ZPNDAG5BIAD
LE-ID5CH DAGE)IAD
No. 15519.
24 September.
Anno 1910.
v«iv7 -ttgm tight lêflml glinig 1ml it ml gh<il|llt
VAN HE.T
All eoaeaöo.oöeaöööódê lil
WJ4Ü WIE?
Het Montenegrijnsche Koningspaar.
S. e y
s 1 •Ï*®?1»S®#*I 1 I I* I «I*®?!®!?®
I 11;®,#
M
Rachel, Nancy en Camilla, de drie oude
zustere, woonden in het huis, waarin zjj
geboren waren.
Zij waren heel oud, de jongste was bij-
ia zeventig maar toch waren zij de jeug
digs te meisjes in het dorp. Geen kind, dat
zijn pop penw agent je voorbij het raam trok,
geen jong meisje, dat in de schemering
voorbij wandelde aan den arm van haar
beminde, was zoo jong als zij, want de jeugd
in haar had gezegepraald over den ouder
dom.
Speelden Camilla en Nancy, de twee
jongsten, niet 's avonds soms nog ringspel?
Nadat de kaarsen waren aangestoken, kon
men duidelijk op de gordijnen de' ringen
zien vliegen en de fantastische oude schadu
wen, die, met stijve rheumatische gebaren,
de bewegingen der jeugd nabootsten. De
ringen zelf, omwonden met verkleurde lin
ten, overblijfselen van het bevallig spel ha-
xer meisjesjaren, moesten iedereen in het
oog vallen op hun plaats boven de mahonie
houten tafel in de vestibule.
In diezelfde vestibule, behangen met oud,
groenachtig papier, met landschappen er
op, met de wenteltrap, die in het midden
zachtglooiend zich naar boven kronkelde,
zaten de drie oudjes gewoonlijk in de koel-
jte van zomer-achtermiddagen
Om vijf uren werd de voordeur, met haar
groen glas er boven, opengeworpen en zag
men het drietal statig daar zitten aan haar
borduurwerk.
De drie oude zusters, Rachel, Nancy en
Camilla, zaten daar -in haar vestibule, ge
dost in ouderwetsohe zijde en neteldoek, nog
altijd gemaakt volgens de mode van haar
meisjesjaren.
Nauwe rokken met strooken, welke eng
om de magere ledematen sloten, droeg het
drietal, en lange lijven, met korte mouwen,
welke haar beenige halzen en armen lieten
zien, die al de zachte rondingen der jeugd
verloren hadden.
Haar dunne, grijze lokken waren opge
maakt in krullen, en versierd met schildpad
den kammen, en soms met een guirlande
,Van verkleurde, gemaakte bloemen.
Het was onbegrijpelijk, hoe de eeno, als
zij de anderen gadesloeg, die daar zoo vroo-
lijk getooid zaten, niet in haar gezichten het
verlies van haar eigen jeugd weerkaatst
zag, al had de spiegel haar dat niet ver
teld maar indien dit het geval was, gaf zij
het toch niet te kennen. Geen harer scheen
eenig vermoeden te hebben, dat deze ouder-
wetsche gewaden haar niet evengoed ston
den als vroeger, en niemand kwam ooit te
weten, of haar illusies haar ooit begaven bij
het zien van eikaars perkamenten huid en
de holten tusschen haar oude, arme been
deren.
Als zij daar op mooie zomer-achtermidda
gen in haar vestibule zaten, kwam van de
overzijde van den weg de oude vrijgezel uit
zijn huis, dat half verborgen achter een
groepje pijnboomoa stondt to voorschijn.
Hij was van den leeftijd van de oudste zus
ter, maar geenszins verouderd. Zijn knap,
wit hoofd was fier opgericht boven zijn
ouderwetsche, hooge stropdas en in zijn
houding had hij iets militairs.
De oude vrijgezel, die er in zijn morgen-
kleeding niet zoo heel anders uitzag als een
man van den tegenwoordigen tijd, bloef al
tijd vasthouden aan het oude, als hij in
gala wa?. Als hij den weg naai' de zusters
overstak, droeg hij altijd zijn hoogen, zij
den hoed en blauwe jas met lange en glin
sterend vergulde knoopen en zwaaide met
het voornaam gebaar van den ouden tijd zijn
ouderwetschen rotting met ivoren knop*
Niemand wist wie der zusters de warmste
genegenheid van zijn trouw, oud hart be
zat. Hij was sinds menschenheugenis altijd
den weg overgestoken om ze te bezoeken.
Hij ha-d nooit een andere geliefde gehad en
zij nooit een anderen beminde.
Nu eens had men gedacht, dat de ©eno
en dan dat de andere zuster haar maagde
lijk hart aan hem gewijd, en gekwijnd had
onder zijn vrijage, die al te lang duurde.
De meesten dachten, dat het Nancy, de
middelste zuster, was, die het hoogste in
zijn gunst stond. Yage geruchten waren er
in omloop, dat hij, in vervlogen jaren haar
bijzondere oplettendheden had bewezen.
Buitendien was zij de schoonheid van de
familie geweest. Lang en slank van gestalte,
met lange, bruine krullen, die over rozige
wangen vielen, met zachte, blauwe oogen,
zóó had Nancy er uitgezien in haar jeugd
Het scheen waarschijnlijk, dat zij zich het
dichtst genesteld had in het hart van
den ouden vrijgezel; maar eigenlijk weten
deed niemand het. Hij was een zeer ge
sloten man en een soort van geleerde; hij
leefde in zijn oude bibliotheek, omgeven
door dikke boeken, en schreef met een vee-
ren pen bladzijden vol met fijne, kleine let
ters, die niemand ooit las, waarvan nie
mand wist waarover zij handelden.
De eenige ontspanning buitenshuis was
het bezoek, dat hij in, den namiddag bij de
zusters aflegde.
Dan, 's zomers, in een gebeeldhouwden
armstoel in haar vestibule gezeten, en
's winters in haar salon, met damasten ser
vetje op de magere knieën, dronk hij thee
uit een blauw porseleinen kopje, en nuttig
de taart van een blauw porseleinen bord.
De kamenier der zusters zette in den na
middag altijd een theeblad klaar, een oud,
deftig gebruik, dat nergens anders in het
dorp in zwang was.
Nancy, de middelste zuster, stierf het
eerst: van ouderdom, zei men in do stad,
hoewel dat onmogelijk scheen, en de andere
zusters volhielden, dat zij kou had gevat
op de longen.
,,Er was tering in de familie van onze
moeder en Nancy is altijd zwak geweest. Ik
heb altijd wel gedacht, dat zij niet oud zou
worden', zei Rachel tot den dominee, toen
deze kwam condoleeren.
Na Nancy's dood kwam de oude vrijgezel
den volgenden zomer nog bij de andere
zusters theedrinken.
Toen stierf Rachel en Camilla bleef alleen
over. Nu kwam hij haar niet meer eiken
middag bezoeken. Algemeen begreep men,
dat zij er aan twijfelde, of het betamelijk
was, dat hij zoo alleen bij haar kwam.
Het was te dien tijde, dat de oude vrij
gezel iets onrustigs over zich kreeg. Op het
uur, dat hij gewoon was geweest zijn vrien
dinnen te bezoeken, dwaalde hij doelloos
langs de wegen, met zijn rotting tegen het
onkruid aan den kant slaande.
Ongeveer drie maanden na Rachels dood,
op een Zondag, in het midden van den zo
mer, zag men den ouden vrijgezel en Camil
la samen den weg naar de kerk afkomen;
men zei, dat zij dien morgen bij den domi
nee geweest waren, om zich te laten trou
wen.
De bruidegom was in zijn oud gala-kos
tuum, een hoogen hoed en blauwe jas met
lange panden, en vorstelijk verhief zich zijn
knap, wit hoofd boven zijn hooge stropdas,
en de bruid trippelde zachtjes naast hem,
in een witten bruidstooi, van een lang ver
vlogen mode efla-enit> Een witte bruidshoed
met witten sluier en witte veer en versierde
de oude bruid j zij droeg een glanzig, wit sa-^
tijnen kleed, met lagen hals, eon wit krip
pen sjaal en wit satijnen schoentjes. Het
bruidskostuum was zeker jaren en jaren ge
leden gemaakt voor een der zusters. Maar
voor wie 1 Dat is niemand ooit te weten ge-'
komen.
Sommigen vonden wel, dat de wit satij
nen rek wat te lang was voor Camilla, en
voor Nancy beter gepast zou hebben; maar
wie zou dit met zekerheid kunnen zegge%
daar Camilla wat gebogen wa6 door ouder
dom.
D« oude bruid kwam de kerk binnen, met
haar ouden bruidegom, en een jeugdige.
glimlach, zegepralend over ouderdom en,
herinnering, blonk door den witten sluier'
heen op haar oud gelaat.
Niemand heeft ooit geweten of het haar
eigen bruidskleed was, dat ze droeg, of dat
van haar zuster, of zij haar eigen beminde
getrouwd had, of dien van haar zuster.
Niet lang geleden beeft men feestgevierd
in Montenegro. Het vorstendom werd ko-'
ninkrijk en d® Montenegrijnen jubelden
geestdriftig over de r, hun Vorst ten deel'
gevallen, en leefden hartelijk mee diens ge
luk als Vorst en als mensch. Want de Vorst'
herdaoht ook zijn 50-jarig huwelijksfeest.
De tegenwoordige koning van Montenegro
huwde reeds zeer jong, op 20-jarigen leef-!
tijd, met Milena, de dochter van den
Montenegrijnschen Wojwode Petar Voeko-'
tic, die zoowel om zijn ongewone lichaams-!
kracht als om zijn mannelijke schoonheid'
den bijnaam genoot van den mooisten Mom
tengrijn.
Het huwelijk met Milena, een kind uit
het volk, was een huwelijk uit liefdej want
de jonge Vorstin, het vrouwelijke even
beeld van haar vader, was mooi en zeer
verstandig. Thans nog vertelt men in Moa-
