geweldigen schok .en Jan fluisterde
mij zachtjes in, zoodat mevrouw het niet
hooren kon:
„Nou ik zou het beter doen hoor! Ik ge
loof niet, dat mijnheer er veel verstand van
heeft."
„Kan jij dan sturen?" vroeg ik verbaasd.
„Nou of ik," blufte Jan.
„Heb je dan voor chauffeur geleerd",
vroeg ik ongeloovig.
„Neen, dat nou wil niet; maar vooreerst
beb ik veel gesproken met chauffeur» en
dan heb ik nu al een heelen boel afgekeken."
Jongens, dab is vlug 1 dacht ik bij mij zelve,
maar ik durfde er niets van zeggen, want'
ik voelde mij niet geheel vrij, daar mevrouw,
er zoo dicht bij zat. Bij het uitrijden van
het dorp hadden we al ons eerste ongeluk:
de band knapte, met een geweldigen knal,
die ons allemaal een halve meter op z'd
minst de lucht in deed springen. Natuurlijk
had mijnheer een reserve-band bij zich en
Jan hielp ijverig mee, met veel vertoon
van kennis van het geval, zoodat mijnheer
Barbier na afloop van het karrewei vriend
Jan goedmoedig op den schouder klopte en
sprak:
„Flink zoo, jongen! Ik geloof dat jij er
al heel wat van weetWil jij nu eens rui
len met Piet en hier naast mij zitten op
de chauffeursbank."
„Hè, dolgraag mijnheer", luidde het gre
tige antwoord.
Zonder verdere ongelukken kwamen we
nu in het „Planke" aan, een alleraardigst,,
eenvoudig, landelijk plekje met uiterst kal
me eigenaard. De waard, die je anders
altijd even opgewekt en vriendelijk te ge-
moet kwam, was nu saai en stil, had roorfe'
randjes langs de oogen en scheen iets te
hebben, wat hem erg hinderde.
Mijnheer Barbier ondervroeg hem naar de
oorzaak van deze onderdruktheid en baas
Kleppers antwoordde, dat tijn zoontie heel
erg ziek was, ma onze gastheer er uit meen-'
de te verstaan, had het kind de croup.
Nu was de dokter uit het naastbij liggen
de dorp er den vorigen avond nog geweest
en had toen beloofd, dat hij dezen echtend'
het allereerst het in dit geval zoo heilzaam
werkende serum zou komen toedienen..
het was nu al elf uur en van de dokter was
nog geen spoor te zien!
Toen vader Kleppers onze auto nu bad
hooren aantuffen, had hij eerst gehoopt,
den dokter te zien, maar jawel, dat was
mis geweest! Vandaar zijn teleurgesteld ge
zicht.
Je begrijpt, dat na het gehoorde wel
eenigszins de pret afging van ons twaalf
uurtje, waar we ons zooveel van voorge
steld hadden, maar, och hoe gaat het! Wij
waren nog zoo erg, erg jong en dan vergeet
je gauw weer, zoodat we weldra alweer een
6)
Tussohen de woning van baas Surino en
die van baas Dounard, die niet in dezelfde
«traat stonden, was er toch óón plekje, waar
van af men de huizen der beide heeren kon
tien en dit was in de schuur van baas Chop
pers, den bakker.
Daar aldus verdekt opgesteld, wachtten
onze jongens de terugkomst van den mes
senmaker af.
Herbelijn verzekerde zich intusschen van
de medewerking van vriend Galm an, dien
hij vast inwijdde in de rol, die deze te spe
len zou hebben.
Weldra verscheen Surino met de schop
over den schouder.
Voor tijn deur aangekomen, liet Hij van
schrik tijn spade uit de handen vallen en
sloeg met groot misbaar de armen in de
fuoht, terwijl hij riep: „Mijn sijsje!... waar
is mijn sijsje? Och hemeljte lief!.... opgege
ten door die leelijke kat! En dat een dier
tje» waar ik nog al zóó aan gehecht was en
waar ze mij vijf en twintig gulden voor ge
boden hadden!"
Caiman trad nu naderbij en vroeg met
een deelnemend gezicht:
„Wat is er aan de hand, baas Surino?"
Nogmaals herhaalde de messenmaker nu
zijn klaagredenen. Arm Minetje die rustig
in het kooitje lag te sluimeren zou er van
'u«tenl
„Wacht maar, jou leelijkerd! Ik zal je!"
dreigde baas Surino.
,,U moet die kat vooral geen kwaad doen
mijnheer Surino," zei Caiman, met overtui
ging, »c^an hebt U niet meer het recht scha
deloosstelling te vragen, want zeker en vast
heeft die kat uw sijsje opgegeten. Maar
ik herken het diertje wel, 't is Minet van
baas Dounard!"
„Van baas Dounard, zeg je?"
„Daar ben ik zeker van!"
„Des te meer reden anders voor mij, om
het beest te worgen
„Ja; en toch zou het niet verstandig zijn,
mijnheer Surino; ik in uw plaats zou baas
Dounard zoo gauw mogelijk gaan opzoeken',
en uw verlies eonstateeren in tegenwoordig
heid van getuigen. Als hij nu zijn katje
ziet, in de kooi van uw vogel, zal hij niet
kunnen ontkennen en zult U alle recht heb
ben, hem den prijs van uw sijsje te laten
betalen."
„Je hebt gelijk dat zie ik inIk zal hem
gaan halen, den ouden schurk, en hem met
zijn neus er bij brengen. Hij heeft die mis
daad natuuurlijk uitgelokt en de hemel weet
of hij er zich nog niet op beroemt ook."
En Surino, met de pet scheef op één oor,
wat altijd een vast teeken was dat hij den
strijd aanbond, richtte zijn schreden, onder
het uiten van allerlei bedreigingen, naar de
werkplaats van den stoelenmatter.
Op dit oogenblik kwam Herbelijn te voor
schijn, en gleed voorzichtig langs de muren,
het huis van Surino binnen. In mi"??er
twee minuten daarna was hij weer op zijn
observatiepost terug.
.,'t Is klaar?" was al wat hij tot zijn ka
meraden zei. Niemand heeft inij gezien daar
durf ik voor instaan en weldra zal de klucht
beginnen."
Maar tiet, een heele Verzameling nieuws
gierigen stond daar al voor het huis van
baas Jéróme, en de beide vijanden waren
al slaags.
„Ja, en ik zeg je, jóu kat heeft mijn
sijsje opgegetenMaar dat zal jij mij moe
ten vergoeden man! Daar kan je van op-
aan
„Maar je bent niet goed bij de hoofd,
SurinoMinetje is een kat van zes weken,
niet in staat, een sijsje op te eten. Bovendien
gaat ze nooit weg. Ik zal ze gaan roepen.
Hij riep, Minetje, Minetje, maar poes kwam
niet."
„Ik verzeker je, dat het beest baj mdj in
de kooi zit 1"
„Een kat in een kooiKom, Surino nü
vertel je toch ook stukjes!"
„Kom dan eens mee, dan kan je je in
persoon overtuigen!"
„Ja, vooruit Dounard, laten we eens gaan
kijken!" riepen wel een half-dotijn stem
men.
En gevolgd door een heel troep nieuws
gierigen gingen beide mannen nu naar de
plek des onheils 1
Daar aangekomen zagen, ze de kooi voor
het huis hangen, maar er weerklonk een
luide lachtijui, uit een twintig tal keelen
want er zat geen katje in de kooi, maar een
sijsje, die lustig zong, kl wat hij maar kon 1
,,Neen maar! dat is nou kl te kraal Zoo
even nog zat daar de kail",..,..
