Niet herkende Vorsten.
Den volgenden morgen zat hij alleen Dij
het ontbijt, uitgeput door den slapeloozcn
nacht. Bij zijn bord lag een brief van den
grooten violist, waarin deze zijn spijt be
tuigde, dat hij onmogelijk tijd kon vinden
om Duval's viool-concert in te studeeren.
Louis legde den brief ter zijde en opende
het raorgenblad.
,,DennissonHarrington" la3 hij in het
1 ijst je van gehuwden Haastig sloeg hij de
bladen om en daar viel zijn oog op het ver
slag van het concert van den vorigen
avond, vol van loftuitingen voor de zan
gers, in het bijzonder over de charme en
het diepe gevoel, waarmede het duet was
vertolkt. Louis las verder: ,,üe heer Louis
Duval was de accompagnateur."
Hij liet het blad vallen, verborg zijn ge
zicht in de handen en schreide.
Keizer Wilhelm
op de „Koheuzollern."
De Duitsche keizer, wiens streven het
\s de Marine onder zijn volk populair en
de Duitsche vloot zoo sterk mogelijk te ma
ken, bezit zelf een geheele flottielje: sloe
pen, kleine stoomschepen om tochtjes op de
kust te maken, tot zelfs een klein zeilfre-
gat, bijna vier en twintig jaren oud, dat
hij gaarne zelf bestuurt. Maar zijn gelief
koosd vaartuig is zijn jacht „Hohenzol
lern". Dit jacht, blank als sneeuw, heeft
circa twee millioen gulden gekost. Het :s
120 M. lang, zijn equipage bestaat uit 270
manschappen en znjn bewapening wordt
gevormd door drie snelvuurkanonnen on
twaalf revolverkanonnen.
Gemiddeld brengt keizer Wilhelm jaar
lijks zes weken op _n ,,Hohenzollern"
door, die al de fjords van Noorwegen kent
en te Konstantinopel en op de kusten van
den Levant een triomfantelij ken kruistocht
heeft gehouden. In admiraalsuniform ge
stoken, commandeert de Keizer aan boord.
Goed op de hoogte van de zaken der Ma
rine, is hij soms nog wel wat stuurman
aan wal.
In den loop van een zijner jongste kruis
tochten op de kusten van Noorwegen gaf
hij op de kaart den te volgen koers aan,
tussohen twee rotsachtige eilanden.
De Noorsche loods van de „Hohenzol
lern" beweert, in strijd met de kaart, een
Duitsche, dat de diepte onvoldoende is. De
Keizer wordt driftig en handhaaft zijn be
vel. Een uuir later stopt de „Hohenzol
lern" eensklaps. De Keizer springt op do
brug, waar de Noorsche loods zeer kalm
aankondigt: ,,Er re6t nog maar vijftig oen
timeter water onder de boot; tweehonderd
meter van hier zal ze op de rots stooten.
Ik heb den koers niet willen veranderen,
maar ik verwacht het bevel om hem te
vervolgen", welk bevel natuurlijk niet ge
geven werd.
Aan boord van zijn jacht gaat de Keizer
voort met de zaken van het Rijk te be
sturen; torpedobooten, die elkaar van Kiel
naar de Noordkaap aflossen, brengen hem
schier dagelijks valiezen" aan. Zoodra het
jacht in een haven aangek unen, ver
bindt men het met den wal door telegraaf
toestellen. Do vier secretarissen, die de
Keizer op den tocht medeneemt, beginnen
aanstonds dc aangekomen tijdingen in to
kijken. Zoo vernam op zee de Keizer in
een telegram van gelukwensehing, door den
Sultan afgezonden, de geboorte van zijn
eersten kleinzoon. Tot nu toe heeft de Vorst
geen gebruik willen maken van de draad-
looze telegrafie, welker phantasieën hij
ducht.
Dat v - trouwen y 'nb overigens ge
rechtvaardigd door een avontuur, dat pre
sident Roosevelt is overkomen aan boord
van zijn klein jacht Mayflower", ter
hoogte van Newport. De draadlooze tele
graaf is aangebracht tusschen het jacht en
de villa van den President. Zij brengt
over: ,,Ik kom thuis om te dineeren," en
het verbluffende antwoord werd ontvan
gen: „BlijP maar waar gij zijt. Teddy,
is niot zooveel meer te eten 1 Wij zullen het
wel stellen /onder u.' Verschrikt onder
zoaht de electricien zijn toestellen: alles
loopt uitstel nd. Aan wal teruggekeerd,
constateert men, dat de post der villa nrets
ontvangen, noch iets overgeseind heeft. De
politie stelt een onderzoek in en ontdekt
eindelijk, dat twee jongelui, leerlingen-elee-
triciens, een sterker post dan die van den
President hebben geïnstalleerd en er zich
mee amuseeren, dc depeches te onderschep
pen.
Bij alle weer leest izer Wilhelm de
aangekomen brieven on dicteert hij de ant
woorden. Op den dag, dat bij do Lofoden
zijn secretaris zich vo jntschuldigde, we
gens het hevige rollen van het schip de
bevelen niet te kunnen noteeren, nam de
Keizer boos hem papier en potlood uit de
hand en schreef zelf, zeer leesbaar, een do
zijn telegrammen. De dag aan boord is al
dus verdeeld: 's morgens to 8 uren maakt
dc Keizer, zijn appartementen verlatend,
in gezelschap zijner genoodigden, gene
raals, ministers, diplomaten cn hooge amb
tenaren, eenigo gymnastische oefeningen.
Te 9 uren heeft het eerste ontbijt plaats.
Van 101 uur weri t de Keizer. Te 1 uur
tweede dejeuner. Den verderen middag
besteedt .Ie Keizer aan verschillende ont
spanningen, en hij amuseert zich ook met
visschen, daarbij geholpen door de offi
cieren en matrozen. Gedurende den kruis
tocht van 1905 teekende en schilderde hij
overdag. Des a _,uds was hij menigmaal
schouwburg-directeur. Onder de zeelieden
had hij er een dertigtal uitgekozen, aan wie
hij les in het deolameeren liet geven. Z. AI.
leidde zelf de repetition. Te 8 uren wordt
gedineerd, en tusschen elven, en midder
nacht geraakt alles in rust aan boord.
Op den Zondagmorgen vervult de Keizer
zelf de taak van predikant. Hij leest als
dan voor uit den Bijbel voor de op het dek
verzamelde genoodigden en manschappen
der equipage.
Streng commandant, is de meester der
„Hohenzollern" de heminnelijkste der gast-
heeren, te beminnelijk soms, zooals onder
vonden w .d door den Franschen comman
dant Manceron, van de „Iphigénic," die
op de reede van Bergen de „Hohenzollern"
zag aankomen, nadat hij een copieus de
jeuner aan de locale overheden had aan
geboden. De saluutschoten werden gewis
seld en dadelijk vertrok een afgezant van
de „Hohenzollern," meldend, dat de Kei
zer verlangde den Franschen commandant
te zien. Nauwelijks is Manceron do valreep
van de „Hohenzollor V' opgegaan, of de
Keizer voegt hem toe: „Commandant, u
komt op het oogenblik van mijn diner.
Zet u neer, en dce mijn keuken eer aan
En heldhaftig zette de commandant zijn
reeds goed gevulde maag opnieuw aan het
werk.
De meeste vorsten hebben twee eigen
aardigheden, die met elkaar in strijd schij
nen te zijn: gaarne reizen zij incognito on
der een anderen naam en bij die gelegenheid
doen zij zich liefst als gewone mensehen
voor, alsof het hun een lust was voor een
poos ontslagen te zijn van al den last, dien
het koningschap, ook afgescheiden van de
regeeringszaken, oplegt; lijnrecht daarmee
in strijd is de andere omstandigheid: zoo
dra zij dc kans loopen van ontdekt en her
kend te worden, doen zij hun best, de her
kenning te bevorderen, alsof het hun be
geerte was, om gehuldigd te worden of als
„majesteit" te schitteren. Dat zij in het
laatste geval wel eens opmerkingen moeten
hooren, die niet altijd even vleiend zijn, is
bekend.
Eduard VII dronk op een „Ferme" in
het zuiden van Frankrijk als eenvoudig bur
german een glas melk en de boerin had ze
ker uit het gesprek, dat hii met ziin adju
dant voerde, bemerkt, dat hij een Engelsch-
man was. „Wat zouden we dien dikken
Engelschman laten betalen?" vroeg zij haar
man.
„Ik zal u het portret vaïi den dikken En
gelschman geven", zei de Koning cn hij gaf
haar een guinje.
Zoo iets gebeurde ook met den koning van
Italië. Op de jacht gebruikte ook hij iets
bij boerenmenschen en ook hij betaalde met
zijn „portret". De vrouw keek den Koning
aan en zag dan weer naar het muntstuk.
,,U lijkt veel op den Koning", was het slot
van haar overwegingen. „Ja, dat heb ik
meer gehoord", antwoordde de Koning.
„Maar ik vind toJh den Koning knapper
dan u", besloot de vrouw, na nog een blik
op heiden.
Evenals dc koning van Italië is ook tsaar
Nicolaas niet groot van gestalte. Toen hij
daags na de vreesclijke catastrophe bij de
kroning een hospitaal te Moskou bezocht,
waar velen der gewonden verpleegd wer
den, vroeg hij aan een van h.n: „Maar
waarom was je zoo in 't gedrang gegaan?"
,.Ik wou den Keizer zien!"
„Nu, dien kun je dan nu goed opnemen,
nu hij naast je staat", sprak de Keizer, die
als eenvoudig officier gekleed was.
„Ja, dat kunt ge denken," zei de man,
„zooveel weet Lk er wol van, dat een Keizer
er heel anders uitziet, veel grooter on
flinker."
Iets dergelijks is den jongen koning van
Spanje voor korten tijd overkomen, wien
een vrouw, aan wie hij zich bekend maakte,
of liever aan wie hij na een opmerking zei,
dat hij dc Koning was, toevoegde: „Dat
kunt ge wel zeggen, maar zóó leelijk ia geen
Koning". Alfonso was in chauffeurs-kos
tuum, dat hem al bijzonder weinig schijnt
te flatteer en.
Ook keizer Wilhelm is het meer dan eens
gebeurd, dat hij niet herkend, of eigenaar
dig ontvangen werd.
Een trompetter, wien hij aan de poort der
kazerne te Hannover gelastte alarm te bla
zen, antwoordde: „Zu Bcfehl, Herr Leut-
nant", wat den Keizer zeer amuseerde,
want ook deze trompetter ontving een geld
stuk, waardoor hij „den Herrn Leutnaut"
beter kon lceren kennen.
Anders ging het den Keizer, toen hij op
een goeden avond te Kiel zijn „tante Hen-
riëbte", die met prof. von Esmarch gehuwd
was, een visite wou maken. Hij belde aan,
de dienstbode deed open en met een: „O
Hemel, de Keizer," flapte zij hem de deur
voor den neus weer dicht.
KROONDIAMANTEN.
Jaarlijks is het de gewoonte te Parijs
door een statistiek te laten uitmaken, wel
ke schrijver het meest gelezen wordt. Met
datzelfde doel heeft de Fransche regeering
eenige jaren achtereen de bezoekers laten
tellen, die verschil lende zalen van het Lou
vre kwamen bezichtigen om uit te maken
welk gedeelte van het Louvre het meest
„trok." De uitkomst bleek, dat die roem
toekwam aan de zoogenaamde ,,Apollo-gale-
rij", cn dat wel om de daarin geplaatste
glazen uitstallingskast, waarin de restant-en
van de Fransche kroonjuweelen geëxposeerd
worden, waartoe cle „Régent", een dei-
mooiste, grootste cn waardevolste van alle
bekende diamanten behoort. Het aantal dier
hierheen komende nieuwsgierigen was veel
grooter dan dat van de aandachtigen, die
ergens anders in het gebouw de kunst
schatten, opgeborgen in een der andere za
len van het tot museum veranderde Ko
ninkljjke slot kwamen bekijken. De Fran
scho kroonjuweelen zijn eenige jaren gr,lo
den, daar er in oen republiek geen kroon
is, dan ook verkocht.
Alleen de uit een geschiedkundig oogpunt,
merkwaardige stukken heeft men bewaard
en die in de verzamelingen van het Lou
vre onder dak gebracht. Daar werd nu
door de statistiek uitgemaakt, dat ze de
grootste attractie van dat beroomde muse
um vormden.
In de tentoonstellingdcast van de Apol-
logalerij flonkert cn semttert do in woord
en beeld zoo dikwijls uitgeschilderde „Ré
gent" in eenzame grootheid. Eenmaal lang
geleden had die Fransche kroondiamant
twee waardige trawanten: de „Tavernier"
en de „Saucy." Den eersten bracht do
Fransche wereldreiziger Tavernier uit Inj
dië naar Frankrijk en verkocht hem voor
een fabelachtige som aan Lode wijk XIV.
