LEIBSCII DAGBLAD, Maandag* 2© Februari. Tweede Blad.
Asm© 1911
Buitenlandseh Overzieht.
Faillissementen.'
FEUILLETON.
1^. JB. 3629.
No. 1S645.
De plotseling verscherpte verhouding tus-
'echen Busland en Ohina heeft in do
diplomatieke wereld een onaangenamen
Indruk gemaakt'. Misschien om het onver-
IWttchte er van. Een diplomaat die bezig
Vi en bet is tegenwoordig in de diplomar
tie een drukke tijd rijn netten uit te
yp&nnen, rijn combinaties en plannen te
maken, kan het niet anders dan onprettig
yinden, als hij plotseling uit rijn fijn en ver
nuftig bedrijf wordt weggeroepen om alle
aandacht te bepalen bij een ineens zich
-foordoendc kwestie.
ïntusschen moet erkend dat er reeds aan
wijzingen waren, dat Rusland iets van plan
W&s. Want blijkbaar was het al begonnen
uitvoering te geven, aan de bedreiging,
Uitgesproken in het dezer dagen medege
deelde ultimatum, voordat dit ter kennis
V&n de Ohineesche regeering was gebracht.
(Voor geofuimen tijd zijn n.1. reeds troepen
Haar de Ohineesohe grens gezonden.
Daar de grenzen van het Ili-gebied waar
om het Rusland vooral t"e doen schijnt, om
streeks 600 K.M. verwijderd liggen van het
eindpunt van de naastbij zijnde spoorlijn,
CiiHcn de troepen geruimen tijd noodig heb
ben om van Tasjkent naar hun plaats van
bestemming te komen, men hoopt, echter
'dot zij binnen veertien dagen de grens kun
nen overschrijden.
Yan Chineesche zijde wondt ontkend, dat
ket verdrag van 1881 geschonden zou zijn
•n wordt het verzet tegen de instelling van
'êen Russisch consulaat volkomen wettig,ge
doemd. De Ohineesche autoriteiten beschou
wen Ruslands dreigementen eenvoudig als
ten poging om China, dat van plan is revi-
MÏe van het traktaat voor te stellen, conces-
iies af te dwingen.
Het staat echter Ie bezien of de Russen
ach weJ alleen met concessies tevreden
ïullen stellen en niet streven naar verkrij
ging vau het zeer begeerenswaardige Ui-
gebied, met de hoofdstad Koeldsja.
Dit gebied was van 1871 tot 1S81 door
Rusland bezet. Bij het thaus ter sprake ge
bracht verdrag van 1881 werd het westelijk
gedeelte (Semirjetsjensk) definitief aan
Rusland afgestaan, hetgeen den Chinee-
•ohen onderhandelaar Tsjoengkoe de onge
vilde van de keizerin-weduwe Tsesi op den
hflds haalde. Markies Tseng, die na hem de
'Onderhandelingen voerde, mocht er echter,
öodanks rijn moeite, niet in slagen den
Afstand ongedaan te maken.
Het IK-gebied zou Rusland zeor te stade
Women, in vei-band met zijn Midden-Aziati-
#ohe. -belangen s f ©ren
Het dreigement schijnt echter op China
niet vee} indruk te hebben gemaakt.
Yam hei eene oorlogagiefruchfc vallen we in
andere, het V1 i s s-i n gs c b ej of
schoon de opwinding over onze fameuze
kustverdediging gelukkig -wat ge-
Itwd is. Het bekende ÏVanache tijdschrift
4* „Hevue des deux Mondes" schrijft er
ook over. Wij nemen er den gedachtegang
alt. over. Ylissingou, luidt het, was vroeger
Versterkt, maar do verdedigingswerken zijn
langzamerhand..buiten, gébruik gesteld en
fcfet vea*nieu\Vd, men heeft zich gewend aan
4e gedachte, dat rij ook niet vercueirwd zou
den worden, omdat zij voor de verdediging
.Van Nederland geen nut schenen te hebben,
ttérwijl zij den mogendheden, die de onzij-
ülgihcid van België gewaarborgd hadden,
du uitoefening van die verplichting souden
kunnen bemoeilijken of verhinderen. De
iftijlield van de Schelde kan inderdaad op,
•ekerc ogenblikken een voorwaarde zjjn
lyoor België's onzijdigheids
De bijgedachten, die men aan Duifcscliland
teeschrijft, berusten niet alléén op* onwaar-
ïohijnlijfcheden, maar hefc zou ten eenenmale
•©.rechtvaardig zijn, se ook Nederland aan
te wrijven, dat alleszins \rij is aan eigen
"ferdediging te denlken, en om de-ze te ver
zekeren, de maatregelen te nemen, die het
go-cd acht.
De schrijver vindt, dat ,.e zaak wel wat
'overdreven is.'De kwestie kan alleen voor
BÜngeland belang hebben, maar wanneer de
Hvior gesloten wordt, en de entente cor
diale bestaat nog, niets gemakkelijker dan
zich met Frankrijk te verstaan om over ons
gebied heen te trékken.
Deze kwestie heeft, volgens den schrijver
duidelijk gemaakt, dat er in Europa ma
laise heersebfc. Hij zoekt de oorzaak van
die malaise niet zoozeer in het verzwakken
der bondgenootschappen dan wel in het
weinig krachtige gebruik, dat er van ge-
maaJkfc wordt.
Een derde algemeen gevaar maar thans
van ernstiger aard is de pest.
Zooals men heeft kunnen lezen, breidt de
ziekte zich Westelijker uit, en het gevaar
bestaat dat zij ook Daar Europa zal over
slaan. In Londen zijn reeds enkele gevallen
voorgekomen, terwijl in Egvptè en Amerika
rij ook zich vertoond heeft.
Overal in de Eui'opeesche parlementen
is door interpellaties de aandacht der re
geeringen op de zaak gevestigd. Gelukkig
kan worden geconstateerd dat men op zijn
hoede is en alle maatregelen genomen zijn
ter verdediging. In den Duitseben Rijksdag
is dit zelfvertrouwen wat bijzonder Ger-
maansch-krachtig geuit. Wij zijn overtuigd,
werd er gezegd, clat er geen gevaar bestaat,
dat de ziekte naar Duitschland overge
bracht zal worden. In alle havens van de
Noord- en de Oostzee zijn quavantainesta-
tions ingericht. De rijkswet voor besmette
lijke ziekten geeft de beschikking over vol
doende bestrijdingsmiddelen. Wij kunnen
de schepen, die uit besmette streken ko
men, zeer zorgvuldig observeeren en onder
zoeken. En evenals de bestrijding van de
cholera gelukt is, zal dê bestrijding van de
pest slagen.
De Duitsclïe kolonisatie in Ponape gaat
niet zonder bezwaar.
Een telegram van héden meldt, dat een
landingskorps van de „Emden", de „Cor-
moran", en de ,,Nümberg'' een stormaan
val heeft gedaan op een vijandige stelling.
Daarbij zijn de luitenant ter zee Erhard, en
de matroos 1ste klasse, Kneid], gedood, ter
wijl de matrozen 1ste tol., Pimperts, Karl
Meyer en de matroos Agathen zwaar ge
wónd werden. De vijand is verdreven. Op
den 14den dezer maand hadden zich tal van
opstandelingen overgegeven, waaronder zes
raddraaiers. Men verwacht, dat de krijgs
operaties op Ponape spoedig geëindigd zul
len zijn.
Het spoorwegongeluk in F rank r ij k
bij Courville schijnt niet een ongeluk zon
der meer te zijn. In den laatsten tijd wor
den de botsingen en ontsporingen op de
lijnen van het Ouest-Etat-net steeds talrij
ker. Dat wekt onder het publiek schrik en
verontwaardiging. Het waren ditmaal ook
weer geen abnormale omstandigheden, zooals
mist, groote drukte, enz. Het schijnt wel
degelijk de onvoldoende t-oestandvan het
materieel en de onvoltalEgheid van liet
personeel die, als in zoovele van de dertig
ongelukken der laatste fcwee-en'-eën-halve
maand ook hier weer de ramp hebben ver--
ooraaakt.
Deze onvoldoende toestand schijnt te lig
gen "in "het feit, dat de Maatschappij, die
vroeger deze lijnen bezat thans is het
Staatsexploitatie en die de annexatie aan
heeft zien komen, liet materiaal en de vre-
gen in-de laatste jaren zeer slecht heeft
onderhouden.
'""Daardoor moeten er groote onkosten ge
maakt worden om do toestand weer in orde
to brengen en die een uitgaaf van mil-
lioenen en millioenen vorderen! Daar het
geld hiervoor niet dadelijk tegelijk beschik
baar is, moet met geleidelijke verbetering
worden genoegen genomen.
'Niettemin is het gebeurde weer koren op
dën.inolen yan hen, die tegen Staatsexploi
tatie van .spoorwegen zijn.
In.Amerika is de bekende overeen
komst"- tusèchén de Ver e enigde Sta
ten en G a n a da nog steeds het onder
werp van den dag. Wij zullen dezer dagen
wel in de gelegenheid zijn er nog eens op
terug te komen.
Derde ZondagfitafSnée.
Yan het ooncert thuiskomende haasten
wij ons op papier onze diepgevoelde bewon
dering te uiten voor dc pracstaties van Zon
dagmiddag.
Het waren de heeren Van Groningen en
Zalsman, die hun medewerking aan deze
laatste der Zondagmafcinées hadden toege
zegd, de twee beproefde hoogstaande krach-
te», die ons Yan hun groote gaven wilden
doen genieten. De pianist opende de rij der
voordrachten met een majestueuze orgeltoc
cata van Bach, (gezet voor piano door Bu-
soni), die door kracht en klank imponeerde,
doch die we misschien riijdihmisch hier en
daar iets vaster gewenscht hadden. Oho-
pih's Sonate genoot eveneens een schoone
vertolking, al was in het Scherzo even iets
onduidelijks; dit deed aan de schoonheid
van het geheel geen afbreuk; de Marchc
funèbre met het zoo vleiende trio kwam bui
tengewoon mooi tot ons en niet te verge
ten de Finale; hier voelde en zag men als
het ware den dwarrelwind de bladeren over
de graven jagen. In zijn volle kracht toon
de Van Groningen zie1! ook in de beide wer
ken van Liszthier was weelde van klank
en glansrijk technisch (kunnen.
Gerard Zalsman liet ons niet minder dan
veertien liederen, hooren. Welk een nobel
geluid én welk een zeggingskracht! Hier
geen zucht naar goedkoop effectbejag zoo
als zoo vaak bij zangei's het. geval is, doch
edel diepgevoeld zingen gepaard aan een
zreer duidelijke uitspraak, zoodat het volgen
van het programma haast overbodig was.
Het meest troffen ons Auftrage (Schu
mann), Gesang V^eyla's, der Knabe und
das Immlein (Wolf) en Receuillement
Diopenbrock)ook niet te vergeten Adeste
(Huil ebro eek), wat een juweeltje van
uitdrukking was.
Het- begeleiden van een zanger als Zals
man is niet gemakkelijk, daar rijn impulsief
temperament zic-h herhaaldelijk uit in wis
seling van tempo en voordracht dér ver
schillende coupletten.
Hefc publiek toonde zich zeer ingenomen
raefc het. gehoorde, wat zich uitte in her
haald applaus.
Zoo bdiooren deze Zondagmatinées, die
overigens goed geslaagd mogen heefcen, al
weer tot hefc verleden.
Vermelden wij ten slofcte dat de mooie
concertvleugel, een Ibach, was uit het maga
zijn cles heeren Bender. A. I.
Werklieden vcreeni^iug;
„Ondersteuning zij ons Doel»'*
In de Stadszaal alhier vierde deze Leid-
sche vereeniging Zaterdag-avond en den
daarop volgeaden nacht haar zeventiende
jaarfeest. Groote zaal en balkon waren
voor een groot deel metr mannelijke en
vrouwedijke feestelingen van'zeer uifceenloo-
penden leeftijd bezet, die al gauw door de
muziek van vijf vakmannen in niefc-alle-.
daagsche stemming verkeerden. Eenig
groen" sierde de zaa.l. Aan eèn groote tafel
zaten de bestuursleden met»hun dames.
Elk was voorzien yen een feestwijzer,
met uitgebreid programma en feestliede
ren, en bevattende ook een reglement van
orde van acht artikelen met inlichtingen,
wenken, verzoeken,vermaningen en bedrei
gingen.
De voorzitter va» deze sterke Vereeni
ging, de heer J. Ober, verklaarde van nf
hefc tooneel, dat het hem wederom een eer
was, op dit jaarfeest, het zeventiende, allen
een hartelijk welkom te mogen toeroepen.
Een jaar ligt' weer achter ons, zei hij
een jaar, waarop wij weer met trots mogen
terugzien daarom, wijl zooveel steun kón
verschaft worden: twee duizend gulden aan
ziekengeld. Maar. ook voor veel tegenspoed
door ziekte sloot hij het oog niet. Hefc leden
tal bereikte het aantal van 457. Nu gaan
wij feestvieren, zoo vroolijk mogelijk, ven
volgde de president, zóó, dat hefc zij een
feest', dat mag genoemd worden. Wij kwa
men hier netjes in. Dab wij ook netjes heen
gaan! Ten slotte dankte de voorzitter, die
in den loop van den avond een goed leider
bleek, rijn medebestuurders, inzonderheid
den tweeden voorzitter.
Even nadat de laatste woorden van de
openingsrede des voorzitters waren uitge
sproken werden door hem, namens liet
gansclïe bestuur, gehuldigd de leden C.
Teske en W. Nieuwenhuizcn Jr. en be
noemd, officieel en plechtig, tot leden van
verdiensté, als belooning en waardeering
voor alles, wat rij reeds ter opluistering
van feesten der Vereeniging goeds hadden
gedaan. Het teeken hunner nieuwe waar
digheid werd hun door vrouwenvingers op
de jas gehecht en elk hunner dankte voor
de hooge onderscheiding en deed beloften
voor de toekomst.
Weldra weid men nu verrukt door Hemel-
nimfen ten tooneele, voorstellende het Ge
loof, de Hoop en de Liefde, die spraken,
zongen en beschenen werden door ben-
gaalsch vuur, en veel geestdrift deden ont
vlammen. Dit fantastisch dames-ensemble
was een schepping van den lieer Joh. Wa-
gemans, die trouwens den heelen avond
dóór zijn beste krachten wijdde aan de goe
de afwerking van héb programma.
Daarna werd opgevoerd, mede uit den
boezem der Vereeniging: „Afgedwaald", dra
ma in' twee bedrijven. Onder het eerste
bedrijf bemerkte men al, dat er een paar
te woelige e bomen ten onder de feestvieren
den schuilden. Ei' werd toen af on toe ge
floten." Wat later werd een duif losgelar
ton. Het diertje werd na een vlucht van
de eene zijde der zaal na3r dc andere opge
vangen en weggeborgen in een jaszak, en
nog later werden een paar bezoekers
verwijderd. Zachtkens ging dit nieter wenl
gedrongen, gestompt, geschreeuwd, een hoed
werd gedenkt, een pet. afgeworpbrtteen* bran
dende sigaar vloog vonken spótt-end-omboogy
werd t-oen vertrapt; oen rood-wit- -insigne
lint van een der bestuiu'dereii.schèiïrdeleeir'
zilveren insigne raakte in liet gedrang; men
zag doodsbleeko en vuurrooda gezichten; de
zaal was.voor een deal leeggeloopcn om te
zien lioo het ougewenschte en hinderlijke
met een gangetje do deur. uit en de Brcc-
straat op schoof.
Door eenige bestuursleden word in onze
nabijheid een staande spced-eisc'hende ver
gadering belegd, waarin klaarblijkelijk weid
besloten ons te verzoeken van hot incident
geen melding te maken, althans zulk oen
verzoek bereikte ons. Wij meenden daaraan
echter niofc te moeten voldoen, te meer2
waar ons werd medegedeeld, dat do onrust
stokers geen leden dei* Vereeniging waren
en dat zij" op slinksche wijze de zaal wa
ren binnengegekomen. Niet op de Vereeni
ging dus drukt de schuld van dit rumoer
bin nans- en buitenshuis, maar op die paa r
lastige individuen. Dat het bestuur ban
verwijderde, was zijn recht; dat velen hefc
hielpen, him plicht. In zeventien jaar was
zoo'n bijzonderheid niet voorgekomen, ver
klaarde ons de voorzitter.
Het drama op het tooneel werd aLsnu
voortgezet. De orde was weergekeerd. Daar
op yolgda oen komisch duet voor heoren.
Toen 'twas al nacht kwanx de
groote pauze. Voor ons was het tijd heen
to gaa.n. Er lag nog heolwat voor den boeg:
erkestuummers, oen komisch duet, oen blij
spel: „Dé luitenant en zijn oppasser of
soldatenlist", nog een voordracht, een ko
mische scène voor oen heer, on een bal
onder leiding van don heor- P. - Mazuiel.
Naar wat wij op het tooneel gezien heb.
ben te oordeeicn, zijn wij er van overtuigd,
dat er nog heel wat plei zier is geweest in
do mooie zaal onder hot genot van allerlei
lekkernijen, welke na negenen liet aan-
vangsuur nog maar heel kort in dc tas-
schen verborgen bleven.
Betooging voor den tien-uren-dag.
Ter voorbereiding van de groote betoo-
ging voor den tien-urigen werkdag, van
wege het Ned. Vakverbond en do S.-D. A.-
P., op 5 Maart in het Paleis voor Volks
vlijt te Amsteixlam te houden, zijn gisteren
in verschillende plaatsen van ons land mee
tings voor dit doel gehouden. Ook te Lei
den, waar zij was georganiseerd door don
Leidschen Bestuiirdershond en des voormid
dags werd gehouden in het Bioscoop theater
aau den Rijnsburgersingcl. Vak vereenigin-
gon uit Den Haag, Leiden en Haarlem
namen er aan deel. Eon dertigtal vaan
dels en banieren waren in de zaal aange
bracht. x
Te ruim elf uren werd de goedbezochte
vergadering met een inleidend waard ge
opend door den voorzitter van den Leidschen
Bcstuurdersbond, nu*. A. van Eok, dia doed
uitkomen, dat hot proletariaat twintig jafen
lang betoogingen hield voor den 8-uren-dag,
welke beweging steeds iu kraoht toeneemt
en zoolang zal duren dat men do leuze zal
omzetten in een daad Dooh dit zal niot
eer geschieden voor het kapitalisme over
wonnen is door hefc proletariaat. AVanneer
men thans optrekt voor den tien-uren-dag
is dit om door deze verkorting* de arbeiders
strijdvaardiger to maken.
Ook andere arbeiders steunen nog deze
beweging. Maar het Ned. AVerklieden-Ver
bond bet eekent niet veel meer en do Chr.
cn Jvath. arbeiders zijn niet te vertrouwen,
zcodat alle stuwkracht moet uitgaan van
do i\\cderno arbeidersverecnigingen en daar
voor is ook deze beweging op touw gezet.
De eerste spr. was de heer H. van Hinte,
uit Rotterdam, die uit de geschiedenis der
arbeidersbeweging aantoonde hoe de actie
veer verkorting van den arbeidsduur sinds
1907 belangrijk is toegenomen. Leiden, hoe
wel stad der weteusohap en der industrie,
staat daarbij niofc vooraan, ondanks het- feit
dat liiier dc hoofdman der Katholieke so-
ciale actio, mr. Aalberse, woont en de ge
meente vertegenwoordigd wordt door dr.
Do Visser, voorzitter van den Chr. Werk
mansbond.
Vlak voor de verkiezingen was mi*. Aal-
bersc wei voor den wettelijk goregelden ticn-
uren-dag, jncuuy.nu is deze liefde zeer ver
koeld, al hoopt -spr. dat de Katholieke ar
beiders, diél.op' de groote meeting te 's-Gra-
vciiha.go er voor .'"opkwamen, niet zullen af
laten hom ai* aan to blijven herinneren.
Minister Talma wil nu den arbeidsduur
partieel regelen en daardoor do beweging
breken wat altijd do tactiek der bezittende
klasse is geweest, waarmede zo bij de re
geling van het kiesrecht succes heeft gcr
had.
Verkorting van den arbeidsduur geeft den
werkman stoffelijke en geestelijke voordeelen
Dc industrie kan de verkorting nog wel
dragen wat spr. trachtte te bewijzen met
liet steeds toenemen van de inkomens der
fabrikanten in Twente. Hij wekte ten slótte
dc arbeiders tofc don strijd voor den tien-
uren-dag op als het mogelijk is naast an<
dere arbeiders, als hét niet anders kan dan
geheel alleen.
Dh tweede spr was de lieér A. T. Leeu
wenberg, propagandist van dc S.-D. A-P.
te Enschedee, die ook do beteekenis van
een verkorten werkdag schetste en het
wraakte dat er thans nog werkdagen zijn van
15, 16 tot 19 nur. Van deze Regeering
verwachtte hij echter niets en hij een op
somming van wat zij in het belang* van den
arbeider verzuimde te doeD, hadden mr.
Aalberse, dx. De Visser -en vooral minister
Talma het hard te vorautwoorden. Mede-
deeiendo wat deze minister vóór had met
de arbeiders met betrekking tot do Ziekte
wet, schroomde hij niet den laatste Zijne
Excellentie den dief dor arbeiders te noemen.
Ten slotte hield hij een vurig pleidooi voor
het algemeen kiesrecht, dat het wapen moet
zijn om oen kortoren arbeidsdag te ver
overen.
Beido spr. werden warm toogejuiolit.
Do voorzitter sloot tegen éón uur de bij
eenkomst, waarna de aanwezigen sooialié-!
tische liederen zingend, mot opgerolde vaan
dels ordelijk de zaal verlieten.'
H. Mica, schilder ta Haarlem.
G. Post, goudsmid en horlogemaker, te
Kampen.
H. Duyn, schoenmaker, te Gud-Karspel.
Oh. Claessen, winkelier, te Sittard.
TT i 11 o t i n g en. Turksch'e Loten k fr.
400 van 1870.
No. 1876558 fr. 200,000.
Mos. 1460M8 en 1572047, elk fr. 4000; Nos.
54539, 162178, 277050, 575337, 635S04, 962885,
1030803, 1137170, 1200559, 1234280, 1580246
en 1819287, elk fr. 1250; Nos. 121426, 171054,
179337, 210320, 330661, 513188, 542559,
300992, 816399, 1096218, 1114406, 11525-13,
1162323, 11779-13, 1211655, 1268035, 1350381,
1350389, 1376359, 1391333, 1407745, 1425288,
1515039, 1601022, 1615569, 1616467, 1616470,
1674513, 1713803, 1768921, 1789712, 1822323,
1834726, 1853808 en 1S96477, elk fr. 1000.
101
Nichtje Elsa was in den zevenden hemel,
,toen Nella haar een paar dagen na het uit
stapje naar Potsdam meedeelde, dat zij aan
haar tante geschreven en verzocht had,
haar dochter nog een paar weken bij hen
te laten. Dat haar moeder niet neen zou
zeggen, wist Elsa vooruit. Ach, wat was
die Nella tooh goed! Onstuimig omhelsde
rij haar. Eén ding echter beviel Elsje min
der en wel, dat Nella nog altijd geen aan
stalten maakte den vrijheer bij haar aan
huis te noodigen of mede te nemen op een
van hun uitstapjes, welke Nella nu ook
meemaakte. Zij brak er zich het hoofd over,
wat toch wel de eigenlijke reden daarvan
kon zijn!
Naar hetgeen Augusta haar onlangs weer
'diep in het geheim liad meegedeeld, was
Nella in elk geval ni'efc meer boos op den
Vrijheer Meer dan een uur was, volgens
Augusta, juffrouw Nella alleen met hem in
het salon geweest; hij had voor haar gezon
gen en zij hadden lang samen gepraat. Dat
alles was een gevolg van haar verstandige
handelwijze, om den vrijheer onaangediend
bij Nella in het salon te laten.
De heer Schoffer was met den ver
anderden stand der zaken volkomen tevre
den. Daar de graaf niet in Berlijn was en
rijn beschermeling zich volkomen in zijn
studies scheen te willen begraven, kon hem
niets beters overkomen, dan dat Nella's
stemming zoo geheel opgeklaard was en zijn
nichtje nog cenige weken de derde in het
verbond zou wezen.
Er was juist een week na het Potsda-
mer tochtje verstreken. Hefc weer was
steeds mooier, ja zomersch warm gewor
den. In den Dierentuin waren alle strui
ken met licht groen getooid. Aan de kas
tanjes waren de eerste- dikke, glanzend-
bruine' bladknoppen opengesprongen en de
bloeiende viooltjes en veelkleurige hyacin
ten verspreidden een we-lriekenden geur.
Nella's vader was reeds vroeg met Elsa
naar de 6tad getramd en ook zij hield het
niet langer iri. huis uit. Zonder eigenlijk
doel liep zij- de straat door, totdat hefc haar
te binnenschoot, dat zij wel bij een boek
handelaar een paar pas verschenen boeken,
"waarover zij den vorigen dag in de courant
had gelezen, kon bestellen.
Daar zij veel tijd had, dacht zij niet den
kortsten weg daartoe te nemen, maar eerafc
naar den Diorentuin te gaan. Op den hoek
der straat bleef rij voor een zuil met aan
plakbiljetten staan. Haar oogen .vlogen
over de theateraankoiïdigmgen. Nog maar
enkele weken en daartusschén zou de titel
van een nieuwe opera te vinden zijn en
onder de namen der optredende .personen
dien van haar beschermeling.
Nella stak daarop dwars den rijweg over
en richtte vervolgens haar schredeu naar
den Dierentuin. Met wijd geopende oogen
begon zij weer te droomen. Niet vaag zoo
als voor weinige weken nog, toen de voor
jaarslucht haar zulk een drukkeud gevoel
had gegeven; neen, de droom bracht nu dui
delijke, bijna tastbare beelden ecp taferee-
len. Nella zag den jongen vrijheer den
avond van zijn eerste optreden. Ademlooze
stilte zoo lang zijn zachte, meesleepende
stem door de groote ruimte klonk; uitbun
dige toejuichingen, toen de laatste toon
was weggestorven. Zij zag ziclizelve stil ter
zijde staan cn een gevoel van voldoening
doorstroomde haar nu reeds bij de gedach
te, dat rij tot dezen triomf het hare had
bijgedragen. En verder, steeds verder ging
zij in haar gedachten. Alles, wat dit jonge
ding ooit voor verrukkelijks van een kunste
naarsloopbaan gehoord of gelezen had, be-
liohaamde zich voor haar in dezen jongen
man, en hoe minder zij van het werkelijk
bestaan van een operazanger afwist, des te
sprookjesachtiger schiep haar fantasie de
toekomst voor hem.
Voor zic'nzelve verlangde rij daarbij niet'
het minste. Zij bleef geheel in de schaduw
staan, maar toch met het zalige gevoel
haar bescheiden deel aan dit sprookjesach
tig geluk te hebben.
Aldus was Nella geheel aan het andere
einde van den Dierentuin gekomen. Einde
lijk liet zij zich verhit en vermoeid op een
bank onder een overhangenden boom neer
vallen. En nu namen haar gedachten een
minder hooge vlucht en hielden zich meer
met de werkelijkheid bezig; zij begon er
over na te denken, waarom haar innerlijk
leven haar plotseling zoo geheel veranderd,
zoo rrjk voorkwam. En zij vond ten laatste
het antwoord op dié vraag. Door haar oer-
sprokelijk zuiver egoïstisch voornemen, om
zich het lot van een armen kunstenaar aan
te trekken, was zij voor het eerst tot iets
nut geworden; voor hefc eerst lag een doel,
iets als plicht voor haar. Zoolang. Nella kon
denken, had zij slechts Voor zichzelve ge
dachteloos en zonder plichten van den
eenen dag in den anderen geleefd.
Zij had haar moeder vroeg verloren; zij
herinnerde zich barer nauwelijks meer en
aldus had zij niet. geleerd, egards en atten
ties voor een ander te hebben. Zouder broe
ders en zusters opgegroeid, door ha-af va
der, die nooit het minste van haar had ver
langd, vertroeteld en verwend, was zij zelf
zuchtig geworden, zooals elk eenig moe
derloos kind.
Van de gedachten, welke Nella nu be
stormden, had wel de eene of de andere
reeds bij haar aangeklopt, doch nooit vóór
dit oogenblik was haar vervlogen leven zoo
duidelijk aan haar geest voorbijgetrokken.
En een warm gevoel van dankbaarheid
welde plotseling voor dengeen in haar op,
die aa.n haar leven voor het eerst een doel
en wel van belangstellende deelneming,
voor het eerst een plicht, en wel van kracht
dadige hulp, had gegeven.
Stemmen en naderende voetstappen doen
Nella uit haar gepeins ojischrikken. Is hefc
een spel van haar nu zoo bijzonder opge
wonden verbeelding of is hef waarheid, dat
Nella in een der beide stemmen die van den
vrijheer meent te herkennen? Nu spreekt
de ander weer, een vrouwestem, een
hooge, scherpe sopraan. Nella meent de p
een spotfcenden toon geuite woorden 10 ver
staan: ,,U is kinderachtig, baron 1 \Vat wil
u dan? Zooals met u, is het bijna tref alle
beginnenden gegaan. Het komt mij voor,
dat gij bij uw eerste optreden in Berlijn
dadelijk aanspraak maakt in ien .,b,hen-
grin'' mee te zingen. Wees blij, daf gij
reeds op de planken moogfc verschün ;n.
Volgens mijn bescheiden oordeel veel te
vroeg. Maar, natuurlijk, gij zijt van adel,
evenals de componist; dat verklaart alles."
Nella was opgesprongen. Zij zou maar
al te gaarne yoor deze scherpe stem de
vlucht hebben genomen; maar het was te
laat; de vrijheer had haar reeds gezien.
Een oogenblik scheen hij besloten, met
zijn gezellin op haar toe te treden. Doch
hij bedacht zich, nam met een paar zacht
gesproken, beleefde woorden van cle dame
afscheid en haastte zich toen bij Nella te
komen. De strooblonde, niet méér jonge,
zeer opvallend gekleede dame wierp nog
met een spottenden glimlach een blik op
beiden en was hefc volgende oogenblik ach
ter hefc hooge struikgewas van een zijpad
uit hun oogen verdwenen.
Nella keek den vrijheer, die nog altijd
hetzelfde neerslachtige voorkomen had als
in het gesprek met de blonde dame, deel
nemend en bezorgd van ter zijde aan.
„Wat is er gebeurd?'' vroeg zij zacht,
nadat zij zich overtuigd had, dat zij werke
lijk alleen waren. En met een opwelling
van ijverzucht: „Wat wilde die vrcemdo
dame van u?"
„Het is een oollega, een bekende zange
res," gaf hij ten antwoord. „Zij meende
zeker mij de waarheid verschuldigd te zijn.
Misschien heeft zij gelijk."
Welke waarheid?" vreg Nella geraakt,
wijl zij die vreemde dame absoluut niet hefc
recht toestond, den vrijheer de waarheid
te zeggen.
(Wordt vervolgd,)
