Chineescha huwelijken.
ALLERLEI.
Over Chineeaohe huwelijken sohrijft Louis
de Chantilly, een van de beste kenners van
het verre Oosten, in de Parijsche ,,Gil
Bias".
De zonen van het Hemelsche Rijk al
dus vertelt hij t- trouwen op zeer jeugdi
gen leeftijd, hoewel het boek der rita hu
welijken op jongen leeftijd afkeurt. Het
heet in dat eerwaardig wetboek, dat met be-
trekking tot iedere levensuiting der Chi-
neezen zeer nauwkeurige voorschriften be
vat, nadrukkelijk, dat een man ilooit vóór
zijn dertigste jaar moet trouwen. Tooneu
de bewoners van China in dat opzicht zich
een beetje nonchalant, anderzijds nemen zdj
met de grootste nauwgezetheid ieder der
overige voorgeschreven huwelijksgebruiken
in acht.
Als Ohineesche oudei's tot de overtuiging
gekomen zijn, dat hun zoon rijp is voor het
huwelijk, wenden snj zich tot een persoon
lijkheid, die in China om zoo te zeggen
ambtelijk afgestempeld" is; tot den tus-
aohenpen&oon namelijk, die den huwelijks-
oandidaat in kennis brengt met zijn aan
staande, voor de wisseling der geschenken
zorg draagt en zich met verschillende an
dere formaliteiten belast
Het beroep van huwelijksmakelaar is in
China een nationale instelling. In iedere
groote stad zijn huwelijksbureaus geves
tigd, die aeer nauwgezet geleid worden en
waarvan de kantoorlokalen met solide
weelde zijn ingericht. De vrouwen, die zich
bezighouden met het bemiddelaarsbcdrijf,
gaan in de provinciën, waarvan de jonge
dochte rs de reputatie van bijzondere schoon
heid bezitten, met kennersblikken op zoek.
Zij leeren den meisjes, die sij op het oog
hebben, hoe men volgens de regelen der
kunst de wangen blanket, de wenkbrauwen
zwart en de lippen rood verft. Zij geven
haar muziekonderwijs, door haar bekend te
maken met „nin-kan", de ontzettend klin
kende Chineesche guitaar. Zij krommen haar
de toch al misvormde voeten, en het jonge
meisje verkrijgt op die wijze de lichamelijke
en geestelijke „aantrekkelijkheden", welke
de echtgenoote van een Mandarijn onvoor
waardelijk moet bezitten en is na een dus
danige opvoeding, die twee of drie jaren
duurt, gemakkelijk en voordeelig aan den
man te brengen.
Als een zorgzame huisvader in het huwe
lijksbureau voor zajn spruit iets passends
gevonden heeft, geeft hij den bemiddelaar
of der bemiddelaarster het „pad-ze" van
zijn zoon. „Pad-ze" noemt men een groot,
rechthoekig vel rood papier, waarop de
naam, de ouderdom, de geboorteplaats en
de bijzondere eigenschappen van den vrijer
zijn genoteerd. Nu wordt eerst een too ve
na ar of waarzegger geraadpleegd. Hij trekt
den horoscoop, rekent, maakt met onver-
stoorbaren ernst aanteekeningen en verge
lijkt de „pad-ze's" der twee, die elkaar
krijgen moeten. Yan zeer grooten invloed
zijn de maan en de planeten. Als de rol van
den toovenaar is uitgespeeld, wordt de ver
loving geproclameerd en de dag van het
huwelijk vastgesteld. Te voren echter raad
pleegt meri den keizerlijken almanak, die
ieder jaar de geluks- en de ongeluksdagen
meedeelt.
Aan den bemiddelaar of de bemiddelaar
ster betalen de ouders van den bruidegom
een bepaald bedrag uit als vergoeding voor
de „opvoedingskosten", een euphemisti-
Bche uitdrukking voor wat wij „provisie"
noemen.
In den laateten tijd zijn de Chineeaohe
vrouwen in verzet gekomen tegen sommige
huwelijksgebruiken door de z.g. „huwelijks
staking". Het geldt daarbij een regelrecht
protest tegeD de gedwongen huwelijken,
dat georganiseerd wordt door een vereeni-
ging van jonge dames, de „Yereeniging dei-
Zusters". De dames, die lid zijn van deze
vereeniging, behooren bijna zonder uitzon
dering tot voorname en rijko families. Zij
verbinden zich onder eede er toe, front te
maken tegen de gruwelijke Chineesche hu
welijkswet, omdat de draoonische wet de
vrouw vóór haar huwelijk tot de slavin van
haar vader, tijdens het huwelijk tot de sla
vin van haar echtgenoot en in den weduwe-
staat tot de slavin van haar zoon maakt.
De tactiek, welke de Chineesche vrou
wen volgen, is, naar een te Kanton ver
schijnend blad bericht, hoogst eenvoudig.
Daar openlijke ongehoorzaamheid en ver
zet tegen de ouders in China beschouwd
wordt als een misdaad, die zelfs met den
dood gestraft kan worden, verzetten de
meisjes zich noch tegen de verloving, noch
tegen het huwelijk; zoodra zij echter in
het huis van den echtgenoot zijn, weigeren
zij beslist te eten en te drinken en gedra
gen zich zóó wild, dat de echtgenoot niet
waagt haar aan te raken, aangezien hij an
ders kennis zou maken met haar puntige
nagels.
Als er drie dagen van deze niet zeer
prettige en aangename wittebroodsweken
verloopen zijn, moet de jonge vrouw, vol
gens Chineesch gebruik, haar ouders een
bezoek brengen. Is zij eehter eenmaal in
het vaderlijk huis 'teruggekeerd, dan wei
gert zij met beslistheid weer weg te gaan,
en daar dit asyl door de wet als heilig en
onaantastbaar wordt beschouwd, kan de
echtgenoot niets uitrichten.
Als de tot de „Yereeniging der Zusters"
behoorende dames zich bevrijd hebben van
hot eohtelijk juk, trachten zij door hand
werkjes en ander vrouwenwerk op fatsoen
lijke wijze in haar levensonderhoud te voor
zien. Soms zijn zij zelfs zoo mild een deel
van haar spaarduiten ter beschikking te
stellen van den verlaten echtgenoot, opdat
hij in staat zal zij'n een andere, minder
weerbarstige vrouw te nemen.
„B a b i e s."
Het volgende „Opstel van een tienjarige"
stond in de „Mecklenb. Ztg.":
Babies zijn de kleinste menschen, die er
zijn. Bij ons is er altijd een, en wanneer
die begint te loopen, komt er een nieuwe,
en dat is dan de Baby. In onze straat zijn
zeer vele babies. In elk huis een, en als
de zon schijnt komen ze allemaal op 9traat
en dan ziet men pas hoeveel er zijn.
In eenigo babywagens zitten er 2, een
met het hoofd aan den eenen kant en eeo
met het hoofd naar den anderen kant
oio noemt men tweelingen en ze lijken op
elkaar, dat als men de een aankijkt., men
denkt dat het de andere is.
De babies zijn zoet en lief als ze slapen,
maar wanneer men ze wascht, huilen ze
en dan moet men met ze op en neer loopen
en ze schudden en voor ze zingen. Ieder
is eens baby geweest. Grootpa ook, maar
hij heeft er toen niet zoo uitgezien als nu.
Kaal is hij wel geweest, maar hij had geen
witten baard, zegt mania, die hem toen al
kende. De babies hebben geen tanden en
niets in den mond, dan alleen de duim.
Waar vandaan de babies komen, weet men
niet precies. De een zegt, dat de ooievaar
ze brengt en de andere zegt Frau Müller.
Advertenties.
De fijnste Boeren
met worst,
te verkrijgen bij:
Butterick's papieren patronen van dames
en kinderen k 35 oent te verkrijgen bij
Door eigen personeel vervaardigd,
zijn wij de eenigen, die alles met garantie
verkoopen.
Wollenstoffen:
Slechts uw oogen kunnen u overtuigen,
wat wij in deze afdeeling bieden; slechts
uw verstand kan het verwerken, dat hier
maanden lang, voortdurend, op alles let
tend, met vakkennis volgend, alles nauw
keurig beproevend, noodig was, om zoo
iets volledigs aan te bieden, in tegenstel
ling van vroeger gebrachte modes, op
nieuws zinnend, het betere gevend,
gaan wij onzen eigen weg
en bieden een enorm assortiment, wat
nieuw en mooi gebracht kan worden 1
Prat op deze manier, gaan wij dagelijks
verder en verder en leggen
om de grootheid in de uitbreiding onzer
stoffen een groenenden krans voor de toe-1
komst: helpen het belang van het algemeen
en verheugen ons met wat gewrocht is.
Yerder wordt nog meegedeeld, dat hun
kostuumstoffen een voorbeeld zijn van
hooger intellect.
Uit een verslag.
De heden geopende kattententoonstelling
bevat zeer fraaie, inhetoog sprin
gende exemplaren...
Uit een kantonrechterlijk vonnis:
„Wij kantonrechter.
Gezien het door den eischer aan Ons ge
richt verzoekschrift..., enz... en een door
Ons op dien dag gegeven beschikking, waar
bij is bepaald dat de zaak, in het verzoek
schrift bedoeld, zal dienen ter Onzer
terechtstelling van 4 Augustus
d. a. v..."
Een prettig vooruitzicht voor den kan
tonrechter I
Een grappenmaker ging eens een visch-
winkel binnen en vroeg om den eigenaar
te plagen:
„Voor :n dubbeltje oesters, alsjeblieft."
„Met of zonder Vs vroeg de winkelier
dadelijk.
„Hè?" vroeg de grappenmaker, uit bis
veld geslagen.
„Met of zonder?" herhaalde de winke
lier luid.
„Met of zonder. w... wat?" stamelde
de aanvaller beduusd.
„Parels!" riep de winkelier, tot groote
hilariteit van eenige aanwezigen.
Een Javaan stierf zonder dat een dokter
bij hem geweest was, en deze kwam om
den dood te constateercn.
„Woonde Sairan hier?" vroeg hij aan de
weenende vrouw, die open deed.
„Ja, toewan", antwoordde de vrouw
snikkend.
„Ik wilde zijn stoffelijk overschot zien."
„Dat ben ik, toewan," was het trotsche
antwoord.
O wee 1
De jonge schrijver met het lange haar en
do hongerige oogen heeft een novelle bij den
uitgever gebracht en wacht op do beslis
sing. De uitgever, die het zeer druk heeft,
vliegt het maakwerk door.
„Mij dunkt, dertig gulden zou niet te
veel zijn," sprak hij vervolgens. „Vindt u
dat goed?"
„Dertig? Heusoh?" stamelde de schrijver.
„Ik... dat is meer dan ik..."
„Dat spijt mij," meende de ander, „maar
voor een lageren prijs kunnen wij het lange
ding onmogelijk drukken."
Uit de opgaven van ingekomen gelden
voor de overstrooming in Frankrijk:
„Voor de overstrooming van een Amster
dam sche keukenmeid f2.50."
Hij had haar wel lief, maar pardoes te
vragen, daar had hij den moed niet toe.
Toch moest het op de een of andere ma
nier gebeuren.
„Mina," zoo begon hij zenuwachtig, ,,ik
ben in een levensverzekering gegaan."
„Zoo jongen," zei onverschillig de aan
gesprokene.
„Maar ik denk, dat ik er tooh niet goed
aan heb gedaan."
„En hoe zoo dan?" vroeg Mina.
„Wel, ails mij een ongeluk overkomt en
ik er aan sterf, wie moet dan het geld
krijgen?"
„Nu, dan krijgt je vader 't tochl"
„Natuurlijk, maar ik had liever, dat mijn
vrouw 't kreeg."
„En je hebt er geen 1" lachte het meisje.
„Ja, dat is zoo, maar ik vind jou wel
aardig en had wel graag, dat jij dan het
geld van de verzekering kon krijgen.
„Had dat maar eer gezegd, ik vind het
goed," zei blozend Min^
