-ZONDAGSBLAD*
LÊID5CH DAGBLAD
No. 15979.
23 Maart.
Anno 1912.
ïi*> ••*»T*iTi? •#^ofc£>«
|I SJlTA I I it 111 I il|iêlll,lllll|ilHl|lél <1 111 ll I h t i 111 I I
•V VAN HET
In de Notre-Dame.
„La Presse!" ,,L'a Presse!" klonk Het langs
'den Boulevard des Italiens te Parijs, en
met een min of meer smeekende trilling in
haar klagende stem bood de arme Ninette
baar couranten te koop, bij elk tafeltje van
de reeks cafés baar blad in de boogte Hou
dende, te gelijk met een vlug en Handig
gebaar vrijzende op bet veelzeggende, bloe
dige opschrift: „Triple suicide, Rue St—
Honoré", boven aan bet blad, dat dezen
Wond eenige kolommen aan dit gruwelijk
„fait divers" scheen te wijden.
Of bet de meewarige toon was, waarop
zij baar „La Presse!" uitgalmde, die haar
zulk een gToot debiet bezorgde, dan wel
of baar succes van dien avond te danken
was aan dien „triple suicide", waaromtrent
bet blad de op sensatie beluste Parijzenaars
beloofde de meest afgrijselijke bijzonderheden
te zullen mededeelen, zooveel is zeker, dat
Ninette "bijzonder tevreden mocht zijn over
baar ontvangsten.
biet een stralend gelaat bleef zij even
ónder bet licht van een theaterzuil staan,
keerde baar zak binnenste-buiten en telde
met gTetigen blik de handvol sous na, die
zij op baar langen tocht langs de trottoir^
$er boulevards bad opgehaald.
Daarna bleef zij even met begeerige bilk-
ken stilstaan voor het Café Jouffroy, ter-
wijl de gedachte aan de behaaglijkheid daar
yok eens te kunnen zitten en daar ook
eens wat te gebruiken, baar vervulde met
een onbedwingbare begeerte, al was heti
slechts één avond, eens als echte boulevar-
diere mét mooie zijden japonnen daar te
kunnen schitteren, te midden van het ge
makzuchtig, weelderig „Paris, qui s'amuse";
maar onwillekeurig viel haar oog op haar
sjofele plunje, en mét een zucht, deels van
bittere ontevredenheid, deels van zwijgende
berusting, ging zij verder.
„La Presse!" „La Presse 1" „Triple suici
de t" klonk Het weer met diezelfde lichte
stemtrilling, en te midden van de botsende,
voortstuwende menschenmassa's, die zich ver
drongen, om' in de cafés een plaatsje te
veroveren, loste zich haar kreet op in het
koozig en druk agiteerend gebabbel van"
pittige Parisiennes en onuitstaanbare lions"
met evenveel onbehaaglijke galanterie als zie
kelijke verwijfdheid.
Ninette had haar taak voor dien avond!
vervuld en mocht tevreden zijn- Voortslen-
terende sloeg zij den Boulevard de Sebasto-
pol in, liep dien ten einde, om daarna in
een zijstraatje van de Rue de Rivoli te
verdwijnen in een van die vervallen, oude
krotten, bij wier bewoners, helaasmaar
te vaak de grens tusschen het mensch- en
dier-zijn bijna niet meer waarneembaar is.
Daar woonde zij alleen, geheel alleen,
sedert eenige dagen-
Haar vader, een braaf man, ijverigen
werkzaam, met dat aangeboren gevoel van
plichtsbesef, dubbel te waardeeren bij der
gelijke misdeelden van bet lot, was reeds
genigs geleden gestorven, Ninette en
haar moeder zoo goed als onverzorgd, ach
terlatende-
Het droevig spookbeeld van ellende en
hongerdood had haar moeder van dien dag
af met martelende hersenbeelden gekweld
en h|aar vaak het huis uitgedreven, weg
uit die beangstigende omgeving!, de straat
op, waar ten minste het zien-leven om haar
heen haar gedachten andere beelden gaf.
En toen, toen de laatste overgespaarde
centimes van Ninette's vader waren inge
teerd, toen was de vertwijfeling over deze
weinig energieke, willooze vrouw gekomen,
de vreeselijke vertwijfeling van toch te moe
ten leven in dat Parijs, met zijn twee mil*
lioen menschen, die allen, evenals zij, hun
behoeften hadden en uit noodzakelijk egoïsme
van in de eerste plaast voor zichzelf te
moeten zorgen, zich, niet om haar zouden
bekommeren.
En zoo had Ninette's moeder door Het
wreede egoïsme-leven, dat zij om zich heen
zag, haar beterak ingeboet in die ont
zettende levensworsteling een-ar wereldstad,
die gebiedend het „help uzelf' voorschrijft,
ook daar, waar lichaam en geest er te zwak
toe zijn, en zij had een afkeer gekregen
van haar bestaan en van de menschen en,
troost gezocht in den drank, dien demoni-
schen vertrooster der willoozen, der strij-
densmoeden; en al wist Ninette een enkele
maal haar moeder met zwakke pogingen
een beter leven voor oogen te houden, er
ging van het zélf zoo levensmatte kind
geen schragende troost uit om de arme vrouw
tot juist inzicht te brengen van heb ver
hevene, dat er in is gelegen, dien kamp
tegen komtoer en, leed ten einde toe te
strijden.
Zoo was dan de pTiasé van demoralisatie
ingetreden en was Ninette's moeder langza
merhand een van die verdierlijkte „soülar-
dcs" «geworden en jouwden en schreeuwden
de jongens haar op straat na, wanneer zij
waggelend en strompelend haar ontzenuwd
lichaam voortsleepte. Het kon dan ook niet
anders, of Ninette's ontvankelijkheid voor
indrukken van hooger orde, voor liefde en
sympathie, maakte plaats voor een gevoel
loosheid, een onverschilligheid in menschenl
en «dingen, die niet anders dan d«x>dend kon
werken op haar jeugdig gemoed. In haar
moeder zag zij al dra niet meer dan ean
hartelooze vrouw met bestiale levensbe
schouwingen en wier eenige sprekende nei
ging ,een kwade was. Het was dan ook
begrijpelijk, dat Ninette ten slotte een der
gelijk bestaan, dat haar moeder gemaakt had
tot een willoos werktuig der ondeugd, leerde
hatensoms, heel enkel, wanneer zij op
het asphalt der Boulevards haar couranten
rondventte, gevoelde zij flauwe natrillingen
van kinderlijken levenslust, van begeerte ook
mede aan te zitten aan die wereld taf el,
waaraan Portuna het brood breekt, maar
maar waaraan het Fatum de kelken vaak
vult -met den bittersten levensalsem.
Het was nu reeds vijf dagen, dab Ninette'
na Haar gewonen bedelgang langs de Bou
levards alleen thuis kwam'; reeds vijf dagen
lang ;was baar moeder weggebleven, wel
licht rondzwervende door dat groote Parijs,
en «ondanks Ninette's navragen aan de poli-
tiebureo.ux, wna zij niet* wijzer geworden
omtrent hetgeen fsr mat haar moeder g*
beurd kon azijn.
ipuau. Avu Mfju'
Den eersten dag Had. een laatste .oyer
blijfsel .van kinderlijke bezorgdheid heel j
eventjes een gevoel van ongerustheid ver*
wekt; den tweeden dag echter, toen zaj
van de buren vernam! in welken toestand
toen haar moeder in het „quartaer" had ge*}
zien, kwam een vaag yermoeden in haar
op, (dat haar in het eerst met instinctmatig
gen (Schrik en angst vervulde, maar daib haar
als |de wreede noodzakelijkheid, die zij reed*
goo vaak had leeren kennen, verzoende met
de (gedachte, dat aan dat reddeloos verV
woeste leven een einde zou' zijn gekomen.
Er ds niets ontzettender, dan wanneefl
kommer, ellende en het egoïsme om ons het
edelste, het hoogste in ons wezen: de na
tuurlijke kinderliefde, heeft vernietigd
Reeds drie ochtenden achtereen had zij
zonder eenig gevoel van afkeer den droeven
gang naar de Morgue ondernomen, om te
zien of zij daar ook onder de slachtoffer^
der Parijsohe ellende en der vertwijfeling,
haar moeder zou terugvinden en driemaal
was zij te vergeefs teruggekeerd van dien
gang naar die halle der weeën...... i
Het is 15 Augustus, Maria Hemelvaart t H
Het sombere, ontzaglijk aangrijpende gelui
van de klokken der NotreJDanie dreunde
mystisch weg over de huizenzee; vele -vrome''
kerkgangers maakten zich op tot een bede
tocht naar den Gothischen tempel der Cité
en met een lichte ontroering, als vermoedde
zij, dien dag niet tevergeefs haar droeven
gang naar de Morgue te zullen ondernemen,
zien wij Ninette haar armoedig zolderka*
toertje verlatep,. en den weg inslaan
ide Seine.
Tien doffe slagen trilden' van de Notre*
Dame door de serene morgensfeer, in ijl»
'golf klank en, vèr, heel vèr wegstervende, toen
Ninette het De de la Cité genaderd was.
Nog eenige schreden en zij stond weer op
diezelfde plaats, waar zij reeds drie dagen
achtereen de onvermijdelijke oplossing Had
denken te vinden. f
Zij Had zich verzoend mét Het 'denkbeeld
laan den dood van Haar moeder, omdat dezi
Haar de eenige oplossing schoen van een
toestand, die stellig na jaren en jaren ook
Haar 2ou Hebben medegevoerd, in den, poel
der ParijscHe ellende. i T.'
Du9 ook zij was egoïste» gewor'deï.- 1 i
Aarzelend trad. zij' bannen, deed éehigé
passen voorwaarts, tob zij voor de vitrine
stond, waarachter da lijken tentoongesteld
lagen-
Een énkele" siddering, kort, toaaT Heel--
Hevig, voer Haar door de leden- Zij hnd Haar
moeder Herkend, daar, naast dien man. En
Haar gelaat met beide Handen bedekkend,
snelde zij naar buiten, weg van die plaats,
die baar daar Het WTeede beeld van haar
huiselijk leven der laatste jaren in sclioik-
kend-ruwjealisme weer voor don geest Had
geroepen.
^Tranen kon zij niet schreien', 'dé arme
Ninette. Waartoe ook tranen bij haar, die
nog slechts zulk een uiterst flauw begrip
had van wat het is: lief te hebben?
Zij ijlde voort) tot zij stilstond voor $0